Μια τέτοια μέρα του 1923 ιδρύθηκε στη Βιγιαρεάλ (μια πόλη με πληθυσμό όσο και η Κομοτηνή), μια ομάδα που την τελευταία 20ετία αποτελεί πρότυπο οργάνωσης για κάθε επαρχιακό σύλλογο.
Το κίτρινο υποβρύχιο που δεν βυθίστηκε
Η ιστορία της πόλης Βιγιαρεάλ (ή Βίλα Ρεάλ στα τοπικά βαλενσιάνικα) είναι λίγο ξενέρωτη. Ιδρύθηκε από το βασιλιά της Αραγονίας το 1274 για καθαρά πρακτικούς λόγους. Να υπάρχει μια πόλη σε στρατηγικό σημείο στον πόλεμο που έκανε εναντίον των Μαυριτανών για να πάρει την ανατολική Ισπανία πίσω. Τίποτα συγκλονιστικό δηλαδή. Η Βιγιαρεάλ πέρασε από διάφορες περιόδους ιστορικά και τελικά μετατράπηκε σε ένα βιομηχανικό κέντρο πορσελάνης και γενικά κεραμικών.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990 η πόλη ήταν σχεδόν άγνωστη εκτός Ισπανίας (εκτός αν έψαχνες πλακάκια κουζίνας για το σπίτι σου). Με πληθυσμό σχεδόν όσο η Λαμία ή η Κομοτηνή, η τοπική ομάδα κατάφερε μόλις το 1998 να ανέβει για πρώτη φορά στην Πριμέρα και να μαθευτεί παραέξω. Όταν δε στις 13 Δεκεμβρίου εκείνης της χρονιάς, πέντε χιλιάδες φίλοι της έκαναν τα κάτι λιγότερο από 300 χιλιόμετρα μέχρι το Καμπ Νου, έζησαν στιγμές που δεν τις περίμεναν. Με πρωταγωνιστή τον Ρουμάνο Κραϊοβεάνου, η κίτρινη λαοθάλασσα στα ψηλά του σταδίου είδε από κοντά ένα ονειρικό 1-3. Την στιγμή που οι Καταλανοί ζητούσαν την απόλυση του φαν Χάαλ, οι υπόλοιποι 45.000 κάτοικοι της Βιγιαρεάλ ήταν στους δρόμους και στα συντριβάνια πανηγυρίζοντας το απίστευτο διπλό.
Τελικά όμως η παρουσία της στην Α’ εθνική ήταν γκεστ-σταρική. Παρ’ ότι έφτασε μέχρι την 11η θέση, έκανε τραγικό 2ο γύρο (κερδίζοντας μόνο τη Βαλένθια στο τοπικό ντέρμπι) και τερμάτισε 18η. Η άδικη μοίρα την έφερε στα μπαράζ με αντίπαλο τη Σεβίλλη. Δυο γκολ του σε εξοργιστικά καλή κατάσταση τότε Βασίλη Τσιάρτα στο Μαδριγάλ, έκαναν τη ρεβάνς στο κατάμεστο Ραμόν Σάντσεθ Πινχουάν τυπική διαδικασία. Πολλοί σκέφτηκαν ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα ακούγαμε το όνομα Βιγιαρεάλ. Οι κιτρινομπλέ όμως ανέβηκαν αμέσως, παίρνοντας την τρίτη θέση στην επόμενη Σεγούντα.
Για μια τετραετία η Βιγιαρεάλ έδινε τις μάχες της και κρατιόταν στην κατηγορία σχετικά άνετα. Παράλληλα προσπαθούσε να φτιάξει βάσεις σκεπτόμενη το μέλλον. Κατάφερε και δημιούργησε το 2002 τη Θιουδάδ Ντεπορτίβα ντε Βιγιαρεάλ, ένα καταπληκτικό προπονητικό κέντρο. Οκτώ γήπεδα, το μεγαλύτερο με εξέδρες 5.000 θεατών και προβολείς, σε 70.000 τ.μ.
Μόλις πέρσι ολοκληρώθηκε σε συνεργασία με τον τοπικό δήμο και ένα δεύτερο παρόμοιο κέντρο. Ο πρόεδρος και ιδιοκτήτης της Βιγιαρεάλ Φερνάντο Ρόιγ το παρουσίασε με υπερηφάνεια. Η πόλη Βιγιαρεάλ έχει πλέον ένα γήπεδο ποδοσφαίρου για κάθε 3.000 κατοίκους, μέσος όρος που δεν βρίσκεται πουθενά αλλού στην Ισπανία. Δώδεκα γήπεδα υπάρχουν διαθέσιμα για τις ακαδημίες του συλλόγου και συνολικά 1.800 παιδιά προπονούνται καθημερινά εκεί. Κρεβάτια για τα παιδιά, υπερσύγχρονα γυμναστήρια, εστιατόριο κ.ο.κ. Ο Ρόιγ δήλωσε ότι το 10% του προϋπολογισμού του συλλόγου πηγαίνει στα τμήματα υποδομής.
Τα πρώτα χρόνια ο Ρόιγ πάντα κοιτούσε προς την Λ. Αμερική. Έφερε παίκτες όπως ο Παλέρμο, ο Αρουαμπαρένα, ο Κάνια και φυσικά ο Μάρκος Σένα. Και μας έκανε να αγαπήσουμε και να ευχαριστούμε για πάντα τη Βιγιαρεάλ, όταν έδωσε δεύτερες ευκαιρίες σε δυο ποδοσφαιριστές που είχαν αρχίσει να φέρουν την ταμπέλα του “αποτυχημένου στην Ευρώπη”. Πρώτα στον Χουάν Ρομάν Ρικέλμε που έφυγε ως “λίγος” από την Μπαρτσελόνα και μετά στον Ντιέγκο Φορλάν που απέτυχε στο Μάντσεστερ. Με ενορχηστρωτή τον Μανουέλ Πελεγκρίνι, απολαύσαμε μια λάτιν Βιγιαρεάλ. 25 γκολ ο Φορλάν (1ος σκόρερ της Πριμέρα), 15 ο Ρικέλμε και μια μεγαλοπρεπής τρίτη θέση. Ακολούθησαν τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ και το χαμένο πέναλτι του Ρικέλμε και η 2η θέση το 2007-08 με πρωταγωνιστές τους Μάρκος Σένα και Νιχάτ και μια σούπερ άμυνα. Από το 2004 μέχρι και το 2011 η Βιγιαρεάλ δεν τερμάτισε ποτέ κάτω από την 8η θέση και πήρε μια 2η, μια 3η και μια 4η σε ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου.
Το μοιραίο πέναλτι του Ρικέλμε
Ο Πελεγκρίνι έφυγε για τη Ρεάλ και η οικονομική κρίση ανάγκασε τον Ρόιγ να χαμηλώσει το μπάτζετ. Οι λατινοαμερικάνοι λιγόστεψαν, το ίδιο και τα μεγάλα συμβόλαια. Η Βιγιαρεάλ ήταν λογικό ότι θα γίνει λιγότερο ανταγωνιστική. Αλλά έπρεπε να γίνουν ένα σωρό πράγματα για να πέσει το 2011-12, μια χρονιά καταραμένη όταν από 4η στο προηγούμενο πρωτάθλημα, τερμάτισε 18η. Αρχικά, το καλοκαίρι δεν έδωσε πολλά χρήματα για μεταγραφές, ενώ πούλησε τον Καθόρλα. Στη συνέχεια, έπεσε στον όμιλο του θανάτου στο Τσάμπιονς Λιγκ με Μπάγερν, Νάπολι και Μάντσεστερ Σίτι. Έχασε πολύτιμες δυνάμεις εκεί, τερματίζοντας χωρίς πόντο. Άλλαξε τρεις προπονητές κι αντιμετώπισε τραυματισμούς τουλάχιστον δέκα παικτών που τις δημιούργησαν πολλά προβλήματα. Και στο τέλος μίλησε και η γκίνια. Η Βιγιαρεάλ έχασε συνολικά 15 βαθμούς από γκολ που δέχτηκε στα τελευταία πέντε λεπτά των αγώνων!
Οι συγκλονιστικές στιγμές του υποβιβασμού
Αποκορύφωμα η τελευταία αγωνιστική με την κεφαλιά του Φαλκάο στο 88′ στο Μαδριγάλ για το 0-1 της Ατλέτικο. Λίγα δευτερόλεπτα μετά ο Ταμούδο σκόραρε στις καθυστερήσεις του Ράγιο Βαγιεκάνο-Γρανάδα για να σωθεί τελικά η ομάδα της Μαδρίτης. Πολλά ειπώθηκαν για εκείνο το ματς, με τους παίκτες της Ράγιο (με πρώτο ποιον άλλον, τον Ντιέγκο Κόστα) να ενημερώνουν αυτούς της Γρανάδα για το γκολ του Φαλκάο και να τους ζητούν να τους αφήσουν να σκοράρουν. Ο Ταμούδο τελικά σκοράρει, Ράγιο και Γρανάδα σώζονται και η Βιγιαρεάλ πέφτει. Παίκτες και κόσμος ξεσπούν σε κλάματα. Ο Φερνάντο Ρόιγ κατεβαίνει δακρυσμένος, σαν χαρακτήρας σε αρχαία ελληνική τραγωδία τα σκαλιά. Μπαίνει στο γήπεδο για να ζητήσει συγγνώμη από τον κόσμο, χειροκροτώντας. Ούτε λαϊκά δικαστήρια, ούτε τίποτα. Ο κόσμος του Μαδριγάλ τον χειροκροτεί πίσω.
Είναι ο ίδιος εκατομμυριούχος πρόεδρος που το 2009 έδωσε δωρεάν διαρκείας σε ανέργους μέλη του συλλόγου. Αυτός που δηλώνει ότι σε μια Λίγκα που οι ομάδες συνολικά έχουν χρέη μερικών δις, η Βιγιαρεάλ δεν χρωστάει σε κανέναν, πορεύεται με βάση τα έσοδά της, την στιγμή που μεγάλες ομάδες της Μαδρίτης, της Βαρκελώνης αλλά και των Βάσκων έχουν προνομιακή μεταχείριση. Όταν το 2012 η Βιγιαρεάλ είχε συσσωρεύσει ζημίες, ο Ρόιγ δεν σκέφτηκε να ζητήσει βοήθεια από το κράτος, ούτε να τα παρατήσει. Πούλησε το 2,4% από τις μετοχές του σε μια αλυσίδα σούπερ μάρκετ και κάλυψε το χρέος. Ο σωστός ιδιοκτήτης δεν είναι αυτός που χρεώνει με μεταγραφές αεροδρομίου, αλλά αυτός που στα δύσκολα βρίσκεται εκεί. Ίσως γι’ αυτό πήρε το χειροκρότημα στις 13 Μαΐου του 2012 παρά τον υποβιβασμό.
Κι η Βιγιαρεάλ επέζησε παρά τις πολλές αντιξοότητες. Όπως όταν ανακοίνωσε ότι προπονητής στη Σεγούντα θα ήταν ο “Μανόλο” Πρεσιάδο για να βρεθεί νεκρός λίγες ώρες αργότερα από καρδιακή ανακοπή στο ξενοδοχείο. Τελικά όμως, σαν το 1998, έτσι και το 2012 ανέβηκε αμέσως ξανά στην μεγάλη κατηγορία. Κι όχι απλά ανέβηκε, βγήκε δυο φορές έκτη, μία τέταρτη και έφτασε μέχρι τα ημιτελικά του Γιουρόπα Λιγκ.
Στην αρχή της σεζόν 2016-17, μια νέα κρίση χτύπησε. Ο Ρόιγ λίγο πριν το πρώτο ματς έδιωξε τον Μαρθελίνο, επί τρία χρόνια προπονητή της ομάδας. Την τελευταία αγωνιστική, η Βιγιαρεάλ έχασε από τη Χιχόν και η Ράγιο έπεσε (ναι, οι ίδιες ομάδες πρωταγωνίστριες σε ένα θρίλερ, τέσσερα χρόνια μετά). Ο Μαρθελίνο, παιδί της Χιχόν, κατηγορήθηκε από τη Ράγιο ότι δεν χτύπησε το ματς και τα πράγματα έγιναν χειρότερα όταν η γυναίκα του (!) έγραψε “Χιχόν το έργο μας ολοκληρώθηκε, φεύγουμε και σε αφήνουμε στην Α’ εθνική”. Λίγο οι κακές σχέσεις του Μαρθελίνο με τους παίκτες, λίγο το γεγονός ότι ο καλός/χρυσός ο Ρόιγ αλλά θέλει να συμμετέχει στα μεταγραφικά και έτσι η Βιγιαρεάλ έμεινε χωρίς κόουτς την τελευταία στιγμή. Ο σύλλογος περνάει δύσκολες στιγμές, κινδυνεύει με υποβιβασμούς ή πέφτει, αλλά σχεδόν πάντα επιστρέφει και κατακτάει ψηλές θέσεις. Οι αποτυχίες είναι μέσα στη ζωή και το ποδόσφαιρο. Το θέμα είναι να μπορείς να ανταπεξέρχεσαι σε αυτές.
sombrero.gr
