Σφήκα και άλλα

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Έξω από το ΝΑΤΟ, μέσα στο Μαντζάτο: Κάποτε υπήρχε ένα μπαρ που έγινε σύνθημα
Το 1999, τα Γιάννενα έχασαν ένα μπαρ, αλλά κέρδισαν έναν μύθο.
Μαρίνα Καρπόζηλου , Πριν από 22 ώρες

Disclaimer no1: Αυτό δεν είναι ένα ακόμα κείμενο με στόχο να αποδείξει το πόσο ωραία ήταν να ενηλικιώνεσαι σε μια ελληνική επαρχία στα '90s. Δεν ήταν πιο αθώα, ρομαντικά, καλύτερα ή χειρότερα. Ήταν απλά μία άλλη δεκαετία -τελεία. Απλά, μερικοί από εμάς είχαν την τύχη να περάσουν την εφηβεία και την ενηλικίωση τους σε ένα από τα θρυλικότερα μπαρ της χώρας που, όσο εξωπραγματικό και αν ακούγεται, βρισκόταν σε μία στοά στο κέντρο των Ιωαννίνων.

Disclaimer no2: Δεν ήμουν μία από αυτούς.
"Σάββατο βράδυ... Θέλει πολύ κόπο για να πας στη μπάρα στο βάθος, πρέπει να περάσεις ανάμεσα από όλο αυτόν τον κόσμο στον διάδρομο και να χαιρετίσεις τουλάχιστον τους μισούς. Ο dj στη θέση του, περιτριγυρισμένος από τις μυημένες groupies να δέχεται παραγγελιές. Με ένα νεύμα και σκαστό χαμόγελο, κάνει την αλλαγή που ξεσηκώνει το μαγαζί... Ο Manu Chao είναι Γιαννιώτης", Ηρακλής Κιτσώνας, μαθητής / θαμώνας

Τα καινούργια μου Dr. Martens ήταν ενοχλητικά πολύ μαύρα, δηλαδή χωρίς χτυπήματα, ξεθωριάσματα ή γρατσουνιές. Είχα δει κάποια παιδιά του Λυκείου να βαράνε τα δικά τους στον τοίχο, ώστε να 'παλιώσουν', εγώ όμως δεν πήγαινα στο Λύκειο, ήμουν Α’ Γυμνασίου και το να χτυπήσω τα καινούργια μου παπούτσια στον τοίχο μου φαινόταν το λιγότερο βίαιο. Στη σχολική ζωή άλλωστε, το Γυμνάσιο από το Λύκειο το χωρίζει μία άβυσσος εμπειριών και ελευθεριών και μπορεί σχεδόν όλοι να φορούσαμε ξεβαμμένο Levi’s 501 και μαύρο Fruit of the loom φούτερ –ή κάποια απομίμηση των παραπάνω- οι ομοιότητες μας όμως μάλλον τελείωναν εκεί. Και ίσως η μεγαλύτερη διαφορά μας, πέρα από το ότι τα δικά τους τζιν είχαν δεκάδες σκισίματα, ήταν πως η δική μου σαββατιάτικη έξοδος περιελάμβανε σινεμά και τα νεοφερμένα τότε Wendy’s, ενώ η δική τους είχε ως επίκεντρο το Μαντζάτο, στο οποίο βρέθηκα μία και μόνο φορά, ψάχνοντας τον αδερφό μιας φίλης.
[Behind the scenes: Όταν ανακοίνωσα στον αρχισυντάκτη μου πως ο τίτλος του επόμενου άρθρου μου θα είναι 'Έξω από το ΝΑΤΟ, μέσα στο Μαντζάτο', χωρίς να του δώσω καμία άλλη πληροφορία, με ρώτησε αν το Μαντζάτο είναι μαγαζί. Απρόθυμα απάντησα: "Ναι, που έκλεισε όμως το 1999". Και τότε με ρώτησε: "Ααα. ΟΚ. Και γιατί το γράφουμε;".

Το ερώτημα του ήταν λογικό και αναμενόμενο. Ακόμα όμως και αν το περίμενα, ο κέρσορας έμεινε να αναβοσβήνει για αρκετά δευτερόλεπτα πριν επιχειρήσω να απαντήσω. Πώς να εξηγήσω σε κάποιον που μεγάλωσε στην Αθήνα τι ακριβώς ήταν το Μαντζάτο και τι σήμαινε για μία επαρχιακή πόλη; Και τι νόημα έχει να γράψω σε ένα μη τοπικό σάιτ για την καθημερινότητα μιας γενιάς που εγώ την παρακολούθησα μάλλον από τα μετόπισθεν;

"Ήταν ένα μαγαζί θρύλος των Ιωαννίνων, έγινε σύνθημα, βιβλίο, ήταν το επίκεντρο της δεκαετίας '80 - '90. Live, χαμός".

Η ασαφής μου απάντηση με βοήθησε και πήρα το ΟΚ, αν και ένας προσεκτικός αναγνώστης θα διέκρινε πως παρέλειψα να του αναφέρω πως εγώ η ίδια δεν ήπια εκεί ούτε έναν ρημαδοφραπέ. Τέλεια. Ας αρχίσουμε τώρα να ξεδιπλώνουμε την ιστορία, εντοπίζοντας τους πρωταγωνιστές]

Όπως και κάθε αφήγηση που σέβεται τον εαυτό της, έτσι και το ξεκίνημα του Μαντζάτο δεν θα μπορούσε παρά να θυμίζει μια κινηματογραφική μεταφορά του αξιώματος "την ιστορία γράφουν οι παρέες". Ο Σπύρος Βλέτσας, ένας εκ των τριών ιδιοκτητών του αναλαμβάνει τις εξηγήσεις: "Ήμασταν μια παρέα, Γιαννιώτες, που φύγαμε για σπουδές, στη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα. Επιστρέφοντας στα Γιάννενα, στα 20κάτι μας, ανακαλύψαμε πως τα μαγαζιά της πόλης μας δεν μας ικανοποιούσαν". Ο Ντισραέλι φέρεται να έχει πει πως "όταν θέλω να διαβάσω ένα βιβλίο, γράφω ένα", γιατί αυτό να μην εφαρμοστεί και στη λογική ενός μπαρ; Μάλλον κάπως έτσι σκέφτηκε ο Σπύρος και η παρέα του, καθώς μεταξύ σοβαρού και αστείου άρχισαν να εξετάζουν την ιδέα.

"Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να  προβλέψουμε πως στήναμε ένα μαγαζί που στο μέλλον θα είχε σημασία για τις ζωές άλλων ανθρώπων. Ο χώρος που στεγάστηκε το Μαντζάτο είχε δουλέψει και στο παρελθόν ως μπαρ, ήμασταν όμως τυχεροί γιατί εκείνη την περίοδο ήταν ξενοίκιαστος. Ήδη από την αρχή το μαγαζί είχε ανταπόκριση. Εμείς από την πλευρά μας κάθε χρόνο το ανανεώναμε, κάναμε αλλαγές και ανακαινίσεις. Μέσα σε 2-3 χρόνια πλέον ο κόσμος ανταποκρινόταν πολύ θερμά, αλλά και το ίδιο γινόταν όλο και καλύτερο. Σχεδόν κάθε μέρα προέκυπτε και ένα πάρτι. Δεν είναι μόνο πως φέρναμε καινούργιες προτάσεις για τα δεδομένα της πόλης, αλλά και πως πολλά πράγματα και μουσικές ξεκίνησαν σε πανελλαδικό επίπεδο από το Μαντζάτο. Για παράδειγμα οι Mano Negra αγαπήθηκαν πρώτα στα Γιάννενα και μετά στην υπόλοιπη Ελλάδα".

Κάπου εδώ να διευκρινίσουμε πως το 'μαντζάτο' στα παλιά ηπειρώτικα σπίτια ήταν το καθιστικό. Προσοχή, δεν ήταν το σαλόνι που είχε μια πιο 'επίσημη' χροιά, ήταν εκείνο το δωμάτιο που αποτελούσε το κέντρο του σπιτιού, ο χώρος που μαζευόταν η οικογένεια και οι πιο κοντινοί φίλοι.

Το Μαντζάτο λοιπόν ήταν το επίκεντρο μιας εφηβείας και της ενηλικίωσης μίας γενιάς που μεγάλωνε στα Γιάννενα λίγο πριν εμφανιστεί, το ευρώ και η φρενίτιδα του millenium.


Ο Ηρακλής εξηγεί πως "το Μαντζάτο όπως το έζησα στα ‘90s ήταν ένας τόπος ξεχωριστός. Συνδύαζε την οικεία εικόνα ενός Ηπειρώτικου σπιτιού με τις πρόσφατες μνήμες ενός παρελθόντος περιθωριακών θαμώνων και ροκ εξορκισμών – άρα ό,τι πιο ενδιαφέρον για έναν έφηβο. Η εξέλιξή του σε must στέκι για όλους τους μαθητές και φοιτητές της πόλης προέκυψε μάλλον επειδή ταυτιζόταν με το πνεύμα της εποχής χωρίς να υπερβάλει. Ο κόσμος φαίνεται πως έψαχνε την αίσθηση της ζεστής παρέας και την συμμετοχή στις ιδιαιτερότητες μιας κοινής κουλτούρας".

Για να μπούμε λίγο περισσότερο στο κλίμα της εποχής, αρκεί να σκεφτούμε πως τα '90s ήταν η δεκαετία που η μαθητική και φοιτητική κοινότητα σημαδεύτηκε από τα γεγονότα του 1990-1991. Οι σχολικές καταλήψεις της εποχής ξεκίνησαν αυτή τη φορά από την επαρχία και συγκεκριμένα από την Κρήτη και στη συνέχεια την Κέρκυρα, για να εξαπλωθούν αργότερα, κυρίως μέσω των εφημερίδων, σε ολόκληρη την χώρα. Η δολοφονία του καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα, τον Ιανουάριο του ‘91 μέσα σε σχολικό συγκρότημα της Πάτρας και οι αλυσιδωτές κοινωνικές και πολιτικές αντιδράσεις που οδήγησαν στην παραίτηση του τότε υπουργού Παιδείας Β. Κοντογιαννόπουλο, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστο το κλίμα των Ιωαννίνων.

Το Μακεδονικό, το σύντομο ανέκδοτο που άκουγε στη φράση 'η Βουλή των Εφήβων',  οι απεργίες εκπαιδευτικών του ’97, η μεταρρύθμισης Αρσένη, ο διαγωνισμός ΑΣΕΠ, το μόνο σίγουρο είναι πως η δεκαετία του ’90 δεν ήταν καθόλου βαρετή για την εκπαιδευτική κοινότητα, ούτε όμως για τις καφετέριες και τα μπαρ την κάθε πόλης, καθώς όπως σχολιάζει και ο Ηρακλής ήταν ταυτόχρονα χώροι εκτόνωσης αλλά και σημεία ζύμωσης σε επίπεδο συλλογικής οργάνωσης μαθητών και στήριξης επιμέρους δράσεων.

"Παρόλο που δεν υπήρχε έντονη πολιτικοποίηση στα σχολεία, από το '89 και μετά τις πρώτες αντιδράσεις στα σχέδια του υπουργού Παιδείας (σ.σ. του Β. Κοντογιαννόπουλου), μονιμοποιήθηκε η τάση των καταλήψεων στα Λύκεια. Η συνεννόηση γινόταν συνήθως από τους επικεφαλής ψιθυριστά στο ημίφως ενός κλειστού γυμναστηρίου φορώντας Dr. Martens, ζιβάγκο και fly jacket ή στα φωναχτά στο πάρτι που διοργάνωνε το Γ2 στο Μαντζάτο την Πέμπτη στις 9μμ. Το εμπνευσμένο σύνθημα της εποχής που παρότρυνε να βγούμε τότε από το ΝΑΤΟ και να μπούμε στο Μαντζάτο, απλά εξέφραζε την ανάγκη της νεολαίας να απομακρυνθεί από την μαζικοποίηση και τις επεβεβλημένες ιδεολογίες και να πορευτεί συνειδητά προς κάτι το διαφορετικό αλλά ταυτόχρονα γνώριμο. Γιατί το Μαντζάτο ήμασταν εμείς".

Ο Γιώργος, που ήρθε το ‘93 από την Αθήνα στα Γιάννενα ως φοιτητής, εξηγεί πως το Μαντζάτο δεν βρισκόταν πολιτικά κάπου συγκεκριμένα "αλλά οι μαθητές που πρωτοστατούσαν στις κινητοποιήσεις, εκεί πήγαιναν. Παράλληλα, λόγω της εναλλακτικότητας του χώρου το προτιμούσε η φοιτητιώσα αριστερά. Δηλαδή, τις παραμονές των φοιτητικών εκλογών στο μαγαζί γινόταν σκοτωμός. Ουσιαστικά ήταν το μοναδικό μαγαζί όπου μπορούσε να πάει ένας 'κανονικός' άνθρωπος 20 χρονών. Οι μη κανονικοί πηγαίναμε κ στο Fuzz κ το Foxy. Το Μαντζάτο ηταν το μόνο μαγαζί της εποχής που διέφερε πραγματικά από τα υπόλοιπα στην πόλη. Νωρίτερα υπήρχε το Drugstore αλλά το Μαντζάτο ήταν το πρώτο που εμπορευματοποίησε σοβαρά το 'εναλλακτικό' στην πόλη, σχετικά αθώα ακόμα τότε. Μεσημέρι απόγευμα μαθητοκοσμος, βράδυ φοιτητές κ εναλλακτικό γενικά κοινό λόγω στησίματος του μαγαζιού και ενίοτε, μουσικής".

"Εκείνη την εποχή, η νύχτα είχε κάτι το θρυλικό"

Το ρόλο που έπαιξε το Μαντζάτο στις ζωές των μαθητών και των φοιτητών που πέρασαν από εκεί, το αποδεικνύει και το αντίστοιχο group στο Facebook, που παρότι έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια από το θρυλικό εκείνο ξημέρωμα που οι πόρτες του έκλεισαν για πάντα, οι φωτογραφίες κι τα νοσταλγικά ποστ συνεχίζουν να διαμοιράζονται με ενθουσιασμό μεταξύ των μελών. Ο Ηρακλής Κίτσωνας, ο ένας εκ των δύο διαχειριστών με επιβεβαιώνει όταν του λέω πως το Μαντζάτο δεν ήταν μαγαζί για τους μαθητές του Γυμνασίου και εξιστορεί στις δικές του αναμνήσεις από το Λύκειο:

"Το φθινόπωρο της Α’ Λυκείου ήταν για τους περισσότερους φορτωμένο με το βάρος των εξετάσεων Αγγλικών Lower αλλά και με μεγάλη προσμονή για την μετέπειτα περίοδο σχετικής χαλάρωσης καθώς δεν είχαμε ακόμη φροντιστήρια Δέσμης. Έτσι, με μόνο διάβασμα αυτό του σχολείου, υπήρχε αρκετός χρόνος για να χαρούμε τον αθλητισμό και τις βόλτες στην πόλη. Τα φλερτ του Γυμνασίου εξελίχθηκαν στους πρώτους έρωτες και το πάρκο στα Λιθαρίτσια γέμιζε από νεαρά ζευγαράκια αγκαζέ και με παγωτό από το Διεθνές στο άλλο χέρι. Τότε πρέπει να άρχισε και η γνωριμία με το Μαντζάτο – έρωτας με την πρώτη φραπεδιά.

Ως γνήσια τέκνα του μπασκετικού έπους του ’87, η δική μου γενιά είχε τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φιλίππου (Γιαννιώτης βλέπεις) και τα άλλα παιδιά ως απόλυτα πρότυπα. Οι μπασκέτες στη Λιμνοπούλα αλλά και σε όλα τα σχολεία ολημερίς τρανταζόταν από τις φωνές και τις ντρίμπλες της πορτοκαλί μπάλας και η μόδα επέβαλλε αθλητικά μποτάκια με λυμένα κορδόνια και φαρδιά μπουφάν. Οι ομάδες της πόλης, όπως ο ΑΓΣΙ και η ΓΕΙ, ήταν πόλος έλξης για όλους τους λάτρεις του σπορ και τα τμήματα υποδομής έβγαλαν μια σπουδαία φουρνιά παιχτών που αγωνίστηκε μέχρι και στις πρώτες εθνικές κατηγορίες. Ήταν αυτονόητο πως για όλα τα κατορθώματα θα υπήρχε αργότερα ακριβής αναπαράσταση και εκτενής αντιπαράθεση στα έξω τραπεζάκια στο Μαντζάτο.

Με την πίεση να αυξάνεται από την Β’ Λυκείου και μετά, αυξήθηκε αντίστοιχα και η διάθεση για τσάρκες στα πιο γνωστά μαγαζιά της εποχής - με τις εκάστοτε μαθητικές παρέες να συνδράμουν στον μύθο της νυχτερινής διασκέδασης. Το Σαββατόβραδο στο Μαντζάτο ήταν ιερή παράδοση. Υπήρχαν φορές που μετά από ολοήμερη μελέτη, βρισκόμασταν στη γνώριμη ξύλινη μπάρα τα μεσάνυχτα μέχρι τις 2-3πμ, κοιμόμασταν μερικές ώρες και γράφαμε διαγώνισμα στο φροντιστήριο του Γιώργου Μηνά στις 8πμ. Μια τέτοια βραδιά κάποιος παράφρασε το γνωστό τραγούδι από τους Λαθρεπιβάτες και γεννήθηκε η ιστορική ατάκα 'Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε, να πάμε κατευθείαν στου Μηνά!' Και το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι μετά το διαγώνισμα πάλι Μαντζάτο πηγαίναμε για Κυριακάτικο πρωινό καφέ, απαλλαγμένοι από το άγχος έστω και για λίγο. Και βέβαια, όταν η κοπάνα ήταν η μόνη λύση να διαχειριστεί κανείς την βαρεμάρα ή την έλλειψη προετοιμασίας, στο Μαντζάτο ήταν πάντα εύκολο να μοιραστούν οι όποιες ενοχές και να ξεχαστεί κάνεις στη μουσική..."

Μπάσκετ, φροντιστήρια, φλερτ και φραπές για τους μαθητές, ενώ αντίστοιχα εξεταστικές, παρατάξεις και ποτά, για τους φοιτητές.

Ο Σπύρος Δούβαλής, dj του μαγαζιού χαρακτηρίζει το Μαντζάτο ως το ναός της νύχτας. "Ως μαθητές είχαμε μπει μόνο κάνα δυο φορές και είχαμε πάει κατ’ ευθείαν στο πιο απομακρυσμένο δωμάτιο, (το δωμάτιο με τα ρολόγια το λέγαμε) για να κρυφτούμε μην αρχίσουν να μας κοροϊδεύουν. Από εκεί πίναμε κάνα ποτό στα κρυφά, ακούγαμε νέες μουσικές που μας φαινόταν μαγικές και χαζεύαμε την Πάτρα πίσω από το μπαρ που όλοι την είχαμε ψιλοερωτευτεί. Το Μαντζάτο ήταν το μπαρ που δεν συμβιβάστηκε ποτέ. Έζησε όλη την εποχή του punk και πέτυχε την καλύτερη εποχή της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής η οποία ταίριαξε απόλυτα με την αυθεντικότητα του.

Εκείνη την εποχή, η νύχτα είχε κάτι το θρυλικό και δεν ήταν η δική μας ιδέα λόγω της νεανικότητας μας. Έτσι μεταφερόταν από τους θαμώνες του. Δεν λειτουργούσε με πρόγραμμα και με στεγανά του ντε και καλά σήμερα θα κάνουμε παρτυ. Ήταν απρόβλεπτη. Μπορεί να έβγαινες για ένα χαλαρό ποτό και να κατέληγες να πας μετά από δύο εικοσιτετράωρα σπίτι σου. Αυτά τα πράγματα δε γίνονται σήμερα γιατί η νύχτα απλά δεν έχει την ίδια δυναμική".

Ο Απόστολος Βλάχος, barman του μαγαζιού τα τελευταία 2 χρόνια (1997-1999) εξηγεί πως η επιτυχία του μαγαζιού ήταν το επισκεπτόταν οι πάντες: Μικροί, μεγάλοι, περιθωριοποιημένοι, επώνυμοι, τραγουδιστές και ηθοποιοί που περνούσαν από την πόλη, ενώ συμφωνεί με Σπύρο για τον αυθορμητισμό της κάθε βάρδιας: "Μπορούσε ανά πάσα στιγμή, εκεί που η νύχτα φαινόταν ήσυχη και όλοι μας νομίζαμε πως θα φύγουμε νωρίς, ξαφνικά να γέμιζε το μαγαζί και να ξεκίναγε το πάρτι".

Με όποιον μίλησα για το Μαντζάτο, όλοι μου ανέφεραν τα αποκριάτικα πάρτι του, καθώς ήταν η πάγια κατάληξη μετά την καθιερωμένη βόλτα στις 'τζαμάλες' (φωτιές) της πόλης. Ο Σπύρος σχολίασε πως ήταν τόση η ένταση και το κέφι σε αυτά τα πάρτι που δεν ήταν λίγες οι χρονιές που φοβήθηκαν πως μπορούσε να καταρρεύσει μέχρι και το κτήριο.

Παίζουν οι Πυξ Λαξ live στο σαλόνι σου
"Κυριακή πρωί... Το γνώριμο τρίξιμο από τις διπλές πόρτες. Το μαγαζί και πάλι αναγεννημένο μετά το πάρτι του Σαββάτου, γυαλιστερό ξύλο παντού και άπλετο φως να μπαίνει από τα μεγάλα παράθυρα της αυλής στα δεξιά. Το πάνω δωματιάκι είναι άδειο – άλλωστε το προτιμούν συνήθως τα φρέσκα ζευγαράκια για τσαχπινιές και τα παλαιότερα για τσακωμούς. Στα αριστερά, ο ενιαίος χώρος που κάποτε ήταν τρία δωμάτια, τώρα διάσπαρτος με τραπέζια και καρέκλες από καφέ καρυδιά. Το booth του dj είναι κενό, προφανώς κοιμάται. Στη γωνία στο μπαρ στο βάθος, ο Κώστας παίζει σκακι με τον «Ξανθό». Ένας νες και ένας φραπές σε αντίστοιχη διάταξη. Τραβάω ένα σκαμπό και κάθομαι παραδίπλα, με το ΚΛΙΚ ανά χείρας", Ηρακλής, μαθητής / θαμώνας

Μετά το ’93 το μαγαζί που μέχρι τότε λειτουργούσε ως μπαρ άρχισε να ανοίγει και πρωί, ενώ παράλληλα ξεκίνησαν και τα live. Οι Πυξ Λαξ ή ο Σαββόπουλος, Μάλαμας, Ιωαννίδης, Διάφανα Κρίνα. Ο Σπύρος Βλέτσας εξηγεί πως υπήρχε μια αμεσότητα με τον κόσμο, "και στους καλλιτέχνες άρεσε αυτή η επαφή, παρά τις τεχνικές δυσκολίες, καθώς το μαγαζί είχε πολλά χωρίσματα". Αλλά όπως εξηγεί και ο Ηρακλής και για τους θαμώνες η ατμόσφαιρα "στα μοναδικά για τα δεδομένα της επαρχίας live που διοργάνωνε ήταν ανεπανάληπτη διότι ο ενιαίος χώρος με τα μικρά δωμάτια σου έδιναν την αίσθηση ότι πραγματοποιείται ένα παιδικό σου όνειρο: παίζουν οι Πυξ Λαξ στο σαλόνι σου. Και φυσικά θυμάμαι τη συγκεκριμένη ιστορική συναυλία των Πυξ Λαξ: Δευτέρα 7 Απριλίου 1997.

Η πολυμελής μπάντα έχει στριμωχτεί στο κεντρικό δωμάτιο και οι θαμώνες σαν τα ποντίκια έχουν σκαρφαλώσει ακόμη και στα εσωτερικά παράθυρα. Μετά από την αρχική αμηχανία τους και αφού παίξανε κάποιες από τις πιο γνωστές επιτυχίες για να ζεσταθούμε κι εμείς κι εκείνοι, είναι φανερό ότι η διάθεσή τους είναι πλέον πιο χαλαρή και οριακά σκανδαλιάρικη. Ο Ξυδούς έχει πάρει μπαγκέτα από τον ντράμερ και κάνει τον μαέστρο, o Στόκας πειράζει τη μαλλούρα του άλλου κιθαρίστα γιατί θα πήγαινε για κούρεμα λόγω στρατού και ο Πλιάτσικας βρίσκει ευκαιρία να μας 'στείλει'. Παίζουν το 'Knocking on Heaven’s Door' και μετά το δεύτερο ρεφρέν συνεχίζουν για λίγο τη μουσική χωρίς λόγια... Και μπαίνει ο Πλιάτσικας πάντα στον ίδιο ρυθμό '...κι αν σε πειράζει ξέχασε το... δεν σου ζητώ απλοχεριά... μα όταν αλλάζει... ο καιρός... πως με πονάει... του ΝΤΑΒΑΤΖΗ σου... του νταβατζή σου.. του νταβατζη σου η μαχαιριά!'

Εννοείται ότι το συνεχίσαμε όλοι μαζί, γιατί ο Σφακιανάκης ήταν στα φόρτε του τότε. Αλλά και τα ροκ συγκροτήματα της πόλης, ιδίως τα νεανικά και εναλλακτικά, είχαν συχνά την ευκαιρία να ανέβουν στη σκηνή και να ζήσουν τον δικό τους μύθο μπροστά σε ένα κοινό που έδειχνε μόνο συμπάθεια. Άλλωστε η ροκ μουσική, με έμφαση στην ανεξάρτητη και εναλλακτική σκηνή, ήταν ο κοινός μας παρονομαστής και αν δεν ήσουν λάτρης δεν θα περνούσες τις ώρες, τους μήνες και μια εφηβεία ολόκληρη εκεί. Δεν θα σε έκρινε αυστηρά κανείς για αυτά που φορούσες αλλά ένιωθες πάντα πιο άνετα με μπότες Βέρμαχτ δίπατες (τουλάχιστον!) και δερμάτινο τζάκετ Perfecto".

Κάνοντας όμως ένα flash forward, ας ακούσουμε το τραγούδι που έγραψαν οι Πυξ Λαξ ειδικά για το Μαντζάτο και κυκλοφόρησε δύο χρονιά μετά το κλείσιμο του μαγαζιού:
 
Το Μαντζάτο άλλωστε, εκτός από σύνθημα και τραγούδι έγινε και τίτλος ενός, μάλλον αδιάφορου, βιβλίου, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Επιστρέφοντας όμως στις μουσικές αναμνήσεις, ο Σπύρος Δούβαλης από την πλευρά του θυμάται πως "η πρώτη φορά που έπαιξα ως dj βράδυ (γιατί αυτό ήταν που μετρούσε, το βράδυ) μουσική στο Μαντζάτο ήταν κάπου το 1993 και ήταν αρκετά επεισοδιακή. Μέχρι εκείνο το βράδυ έπαιζα μόνο απογεύματα στην ώρα του καφέ. Τότε με ειδοποιούν ότι έκλεψαν το μηχανάκι του παιδιού που θα έπαιζε το βράδυ και δεν υπήρχε αντικαταστάτης. Περιττό να σου που ότι μου κόπηκαν και τα δυο τα πόδια. Μετά όμως το δεύτερο ποτό τα ξέχασα όλα. Ήταν πραγματικά μια απο τι πιο ομορφες βραδιες της ζωής μου. Σαν πρώτη βραδιά κινήθηκα εκ του ασφαλούς με Smiths, Cure, Violent Femmes, Stone Roses, Farm, κοκ".

Το τελευταίο πάρτι

Ο αστικός μύθος θέλει στο τελευταίο βράδυ του μαγαζιού, αφού έχει κυκλοφορήσει και το σχετικό flyer που ανακοινώνει πως το Μαντζάτο κλείνει και καλεί τον κόσμο του σε ένα τελευταίο πάρτι, εκεί κοντά στο ξημέρωμα οι θαμώνες να 'γκρεμίζουν' μόνοι τους τον εσωτερικό χώρο, κάνοντας το δικό τους κλείσιμο. Ρωτάω σχετικά τον Σπύρο Βλέτσα, που με διαβεβαιώνει πως πρόκειται ακριβώς για αυτό: για έναν αστικό μύθο. "Ωραίο μύθο όμως", σχολιάζω. Γελάει, "τις πρώτες πρωινές ώρες έσπασαν κάποια ποτήρια, αυτό ήταν".

Ανατρέχω στον Απόστολο και ζητάω τη δική του διήγηση:

"Το τελευταίο πάρτι… Χαραγμένο σε όλους όσοι έμειναν μέχρι το πρωί. Δέχτηκα την πρόσκληση του Σπύρου αφού είχα πλέον φύγει και είχα ξεκινήσει δική μου δουλειά. Ένα τελευταίο πάρτι. Όσοι 'παλιοί' θέλαμε να πάμε για ένα τελευταίο βράδυ να δουλέψουμε. Ήμουν στο κεντρικό bar με τον Βαγγέλη, -τον πιο παλιό barman, χαρακτηριστική φιγούρα του μαγαζιού.

Ξεκινήσαμε, η ατμόσφαιρα βαριά. Ήμασταν όλοι εκεί, εκεί που μεγαλώσαμε, εκεί που ερωτευτήκαμε, εκεί που γλεντήσαμε. Στο μαγαζί που σήμαινε τόσα πολλά, όχι μόνο για εμάς, αλλά και για όλους όσοι έζησαν έστω και για λίγο στα Γιάννενα.

Περνούσε λοιπόν η ώρα, η ατμόσφαιρα άρχισε να ελαφραίνει. Κάποια στιγμή όλοι μας είχαμε γίνει ένα: Παλιοί, καινούργιοι, ξεχασμένοι…  χορός και αγαπημένες μουσικές. Προς το τέλος ποτήρια, μπουκάλια, τασάκια,  ήταν όλα έξω. Κανένας σερβιτόρος δεν νοιαζόταν για να τα μαζέψει,  στο μπαρ γυρνούσαν μόνο τα απαραίτητα ώστε να μπορούσαμε να βάλουμε σε κάποιον καινούργιο της παρέας ποτό. Το πρώτο φως της ημέρας μας βρήκε με το μαγαζί γεμάτο. Και εκεί, στο τέλος, ένας από τους ιδιοκτήτες που είχε γίνει εδώ και ώρα dj, έβαλε το τελευταίο τραγούδι. 'Με αεροπλάνα και βαπόρια' ανάβοντας ταυτόχρονα όλα τα φώτα του μαγαζιού.

Σιωπή. Άλλοι κοιτούσαν χαμηλά, άλλοι είχαν το βλέμμα τους στους τοίχους, ξέροντας πως τους αντικρίζουν για τελευταία φορά. Και ξαφνικά ακούγεται ένα ποτήρι να σπάει. Και μετά από μερικά δευτερόλεπτα και ένα δεύτερο, αμέσως ένα τρίτο και για όσο ακουγόταν η μουσική Σωτηρία Μπέλλου έσπαγαν τα πάντα. Μπουκάλια, ποτήρια, τασάκια. Όλοι κοιταζόμασταν βουρκωμένοι, ενώ μερικοί έκλαιγαν κιόλας. Και όταν το σπάσιμο τελείωσε, όλοι αγκαλιαστήκαμε. Στα βουβά. Φιλιόμασταν λες και φεύγαμε για κάπου μακριά. Μείναμε στο μαγαζί για αρκετή ώρα, μέχρι να φύγει και ο τελευταίος. Ο καθένας με το αναμνηστικό του. Ο,τι υπήρχε κρεμασμένο στον τοίχο. Κάδρα και αφίσες που στον καθέναν έναν από εμάς αντιπροσώπευαν τη νιότη του, την ανεμελιά του".

Και κάπως έτσι το Μαντζάτο πέρασε στην αθανασία, καθώς οι διηγήσεις και οι αναμνήσεις από τους καφέδες, τις βραδιές και τα ξημερώματά του μένουν ζωντανές έως σήμερα. "Η τέχνη να είσαι πάντα νέος", ήταν ένα από τα slogan του μαγαζιού και τελικά φαίνεται πως το μυστικό (και) αυτής της τέχνης είναι να αποχωρείς όσο ακόμα είσαι στην κορυφή. Το Μαντζάτο δεν λείπει μόνο σε όσους το έζησαν στο έπακρο, ούτε μόνο σε αυτούς που δάκρυσαν εκείνο το βράδυ. Λείπει από όλους όσοι ακόμα ψάχνουν στα στενά των Ιωαννίνων ένα σημείο αναφοράς, ένα μέρος επιστροφής και έναρξης μαζί. Λείπει από αυτούς που έχουν φύγει, αλλά θέλουν όταν γυρίζουν να ξέρουν πως εκεί θα είναι για πάντα το σπίτι τους, που μπορεί να ζει πλέον τη δική του ζωή, κρατάει όμως ένα δωμάτιο, ή έστω μια γωνιά, τόση ζεστή και οικεία ώστε να μπορεί να ονομάζεται μαντζάτο.

"Σάββατο βράδυ: Οι συνήθεις ύποπτοι από νωρίς στη θέση τους να κρατανε μια ψαγμένη μπύρα από τις πολλές που είχε να προσφέρει το Μαντζάτο. Ψάχνω το φιλαράκι από τα παλιά που πρόσφατα έπιασε δουλεια στο πανω μπαρ. "Θα μου βρεις κανενα ποστερ απο την συναυλία τις προάλλες;" - "Περίμενέ με όταν σχολάσω από την πίσω μεριά, στην αυλή. Σου έχω κάτι καλύτερο...", Ηρακλής, μαθητής / θαμώνας.

http://www.oneman.gr/keimena/diabasma/megala_keimena/eksw-apo-to-nato-mesa-sto-mantzato-kapote-yphrxe-ena-mpar-poy-egine-sunthhma.4685240.html

[Crimson Glory]

   Οι μη κανονικοί πηγαίναμε κ στο Fuzz κ το Foxy.

Στο Foxy άκουγες από Gallagher μέχρι Iron Maiden και Judas Priest. Συμπαθέστατο.

Ιδιαίτερη αναφορά θέλω  να κάνω στο FUZZ,
εξάλλου εκεί στεγαζόταν η "ΣΦΗΚΑ".
Πανέμορφο μπαρ, τα αδέρφια Φίλιππος και Γιώργος,
που ήταν οι ιδιοκτήτες, έβαλαν πολύ μεράκι για να φτιάξουν ένα από τα πιό όμορφα μαγαζιά στην πόλη.
Δυστυχώς οι συμπολίτες δεν το τίμησαν όσο θα έπρεπε...
Άριστη εξυπηρέτηση, καθαρά ποτά, παρεΐστικη ατμόσφαιρα και ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ μουσική:
Fields Of The Nephilim, Sisters Of Mercy, Bauhaus,
The Clash, Iggy Pop, Nine Inch Nails, Joy Division, The Smiths!
Και φυσικά ό,τι άλλο ήθελες να ακούσεις, το ζητούσες και απλά ταξίδευες.
Λείπει πολύ ένας τέτοιος χώρος από τα Γιάννενα.

Επίσης μου άρεσε και το INDIAN CAFE, μία "τρυπούλα" στην Πυρσινέλλα,
για metalλάδες κυρίως.

Έχουν καταναλωθεί κανά δγυο Παμβώτιδες στα παραπάνω. 

[Crimson Glory]

Για το FUZZ είχε γράψει και ο φίλος Μιχάλης:

λειτουργούσε με το όνομα "FUZZ" (κάπου το 1994-95 αν θυμάμαι καλά).

Καλά θυμάσαι! Λειτουργούσε και το 1996-97 ως το Καλοκαίρι. Τότε πρέπει να έκλεισε για πάντα.

Εκπληκτική είσοδος για μαγαζί, εσωτερικός χώρος με μπαλκόνια, εξαιρετική διακόσμηση και μουσική για γούστα. Δυστυχώς, 1-2 παρέες πηγαίναμε τότε και απορούσαμε που δεν είχε κόσμο. Το αποδίδαμε στο γεγονός οτι ήταν κέντρο-απόκεντρο (για όσους δε γνωρίζουν, στο δρόμο κάτω απ' το δημαρχείο).

Μιλάμε φυσικά για μια περίοδο που το "μαντζάτο" μεσουρανούσε στα Γιάννενα.

Fuzz, μαντζάτο και παλιά Ίριδα ήταν τα πιο καλοστημένα μαγαζιά (μιλάω για μπαρ κι όχι φαγάδικα ή καφέ) που έχω δεί στα Γιάννενα (σύμφωνα με το δικό μου γούστο).

[ayuto1966]

Ασχετως της ωραιας πρωτοβουλιας

Αυτο το μαγαζι δεν μ αρεει καθολου κατα προσωπικη μου αποψη,και ας ειμαι εγκαθετος προς τις προτιμησεις σας φανταζομαι


Που ειναι ρε γαμω αυτα του κουτουκακια τα μικρα στα Γιαννινα..........Ολοι γινανε απλες και τα κανανε τεραστια νομιζωντας πως ολοι θα κονομησουν  τρομαρα τους

Ειναι το παραπονο μου τα τελευταια χρονια εχουνε χαλασει πολυ απο αποψης νυχτερινων μαγαζιων τα Γιαννινα

[fon7]

Ολόκληρο νήμα έχουμε με μαγαζιά Ιωαννίνων (Σφήκα και άλλα) και εσύ μου γράφεις για μαγαζιά στο μπάσκετ του ΠΑΣ

 





 

[ayuto1966]

Αναφερθηκε το μαγαζι

Και εχω μεινει εκπληκτος που μου λενε ολοι μα ολοι''μαλακα και γαμω τα μαγαζακια''


Για αυτο κολλησα και εγραψα το ακυρο μου....

Ασε με ρεεεεεεεεεεεεεεεεε,ειμαι γιαλαντζι Γιαννιωτης και πρεπει να γραφω του κεφαλιου μου

Πως το ελεγε μια ατακα μιας ταινιας

Τρελος ειμαι οτι θελω κανω-λεω

p,s Αστε τι τραβηξα τελευταια στα Γιαννινα............Με σουρανε και στην Σουλαρα καποια χαλονια!!!!!!Μα την παναγια δεν το ξανακανω...........Οχι τιποτα αλλο ειναι απο Κορινθο αυτη και να λεει στο κοσμο μετα μικροφωνου αφιερωμενο στον πατριωτη το ομορφοπαιδο απο Κορινθο(Πως το λετε Μπολιοουρηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηηη)

Γαμω το φελεκι μου να πουμε

[timpanistis toreros]

δεν ξέρω εάν οι παλιοκαραβάνες το πήρατε είδηση...



Το Σάββατο 17 Μαρτίου και μόνο για αυτή τη βραδιά το Rocka-Rolla θα μεταμορφωθεί σε Foxy με όλο το παλιό προσωπικό και τους παλιούς θαμώνες και φίλους.Θα είναι μια βραδιά γεμάτη αναμνήσεις με πολύ ποτό και την μουσική που όλοι έχουμε αγαπήσει. Μία ευκαιρία να ξανανταμώσουμε !!!!!!!!!!!

https://www.facebook.com/events/1697683103632844/

[fon7]

"ΚΥΒΟΣ"-Η παλιά ντισκοτέκ των Ιωαννίνων,που έγραψε την δική της ιστορία στη νυχτερινή ζωή της πόλης

Οι παλιές ντισκοτέκ των Ιωαννίνων έγραψαν τη δική τους ιστορία στη νυχτερινή ζωή της πόλης. Τις χρυσές δεκαετίες του '70 και του '80, που μεσουρανούσε η μουσική ντίσκο, η νεολαία της εποχής ξημέρωνε υπό τους ήχους δυνατής χορευτικής και συνέρεε στα πιο γνωστά στέκια. Ένα από αυτά ήταν η ντισκοτέκ «Κύβος» που βρισκόταν στην...
οδό Κωστή Παλαμά, πίσω από το τότε Ξενία (σημερινό Grand Sarai), στα αριστερά του δρόμου, λίγο μετά το περίπτερο που κάποτε υπήρχε στο μέσο του δρόμου. Στη ντίσκο «Κύβος» πρωτοερωτευτήκαμε και κάναμε τα πρώτα ξενύχτια μας. Όσοι τουλάχιστον την προλάβαμε μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '80.

epirusgate.blogspot.com

[Mikkael_Sin]

Τώρα που έχετε καιρό ξεστραβωθείτε 

[fon7]

Βασικά περισσότερες αναμνήσεις...

[Crimson Glory]

Το θυμάστε το χαμπουργκεράδικο SAKIS στην αρχή της Μ. Αγγέλου (εκεί που είναι σήμερα η VODAFONE νομίζω); Εκεί πρωτόφαγα χάμπουργκερ και χοτ ντογκ εγώ το χωριατάκι 

SAKIS το καλύτερο τσιζ πανελληνιώς αλλά τότεγιας δεν είχμαν γκαφρά και παραγκέλναμαν ΣΑΝΤΟΥΙΤΣ ΚΕΤΣΑΠ ΜΟΥΤΣΑΡΔΑ (20 δρχ) και μας φαινόταν λες και τρωγάμαν τιπότα φιλέτα ... άσε πτο μσο στο χαν φάει όλα τα πεινασμένα ... όλο στο δώσε λίγο και δώσε λίγο ...

με πολύ κόσμο που τάιζε μηχανάκια.

SAKIS το καλύτερο τσιζ πανελληνιώς

 
Το καλύτερο σαντουιτσάδικο πανελληνίως θα συμπλήρωνα! Όλα τα σαντουιτς (burger, toast κλπ) ψημένα στην πλάκα. Υπεράψογα... Εκεί έφαγα πρώτη φορά και... ατομική πίτσα, εκείνη την ιδιαίτερη τη γαμάτη... που δε βρήκα αλλού.

Τα μπέργκερ μάς επιτίθενται

Όταν τη δεκαετία του '80, η Ελλάδα άρχισε να μυείται στον δυτικό τρόπο ζωής, το χάμπουργκερ δεν θα μπορούσε να λείψει από το μενού. Μόνο που το ταπεινό αυτό αμερικάνικο σάντουιτς με μπιφτέκι, παγκόσμιος πρεσβευτής του γρήγορου φαγητού (fast food), είχε έναν δυνατό ανταγωνιστή στα μέρη μας: το σουβλάκι.

Οι «σουβλατζήδες» το πάλεψαν κάνοντας ακόμα και πιο γρήγορη την ετοιμασία, με το «έφτασεεεε» να αποκτά κυριολεκτικό νόημα. Και έτσι το εθνικό μας φαγητό (όχι, δεν είναι η φασολάδα) παρέμεινε σταθερή αξία, βάζοντας φρένο στην αποστολή των McDonald's να διαδώσει το χάμπουργκερ σε όλον τον κόσμο -αδιαμφισβήτητη και η συμβολή των Goody's που είχαν καθιερώσει ήδη τη θέση τους στην αγορά του fast food. Και ποιος δεν θυμάται πόσο γρήγορα έκλεισε στα Γιάννενα, τη δεκαετία του '90, το McDonald's, το οποίο βρισκόταν στις αρχές της Ναπ. Ζέρβα.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν βέβαια ότι τα Γιάννενα δεν ήξεραν τη δεκαετία του ΄80 τι εστί το μπέργκερ. Οι σημερινοί 40άρηδες-50άρηδες μεγάλωσαν με το αμέρικαν μπέργκερ του Σάκη (Sakis), ο οποίος είχε έρθει από τον Καναδά και είχε ανοίξει ένα μικρό μαγαζί στην οδό Μιχαήλ Αγγέλου. Ακόμα μνημονεύεται αυτό το μπέργκερ.

Σήμερα, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Το μπέργκερ, τα τελευταία χρόνια, αποτελεί τη νέα τάση στο φαγητό (και όχι απαραίτητα στο γρήγορο φαγητό). Οι burger lovers αυξάνονται κατακόρυφα, σε τέτοιο σημείο που ακόμα και τα σουβλατζίδικα βάζουν στο μενού τους το στρογγυλό ψωμάκι με το μπιφτέκι. Το μπέργκερ δε, δεν είναι πια αυτό που ήταν κάποτε και έχει γίνει γκουρμεδιά, με τους δημιουργούς να «παίζουν» με τα υλικά και τις γεύσεις.

Τα μπεργκεράδικα στην πόλη μας, αυτή τη στιγμή, είναι πέντε -με ευρεία ποικιλία από μπέργκερς και άλλα εδέσματα. Επιπλέον, τρεις καντίνες εξειδικεύονται στο ίδιο προϊόν, με το street food να αναδεικνύεται έτσι και αλλιώς ως η νέα γαστρονομική δύναμη σε όλη την Ευρώπη. Και βέβαια, δεκάδες ψησταριές, σουβλατζίδικα και σία, που τιμούν επίσης το μπέργκερ. Το ποιος κάνει το καλύτερο μπέργκερ αποτελεί talk of the town. Ποιος έχει χειροποίητο μπιφτέκι, ποιος το ψήνει καλύτερα, τι είδους καρυκεύματα μπαίνουν ή πρέπει να μπαίνουν και πάει λέγοντας. Περί ορέξεως... μπέργκερ.

Πώς κατάφερε το μπέργκερ να γίνει πρωταγωνιστής; Είναι μόδα ή όχι; Προς το παρόν, φαίνεται πως ό,τι δεν κατάφεραν οι αμερικάνικες αλυδίσες fast food, το κατάφερε η κρίση. Οι επιχειρηματίες και οι σεφ βρήκαν σε αυτό το προϊόν την ευκαιρία να προσφέρουν κάτι διαφορετικό, μακριά από το γκουρμέ φαγητό σε ένα κυριλέ εστιατόριο, το οποίο, λόγω των οικονομικών συνθηκών, απευθύνεται σε μερικούς μόνο.

https://www.google.com/url?sa=t&source=web&rct=j&url=https://typos-i.gr/article/ta-mpergker-mas-epiti8entai&ved=2ahUKEwi7rvj3kPfoAhVRwAIHHZwvAzU4ChAWMAR6BAgFEAE&usg=AOvVaw2ckRQnFL7EHBdR248Po7az
 

[Crimson Glory]

Ο SAKIS μάλιστα ήτανε και ένα από τα στέκια που σύχναζε η τότε μεγάλη Ομάδα του ΑΓΙΑΞ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ.
Και ποιός δεν έχει περάσει από εκεί.
Εσύ ασφαλώς ΛΟΚΕ δεν πρέπει να το πρόλαβες, κρίμα...
Το 1979 που άνοιξε πρέπει να είχες ήδη πεθάνει από γεράματα...
Δεν σε θυμάμαι γι' αυτό το λέω.

[Mikkael_Sin]

Ναι ρε μεγάλε Crimson!

Το καλύτερο ever και ήταν ΕΔΩ στα ΓΙΑΝΝΕΝΑ.

[my8os]

Ένα από τα καλά του 'κακού' καπιταλισμού. 

[christos]

Απλα εαν μου επιτραπει μια παρεμβαση , το Σαντουιτς ( τουλαχιστον σε ενα μαγαζι πισω απο τα σχολεια της Ακαδημιας , αρχες 80s ) των 20 δραχμων ηταν <<πατατες - κετσαπ-μουσταρδα >> 

Οπως επισης πολυ δημοφιλες για τους αφραγκους ετων 10-15 εκεινη την εποχη ηταν το σουβλακι χωρις κρεας .
Μονο πατατες , κρεμυδι , τζατζικι και ντοματα .
Στο πλαι του Δημαρχειου . Πρωτα πληρωνες , σου εδιναν ενα χαρτακι , πηγαινες στον ψηστη , εκεινος πρωτα καρφωνε το χαρτακι σε μια ορθια προκα , και μετα επαιρνες οτι ειχες παραγγειλει .

Και τωρα μου τρεχουν τα σαλια ρε πουστη ( σχεδον μαζι με δακρυα... )

Υ.Γ. Ολα τα παραπανω για τα παππουδια του forum και μονο . 

[Mikkael_Sin]

Αυτά δεν είναι παρεμβάσεις Χρήστο, προσφορά στους θεούς της μνήμης είναι!

Ο Σάκης πρώτος με έβαλε να συμπληρώσω δελτίο ΠΡΟΠΟ (μάλλον α' δημοτικού μαθητής). Το έριξε δίπλα, στου Μαράβα.

Πίσω απ' την Ακαδημία, το ίδιο σάντουιτς (και προφανώς στο ίδιο μαγαζί) έκανε 50 δρχ. στις αρχές των 90's (90-92). Δε θυμάμαι αν ήταν αυτό που άλλαξε χέρια ή το δίπλα μαγαζί που άνοιξε ο Χρήστος, μετανάστης στη Σουηδία και πίναμε πού και πού καφέ στην κοπάνα της πρώτης ώρας, σε μια προσπάθεια αλλαγής παραστάσεων από την "Ακαδημία".

Στο πλάι του Δημαρχείου που λες, πρέπει να ήταν και το πρώτο μαγαζί που έφερε το πιτόγυρο (βασίζομαι σε προηγούμενα ποστ). Αυτό που θυμάμαι και εντυπωσιαζόμουν τότε, ήταν μια μεγάλη διαφήμιση της Lowenbrau (Λέβενμπροϊ ρε) στην ταράτσα του γωνιακού κτηρίου (δίπλα από εκεί που λες - νυν τράπεζα Πειραιώς). Εντυπωσιακή διαφήμιση για την εποχή, που έβλεπες από μακριά όπως κατέβαινες από Κέντρο για Μώλο (μιλάμε για mid 80's).


Υ.Γ. Όπως έβγαινες από την Ακαδημία για οδό Αράπη, ακριβώς απέναντι, κατάστημα ανταλλακτικών Πεζό - Ρενό       

[christos]

Καλα ρε συ ...υπερδιπλασιασε την τιμη του σαντουιτς μεσα σε μια δεκαετια ? Α ρε παλιο ορθοδοξο ΠΑΣΟΚ 

Η διαφημιση που λες πρεπει να ηταν εκει στην ταρατσα των φροντιστηριων ''Δημητριου'' , σωστα ? 

Εγω αρχισα τις κοπανες στο Daily News ( πρωην Drugstore , τωρα δεν ξερω καν τι...) με εναν απιστευτο παχυρευστο φραπε σε ποτηρι που απ εξω ειχε μεταλικο περιβλημα .
Οταν δεν υπηρχαν τα απαραιτητα χρηματα πηγαιναμε στο ZOOM , ενα φαστφουνταδικο απεναντι με καταπληκτικο μπεργκερ που επισης θυμαμαι την γευση του
Η ''Ακαδημια'' νομιζω ηρθε λιιιγο αργοτερα , αν και πηγαινα και εκει στα τελη του Λυκειου ...

ΠΡΟΠΟ , εκει γυρω στα mid. 80s, σε ενα μαγαζι απεναντι απο το Ρολοι που πουλουσε και εισητηρια του ΠΑΣ 
Μαλιστα κολλουσε καποια...δειγματα στην τζαμαρια 
Το πρωτο που μου ερχεται στο μυαλο απο τη εικονα των κολλημενων εισητηριων, ειναι ενα κιτρινο για την ΄΄Μεγαλη '' , για ... ΠΑΣ-Σερρες . ( ακυρο τελειως  )
Νομιζω εκανε 350 δραχμες .

ΟΥΦΦΦΦΦΦ !!!!!!!!!!!!!!!!!!

[Crimson Glory]

Στο πλάι του Δημαρχείου που λες, πρέπει να ήταν και το πρώτο μαγαζί που έφερε το πιτόγυρο (βασίζομαι σε προηγούμενα ποστ). Αυτό που θυμάμαι και εντυπωσιαζόμουν τότε, ήταν μια μεγάλη διαφήμιση της Lowenbrau (Λέβενμπροϊ ρε) στην ταράτσα του γωνιακού κτηρίου (δίπλα από εκεί που λες - νυν τράπεζα Πειραιώς). Εντυπωσιακή διαφήμιση για την εποχή, που έβλεπες από μακριά όπως κατέβαινες από Κέντρο για Μώλο (μιλάμε για mid 80's).

Η διαφημιση που λες πρεπει να ηταν εκει στην ταρατσα των φροντιστηριων ''Δημητριου'' , σωστα ? 

Σ' αυτό το κτίριο ήταν και μία καφετέρια, η "Ελλοπία".
Ο Δημητρίου όποτε ήθελε να κεράσει τους μαθητές του ή εκεί μας πήγαινε ή στα "Λιθαρίτσια".
Εποχές ρε πούστη μου...

[christos]

Ε ναι ! Αφου πρωτα μαζευομασταν στα σκαλια ( με την εγκριση της γραμματεως επ’ονοματι Βασω ) και φωναζαμε << Κε κε κερασμα >>   

[midnight]

Χοροπηδάνε στο μυαλό μου οι αναμνήσεις κάθε φορά που επισκέπτομαι την σελίδα.
Δεν καταφέρνω να τις ταξινομήσω, καθώς συνωστίζονται και μονομαχούν ώστε να κερδίσουν την προτεραιότητα στην αναφορά μου.
Με παρασέρνουν και μου προκαλούν νοσταλγικά συναισθήματα που δεν ξέρω αν θέλω να ξανανιώσω, γνωρίζοντας ότι έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί οι παραστάσεις και οι εποχές που τις γέννησαν.
Δεν ξέρω αν θα έχω την δύναμη ύστερα να ξεφύγω από την μαγική τους επίδραση και να ξαναπροσαρμοστώ βίαια την αμέσως επόμενη ώρα στο "σήμερα"...
Στο κάθε "σήμερα" που τις διαδέχτηκε και που εξόντωσε την αθωότητα την δική μου και την δική τους, μέχρι να φτάσει το τωρινό απερίγραπτο "σήμερα" και ποιός ξέρει, Θεέ μου, τί άλλο...

Δεκαετίες ολόκληρες ξεπηδούν στο φιλμάκι του νου μου, με χαλικόστρωτες και χωμάτινες αλάνες, με τσιμεντένιες και ανθοστόλιστες αυλές...
... με πετρόκτιστα ασβεστωμένα σπιτάκια και καπνισμένα παλαιά κεραμύδια όπου κλαδιά δέντρων να τους χαϊδεύουν με τα φυλλώματα τη σκόνη από την γύρη της Άνοιξης...
... με σπίτια νεόκτιστα και μοντέρνας καλαισθησίας, διώροφα και τριώροφα με μαρμάρινες σκάλες και εντυπωσιακές εισόδους....
... γειτονιές με παιδικά χαχανίσματα, γέλια, διαμάχες και υποσχέσεις "εκδίκησης" να αντηλαλούν από την μιά γειτονιά ως την άλλη...
... με διαπεραστικές ανυπόφορες γυναικείες φωνές,
με βαριεστημένες γδαρμένες και νυσταγμένες  φοιτητικές ομιλίες και συζητήσεις από μπαλκόνι σε μπαλκόνι...
... με απόκοσμες αποσπερίτικες αντηχήσεις ανάμεσα στις διηγήσεις των παππούδων στις γειτονιές για τον πόλεμο, που σε στοιχειώναν την ώρα του ύπνου σου...

Τί να ξεχάσω και τί να θυμηθώ άραγε?...
 Τί να φυλάξω απ' όλα και να μην το μοιραστώ με κανέναν, ώστε να μείνει ανέγγιχτο ακόμα κι από την μνήμη μου, που θα το φέρει σε μιά εποχή αφιλόξενη η οποία χλευάζει και μολύνει οτιδήποτε κουβαλά την απλότητα και την άπιαστη ομορφιά του παρελθόντος...

Θα περπατήσω ανάλαφρα να μην ξυπνήσω τις αναμνήσεις μου...
Θα τρέξω στις μύτες των παπουτσιών μου να μην προλάβει καμιά τους να καταλάβει την παρουσία μου...
Να μην αναγκάσω τις όμορφες αναμνήσεις μου, την δεδομένη στιγμή, να λυπηθούνε για μένα και για το κατάντημα των καιρών μας, που θα ορίσει τις μελλοντικές μου αναμνήσεις...


Σε όποιο σημείο της πόλης και να βρεθώ, σ' εκείνα τα μέρη τα παλιά, κτήρια, άνθρωποι και εικόνες μεταμορφώνονται μπρος στα μάτια μου...
 
 Το 1ο Νηπιαγωγείο επί της σημερινής οδού Άρη Βελουχιώτη, τότε ακόμη Ν. Ζέρβα. Ένα σπιτάκι τριών δωματίων με αυλόγυρο και περίφραξη και διάφορες κατασκευές παιδικής χαράς, δωρεά στο κράτος, που έδωσε σε εκατοντάδες παιδάκια την ευκαιρία στην προσχολική αγωγή, η οποία δεν ήταν τότε δεδομένη για όλους, δίνοντας τους παράλληλα και την αίσθηση ότι βρίσκονται σε έναν σπιτικό χώρο και όχι σε ένα τσιμεντένιο ψυχρό κτήριο.
Στους απέναντι δρόμους ο ασβεστάς, και ο σιδεράς. Παραμέσα στα στενά ο ξυλουργός.
Παρακάτω ο αμαξάς με το παϊτόνι του, το περήφανο άλογό του και το ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής σπίτι του.
Ο θρυλικός Μπόγκας και Μπιθικώτσης, το καφενείο του Καραμελά του γέρου, και αργότερα του υιού...
Η παιδική χαρά με τα όμορφα χρώματα και τα καλογυαλισμένα παιχνίδια.
Ο δρόμος για την εκκλησία της Περιβλέπτου όπου στον παλιό Μύλο, μακριά απ' τους ανθρώπους, ζούσε η κυρά - Νία. Μία γερόντισσα απίστευτα ταλαιπωρημένη και ταυτοχρόνως αξιοσημείωτα περήφανη και εντελώς απλησίαστη, που κέρδισα την εμπιστοσύνη της με πολύ κόπο και μοιράστηκα μαζί της πολλές συζητήσεις, πράγμα αδιανόητο για όποιον την γνώρισε...
Η Φοιτητική Εστία στον λόφο της Περιβλέπτου και στην Δόμπολη το παλιό, το αυθεντικό κτήριο του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Το χωράφι δίπλα του, που παίζαμε μπάλα γειτονιές μεταξύ μας.
Απέναντι ο "Ρωμαίος" για τα καψουροτράγουδα του ραδιοφώνου.

Να μην ξεχάσω εδώ να κάνω ειδική αναφορά στους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς της εποχής, φάση Ψάλτης "Βασικά Καλησπέρα σας" με τις αφιερώσεις και τις παρατηρήσεις, με τους ροζ πάνθηρες, τους παραπονιάρηδες και τους τίμιους και δεν θα πω τίποτε παρακάτω. Αν υπάρχει κανένας μεγάλος που να διαβάζει, θα καταλάβει...

Τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης επί της ίδιας οδού "Χοροεσπερίδα" μετέπειτα "Σούσουρο" (το οποίο πρώτα στεγαζόταν σε χώρο πίσω από το σχολείο της Ακαδημίας), τα "καλαμάκια" μετέπειτα "Ρίο" και αργότερα "μπλε παράθυρα" και στην Δωδώνης το νυχτερινό κέντρο DA-DA-DA, μετέπειτα Φόρουμ.

Παρακάτω "η καλύβα του μπάρμπα - Θωμά" που τα παλιά χρόνια έξω από το μαγαζί ένα θανατηφόρο τροχαίο δυστύχημα συγκλόνισε όλη την πόλη, σε εποχές που η ζωή είχε ακόμα αξία και τα αυτοκίνητα ήταν δυσεύρετα στους δρόμους, ενώ μια πυρκαγιά κάποια χρόνια αργότερα έδωσε τέλος στο θρυλικό μαγαζί.
Πολύ παρακάτω απέναντι από το σημερινό λύκειο (παλιό πολυκλαδικό) το μαγειρείο της Αγλαΐας. Ένας χώρος παλαιού τύπου ακόμα και στον καιρό του, με πολλή πελατεία.
Το Γιαννιώτικο Σαλόνι ασφαλώς, ένα σημείο πολύ οικείο, ειδικά για πολλά από τα σχολεία των 80'ς που κάθε τόσο βρισκόταν εκεί τις ημέρες των εκδρομών τους. Γνωριμίες και φλερτ και ανταλλαγή απόψεων και ρεβάνς ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων αντίπαλων σχολείων και βαρεμάρα απίστευτη κάποιες φορές μέχρι να περάσει η ώρα...

Επιστρέφοντας προς την πόλη επί της Δωδώνης επίσης, η "Βοσκοπούλα" ο "Θωμάς" το Παλατίνο, ο Παπαγάλος και οτιδήποτε άλλο που είχε να κάνει με φαγητό ήταν σημεία μεγάλης επισκεψιμότητας, αλλά καθόλου του γούστου μου, καθώς δεν υπήρξα ιδιαίτερα φίλος του φαγητού, παρά φίλος των φίλων μου, που δεν θα χάλαγα την παρέα.
Συνεχίζοντας, Δωδώνης κ' Καποδιστρίου café - bar Sunrise πιό πολύ για ποτό και για μπύρες μετέπειτα pizza Roma, φούρνος, πλέον μάρκετ τροφίμων. Κ' παραδίπλα το μετέπειτα cozy, πρώην edelweiss....
Αναψυκτήριο Κουραμπάς, Σκαραβαίος, ACT - ONE το καλό, όταν το πρωτοάνοιξε ο SAKIS (που είχε και τα μπέργκερς στην Μ. Αγγέλου), Ακαδημία, Κεντρικόν, Et - toi.
Απέναντι Drugstore, Daily news, Αλέκος ο Β, μετέπειτα "επώνυμο", αργότερα Oval.
Κ' μεταξύ αυτών ανθοπωλείο, αργότερα zucchero κλπ.
Παραδίπλα γραφεία της Ολυμπιακής, Dewar's, cafe Greco, lemon κι επίσης γραφεία του ταχυδρομείου μετέπειτα Old Post.
Απέναντι ακριβώς στην αρχή της Ν. Ζέρβα το παλιό Asterix. Η πρώτη κρεπερί, με απίστευτη κοσμοσυρροή. Στεγαζόταν σε ένα παλιό σπίτι με καταπληκτική αυλή, ενώ αργότερα γκρεμίστηκε κι εκεί ανεγέρθησαν διάφορα άλλα κτήρια και café, ενώ το Asterix μεταφέρθηκε στην Χριστοβασίλη χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

Ανεβαίνοντας την Ν. Ζέρβα των παλαιότερων χρόνων παντού υπήρχαν χαμόσπιτα, ενώ αρκετά αργότερα όλη η περιοχή αλλάζει με νεόκτιστα κτήρια, παιδότοπο, πολυκατοικίες, ωστόσο που και που παραμένουνε κάποια, που με την σειρά τους στο χρόνο εξαφανίζονται τελικά και αυτά.
Στην αρχή της οδού υπήρχε το τοστάδικο "Λέων", το θρυλικό μαγαζί του Χρήστου με τις αφίσες, πιό πάνω το πρώτο μαγαζί που αυτοσυστήθηκε ως pub με την επωνυμία "Why not?" το οποίο έκλεισε μετά από μερικούς μήνες και δεν θέλω να αναφερθώ καθόλου στα γεγονότα που προηγήθηκαν, κάποιοι ίσως θυμούνται.
Παραπάνω, το επονομαζόμενο Adam's apple για τους γαμπρολεμέδες της εποχής, Τούρκικοι καφενέδες γνωστό σημείο ακόμα και σήμερα που δεν αλλάζει επωνυμία ποτέ, ενώ λίγο πριν φτάσεις πλατεία Ομήρου θα βρεις τον παλιό ξυλόφουρνο, ίσως τον τελευταίο που είχε απομείνει στην πόλη, τον Λία με το μπιλιάρδο και τα ηλεκτρονικά, πρώην τοστάδικο, μετέπειτα μπαράκι Dee's Place κ' διάφορα άλλα... απέναντι το πρώτο πραγματικό σούπερ μάρκετ στην πόλη και μάλιστα διώροφο, μετέπειτα και ως σήμερα ζαχαροπλαστείο Λέκκας.
Ασφαλώς τα φροντιστήρια "Ευαγγέλου" κ' φυσικά το γνωστό εις άπαντες a priori.

Επιστρέφοντας προς το κέντρο η ντισκοτέκ Taiga, μία ιστορία από μόνη της, τα Ρόλινγκ, το Castillo, η πιτσαρία "Κεντάκι", το ''κλικ" μετέπειτα foxy, κατάστημα δίσκοι - κασέτες, το "mikro cafe" (για ένα φεγγάρι μόνο), King όλα μέσα στην ίδια στοά.
 Έξω από την στοά, περίπτερο (αυτό μου έσκασε ξαφνικά, πρέπει να ήτανε προ Χριστού...)
Diskakis, Στίαρς... φαστφουντάδικο όπου έξω από το μαγαζί γινόταν το αδιαχώρητο καθώς αποτελούσε στέκι ορθίων αλλά και σημείο συνάντησης, μετέπειτα Βαβέλ του υιού Δάμου, αργότερα "Γρηγόρης" και το καφενείο του πατρός στον δεύτερο όροφο. Το ονειρικό Roof Garden για τα βραδινά καλοκαιρινά ραντεβού με θέα την Λίμνη στην ταράτσα του κτηρίου.
Η discopub Black Light στην στοά Σάρκα, το video club του Κώτσια "Πεταλούδα", το πρακτορείο εφημερίδων μετέπειτα καφετέρια κ' αργότερα καφενείο παππούδων.

Στην Πυρσινέλλα διάφορα.
Ασφαλώς το Μαντζάτο στην αρχή του, μετά απίστευτη κούραση...
Βίντεο κλαμπ Ρε τε τρε, café bar "le Figaro", ΟΜΟΝΟΙΑ και παραδίπλα στο στενάκι ο Κούτσικος, ψησταριές εκατέρωθεν των πλευρών της οδού, Ξιούρας κ' απέναντι Ζήκος, ο Φίλιππας στα πιό σύγχρονα, άλλο πρακτορείο εφημερίδων, l' angolo στην γωνία της σημερινής τράπεζας. Πιτσαρία νέας γενιάς, διώροφο κτήριο, επάνω café, κάτω φαγητό. Γκραν σουξέ μαγαζί, πατείς με - πατώ σε, αλλά γρήγορα ξέπεσε από ποιότητα κόσμου.
Η Esperanza στην πλατεία Πάργης, πιτσαρία - καφετέρια με τραπεζοκαθίσματα για οικογένειες και σούπερ στέκι της εποχής με πολύ νυφοπάζαρο και γαμπροσυνάφι διαφόρων ηλικιών...
Χουλιάρας βιβλιοπωλείο πιό δίπλα, Avance στην γωνία της Σμύρνης, πιό δίπλα το "Χάραμα", από την άλλη καφέ Πιάτσα και μάρκετ τροφίμων στην γωνία της Πάτση.
 "Ένωση" το παλιό κτήριο. Ένα υπερυψωμένο σπίτι με αρκετά σκαλοπάτια στην είσοδο, δυό - τρεις  στενοί διάδρομοι και ένα ταμείο.
Γρηγορίου Σακκά και travellers, troi, πασπαρτού, La Noche, Cotton club κ' στην Ζυγομάλη η Μέδουσα.

Κεντρική πλατεία:
 Όαση, Τσοκάνης, κοσμοπλημμύρα για πάρα πολλά χρόνια, θερινός Ορφέας.

Στοά Ορφέα:
Καφετέρια Ορφέας, ίσως το πιό θρυλικό στέκι των καμάκηδων κάθε διαλογής, αργότερα στέκι συνταξιούχων.
Στο βάθος La cite, στο υπόγειο το Piano bar, επάνω το village, μετέπειτα GDS, το δισκοπωλείο και φυσικά ο κινηματογράφος Ορφέας.
Στον επάνω όροφο της στοάς, Barbarossa, Papillon, Εθνική Ασφαλιστική κλπ.
Στο πίσω μέρος της στοάς ψησταριά take away και κατάστημα γυναικείου ρουχισμού, μετέπειτα υπόγειο κέντρο διασκέδασης για σύντομο διάστημα και πολύ αργότερα ξανά κατάστημα ρούχων.

Στην Βλαχλείδη το παλιό "Μονοπώλιο", Δισκοπωλείο Μαντζιούρης και φροντιστήρια ξένων γλωσσών Κωστούλας.
Στην Μ. Αγγέλου ο SAKIS, η Φοντανίνα, η discotheque two by two (2x2) μετέπειτα Arena, Ο Αλέκος Α' μετέπειτα Cosmopolitan.

Στα κεντρικά φανάρια της 28ης, Φωτογραφεία κυρίως και στην γωνία του Ίλιον Παλλάς μαγαζάκι ενός τετραγωνικού με ξηρούς καρπούς - καραμέλες.

Κάτω Πλατεία:
Τα γραφεία του Συνδέσμου Φιλάθλων του ΠΑΣ.
Διεθνές μέσα - έξω.
Κορμός σοκολάτα τον χειμώνα και σορμπέ ροδάκινο το καλοκαίρι, αργότερα φραπέ παγωτό το καλοκαίρι και au laît το χειμώνα.
Καφετερία Βυζάντιο
Για πιό αριστοκρατικά γούστα και αρχοντικές φυσιογνωμίες. Ζαχαροπλαστείο Ελλάς, καφέ για τους άντρες, ριζόγαλο για τις γυναίκες και κρέμα με κανέλα για τα παιδιά. Δυνατή γεύση, ακόμα την θυμάμαι την κρέμα. Απίστευτη προσέλευση τις Κυριακές μετά την εκκλησία, αλλά και όλον τον καιρό.
Ζαχαροπλαστείο Βρετάνια μέσα - έξω.
CINE - Μπίτα, Γρανάδα, Τιτάνια.
Πρακτορείο υπεραστικών λεωφορείων δίπλα από την σημερινή ΔΕΥΑΙ.

Κάτω από την πλατεία στην Μπιζανίου και στην  Κουγκίου πολλά μαγαζάκια με μεγάλη ιστορία, όπως το εστιατόριο με συνοδεία ορχήστρας του Κάπελα, ο Τζοβάρας, και λοιπά άλλα...
Από την άλλη πλευρά στην Μπιζανίου το εστιατόριο "Δωδώνη" απέναντι από το πρακτορείο Αθηνών, το καθαριστήριο "Ζευς" μέσα στην στοά, το ζαχαροπλαστείο Διαμάντης, το παιχνιδάδικο του Κώστα, ο παλιός φούρνος στην γωνία κλπ.

Λιθαρίτσια με πισίνα και discobar, φροντιστήρια Δημητρίου. Καθαριστήριο ρούχων το Αμερικάνικο και δίπλα του το πρώτο μαγαζί που έφερε το "Σουβλάκι" στην πόλη.
Πίτα αποκλειστικά με σουβλάκι, ντομάτα, κρεμμύδι και κόκκινο πιπέρι. Τίποτε άλλο μέχρι που βγήκε στην σύνταξη. Στην απέναντι γωνία εστιατόριο.
Καπλάνη και βέβαια Σφήκα! αλλά και μετέπειτα FUZZ.
 Ένας χώρος αληθινού μυστηρίου που αιχμαλώτισε κάθε "ενέργεια" που πέρασε από εκεί μέσα και θα την κρατάει για πάντα όσο θα στέκει το κτήριο...

Αβέρωφ, φουλ στα "λεμονάδικα" μέχρι τα '90ς.
Μικροπωλητές παντού έξω από το κάστρο.
Καταστήματα με χαλκώματα διάφορα και είδη χωριού σε όλη την αγορά της περιοχής και στην Καλλάρη και στην Ανεξαρτησίας μέχρι τον Γυαλί - Καφενέ.

Η "Αγορά", το "Θέατρο" η "Στοά" η "Όπερα"...
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Αντώνη... στα εγκαίνια του συγκεκριμένου μαγαζιού! Να μπαίνει στο χώρο και να εκτοξεύεται σε 5 λεπτά έξω, κάθιδρος και τρέμοντας σύγκορμος, κατακόκκινος από νεύρα εξαιτίας της αδιανόητης πολυκοσμίας, που του έφερε, λέει, αγχωτική ασφυξία, απαιτώντας να μην ξαναπατήσουμε ούτε απ' έξω. Ποτέ δεν τον έχω ξαναδεί έτσι!

Τα πατίνια, η "Πρεσβεία", η "Πύλη"...
Στον μώλο το Λούνα - Παρκ από την μία πλευρά μόνο στο σημερινό πάρκινγκ, αργότερα και στον χώρο της σημερινής πλατείας Μαβίλη.
Μικρά καφενεδάκια όχι πολλά, στο σημείο που βρίσκεται ο Μακρής, χαλικόστρωτο μέρος με πολλά καθίσματα  όπου τις Κυριακές βλέπαμε Καραγκιόζη.
Παγωτό δίπλα στο θέατρο σκιών σε ένα μλπε στενόμακρο κουβούκλιο που το είχε ένα γηραλέο ζευγάρι σε χωνάκι όχι μπισκοτένιο, αλλά φτιαγμένο μάλλον από χαρτί και παγωτό φτιαγμένο υποθέτω στο χέρι και αποκλειστικά άσπρο. Βαφτισμένο βανίλια. Το κόλλαγε ο μάστορας στο χωνάκι και δεν το έτρωγες τελικά ποτέ. Δεν έλιωνε παρά μόνο μέσα στο "χαρτονένιο" χωνάκι του και γινόταν ο κορμός του (χαρτο)πολτός λίγο πριν το πετάξεις...
Αργότερα υπαίθριες καφετέριες και από τα δύο πλάγια άκρα του δρόμου. Κ' εκεί που υπήρχαν κάποτε τα στέγαστρα αλλά και στην πλευρά που σήμερα είναι τα παγκάκια μπροστά από την Λίμνη. Τραπέζια παντού και καρέκλες σιδερένιες γεμισμένες στα σημεία επαφής με το σώμα, με πλαστικές λεπτές λωρίδες αρχικά και αργότερα με κυλινδρικά, πράσινα κατά προτίμηση καλώδια του ενός χιλιομέτρου τουλάχιστον, περασμένα ένα εκατομμύριο φορές κυκλικά στην πλάτη και στο κάθισμα της καρέκλας. Να μην σου πετύχει!... Ειδικά σε γυναίκα που να είναι μοντέρνα και να φοράει κοντή φούστα ή σορτς.
Η Κυρά Φροσύνη, τα καραβάκια, τα παϊτόνια και η εμποροπανήγυρη του παλιού καιρού που γινόταν στον Μώλο.
Στην άλλη πλευρά του η "Αυλή" η "Πρόβα" κι από την άλλη προς Μάτσικα ο "Σταθμός", ο "κύκνος", η "Λίμνη" προγενέστερα "Άλμπατρος", το Denoir, το Sahara club.

 Έξω από την πόλη κάποια μπουζουκο-σκυλάδικα Αστέρια, Εσπερίδες Βερσαλλίες και αηδίες.
Προς το αεροδρόμιο αρκετά εξοχικά κέντρα, όπως τα Δειλινά, η Συνάντηση, η Θράκα, η Γάστρα κλπ μεγάλα σουξέ της εποχής τους και προς το Πέραμα η "Γαλάζια Λίμνη" φημισμένο μαγαζί για ποτό με καλή παρέα επάνω και κάτω για φαγητό.
Με τα χρόνια χάλασε καθώς εξελίχθηκε σε σημείο μεσόκοπων ηλιθίων για εξωσυζυγικά ραντεβού με επιτήδειες πιτσιρίκες που μετά από ένα ξεγυρισμένο  "μάδημα" έλεγαν έντεχνα goodbye πριν από το "επιδόρπιο"....

Τα μαγαζιά στο Βουνό, όλα ανεξαιρέτως αποτέλεσαν ένα μεγάλο event, που κράτησε κάποια χρόνια, καθώς επίσης και η καλοκαιρινή discotheque Abandon και κρίμα που έκλεισαν. Ενώ ο Παγωτός παρέμεινε σταθερή αξία.
 
Γυρίζοντας πίσω στο άλλο άκρο της πόλης και κατηφορίζοντας προς τις φυλακές θα θυμηθώ το κέντρο διασκέδασης "Τα Περιστέρια" κλαρίνα απίστευτο βασανιστήριο, μετέπειτα "εννέα όγδοα" και παρακάτω το μαγειρείο της κυρά - Βάσως.

 Εάν περάσω από Τσιφλικόπουλο θα βρεθώ στην Ράχη και στον ζωολογικό κήπο που υπήρχε στο τέρμα της, θα δω τα παλιά αμπέλια και παίρνοντας το πρώτο δρομάκι θα πιώ καφέ στο καφενείο της Μαρίας.
Αν συνεχίσω λίγο ακόμα θα έχω μηδενίσει τον χρόνο μου προς τα πίσω κι έτσι σταματάω εδώ.

 Όλα τα μέρη που αναφέρω και τόσα άλλα που άθελά μου ή εσκεμμένα παρέλειψα, έλαβαν έστω και λίγο από τον χρόνο μου και κρίθηκαν άλλα του γούστου μου κι άλλα όχι.
 Όλα τους όμως ανήκουν σε μιά εποχή μακρινή, άλλη...
Τίποτε δεν μπορεί να τα αγγίξει από το ζοφερό και άθλιο παρόν, που δεν έχει τίποτε πια να δώσει εκτός από φόβο και καταπίεση.
Νιώθω ευλογία που έζησα εποχές ξεγνοιασιάς και διασκέδασης και επικοινωνίας και ψυχικής επαφής...
....κάτι που τώρα μοιάζει όχι απλά άπιαστο όνειρο, όχι απαγόρευση απλά διά ροπάλου, αλλά απάτητο βουνό και πραγματικός εφιάλτης.

Μακάρι σύντομα μια μικρή χαραμάδα ελπίδας να δώσει αισιοδοξία που να συμπληρώσει στις ζωές τις δικές μας και να γεμίσει τις ζωές των παιδιών μας με αναμνήσεις γλυκές και γνωριμίες δυνατές με κάθε σημείο της πόλης τους...

Τελική μου ανάμνηση γλυκιά, παντοτινή και νοσταλγική όσο λίγες πριν κάψω τον χρόνο μου εντελώς, μία "κλεφτή" βόλτα στους "Ζωσιμάδες" του παρελθόντος...
 Δεν υπάρχουν καθίσματα πλαστικά, μονάχα τσιμεντένια σκαλιά, πολλά και τεράστια μπρος στα μάτια μου.
Δεν υπάρχουν θεωρεία, ούτε ταρτάν από καουτσούκ. Αχνοφαίνονται μόνο κάτι φιγούρες θολές και θαμπές που ανεμίζουνε τα μαλλιά τους.
Πρέπει να κάνω το άλμα μου στο παρόν!
Το απονενοημένο μου άλμα...
Τα πόδια μου εδώ βάρυναν και το βήμα θα με προδώσει.
Δεν αγωνιώ μόνο να μην ταράξω τις αναμνήσεις μου, μα περισσότερο πιά να μην αναστατώσω τον μικρό εαυτό μου... που τον βλέπω παιδί στα σκαλιά του γηπέδου ανέμελο, να φτιάχνει τις αναμνήσεις του, που εγώ σας τις αφηγούμαι...

                                                                  by midnight

[RABO]

Χοροπηδάνε στο μυαλό μου οι αναμνήσεις κάθε φορά που επισκέπτομαι την σελίδα.
Δεν καταφέρνω να τις ταξινομήσω, καθώς συνωστίζονται και μονομαχούν ώστε να κερδίσουν την προτεραιότητα στην αναφορά μου.
Με παρασέρνουν και μου προκαλούν νοσταλγικά συναισθήματα που δεν ξέρω αν θέλω να ξανανιώσω, γνωρίζοντας ότι έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί οι παραστάσεις και οι εποχές που τις γέννησαν.
Δεν ξέρω αν θα έχω την δύναμη ύστερα να ξεφύγω από την μαγική τους επίδραση και να ξαναπροσαρμοστώ βίαια την αμέσως επόμενη ώρα στο "σήμερα"...
Στο κάθε "σήμερα" που τις διαδέχτηκε και που εξόντωσε την αθωότητα την δική μου και την δική τους, μέχρι να φτάσει το τωρινό απερίγραπτο "σήμερα" και ποιός ξέρει, Θεέ μου, τί άλλο...

Δεκαετίες ολόκληρες ξεπηδούν στο φιλμάκι του νου μου, με χαλικόστρωτες και χωμάτινες αλάνες, με τσιμεντένιες και ανθοστόλιστες αυλές...
... με πετρόκτιστα ασβεστωμένα σπιτάκια και καπνισμένα παλαιά κεραμύδια όπου κλαδιά δέντρων να τους χαϊδεύουν με τα φυλλώματα τη σκόνη από την γύρη της Άνοιξης...
... με σπίτια νεόκτιστα και μοντέρνας καλαισθησίας, διώροφα και τριώροφα με μαρμάρινες σκάλες και εντυπωσιακές εισόδους....
... γειτονιές με παιδικά χαχανίσματα, γέλια, διαμάχες και υποσχέσεις "εκδίκησης" να αντηλαλούν από την μιά γειτονιά ως την άλλη...
... με διαπεραστικές ανυπόφορες γυναικείες φωνές,
με βαριεστημένες γδαρμένες και νυσταγμένες  φοιτητικές ομιλίες και συζητήσεις από μπαλκόνι σε μπαλκόνι...
... με απόκοσμες αποσπερίτικες αντηχήσεις ανάμεσα στις διηγήσεις των παππούδων στις γειτονιές για τον πόλεμο, που σε στοιχειώναν την ώρα του ύπνου σου...

Τί να ξεχάσω και τί να θυμηθώ άραγε?...
 Τί να φυλάξω απ' όλα και να μην το μοιραστώ με κανέναν, ώστε να μείνει ανέγγιχτο ακόμα κι από την μνήμη μου, που θα το φέρει σε μιά εποχή αφιλόξενη η οποία χλευάζει και μολύνει οτιδήποτε κουβαλά την απλότητα και την άπιαστη ομορφιά του παρελθόντος...

Θα περπατήσω ανάλαφρα να μην ξυπνήσω τις αναμνήσεις μου...
Θα τρέξω στις μύτες των παπουτσιών μου να μην προλάβει καμιά τους να καταλάβει την παρουσία μου...
Να μην αναγκάσω τις όμορφες αναμνήσεις μου, την δεδομένη στιγμή, να λυπηθούνε για μένα και για το κατάντημα των καιρών μας, που θα ορίσει τις μελλοντικές μου αναμνήσεις...


Σε όποιο σημείο της πόλης και να βρεθώ, σ' εκείνα τα μέρη τα παλιά, κτήρια, άνθρωποι και εικόνες μεταμορφώνονται μπρος στα μάτια μου...
 
 Το 1ο Νηπιαγωγείο επί της σημερινής οδού Άρη Βελουχιώτη, τότε ακόμη Ν. Ζέρβα. Ένα σπιτάκι τριών δωματίων με αυλόγυρο και περίφραξη και διάφορες κατασκευές παιδικής χαράς, δωρεά στο κράτος, που έδωσε σε εκατοντάδες παιδάκια την ευκαιρία στην προσχολική αγωγή, η οποία δεν ήταν τότε δεδομένη για όλους, δίνοντας τους παράλληλα και την αίσθηση ότι βρίσκονται σε έναν σπιτικό χώρο και όχι σε ένα τσιμεντένιο ψυχρό κτήριο.
Στους απέναντι δρόμους ο ασβεστάς, και ο σιδεράς. Παραμέσα στα στενά ο ξυλουργός.
Παρακάτω ο αμαξάς με το παϊτόνι του, το περήφανο άλογό του και το ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής σπίτι του.
Ο θρυλικός Μπόγκας και Μπιθικώτσης, το καφενείο του Καραμελά του γέρου, και αργότερα του υιού...
Η παιδική χαρά με τα όμορφα χρώματα και τα καλογυαλισμένα παιχνίδια.
Ο δρόμος για την εκκλησία της Περιβλέπτου όπου στον παλιό Μύλο, μακριά απ' τους ανθρώπους, ζούσε η κυρά - Νία. Μία γερόντισσα απίστευτα ταλαιπωρημένη και ταυτοχρόνως αξιοσημείωτα περήφανη και εντελώς απλησίαστη, που κέρδισα την εμπιστοσύνη της με πολύ κόπο και μοιράστηκα μαζί της πολλές συζητήσεις, πράγμα αδιανόητο για όποιον την γνώρισε...
Η Φοιτητική Εστία στον λόφο της Περιβλέπτου και στην Δόμπολη το παλιό, το αυθεντικό κτήριο του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.
Το χωράφι δίπλα του, που παίζαμε μπάλα γειτονιές μεταξύ μας.
Απέναντι ο "Ρωμαίος" για τα καψουροτράγουδα του ραδιοφώνου.

Να μην ξεχάσω εδώ να κάνω ειδική αναφορά στους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς της εποχής, φάση Ψάλτης "Βασικά Καλησπέρα σας" με τις αφιερώσεις και τις παρατηρήσεις, με τους ροζ πάνθηρες, τους παραπονιάρηδες και τους τίμιους και δεν θα πω τίποτε παρακάτω. Αν υπάρχει κανένας μεγάλος που να διαβάζει, θα καταλάβει...

Τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης επί της ίδιας οδού "Χοροεσπερίδα" μετέπειτα "Σούσουρο" (το οποίο πρώτα στεγαζόταν σε χώρο πίσω από το σχολείο της Ακαδημίας), τα "καλαμάκια" μετέπειτα "Ρίο" και αργότερα "μπλε παράθυρα" και στην Δωδώνης το νυχτερινό κέντρο DA-DA-DA, μετέπειτα Φόρουμ.

Παρακάτω "η καλύβα του μπάρμπα - Θωμά" που τα παλιά χρόνια έξω από το μαγαζί ένα θανατηφόρο τροχαίο δυστύχημα συγκλόνισε όλη την πόλη, σε εποχές που η ζωή είχε ακόμα αξία και τα αυτοκίνητα ήταν δυσεύρετα στους δρόμους, ενώ μια πυρκαγιά κάποια χρόνια αργότερα έδωσε τέλος στο θρυλικό μαγαζί.
Πολύ παρακάτω απέναντι από το σημερινό λύκειο (παλιό πολυκλαδικό) το μαγειρείο της Αγλαΐας. Ένας χώρος παλαιού τύπου ακόμα και στον καιρό του, με πολλή πελατεία.
Το Γιαννιώτικο Σαλόνι ασφαλώς, ένα σημείο πολύ οικείο, ειδικά για πολλά από τα σχολεία των 80'ς που κάθε τόσο βρισκόταν εκεί τις ημέρες των εκδρομών τους. Γνωριμίες και φλερτ και ανταλλαγή απόψεων και ρεβάνς ποδοσφαιρικών αναμετρήσεων αντίπαλων σχολείων και βαρεμάρα απίστευτη κάποιες φορές μέχρι να περάσει η ώρα...

Επιστρέφοντας προς την πόλη επί της Δωδώνης επίσης, η "Βοσκοπούλα" ο "Θωμάς" το Παλατίνο, ο Παπαγάλος και οτιδήποτε άλλο που είχε να κάνει με φαγητό ήταν σημεία μεγάλης επισκεψιμότητας, αλλά καθόλου του γούστου μου, καθώς δεν υπήρξα ιδιαίτερα φίλος του φαγητού, παρά φίλος των φίλων μου, που δεν θα χάλαγα την παρέα.
Συνεχίζοντας, Δωδώνης κ' Καποδιστρίου café - bar Sunrise πιό πολύ για ποτό και για μπύρες μετέπειτα pizza Roma, φούρνος, πλέον μάρκετ τροφίμων. Κ' παραδίπλα το μετέπειτα cozy, πρώην edelweiss....
Αναψυκτήριο Κουραμπάς, Σκαραβαίος, ACT - ONE το καλό, όταν το πρωτοάνοιξε ο SAKIS (που είχε και τα μπέργκερς στην Μ. Αγγέλου), Ακαδημία, Κεντρικόν, Et - toi.
Απέναντι Drugstore, Daily news, Αλέκος ο Β, μετέπειτα "επώνυμο", αργότερα Oval.
Κ' μεταξύ αυτών ανθοπωλείο, αργότερα zucchero κλπ.
Παραδίπλα γραφεία της Ολυμπιακής, Dewar's, cafe Greco, lemon κι επίσης γραφεία του ταχυδρομείου μετέπειτα Old Post.
Απέναντι ακριβώς στην αρχή της Ν. Ζέρβα το παλιό Asterix. Η πρώτη κρεπερί, με απίστευτη κοσμοσυρροή. Στεγαζόταν σε ένα παλιό σπίτι με καταπληκτική αυλή, ενώ αργότερα γκρεμίστηκε κι εκεί ανεγέρθησαν διάφορα άλλα κτήρια και café, ενώ το Asterix μεταφέρθηκε στην Χριστοβασίλη χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

Ανεβαίνοντας την Ν. Ζέρβα των παλαιότερων χρόνων παντού υπήρχαν χαμόσπιτα, ενώ αρκετά αργότερα όλη η περιοχή αλλάζει με νεόκτιστα κτήρια, παιδότοπο, πολυκατοικίες, ωστόσο που και που παραμένουνε κάποια, που με την σειρά τους στο χρόνο εξαφανίζονται τελικά και αυτά.
Στην αρχή της οδού υπήρχε το τοστάδικο "Λέων", το θρυλικό μαγαζί του Χρήστου με τις αφίσες, πιό πάνω το πρώτο μαγαζί που αυτοσυστήθηκε ως pub με την επωνυμία "Why not?" το οποίο έκλεισε μετά από μερικούς μήνες και δεν θέλω να αναφερθώ καθόλου στα γεγονότα που προηγήθηκαν, κάποιοι ίσως θυμούνται.
Παραπάνω, το επονομαζόμενο Adam's apple για τους γαμπρολεμέδες της εποχής, Τούρκικοι καφενέδες γνωστό σημείο ακόμα και σήμερα που δεν αλλάζει επωνυμία ποτέ, ενώ λίγο πριν φτάσεις πλατεία Ομήρου θα βρεις τον παλιό ξυλόφουρνο, ίσως τον τελευταίο που είχε απομείνει στην πόλη, τον Λία με το μπιλιάρδο και τα ηλεκτρονικά, πρώην τοστάδικο, μετέπειτα μπαράκι Dee's Place κ' διάφορα άλλα... απέναντι το πρώτο πραγματικό σούπερ μάρκετ στην πόλη και μάλιστα διώροφο, μετέπειτα και ως σήμερα ζαχαροπλαστείο Λέκκας.
Ασφαλώς τα φροντιστήρια "Ευαγγέλου" κ' φυσικά το γνωστό εις άπαντες a priori.

Επιστρέφοντας προς το κέντρο η ντισκοτέκ Taiga, μία ιστορία από μόνη της, τα Ρόλινγκ, το Castillo, η πιτσαρία "Κεντάκι", το ''κλικ" μετέπειτα foxy, κατάστημα δίσκοι - κασέτες, το "mikro cafe" (για ένα φεγγάρι μόνο), King όλα μέσα στην ίδια στοά.
 Έξω από την στοά, περίπτερο (αυτό μου έσκασε ξαφνικά, πρέπει να ήτανε προ Χριστού...)
Diskakis, Στίαρς... φαστφουντάδικο όπου έξω από το μαγαζί γινόταν το αδιαχώρητο καθώς αποτελούσε στέκι ορθίων αλλά και σημείο συνάντησης, μετέπειτα Βαβέλ του υιού Δάμου, αργότερα "Γρηγόρης" και το καφενείο του πατρός στον δεύτερο όροφο. Το ονειρικό Roof Garden για τα βραδινά καλοκαιρινά ραντεβού με θέα την Λίμνη στην ταράτσα του κτηρίου.
Η discopub Black Light στην στοά Σάρκα, το video club του Κώτσια "Πεταλούδα", το πρακτορείο εφημερίδων μετέπειτα καφετέρια κ' αργότερα καφενείο παππούδων.

Στην Πυρσινέλλα διάφορα.
Ασφαλώς το Μαντζάτο στην αρχή του, μετά απίστευτη κούραση...
Βίντεο κλαμπ Ρε τε τρε, café bar "le Figaro", ΟΜΟΝΟΙΑ και παραδίπλα στο στενάκι ο Κούτσικος, ψησταριές εκατέρωθεν των πλευρών της οδού, Ξιούρας κ' απέναντι Ζήκος, ο Φίλιππας στα πιό σύγχρονα, άλλο πρακτορείο εφημερίδων, l' angolo στην γωνία της σημερινής τράπεζας. Πιτσαρία νέας γενιάς, διώροφο κτήριο, επάνω café, κάτω φαγητό. Γκραν σουξέ μαγαζί, πατείς με - πατώ σε, αλλά γρήγορα ξέπεσε από ποιότητα κόσμου.
Η Esperanza στην πλατεία Πάργης, πιτσαρία - καφετέρια με τραπεζοκαθίσματα για οικογένειες και σούπερ στέκι της εποχής με πολύ νυφοπάζαρο και γαμπροσυνάφι διαφόρων ηλικιών...
Χουλιάρας βιβλιοπωλείο πιό δίπλα, Avance στην γωνία της Σμύρνης, πιό δίπλα το "Χάραμα", από την άλλη καφέ Πιάτσα και μάρκετ τροφίμων στην γωνία της Πάτση.
 "Ένωση" το παλιό κτήριο. Ένα υπερυψωμένο σπίτι με αρκετά σκαλοπάτια στην είσοδο, δυό - τρεις  στενοί διάδρομοι και ένα ταμείο.
Γρηγορίου Σακκά και travellers, troi, πασπαρτού, La Noche, Cotton club κ' στην Ζυγομάλη η Μέδουσα.

Κεντρική πλατεία:
 Όαση, Τσοκάνης, κοσμοπλημμύρα για πάρα πολλά χρόνια, θερινός Ορφέας.

Στοά Ορφέα:
Καφετέρια Ορφέας, ίσως το πιό θρυλικό στέκι των καμάκηδων κάθε διαλογής, αργότερα στέκι συνταξιούχων.
Στο βάθος La cite, στο υπόγειο το Piano bar, επάνω το village, μετέπειτα GDS, το δισκοπωλείο και φυσικά ο κινηματογράφος Ορφέας.
Στον επάνω όροφο της στοάς, Barbarossa, Papillon, Εθνική Ασφαλιστική κλπ.
Στο πίσω μέρος της στοάς ψησταριά take away και κατάστημα γυναικείου ρουχισμού, μετέπειτα υπόγειο κέντρο διασκέδασης για σύντομο διάστημα και πολύ αργότερα ξανά κατάστημα ρούχων.

Στην Βλαχλείδη το παλιό "Μονοπώλιο", Δισκοπωλείο Μαντζιούρης και φροντιστήρια ξένων γλωσσών Κωστούλας.
Στην Μ. Αγγέλου ο SAKIS, η Φοντανίνα, η discotheque two by two (2x2) μετέπειτα Arena, Ο Αλέκος Α' μετέπειτα Cosmopolitan.

Στα κεντρικά φανάρια της 28ης, Φωτογραφεία κυρίως και στην γωνία του Ίλιον Παλλάς μαγαζάκι ενός τετραγωνικού με ξηρούς καρπούς - καραμέλες.

Κάτω Πλατεία:
Τα γραφεία του Συνδέσμου Φιλάθλων του ΠΑΣ.
Διεθνές μέσα - έξω.
Κορμός σοκολάτα τον χειμώνα και σορμπέ ροδάκινο το καλοκαίρι, αργότερα φραπέ παγωτό το καλοκαίρι και au laît το χειμώνα.
Καφετερία Βυζάντιο
Για πιό αριστοκρατικά γούστα και αρχοντικές φυσιογνωμίες. Ζαχαροπλαστείο Ελλάς, καφέ για τους άντρες, ριζόγαλο για τις γυναίκες και κρέμα με κανέλα για τα παιδιά. Δυνατή γεύση, ακόμα την θυμάμαι την κρέμα. Απίστευτη προσέλευση τις Κυριακές μετά την εκκλησία, αλλά και όλον τον καιρό.
Ζαχαροπλαστείο Βρετάνια μέσα - έξω.
CINE - Μπίτα, Γρανάδα, Τιτάνια.
Πρακτορείο υπεραστικών λεωφορείων δίπλα από την σημερινή ΔΕΥΑΙ.

Κάτω από την πλατεία στην Μπιζανίου και στην  Κουγκίου πολλά μαγαζάκια με μεγάλη ιστορία, όπως το εστιατόριο με συνοδεία ορχήστρας του Κάπελα, ο Τζοβάρας, και λοιπά άλλα...
Από την άλλη πλευρά στην Μπιζανίου το εστιατόριο "Δωδώνη" απέναντι από το πρακτορείο Αθηνών, το καθαριστήριο "Ζευς" μέσα στην στοά, το ζαχαροπλαστείο Διαμάντης, το παιχνιδάδικο του Κώστα, ο παλιός φούρνος στην γωνία κλπ.

Λιθαρίτσια με πισίνα και discobar, φροντιστήρια Δημητρίου. Καθαριστήριο ρούχων το Αμερικάνικο και δίπλα του το πρώτο μαγαζί που έφερε το "Σουβλάκι" στην πόλη.
Πίτα αποκλειστικά με σουβλάκι, ντομάτα, κρεμμύδι και κόκκινο πιπέρι. Τίποτε άλλο μέχρι που βγήκε στην σύνταξη. Στην απέναντι γωνία εστιατόριο.
Καπλάνη και βέβαια Σφήκα! αλλά και μετέπειτα FUZZ.
 Ένας χώρος αληθινού μυστηρίου που αιχμαλώτισε κάθε "ενέργεια" που πέρασε από εκεί μέσα και θα την κρατάει για πάντα όσο θα στέκει το κτήριο...

Αβέρωφ, φουλ στα "λεμονάδικα" μέχρι τα '90ς.
Μικροπωλητές παντού έξω από το κάστρο.
Καταστήματα με χαλκώματα διάφορα και είδη χωριού σε όλη την αγορά της περιοχής και στην Καλλάρη και στην Ανεξαρτησίας μέχρι τον Γυαλί - Καφενέ.

Η "Αγορά", το "Θέατρο" η "Στοά" η "Όπερα"...
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Αντώνη... στα εγκαίνια του συγκεκριμένου μαγαζιού! Να μπαίνει στο χώρο και να εκτοξεύεται σε 5 λεπτά έξω, κάθιδρος και τρέμοντας σύγκορμος, κατακόκκινος από νεύρα εξαιτίας της αδιανόητης πολυκοσμίας, που του έφερε, λέει, αγχωτική ασφυξία, απαιτώντας να μην ξαναπατήσουμε ούτε απ' έξω. Ποτέ δεν τον έχω ξαναδεί έτσι!

Τα πατίνια, η "Πρεσβεία", η "Πύλη"...
Στον μώλο το Λούνα - Παρκ από την μία πλευρά μόνο στο σημερινό πάρκινγκ, αργότερα και στον χώρο της σημερινής πλατείας Μαβίλη.
Μικρά καφενεδάκια όχι πολλά, στο σημείο που βρίσκεται ο Μακρής, χαλικόστρωτο μέρος με πολλά καθίσματα  όπου τις Κυριακές βλέπαμε Καραγκιόζη.
Παγωτό δίπλα στο θέατρο σκιών σε ένα μλπε στενόμακρο κουβούκλιο που το είχε ένα γηραλέο ζευγάρι σε χωνάκι όχι μπισκοτένιο, αλλά φτιαγμένο μάλλον από χαρτί και παγωτό φτιαγμένο υποθέτω στο χέρι και αποκλειστικά άσπρο. Βαφτισμένο βανίλια. Το κόλλαγε ο μάστορας στο χωνάκι και δεν το έτρωγες τελικά ποτέ. Δεν έλιωνε παρά μόνο μέσα στο "χαρτονένιο" χωνάκι του και γινόταν ο κορμός του (χαρτο)πολτός λίγο πριν το πετάξεις...
Αργότερα υπαίθριες καφετέριες και από τα δύο πλάγια άκρα του δρόμου. Κ' εκεί που υπήρχαν κάποτε τα στέγαστρα αλλά και στην πλευρά που σήμερα είναι τα παγκάκια μπροστά από την Λίμνη. Τραπέζια παντού και καρέκλες σιδερένιες γεμισμένες στα σημεία επαφής με το σώμα, με πλαστικές λεπτές λωρίδες αρχικά και αργότερα με κυλινδρικά, πράσινα κατά προτίμηση καλώδια του ενός χιλιομέτρου τουλάχιστον, περασμένα ένα εκατομμύριο φορές κυκλικά στην πλάτη και στο κάθισμα της καρέκλας. Να μην σου πετύχει!... Ειδικά σε γυναίκα που να είναι μοντέρνα και να φοράει κοντή φούστα ή σορτς.
Η Κυρά Φροσύνη, τα καραβάκια, τα παϊτόνια και η εμποροπανήγυρη του παλιού καιρού που γινόταν στον Μώλο.
Στην άλλη πλευρά του η "Αυλή" η "Πρόβα" κι από την άλλη προς Μάτσικα ο "Σταθμός", ο "κύκνος", η "Λίμνη" προγενέστερα "Άλμπατρος", το Denoir, το Sahara club.

 Έξω από την πόλη κάποια μπουζουκο-σκυλάδικα Αστέρια, Εσπερίδες Βερσαλλίες και αηδίες.
Προς το αεροδρόμιο αρκετά εξοχικά κέντρα, όπως τα Δειλινά, η Συνάντηση, η Θράκα, η Γάστρα κλπ μεγάλα σουξέ της εποχής τους και προς το Πέραμα η "Γαλάζια Λίμνη" φημισμένο μαγαζί για ποτό με καλή παρέα επάνω και κάτω για φαγητό.
Με τα χρόνια χάλασε καθώς εξελίχθηκε σε σημείο μεσόκοπων ηλιθίων για εξωσυζυγικά ραντεβού με επιτήδειες πιτσιρίκες που μετά από ένα ξεγυρισμένο  "μάδημα" έλεγαν έντεχνα goodbye πριν από το "επιδόρπιο"....

Τα μαγαζιά στο Βουνό, όλα ανεξαιρέτως αποτέλεσαν ένα μεγάλο event, που κράτησε κάποια χρόνια, καθώς επίσης και η καλοκαιρινή discotheque Abandon και κρίμα που έκλεισαν. Ενώ ο Παγωτός παρέμεινε σταθερή αξία.
 
Γυρίζοντας πίσω στο άλλο άκρο της πόλης και κατηφορίζοντας προς τις φυλακές θα θυμηθώ το κέντρο διασκέδασης "Τα Περιστέρια" κλαρίνα απίστευτο βασανιστήριο, μετέπειτα "εννέα όγδοα" και παρακάτω το μαγειρείο της κυρά - Βάσως.

 Εάν περάσω από Τσιφλικόπουλο θα βρεθώ στην Ράχη και στον ζωολογικό κήπο που υπήρχε στο τέρμα της, θα δω τα παλιά αμπέλια και παίρνοντας το πρώτο δρομάκι θα πιώ καφέ στο καφενείο της Μαρίας.
Αν συνεχίσω λίγο ακόμα θα έχω μηδενίσει τον χρόνο μου προς τα πίσω κι έτσι σταματάω εδώ.

 Όλα τα μέρη που αναφέρω και τόσα άλλα που άθελά μου ή εσκεμμένα παρέλειψα, έλαβαν έστω και λίγο από τον χρόνο μου και κρίθηκαν άλλα του γούστου μου κι άλλα όχι.
 Όλα τους όμως ανήκουν σε μιά εποχή μακρινή, άλλη...
Τίποτε δεν μπορεί να τα αγγίξει από το ζοφερό και άθλιο παρόν, που δεν έχει τίποτε πια να δώσει εκτός από φόβο και καταπίεση.
Νιώθω ευλογία που έζησα εποχές ξεγνοιασιάς και διασκέδασης και επικοινωνίας και ψυχικής επαφής...
....κάτι που τώρα μοιάζει όχι απλά άπιαστο όνειρο, όχι απαγόρευση απλά διά ροπάλου, αλλά απάτητο βουνό και πραγματικός εφιάλτης.

Μακάρι σύντομα μια μικρή χαραμάδα ελπίδας να δώσει αισιοδοξία που να συμπληρώσει στις ζωές τις δικές μας και να γεμίσει τις ζωές των παιδιών μας με αναμνήσεις γλυκές και γνωριμίες δυνατές με κάθε σημείο της πόλης τους...

Τελική μου ανάμνηση γλυκιά, παντοτινή και νοσταλγική όσο λίγες πριν κάψω τον χρόνο μου εντελώς, μία "κλεφτή" βόλτα στους "Ζωσιμάδες" του παρελθόντος...
 Δεν υπάρχουν καθίσματα πλαστικά, μονάχα τσιμεντένια σκαλιά, πολλά και τεράστια μπρος στα μάτια μου.
Δεν υπάρχουν θεωρεία, ούτε ταρτάν από καουτσούκ. Αχνοφαίνονται μόνο κάτι φιγούρες θολές και θαμπές που ανεμίζουνε τα μαλλιά τους.
Πρέπει να κάνω το άλμα μου στο παρόν!
Το απονενοημένο μου άλμα...
Τα πόδια μου εδώ βάρυναν και το βήμα θα με προδώσει.
Δεν αγωνιώ μόνο να μην ταράξω τις αναμνήσεις μου, μα περισσότερο πιά να μην αναστατώσω τον μικρό εαυτό μου... που τον βλέπω παιδί στα σκαλιά του γηπέδου ανέμελο, να φτιάχνει τις αναμνήσεις του, που εγώ σας τις αφηγούμαι...

                                                                  by midnight

Τα δυο μου μάτια είναι λίγα για να μπορέσω να διαβάζω αυτόν τον ανυπέρβλητο ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ του forum,έναν ίσως απ τους μεγαλύτερους που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.

Απλά RESPECT!!!!!!!!!

[fon7]

Τι έχεις κάνει μεσάνυχτα;;;Μας κάνεις να κλαίμε αυτό το ταξίδι στο χρόνο γεμάτο μελαγχολία.
Επίσης τι μνήμη έχεις;Οδηγός πόλης για όλες τις εποχές είσαι.Εκτός αν έχεις καμιά delorean και πας πίσω.

[PAS and stale bread]

Ο δρόμος για την εκκλησία της Περιβλέπτου όπου στον παλιό Μύλο, μακριά απ' τους ανθρώπους, ζούσε η κυρά - Νία. Μία γερόντισσα απίστευτα ταλαιπωρημένη και ταυτοχρόνως αξιοσημείωτα περήφανη και εντελώς απλησίαστη, που κέρδισα την εμπιστοσύνη της με πολύ κόπο και μοιράστηκα μαζί της πολλές συζητήσεις, πράγμα αδιανόητο για όποιον την γνώρισε...

[jimakos]

Θεωρώ καθήκον μου να σπάσω -για 5 λεπτά- την αποχή μου, για να αποθεώσω το έπος του φίλου μου Μεσάνυχτα.
Εύγε, πάντα τέτοια, γράψε και κάποιο βιβλίο τώρα, να σε κάνουμε πλούσιο!!!

[PAS and stale bread]

Ο δρόμος για την εκκλησία της Περιβλέπτου όπου στον παλιό Μύλο, μακριά απ' τους ανθρώπους, ζούσε η κυρά - Νία. Μία γερόντισσα απίστευτα ταλαιπωρημένη και ταυτοχρόνως αξιοσημείωτα περήφανη και εντελώς απλησίαστη, που κέρδισα την εμπιστοσύνη της με πολύ κόπο και μοιράστηκα μαζί της πολλές συζητήσεις, πράγμα αδιανόητο για όποιον την γνώρισε...

Τι μου θύμησες. Δεν έμενα στην περιοχή αλλά περνούσα με την γιαγιά μου από εκεί και την βλέπαμε να περιφέρετε απ έξω. Η καημενούλα ταλαιπωρημένη και αμίλητη με τους περαστικούς. Έλεγα στην γιαγιά μου όποτε περνάγαμε "να ο πύργος της γιαγιάς". Μέχρι τέλη 80ς ζούσε. Ακόμα και τώρα αν περάσω από εκεί είτε με το αυτοκίνητο είτε με τα πόδια πάντα την θυμάμαι.