http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=50lZxQRFqY4#
Μισώ την σχέση που έχουμε στην Ελλάδα με τον κόσμο. “Τι έχεις να πεις για τον υπέροχο κόσμο, ευχαριστούμε τον κόσμο, ο κόσμος θα βοηθήσει, κτλ”. Αν με ρωτήσεις γιατί έγινε ο,τι έγινε στην Πόλη, θα σου πω κι εγώ αυτά που ξέρεις.
Ο Χάμαν μπήκε αλλαγή κι η Λίβερπουλ έπαιξε με 3-4-2-1. Η Μίλαν επαναπαύθηκε, όπως ήταν φυσιολογικό. Ο Τζέραρντ έγινε κρυφός κυνηγός, σκόραρε και κέρδισε ένα πέναλτι. Ο Τραορέ έβγαλε την μπάλα πάνω από τη γραμμή, ο Κάραγκερ άρχισε να κόβει λες και παίζει σε ταινία, ο Τζέραρντ τελείωσε το ματς ως δεξί μπακ, χωρίς να χάσει ούτε μια μονομαχία, ο Σισέ μπήκε αλλαγή, ο Ντούντεκ έκανε την απόκρουση της δεκαετίας. Οι Ιταλοί ήταν άσπροι, ο Κάραγκερ είπε στον Ντούντεκ να κάνει Γκρόμπελαρ, ο Σεφτσένκο έγινε Οιδίποδας, game-over, miracle accomplished.
Αυτά δείχνει το ντοκιμαντέρ. Όμως, δείχνει κι αυτό που έγινε στο ημίχρονο, εκτός χορταριού, τους οπαδούς των κόκκινων να τραγουδούν το You’ll never walk alone. Κι εγώ, που μισώ τις αναφορές στον κόσμο, που ήμουν μέσα εκείνο το βράδυ, θα σου πω πως αυτό το ματς γύρισε πρώτα γι’αυτούς που ήταν στις κερκίδες. Γιατί το τραγούδι τους, που κάποιοι το είπαν απόγνωση, άλλοι προσευχή κι άλλοι απειλή, ήταν όλα αυτά μαζί. “Τι γίνεται, ας γίνει κάτι, κάντε κάτι”.
Κάτι, οτιδήποτε. Κάτι διαφορετικό, γιατί αυτό που συμβαίνει δεν αντέχεται. Κάτι. Αυτή ήταν η προσευχή και ταυτόχρονα η απαίτηση. Γι’αυτό κι όσοι ήταν μέσα στο γήπεδο εκείνο το βράδυ, συμφωνούν σε ένα πράγμα. Το ματς γύρισε και τελείωσε οριστικά στο 3-1. Ούτε στο δεύτερο γκολ, ούτε στο τρίτο, ούτε στην διπλή απόκρουση του Ντούντεκ, ούτε στα πέναλτι. Αυτά ήταν μετασεισμοί, ήταν το τσουνάμι που φτάνει στην παραλία αρκετή ώρα μετά το σεισμό.
Ο σεισμός έγινε στο 3-1. Όταν έγινε το κάτι που περίμεναν αυτοί που ήταν διπλάσιοι από τους Ιταλούς. Αυτοί το ζήτησαν, αυτοί προσευχήθηκαν, αυτοί το προκάλεσαν. Κι όταν επιτέλους ήρθε, η γη σείστηκε, το γήπεδο εξερράγη, η οροφή ξεκόλλησε, οι Κόκκινοι έγιναν Γίγαντες και οι Άσπροι έγιναν Νάνοι. Το κάτι, το μοναδικό γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου, που μέτρησε για τέσσερα.
(Θέμης Καίσαρης)
(sombrero.gr)
O λόγος που παρακολουθούμε ποδόσφαιρο και που κάνουμε χιλιόμετρα για να είμαστε στο πλευρό της ομάδας μας είναι η βαθιά πίστη ότι ο Dudek, ο Luis García, ο Šmicer, o Hamann και ο Baroš, γύρισαν αυτό το ματς από 3-0 στο ημίχρονο, διασύροντας εκείνη την απίστευτη ομάδα της Milan επειδή οι scousers τραγούδησαν στο ημίχρονο το "You 'll never walk alone".
Οπαδούς μας κάνει η πίστη ότι μπορούμε, αν το θέλουμε πολύ, το ζητήσουμε και το φωνάξουμε δυνατά όλοι μαζί να πετύχουμε το "ανέφικτο".
Στο ποδόσφαιρο και στη ζωή μας, ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.
