Από τη μύγα ξύγκι βγάζεις, κύριε Γιάννη.
Ξέρω ξέρω, μου τη δίνεις καμιά φορά την ώρα του αγώνα,
αλλά μόλις ηρεμώ σε σκέφτομαι να κοιτάς στον πάγκο...
Πόσο άδειος φαίνεται ώρες ώρες...
Ξέρω ξέρω, έχεις "κολλήματα", αλλά και ποιός προπονητής-και κατ' επέκταση-άνθρωπος δεν έχει?
Ξέρω ξέρω, ενδεχομένως να υπήρξαν φορές που να σε άφησαν ακάλυπτο κι εσύ απλά να μη μίλησες και ΑΠΛΑ, να έσκυψες το κεφάλι μη μπορώντας να κάνεις τίποτα.
Ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια.
Αλλά και ποιός υπάλληλος από εμάς δεν το έχει κάνει κάμποσες φορές αυτό?
Πόσες φορές έχουν πει οι εργοδότες "κόψτε το κεφάλι σας, άλλη λύση δεν υπάρχει!"...
Θεέ μου, ξέρεις πόσο εύκολο είναι για εμάς τους απ' έξω να σε κρίνουμε και να σε κράζουμε, ΚΥΡΙΕ Γιάννη?
Όμως, ΡΕ ΓΙΑΝΝΑΡΕ, θεωρώ τιμή μου ρε να βρίσκεσαι στον πάγκο της Ομάδας μου που ΚΑΙ χθες την αποκάλεσες "ΜΕΓΑΛΗ"!
Με ανατριχιάζει ο τρόπος που "τα παιδιά σου" μιλάνε για εσένα!
Με ανατριχιάζει η σκέψη του πώς μας χώρεσες τόσους ανθρώπους στην αγκαλιά σου εκείνο το βράδυ που οι ODDαίοι έμαθαν ποιοί είμαστε!
Με συγκινεί ο τρόπος που απευθύνεσαι στον γιο μου!
Με συγκινεί που χωρίς "όπλα", μπαίνεις στην αρένα και "πολεμάς"!
Ρε jimako, θέλω να μου το επιτρέψεις ΞΑΝΑ:
Με σωστό υλικό κάνεις θαύματα, το έχεις αποδείξει!
Σημάδεψες τις καρδιές όλων αναξαρτήτως των Πασολέδων, ακόμη και αυτών που θα προτιμούσαν κάποιον "καλύτερο".
Για εμένα, μείνε όσο θέλεις.
Συνέδεσες το όνομά σου με αυτό της Ομάδας μας για πάντα, ρε Κρητικέ!