Η υπονόμευση , είναι ο όρος που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε τις δραστηριότητες που χρησιμοποιούμε για να καταστρέψουμε πράγματα όπως η πίστη, η θρησκεία, το οικονομικό και πολιτικό σύστημα μιας χώρας και συνήθως είναι συνδεδεμένη με την κατασκοπεία και άλλα ρομαντικά πράγματα όπως η ανατίναξη γεφυρών, ο εκτροχιασμός τρένων και άλλες θεαματικές χολυγουντιανές ενέργειες. Όμως δεν έχουν καμία σχέση με τα κλισέ της κατασκοπείας οι σύγχρονες πρακτικές υπονόμευσης σε ένα κράτος.
Η όλη δραστηριότητα είναι εύκολα παρατηρήσιμη αν δώσετε στον εαυτό σας το χρόνο για να την παρατηρήσει. Σύμφωνα με τη νομοθεσία στις δυτικές κοινωνίες, δεν είναι παράνομη εγκληματική ενέργεια, ακριβώς εξαιτίας της παρερμηνείας και της διαστρέβλωσης των όρων που μας κάνουν να νομίζουμε ότι η υπονόμευση σημαίνει ότι κάποιος θα καταστρέψει την όμορφη μας γέφυρα. Λάθος. Ο υπονομευτής είναι ο φοιτητής που έρχεται στα πλαίσια ανταλλαγής φοιτητών, ο ηθοποιός, ο καλλιτέχνης, ένας δημοσιογράφος κλπ. Η υπονόμευση είναι μια αμφίδρομη δραστηριότητα. Δεν μπορείς να υπονομεύσεις έναν λαό που δε θέλει να υπονομευτεί. Θα είναι επιτυχής μόνον όταν ο υπονομευτής (το άτομο δηλαδή που ενεργεί την υπονόμευση) έχει έναν στόχο που αποκρίνεται. Η επικοινωνία πρέπει να είναι αμφίδρομη.
Η θεωρία της υπονόμευσης, ξεκινά από πολύ παλιά, σχεδόν πριν 2.500 χρόνια. Ο πρώτος άνθρωπος που διαμόρφωσε τις τακτικές της υπονόμευσης ήταν ο Κινέζος στρατηγός και φιλόσοφος Σουν Τζου. Διετέλεσε σύμβουλος του αυτοκρατορικού στρατού στην αρχαία Κίνα. Είχε πει ότι για την κατάληψη του εχθρού, ο πιο αντιπαραγωγικός, βάρβαρος τρόπος είναι ο πόλεμος στο πεδίο της μάχης. Η υψηλότερη τέχνη του πολέμου είναι να μην πολεμάς καθόλου. Αντιθέτως να υπονομεύσεις οτιδήποτε έχει αξία στην χώρα του εχθρού σου, ώστε η αντίληψη της πραγματικότητας στο μυαλό του εχθρού σου να διαστρεβλωθεί σε τέτοιο βαθμό που να μην σε θεωρεί καν εχθρό. Αντίθετα να πιστέψει ότι το δικό σου σύστημα, ο δικός σου πολιτισμός και τα δικά σου ήθη αποτελούν εναλλακτικές που όχι μόνο δεν τις απεχθάνεται, αλλά τις επιθυμεί και τις προτιμά από το να πεθάνει για τις δικές του. Αυτός είναι ο τελικός στόχος της υπονόμευσης και μέχρι εδώ μπορεί να επιτευχθεί χωρίς να πέσει ούτε μια σφαίρα.
Τι είναι η υπονόμευση; Βασικά αποτελείται από τέσσερα χρονικά βήματα. Η πρώτη φάση της υπονόμευσης είναι το στάδιο που ονομάζεται <<εκφυλισμός>> και απαιτούνται 15 με 20 χρόνια για να εκφυλίσεις μια κοινωνία. Γιατί 15 με 20 χρόνια; Διότι αυτό είναι το απαιτούμενο χρονικό διάστημα για να εκπαιδεύσεις μια γενιά μαθητών ή παιδιών, κατά το χρονικό διάστημα που διαμορφώνεται η ιδεολογία του, η αντίληψη για τον κόσμο και η προσωπικότητά του. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Η διαδικασία παίρνει 15 με 20 χρόνια. Ο εκφυλισμός επιτυγχάνεται με διάφορους τρόπους. Με μεθόδους προπαγάνδας, με άμεση επαφή. Οι περιοχές όπου διαμορφώνεται η κοινή γνώμη είναι η θρησκεία, η εκπαίδευση, η κοινωνική ζωή, η πολιτική εξουσία, οι εργασιακές σχέσεις και τα σώματα ασφαλείας. Αυτά είναι τα πεδία δράσης.
Η τακτική υπονόμευση είναι παρόμοια με την ιαπωνική πολεμική τέχνη του Τζούντο που λέει πως όταν βρίσκεσαι απέναντι σε έναν πιο μεγαλόσωμο αντίπαλο θα είναι πολύ οδυνηρό να αντισταθείς στο χτύπημα του και αφελές το να προσπαθήσεις να σταματήσεις με τη δύναμη σου ένα κτύπημα στο πρόσωπο. Σε αυτήν την περίπτωση πρέπει πρώτα να αποφύγεις το χτύπημα και μετά να του πιάσεις το χέρι και να τον ωθήσεις προς την κατεύθυνση μέχρι να συγκρουστεί με τον τοίχο. Αν , τώρα λοιπόν, η χώρα-στόχος είναι μια ελεύθερη δημοκρατική χώρα, υπάρχουν πολλές διαφορετικές κινήσεις μέσα στην κοινωνία. Προφανώς υπάρχουν άνθρωποι που είναι αντίθετοι με την ίδια κοινωνία όπως απλοί εγκληματίες, ιδεολόγοι αντίθετοι με την κρατική πολιτική και απλά άτομα που αντιτίθενται σε οτιδήποτε και τέλος ένα πολύ μικρό ποσοστό από πράκτορες εξωγενών παραγόντων που αγοράστηκαν, υπονομεύτηκαν και στρατολογήθηκαν. Έτσι τη στιγμή που όλες αυτές οι κινήσεις θα καθοδηγηθούν προς την ίδια κατεύθυνση, είναι η ώρα να <<πιάσουμε>> την κίνηση αυτή και να την ωθήσουμε προς την ίδια κατεύθυνση μέχρι η κίνηση να οδηγήσει την κοινωνία σε κατάρρευση. Δε σταματάμε έναν εχθρό. Τον βοηθάμε να πάει προς την κατεύθυνση που εμείς θέλουμε, όπως στο Τζούντο.
Στο στάδιο λοιπόν του <<εκφυλισμού>>, δημιουργούνται τάσεις στην κοινωνία σε κατεύθυνση αντίθετη με τα βασικά ήθη και αξίες της κοινωνίας. Η εκμετάλλευση και η κεφαλαιοποίηση αυτών των τάσεων είναι ο στόχος του υπονομευτή. Όπως είπαμε πιο πριν έχουμε έξι πεδία δράσης που είναι η θρησκεία, η εκπαίδευση, η κοινωνική ζωή, η πολιτική εξουσία, οι εργασιακές σχέσεις και τα σώματα ασφαλείας.
Αναλυτικότερα στη θρησκεία σημαίνει καταστροφή, αλλοίωση, αντικατάσταση με διάφορα σεξιστικά δόγματα που διασπούν την προσοχή των ανθρώπων. Δεν έχει σημασία αν είναι ανόητα ή αφελή, το σημαντικό είναι το κύριο θρησκευτικό δόγμα να διαβρωθεί σιγά σιγά και να διαχωριστεί από την ανώτερη αποστολή της θρησκείας που είναι να φέρει τους ανθρώπους κοντά στο Θεό. Αυτό εξυπηρετεί τους σκοπούς της υπονόμευσης, η αντικατάσταση των υφιστάμενων αποδεκτών θρησκευτικών οργανώσεων με ψευτοοργανώσεις που διασπούν την προσοχή των ανθρώπων από την αληθινή πίστη.
Στην εκπαίδευση, δημιουργείται αποπροσανατολισμός ώστε οι μαθητές να μην μάθουν οτιδήποτε εποικοδομητικό, πραγματικό, αποτελεσματικό. Αντί για μαθηματικά, φυσική, χημεία και ξένες γλώσσες, μάθετέ τους για αστικό πόλεμο, φυσικές τροφές, οικιακή οικονομία, σεξουαλικότητα, οτιδήποτε αρκεί να σε απομακρύνει από τα σημαντικά.
Στην κοινωνική ζωή έχουμε την αντικατάσταση των παραδοσιακών ιδρυμάτων με ψεύτικους οργανισμούς. Αφαίρεση της υπευθυνότητας των ατόμων, αντικατάσταση των σχέσεων μεταξύ ατόμων, ομάδων και της κοινωνίας με τεχνητά <<δημοκρατικά>> σώματα. Αντί για λειτουργικές σχέσεις μεταξύ των ατόμων της κοινωνίας, εγκαταστείστε ιδρύματα κοινωνικής εργασίας και μη κερδοσκοπικές οργανώσεις. ΟΙ οποίες ΜΚΟ εργάζονται και πληρώνονται από ποιον; Την κοινωνία; Όχι βέβαια. Οι κοινωνικοί λειτουργοί δεν ενδιαφέρονται για τον λαό και την κοινωνία, ενδιαφέρονται για τον μισθό τους από την κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα της προσφοράς τους, δεν έχει σημασία, μπορούν να σκαρφιστούν οτιδήποτε για να πείσουν την κυβέρνηση ότι είναι χρήσιμοι για την κοινωνία.
Στην πολιτική εξουσία, ο φυσικός φορέας πολιτικής εξουσίας που παραδοσιακά είτε εκλέγεται από το λαό είτε διορίζεται από τους εκλεγμένους από το λαό άρχοντες, αντικαθίσταται από τεχνητά σώματα, ομάδες μη εκλεγμένων, που μπορεί να μην αρέσουν σε κανέναν και παρόλα αυτά υπάρχουν. Μια τέτοια ομάδα είναι τα ΜΜΕ. Ποιος τους ψήφισε; Πώς γίνεται να έχουν τόση δύναμη, που επηρεάζουν το μυαλό σας, που να βιάζουν το μυαλό σας. Από που αντλούν το θράσος να σας υποδεικνύουν τι είναι σωστό και τι όχι για τον εκλεγμένο από εσάς πρόεδρο. Ποιος τους έδωσε την εξουσία; Το επίπεδο μετριότητας σε μια μεγάλη δομή όπως οι εφημερίδες πανελλήνιας κυκλοφορίας ή κάποιο μεγαλοκανάλι, δεν απαιτούν να είσαι άριστος δημοσιογράφος. Θα πρέπει να είσαι μέτριος δημοσιογράφος για να επιβιώσεις. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός και μπορείς να διατηρήσεις το καλό εισόδημα των εκατό χιλιάδων ευρό το χρόνο. Άσχετα με το αν είσαι καλύτερος ή χειρότερος. Αρκεί να χαμογελάς στην κάμερα και να κάνεις την δουλειά σου. Η πολιτική εξουσία διαβρώνεται σταδιακά από ανθρώπους που δεν έχουν ούτε τα προσόντα ούτε την εξουσιοδότηση για τέτοια εξουσία.
Στις εργασιακές σχέσεις κατά το στάδιο των 15-20 χρόνων, καταστρέφουμε τις παραδοσιακά θεσπισμένες σχέσεις μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. Όταν δημιουργήθηκαν τα σωματεία πριν 100 χρόνια, σκοπός τους ήταν η βελτίωση των συνθηκών εργασίας και η προστασία των δικαιωμάτων των εργαζομένων, από τους εργοδότες που τα καταπατούσαν. Εκείνο τον καιρό, ο συνδικαλισμός δούλευε πράγματι. Σήμερα βλέπουμε ότι οι εργασιακές διαπραγματεύσεις δεν είναι αποτέλεσμα συμβιβασμού, που οδηγεί στη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, αλλά μετά από κάθε παρατεταμένη απεργία, οι εργαζόμενοι βγαίνουν χαμένοι, ακόμα κι αν ο μισθός τους αυξηθεί κατά 10 % , διότι δεν τους το επιτρέπει ο πληθωρισμός. Παράλληλα εκατομμύρια άλλοι υποφέρουν από την απεργία αυτή γιατί σήμερα η οικονομία είναι διασυνδεδεμένη, με τον ίδιο τρόπο που τα διάφορα όργανα απαρτίζουν το σώμα μας. Πριν 100 χρόνια, οι εργαζόμενοι στα καπνά απεργούσαν και κανείς δεν υπέφερε, πράγμα που σήμερα είναι αδύνατον. Αν οι εργαζόμενοι στη συλλογή απορριμάτων σήμερα απεργήσουν, η πόλη των δεκάδων-εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων βρωμάει, δεν εξυπηρετείται. Ποιο είναι το κίνητρο για την απεργία; Η βελτίωση των συνθηκών εργασίας; Προφανώς όχι. Τότε τι είναι; Ι Δ Ε Ο Λ Ο Γ Ι Α. Να αποδείξουμε τη δύναμή μας σε αυτούς τους καπιταλιστές. Οι εργαζόμενοι ακολουθούν σαν πρόβατα και υπακούν. Αν δεν το κάνουν τους επιτίθενται. Γιατί; Για να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας; Όχι...Ιδεολογία.
Στα σώματα ασφαλείας αποκτούμε μια ιδέα από παλιές και καινούριες ταινίες όπου συναντάμε πολύ συχνά έναν αστυνομικό, έναν αξιωματικό του στρατού, βλάκα, κυκλοθυμικό και ψυχωτικό, παρανοϊκό, ενώ ο εγκληματίας είναι ένας ωραίος τυπάκος, που .. κάνει ενέσεις με ναρκωτικά, αλλά που βασικά είναι ένας ωραίος άνθρωπος, δημιουργικός, που φέρεται έτσι μόνο και μόνο επειδή η κοινωνία τον έκανε έτσι, ενώ ταυτόχρονα ο Στρατηγός είναι ένας μανιακός, ο αστυνομικός είναι ένα γουρούνι, που καταχράται την εξουσία του. Το μίσος και η έλλειψη εμπιστοσύνης προς τους ανθρώπους που υποτίθεται σε προστατεύουν. Παρατηρούμε μια αργή αντικατάσταση βασικών ηθικών αρχών ώστε στο μυαλό μας ο εγκληματίας να μην είναι στην πραγματικότητα εγκληματίας, να μην είναι κατηγορούμενος, κι ακόμα κι αν καταδικαστεί, θα υπάρχει ακόμα αμφιβολία για το αν πράγματι είναι τέτοιος.
Μόλις η χώρα-στόχος φτάσει στο σημείο εκφυλισμού, όπου τίποτα δε λειτουργεί πια, στο σημείο που κανείς δεν είναι βέβαιος τι είναι σωστό και τι λάθος, όπου δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ κακού και καλού, όταν φτάσει η κοινωνία στο σημείο ακόμα και οι θρησκευτικοί ηγέτες να πουν: <<λοιπόν...η βία για την κοινωνική δικαιοσύνη νομιμοποιείται>>...τότε έρχεται το επόμενο βήμα:<<Αποσταθεροποίηση>>. Να αποσταθεροποιηθούν δηλαδή όλες οι σχέσεις, όλα τα ιδρύματα και οργανισμοί στη χώρα-στόχο. Το πεδίο εφαρμογής είναι το ίδιο με πριν, με τη μόνη διαφορά ότι στο βήμα του εκφυλισμού οι ενέργειες των υπονομευτών δεν γίνονται αντιληπτές. Άρα περιορίζετε το πεδίο εφαρμογής στην οικονομία, στα σώματα ασφαλείας και στα ΜΜΕ.
Στην οικονομία με ριζοσπαστικοποίηση των διαδικασιών διαπραγμάτευσης της εργασίας. Στο στάδιο του εκφυλισμού, μπορούμε ακόμα να πετύχουμε έναν συμβιβασμό μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων, ίσως καταφεύγοντας σε έναν τρίτο φορέα ή στη δικαιοσύνη, εδώ όμως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Οι σχέσεις μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων ριζοσπαστικοποιούνται. Δεν υπάρχει αποδοχή των αιτημάτων των εργαζομένων. Δεν υπάρχει συμβιβασμός, άρα μόνο πόλεμος μεταξύ τους. Όσο πιο σκληρός είναι ο πόλεμος, τόσο το καλύτερο. Πιο ηρωικό.
Για τα σώματα ασφαλείας και τα ΜΜΕ. Ξαφνικά βλέπετε έναν ομοφυλόφιλο που πριν 15 χρόνια έκανε ότι έκανε και κανείς δεν το μάθαινε. Τώρα μετατρέπει την ομοφυλοφιλία σε πολιτικό θέμα. Απαιτεί αναγνώριση, σεβασμό, ανθρώπινα δικαιώματα και επηρεάζει μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων και η βία ξεσπάει μεταξύ αυτού και της αστυνομίας, αυτού και των υπολοίπων πολιτών, δεν έχει σημασία ο λόγος. Μπορεί να είναι οι άσπροι εναντίον μαύρων, οι κίτρινοι εναντίων των άσπρων, δεν έχει σημασία ποια είναι η διαχωριστική γραμμή. Αρκεί οι ομάδες να έρχονται σε απ' ευθείας σύγκρουση, ακόμα και ένοπλη. Αυτή είναι η διαδικασία της αποσταθεροποίησης. Οι αδρανείς υπονομευτές, γίνονται ηγέτες των κινημάτων αποσταθεροποίησης. Τα άτομα που θα κάνουν τη δουλειά, είναι ήδη εδώ. Είναι αξιοσέβαστα μέλη της κοινωνίας. Μερικές φορές χρηματοδοτούνται από διάφορα ιδρύματα για τον <<δίκαιο αγώνα τους>>, όπως ανθρώπινα δικαιώματα. Δικαιώματα γυναικών, δικαιώματα μεταναστών, οτιδήποτε.
Η διαδικασία της αποσταθεροποίησης, οδηγεί κατ' ευθείαν στην κρίση. Ξεκινά όταν οι επίσημοι οργανισμοί του κράτους δεν μπορούν να λειτουργήσουν πια. Έτσι έχουμε τεχνητούς οργανισμούς-σώματα που επιβάλλονται στην κοινωνία, όπως μη εκλεγμένες επιτροπές, ΜΚΟ, περίεργες ομάδες που ισχυρίζονται ότι ξέρουν τι πρέπει να γίνει για να σωθεί η κοινωνία, έχοντας ένα μείγμα θρησκείας και ιδεολογίας. Στο στάδιο της κρίσης, όλα τα τεχνητά σώματα διεκδικούν την εξουσία, κι αν τους την αρνηθούν, τη διεκδικούν δια της βίας. Κρίση έχουμε όταν η κοινωνία δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει παραγωγικά και καταρρέει. Έτσι η κοινωνία αναζητά έναν σωτήρα, περιμένει να έρθει ένας Μεσσίας. Έναν ισχυρό ηγέτη. Ο πληθυσμός έχει κουραστεί και έχει αηδιάσει με όλα αυτά που συμβαίνουν. Οπότε έρχεται ο σωτήρας και λέει: <<Εγώ θα σας οδηγήσω>>. Στο σημείο αυτό υπάρχουν δυο περιπτώσεις, ο εμφύλιος πόλεμος και η εισβολή. Και στα δύο έχουμε πολλές εμπειρίες οπότε δεν χρειάζεται κάποια ανάλυση.
Μετά την κρίση και τον πόλεμο ή την εισβολή, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και λέγεται εξομάλυνση. Η λέξη εξομάλυνση χρησιμοποιείται ειρωνικά φυσικά. Σε αυτό το στάδιο, οι αυτοδιορισμένοι άρχοντες της κοινωνίας, δεν χρειάζονται άλλες επαναστάσεις πια. Το στάδιο είναι το αντίθετο της αποσταθεροποίησης. Είναι μια προσπάθεια να σταθεροποιηθεί η κατάσταση της χώρας-στόχο. Οπότε όλοι οι επαναστάτες, οι ακτιβιστές, οι συνδικαλιστές, οι απελευθερωτές, οι καθηγητές, οι ομοφυλόφιλοι επαναστάτες εξοντώνονται. Φυσική εξόντωση μερικές φορές. Έκαναν την δουλειά τους και δεν χρειάζονται πλέον. Οι νέοι ηγέτες θέλουν σταθερότητα. Για να δρέψουν τους καρπούς της νίκης τους.
http://www.onalert.gr/stories/yponomeysi-mias-xoras-enas-praktoras-tis-kgb http://www.tsantiri.gr/blog-tsantiri/exothoun-tin-ellada-se-apostatheropiisi/ http://en.wikipedia.org/wiki/Stratfor 
