Α ρε Σπύρακλα, ντιπ κι απο ντιπ χάθκαμαν ρε φίλε.
Ξες τι μωρέ, περνάνε τα χρόνια (τα θκα ς) και απ' το πουθενά πετάγονται 15 αλητόφατσες κι ένας μάγγας καλαματιανός σε βάνουν στη μπρίζα ...λες;;;
Και να περνάει ο καιρός κι εκεί πόλεγες πάλι ξύπνιος ονειρεύεσαι ξουπαρμένε ...αυτοί οι τύποι να συνεχίζουν και να καταλαβαίνεις, ότι τ' όνειρο μόνο όνειρο δεν είναι, γίνεται πραγματικότητα.
Κι εκεί π δε σώνεις να απαντάς σε τηλέφωνα με βουρκωμένους φίλους, νιούς και γέρους, ξαφνικά γυρνάν τα κόζια και δε σώνς να μιλάς στα τηλέφωνα με μπαρουτιασμένους φίλους π μπινελικώνουν ανελέητα.
Κι εδώ να βγω ψίχα εκτός θέματος, μια και το έργο δεν έχει ρίξει τιτλους τέλους ακόμη, αν κι όλοι μας είμαστε σχεδόν σίγουροι για τον επίλογο.
Ήταν οι εποχές Γκιγκάνι...
Φώναζε από μακριά ότι η ιστορία ...παραμύθι ήτανε. Θάπρεπε νάσουν ντιπ να το καταπιείς.
Κι όμως ρε φίλε με το στανιό έβανα τον εαυτό μ στην αμφιβολία ...ωρέ λες;
Τι δούλεμα (για σα το dreven τώρα ένα πράμα) έτρωγα από φίλους δε μπορείς να φανταστείς (προεξάρχων ο ...νούμερος).
Και ξαφνικά σκάει μύτη ο επενδυτάτζε με τη κυρά (ωραία η κυρά πάντος).
Κι αρχνάν οι φιλοι τα "ωρέ λες;" . Και ξες όλοι χάρκαν τότε, όλοι μπήκαμε στο παραμύθι, όλοι σκεφτόμασταενε σχέδια καινούργια μεγάλα. Άσχετα π πάλι φώναζε το έργο για παραμύθι, όλοι αναρατιώμασταν ρε λες να γυρίσει ο γαμημένος ο τροχός;
Οι τίτλοι τέλους πέσανε τότε για μένα (και πάρα πολλούς) πολύ απότομα, πολύ πριν εξαφανιστεί. Όταν έκαμνε τις προγραμματικές του δηλώσεις για γηπεδάρα 50 (τόσο είχε πει ρε;) χιλιάδων θέσεων. Τούχαν δώκει ένα χαρτί με το τι ζητάνε οι παλαβοί ζντ κερκίδα και το διάβαζε... Τεσπα ο άνθρωπος Χριστούγεννα ήρθε τον ταίσαμαν γαλοπούλες και γιαπράκια έφκε και μας έμναν αμανάτι προπονητάτζε και διάφοροι -βιλιδες στο ρόστερ.
Έτσι και τώρα μκρός μπορεί να είμαι, αλλά ξέρω ότι οι πιθανότητες να casδικιωθούμε, λίγο πάνω απ' το μηδέν και αν, είναι.
Αλλά μέχρι είτε να μη προσφύγουμε, είτε να δούμε τν οριστική κόκκινη εκεί θα σου (και μου) σπάω τα νεύρα, γιατί σε (μας) ξέρω.
Και 5-0 να χάνουμε και νάμαστε στς καθυστερήσεις, εκεί καρφωμένοι κι όχι γιατί ελπίζουμε στν ισοπαλία, αλλά γιατί αγωνιούμε μη και δε προφτάσουμε τν ανατροπή.
Αυτό καθόλου δε σημαίνει ότι οι υπεύθυνοι, ακόμη κι αν το γυρίσουμε (ως είναι το φυσικό) το ματσάκι δεν θα τ' ακούν και δεν θάναι εσαεί υπόλογοι, γιατί μας έκαναν τ' όνειρο εφιάλτη (άκου 0-5 με τς τελειωμένους κι έχοντας παραλάβει ομάδα με χρέη ΜΗΔΕΝ)...
Αυτό επίσης δε σημαίνει ότι οι ΠΑΣολέδες τρώνε αμάσητα τα παραμύθια που τς σερβίρουν. Τν αλήθεια τη ξέρουνε γιατί πρόβατα δεν -κι ας προσπαθούν σκυλίσια να τς κάνουν- υπήρξαν ποτές.
Μέχρι να μη casπάμε, ή μέχρι να casαπορριφθούμε, ή μέχρι ξερω γω τι άλλοcasτι, όσο και να στεναχωρώ το Σπύρακλα, το γκάλοπ παραμένει.
Άσχετο αλλά μούρθε εν τη ρύμη τς πολυλογίας μ σήμερα
Όσο για τον Πανόπλο π κατηγορούν όλοι (και οι φίλοι του προέδρου τελευταία)... Ρωτήσαταν τον ήπιο και τους παρατρεχάμενους αν και πόσο πολύ τς αρέσει ο ΠΑΣ των άδειων κερκιδών; Γιατί απ' όσα καλά - κακά έχει κάνει ο τύπος ζνκσάνθ, αυτό τς έχει μείνει.
Και τι ωραία το χάψαν πολλοί αυτό το παραμυθάκι ε; Και κολλητοί μου αρκετοί... Λίγοι και καλοί στις κερκίδες.
Ξεχνώντας ότι αν αυτό το ρητό είχε εφαρμοστεί στον ΠΑΣ ...ΠΑΣ δεν θα υπήρχε.
