Τότε που δεν υπήρχαν ιντερνέτια κι ακόμη πιο παλιά που δεν υπήρχαν και τηλεοράσεις (ναι ρε υπήρχαν και τέτοιες εποχές), περιμέναμε πως και πως να διαβάσουμε νέα για την ομάδα μας. Κι όσο πιο καλή η πένα, τόσο μεγαλύτερη και η αδημονία.
Και πολλές ομάδες αναδεικνυότανε (ή όχι), σε εξάρτηση του πόσο καλή ήταν αυτή η πένα.
Ο Άγιαξ ευτύχησε να έχει στην υπηρεσία του πολύ καλούς (κατα)γραφείς.
Η δόξα του οφείλεται, εν μέρει και σ' αυτούς.
Όταν το μόνο μέσο ήταν οι εφημερίδες σκέφτεστε πόσο δυσφήμιση θα ήταν για την ομαδάρα του τότε, να περιγράφουν τα κατορθώματα της, ανιστόρητοι, ανίδεοι, ανορθόγραφοι κατσιαπλάδες;
Ο Βαγγέλης Λέκκος δεν ήταν ποτέ ένας απ' αυτούς.
Έγραφε μεστά, έγραφε όμορφα, έγραφε και σκληρά όταν έπρεπε.
Χανόσουν στα κείμενά του, ζωντάνευαν οι λέξεις στο νου σου.
Πίσω από τη κάθε του λέξη όμως διάβαζες την αγάπη για τον τόπο, για τον αθλητισμό και στο προκέιμενο για την ομάδα.
Και λείπει, λείπει πολύ.
Αν και νομίζω ότι θα είναι ο επίσημος αθλητικοπραγματαγνώμων, ένα χρόνο τώρα εκεί ψηλά.
Με την αφορμή (δες προϊστορίες) αφιερωμάτων από το αρχείο του στον Πρωινό Λόγο, θυμήθηκα όταν είχα την τιμή να τον γνωρίσω...
Από δω ο Βαγγέλης Λέκκος...
Αφελώς (ίσως και από το τρακ) του δίνω το χέρι και λέω ...Ο πατέρας του Άρη έ;
Κανένα ψώνιο ίσως και να είχε παρεξηγηθεί...
Χαμογελάει και λέει ...Κοίτα να δεις, σιγά σιγά δεν είμαι ο Βαγγέλης Λέκκος, γίνομαι ο πατέρας του Άρη...
Και γέλασε (κρυφοκαμαρώνοντας και προσπαθώντας να μη το δείξει κιόλας)
Βαρειά κληρονομιά Άρη, πολύ βαρειά.
Ένας χρόνος. Αλλά είναι παρών μέσα από τις χιλιάδες των γραμμών του.