ΟΣΟ ΜΕ ΠΛΗΓΩΝΕΙΣ ΤΟΣΟ ΜΕ ΠΟΡΩΝΕΙΣ
Είναι τοοοόση η ξενέρα που διαβάζω διαβάζω διαβάζω...
Τόσες μέρες τώρα...
Μόνο διαβάζω και παταω κι από κανένα συμφωνώ ...
Θέλω τόσα πολλά να γράψω!
Αλλά τρέμει το χέρι μου...
Ώσπου είδα Αυτό το ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ βίντεο
Κι ανατριχιασα ...
Και δεν σας το κρύβω ρε μάγκες, όχι για να βγάλω τα πασόμετρα...,
Αλλά να πως να το πω κλαίω...
Με λυγμούς...
Μου ξανάρθει στο νου και στην καρδιά μου αυτό το κάτι, Αυτό που μας κάνει ξεχωριστούς!!!
Αυτό για το οποίο είμασταν μαζωμενοι εκει τόσος κόσμος και φώναζε ώρες μετα τη λήξη του αγώνα...
Ενός αγώνα που η ομάδα μας είχε ηττηθεί!!!!
Ντραπηκα γιατί θυμήθηκα το γιατί ακολουθώ αυτή την ομάδα...
Ντραπηκα γιατί ξενερωσα...
Ντραπηκα που τον άφησα να με βάλει στη διαδικασία αμφισβήτησης...
Κι ΟΧΙ!!!
Δε θα μου κοψεις ΕΣΥ το γήπεδο!!!
Δε μου στερήσεις τη χαρα να φωνάζω για την ομάδα μου!!!
Γιατί ΠΑΣ είμαι ΕΓΩ!!!!!
Κι όχι ο κάθε μ@@@κας που μου στερεί ένα όνειρο...
Γιατί ΕΓΩ θα είμαι εκει για τη φανέλα με τον ταύρο
´οπως ήμουν χθες και σήμερα!!!
ΕΣΥ όμως δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει και στον πάτο της γραφής!
Ο ΠΑΣ είναι εδώ 47 Χρόνια, και θα είναι πάντα στην καρδιά μου και στην καρδιά των παιδιών μου και στην καρδιά των παιδιών των παιδιών μου. !!!
Όχι δεν θα σας κάνω τη χάρη!!!
Τέλος.