Εγώ επιλέγω να μην ενδιαφέρομαι για το ΠΟΙΟΣ και ΓΙΑΤΙ λέει ό,τι λέει, αλλά πρωτίστως
ΤΙ λέει !
Είναι θέμα προτεραιοτήτων...
Και
ΤΙ λένε οι Αντώνηδες;
Λένε για τον πιο ταλαντούχο νεαρό παίκτη που έχει έρθει στην ομάδα μας τα τελευταία χρόνια, τον Καζναφέρη.
Λένε αυτό που αναρωτιόμαστε όλοι όσοι τον έχουμε δει να παίζει έστω και μια φορά τα τελευταία 4 χρόνια...
Πώς είναι δυνατόν, αυτός ο παίκτης να μην αγωνίζεται βασικός στην ομάδα μας;
Για την ιστορία, ο Όγιος επέλεγε το Νίκο Γεωργιάδη (
) αντί αυτού, αλλά κυρίως το Λουτσιάνο.
Τον Καζναφέρη δεν τον υπολόγιζε ούτε για τις προπονήσεις και γι αυτό τον έστειλε δανεικό.
Ίσως αν ο Καζναφέρης λεγόταν Καζναφερίγιο και ήταν από κάποιο φτωχό χωριό της Αργεντινής κοντά στα σύνορα με τη Βολιβία, να είχε περισσότερες πιθανότητες να αγωνιστεί με τον Όγιος στον πάγκο...
Ποδοσφαρικό μάτι είναι αυτό και ποδοσφαιρική νοοτροπία. Κανείς δεν είναι τέλειος
Ούτε ο Καζναφέρης (
που στις προπονήσεις δεν προσπαθεί όσο στους αγώνες), ούτε ο Όγιος...
Για τον Τζάνη, τι να πούμε;
Με διαφορά ο παίκτης με τη σημαντικότερη προσφορά εντός αγωνιστικού χώρου τα τελευταία 2 χρόνια!
Ειδικά αν το λάβω υπόψη βάση
αμοιβής, χρόνου συμμετοχής και αμφισβήτησης, ίσως είναι κι ένας απ τους διαχρονικά σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές που τίμησαν τη φανέλα με τον Ταύρο!
Μακάρι να βρει την Ιθάκη του κι αυτό το παλικάρι διότι είναι φιλόδοξος, φιλότιμος, ταλαντούχος κι εργατικός.
Ελπίζω η φετινή χρονιά να είναι εφαλτήριο μιας σπουδαίας καριέρας και για τους 2!
----------------------------------------------------------
Ανατρίχιασα με ένα απόσπασμα του κειμένου και το παραθέτω:
Χθες κέρδισε το ποδόσφαιρο, το αληθινό ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο του Γιάννη Μπελά, που είναι ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες που έχει παίξει μπάλα στην Ελλάδα. Το ποδόσφαιρο του «σας θέλω και τους τέσσερις αμυντικούς μαζί για να σας εκθέτω» Γιώργου Σαϊτιώτη. Το ποδόσφαιρο δύο τσακαλιών που λέγονται Γιώργος Ντάσιος και Νίκος Γεωργιάδης. Το ποδόσφαιρο του «μπαίνω και με την μπάλα στα δίχτυα άμα γουστάρω» Βαγγέλη Κοντογουλίδη. Το ποδόσφαιρο του «δεν είμαι ούτε είκοσι χρόνων, αλλά έχω στόφα πρωταθλητή» Κώστα Καζναφέρη. Το ποδόσφαιρο του «είμαι ένα 1,60, αλλά έχω καρδιά γίγαντα» Φώντα Γήττα. Το ποδόσφαιρο του «με λένε Αντάντο κι ο "Ρίμπο" μαζί μου θα υποφέρει». Το ποδόσφαιρο του «είμαι ένα από τα καλύτερα λίμπερο στην Ελλάδα» Γιώργου Κούσα. Το ποδόσφαιρο του Χρήστου Τόλιου, του Γιώργου Κατερίνη, του Ηλία Μιχαλόπουλου, του Ζιλ Ντομορό. Το ποδόσφαιρο του «Αναστό», ο οποίος αυτή την ομάδα την έστησε για να κάνει θαύματα, και του Γιάννη Παπακώστα, που συνεχίζει στη θέση του με σύνεση και πίστη. Το ποδόσφαιρο του Αλέξη Κούγια, ο οποίος μπορεί να έχει χίλια στραβά αλλά ποτέ του δεν συνεργάστηκε με τη διαφθορά και το πληρώνει κάθε Κυριακή. Κέρδισε το ποδόσφαιρο ενός υπέροχου κόσμου που έχει προτάξει την αξιοπρέπεια από τους τίτλους, τη λεβεντιά από τη σύμπλευση με τους άθλιους, τη μοναξιά που πονάει από τη συναλλαγή που σε κάνει τζάμπα μάγκα.