Ισπανικό ποδόσφαιρο

[fon7]

Γρανάδα, η ομάδα που ξανακέρδισε τον κόσμο της

Είναι γνωστό ότι η Ανδαλουσία είναι ένα από τα πιο όμορφα και ενδιαφέροντα μέρη στην Ισπανία. Είναι γνωστές και ιδιαιτερότητες των ντόπιων, το πάθος τους, οι διαφορές τους με κατοίκους άλλων περιοχών της χώρας, κάτι που βγαίνει και στο ποδόσφαιρο. Στο ποδόσφαιρο που το ενδιαφέρον μονοπωλούν οι ομάδες της Σεβίλλης και σε δεύτερο βαθμό η Μάλαγα. Στην Ανδαλουσία όμως φέτος εμφανίζεται, έστω και προσωρινά, μια ακόμα ποδοσφαιρική επιλογή από μια άλλη πόλη. Η Γρανάδα είναι γνωστή για το πανεπιστήμιό της και για την Αλάμπρα, αλλά όχι ιδιαίτερα για το ποδόσφαιρό της.

Παρ’ ότι η τοπική ομώνυμη ομάδα ιδρύθηκε το 1931, οι παρουσίες της στη μεγάλη κατηγορία είναι πάνω κάτω καμιά εικοσαριά, με καλύτερη περίοδό της τη δεκαετία του 1970, όταν και είχε συνεχή παρουσία στην Α’ εθνική της Ισπανίας, φτάνοντας μάλιστα δύο φορές στην έκτη θέση. Από το 1976 και μετά άρχισε η παρακμή που την έφερε μέχρι και στην Δ’ εθνική, όχι κάτι πολύ τιμητικό για μια πόλη με πάνω από 200.000 κατοίκους. Πιθανότατα δεν θα ασχολούμασταν μαζί της σήμερα, αν το 2009, με την ομάδα στη Σεγούντα Β’, ο σύλλογος δεν έπεφτε στα χέρια της οικογένειας Πότσο από την Ιταλία.



Στο σημείο αυτό, θα ανοίξει ξανά μία κουβέντα όπως έγινε πρόσφατα και με τη Φαμαλικάο. Γιατί η οικογένεια Πότσο αντιπροσωπεύει λίγο πολύ όλα όσα μας ενοχλούν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Είναι οι ιδιοκτήτες της Ουντινέζε που άνοιξαν τις δουλειές τους και σε άλλες ομάδες της Ευρώπης, όπως τη Γρανάδα και την Γουόντφορντ πιο πρόσφατα. Με λίγα λόγια, αν εξαιρέσουμε ίσως την Ουντινέζε, βλέπουν τις ομάδες τους ως “αποθήκες” παικτών, ευκαιρία να διακινήσουν ποδοσφαιριστές, να βγάλουν κάποια χρήματα και αυτό ήταν. Από την άλλη βέβαια ήταν ο Τζίνο Πότσο που ανέλαβε τη Γρανάδα και την ανέβασε αμέσως δύο κατηγορίες, φτάνοντας ξανά στην Πριμέρα το 2009 μετά από 30 περίπου χρόνια. Και αυτό πρέπει να του πιστωθεί. Ο κόσμος είδε ξανά στο Νουέβο Εστάδιο ντε λος Κάρμενες όλα τα αστέρια του ισπανικού ποδοσφαίρου.

Η Γρανάδα μάλιστα, όχι απλά ανέβηκε με τη νέα ιδιοκτησία, κατάφερε και να διατηρηθεί στην κατηγορία, δίνοντας φυσικά κάθε χρόνο μάχη και γλιτώνοντας για ελάχιστους βαθμούς. Μέχρι το 2017, που με μόλις 4 νίκες σε 38 παιχνίδια τερμάτισε 20η και υποβιβάσθηκε. Το κακό είναι, ότι η Γρανάδα όλα εκείνα τα χρόνια δεν μας άφησε και πολλά για να τη θυμηθούμε. Δεν είχε κάποιον χαρακτήρα ως ομάδα, δεν είχε κάτι να σε κάνει να τη συμπαθήσεις. Τη σεζόν 2016-17 το κέντρο διερχομένων είχε νοματαίους από καμιά 20αρια χώρες, πολλοί εξ αυτών δανεικοί από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ευρώπης.


Το ρόστερ της Γρανάδα το 2017, βγαλμένο από συνεδρίαση του ΟΗΕ. Μεταξύ των ονομάτων, οι “δικοί μας” Κονέ, Ουακάσο, Πόνσε και Καρσελά.

Ο μέσος όρος εισιτηρίων κατρακύλησε κάτω από τις 15.000, σε αντίθεση με τα 20.000 που ήταν τη χρονιά της ανόδου και μεταξύ μας, σε κανέναν δεν έλειψε ιδιαίτερα. Ήδη η ομάδα είχε αλλάξει χέρια, αφού το καλοκαίρι του 2016 η οικογένεια Πότσο ολοκλήρωσε το έργο της και πούλησε στον Κινέζο Ζιανγκ Λιζάνγκ που κατά διαβολική σύμπτωση έχει κι αυτός εταιρεία εκπροσώπησης παικτών. Στο deal μπλέχτηκε κι η Media Base, εταιρεία του Πέρε Γκουαρδιόλα, ναι αδερφού του Πεπ. Ο Λιζάνγκ που εκείνο το καλοκαίρι βγαίνοντας για ψώνια αγόρασε και την Πάρμα, κατάφερε να ρίξει την ομάδα, αφού έφερε 18 νέους παίκτες, κάνοντας ακόμα χειρότερη την τακτική της περιόδου Πότσο. Εκτός φυσικά από παίκτες, άλλαξε και αρκετούς προπονητής, από τον Πάκο Χέμεθ και τον Λούκας Αλκάραθ μέχρι τον… Τόνι τον Άνταμς (θυμίζοντας λίγο την επιλογή Νέβιλ στη Βαλένθια).


Ένας Ιταλός πουλάει σε έναν Κινέζο μια ισπανική ομάδα.

Πέφτοντας σε μια από τις πιο δύσκολες δεύτερες κατηγορίες της Ευρώπης, πολλοί υπέθεσαν ότι δεν θα ξαναβλέπαμε τη Γρανάδα σύντομα. Και τα πράγματα δεν έδειχναν πολύ θετικά. Όσοι βέβαια αναπολούσαν την παλιά κατάσταση, κατάλαβαν σύντομα ότι μάλλον η Γρανάδα γλίτωσε. Ο πρώην πρόεδρος Κίκε Πίνα, παλιός ποδοσφαιριστής, μάνατζερ (με μεγάλες επιτυχίες τις μεταγραφές Ρικέλμε και Σαβιόλα παλιότερα) και δεξί χέρι της οικογένειας Πότσο συνελήφθη. Οι κατηγορίες ήταν ξέπλυμα χρήματος και φοροδιαφυγή, αφού είχε κρύψει μέσω εταιρειών offshore τα πανάκριβά του αυτοκίνητα, τα σπίτια και τα χρήματά του που είχε βγάλει από το αλισβερίσι παικτών. Την ίδια στιγμή ο ίδιος δεν εμφανιζόταν πουθενά, αφού όλες του οι δουλειές γίνονταν στο όνομα του πατέρα του και της αδερφής του.

Ο Πίνα είχε αφήσει το στίγμα του βέβαια στη Γρανάδα και με άλλον τρόπο. Η εφημερίδα El Mundo αποκάλυψε ότι άνθρωποι του Λιζάνγκ διαπίστωσαν ότι τόσο τα αποδυτήρια των παικτών, όσο και των διαιτητών βρίσκονταν υπό παρακολούθηση. Μέσα στους ανιχνευτές κίνησης και καπνού υπήρχαν κάμερες και έτσι η Γρανάδα ζούσε σε ένα καθεστώς Big Brother με την παλιά διοίκηση να βλέπει τα πάντα. Η δικαιολογία του ανθρώπου του Πίνα ήταν ότι οι κάμερες μπήκαν για περίπτωση… κλοπή οργάνων γυμναστικής, αλλά το γεγονός ότι έβλεπαν και τους διαιτητές δεν αφήνει πολλά περιθώρια ερμηνείας.


Από Μονεγάσκος, Ανδαλουσιανός. Ο Αντόνιο Κορντόν είναι από τους βασικούς λόγους της πορείας της ομάδας.

Κάπως έτσι η Γρανάδα, χωρίς ιδιαίτερες βλέψεις, αγωνίστηκε το 2017-18 στη Σεγούντα. Ο Λιζάνγκ πάντως φάνηκε να μαθαίνει, μετά το πάθημα του υποβιβασμού. Έτσι, για αρχή έφερε τον Αντόνιο Κορντόν στην ομάδα. Το όνομά του ίσως να είναι άγνωστο σε πολλούς, αλλά πρόκειται για τον άνθρωπο που για 17 χρόνια έκανε κουμάντο στη Βιγιαρεάλ σε όλα τα θέματα των μεταγραφών. Ένας άνθρωπος για όλες τις δουλειές, από το σκάουτινγκ μέχρι το κλείσιμο συμφωνιών έχτισε σπουδαίο όνομα στο Κίτρινο Υποβρύχιο και το εκμεταλλεύτηκε δεχόμενος μια προσφορά “που δεν μπορούσε να αρνηθεί” το 2016 από τη Μονακό και τον ζάμπλουτο ιδιοκτήτη της Ριμπόβλεφ. Πράγματι, η Μονακό χάρη και στις κινήσεις του Κορντόν κατέκτησε το πρωτάθλημα τη σεζόν 2016-17, αλλά ο Κορντόν την εγκατέλειψε αμέσως μετά και βρήκε θέση στις επιχειρήσεις του Λιζάνγκ.

Ο Κορντόν, παρά το γεγονός ότι… μεγαλοπιάστηκε, δεν δείχνει να ξεχνά κάποιες βασικές αρχές του ποδοσφαίρου. Και αποφάσισε να αλλάξει πολιτική στη Γρανάδα. Οργάνωσε ένα ισχυρό τμήμα σκάουτινγκ και άρχισε να ξεψαχνίζει όλη την Ανδαλουσία για να βρει ταλέντα. Οι εποχές των καραβιών με ξένους τελείωσαν στη Γρανάδα. Παράλληλα, έφερε στην ομάδα τον κόουτς Ντιέγκο Μαρτίνεθ με ένα βιογραφικό που δεν τρόμαζε κανέναν. Ο Μαρτίνεθ δεν έπαιξε ποτέ μπάλα σε υψηλό επίπεδο, ασχολήθηκε από νωρίς με την προπονητική. Πέρασε πολλά χρόνια στις ακαδημίες της Σεβίλλης (ανακάλυψη του Μόντσι) αφήνοντας έργο και ουσιαστικά σε υψηλό επίπεδο, είχε μια σεζόν στην Οσασούνα και την παρουσία του ως βοηθός του Ουνάι Έμερι. Ο Κορντόν όμως φαίνεται ότι έχει ταλέντο και στο σκάουτινγκ προπονητών.


Ο πιο νέος κόουτς στη Λα Λίγκα

Η επιλογή ήταν περίεργη, αλλά η πορεία των δικαίωσε. Πέρσι η Γρανάδα έκανε μια εντυπωσιακή σεζόν κατακτώντας τη 2η θέση στη Σεγούντα και μαζί την απευθείας άνοδο, παρά το γεγονός ότι είχε το 9ο μεγαλύτερο μπάτζετ. Αυτό δεν άλλαξε πολλά στην τακτική του Κορντόν και του Μαρτίνεθ. Η ομάδα δεν είχε πολλά χρήματα στη διάθεσή της και καμία όρεξη να φέρει ένα σωρό γυρολόγους. Η Γρανάδα φέτος έχει το τρίτο χαμηλότερο μπάτζετ στην κατηγορία πίσω από Μαγιόρκα και Βαγιαδολίδ και στο ρόστερ της, σε αντίθετη με την προηγούμενο screenshot από τη Wikipedia, βλέπεις πολλές ισπανικές σημαιούλες δίπλα στα ονόματα. Και όχι μόνο, μια ντουζίνα από τους παίκτες του ρόστερ είναι Ανδαλουσιανοί. Η ομάδα απέκτησε ξανά δέσιμο με τον κόσμο της και ταυτότητα. Ο κόουτς Μαρτίνεθ στα 38 του είναι ο πιο νέος προπονητής στην κατηγορία και έχει φτιάξει αποδυτήρια, έχει δημιουργήσει έναν κορμό και την κατάλληλη ψυχολογία για να δοθεί η μάχη της σωτηρίας. Σε αυτόν προσθέτουν ποιότητα παίκτες όπως ο Ματσίς, ένας παίκτης που εντυπωσίασε και με τη Βενεζουέλα στο τελευταίο Κόπα Αμέρικα και παλιές καραβάνες όπως ο Άνχελ Μοντόρο κι ο Ρομπέρτο Σολδάδο.

Ο κόσμος που το 2017 ζητούσε από τη διοίκηση του Κινέζου ιδιοκτήτη να φύγει, είναι πλέον ικανοποιημένος και πίνει νερό στο όνομα του Μαρτίνεθ και των παικτών του, ενώ έχει συγχωρέσει και τον Λιζάνγκ που στην αρχή της χρονιάς ζήτησε συγγνώμη από τον κόσμο της ομάδας, λέγοντας ότι δεν είχε τις απαραίτητες γνώσεις και έκανε πολλά λάθη στην αρχή. Και φαίνεται πόσο σημαντικό είναι όταν δεν ξέρεις από μπάλα, να αφήνεις την ομάδα στα χέρια πιο ικανών ανθρώπων. Το είδαμε και στη Βαλένθια αυτό, όταν ο Λιμ αποφάσισε να αφήσει το κουμάντο σε πιο ικανούς ανθρώπους, μέχρι τελικά να επιστρέψει στις παλιές συνήθειες.

Όποιος περιμένει να αγαπήσει τη Γρανάδα για το τίκι-τάκα της, για την υψηλή της τεχνική ή κάτι παρόμοιο θα απογοητευτεί. Αλλά κάθε τέτοια ομάδα που με πενιχρά (σε σχέση με τα μεγέθη της λίγκας) μεγέθη κάνει κατάθεση ψυχής στο γήπεδο, είναι άξια συγχαρητηρίων. Η Γρανάδα κατάφερε για λίγες ώρες, έστω και χάρη στην αναβολή του Ελ Κλάσικο, να βρεθεί στην κορυφή της Λίγκας. Πριν ξεκινήσει αυτή η αγωνιστική και υποδεχτεί τη Ρεάλ Σοσιεδάδ και παρά την ήττα της από τη Χετάφε βρισκόταν στην τρίτη θέση. Και σίγουρα κανείς δεν μπορεί με σιγουριά να πει ότι η ομάδα που κέρδισε με 2-0 την Μπαρτσελόνα θα συνεχίσει έτσι. Το ξέρουν κι οι ίδιοι οι άνθρωποί της. Αυτό που κατάφεραν όμως είναι ότι όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, η Γρανάδα θα το κάνει με τον σωστό ποδοσφαιρικό τρόπο.
blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[fon7]

Στην Ισπανία αποφάσισαν να κάνουν το Σούπερ Καπ κάτι σαν... Final 4 και να το διοργανώσουν στη Σαουδική Αραβία. Ελάχιστοι φίλαθλοι θα ταξιδέψουν κι η απόφαση είναι σχεδόν όσο τραγική όσο το... Κύπελλο του Προέδρου της Ομοσπονδίας που έγινε το 1941 και πήρε μόλις 6 χρόνια για να βγάλει νικητή:



Το Κύπελλο των Τεσσάρων
Όχι δε μιλάμε για κάποια ποδοσφαιρική παραλλαγή του κλασσικού μυθιστορήματος της ελληνικής γραμματείας (“Το μυθιστόρημα των Τεσσάρων” για τους αστοιχείωτους, που έλεγε και ο Τζιμάκος). Απλώς με τη μορφή που έδωσε ο Λουίς Ρουμπιάλες στο Σούπερ Καπ της Ισπανίας, και καθώς κανείς δεν τον έχει για κάποιον σοβαρό αντρεπρενέρ, για να έχει νέες ιδέες, ψάξαμε να βρούμε από που προέρχεται αυτή η ντροπή των διοργανώσεων.

Για όσους δεν ξέρουν, το φετινό Σούπερ Κόπα στην Ισπανία δεν θα διεξαχθεί όπως στις νορμάλ χώρες και διοργανώσεις, με ματς μεταξύ του πρωταθλητή, της Μπαρσελόνα εν προκειμένω, και του κυπελλούχου, της Βαλένθια αντίστοιχα. Δεν θα διεξαχθεί ούτε με την ισπανική έκδοση που ήθελε να είναι διπλά ματς με τη ρεβάνς στην έδρα της πρωταθλήτριας ομάδας. Θα γίνει μέσα Γενάρη, στη Σαουδική Αραβία, σε μορφή Φάιναλ Φορ. Παρακάμπτω το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο δανείζεται οργανωτικές μορφές από το μπάσκετ, που από μόνο του είναι ανέκδοτο, και μένω στην εκπληκτική επιτυχία που έχει η προπώληση εισιτηρίων, με τα τέσσερα κλαμπ να έχουν πουλήσει την ώρα που γράφεται το κείμενο 1.076 εισιτήρια αθροιστικά (700 η Μαδρίτη, 300 η Μπαρσελόνα, 50 η Ατλέτικο και 26 η Βαλένθια). Αν σε αυτό συμπεριλάβουμε το μακρινό ταξίδι που πρέπει να κάνουν οι παίχτες στη μέση της σεζόν καταλαβαίνουμε ότι η ομοσπονδία έχει κάνει αυτό που λέει ο ΛεΠα «Μια Ομορφιά». Ρουπιάλες, του χρόνου να το διοργανώσουμε στο Μαΐάμι που έχεις και άκρες.



Κάνουμε τώρα ένα φλας μπακ στο μακρινό 1941. Ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη βρίσκεται στη μέση του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, στην Ισπανία του Φράνκο, η οποία δε συμμετάσχει ενεργά στον πόλεμο, η μπάλα παίζεται κανονικά. Το ίδιο και στην Πορτογαλία. Έτσι με αφορμή ένα φιλικό παιχνίδι που έγινε 12 Ιανουαρίου του 1941 μεταξύ Ισπανίας και Πορτογαλίας (2-2 το σκορ) και καθώς λόγω του πολέμου δεν υπήρχαν διεθνή ματς, ο τότε πρόεδρος της Ισπανικής Ομοσπονδίας, Λουίς Σάουρα δελ Παν, πρότεινε στον Πορτογάλο ομόλογό του τη δημιουργία ενός «Ιβηρικού κυπέλλου». Σε αυτό θα έπαιζαν οι τέσσερις πρώτοι της Ισπανίας και οι τέσσερις πρώτοι της Πορτογαλίας, σε διπλά ματς, μέσα έξω με βαθμολογία 2-1-0. Η ιδέα όμως δεν προχώρησε από την πλευρά των Πορτογάλων. Ακολουθώντας τα μέσα πειθούς που είχαν πρόχειρα τότε, οι Ισπανοί κάλεσαν τους Πορτογάλους για ένα νέο φιλικό το Μάρτιο για να το ξανασυζητήσουν. Εκεί οι Ισπανοί ρίχνουν 5 γκολ στην Πορτογαλία στο Μπιλμπάο πριν παρουσιάσουν ξανά την πρόταση. Οι Πορτογάλοι λένε «σιγά μη μας ξαναδείτε».

Βέβαια όπως καταλαβαίνετε ο φραγκικός Σάουρα δελ Παν δεν ήταν πολύ δεκτικός στο να του απορρίπτουν ιδέες. Έτσι εκμεταλλεύεται τον τρόπο που διοργανώνεται το πρωτάθλημα και το κύπελλο της εποχής και υλοποιεί την ιδέα του εγχώρια. Τότε το κύπελλο Ισπανίας ήταν η διοργάνωση που παιζόταν την άνοιξη και το καλοκαίρι, αφού τελείωνε το πρωτάθλημα που ήταν η διοργάνωση του φθινοπώρου και του χειμώνα. Ο Σάουρα δελ Παν δημιουργεί ένα κενό 6 εβδομάδων ανάμεσα στις δύο διοργανώσεις για να φτιάξει το «Κύπελλο των Τεσσάρων». Ο επίσημος τίτλος ήταν «Κύπελλο του Προέδρου της Ομοσπονδίας», λες και η ματαιοδοξία του Σάουρα δελ Παν δεν είχε ταβανιάσει ήδη.


O εμπνευστής της μαγείας αυτής.

Οι τέσσερις πρώτοι της βαθμολογίας τότε ήταν οι: Ατλέτικο Αβιαθιόν, Ατλέτικο δε Μπιλμπάο (Όχι Αθλέτικ, καθώς ο Φράνκο είχε επιβάλλει την ισπανοποίηση του ονόματος), Βαλένθια και Μπαρσελόνα. Οι ημερομηνίες ήταν οι Κυριακές 6, 13, 20 και 27 Απριλίου, 2 και 9 Μαΐου. Όλα φαίνονται πολύ καλά, μόνο που αυτό που έγινε θα το ζήλευε και ο πιο διεστραμμένος λατινοαμερικάνος διοργανωτής.

Καθώς αυτή η διοργάνωση οργανώθηκε στο κεφάλι του Σάουρα δελ Παν τέλη Μαρτίου, οι ομάδες ενημερώθηκαν τελευταία στιγμή. Το βασικό πρόβλημα το είχε η Βαλένθια που είχε κανονίσει διπλά φιλικά προετοιμασίας για το κύπελλο Ισπανίας με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Την πρωταπριλιά λοιπόν, η Βαλένθια είχε ήδη παίξει το ματς στο Μεστάγια και η ρεβάνς στο Μπερναμπέου θα παιζόταν στις 4 του μήνα. Αλλά στις 6 έπρεπε να παίξει για τη νέα διοργάνωση με την Ατλέτικο Αβιαθιόν, πράγμα που δε γινόταν. Οπότε η Βαλένθια για να παίξει το ματς στις 6 του μήνα έπρεπε να αποζημιώσει τη Ρεάλ Μαδρίτης τόσο για τα έξοδα του ταξιδιού στη Βαλένθια για το πρώτο ματς, όσο και για τις εισπράξεις από τα εισιτήρια για το 2ο ματς που δε θα παιζόταν με υπαιτιότητά δικιά της. Η Βαλένθια δεν είχε απολύτως καμία διάθεση να τα κάνει όλα αυτά και έτσι ζήτησε να μεταφερθεί το ματς της 6ης Απριλίου για άλλη ημερομηνία και έπαιξε κανονικά το φιλικό στις 4 του μήνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης.



Στις 6 Απριλίου 1941 λοιπόν παίχτηκε μόνο το ματς της Μπιλμπάο με τη Μπαρσελόνα. Αντίθετα, τις άλλες ημερομηνίες τα ματς παίχτηκαν κανονικά. Αφού τελείωσαν τα ματς στις 9 Μαΐου, η βαθμολογία ήταν 7 βαθμοί για τη Βαλένθια, από 6 για τις δυο Ατλέτικο και 3 για τη Μπαρσελόνα. Όμως χωρίς να έχει παιχτεί το ματς μεταξύ της Ατλέτικο Αβιαθιόν με τη Βαλένθια δεν μπορούσε να αναδειχθεί νικητής. Τον Σάουρα δελ Παν τον διαδέχθηκε στην προεδρία της Ομοσπονδίας ο Χαβιέ Μπαρόσο. Τον Μπαρόσο ο Ρεβέρο Μενέσες. Τον Μενέσες ο Μουνιόθ Καλέρο. Αυτός ανακάλυψε ότι υπήρχε αυτή η εκκρεμότητα. Το ημερολόγιο πια έδειχνε Αύγουστο του 1947!

Ο Καλέρο αποφάσισε να τελειώσει με αυτήν την εκκρεμότητα στις 14 Σεπτεμβρίου του 1947, μια βδομάδα πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα του 1947-48. Η Ατλέτικο Αβιαθιόν λεγόταν πια Ατλέτικο Μαδρίτης και από τους παίχτες που είχαν παίξει στο τουρνουά του 1941 στο ρόστερ της είχε μείνει μόνον ένας! Στη Βαλένθια είχαν μείνει μόλις 5. Από αυτούς τους 5 ο ένας ήταν ο Εϊθαγκίρε, ο καλύτερος τερματοφύλακας στην Ισπανία τότε και φυσικά τερματοφύλακας και της εθνικής. Αυτός όμως είχε τσακωθεί με τη διοίκηση και γι’αυτό το λόγο του είχαν κρεμάσει το δίπλωμα.



Η Βαλένθια κατέβηκε με έναν δεκαεννιάχρονο στο τέρμα που τον έλεγαν Κάντι. Έφαγε τέσσερα γκολ και έτσι 6 χρόνια μετά από την έναρξη της διοργάνωσης, το «Κύπελλο των Τεσσάρων» αποτέλεσε τον πρώτο τίτλο που κατακτούσε η Ατλέτικο Μαδρίτης με το νέο της όνομα. Ουσιαστικά, η Ατλέτικο έχει στην τροπαιοθήκη της ένα μοναδικό κύπελλο.

Μετά από σχεδόν 80 χρόνια κάποιος άλλος διεστραμμένος οργανωτικός εγκέφαλος, φρόντισε ν’ αναβιώσει τη διοργάνωση με τους 4 πρώτους της βαθμολογίας. Στο πιο μοντέρνο βέβαια, βάσει απαιτήσεων χορηγών, σε εξωτικούς προορισμούς και πρακτικά χωρίς οπαδούς. Ελπίζω τουλάχιστον να έχει την ίδια τύχη η διοργάνωση με εκείνη που αποτέλεσε έμπνευσή της.
sombrero.gr

[davelis]

Ναι, τραγικό,  αλλά η ομοσπονδία πηρε 120 εκατομμύρια για τρια χρονια 

[OV1950]

Με 120 εκατομμύρια για την Ομοσπονδία, τους έστελνα να παίξουν και στην Ανταρκτική.

[RASTA]

Με 120 εκατομμύρια για την Ομοσπονδία, τους έστελνα να παίξουν και στην Ανταρκτική.

δεν είναι έτσι ρε συ ΟV.... ποδόσφαιρο χωρίς οπαδούς δεν είναι ποδόσφαιρο..
Το να ΠΑΣ να παίξεις στο κάθε Κατάρ κ εμιράτο ή το Λος Άντζελες για να δουν κάτι σαν περιφερόμενο θίασο οι Άραβες ή οι Αμερικάνοι επειδή πληρώνουν κ όχι οι οπαδοί των δύο ομάδων , βάζει άλλο ένα καρφί στο φέρετρο του (μοντέρνου) ποδοσφαίρου...

[OV1950]

Με 120 εκατομμύρια για την Ομοσπονδία, τους έστελνα να παίξουν και στην Ανταρκτική.

δεν είναι έτσι ρε συ ΟV.... ποδόσφαιρο χωρίς οπαδούς δεν είναι ποδόσφαιρο..
Το να ΠΑΣ να παίξεις στο κάθε Κατάρ κ εμιράτο ή το Λος Άντζελες για να δουν κάτι σαν περιφερόμενο θίασο οι Άραβες ή οι Αμερικάνοι επειδή πληρώνουν κ όχι οι οπαδοί των δύο ομάδων , βάζει άλλο ένα καρφί στο φέρετρο του (μοντέρνου) ποδοσφαίρου...

Προτιμώ να βλέπω τα πράγματα ωμά και ρεαλιστικά:
- Αν οι ομάδες τους δεν είχαν τα έσοδα που έχουν, οι οπαδοί θα βλέπανε αυτούς τους παίκτες στις ομάδες τους;
Όχι, δε θα τους έβλεπαν.
- Έχουν οι ομάδες τους μεγάλα έσοδα επειδή μια φανελίτσα με το όνομα ενός παίκτη και το σήμα της ομάδας μπορεί να πωλείται σε εκείνες τις χώρες για 70-100 ευρώ; Ναι έχουν.
Αφού έχουν μεγάλα έσοδα τότε πρέπει κάτι να κάνουν και γι' αυτούς τους πελάτες. Αν αυτό είναι ένα χρυσοπληρωμένο τουρνουά, τότε ακόμα καλύτερα.

[fon7]

Η Έκρηξη του Γυναικείου Ποδοσφαίρου στην Ισπανία


Στις 28 Απριλίου η Μπαρσελόνα παίζει ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ με τη Μπάγερν. Όχι, δεν κάνω κάποιο λάθος ούτε στις ημερομηνίες, ούτε στους συλλόγους. Απλώς δε θα παίξουν ο Μέσι, ο Σουάρες, ο Κοουτίνιο ή ο Πικέ, αλλά η Αλέξια, η Λέια, η Μάρτενς και η Ντάγκαν. Η Μπαρσελόνα, μαζί με την Ατλέτικο, τη Λεβάντε και την Αθλέτικ Μπιλμπάο ηγούνται της ανάπτυξης του γυναικείου ποδοσφαίρου στην Ισπανία, που τα τελευταία τρία χρόνια βρίσκεται σε έκρηξη.

Αντίθετα με τα αντρικά τμήματα όπου οι Ισπανοί κυριαρχούν τα τελευταία 10 χρόνια στην Ευρώπη, τα γυναικεία τμήματα ήταν πολύ πίσω από τα αντίστοιχα της Γερμανίας (πρώτη Λίγκα που ασχολήθηκε σοβαρά με το γυναικείο ποδόσφαιρο), της Γαλλίας και της Αγγλίας. Τα γυναικεία τμήματα των Βόλφσμπουργκ, Μπάγερν, Λυών, Άρσεναλ και Τσέλσι έχουν καταφέρει να γίνουν παραδοσιακές δυνάμεις του χώρου. Οι Ισπανοί δεν μπορούσαν να μείνουν στην απέξω και έτσι προσπάθησαν με σχέδιο και δομές να αναπτύξουν τα γυναικεία τμήματα. Και αντίθετα με τις μαρκετίστικες ηλιθιότητες, όπως τα παιχνίδια στις ΗΠΑ, που θέλουν να κάνουν στην αντρική Λα Λίγα, το γυναικείο ποδόσφαιρο πήρε το εγχειρίδιο των τμημάτων υποδομής.


Ο Πρόεδρος της Λίγα Φεμινίνα με τις αρχηγούς των ομάδων. (Φώτο από την el periodico.)

Μία βασική αρχή ήταν να είναι ένα προϊόν αυτόνομο, να μην εξαρτάται δηλαδή από την επαιτεία των αντρικών τμημάτων. Μέχρι το 2016, οι παίκτριες δεν ήταν επαγγελματίες και φυσικά αυτό σήμαινε ότι δεν είχαν συμβόλαια που να τους θεμελιώνουν εργασιακά δικαιώματα όπως ασφάλιση. Η Μελάνια Σερράνο, αμυντικός της Μπαρσελόνα, δήλωσε στην Ελ Παίς πριν τρεις μήνες «Μέχρι το 2015 δούλευα σε ένα σχολείο ως παρατηρήτρια εξωσχολικών δραστηριοτήτων. Ήταν πολύ δύσκολο να τα ισορροπήσω με το ποδόσφαιρο. Μετά ήρθε η Ιμπερόλα». Η Ιμπερόλα, μια εταιρία ενέργειας, είναι ο κεντρικός χορηγός της γυναικείας Λα Λίγα. Η είσοδός της έδωσε τη δυνατότητα να γίνει η 1η κατηγορία επαγγελματική, να δοθούν συμβόλαια, να γίνουν συμβάσεις, να υπάρξει ασφάλιση για τις παίκτριες.

Η Ιμπερόλα μόνη της δεν μπορούσε να δώσει τα πάντα. Έτσι, η Λα Λίγα αποφάσισε να ακολουθήσει το σωστό μοντέλο αύξησης κερδών. Στα αντρικά τμήματα τα έσοδα προέρχονται πρωτίστως από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, δεύτερον από τους χορηγούς και τρίτα στη λίστα είναι τα εισιτήρια. Το να βρεθεί χορηγός αποδείχθηκε εύκολο. Η συνδρομητική τηλεόραση επίσης το 2016 αποφάσισε να επενδύσει στο γυναικείο ποδόσφαιρο. Η Μέδιαπρο και το συνδρομητικό κανάλι «Γκολ» πήραν τα τηλεοπτικά δικαιώματα του γυναικείου ποδοσφαίρου και πέρα από τα έσοδα, έβαλαν κανόνες που βοήθησαν στην ανάπτυξή του. Τα παιχνίδια διεξάγονται πρωί ή μεσημέρι, ώστε να μην πέφτουν πάνω στα αντρικά, και κάπως έτσι ο κόσμος άρχισε να τα βλέπει και να πηγαίνει. Εκτός αυτού, μπήκαν διαφημίσεις των γυναικείων ματς πριν ή στα ημίχρονα των αντρικών παιχνιδιών και τροποποιήθηκαν τα γήπεδα ώστε να γίνονται καλύτερα οι μεταδόσεις.



Το τρίτο στοιχείο ήταν κάτι που οι Ισπανοί ξέρουν να κάνουν καλά. Το ποδόσφαιρο βάσης. Το 2015 η εθνική ομάδα γυναικών έπαιξε για πρώτη φορά σε Μουντιάλ. Για να συμβεί αυτό ξεκίνησαν από τις ηλικίες των 12 να εκπαιδεύουν τα κορίτσια, ακριβώς στις ίδιες συνθήκες και με τα ίδια προγράμματα εκγύμνασης και τακτικής εκμάθησης που έκαναν τα αγόρια. Έτσι πήραν ένα Μουντιάλ κάτω των 17 και πήγαν σε τελικό Μουντιάλ κάτω των 21. Προ 2014 οι Ισπανίδες παίκτριες στη Λα Λίγα ήταν το 1,5% του συνόλου των ποδοσφαιριστών. Σήμερα είναι το 5,8%, αύξηση 41% σε μόλις 5 χρόνια (στοιχεία από το σάιτ της Λα Λίγα). Προφανώς η απόσταση είναι ακόμα τεράστια, όπως όμως και η δυναμική ενός κλάδου που πρακτικά υπάρχει ελάχιστα χρόνια.

Τέλος, το θέμα των εισιτηρίων. Εδώ υπάρχουν ακόμα τεράστιες αποστάσεις. Υπάρχουν σύλλογοι όπως η Ατλέτικο Μαδρίτης, όπου η προσέλευση είναι τόσο μεγάλη που πλέον η γυναικεία ομάδα αγωνίζεται στο ίδιο γήπεδο με την αντρική. Το φετινό ματς, ντέρμπι κορυφής με την Μπάρσα, έκανε παγκόσμιο ρεκόρ εισιτηρίων στο γυναικείο ποδόσφαιρο με 60.739 θεατές. Η Ατλέτικο, κάτοχος του πρωταθλήματος, έχασε από τη δεύτερη Μπαρσελόνα 0-2 και το πρωτάθλημα πλέον παίζεται κάθε αγωνιστική στον πόντο. Η Μπάρσα παίζει ακόμα στο Μινιεστάδι με μ.ο. εισιτηρίων κοντά στα 5.500, γι’αυτό είναι ακόμα πολύ μακρυά η σκέψη να ανοίξει κάποτε το Καμπ Νόου για το γυναικείο τμήμα. Η Λεβάντε παίζει στο ίδιο γήπεδο με την αντρική ομάδα, ενώ η Αθλέτικ Μπιλμπάο αγωνίζεται στο δεύτερο γήπεδο της και όχι στο Σαν Μαμές. Τα εισιτήρια κοστίζουν πάνω-κάτω όσο μία μπύρα για να μπορεί να πηγαίνει εύκολα ο κόσμος και ενώ τα νούμερα είναι ακόμα χαμηλά, η προσέλευση τα 3 τελευταία χρόνια έχει πενταπλασιαστεί.


Δυο γυναικείες ομάδες της δεύτερης κατηγορίας σε καθιστική διαμαρτυρία στο κέντρο του γηπέδου μετά από σεξιστικά συνθήματα που άκουγαν από τις εξέδρες. Στην Τεράσα της Καταλωνίας. (Φώτο από el diario).

Με όλα τα παραπάνω είναι εμφανές ότι το γυναικείο ποδόσφαιρο έχει καταφέρει να χτίσει ένα δικό του αυτόνομο οικονομικό πλαίσιο για να αναπτυχθεί, που είναι και το σωστό. Ο τρόπος είναι σταθερός και παρότι ξεκίνησε το εγχείρημα 100 χρόνια μετά από τα αντρικά τμήματα, η άνοδος είναι τρομακτική. Επίσης, όλοι οι μεγάλοι σύλλογοι, πλην Ρεάλ Μαδρίτης, έχουν επενδύσει στα γυναικεία τμήματα. Πρωτίστως η Ατλέτικο, που πια έχει και μια οπαδική βάση για τις γυναίκες, και μετά η Μπαρσελόνα που έχει κάνει τα τελευταία 2 χρόνια τη μεγαλύτερη επένδυση σε μεταγραφές και συμβόλαια σε γυναίκες παίκτριες. Πέρυσι, η Ατλέτικο έκανε κοινό γύρο του θριάμβου για τις πρωταθλήτριες της Λα Λίγα και τους νικητές του Γιουρόπα άντρες, βάζοντας μπροστά το πούλμαν των γυναικών, καθώς αξιολόγησαν το πρωτάθλημα πάνω από το Γιουρόπα. Η Μπαρσελόνα κάνει προμόσιον με παίχτες από την αντρική και παίκτριες από τη γυναικεία ομάδα μαζί. Το ίδιο και η Λεβάντε και η Μπιλμπάο.

Φυσικά, δεν είναι όλα ρόδινα. Η μισθολογική απόσταση, όπως καταλαβαίνετε από τα οικονομικά δεδομένα χορηγών, τηλεοπτικών και εισιτηρίων, είναι γιγάντια. Η πιο ακριβοπληρωμένη παίχτρια της Λα Λίγα (Ντάγκαν, Μπαρσελόνα) παίρνει το χρόνο όσα ο Μέσσι τη μισή βδομάδα. Επίσης, υπάρχουν ακόμα τα σεξιστικά στερεότυπα όταν ένα κορίτσι θέλει να γραφτεί σε μια ακαδημία ποδοσφαίρου, με τα κλασικά «πήγαινε να πλύνεις κανένα πιάτο», έως πανό μέσα στα γήπεδα που να γράφουν «το χορτάρι δεν είναι μέρος για γυναίκες». Και φυσικά υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμμα γυναικείου προσωπικού πέρα από τις παίκτριες. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν μόλις δυο γυναίκες προπονητές στη γυναικεία Λα Λίγα. Ήταν τρεις, αλλά η Σεβίλλη απέλυσε την προπονήτρια της λόγω κακής πορείας της ομάδας και την αντικατέστησε με άντρα.


H Μαρία Πρι της Μπέτις. Μακροβιότερη γυναίκα προπονήτρια στη Λίγα Φεμινίνα. (Φώτο από el Mundo).

Η Μαρία Πρι της Μπέτις είναι η μακροβιότερη γυναίκα σε πάγκο ομάδας. Βρίσκεται από το 2012 στο Βιγιαμαρίν. Μαζί με την Ιρένε Φαρέρας της Ράγιο Βαγιεκάνο είναι οι δύο γυναίκες προπονήτριες της Λίγα Φεμινίνα. Σε συνέντευξη που έδωσαν στην Ελ Μούνδο τον περασμένο Οκτώβριο είπαν ότι ενώ όλο και περισσότερος κόσμος αγκαλιάζει το γυναικείο ποδόσφαιρο, η έλλειψη προπονητριών σχετίζεται και με άλλες κοινωνικές συνθήκες. Η Φαρέρας δήλωσε «Στη χρονιά μου στη γυμναστική ακαδημία στα 89 άτομα που είχαμε επιλέξει το ποδόσφαιρο ως κατεύθυνση μόλις 3 ήμασταν γυναίκες. Ένας βασικός λόγος που δεν υπάρχουν γυναίκες προπονήτριες είναι ότι βγαίνουν ελάχιστες από τις ακαδημίες, ακόμα». Η Πρι συμπλήρωσε «Φυσικά και υπάρχει έλλειψη ευκαιριών όταν όλες τις αποφάσεις στις διοικήσεις τις παίρνουν άντρες. Ενώ η κοινωνία γίνεται ολοένα και πιο ανοιχτή, οι διοικήσεις δεν έχουν την τόλμη να τοποθετήσουν γυναίκες στους πάγκους». Και οι 2 στο τέλος συμφώνησαν ότι η επαγγελματικοποίηση του γυναικείου ποδοσφαίρου θα ανεβάσει σε βάθος χρόνου το ποσοστό των γυναικών στους πάγκους, καθώς σύμφωνα με τη Φαρέρας: «Μια παίκτρια μπορεί πλέον να ζήσει από το ποδόσφαιρο ως επάγγελμα. Δε χρειάζεται να γυρνάει σπίτι της 2 τα ξημερώματα μετά από ένα εκτός έδρας ματς στη Βαρκελώνη και να πρέπει να σηκωθεί στις 6 το πρωί για να πάει στη δουλειά».


Τετάρτη βράδυ σήμερα και στο Μπιλμπάο 48.121 άνθρωποι πήγαν στο γήπεδο για να δούνε την ομάδα γυναικών της Αθλέτικ που υποδέχεται την Ατλέτικο για το κύπελλο Ισπανίας.

Σε άλλα νέα, το σ/κ που μας πέρασε στα οχτώ παιχνίδια της Σούπερ Λιγκ κόπηκαν συνολικά 33.206 εισιτήρια.
sombrero.gr

[fon7]

Σε ένα πρωτάθλημα που βλέπεις γήπεδα γεμάτα με ανθρώπους όλων των ηλικιών, πολλές γυναίκες και παιδιά, είναι πολύ ανησυχητικό ότι τον τελευταίο καιρό υπάρχουν όλο και περισσότερα κρούσματα βίας, αλλά και ρατσισμού. Μια ματιά πάνω σε ένα πρόβλημα που φαίνεται να εμφανίζεται ξανά στα ισπανικά γήπεδα:



Η Επάνοδος του Χουλιγκανισμού στην Ισπανία
«Δέχθηκα σήμερα ρατσιστική επίθεση από την εξέδρα». Μετά το τέλος του ματς της Εσπανιόλ με την Αθλέτικ Μπιλμπάο ο Ινιάκι Γουΐλιαμς βγήκε και έκανε την παραπάνω δήλωση. Δε μίλησε για το ματς, δεν τον ενδιέφερε η ήττα της Μπιλμπάο. Ο Γουίλιαμς ήταν το τελευταίο θύμα της εξέδρας της Εσπανιόλ, που η αλήθεια είναι έχει ένα μεγάλο ιστορικό τέτοιων συμπεριφορών.

Πριν το ματς, στην Κορνελιά, στα προάστια της Βαρκελώνης, είχαν πλακωθεί οι οργανωμένοι οπαδοί των δύο συλλόγων. Και μπορεί αυτοί της Εσπανιόλ να είναι τόσο λίγοι που μετράνε απουσίες στο γήπεδο, αλλά στην Ισπανία δεν υπάρχει η κουλτούρα οι οπαδοί να ταξιδεύουν με την ομάδα στα εκτός έδρας ματς, όπως στην Αγγλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία ή την Ιταλία. Συνήθως μιλάμε για εσωτερικούς μετανάστες, οπαδούς συλλόγων που ζουν ήδη στην πόλη όπου διεξάγεται το ματς.


Η φωτογραφία από τη Marca που πέρασε τις ιαχές πιθήκου που έκαναν οι οπαδοί της Εσπανιόλ.

Οι οργανωμένοι οπαδοί της Εσπανιόλ σχετίζονται με την άκρα δεξιά, ενώ αυτοί της Αθλέτικ με τον αναρχικό χώρο. Σε κάποια άλλη χώρα η απορία θα ήταν: «Mα γιατί σας πήρε τόσο καιρό να πλακωθείτε;». Στην Ισπανία η απάντηση είναι ότι απλώς δεν είχαν βρεθεί. Υπάρχει διαφορά μεταξύ του «κάποιοι σκόρπιοι μέσα στην εξέδρα», που δεν τους πειράζει κανείς, και του οργανωμένου οπαδού.

Λίγες ώρες μετά στη Βαλένθια οργανωμένοι του τοπικού συλλόγου και οργανωμένοι της Μπαρσελόνα πλακώθηκαν πριν το μεταξύ τους ματς. Από τη Βαλένθια το υπεύθυνο οπαδικό κλαμπ ήταν οι «Γιομούζ», σκληρά ακροδεξιό φαν κλαμπ, που από το Σεπτέμβρη η επίσημη Βαλένθια το είχε πετάξει εκτός γηπέδου λόγω επιθέσεων σε άλλα φαν κλαμπ του συλλόγου που δε μοιράζονταν τις ακραίες θέσεις τους. Από την πλευρά της Μπαρσελόνα ήταν οι γνωστοί από πάντα «Μπόσος Νόις». Οπαδικό κλαμπ που ξεκίνησε από τα αριστερά για να καταλήξει με τα χρόνια στην εθνικιστική, καταλανική στην περίπτωσή του, δεξιά και ακροδεξιά (για όποιον ενδιαφέρεται, εδώ μια πιο αναλυτική ιστορία αυτής της μετάβασης).



Τα επεισόδια αυτά έρχονται να προστεθούν σε διάφορα πλακώματα, όπως στο τοπικό μικρό ντέρμπι της Μαδρίτης, Λεγανές-Χετάφε (σαν να λέμε Προοδευτική-Ιωνικός), στο περυσινό Γαλιθιάνικο ντέρμπι και σε συναντήσεις με οπαδούς ξένων συλλόγων, όπως με αυτούς της Λυών. Μετά τη δολοφονία του οπαδού της Λα Κορούνια από μέλος του Φρέντε Ατλέτικο στη Μαδρίτη, υπήρξε μια περίοδος ύφεσης, όμως αρχικά η έξαρση των ρατσιστικών επιθέσεων στα ισπανικά γήπεδα και, κατά δεύτερον, η προσπάθεια ανασύνταξης των χουλιγκάνων, κυρίως των μεγάλων κλαμπ, αρχίζει να δημιουργεί πάλι ένα επικίνδυνο σκηνικό από τα παλιά.

Σε μεγάλο βαθμό, όπως πάντα φυσικά, την ευθύνη την έχουν οι διοικήσεις. Οι Μπόσος Νόις έχασαν όλα τους τα ερείσματα όταν ο Λαπόρτα τους πέταξε έξω. Οι επιτυχίες του συλλόγου μετά και η παγκοσμιοποίηση της εξέδρας του Καμπ Νόου τους έκανε περιττούς και αδιάφορους. Άλλωστε υπάρχουν άλλες «Πένιας» (έτσι λέγονται στην Ισπανία τα κλαμπς οπαδών) που κάνουν κερκίδα χωρίς επεισόδια. Ο Φλορεντίνο Πέρεθ έχει τους Ούλτρα Σουρ κάτω από απόλυτο έλεγχο και στο Μπερναμπέου δεν συμβαίνει το παραμικρό. Ακόμα και μικρότεροι σύλλογοι με μεγάλες οπαδικές βάσεις, όπως η Μπέτις και η Σεβίλλη, έχουν αρκετά μεγάλο έλεγχο των οργανωμένων οπαδών τους.

Εδώ να διευκρινίσουμε ότι όταν λέμε «έλεγχο», τουλάχιστον στην Πριμέρα, δεν εννοούμε ότι κάνουν ό,τι πει ο πρόεδρας ως καλός στρατός. Έλεγχος σημαίνει, στα Ισπανικά μέτρα, ότι όσο δεν προκαλούν επεισόδια και πηγαίνουν στο γήπεδο ως φαν κλαμπς χωρίς να επιβάλλουν στους άλλους τη νοοτροπία τους είναι όλα καλά από την πλευρά του συλλόγου. Ο σύλλογος με τη σειρά του αναγνωρίζει τις «Πένιας» ως επίσημες, με τα μπόνους στις τιμές των εισιτηρίων που φέρει αυτό, και έτσι είναι όλοι χαρούμενοι. Κάπως έτσι για παράδειγμα κατέληξε η Ατλέτικο να ανέχεται το φασιστικό Φρέντε στις εξέδρες της για πολλά χρόνια, μέχρι που κάποιο μέλος του δολοφόνησε κάποιον οπαδό φιλοξενούμενης ομάδας. Θα μου πείτε τώρα, αν δολοφονούσαν εκτός ποδοσφαιρικού πλαισίου δεν ενδιέφερε το σύλλογο; Και η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι. Το αυτό ισχύει και για τους Γιομούζ της Βαλένθια. Έφυγαν από την εξέδρα μόνο όταν επιτέθηκαν σε άλλα μέλη της, όχι πριν.



Αντίθετα η Μπαρσελόνα ήταν τρομακτικά ευτυχής που είχε πετάξει τα Τρελά Αγόρια (αυτό σημαίνει Μπόσος Νόις στα Καταλανικά) εκτός γηπέδου. Οι Μπόσος ήταν μια συνεχής πηγή επεισοδίων, πριν καν φτάσουμε στις γραφικότητες με τα μπουκάλια ουίσκι και τις γουρουνοκεφαλές στον Φίγκο. Το θέμα στη Βαρκελώνη είναι ότι όταν η ομάδα σταμάτησε να έχει τις συνεχόμενες επιτυχίες και με πρόεδρο ένα μαρκετίστα ντολμά όπως ο Μπαρτομέου χάθηκε ο έλεγχος. Στην περίπτωση της Μπαρσελόνα βέβαια υπάρχει άλλος ένας παράγοντας που έχει μια διττή επίδραση στο οπαδικό της κομμάτι.

Το Καταλανικό ζήτημα έχει δημιουργήσει δύο αντίρροπες τάσεις. Στη Βαρκελώνη, υπάρχει μια προσπάθεια ανασύνταξης των Μπόσος Νόις πάνω στη βάση του καταλανικού εθνικισμού, της διεκδίκησης της ανεξαρτησίας και του τι θεωρούν ότι η Μπαρσελόνα ως σύλλογος συμβολίζει σε αυτό το πλαίσιο. Η προσπάθεια βέβαια στηρίζεται όπως λένε οι ίδιοι στο να γίνουν ξανά «οι οπαδοί που θα προκαλούν τον περισσότερο τρόμο σε όλη τη Λα Λίγα». Όπως έγραφε και ο δημοσιογράφος που έκανε το ρεπορτάζ γι’ αυτούς στην «Ελ Παΐς», προσοχή στη χρήση του «Λα Λίγα» και όχι «της Ισπανίας».

Αυτή η νέα συσπείρωση γύρω από το καταλανικό των νέων Μπόσος Νόις δημιουργεί αντίδραση στην υπόλοιπη Ισπανία από τα ακροδεξιά, Φραγκικά φαν κλαμπ όπως το Φρέντε ή οι Γιομούζ. Το σκηνικό είναι εύκολο να στηθεί. “Έρχονται οι Καταλανοί εδώ που είναι Ισπανία και θα τους δείξουμε εμείς”. Και ανάποδα, “έρχονται οι κατακτητές Ισπανοί στην Καταλωνία, να πάρουν μια γεύση ανεξαρτησίας”. Και τώρα στην ερώτηση του εκατομμυρίου, πώς και στο clasico δε συμβαίνει τίποτα; Διότι, όπως είναι αυτονόητο, εκεί υπάρχει πολύ μεγάλος έλεγχος. Παρά την αγωνιστική πτώση των δύο μεγάλων Ισπανών, το clasico είναι το πιο εμπορικό παιχνίδι του κόσμου. Και ναι, οι διοικήσεις ασχολούνται και το προστατεύουν.



Κλείνοντας, θα συνοψίσω την εκτίμηση για την άνοδο του χουλιγκανισμού στην Ισπανία σε τρία βασικά σημεία. Πρώτον, ο μειωμένος έλεγχος των διοικήσεων πάνω στους οπαδούς. Σε κλαμπ όπως η Ρεάλ Μαδρίτης, όπου κάποιος ασχολείται σοβαρά με το θέμα, δεν υπάρχουν κρούσματα. Στις Μπαρσελόνα, Ατλέτικο, Βαλένθια, Μπιλμπάο και σε άλλες υπάρχει θέμα. Δεύτερον, το καταλανικό ζήτημα που δημιουργεί μια ανασύνταξη, στους οπαδούς της Μπαρσελόνα κυρίως, και αντιδράσεις από τα φαν κλαμπς που σχετίζονται με την φραγκική ακροδεξιά στην υπόλοιπη χώρα. Και τρίτον, σε μικρότερο βαθμό, η πτώση του επιπέδου του πρωταθλήματος, σε συνδυασμό με τη διεθνοποίηση της Λα Λίγα που αφήνει χώρο στα εξωαγωνιστικά και δημιουργεί συνθήκες αποξένωσης του ντόπιου πληθυσμού από τους συλλόγους.

Να πω εδώ ότι δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος για το κοντινό μέλλον. Οι διοικήσεις των ομάδων ασχολούνται με τους χορηγούς σε Ασία και Αμερική, η Λα Λίγα παλεύει να διοργανώσει ένα παιχνίδι πρωταθλήματος στο Μαϊάμι και πρόεδρος της Ομοσπονδίας είναι ένας δηλωμένος ακροδεξιός. Αν όλα αυτά δεν είναι τρομακτικά για το «Πρωτάθλημα που συγκινεί τον κόσμο», τότε εγώ πάω πάσο. Τουλάχιστον ακόμα στην Ισπανία η ταυτοποίηση των δραστών και το πέταγμα τους εκτός γηπέδου γίνεται το πολύ σε 48 ώρες από το συμβάν.

sombrero.gr

Boixos Nois. Η Ιστορία των φανατικών της Barça


Με το τέλος της δικτατορίας του Franco στην Ισπανία, νεαροί οπαδοί των περισσότερων αθλητικών συλλόγων στην χώρα, προσπάθησαν να δημιουργήσουν τους δικούς τους ιδεολογικούς χώρους και να αποκτήσουν μια ιδιαίτερη ταυτότητα σε μια κοινωνία που εμφανώς βρισκόταν σε φάση αλλαγής και προσαρμογής στα νέα δεδομένα που έφερνε το δημοκρατικό πια, πολίτευμα.

Στα τέλη του 1970 το Camp Nou ήταν ένα γήπεδο όπου χιλιάδες κόσμου μαζεύονταν κάθε Κυριακή για να απολαύσει την αγαπημένη του Barcelona. Μια μερίδα φιλάθλων όμως, νεαρής ηλικίας στην πλειοψηφία τους, θεωρούσαν ότι η ατμόσφαιρα στο γήπεδο δεν ήταν ενθουσιώδης, τουλάχιστον στον βαθμό που κατά την γνώμη τους άρμοζε στον σύλλογο.

Έτσι το 1981 μια ομάδα 50 ανθρώπων με μπροστάρη έναν πρώην αθλητή του συλλόγου, τον Josep Tortosa, ιδρύει έναν σύνδεσμο φιλάθλων που φιλοδοξεί να βάλει φωτιά με την παρουσία του στις κερκίδες του Camp Nou. Ο σύνδεσμος βαφτίζεται Boixos Nois (τρελά αγόρια) ένας συνδυασμός της λέξης τρελός (boig) και της γειτονιάς Can Boixeres, του μέρους όπου συγκεντρώνονταν τα μέλη του συνδέσμου πριν και μετά τους αγώνες. Για λογότυπο επιλέγεται το αγγλικό μπουλντόγκ. Στα πρώτα του βήματα η οργάνωση του συνδέσμου ήταν υποτυπώδης. Οι συναντήσεις των μελών περιορίζονταν μόνο στις ημέρες που διεξάγονταν οι αγώνες της ομάδας.

Ωστόσο οι επιρροές από κουλτούρες άλλων χωρών δεν αργούν να κάνουν την εμφάνιση τους. Σε αυτό βοήθησε και η διεξαγωγή του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1982 στην Ισπανία, το οποίο αποτέλεσε μια πολύ σημαντική πηγή έμπνευσης και αλληλεπίδρασης για τους νεαρούς Καταλανούς που γνωρίστηκαν και αντάλλαξαν απόψεις με Άγγλους και Ιταλούς (κυρίως) οπαδούς και έμαθαν τον τρόπο λειτουργίας τους. Πολλοί μάλιστα, στη συνέχεια πραγματοποιούν ταξίδια στην Βρετανία και την Ιταλία για να παρακολουθήσουν από κοντά την ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν εκεί οι ντόπιοι οπαδοί.

Στο μεταξύ στη Βαρκελώνη, η χορήγηση από την διοίκηση του συλλόγου, φθηνών εισιτηρίων στη μαθητική νεολαία με σκοπό να προσελκύσει νέους σε ηλικία φιλάθλους στο γήπεδο, συγκυριακά ευνόησε και τους Boixos Nois, στις τάξεις των οποίων εντάσσονταν νέοι από όλα τα κοινωνικά στρώματα της πόλης με σκοπό να γεμίσουν το Camp Nou με χρώματα και ενθουσιασμό που όμοιος του δεν θα είχε εμφανιστεί ποτέ ξανά. Το κάτω διάζωμα στη Νότια πλευρά του γηπέδου, έγινε το δεύτερο σπίτι τους.

Η αντίληψη τους σε ότι αφορούσε την υποστήριξη της ομάδας, ήταν πως: «Κάποιοι πηγαίνουν στο γήπεδο για να απολαύσουν θέαμα. Εμείς προτιμούμε να δημιουργούμε θέαμα. Πρόκειται για το πώς αντιλαμβάνεται κανείς την διασκέδαση»

Η ανάπτυξη του συνδέσμου υπήρξε ραγδαία. Το πάθος τους για την ομάδα καθώς και ο δεδηλωμένος καταλανισμός, τους έκαναν αρχικά ιδιαίτερα συμπαθείς τόσο στις τάξεις των παικτών όσο και στους υπόλοιπους μη οργανωμένους φιλάθλους. Τα μέλη των Boixos άρχισαν επίσης να εμπορεύονται μπλούζες, σημαίες και κασκόλ του συνδέσμου, δείγμα κι’ αυτό της οργάνωσης που άρχισαν να αποκτούν.

Ωστόσο οι Boixos Nois δεν έμελλε να γίνουν ποτέ ένας απλός σύνδεσμος υποστηρικτών της Barcelona. Οι πολιτικές πεποιθήσεις τους και η (τουλάχιστον στο ξεκίνημα τους) αριστερή ιδεολογία, τους έφερε κοντά με αντίστοιχους συνδέσμους άλλων συλλόγων, όπως οι Herri Norte Taldea της Athletic Bilbao, οι Indar Gorri της Osasuna, οι Pena Mujika της Real Sociedad και οι Brigadas Amarillas της Cadiz. Ταυτόχρονα οι ακροδεξιών πεποιθήσεων  Ultras Sur της Ρεάλ Μαδρίτης, οι LFN της Zaragoza και μετέπειτα οι Brigadas Blanquiazules της Espanyol και οι Yomus της Valencia, έγιναν ορκισμένοι εχθροί τους. Η ιστορία επρόκειτο να ξεφύγει πολύ σύντομα από τα αμιγώς αθλητικά πλαίσια..

Η αρχή της βίας και η γέννηση των Blanquiazules


Η ταχεία εξέλιξη των Boixos συνοδεύτηκε και από μία εξίσου γρήγορη εμφάνιση φαινομένων βίαιης συμπεριφοράς και βανδαλισμών από μέλη του συνδέσμου που στη συνέχεια εξελίχθηκαν και σε συγκρούσεις σώμα με σώμα με οπαδούς άλλων ομάδων. Η πρώτη σημαντική βίαιη αντιπαράθεση συνέβη το 1983.

Η Barcelona αντιμετώπιζε στην Σαραγόσα την Ρεάλ Μαδρίτης για τον τελικό του Copa Del Rey. Η ταυτόχρονη παρουσία των Boixos Nois και των Ultras Sur στις κερκίδες προκάλεσε σοβαρές συμπλοκές μεταξύ των φανατικών, την ώρα που η αστυνομία φανερά απροετοίμαστη, έμεινε θεατής των επεισοδίων. Ο απλός κόσμος πίσω στη Βαρκελώνη άρχισε να δείχνει τη δυσφορία του για την συμπεριφορά των Boixos, ωστόσο οι εκρήξεις βίας έμελλε πλέον να είναι αλυσιδωτές.

Η τραγωδία στο Heysel στις 29 Μαϊου 1985 όπου 39 άνθρωποι που βρισκόταν στις κερκίδες των υποστηρικτών της ιταλικής Juventus έχασαν τη ζωή τους και πάνω από 600 τραυματίστηκαν, όταν οι οπαδοί της Liverpool παραβίασαν ένα κιγκλίδωμα που τους χώριζε από τους Ιταλούς, με τραγικά στη συνέχεια αποτελέσματα, αποτέλεσε την αφορμή για τις αρχές και στην Βαρκελώνη για να ασχοληθούν πιο σοβαρά με τα φαινόμενα βίας στα γήπεδα, αλλά δυστυχώς έδωσε και το έναυσμα στους Boixos για να προχωρήσουν σε άλλη μια κίνηση ντροπής.

Στις 5 Μαρτίου 1986 η Barcelona υποδέχτηκε την Juventus στα πλαίσια μιας αναμέτρησης των δύο ομάδων για το πρωτάθλημα Ευρώπης. Η παρουσία της αστυνομίας ήταν ισχυρή. 800 αστυνομικοί περιφρουρούσαν τους 5000 Ιταλούς οπαδούς, ωστόσο το Camp Nou πήρε φωτιά όταν στην κερκίδα των Boixos Nois υψώθηκε πανό που ευχαριστούσε τους οπαδούς της Liverpool για την τραγωδία της προηγούμενης χρονιάς, προκαλώντας την αντίδραση ακόμη και των υπόλοιπων φιλάθλων των Καταλανών που βρισκόταν στο γήπεδο.

Σε συνέντευξη που έδωσε μέλος των Boixos τον Απρίλιο του 2004 δήλωσε για το συγκεκριμένο περιστατικό: «Θυμάμαι το Heysel. Έβλεπα τον αγώνα από την τηλεόραση και πανηγύριζα για τους Άγγλους χούλιγκανς. Ένιωθα να μεγαλώνει μέσα μου η αίσθηση του χουλιγκανισμού και μου άρεσε πολύ! Πολιτικά βέβαια οι Άγγλοι μου είναι αδιάφοροι..»

Η αστυνομία σε συνεργασία με την διοίκηση εντατικοποίησε τους ελέγχους στο νότιο τμήμα του γηπέδου, εκεί που κατοικοέδρευαν οι Boixos, εγκαταστάθηκαν κάμερες ασφαλείας και το νότιο διάζωμα χωρίστηκε με την βοήθεια κιγκλιδωμάτων σε 8 τομείς. Δημιουργήθηκαν έτσι κάποιες μικρότερες ομάδες όπως οι Anarko Sud και κάποιες πολυάριθμες όπως οι Cel - Lules Blaugrana.

Εν τω μεταξύ οι Boixos είχαν ξεκινήσει να δημιουργούν προβλήματα και σε άλλα γήπεδα όπως στη Sarria, έδρα της Espanyol, παραδοσιακού αντιπάλου της Barcelona. Όταν οι blaugrana αγωνιζόταν εκεί, οι Boixos προπηλάκιζαν νεαρούς υποστηρικτές της Espanyol, μέλη της Penya Juvenil, ενός συνδέσμου που είχε δημιουργηθεί με την παρότρυνση της διοίκησης των Pericos και αποτελούνταν από νεαρούς, κυρίως φιλήσυχους όμως, οπαδούς. Οι σκληροπυρηνικοί της Espanyol αποφάσισαν τότε να ιδρύσουν έναν σύνδεσμο στα πρότυπα των Boixos. Τον ονόμασαν Brigadas Blanquiazules, αδελφοποιήθηκαν με τους Ultras Sur της Μαδρίτης και παρακολουθούσαν μάλιστα μαζί πολλούς αγώνες των ομάδων τους. Ξεκίνησε έτσι στην Βαρκελώνη ένας φαύλος κύκλος κλιμακούμενης εχθρότητας.

Η συχνότητα των συμπλοκών στην ευρύτερη περιοχή της Βαρκελώνης αυξήθηκε δραματικά το 1986. Τραυματίζονται πολλοί, μαχαιρώνεται οπαδός των Boixos από έναν Ultra της Espanyol ενώ τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς μετά από έναν αγώνα μεταξύ των δύο ομάδων στο Camp Nou, οι υπεύθυνοι ασφαλείας παραδέχονται ότι απέτυχαν να διαχωρίσουν τους οπαδούς, οι οποίοι χρησιμοποιώντας τις ζώνες των παντελονιών τους και τα κοντάρια των σημαιών, μετατρέπουν το γήπεδο σε πεδίο μάχης. «Παλαιότερα, πηγαίναμε στη Sarria και κάναμε ότι θέλαμε. Δεν υπήρχε καμία αντίσταση. Στη συνέχεια όμως με τη δημιουργία των Blanquiazules τα πράγματα άλλαξαν. Άρχισαν να φέρουν μαχαίρια και υπήρχε κάποιο ρίσκο για εμάς». (Συνέντευξη μέλους των Boixos, Μάρτιος 2004)

Το μακελειό δεν έχει τέλος. Τον Δεκέμβρη του 1990 άλλος ένας 21χρονος οπαδός των Boixos μαχαιρώνεται σε στάση λεωφορείου και τα αντίποινα δεν αργούν. Ένα μήνα μετά πέντε μέλη των Boixos επιτίθενται σε δύο μέλη των Blanquiazules. Ο 16χρονος Jose Maria Arboleas τραυματίζεται σοβαρά και ο 19χρονος Frederic Rouquier δολοφονείται.

Η μακροχρόνια αντιπαλότητα της Barcelona και της Espanyol σε συλλογικό επίπεδο, φάνταζε πλέον σαν πταίσμα μπροστά στις αθλιότητες των φανατικών των δυο ομάδων.

Οι Sang Cule και η δολοφονία του Guillem Agullo


Η κατάσταση στα τέλη της δεκαετίας του’80, είχε εμφανώς πλέον ξεφύγει από τον έλεγχο. Η αστυνομία διαμαρτυρόταν ότι δεν είχε την αμέριστη συμπαράσταση της διοίκησης του συλλόγου στο κυνήγι των ταραξιών, καταλογίζοντας της ότι δεν αναγνώριζε πιθανούς υπόπτους που συλλαμβάνονταν ενώ από την μεριά της η διοίκηση ισχυριζόταν ότι οι αρμοδιότητες της τελείωναν στον έλεγχο των εντός γηπέδου δραστηριοτήτων των Boixos Nois και ότι για όσα συνέβαιναν εκτός Camp Nou, αποκλειστικός υπεύθυνος ήταν η αστυνομία.

Μετά από μια σειρά σοβαρών επεισοδίων εντός του Camp Nou, η διοίκηση αποφάσισε να απομακρύνει τους Boixos από την παραδοσιακή τους θέση, μεταφέροντας τους το 1989 στο πάνω διάζωμα του νότιου πετάλου του γηπέδου.  Εν τω μεταξύ στον πυρήνα των Boixos Nois ο οποίος στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ποτέ ομογενής, είχε παρεισφρήσει (από το 1986) σημαντικός αριθμός ακροδεξιών skinheads, που ευθύνονταν σε μεγάλο βαθμό για τα επεισόδια που περιγράφονται στο δεύτερο μέρος. 

Έτσι όταν στα τέλη του 1990 οι Boixos επέστρεψαν στο αγαπημένο τους κάτω διάζωμα, ένα μέρος τους αρνήθηκε να τους ακολουθήσει, σχηματίζοντας έναν άλλο σύνδεσμο, τους Sang Cule Cor Catala (cule αίμα, Καταλανική καρδιά).

Οι Sang Cule αποφάσισαν να αποστασιοποιηθούν από τους Boixos Nois, στους οποίους όλο και μεγάλωνε η επιρροή νέο-φασιστικών και νέο - Ναζιστικών ιδεών. Οι Sang Cules που έφταναν σε αριθμό περίπου τα 550 μέλη, ήταν έντονα πολιτικοποιημένοι και ταγμένοι στον “Καταλανικό σκοπό” και παρακολουθούσαν εκτός από τους αγώνες της ποδοσφαιρικής ομάδας και αντίστοιχους άλλων τμημάτων του συλλόγου, όπως του μπάσκετ και του χάντμπολ. Ήταν επίσης αντίθετοι στην χρήση βίας για αθλητικούς λόγους, όχι όμως και για πολιτικούς..

Αντίθετοι στην χρήση βίας ήταν και οι Almogavers, άλλο ένα γκρουπ που σχηματίστηκε μάλιστα προγενέστερα των Sang Cules, αριθμούσε κοντά στα 600 μέλη και απέκτησε εξειδίκευση στα coreo. Παρόλο που το όνομα τους παρέπεμπε στους Καταλανούς μισθοφόρους που κατά τον 14ο αιώνα λεηλατούσαν πολλές περιοχές στην Ευρώπη, οι Almogavers διαχώρισαν εξ’ αρχής την θέση τους από τους βίαιους Boixos Nois και θεωρούσαν επίσης ότι η πολιτική δεν έχει θέση στο ποδόσφαιρο.

Ένα περιστατικό που συνέβη τον Απρίλιο του 1993, επιβεβαίωσε την πεποίθηση των Sang Cule ότι οι Boixos Nois δεν διέφεραν σε τίποτα από τους ακροδεξιούς Ultras Sur της Μαδρίτης. Ο Guillem Agullo, αντιφασίστας και μέλος μάλιστα των Boixos στην περιοχή της Βαλένθια, δολοφονήθηκε από Ultras των Yomus, του ακροδεξιού συνδέσμου της ποδοσφαιρικής ομάδας των νυχτερίδων, οι οποίοι μια εβδομάδα αργότερα στον αγώνα εναντίον της Albacete, ύψωσαν προσβλητικού περιεχομένου πανό για τον αποθανών.

Λίγους μήνες μετά, οι Sang Cules υποκίνησαν μια διαμαρτυρία εναντίον των Yomus στην οποία συμμετείχαν και πολλά μέλη των Boixos Nois, όχι όμως και τα ακροδεξιοί μέλη, γεγονός που προκάλεσε σοβαρό σχίσμα στις τάξεις τους. Πολλοί προσχώρησαν στους Sang Cules ενώ κάποιοι άλλοι δημιούργησαν λίγο αργότερα (1992) ένα τρομακτικό φασιστικό έκτρωμα: τους Casuals FCB. Την ίδια στιγμή στους εναπομείναντες Boixos Nois τα ηνία πήραν οι ακροδεξιοί. Ο εμφύλιος στις κερκίδες του Camp Nou ήταν πλέον μια υπαρκτή κατάσταση. Έπρεπε να ληφθούν μέτρα και μάλιστα άμεσα.

Η ιδέα της Granda Joven και πώς έπεσε στο κενό


Ακολουθώντας μια αλληλουχία δυσάρεστων και τραγικών περιστατικών, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η El Mundo Deportivo και σχεδόν όλοι οι σύνδεσμοι φιλάθλων της Barcelona ξεκινούν μια εκστρατεία για να πείσουν την διοίκηση ότι όλα τα γκρουπ πρέπει να ενωθούν σε μία κοινή εξέδρα. Η ιδέα βαφτίζεται Grada Joven.

Η διοίκηση τελικά συμφωνεί να διαμορφώσει το κάτω βόρειο (αυτή τη φορά) διάζωμα του Camp Nou, η χωρητικότητα του οποίου είχε πέσει στις 1.000 θέσεις (μετά και τις επιταγές της UEFA περί καθήμενων) και να το παραχωρήσει για την υλοποίηση της Granda Joven. Οι επικεφαλής των συνδέσμων αντιδρούν και δείχνουν απογοητευμένοι καθώς τα μέλη τους αριθμούν περί τα 2.000. Κατά την δική τους οπτική η διοίκηση έχει παραβιάσει την αρχική  τους συμφωνία, που μιλούσε για κερκίδα χωρητικότητας 4.000 θέσεων.

Συμφωνούν εντέλει να συμμετάσχουν στο πρότζεκτ, οι βασικές αρχές του οποίου κατατίθενται και υπογράφονται από όλους τους συνδέσμους, οι οποίοι δεσμεύονται ότι εντός του σταδίου θα σταματήσουν να προτάσσουν τις ιδεολογικές απόψεις τους, γεγονός που στο παρελθόν υπήρξε η αιτία των περισσότερων εμφύλιων συγκρούσεων. Οι Boixos που αποτελούν πλέον (όχι άδικα) το κόκκινο πανί, μετατρέπονται σε επίσημη penya το 1995 και διακηρύσσουν ότι έχουν απομακρύνει από τις τάξεις τους τα ακροδεξιά στοιχεία.

Η Granda Joven αποτελείται τελικά από 4 διαφορετικούς συνδέσμους: Boixos Nois, Almogavers, Unibarcataris και Sang Cule. Οι Boixos εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι οι μόνοι δυναμικοί υποστηρικτές της ομάδας ενώ οι υπόλοιποι σύνδεσμοι παραμένουν φανερά αντίθετοι στον εκτός λογικής χουλιγκανισμό των Nois.  Παρόλο που οι ηγέτες των συνδέσμων προσπαθούν να αποτρέψουν εκ νέου συγκρούσεις, οι πολιτικές διαφορές είναι τόσο ισχυρές που οι εκ νέου εμφύλιες διαμάχες είναι αναπόφευκτες.

Το 1997 οι Sang Cule εγκαταλείπουν την ιδέα της Granda Joven και επιστρέφουν στο νότιο διάζωμα. Δύο χρόνια μετά αποχωρούν και οι άλλοι σύνδεσμοι και οι Boixos Nois μένουν και πάλι μόνοι τους. Τον Δεκέμβριο του 1997 σε έναν αγώνα εναντίον της Atletico, ένα περιστατικό έρχεται για να διαταράξει και πάλι τις ισορροπίες και να δημιουργήσει πρόβλημα στον σύλλογο.

Οι Boixos Nois απαιτούν από την διοίκηση να κρατηθεί ενός λεπτού σιγή στη μνήμη ενός 26χρονου μέλους τους, που πριν λίγες ημέρες είχε φύγει από τη ζωή. Ο συγκεκριμένος, καταδικασμένος παλαιότερα για πολλά περιστατικά βίαιης συμπεριφοράς, όταν το 1991 είχε εμφανιστεί σε ένα ντοκιμαντέρ που αφορούσε τους skinheads, στην ισπανική τηλεόραση, είχε ερωτηθεί αν θεωρούσε έγκλημα την δολοφονία ενός ομοφυλόφιλου (γεγονός που είχε λάβει χώρα στη Βαρκελώνη) και απάντησε χωρίς δισταγμό όχι!

Οι Boixos απειλούσαν τώρα ότι αν δεν τηρούνταν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του, θα εγκατέλειπαν τις θέσεις τους προκαλώντας προβλήματα στις υπόλοιπες κερκίδες. Τελικά, αν και αρχικά η διοίκηση ήταν αντίθετη, συμφώνησε στο αίτημα των Nois. Την ώρα λοιπόν του ενός λεπτού σιγής, πολλοί φίλαθλοι με πρώτους τους Sang Cule αποδοκίμασαν με σφυρίγματα και φώναξαν συνθήματα: «Ναζί έξω από το Camp Nou!»  Αμέσως μέλη των Boixos κατευθύνθηκαν στις κερκίδες που βρισκόταν οι Sang Cule. Η αστυνομία και το προσωπικό ασφαλείας απέτυχε να τους εμποδίσει, με αποτέλεσμα πολλοί άνθρωποι να τραυματιστούν. Δύο μέλη των Sang Cule μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο, ο ένας εκ των οποίων με συντριπτικά κατάγματα στο κρανίο!

Λίγες ημέρες αργότερα οι Sang Cule ανακοίνωσαν την προσωρινή διάλυση τους. Ένα μεγάλο κομμάτι τους ίδρυσε τους Dracs, οι οποίοι υφίστανται μέχρι και την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές. Δηλώνουν αντίθετοι στην χρήση βίας και παρακολουθούν πιστά τους αγώνες του συλλόγου κυρίως στο μπάσκετ και στο χάντμπολ. Σπάνια επισκέπτονταν οργανωμένα το Camp Nou, υπό τον φόβο των Boixos Nois. Η Granda Joven είχε αποτύχει.

Casuals FCB, ICC και φασισμός


Οι πρώτες φασιστικές και ακροδεξιές τάσεις στους Boixos Nois, έκαναν την εμφάνιση τους στα μέση της δεκαετίας του ’80. Μετά και την δολοφονία του Rouquier το 1991 οι Skinheads ακροδεξιοί αποφάσισαν να αλλάξουν στρατηγική για να διαφύγουν της προσοχής των αρχών. Δημιουργήθηκε έτσι το 1992 το πιο σκληροπυρηνικό παρακλάδι των Boixos, οι Casuals FCB.

Θέλοντας να αποφύγουν λοιπόν της προσοχής της αστυνομίας, άλλαξαν τρόπο ενδυμασίας (από εκεί και το.. casuals) επιλέγοντας ρούχα της Umbro, της Kappa και της Adidas και μετατράπηκαν σε “κυριλέ χούλιγκανς”. «Υιοθετούμε τα αγγλικά πρότυπα και αφήνουμε στην άκρη τις ιταλικές επιρροές» (συνέντευξη μέλους των Casuals, Μάιος 1992)

Παρόλο που θεωρητικά επιθυμούν να μείνουν στην αφάνεια, παραδόξως υψώνουν πανό με το όνομα τους στο Camp Nou, ενώ η δράση τους είναι τόσο έντονη που αναπόφευκτα γίνονται το επίκεντρο αρνητικής δημοσιότητας και συνδέονται μάλιστα με μια σκληροπυρηνική Βρετανική ακροδεξιά οργάνωση, την διαβόητη Combat 18. Ακόμη και μέλη των Blanquiazules (των φανατικών της Espanyol) εντάσσονται στις τάξεις τους, ακλόνητη απόδειξη ότι η παρουσία και των Casuals καμία απολύτως σχέση δεν έχει με την Barcelona.

Όλοι τους σε ηλικίες μεταξύ των 20 και 30, προχωρούν σε τρομερούς βανδαλισμούς και πληγώνουν και αυτοί τον σύλλογο. Στις 16 Ιανουαρίου 2000, σε έναν αγώνα των blaugrana στην Σαραγόσα, αγοράζουν κρυφά εισιτήρια μέσα στην κερκίδα των αντίπαλων οπαδών και ακολουθεί πραγματικό μακελειό. Δεν περιορίζονται όμως μόνο σε εντός των συνόρων διενέξεις.

Τον Σεπτέμβριο του 2002, ενώ η Barcelona ετοιμάζεται να αγωνιστεί στα πλαίσια του Champions League με την Βελγική Bruge στο Camp Nou, κάποιοι φανατικοί Βέλγοι απειλούν μέσω διαδικτύου τους Boixos και τους Casuals FCB. Πριν τον αγώνα, σε ένα μπαρ όπου οπαδοί των φιλοξενούμενων είναι συγκεντρωμένοι, πραγματοποιείται άλλη μια σύγκρουση. Μαχαίρια και  μπουκάλια στον αέρα συνθέτουν το σκηνικό της μάχης. Η αστυνομία συλλαμβάνει 5 οπαδούς των Casuals. Οι 4 αφήνονται ελεύθεροι λίγο πριν την έναρξη του αγώνα.

Ναζιστικά σύμβολα, ρατσιστικές προσβολές και προπηλακισμοί, είναι το υπόβαθρο των Casuals και των Boixos, μέσα σε έναν πραγματικό ναό της δημοκρατίας όπως είναι το Camp Nou. Ακόμη και οι παραδοσιακά καλές σχέσεις τους με τους οργανωμένους ομάδων κυρίως από την χώρα των Βάσκων, διαταράσσονται. Τον Ιανουάριο του 1995 μέλη των Boixos επιτίθενται απροκάλυπτα μέσα στο Camp Nou σε δύο οπαδούς της Athletic Bilbao. Το ίδιο συμβαίνει και με οπαδούς της Atleti (Frente Atletico) ενώ αναφορές της αστυνομίας μιλούν για κοινό δίκτυο εγκληματικότητας στην Βαρκελώνη και την Μαδρίτη, μεταξύ των Casuals FCB και των παιδιών του Φράνκο, τους Ultras Sur της Ρεάλ Μαδρίτης δηλαδή. 

«Υπήρξαν κάποιες αξιοσημείωτες μεταμορφώσεις. Αριστερών πεποιθήσεων οπαδοί μετατρέπονταν σε ακροδεξιούς skinheads μέσα σε μια νύχτα! Έχω στην κατοχή μου φωτογραφίες με ανθρώπους που φέρουν σβάστιγκες και κάποτε δήλωναν αριστεροί. Είχαν κάνει μάλιστα και φυλακή για χάρη της ιδεολογίας τους και τώρα.. Τι να πω, φαίνεται ότι αλλάζουν απόψεις ανάλογα με την μόδα των καιρών..» (Συνέντευξη μέλους των Boixos, Απρίλιος 2004)

Εκτός των Casuals FCB, αναφοράς αξίζει και άλλο ένα γκρουπ, οι ICC (Inter City Cule). Αποτελούμενοι από πρώην μέλη των Cel lules Blaugranes, οι ICC πήραν το όνομα τους από τους οπαδούς μιας αγγλικής ομάδας, της West Ham Utd. Επρόκειτο ουσιαστικά για ένα μικρό γκρουπ 15 ατόμων που ήταν έντονα πολιτικοποιημένοι αλλά και κατά της φασιστικής ιδεολογίας. «Θεωρούμε τους εαυτούς μας χούλιγκανς. Θα παλέψουμε με οπαδούς άλλων ομάδων, δεν θα επιτεθούμε όμως ποτέ σε έναν πατέρα που θα είναι στο γήπεδο με το παιδί του, ακόμη και αν είναι φίλαθλος της Μαδρίτης.» (συνέντευξη μέλους ICC, Απρίλιος 2004)

Η γνώμη των ICC για τους Boixos Nois και τους Casuals FCB αντικατοπτρίζεται στην ίδια συνέντευξη: «Αυτοί οι άνθρωποι (σ.σ. αναφέρονται στους Nois) πιστεύουν ότι υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες φυλές ανθρώπων. Αυτή είναι μια ανοησία, επειδή ο ρατσισμός καμία σχέση δεν έχει με τα πολιτιστικά χαρακτηριστικά της Καταλονίας και της Barcelona, που έχουν παράδοση στην υποδοχή και ενσωμάτωση μεταναστών. Εμείς πιστεύουμε μόνο στους Paisos Catalans και τα αυτόνομα Καταλανικά εδάφη..»

Οι ICC, μεγάλοι πλέον σε ηλικία και οι περισσότεροι με οικογένειες, έχουν εγκαταλείψει την χρήση βίας. Συνεχίζουν πάντως να δίνουν το παρών στους αγώνες στο Camp Nou.

Τα παιδιά του προέδρου


Από το καλοκαίρι του 2000 την προεδρία του συλλόγου ανέλαβε ο Joan Gaspart. Κατηγορήθηκε πολλάκις ότι διατηρούσε στενούς δεσμούς με τους Boixos Nois αλλά και με ηγετικά στελέχη των Casuals FCB. Οι ενέργειες του, είναι αλήθεια ότι υπήρξαν τουλάχιστον περίεργες.

Είχε προσωπικά εκφράσει πολλές φορές δημόσια την συμπάθεια του για τους Boixos, δηλώνοντας μάλιστα ότι όταν θα αποχωρούσε από τον προεδρικό θώκο θα γινόταν μέλος του συνδέσμου! Διατηρούσε βέβαια ήδη από το 1995 (χρονιά που οι Boixos μετατράπηκαν σε επίσημη penya) στην κατοχή του, την κάρτα μέλους με αριθμό Νο1. Οι Boixos Nois αποκαλούνταν πλέον, “τα παιδιά του προέδρου.”

Τους είχε παραχωρηθεί δικός τους χώρος στο Camp Nou όπου φύλασσαν τα εμβλήματα τους και αυτό ήταν το λιγότερο. Ο σύλλογος παραχωρούσε εισιτήρια σε χαμηλότερες τιμές, ακόμα και δωρεάν είσοδο στο γήπεδο, σε μέλη των Boixos Nois και των Casuals FCB. «Πολλά εισιτήρια που τα παίρναμε δωρεάν από την διοίκηση, τα πουλούσαμε μετά στη μαύρη αγορά για να καλύψουμε τις ..οικονομικές μας ανάγκες!» (συνέντευξη μέλους των Boixos, το 2004)

Διαβόητα μέλη ταξίδευαν επίσης μαζί με την ομάδα σε εκτός έδρας αναμετρήσεις και έμεναν μάλιστα στο ίδιο ξενοδοχείο με την αποστολή, με όλα τα έξοδα πληρωμένα από την διοίκηση, άλλοι πάλι προσλαμβάνονταν από ανθρώπους του Δ/Σ στις προσωπικές τους επιχειρήσεις ως προσωπικό ασφαλείας σε ιδιωτικούς χώρους στάθμευσης.

Αποσπασματικά, γίνονταν κάποιες προσπάθειες για να περιοριστεί η δράση τους μέσα στο Camp Nou, όπως ήταν η τοποθέτηση γυάλινου τοίχου στις αρχές του 2003 στο βόρειο και το νότιο κάτω διάζωμα του σταδίου, για να απομονωθούν από το υπόλοιπο γήπεδο, παρά τις αντιρρήσεις της τοπικής κυβέρνησης που πίστευε ότι η κίνηση αυτή θα προκαλούσε περαιτέρω συγκρούσεις.

Επίσης τον Ιανουάριο του 2003 δόθηκαν από την διοίκηση περίπου 2.000.000€ για επιπρόσθετα μέτρα ασφαλείας, που αφορούσαν κυρίως τον περιορισμό ρίψης αντικειμένων στον αγωνιστικό χώρο, γεγονός που είχε αρχίσει να κοστίζει ποικιλοτρόπως πλέον στην Barcelona τόσο οικονομικά (υπό την μορφή προστίμων και τιμωρίας της έδρας) όσο και σε επίπεδο γοήτρου.

Τα φαινόμενα βίας ωστόσο συνεχίζονταν. Τον Αύγουστο του 2003 σε αγώνα εναντίον της Boca Juniors, τρία μέλη των Casuals επιτέθηκαν σε 2 Μαροκινούς. Και οι δύο άτυχοι άνθρωποι, μεταφέρθηκαν σε νοσοκομείο για να τους παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες.

Η διοίκηση Gaspart (που είχε στο μεταξύ αποχωρήσει από τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους) ακροβάτησε σε μια ισορροπία τρόμου. Η επίσημη Barcelona κινδύνευε να συνδεθεί με συμπεριφορές που ουδεμία σχέση δεν είχαν με τις αρχές που διέπουν από τα γεννοφάσκια του ακόμη, τον σύλλογο.

Κυνήγι δικαίων και αδίκων ή κάθαρση;


«Οι στρατηγικές που ακολουθούνταν έως τώρα, ήταν προσωρινές και δεν έπειθαν. Όποτε οι Boixos Nois αντιδρούσαν, κάναμε πίσω. Υπήρχαν φυσικά άνθρωποι που δούλευαν πάνω στα θέματα βίας, αλλά τίποτα οργανωμένο. Όπως γνωρίζετε επίσης, όλοι οι φάκελοι που αφορούν μέλη των Boixos, έχουν μυστηριωδώς εξαφανιστεί.» (συνέντευξη του υπεύθυνου ασφαλείας της διοίκησης Laporta, Μάιος 2004).

Τα πράγματα για τους Boixos Nois από το καλοκαίρι του 2003 φαίνεται να αλλάζουν δραματικά. Μετά την αποχώρηση Gaspart (Φεβρουάριος 2003) και την μεταβατική διοίκηση Enric Reyna, τις τύχες του συλλόγου αναλαμβάνει η διοίκηση Laporta. Δηλώνει αποφασισμένη να τους απομακρύνει από τον σύλλογο και συνεργάζεται στενά με τις διωκτικές αρχές. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ήδη η βάση των Boixos ήταν διαιρεμένη. Πολλά μέλη τους είχαν ήδη αποχωρήσει είτε για να διαφύγουν της προσοχής της αστυνομίας, είτε λόγω των μεταξύ τους ιδεολογικών διαφορών.

Στον πρώτο επίσημο αγώνα για το πρωτάθλημα την αγωνιστική περίοδο 2003-04, επιτρέπεται η είσοδος στο γήπεδο μόνο 20 μελών του συνδέσμου, οι οποίοι φωνάζουν συνθήματα: «Ένα πραγματικό μέλος, μένει έξω από το γήπεδο…» ενώ στην διάρκεια εκείνης της χρονιάς η παρουσία τους στους εντός έδρας αγώνες δεν ξεπερνά ποτέ σε αριθμό τα 50 άτομα.

Οι δύο αγώνες απέναντι στην Deportivo La Coruna την ίδια σεζόν, αφιερώνονται στην μνήμη του Manuel Rios Suarez (που έχασε τη ζωή του σε επεισόδια). Πριν τον αγώνα στο Camp Nou οι δύο ομάδες κρατούν ένα πανό που αναγράφει “Όχι Στη Βία”. Η επίσημη Barcelona φτιάχνει κοντά στον περιβάλλοντα χώρο του σταδίου έναν “τοίχο κατά της βίας.” Εκατοντάδες φίλαθλοι αλλά και επισκέπτες από άλλες χώρες υπογράφουν πάνω του. Οι Boixos Nois σβήνουν με graffiti τις υπογραφές και αναγράφουν απειλητικά συνθήματα κατά της νέας διοίκησης.

Η βία εν τω μεταξύ εκτός γηπέδου συνεχίζεται αν και σε μικρότερη συχνότητα σε σχέση με παρελθόντα έτη. Μέλη των Casuals FCB και των Boixos Nois που συχνάζουν σε μπαρ στην περίμετρο του Camp Nou, επιτίθενται σε φιλοξενούμενους οπαδούς αλλά και σε φίλους της ομάδας.  Οι εκτός έδρας αναμετρήσεις της Barcelona εξακολουθούν να αποτελούν άλυτο πρόβλημα. Boixos και Casuals επιτίθενται εντός γηπέδων σε άλλους συνδέσμους, αρπάζοντας πανό, ντραμς και προπηλακίζοντας κόσμο.

Ταυτόχρονα οι επιθέσεις και οι προσβολές στην διοίκηση Laporta και στον ίδιο προσωπικά, συνεχίζονται μέχρι και το 2009 όταν τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς στο Μόναχο, μέλη των Boixos Nois επιτίθενται σε άτομα της προσωπικής ασφάλειας του προέδρου. Αναγνωρίζεται ο άνθρωπος που τους πούλησε τα εισιτήρια για να μεταβούν στο Μόναχο και να παρακολουθήσουν τον αγώνα απέναντι στην Bayern.  Πρόκειται για τον γραμματέα ενός κατά τ’ άλλα φιλήσυχου συνδέσμου, της La Pena Barcelonista Riojana De Logrono. Ο σύνδεσμος δηλώνει άγνοια για την κίνηση του μέλους της και τον αποβάλει από τις τάξεις του.

Ωστόσο η διοίκηση Laporta κατηγορείται από μερίδα φιλάθλων που ισχυρίζεται ότι τα σκληρά μέτρα και ο αποκλεισμός από το γήπεδο των Boixos Nois και των Casuals, συμπαρασύρει και άλλους συνδέσμους που ουδεμία σχέση έχουν με βίαιες συμπεριφορές. Στην επταετία Laporta συνέβησαν πολλά περιστατικά με πρωταγωνιστές τους οργανωμένους και την διοίκηση του Καταλανού δικηγόρου, κάποια από τα οποία αναφέρονται στο αφιέρωμα που έχουν κάνει οι balacticos στον Laporta οπότε εκτιμώ ότι δεν χρειάζεται να αναπαράγουμε και εδώ. Οι Boixos Nois πάντως, σταδιακά περιορίζονται και η δράση τους μειώνεται.

Από το καλοκαίρι του 2010 η διοίκηση Laporta αποτελεί παρελθόν. Αναλαμβάνει ο Sandro Rosell. Οι Boixos Nois εν έτη 2012 εξακολουθούν να υφίστανται (έχουν και την δική τους επίσημη ιστοσελίδα στο διαδίκτυο) ωστόσο η παρουσία τους στις εντός έδρας αναμετρήσεις είναι ισχνή και δεν έχει καμία σχέση με το παρελθόν.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Μέσα σε ένα διάστημα 30 χρόνων από την ίδρυση τους, οι σχέσεις των Boixos Nois με τις εκάστοτε διοικήσεις του συλλόγου ήταν στο σύνολο τους διφορούμενες. Σίγουρα έγιναν λάθος εκτιμήσεις, καθώς κάποιες διοικήσεις τους παραχώρησαν προνόμια θέλοντας να τους κρατήσουν μακριά από ακρότητες εντός του Camp Nou, θεωρώντας (κατά την γνώμη μου λανθασμένα) ότι μόνο εκεί καθρεφτίζεται η εικόνα του συλλόγου.

Από την άλλη μεριά, η ιδιαίτερη πολιτική και πολιτιστική ταυτότητα της Barcelona, υπήρξε ευχή και κατάρα για τους ίδιους τους χούλιγκανς. Σε μια περιοχή με τόσο ευαίσθητες και εύθραυστες ισορροπίες, όπως είναι η Καταλονία, βρήκαν τον χώρο που χρειαζόταν και προτάσσοντας τον ριζοσπαστικό Καταλανικό εθνικισμό, προχώρησαν σε ακρότητες που καμία σχέση δεν είχαν με τις ιδέες που θεωρητικά ευαγγελίζονταν. Ωστόσο κάποιες ακροδεξιές και εθνικιστικές αντιλήψεις που εισχώρησαν πολύ νωρίς στα ενδότερα τους, προκάλεσαν την διάσπαση του πυρήνα τους και έφεραν νομοτελειακά την περιθωριοποίηση τους.

Ζήτησα ενόσω επεξεργαζόμουν αυτόν τον Φάκελο, από τον φίλο Dimo El Grec, που ζει στην Βαρκελώνη, να μου μεταφέρει (όσο είναι δυνατόν) πως ο ίδιος οσμίζεται την αντίληψη και την γνώμη των απλών ανθρώπων εκεί, για τους Boixos Nois. Μου μετέφερε λιτά ότι ο κόσμος δεν τους βλέπει με καλό μάτι και τους θεωρεί χούλιγκανς. Θα μπορούσε να είναι και αλλιώς;

Πηγές: Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του αφιερώματος, βασίστηκε στην μελέτη του Ramon Spaaij, λέκτορα και ερευνητή σε δύο πανεπιστήμια κοινωνιολογίας, στο Άμστερνταμ και την Μελβούρνη , όπως αυτή αποτυπώθηκε στο εξαιρετικό βιβλίο “Undestanding Football Hooligansm (2006)”. Άλλες πηγές: La Vanguardia, El Mundo Deportivo, Sport, wikipedia, Guardian, boixosnois.com,ultras-tifo.net.
Νίκος Περπερίδης

balacticos.blogspot.com

[fon7]

Οι ομάδες δεν είναι μόνο οι παίκτες τους, είναι κι οι υπόλοιποι άνθρωποί τους. Η πολύ όμορφη ιστορία του Ραϊμόν Φερρέρ που πριν από 34 χρονιά αυτοπροτάθηκε για να φροντίζει το γρασίδι της Λεβάντε και έγινε θρύλος του συλλόγου χάρη και στο ποδοσφαιρικό μουσείο/ταβερνάκι του δίπλα στο γήπεδο, γεμάτο με κειμήλια και αναμνήσεις της ομάδας, αλλά και την καλύτερη παέγια.


The Greenkeeper

Όταν ο Φλορεντίνο Πέρεθ ανέλαβε ξανά την προεδρία της Ρεάλ Μαδρίτης, η πρώτη μεταγραφή που έκανε ήταν να πάρει το φροντιστή του γρασιδιού από την Άρσεναλ, Πωλ Μπάργκες, και να τον φέρει στο Μπερναμπέου. Στην Μπαρσελόνα υπάρχει ένα ολόκληρο τμήμα από αρχιτέκτονες, γεωπόνους και μετεωρολόγους για τη φροντίδα του χόρτου. Η Ατλέτικο Μαδρίτης έχει συνεργασία με ένα από τα μεγαλύτερα γεωπονικά ινστιτούτα της Μαδρίτης για το χορτάρι του Γουάντα Μετροπολιτάνο. Στη Λα Λίγα υπάρχει ειδική θέση επιβλέποντα για την ποιότητα των γηπέδων την οποία έχει ένας μηχανικός αγρονόμος. Όπως λέει ο ίδιος: «Το χορτάρι είναι η εικόνα του πρωταθλήματος σε όλον τον κόσμο. Και φυσικά ένα βασικό στοιχείο για την υγεία των παικτών».

Σε ένα πρόσφατο αφιέρωμα της Λα Λίγα για τα γήπεδά της, όπου μίλησαν σχεδόν όλοι οι φροντιστές του χόρτου των 20 συλλόγων που συμμετέχουν, ξεχώρισε ο παλαιότερος όλων, ο Ραϊμόν Φερρέρ, γνωστός ως «Γκρινκήπερ», εδώ και 34 χρόνια φροντιστής του χόρτου της Λεβάντε. Παρ’ όλα τα πτυχία, τα Μάστερ, τις ειδικές γνώσεις που έχουν οι συνάδελφοί του στα μεγάλα κλαμπς της Ισπανίας, ο Ραΐμόν Φερρέρ είναι ένας πατριάρχης της γεωπονικής και ένας από τους σπουδαιότερους αφανείς ήρωες του ποδοσφαίρου. Φροντίζει το χόρτο στο Σιουτάτ δε Βαλένσια 34 χρόνια και δεν υπάρχει ούτε ένας φροντιστής χόρτου στη χώρα που να μην έχει μιλήσει μαζί του έστω τηλεφωνικά. Το καλύτερο από όλα είναι ότι αυτή, όπως λέει ο ίδιος, δεν είναι καν η κύρια δουλειά του.



Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, με τη Λεβάντε τότε στη Σεγούνδα Β (Τρίτη κατηγορία), ένας εικοσάρης του οποίου οι γονείς ήταν αγρότες και διατηρούσαν ταβέρνα παρουσιάστηκε στα γραφεία της Λεβάντε. Μόλις είχε αποφοιτήσει από τη σχολή γεωπονικής και ζήτησε δουλειά ως φροντιστής χόρτου στη Λεβάντε, της οποίας δήλωσε οπαδός. Όταν τον ρώτησαν «πώς και έτσι;», απάντησε «Για να πάω κόντρα στο ρεύμα. Εδώ όλοι στηρίζουν τη Βαλένθια». Του έκαναν ένα συμβόλαιο ωρομίσθιου με δοκιμαστική περίοδο. Την πρώτη μέρα άναψε φωτιά στο πλάι του γηπέδου και με την εμπειρία που είχε από την ταβέρνα των γονιών του έκανε το τραπέζι σε όλα τα μέλη του συλλόγου, που φυσικά μιας και μιλάμε για Βαλένθια, ήταν με παέγια. Όλοι έμειναν τόσο εντυπωσιασμένοι που ο Φερρέρ ανέλαβε και τις δύο δουλειές, χόρτο και μαγείρεμα ταυτόχρονα.

Με τα χρόνια έστησε δίπλα στο γήπεδο το «Αλ Ρικουνέτ», αυτολεξής μετάφραση από τα Βαλενθιάνικα «Η Γωνίτσα». Ένα μέρος όπου σερβίρεται μια από τις καλύτερες παέγιες της χώρας και παράλληλα ένα ποδοσφαιρικό μουσείο που θα ζήλευαν και οι καλύτερες λίγκες. Ο Ραϊμόν Φερρέρ είναι άρρωστος συλλέκτης και έχει στο Ρικουνέτ φανέλες, φωτογραφίες, αποκόμματα, παπούτσια, μπάλες, αυτόγραφα και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Έχει συνδεθεί τόσο πολύ με το γήπεδο της Λεβάντε που οποιοσδήποτε δίνει συναυλία σε αυτό υποχρεούται να φάει στο «Αλ Ρικουνέτ», από το πρωτόκολλο. Έτσι στους τοίχους του μπορεί κάποιος να βρει φωτογραφίες του Κρόιφ και του Μπρους Σπρίνγκστιν, του Μαραντόνα και του Χοακίν Σαμπίνα (θρυλικός Ισπανός τραγουδοποιός), του Μέσσι και του Καντάτ (Καταλανός τροβαδούρος). Ο ίδιος αγαπάει τη μουσική και διοργανώνει συχνά βραδιές καραόκε. Μάλιστα δήλωσε στο κανάλι της Λα Λίγα ότι το καλύτερο δίδυμο το είχε κάνει με τον Χοακίν Καπαρός.



Μέσα σε όλους αυτούς φυσικά κυριαρχεί η Λεβάντε. Ο Σέρχιο Μπεγιεστέρος, αρχηγός της ομάδας της Λεβάντε που βγήκε Ευρώπη, ο Μανουέλ Πρεθιάδο, πρώην προπονητής που απεβίωσε νέος, ο Μοράλες, η ομάδα που κέρδισε την άνοδο για την Πριμέρα το 2004. Ο Φερρέρ λέει ότι τα πιο σπουδαία κειμήλια είναι το κομμάτι του τοίχου που έπεσε πάνω στο πόδι του Μαρτίν Παλέρμο όταν αυτός πανηγύριζε ένα γκολ στο Σιουτάτ δε Βαλένσια και η φανέλα του Μαραντόνα. Στην ερώτηση αν του την έχει φέρει ο ίδιος ο Ντιέγο απαντάει «όχι, δυστυχώς δεν τον γνώρισα προσωπικά. Μου την έφερε ο Γουίλι Καμπαγιέρο».

«Η φιλοδοξία μου ήταν να μην είμαι ένας ακόμα υπάλληλος που θα δουλεύει κάτω από τον ήλιο. Αλλά να φτιάξω ένα μέρος συνάντησης για όλη την γκρανότα οικογένεια». Και αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη. Ο σύλλογος της Λεβάντε όταν το 2011 ήταν για κάποια στιγμή πρωτοπόρος της Λα Λίγα έδωσε για το μηνιαίο περιοδικό μια φωτογραφία του Ραϊμόν Φερρέρ στη διοργανώτρια. Όχι του προπονητή ή των παιχτών, αλλά του πραγματικού θρύλου του συλλόγου. Το «Αλ Ρικουνέτ» είναι το μέρος όπου κάθε μέλος της Λεβάντε πάει για να ξεφύγει, να απομονωθεί, να φάει και να περάσει καλά.



«Πλέον μόνο από τη μυρωδιά που αφήνει το χόρτο ξέρω σε τι κατάσταση είναι». Και φροντίζει τα πάντα. Το χόρτο του γηπέδου, του προπονητικού, της ομάδας γυναικών, των ακαδημιών. «Όταν ήρθα ήμασταν ένας σύλλογος με περισσότερα χρόνια στην τρίτη κατηγορία απ’ ότι στην Πριμέρα. Πλέον άλλαξαν πολλά, ο σύλλογος μεγάλωσε, αλλά προσπαθούμε να είμαστε οικογένεια». Θυμάται ότι όταν η Λεβάντε προκρίθηκε στους 32 του Γιουρόπα Λιγκ έπρεπε να μιλήσει με μια εταιρία για να βάλει υβριδικό χόρτο. «Δούλευα τότε 10 ώρες τη μέρα. Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν μεγαλώνει ο σύλλογος».

Τον γνωρίζουν όλοι ως «Γκρινκήπερ», όχι μόνο στη Βαλένθια αλλά σε όλη την Ισπανία. Είναι ένας γκουρού του γρασιδιού που σταματάνε όλοι να του μιλήσουν. Ο ίδιος όμως λέει ότι δεν είναι η βασική του δουλειά αυτή. «Βασικά, είμαι σαν τον Πέπε Ρέινα. Οι περισσότεροι με ξέρουν για τις παέγιας μου παρά για όσα κάνω στο χορτάρι».

Φέτος η Λεβάντε γιορτάζει τα 110 χρόνια ιστορίας της. Ο πρόεδρος της ομάδας, Κίκο Καταλάν, έδωσε πάνω από 1.500 ενθύμια στον Ραϊμόν Φερρέρ για να τα βάλει στο μαγαζί του. Επίσης, η Λεβάντε αλλάζει το τουρ του γηπέδου της ώστε να συμπεριλάβει σε αυτό μια ξενάγηση και στο «Αλ Ρικουνέτ». Η επίσημη Λεβάντε αναγνωρίζει ότι αυτό το μαγαζί είναι μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς του συλλόγου. Μάλιστα ο Κίκο Καταλάν δήλωσε στη συνέντευξη τύπου «Είπα στον Ραϊμόν ότι όταν σκεφτεί τη συνταξιοδότηση το Αλ Ρικουνέτ πρέπει δικαιωματικά να το γράψει στη Λεβάντε και όχι στην κόρη του».

sombrero.gr

[fon7]

Η Ιρένε όχι μόνο λάτρευε το ποδόσφαιρο, όχι μόνο έγινε η πρώτη γυναίκα επιθετικός και τερματοφύλακας στην Ισπανία παίζοντας ανάμεσα στους άντρες, αλλά ίδρυσε και τη δική της ομάδα. Η ιστορία του κοριτσιού από την Κορούνια, που έφυγε από τη ζωή μόλις στα 19 του χτυπημένο από τη φυματίωση, αλλά άφησε το στίγμα του στο αγαπημένο μας άθλημα:



Το κορίτσι που τόλμησε να παίξει μπάλα
Είναι δύσκολο να γράφεις για το ποδόσφαιρο αυτή την εποχή. Πέρασε πολύ γρήγορα και αθόρυβα χαμηλότερα στις προτεραιότητές μας. Όχι στην αγάπη μας, όχι στο πόσο μας λείπει, γιατί το ποδόσφαιρο για πολλούς και πολλές από μας είναι η κανονικότητα, τρόπος ζωής. Αλλά εν μέσω της κρίσης του κορωνοϊού δεν έχεις και πολλά να πεις γι’ αυτό. Εν μέσω όμως του φόβου για το παρόν, αλλά και για το μέλλον και πόσο αυτό θα αλλάξει, ψάχνεις πράγματα που θα σε κάνουν να ξεχαστείς ή θα σου δώσουν λίγο κουράγιο. Κι η ιστορία της Ιρένε Γκονθάλεθ Μπαράντα είναι μια τέτοια. Μια ιστορία θάρρους, από μια κοπέλα (ούτε καν γυναίκα καλά καλά) που δεν έδωσε σημασία στο περιβάλλον της εποχής, δεν φοβήθηκε και αφοσιώθηκε σε αυτό που αγαπούσε. Την μπάλα.

Η Ιρένε γεννήθηκε τέτοιες μέρες του 1909, στις 26 Μαρτίου εκείνης της χρονιάς, στην Α Κορούνια της Γαλικίας, στα βορειοδυτικά της Ισπανίας. Ήταν ένα παιδάκι γεμάτο ενέργεια, έτρεχε πάνω κάτω, δεν την τραβούσαν οι συνήθειες και τα παιχνίδια των άλλων κοριτσιών. Και όταν είδε στη γειτονιά Οριγιάμαρ την μπάλα να κυλά για πρώτη φορά, ερωτεύτηκε. Ας μην ξεχνάμε ότι το ποδόσφαιρο τότε δεν ήταν αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο που είναι σήμερα. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα έκανε εκατομμύρια ανθρώπους να κολλάνε στις τηλεοράσεις τους και θα γέμιζε με συναισθήματα τον κόσμο. Στην Ισπανία, όπως και στα περισσότερα μέρη ήταν μια νέα “μόδα”. Ο πρώτος επίσημος αγώνας  στη χώρα είχε γίνει το 1890, το Κόπα ντελ Ρέι ξεκίνησε το 1903 και η ισπανική Π.Ο. ιδρύθηκε τη χρονιά που η Ιρένε γεννήθηκε. Αλλά αυτό το καινούριο σπορ, που σε πολλά μέρη της Ισπανίας έφεραν οι Άγγλοι, κέρδισε την καρδιά της Ιρένε.



Η Ιρένε δεν έπαιζε χαριστικά. Έπαιζε με τα αγόρια και ήταν καλή. Ήταν γρήγορη, είχε ισχυρό χαρακτήρα και κυρίως, δεν φοβόταν. Δεν της χαρίζονταν και ούτε το ζητούσε κι αυτή. Έπαιξε σε πολλές παιδικές ομάδες, ξεκινώντας από την τοπική Ράθινγκ-Αθλέτικ και περνώντας και από άλλα σωματεία. Στη Λούγκο ιδιαίτερα ήταν πολύ αγαπητή και όπως λένε οι λίγες πληροφορίες της εποχής από τη Γαλικία, ο κόσμος τη λάτρευε και ζητούσε να παίζει πάντα. Φυσικά δεν ήταν όλα ρόδινα. Ο πατέρας της δεν ήταν καθόλου υπέρμαχος της ιδέας να βλέπει την κόρη του να παίζει ποδόσφαιρο, αλλά και πολλοί από τους φιλάθλους έκαναν σχόλια από τις εξέδρες, την ειρωνεύονταν. Η Ιρένε όμως είχε τόσο ισχυρό χαρακτήρα που δεν καταλάβαινε τίποτα. Άλλωστε με τα (λίγα) χρήματα που έβγαζε στήριζε και το πολύ φτωχικό σπιτικό της.

Ξεκίνησε παίζοντας ως επιθετικός, αλλά γρήγορα γύρισε πιο πίσω και έγινε τερματοφύλακας. Και μάλιστα εξαιρετική τερματοφύλακας, παίζοντας στις μικρές ομάδες της περιοχής. Έκανε εξόδους μαζεύοντας ψηλά την μπάλα και ήταν ατρόμητη στα τετ α τετ, όπως έγραφαν οι τοπικές εφημερίδες. Είχε γίνει ατραξιόν για το κοινό του ποδοσφαίρου, το κορίτσι που μαζί και απέναντι σε 21 αγόρια. Αλλά η πρωτοπορία της δεν έμεινε στο ότι ήταν η πρώτη Ισπανίδα επιθετικός και τερματοφύλακας, δεν στάθηκε μόνο σε αυτά.



Το 1924 έγινε και η πρώτη γυναίκα… πρόεδρος. Στα 15 της χρόνια μόλις, έφτιαξε τη δική της ομάδα, την Irene F.C., στην οποία ήταν πρόεδρος και τερματοφύλακας. Διοργάνωσε μάλιστα και τουρνουά με άλλες παιδικές ομάδες, ενώ κατάφερε να κλείσει φιλικά για την ομάδα της και με “κανονικές” ομάδες, που αγωνίζονταν στο ανδρικό επίπεδο. Δυστυχώς δεν υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες για την καριέρα της, υπάρχει όμως αυτή η εξαιρετική φωτογραφία που βλέπετε στην αρχή του κειμένου. Η Ιρένε βρίσκεται στο Ριαθόρ [το στάδιο επίσημα ξεκίνησε το 1939, αλλά ήταν ο χώρος ήταν ήδη το γήπεδο της Ντεπορτίβο από το 1906] κάτω από τα γκολπόστ, με φαρδύ σορτσάκι μέχρι τα γόνατα και ποδοσφαιρικά παπούτσια της εποχής να κοντρολάρει μια μπάλα. Η “φανέλα” ήταν ένα δώρο του Ρικάρντο Θαμόρα, ενός από τους καλύτερους τερματοφύλακες στην ιστορία του ισπανικού και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Αν κάποιος έψαχνε πίσω από το τέρμα, θα έβρισκε και το γούρι της. Ένα κουκλάκι ποδοσφαιριστή που τοποθετούσε πάντα εκεί, μια συνήθεια που πήρε από τον Θαμόρα.

Η Ιρένε λάτρευε το ποδόσφαιρο και πολλές πληροφορίες γι’ αυτή, έρχονται από τον Ροντρίγκο Βιθόσο. Έναν άλλον σπουδαίο τερματοφύλακα που έπαιξε στην Ντεπορτίβο και αργότερα και στη Ρεάλ. Ο Βιθόσο θυμάται την πιτσιρίκα να έρχεται στο γήπεδο να τον δει και να κάθεται πίσω από την εστία του εμψυχώνοντάς τον. Η ζωή της ήταν το ποδόσφαιρο και είχε το θάρρος να ασχοληθεί με αυτό σε μια εποχή που δεν ήταν ευνοϊκή. Η ομάδα της, σε μια περίοδο που το ποδόσφαιρο ήταν κάτι ανάμεσα σε ερασιτεχνικό και επαγγελματικό, έκλεινε πολλά ματς και ο κόσμος πήγαινε με ενδιαφέρον να τη δει. Τα έσοδα τα μοιράζονταν όλοι στην ομάδα. Και δυστυχώς για εμάς δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα μπορούσε να φέρει το μέλλον. Βλέπετε, η ανθρωπότητα πάντα είχε ασθένειες που την χτυπούσαν. Και για αιώνες, μια από αυτές ήταν η φυματίωση. Ή μάλλον είναι ακόμα, μια που σύμφωνα με τον Π.Ο.Υ. η φυματίωση συγκαταλέγεται μέσα στα δέκα συχνότερα αίτια θανάτου στον κόσμο και είναι από τις πρώτες μεταδιδόμενες νόσους σε θανάτους, πολύ κοντά με το HIV. Κάπως έτσι κι η Ιρένε έπεσε θύμα αυτής της ασθένειας. Μόλις στα 19 της χρόνια αναγκάστηκε να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Διοργανώθηκε ένας ποδοσφαιρικός αγώνες για να συγκεντρωθούν χρήματα, η εφημερίδα “Φωνή της Γαλικίας” κάλεσε τον κόσμο να προσφέρει: “αν αρκετοί από εσάς χαρίσετε το 1/4 από όσα δίνετε για ένα εισιτήριο θα κάνετε καλό”, έγραψε. Ένα σεβαστό πόσο συγκεντρώθηκε. Χρήματα που η Ιρένε είχε ανάγκη για ρούχα, για το ενοίκιό της, για ένα στρώμα κρεβατιού. Δυστυχώς όμως, δεν τα κατάφερε. Στις 28 Απριλίου του 1928, περίπου ένα μήνα αφού έκλεισε τα 19 της έφυγε από τη ζωή. Η Irene F.C. έσβησε μαζί της, η Ιρένε Γκονθάλεθ Μπαράντα δεν κατάφερε να κλείσει την καριέρα της όπως θα ήθελε, να χορτάσει το ποδόσφαιρο. Η μνήμη της όμως έμεινε ζωντανή χάρη σε δημοσιογράφους και ιστορικούς που πριν από μερικά χρόνια έκαναν μια έρευνα για τη ζωή της και μας έφεραν όλα τα παραπάνω στοιχεία. Μέσα σε όλα αυτά και ένα τραγουδάκι που έλεγαν εκείνα τα χρόνια τα κοριτσάκια στη Γαλικία:

Μαμά θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής,
να παίζω όμορφα όπως η Ιρένε,
μαμά όταν μεγαλώσω
θα βγάλω πολλά χρήματα από το ποδόσφαιρο


blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[fon7]

Οι οπαδοί της Κάντιθ, νοίκιασαν δωμάτια σε ξενοδοχείο που βρίσκεται δίπλα στο γήπεδο στο Aλμεντραλέχο, ώστε να μπορούν να παρακολουθήσουν το παιχνίδι της ομάδας τους.Η άνοδος ήρθε μετά απο δεκατέσσερα χρόνια και η απάντηση των παικτών ήταν να ευχαριστήσουν τους οπαδούς της ομάδας για την στήριξη.

Dieci

Κάντιθ: Ο πρόεδρος έδωσε δωρεάν εισιτήρια διαρκείας σε 10.000 φίλους της ομάδας


Η Κάντιθ εξασφάλισε την άνοδο στην La Liga και ο πρόεδρός της υλοποίησε την υπόσχεση που είχε δώσει στην αρχή της χρονιάς για δωρεάν διαρκείας, καθώς ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά του.

Η Κάντιθ εξασφάλισε και μαθηματικά την άνοδο στην La Liga, ούσα πρώτη στον βαθμολογικό πίνακα της δεύτερης κατηγορίας της Ισπανίας. Ο πρόεδρος της ομάδας, Μανουέλ Βιθκαΐνο, προχώρησε σε μία σπουδαία κίνηση καθώς πάνω 10.000 φίλοι της ομάδας θα δουν την Cadiz στην La Liga δωρεάν.

Πρόκειται φυσικά γι'αυτούς που δεν έχασαν παιχνίδι στο Ramon de Carranza. Αυτή ήταν η υπόσχεση του προέδρου στην αρχή της χρονιάς, η οποία και υλοποιήθηκε. Πέρυσι η Καντίθ πούλησε 16.000 εισιτήρια διαρκείας, εκ των οποίων το 60% δεν έχασε κανένα από τα 15 παιχνίδια που έδωσε η Κάντιθ με κόσμο.

Φυσικά δεν συνυπολογίζονται τα παιχνίδια στην επανέναρξη των πρωταθλημάτων, καθώς λόγω του κορονοϊού αυτά τα παιχνίδια διεξάγονται κεκλεισμένων των θυρών. Όσοι έχασαν ένα εντός έδρας παιχνίδι θα πληρώσουν το 25% της τιμής του εισιτηρίου διαρκείας, όσοι έχασαν δύο το 50%, και όσα έχασαν τρία το 75%.

Από εκεί και πέρα οι φίλοι της ομάδας καλούνται να πληρώσουν κανονικά το εισιτήριο διαρκείας.
sport24.gr

[fon7]

Τον Ιούλιο του 2002 ο αντιπρόεδρος της Βιγιαρεάλ πήγε στη Βραζιλία να δει τους τελικούς του Λιμπερταδόρες ψάχνοντας για επιθετικό. Λίγες μέρες μετά γύρισε πίσω έχοντας κλείσει έναν άγνωστο μέσο. Ο Μάρκος Σένα κόστισε 600.000 ευρώ όλα κι όλα και τα έβγαλε και με το παραπάνω τα επόμενα 11 χρόνια στην Ισπανία. Ο Βραζιλιάνος αγάπησε την νέα του ομάδα και το απέδειξε έμπρακτα το 2006 όταν απέρριψε την πρόταση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ απλά και μόνο γιατί στη Βιγιαρεάλ ένιωθε ευτυχισμένος.

El Sombrero

[fon7]

"Δουλεύω σε εμπόλεμες περιοχές από το 1982. Το ποδόσφαιρο με έχει βγάλει από δύσκολη θέση αμέτρητες φορές. Είναι το όπλο κάθε πολεμικού ανταποκριτή για να κερδίσει τη συμπάθεια κάποιου. Οδηγείς σε ένα δρόμο και βλέπεις μπροστά σου μπλόκο με οπλισμένους να σε σημαδεύουν. Ξέρεις ότι δεν θα διστάσουν να πυροβολήσουν χωρίς λόγο. Γι'αυτό τους μιλάς για μπάλα και χαλαρώνουν. Τους λες ότι είσαι από την Ισπανία, τους αναφέρεις τον Μέσσι ή τον Ρονάλντο, τη Ρεάλ και τη Μπάρτσα και αμέσως σου πιάνουν την κουβέντα!"

(Ζερβάσιο Σάντσες, Ισπανός δημοσιογράφος)

sombrero.gr

[fon7]

Στο Κάδιθ, η μπάλα είναι διασκέδαση

Πριν τα ταξίδια κι ο τουρισμός γίνουν όνειρο για τους περισσότερους ανθρώπους με την πανδημία, οι New York Times έβγαλαν το 2019 μια λίστα με 52 προορισμούς που πρέπει να επισκεφτεί κανείς. Ανάμεσα σε αυτούς υπήρχε και μια μικρή πόλη, άγνωστη για τους περισσότερους, στην Ανδαλουσία της Ισπανίας. Δεν ήταν κάποια από τις κλασικές προτάσεις ταξιδιού στην υπέροχη αυτή περιοχή της Ισπανίας. Δεν ήταν η Σεβίλλη ή η Μάλαγα, ούτε η Γρανάδα. Ήταν το Κάδιθ, μια πόλη με τεράστια ιστορία, που ιδρύθηκε από τους Φοίνικες το 1100 π.Χ. και από εκεί έχουν περάσει ένα σωρό λαοί και κατακτητές. Αρχικά ο Αννίβας ο Καρχηδόνιος, αργότερα οι Ρωμαίοι κι οι Βησιγότθοι που την κατέστρεψαν. Πιο μετά έγινε μέρος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας επί Ιουστινιανού και στη συνέχεια την κατέκτησαν οι Μαυριτανοί, μέχρι να την πάρουν οι Ισπανοί (για να τη χάσουν για ένα διάστημα από τους Άγγλους). Όπως καταλαβαίνει κανείς, υπάρχουν σημάδια πολλών διαφορετικών πολιτισμών από την πόλη, εμφανή σε κτίσματα και αρχαιολογικούς χώρους. Αλλά και η περιοχή ως μορφολογία διαφέρει αρκετά. Είναι εντελώς εξωτική, “μοιάζει περισσότερο με την Αβάνα, παρά τη Μαδρίτη“, όπως γράφει ένα άλλο άρθρο για την πόλη.



Το κείμενο των Times λέει σε κάποιο σημείο ότι το Κάδιθ κάνει “τικ” σε όλα τα κουτάκια με το τι μπορεί να ζητάει κάποιος από τον προορισμό του. Όταν γράφτηκε βέβαια, σίγουρα δεν θα υπήρχε κουτάκι “να δούμε μπάλα”. Βλέπετε, μέχρι και πέρσι, ο τοπικός ποδοσφαιρικός σύλλογος δεν παρουσίαζε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το ευρύτερο κοινό. Ακόμα και το παρατσούκλι του δεν είναι πρωτότυπο, αφού το “κίτρινο υποβρύχιο” το μοιράζεται με την εσχάτως πιο διάσημη Βιγιαρεάλ. Η Κάδιθ Κλουμπ ντε Φουτμπόλ κλείνει φέτος 110 χρόνια ζωής, αλλά το παλμαρέ της είναι φτωχικό. Παρότι ιδρύθηκε το 1910, κατάφερε να φτάσει στην Α’ εθνική για πρώτη φορά το 1977. Έπεσε αμέσως, επέστρεψε τη δεκαετία του 1980 και εκεί έμεινε για χρόνια χάρη στον εκπληκτικό “Μάχικο” Γκονζάλεζ. Μια τρομερή φυσιογνωμία από το Ελ Σαλβαδόρ, με ένα σουλούπι σχεδόν κωμικό που σε έκανε να γελάς. Βέβαια, το γέλιο σού κοβόταν όταν ο Χόρχε ξεκινούσε να ντριμπλάρει και σε έκανε ρεζίλι. Ο τυπάκος για τον οποίο ο Μαραντόνα είπε ότι “έχει τόσο ταλέντο στα πόδια, όσο ο Θεός μας έδωσε στα χέρια” ήταν ένας γνήσιος 80s χαιτέος που λάτρευε το ξενύχτι, βαριόταν τις προπονήσεις, είχε trademark ντρίμπλα, έπινε, ξενυχτούσε, απολάμβανε τον αγοραίο έρωτα και όταν είχε διάθεση περνούσε όλη την άμυνα της Μπαρσελόνα και σκόραρε.

Τα μαγικά του “Μάχικο”

Το 1993, δυο χρόνια αφότου ο “Μάχικο” έφυγε από την Κάδιθ, η ομάδα τερμάτισε 19η και υποβιβάστηκε. Το “κίτρινο υποβρύχιο” όπως ονομαζόταν γιατί κάθε χρόνο κατάφερνε να “επιπλεύσει” και να σωθεί με κάποιον μαγικό τρόπο έπεσε στη Σεγούντα. Ακόμα χειρότερα, την επόμενη σεζόν, η Κάδιθ τερμάτισε 20η στη Σεγούντα και υποβιβάστηκε εκ νέου. Ο σύλλογος αντιμετώπισε σοβαρά οικονομικά προβλήματα, έφτασε στο χείλος της καταστροφής και έκανε ένα νέο ξεκίνημα. Πέρασε αρκετά χρόνια στη Γ’ εθνική, αλλά τελικά το 2005 κατάφερε να πάρει το πρωτάθλημα στη Σεγούντα με ένα διπλό μέσα στην έδρα της γειτονικής Χερέθ.

8.000 εκδρομείς, μια πόλη στους δρόμους και η ιστορική άνοδος μετά από 12 χρόνια

Τα πανηγύρια κράτησαν λίγο καιρό όμως. Η Κάδιθ το πάλεψε, αλλά τελικά τερμάτισε 19η (τέσσερις βαθμούς μακριά από τη σωτηρία) και μετά από έναν χρόνο επέστρεψε ξανά στη 2η κατηγορία της Ισπανίας. Πρόλαβε όμως να γίνει μια από τις πιο συμπαθείς ομάδες, εξαιτίας του ιδιαίτερου στιλ των οπαδών της. Τύποι που πηγαίνουν πέρα δώθε στην εξέδρα πίσω από τον επόπτη, συνθήματα που λένε “Αλκοόλ, αλκοόλ, αλκοόλ. Ήρθαμε για να μεθύσουμε, δεν μας νοιάζει το αποτέλεσμα”, πανό που γράφουν “διαιτητή είσαι όμορφος”, διαφημίσεις για τα διαρκείας που είναι η μια πιο γραφική από την άλλη και μια πόλη που λατρεύει την ομάδα, ταξιδεύει γι’ αυτή, την υποστηρίζει με θέρμη, αλλά παίρνει τη ζωή λίγο πιο χαλαρά. Όταν ο Σαουδάραβας Τουρκί Αλ Σεΐχ απέκτησε την Αλμερία κι έκανε κλήρωση σε κάθε ματς ένα αυτοκίνητο, οι εκδρομείς της Κάδιθ άρχισαν να τραγουδάνε “ήρθαμε για το Άουντι, δεν μας νοιάζει το παιχνίδι”. Οι φανατικοί της ομάδας έχουν ιδιαίτερη φιλία με αυτούς της Ράγιο Βαγιεκάνο. Παρότι κάποιες φορές οι Μπριγάδας Αμαρίγιας έχουν εμπλακεί σε επεισόδια, η πλειοψηφία του κόσμου στο γήπεδο είναι απλοί καθημερινοί τύποι από λαϊκά στρώματα, φιλικοί, σε μια ομάδα που προ πανδημίας γέμιζε σταθερά το γήπεδό της. Η Κάδιθ είναι η αγαπημένη των κατοίκων.

Υπερ-καλτίλα για τα διαρκείας (κάρτες μελών) του 2006-06 με τον φροντιστή του συλλόγου να ντύνεται Darth Vader

Η μεγαλύτερη στιγμή διασημότητας έφτασε το 2015 στον αγώνα κυπέλλου Κάδιθ-Ρεάλ Μαδρίτης. Οι Μαδριλένοι έκαναν το τραγικό λάθος να χρησιμοποιήσουν τον Τσερίσεφ που ήταν τιμωρημένος. Ο παίκτης σκόραρε, η Ρεάλ κέρδισε 3-1, αλλά στη συνέχεια αποκλείστηκε με 3-0 για την παράνομη χρησιμοποίηση του παίκτη. Οι οπαδοί της Κάδιθ σαν τα μεγαλύτερα τρολ του κόσμου, όταν ενημερώθηκαν κατά τη διάρκεια του ματς για την γκάφα άρχισαν τον χαβαλέ. “Τσερίσεφ δεν μπορείς να παίξεις”, “Μπενίτεθ κοίτα το Τουίτερ”, “Τσερίσεφ σε αγαπώ
και άλλα πολλά. Όταν δε εντόπισαν μια κυρία με κασκόλ της Ρεάλ στην εξέδρα, το σύνθημα που ακουγόταν ήταν “να η μαμά του Τσερίσεφ”. Ο δόλιος Τσερίσεφ βγήκε αργότερα αλλαγή αποσβολωμένος. Η Κάδιθ πήρε την πρόκριση και από το επόμενο ματς, εμφανίστηκαν ακόμα κι οπαδοί του συλλόγου με φανέλα της Κάδιθ που έγραφε πάνω Τσερίσεφ.

Συνθήματα για το πόσο χοντρός είναι ο Ράφα Μπενίτεθ, πόσο κακό τέρμα ο Κασίγια, να δοθεί Χρυσή Μπάλα στον Αρμπελόα και άλλα πολλά

Μετά τη σύντομη πορεία του 2005-06 και τον ιστορικό “αποκλεισμό” της Ρεάλ, η Κάδιθ επέστρεψε στη μεγάλη κατηγορία φέτος. Ο κόσμος της διψάει να τη δει από κοντά, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί. Και δεν μπόρεσε να αποχαιρετίσει όπως θα ήθελε τον ιστορικό τερματοφύλακα Αλμπέρτο Θιφουέντες. Ο 41χρονος πορτέρο της Κάδιθ από το 2015, μετά από 200 περίπου συμμετοχές με τη φανέλα του συλλόγου έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και φόρεσε τη φανέλα της ομάδας σε αγώνα της Πριμέρα. Έγινε ο γηραιότερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του ισπανικού ποδοσφαίρου που έκανε ντεμπούτο στην 1η κατηγορία. Και μετά από αυτό, στις 5 Οκτωβρίου αποφάσισε ευτυχισμένος να κρεμάσει τα γάντια του. Ακόμα χειρότερα, οι οπαδοί της Κάδιθ δεν μπόρεσαν να βρεθούν στο παιχνίδι με τη Ρεάλ. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι οι παίκτες δεν κάνουν ότι μπορούν. Το ξεκίνημα της ομάδας ήταν πολύ εντυπωσιακό και πριν λίγες μέρες έκανε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες στην ιστορία του συλλόγου, παίρνοντας την πρώτη εκτός έδρας νίκη της Κάδιθ επί της Ρεάλ. Η ομάδα από την Ανδαλουσία έχει μέχρι στιγμής τρεις εκτός έδρας νίκες, ενώ αντίθετα στο στάδιό της που ήταν πάντα γεμάτο τα τελευταία 4 χρόνια δεν έχει καταφέρει να κερδίσει.

Η Κάδιθ ανεξάρτητα από το τι θα κάνει φέτος, φαίνεται να πατάει πιο καλά στα πόδια της. Το 2016 έπαιζε στη Γ’ εθνική και τέσσερα χρόνια μετά κερδίζει στη Μαδρίτη. Ο σύλλογος έχει αλλάξει πρόσωπο. Από περίπου 30 υπαλλήλους έχει ξεπεράσει τους 100.  Το γήπεδο γεμίζει (γέμιζε τέλος πάντων) με 20.000 κόσμο, ενώ τα μέλη της Κάδιθ έχουν φτάσει πλέον τα 17.000. Μιλάμε πάντα για μια πόλη με λίγους παραπάνω από 100.000 κατοίκους. Κάθε σύγκριση με δικές μας καταστάσεις θα φέρει θλίψη. Όπως λέει ο γενικός διευθυντής του συλλόγου Σαντιάγο Πόθας, κάποτε η διοίκηση χτυπούσε την πόρτα στους σπόνσορες για καμία διαφήμιση. Πλέον είναι οι εταιρείες που πλησιάζουν την Κάδιθ.


Ο άνθρωπος πίσω από δύο ανόδους

Η αγωνιστική πρόοδος οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον κόουτς Άλβαρο Θερβέρα. Ένας αρκετά αξιόλογος ποδοσφαιριστής που πέρασε μεταξύ άλλων από Σανταντέρ, Μαγιόρκα και Βαλένθια, ο Θερβέρα δεν είχε καμία σοβαρή προπονητική επιτυχία όταν το 2016 ανέλαβε την Κάδιθ στη Γ’ εθνική λίγες αγωνιστικές πριν το τέλος, με την ομάδα εκτός στόχων. Κατάφερε να τη βάλει στα πλέι-οφ της ανόδου και να φτάσει στη Σεγούντα. Ο Θερβέρα έχει απενοχοποιήσει την ταμπέλα του αμυντικογενή προπονητή. «Ποιο είναι το πρόβλημα να μου αρέσει μια αμυντικά οργανωμένη ομάδα;”, απαντά με ειλικρίνεια. Ο κόουτς που φτάνει τα 200 παιχνίδια στον πάγκο της Κάδιθ, δεν ενοχλείται για το χαμηλό ποσοστό κατοχής της μπάλας. Δουλεύει με το υλικό που έχει και προσπαθεί να καταφέρει όσο μπορεί καλύτερα. Στην Ισπανία συχνά δίνουν όνομα στα σπίτια τους, ο Θερβέρα επέλεξε να μείνει σε ένα με όνομα “το να παλέψεις δεν είναι διαπραγματεύσιμο”.

Η πόλη με ένα από τα διασημότερα καρναβάλια της Ισπανίας έχει την ομάδα της ως μια ακόμα έκφανση του έντονου τοπικού χαρακτήρα. Της μουσικής, της χαράς, του τραγουδιού, της πλάκας. “Όποιος δεν αγαπάει το Κάδιθ, δεν αγαπάει την ανθρωπότητα“, λέει μια φράση που ενστερνίζονται οι κάτοικοι της πόλης. Σε ένα πολύ ενδιαφέρον αφιέρωμα της El Pais, κάποιος οπαδός λέει ότι οι περισσότεροι έζησαν με την Κάδιθ στην Α’ εθνική τη δεκαετία του 1990. Δεν υποστηρίζουν άλλη ομάδα. Δεν είναι Κάδιθ και λίγο Ρεάλ ή λίγο Βαλένθια ή λίγο Μπαρσελόνα. Και αυτό θρέφει νέες γενιές οπαδών. Ταυτόχρονα, ο σύλλογος κάνει συνεργασίες σε άλλες χώρες, αναζητώντας νέα ταλέντα από εκεί. Από την Ολλανδία και την Τυνησία, μέχρι την Ινδία και φυσικά το Ελ Σαλβαδόρ του Μάχικο Γκονζάλες. Και είναι πολύ άδικο ότι η ομάδα επέστρεψε με αυτή την ορμή και στερείται (όχι μόνο η ίδια, αλλά όλος ο ποδοσφαιρικός κόσμος της Ισπανίας) τον κόσμο της λόγω του ιού. Αντιμετωπίζοντας ένα ακόμα δύσκολο εντός έδρας παιχνίδι με τη Βιγιαρεάλ, η Κάδιθ θα πρέπει να βρει τη δύναμη να σταθεί στην Πριμέρα χωρίς τους φανατικούς της οπαδούς. Αυτοί βέβαια σίγουρα, από τις τηλεοράσεις τους θα βλέπουν, θα φωνάζουν, θα πίνουν και θα το ζουν με τον ίδιο έντονο τρόπο.

blog.stoiximan.gr
El Sombrero

Γενικά υπάρχουν πολλά βίντεο από τον κόσμο της ομάδας, εδώ στα 10'' είναι το κορυφαίο:

El Sombrero

Γαμάτοι.Μήπως πρέπει να ανοίξουμε παρτίδες με αυτούς;Νομίζω θα ταιριάζαμε.

[dio]

Μετανοείτε: Η γη είναι επίπεδη και… πάει για άνοδο!

Οι θιασώτες της επίπεδης γης έχουν την ποδοσφαιρική τους έκφραση. Λέγεται Flat Earth F.C. παίζει στην Ισπανία και πάει καρφί για την άνοδο στην τρίτη Εθνική, πατώντας σε όλες τις συνωμοσιολογικές θεωρίες που υπάρχουν!
Ένα ματς. Έπαιξε μόνο ένα ματς. Μπήκε στο ημίχρονο θέση του Νταβίδ Μπαράλ σε μία αδιάφορη λευκή ισοπαλία της Χιχόν απέναντι στην Έρκουλες την τελευταία αγωνιστική της σεζόν 2010-11 και αυτό ήταν όλο. Δεν αγωνίστηκε ποτέ ξανά.

Δεν ήταν σαν όλους τους άλλους. Αρνούνταν πεισματικά να ανοίξει τραπεζικό λογαριασμό, όλες οι οικονομικές συναλλαγές του με το κλαμπ ήταν χέρι με χέρι. Ήταν ο μόνος που αρνήθηκε το δωρεάν αυτοκίνητο που παρείχαν οι Αστουριάνοι σε κάθε παίκτη της πρώτης ομάδας, επικαλούμενους συνειδησιακούς λόγους.

Το καλοκαίρι του 2011 είπε… τέλος! Αρκετά. Βαρέθηκα. Σας σιχάθηκα όλους! «Από αυτά που έζησα από μέσα, κατάλαβα ότι το ποδόσφαιρο είναι μόνο λεφτά και διαφθορά. Είναι καπιταλισμός και ο καπιταλισμός έχει πεθάνει. Δεν θέλω να είμαι μέρος ενός συστήματος που βασίζεται σε κάποιους που βγάζουν χρήματα εις βάρος κόσμου που πεθαίνει στην Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ασία. Η συνείδηση μου δεν με αφήνει να συνεχίσω να κάνω κάτι τέτοιο».

Ο Τσάβι Πόβες, ένας ταλαντούχος πιτσιρικάς, ο οποίος περιπλανήθηκε στις ακαδημίες της Ατλέτικο Μαδρίτης και της Ράγιο Βαγεκάνο, πριν βάλει τίτλους τέλους στην… καριέρα του μόλις σε ηλικία 23 ετών ξέρει να έλκει την δημοσιότητα σαν μαγνήτης.

Αφού περιπλανήθηκε σχεδόν τον κόσμο, βρήκε το λιμάνι του στην γενέτειρα του Ίκερ Κασίγιας, το Μόστολες, μία κωμόπολη 15 χιλιόμετρα νότια της Μαδρίτης. Έγινε πρόεδρος στην τοπική ομάδα και το περασμένο καλοκαίρι, αφού την ανέβασε στην Tercera Division (την τέταρτη κατηγορία) πήρε την μεγάλη απόφαση. Την μετονόμασε σε Flat Earth F.C! Οι απανταχού θιασώτες της ιδέας της επίπεδης γης σε όλο τον κόσμο είχαν βρει μια ομάδα να υποστηρίζουν.

«Το ποδόσφαιρο είναι το πιο δημοφιλές άθλημα στον κόσμο, έχει την μεγαλύτερη επιρροή παγκοσμίως. Δημιουργώντας μία ομάδα που αφιερώνεται στην θεωρία της επίπεδης γης είναι ο καλύτερος τρόπος για να έχουμε μία διαρκή παρουσία στα Mέσα», ήταν τα ιδρυτικά λόγια του Πόβες, ο οποίος είναι κι αυτός ανάμεσα σε αυτούς που πιστεύουν ότι η γη… δεν γυρίζει: «Η Flat Earth F.C. είναι η πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα, οι οπαδοί της οποίας ενώνονται από το πιο σημαντικό πράγμα, που είναι μία κοινή ιδεολογία. Ήρθαμε για να ενώσουμε τις εκατομμύρια φωνές όσων πιστεύουν ότι η γη είναι επίπεδη και όσων ψάχνουν απαντήσεις. Είναι η πρώτη ομάδα που ιδρύεται για ένα σκοπό, για μία ιδέα, χωρίς να έχει μία συγκεκριμένη τοποθεσία. Ένα νέο μοντέλο αποκέντρωσης στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Όλες οι επαγγελματικές ομάδες ανήκουν σε μία πόλη, σε μία χώρα. Η Flat Earth F.C. είναι μία ιδέα. Ανήκει σε όλο τον πλανήτη».
Το έμβλημα του συλλόγου δεν θα μπορούσε παρά να είναι… μία απεικόνιση της επίπεδης γης (ένα logo που θυμίζει πολύ αυτό των Ηνωμένων Εθνών) με τους δύο πόλους της να βρίσκονται παράλληλα και η μασκότ της είναι ένας αστροναύτης, ο οποίος με μία ολόσωμη ασημί στολή και μία κάσκα δίνει ρεσιτάλ σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι που διεξάγεται στο 1000 θέσεων Castroserna της Μαδρίτης, που αποτελεί την νέα έδρα του συλλόγου, ο οποίος (ας πούμε) πως… εκδιώχθηκε από το Μόστολες.

Η Flat Earth F.C. δεν είναι μόνο ένα αθλητικό κίνημα που υποστηρίζει πως η γη είναι επίπεδη. Δηλώνει αντίθετη στην νέα τάξη πραγμάτων, στην παγκοσμιοποίηση, στο καπιταλιστικό σύστημα, είναι αρνητές του κορωνοϊού και φυσικά του εμβολίου που έρχεται. Όπως δηλώνουν στην ιδρυτική τους διακήρυξη είναι «η πρώτη ομάδα που θέλει να κάνει τους οπαδούς της να σκέφτονται και να αμφισβητούν κάθε τι που θέλουν να τους επιβάλλουν οι άλλοι».

Υποστηρίζουν ότι είναι είναι το πρώτο πραγματικό «Mès que un club», αμφισβητώντας ανοιχτά το διάσημο μότο της Μπαρτσελόνα και δηλώνουν με κάθε τρόπο ότι έρχονται για να ταράξουν τα νερά του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Μετά από 5 αγωνιστικές, η Flat Earth F.C. βρίσκεται μόνη στην κορυφή του 7ου γκρουπ της Tercera Division και πάει καρφί για άνοδο στην Segunda B’ (τρίτη κατηγορία), κάνοντας πράξη ένα από τα πολλά σλόγκαν του συλόγου: το πιο δύσκολο είναι να φανταστείς την πραγματικότητα…
https://www.sdna.gr/podosfairo/779700_metanoeite-i-gi-einai-epipedi-kai-paei-gia-anodo

&feature=emb_logo&ab_channel=COPA90Stories

[RASTA]

Ρεάλ Σοσιεδάδ: H (άλλη) ομάδα των Βάσκων

Αν ζητήσεις από κάποιον να σου αναφέρει μια ομάδα από τη Χώρα των Βάσκων είναι σχεδόν σίγουρο ότι το όνομα που θα ακούσεις είναι “Αθλέτικ Μπιλμπάο”. Η ομάδα από το Μπιλμπάο είναι αναμφίβολα η πιο μεγάλη δύναμη της περιοχής από όλες τις απόψεις ενώ και η μεταγραφική πολιτική της, που δεν της επιτρέπει να αποκτήσει παίκτες που δεν έχουν σχέση με τη Χώρα των Βάσκων, έχει παίξει το ρόλο της ώστε να συνδεθεί περισσότερο από κάθε άλλη με την περιοχή. Δεν είναι όμως η μόνη που συνδυάζει το δέσιμο αυτό με τον τόπο της με αγωνιστικές επιτυχίες.

Λίγο πιο ανατολικά από το Μπιλμπάο, στο πανέμορφο παραλιακό Σαν Σεμπαστιάν, έχει την έδρα της η Ρεάλ Σοσιεδάδ. Μια ομάδα που μετράει 2 πρωταθλήματα και 2 κύπελλα ενώ άλλες 3 φορές έφτασε κοντά στον τίτλο, τερματίζοντας 2η. Σε αντίθεση με την Αθλέτικ, η Σοσιεδάδ έχει υποβιβαστεί στη 2η κατηγορία αλλά ποτέ κάτω από αυτήν, ένα κατόρθωμα που την τοποθετεί σε ένα μικρό κλαμπ ομάδων που παίζουν ανελλιπώς σε μια από τις δυο πρώτες κατηγορίες της Ισπανίας (για την ιστορία αυτές είναι η Ρεάλ, η Μπάρτσα, η Αθλέτικ, η Ατλέτικο, η Βαλένθια, η Σεβίλλη, η Εσπανιόλ και η Χιχόν).

Τις βάσκικες ρίζες της Σοσιεδάδ τις γνωρίζουν οι περισσότεροι. Αυτό που όμως πιθανώς δεν ξέρουν είναι ότι μέχρι τα τέλη των 80s είχε μια παρόμοια πολιτική με αυτή της Αθλέτικ Μπιλμπάο, η οποία μάλιστα ήταν ακόμα πιο αυστηρή και συγκεκριμένη. Την ώρα που οι άνθρωποι της Αθλέτικ έψαχναν παίκτες σε όλη τη Χώρα των Βάσκων, αυτοί της Σοσιεδάδ περιόριζαν τις αναζητήσεις του στην τοπική επαρχία που βρίσκεται το Σαν Σεμπαστιάν, αφού στην ομάδα είχαν δικαίωμα συμμετοχής μόνο παίκτες που γεννήθηκαν στην Γκιπούθκοα. Παρά το τεράστιο αυτό ντεσαβαντάζ σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες (η Γκιπούθκοα είναι πιο μικρή επαρχία της Ισπανίας με 700.000 κατοίκους), η Σοσιεδάδ δημιούργησε αρκετές φορές πολύ ανταγωνιστικές ομάδες, με κορυφαία φουρνιά αυτή των αρχών των 80s, όταν και κέρδισε δυο συνεχόμενες χρονιές το πρωτάθλημα χρησιμοποιώντας μόνο ντόπιους!


Η Γκιπούθκοα

Το καλοκαίρι του 1989 όμως τα δεδομένα είχαν αλλάξει αρκετά. Μετά από μια απογοητευτική σεζόν, που τερμάτισε 11η, οι Βάσκοι είδαν μερικούς από τους καλύτερους παίκτες της να αποχωρούν με μεταγραφή, χάρη σε ένα νέο νόμο που επέτρεπε στους ανταγωνιστές της να αποκτήσουν όποιον θέλουν πληρώνοντας απλά τη ρήτρα. Επίσης, η ανέλιξη της Αθλέτικ στα μέσα της δεκαετίας την μετέτρεψε σε κυρίαρχη οικονομική αλλά και αγωνιστική δύναμη της περιφέρειας, κάτι που με απλά λόγια σήμαινε πως είχε τον πρώτο λόγο σε όποιο ταλέντο ξεπηδούσε από τις ακαδημίες της περιοχής. Η Σοσιεδάδ είχε ξεμείνει από επιθετικούς και ελλείψει αξιόλογων επιλογών στις ομάδες νέων της, η διοίκηση αναγκάστηκε να πάρει μια ιστορική απόφαση. Η πολιτική “υπογράφουμε παίκτες μόνο από την Γκιπούθκοα” μπήκε στον πάγο και στο Ανοέτα κατέφτασε από τη Λίβερπουλ ο Τζον Όλντριτζ.

Ο μυστακοφόρος επιθετικός δεν είχε και την καλύτερη δυνατή υποδοχή, αφού ένα 50% περίπου των οπαδών προτιμούσε η ομάδα να πέσει κατηγορία παρά να αποκτήσει παίκτες που δεν προέρχονται από τη… γειτονιά. Κάποιοι έγραψαν συνθήματα στους τοίχους του προπονητικού κέντρου ενώ κάποιοι άλλοι τον αποδοκίμαζαν εντός και εκτός γηπέδου. Όλα αυτά κράτησαν μόνο λίγες εβδομάδες. Όπως συμβαίνει συχνά στο ποδόσφαιρο, τα γκολ και οι νίκες ηρέμησαν τους πάντες. Όταν ο Όλντριτζ άρχισε να σκοράρει οι αποδοκιμασίες μειώθηκαν και όταν στα θύματα του προστέθηκαν η Ρεάλ και η Μπαρτσελόνα ο “ξένος” έγινε ξαφνικά “ένας από εμάς”, σε τέτοιο βαθμό που ένας φημισμένος χασάπης της πόλης του έκανε δώρο κρέατα μετά από κάθε του γκολ.



Ο Άγγλος (με ιρλανδικές ρίζες) έμεινε στο Σαν Σεμπαστιάν δυο χρόνια, πέτυχε 40 γκολ σε 75 συμμετοχές και όταν το 2015 επέστρεψε στο Ανοέτα ως προσκεκλημένος της διοίκησης, ένα ολόκληρο γήπεδο σηκώθηκε όρθιο για να τον αποθεώσει. Η επιτυχημένη παρουσία του εκεί άνοιξε διάπλατα το δρόμο και για τους υπόλοιπους ξένους που κατέφτασαν στην πόλη τα επόμενα χρόνια. Χάρη στον Σέρβο Ντάρκο Κοβάσεβιτς, τον Τούρκο Νιχάτ και τον Ρώσο Βαλερί Κάρπιν η ομάδα της σεζόν 2002-03 έφτασε μια ανάσα από το πρωτάθλημα και εξασφάλισε για πρώτη φορά την έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Παρά την εισροή κάποιων ξένων παικτών όμως, η γενικότερη φιλοσοφία του συλλόγου δεν άλλαξε ιδιαίτερα. Μέχρι και σήμερα η Ρεάλ Σοσιεδάδ παραμένει ουσιαστικά μια βάσκικη ομάδα, που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε ντόπιους και Ισπανούς παίκτες που απλά ενισχύονται με κάποιες επιλεγμένες προσθήκες ξένων. Σύμφωνα με μια έρευνα που ολοκληρώθηκε πριν από λίγες μέρες, η Σοσιεδάδ δεν έχει παίξει ούτε ένα παιχνίδι στην ιστορία της που να μην υπάρχει στην ενδεκάδα της έστω ένας παίκτης που να προέρχεται από την μικρή επαρχία της Γκιπούθκοα! Ακόμα και την προηγούμενη δεκαετία, οι μισοί παίκτες στο ρόστερ της ομάδας ήταν γεννημένοι είτε στο Σαν Σεμπαστιάν, είτε σε κάποιο από τα χωριά ή τις μικρές πόλεις της περιοχής. Όπως δήλωσε και ένας προπονητής της U19: “Οι περισσότεροι ντόπιοι παίκτες μας προέρχονται από μικρές πόλεις και χωριά της Γκιπούθκοα. Είναι μεγαλωμένοι διαφορετικά, είναι παιδιά του δρόμου. Από τους 16 παίκτες της ακαδημίας που έπαιζαν στην 1η ομάδα το 2009 οι 15 ήταν απο χωριά και μικρές πόλεις της επαρχίας. Παιδιά που έρχονται σε εμάς μετά τα 13 τους (Σημείωση: η Σοσιεδάδ δεν έχει ομάδα κάτω από την U-13 καθώς θεωρεί ότι ως εκείνη την ηλικία τα παιδιά πρέπει να παίζουν όπως αυτά θέλουν, με τους φίλους τους, σε δικό τους περιβάλλον), που έχουν ήδη τη δική τους προσωπικότητα, που δεν τα έχει κατευθύνει κανένας σε μικρότερη ηλικία, όπως κάνουν όλοι οι άλλοι που τα ενσωματώνουν στις ακαδημίες τους σε μικρότερες ηλικίες. Αυτά τα παιδιά μας κάνουν διαφορετικούς, αυτά είναι η Ρεάλ Σοσιεδάδ.”

Πως όμως καταφέρνει μια ομάδα να παραμένει ανταγωνιστική σε ένα από τα καλύτερα πρωταθλήματα του πλανήτη στηριζόμενη κυρίως σε ντόπιους; Η απάντηση λέγεται: “Θουμπιέτα”. H ακαδημία της Σοσιεδάδ, με τις εντυπωσιακές εγκαταστάσεις και τα 7 βοηθητικά γήπεδα που είναι φτιαγμένα σε ένα υπέροχο μέρος λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, κάνει εδώ και πολλά χρόνια τρομερή δουλειά και τροφοδοτεί αδιάκοπα την πρώτη ομάδα με νέους παίκτες που έχουν γαλουχηθεί κατάλληλα.



Σημαντικό ρόλο στο τελευταίο παίζει το γεγονός ότι σχεδόν όλοι οι εργαζόμενοι στην ακαδημία της ομάδας, από τους προπονητές μέχρι και τους γυμναστές ή τους φυσιοθεραπευτές, είναι άνθρωποι που έχουν περάσει από αυτή σε κάποια φάση της ζωής τους! Η φιλοσοφία της ομάδας περνάει από γενιά σε γενιά μέσω των ανθρώπων που ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει αυτός ο σύλλογος για την πόλη αλλά και την περιοχή γενικότερα. Όταν είχε κληθεί μια από τις ‘σημαίες’ του συλλόγου, ο Τσάβι Πριέτο, να μιλήσει στα νέα παιδιά των ακαδημιών, μια ατάκα του είχε ξεχωρίσει: “Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι μπορείτε να είστε ευτυχισμένοι παίζοντας μια ζωή εδώ”. Αυτή τη στιγμή προπονητής στην πρώτη ομάδα είναι o Ιμανόλ Αλγκουαθίλ, που γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη ψαράδων της Γκιπούθκοα, ξεκίνησε από τις ακαδημίες της Σοσιεδάδ και φόρεσε για 8 χρόνια τη φανέλας της, ενώ προπονητής της δεύτερης ομάδας είναι ο Τσάμπι Αλόνσο, που επίσης γεννήθηκε σε μια μικρή πόλη της Γκιπούθκοα και πέρασε από τις ακαδημίες και την πρώτη ομάδα πριν φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης και του κόσμου.

Μόνο την τελευταία 3ετια, 16 νέοι παίκτες από τις μικρότερες ηλικιακά ομάδες έκαναν το ντεμπούτο τους με τη φανέλα της Σοσιεδάδ. Η παραγωγή της Θουμπιέτα είναι τέτοια που ακόμα και όταν οι καλύτεροι παίκτες της Β’ ομάδας φεύγουν για να ενταχθούν στους ‘μεγάλους’, οι αντικαταστάτες τους βρίσκονται αμέσως. Είναι χαρακτηριστικό ότι η 2η ομάδα που προπονεί ο Τσάμπι Αλόνσο ξεκίνησε φέτος τις υποχρεώσεις της στην 3η κατηγορία με 3/3 νίκες, παρ’ότι το καλοκαίρι οι τρεις καλύτεροι παίκτες της προωθήθηκαν στην πρωτοπόρο της Πριμέρα Ντιβιζιόν.


Το νέο αστέρι της ομάδας, ο Μίκελ Ογιαρθάμπαλ

Σε περίπτωση που δεν το έχετε πάρει χαμπάρι, η Ρεάλ Σοσιεδάδ είναι για την ώρα μόνη πρώτη στη βαθμολογία της Ισπανίας (αν και με παιχνίδια παραπάνω από την Ατλέτικο), με 6 νίκες σε 9 αγώνες και με την καλύτερη επίθεση στη χώρα. Η ομάδα του Αλγκουαθίλ είχε δείξει από πέρσι τα δόντια της, παίζοντας κατά διαστήματα πολύ ωραίο ποδόσφαιρο, κερδίζοντας την έξοδο της στο Γιουρόπα και φτάνοντας ως τον τελικό του Κυπέλλου, που ακόμα δεν έχει διεξαχθεί. Η καλή πορεία συνεχίζεται και στη φετινή σεζόν, παρ’ότι το καλοκαίρι έχασε τον ταλαντούχο Μάρτιν Όντεγκααρντ, που επέστρεψε στη Ρεάλ, και προτίμησε να μην ξοδέψει ούτε ευρώ για μεταγραφές.

Το σημαντικότερο όλων είναι ότι όλα αυτά τα έχει καταφέρει παραμένοντας πιστή σε μεγάλο βαθμό στη φιλοσοφία της. Οι Βάσκοι έχουν τον μικρότερο μ.ο. ηλικίας στο πρωτάθλημα ενώ σε κάποια παιχνίδια έχουν κατεβάσει ενδεκάδα που ο μ.ο. ηλικίας της είναι κοντά στα 23 χρόνια. Οι περισσότεροι από αυτούς τους νέους είναι παιδιά μεγαλωμένα στην αγκαλιά του συλλόγου. Στα 12 παιχνίδια που έχει δώσει φέτος σε όλες τις διοργανώσεις, η Σοσιεδάδ χρησιμοποιεί κατά μ.ο. 8 παίκτες προερχόμενους από την ακαδημία της! Από τους 10 παίκτες με τα περισσότερα λεπτά συμμετοχής ως τώρα, ο μοναδικός που δεν είναι Ισπανός είναι ο Γάλλος κεντρικός αμυντικός Ρόμπιν λε Νόρμαντ ενώ πρώτος σκόρερ, ηγέτης και μελλοντικό αστέρι της ομάδας είναι ο 23χρονος Μίκελ Ογιαρθάμπαλ, που όπως πιθανόν φαντάζεστε, είναι γεννημένος στην ίδια επαρχία και ανήκει στο σύλλογο από τα 14 του.


Το Ανοέτα πριν και μετά

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε την προγραμματισμένη επέκταση των εγκαταστάσεων των ακαδημιών και την πλήρη και εντυπωσιακή ανακαίνιση του Ανοέτα, που από ένα απαρχαιωμένο, κρύο στάδιο με στίβο έγινε μέσα σε ελάχιστο χρόνο υπερσύγχρονο και φουλ ποδοσφαιρικό, τότε καταλαβαίνουμε γιατί όλοι στο Σαν Σεμπαστιάν και τα περίχωρα του βλέπουν το μέλλον της ομάδας τους με αισιοδοξία.

Ένας σύλλογος γεμάτος ποδοσφαιράνθρωπους στις περισσότερες θέσεις, με μια άκρως οργανωμένη και λειτουργική ακαδημία, με μια σωστή φιλοσοφία, με ένα σύγχρονο γήπεδο, με πολλούς ανερχόμενους παίκτες και ένα ιδιαίτερο δέσιμο με την περιοχή του. Ένας σύλλογος που όταν πέρσι διέσυρε με 8-0 την μικρούλα Μπεσερίλ στο Κύπελλο, προσπάθησε αμέσως να επανορθώσει προσκαλώντας στο γήπεδο της όλους τους κατοίκους της μικρής αυτής κωμόπολης! Περισσότεροι από 500 ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και είδαν τζάμπα από τις κερκίδες την εξαιρετική ομάδα του Αλγκουαθίλ να ρίχνει 3 γκολ στη Βαλένθια. Ένας σύλλογος που αναβλύζει υγεία από παντού. Ένας σύλλογος που ανεπίσημα έχει σαν μότο της μια άλλη υπέροχη δήλωση που έκανε κάποτε ο Τσάβι Πριέτο: “Όταν ήμουν μικρός το όνειρο μου δεν ήταν να γίνω ποδοσφαιριστής. Ήταν να παίξω στη Ρεάλ Σοσιεδάδ.”
https://blog.stoiximan.gr/real-sociedad-2020/

[fon7]

Μέχρι το 2016 έπαιζε στην 3η κατηγορία, μέχρι το καλοκαίρι στην 2η. Σήμερα η Κάδιθ (ή Κάντιθ) είναι 5η στην Πριμέρα, έχοντας κερδίσει μέσα στο τελευταίο δίμηνο τη Μπαρτσελόνα, τη Ρεάλ μέσα στη Μαδρίτη και την Αθλέτικ μέσα στο Σαν Μαμές.

El Sombrero

[fon7]

Σύμφωνα με το μύθο, ο αυτοκράτορας Αυρηλιανός έριξε τον Άγιο Μάμα στα λιοντάρια αλλά αυτά αντί να τον κατασπαράξουν τον ακολούθησαν, υπακούωντας στις εντολές του. Αρκετούς αιώνες μετά, το 1913, η Αθλέτικ Μπιλμπάο έχτισε το νέο της γήπεδο δίπλα ακριβώς σε ένα ίδρυμα που το παρεκκλήσι του είναι αφιερωμένο στον Άγιο Μάμα. Το γήπεδο, που αρχικά χωρούσε 7000 θεατές, ονομάστηκε Σαν Μαμές ενώ οι εφημερίδες αποκαλούσαν τους παίκτες της Αθλέτικ "τα λιοντάρια του Αγιου Μάμα". Το πρώτο γκολ στο νέο γήπεδο πέτυχε ο μεγάλος σταρ της εποχής, Ραφαέλ Μορένο γνωστός σε όλους ως 'Πιτσίτσι'. Από τότε όποια ομάδα παίζει στο Σαν Μαμές για πρώτη φορά αφήνει πριν την έναρξη ένα μπουκέτο λουλούδια στην προτομή του θρυλικού σκόρερ.


El Sombrero

Η παραπάνω επιχρωματισμένη φωτογραφία τραβήχτηκε μάλλον τη δεκαετία του 20 από το ίδρυμα που αναφέρεται και το οποίο υπάρχει ακόμα και σήμερα δίπλα στο γήπεδο. Περισσότερα για τον 'Πιτσίτσι' μπορείτε να διαβάσετε εδώ:
El Sombrero

http://www.pas.gr/forum/index.php?topic=2350.msg198140#msg198140

[fon7]

Ο Πάντιτς, η Μαργαρίτα και τα λουλούδια στο κόρνερ

Τέλη Γενάρη 1996. Η Μαργαρίτα Λουένγκο μαζί με τον άντρα της και την παρέα τους απολαμβάνουν μια μπύρα σε ένα από τα στέκια τους, περιμένοντας να περάσει η ώρα για να κατευθυνθούν προς το Βιθέντε Καλντερόν, εκεί που η ομάδα τους θα αντιμετωπίσει την Αθλέτικ Μπιλμπάο. Η ανυπομονησία τους είναι μεγάλη. Η Ατλέτικο βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση και φιγουράρει στην πρώτη θέση της βαθμολογίας μετά από 23 αγωνιστικές. Όσο οι υπόλοιποι συζητάνε για το παιχνίδι, το βλέμμα της Μαργαρίτας κολλάει σε ένα μπουκέτο λουλούδια. Λίγο πριν φύγουν, πλησιάζει τον υπεύθυνο και τον ρωτάει αν μπορεί να πάρει τέσσερα από τα γαρύφαλλα του βάζου. Όταν οι φίλοι της την ρωτάνε τι τα θέλει, η Μαργαρίτα απαντάει: “Θέλω να τα πετάξω στο γήπεδο. Ένα για κάθε γκολ που θα βάλουμε”. Και κάπως έτσι ξεκινάει μια από τις πιο μεγάλες και ωραίες οπαδικές παραδόσεις του ισπανικού ποδοσφαίρου.

H Μαργαρίτα δεν ήταν από τους οπαδούς που μεγάλωσαν αγαπώντας μια ομάδα. Το πάθος της για το ποδόσφαιρο γεννήθηκε μετά το γάμο της, όταν ξεκίνησε να συνοδεύει τον άντρα της στο γήπεδο. Η αρχική αδιαφορία μετατράπηκε σύντομα σε λατρεία και για αρκετές δεκαετίες το ζευγάρι περνούσε τα περισσότερα σαββατοκύριακα του παρακολουθώντας παρέα την πορεία της αγαπημένης τους Ατλέτικο, είτε από το σπίτι, είτε από τις εξέδρες (στο ‘βιογραφικό’ τους υπάρχουν και πολλές εκδρομές εκτός Ισπανίας).



Στην αρχή εκείνης της σεζόν, στη Μαδρίτη είχε φτάσει ένας παίκτης που έμελλε να γίνει ορόσημο στη σχέση της Μαργαρίτας με τους ‘ροχιμπλάνκος’. Μετά από παραίνεση του Ράντομιρ Άντιτς, που ήταν τότε προπονητής της Ατλέτικο, ο 29χρονος Μίλινκο Πάντιτς άφησε την Ελλάδα και τον Πανιώνιο για να δοκιμάσει την τύχη του στην Ισπανία και δεν το μετάνιωσε ποτέ. Παρ’ότι άγνωστος στο ευρύ κοινό, ο Πάντιτς αγαπήθηκε πολύ γρήγορα από τους οπαδούς της Ατλέτικο, που είχαν φτάσει σε σημείο να θεοποιήσουν την ικανότητα του στις στημένες φάσεις. Μια από τους οπαδούς που λάτρευαν φανατικά τον Σέρβο ήταν και η Μαργαρίτα Λουένγκο.

Εκείνο το απόγευμα, η επιλογή των τεσσάρων γαρύφαλλων αποδείχτηκε προφητική. Η Ατλέτικο κέρδισε άνετα την Αθλέτικ, σκοράροντας τέσσερις φορές (4-1 το τελικό σκορ), και η Μαργαρίτα το γιόρταζε πετώντας στον αγωνιστικό χώρο μετά από κάθε γκολ και ένα λουλούδι. Δυο από τα τέσσερα γκολ μάλιστα προήλθαν από εκτελέσεις κόρνερ του αγαπημένου της Πάντιτς. Στο τέλος εκείνης της σεζόν η Ατλέτικο πανηγύρισε το μοναδικό νταμπλ της ιστορίας της, με τον Πάντιτς να σκοράρει 10 φορές και να μοιράζει πολλές ασίστ, χάρη κυρίως στις εκτελέσεις του στα στημένα. Η μοίρα είχε μιλήσει και η Μαργαρίτα είχε πάρει το μήνυμα. Από εκεί και πέρα η επίσκεψη της στο γήπεδο θα συνοδευόταν πάντα με ένα μπουκέτο λουλούδια.



Στην αρχή η εικόνα ήταν περίεργη για όλους. Η Μαργαρίτα αγόραζε 24 γαρύφαλλα από το ανθοπωλείο της γειτονιάς της (12 λευκά και 12 κόκκινα) και πριν αρχίσει το παιχνίδι κατέβαινε στον αγωνιστικό χώρο και τα τοποθετούσε δίπλα ακριβώς στο σημαιάκι του κόρνερ, το οποίο βρισκόταν μπροστά ακριβώς από τις θέσεις στις οποίες καθόταν πάντα αυτή και ο άντρας της. Όταν τη ρωτούσαν για ποιον είναι τα λουλούδια, η απάντηση ήταν “για τον Πάντιτς”.

Το πρόβλημα ήταν ότι κανένας δεν είχε ενημερώσει τον ίδιο τον παίκτη, έτσι την πρώτη φορά που πήγε στο κόρνερ ασυναίσθητα έσπρωξε τα λουλούδια μακριά. Η απογοητευμένη Μαργαρίτα αποφάσισε να του γράψει ένα επεξηγηματικό σημείωμα, το οποίο χάρη σε έναν υπάλληλο του σταδίου έφτασε στα χέρια του Σέρβου. “Σε παρακαλώ πολύ, μην τα πετάξεις ξανά. Αυτά τα λουλούδια είναι για σένα”. Για να επανορθώσει για το λάθος του ο Πάντιτς επικοινώνησε μαζί της, της έκανε δώρο μια υπογεγραμμένη φανέλα (“το ωραιότερο δώρο που μου έχουν κάνει ποτέ” όπως λέει η ίδια) και κράτησε επαφή με την οικογένεια της ακόμα κι όταν αποχώρησε από την Ισπανία τρία χρόνια μετά.

Ένα πανό στο πέταλο του γηπέδου έγραφε “Τα λουλούδια της Μαργαρίτας” ενώ σε κάποια φάση του αγώνα οι οπαδοί άρχισαν να τραγουδάνε το όνομα της! “Αυτή ήταν η τελευταία ανθοδέσμη για το Καλντερόν αλλά όχι και η τελευταία που αφήνω” δήλωσε λίγο μετά συγκινημένη. “Σ’ αυτό το γήπεδο μεγάλωσα τα παιδιά μου, σ’αυτό τους άλλαζα πάνες, σ’αυτό έκανα σχεδόν τα πάντα αλλά το σημαντικότερο όλων είναι να υποστηρίζεις την ομάδα σου όπου κι αν παίζει, είτε είναι στο Καλντερόν, είτε στο Μετροπολιτάνο”.

Παρά τα θέματα υγείας που αντιμετωπίζει (έχει υποβληθεί σε αρκετές επεμβάσεις στο πόδι), και παρά το γεγονός ότι ο άντρας της δεν μπορεί πλέον να τη συνοδεύει στο γήπεδο λόγω προβλημάτων με την καρδιά του, η 72χρονη δεν λέει να αλλάξει τη ρουτίνα της. Έχοντας σαν παρέα τα δυο της παιδιά, δίνει κανονικά το παρών σε κάθε εντός έδρας παιχνίδι της Ατλέτικο, πάντα συνοδευόμενη από τα 24 κλασικά ερυθρόλευκα γαρύφαλλα.


Η Μαργαρίτα συνεχίζει την παράδοση στο Μετροπολιτάνο

Δυο και πλέον δεκαετίες μετά ο Μίλινκο Πάντιτς έχει κρεμάσει προ πολλού τα παπούτσια του, ο Ντιέγκο Σιμεόνε δεν φοράει πλέον σορτσάκι αλλά κουστούμι, ακόμα και το γήπεδο δεν είναι πλέον το ίδιο, αλλά τα λουλούδια της Μαργαρίτας δίπλα στο σημαιάκι του κόρνερ παραμένουν μια γνώριμη, ρομαντική σταθερά από αυτές που αγαπάνε οι περισσότεροι οπαδοί.
sombrero.gr

[fon7]

Οι Εκλογές στο Ποδόσφαιρο τα Χρόνια του Φράνκο

Η περίοδος της δικτατορίας του Φράνκο στην Ισπανία είχε επηρεάσει το ποδόσφαιρο της χώρας σε πολλά επίπεδα. Ένα από αυτά στα οποία έχει αφιερωθεί λιγότερη έρευνα είναι αυτό της εκλογής των διοικήσεων των ποδοσφαιρικών συλλόγων. Ενώ έχει χυθεί αρκετό μελάνι για το αγωνιστικό μέρος αυτής της επιρροής, το διοικητικό έχει μείνει αρκετά ανεξερεύνητο. Σε μια πρόσφατη έρευνα που έκανε ο Τσάβι Λούκε, δημοσιογράφος και συγγραφέας της Καταλωνίας, παρουσίασε μια περίεργη ιστορία με ένα παραθυράκι ενός νόμου-πείραμα του φρανκισμού του 1952, που επέτρεψε εκλογές στους συλλόγους της Ισπανίας για μια και μοναδική φορά πριν την πτώση της δικτατορίας.

Τον Απρίλιο του 1952 η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Ισπανίας βγάζει ένα διάταγμα που υποχρεώνει όλους τους συλλόγους να ανανεώσουν τις διοικήσεις τους, το αργότερο ως τις 30 Ιουνίου του ίδιου έτους. Προς έκπληξη όλων, το διάταγμα αναφέρει ότι «Στη διαδικασία επιλογής προέδρου μπορούν να ψηφίσουν τα μέλη των συλλόγων που έχουν τουλάχιστον δύο έτη παλαιότητας ενώ αποκλείονται τα ανήλικα και θηλυκά μέλη». Και μόνο ότι δινόταν η δυνατότητα ψηφοφορίας εν μέσω δικτατορίας ήταν μεγάλη έκπληξη. Φυσικά οι εκλογές δεν ήταν ούτε καθολικές, καθώς αποκλείονταν ξεκάθαρα οι γυναίκες και τα νέα μέλη, ούτε και αδιάβλητες. Διότι πέρα από αυτά που έγραφε το διάταγμα, δεν αναιρούταν από πουθενά η εξουσία της Ομοσπονδίας πάνω στην έγκριση των  υποψηφίων αλλά και των διοικήσεων γενικά. Καθώς, εντάξει, δώσαμε δικαίωμα ψήφου αλλά μην εκλεγεί τώρα και κανένας αντικαθεστωτικός!


Η αυτού μεγαλειότης Σαντιάγο Μπερναμπέου.

Από τους 16 συλλόγους που ήταν στην Πριμέρα τότε, στους 9 δεν υπήρξε ποτέ το ενδεχόμενο εκλογών καθώς παρουσιάστηκε μόνο ένας υποψήφιος, τον οποίο φυσικά ενέκρινε η Ομοσπονδία. Σε 7 άλλους συλλόγους κινήθηκε η διαδικασία εκλογών. Αυτοί ήταν οι: Ρεάλ Μαδρίτης, Ατλέτικο Μαδρίτης, Μπαρσελόνα, Εσπανιόλ, Σεβίλλη, Βαγιαδολίδ και Ράσιγκ Σαντανδέρ. Στη Ρεάλ Μαδρίτης οι εκλογές δεν προχώρησαν τελικά καθώς ο στρατηγός Κάρλος Ντίαθ Βαρέλα αποφάσισε ότι δεν είχε τύχη κόντρα στην απαστράπτουσα προσωπικότητα του Σαντιάγο Μπερναμπέου και απέσυρε την υποψηφιότητά του. Αργότερα τόσο στη Ράσιγκ Σαντανδέρ όσο και στη Βαγιαδολίδ κάποιοι υποψήφιοι κρίθηκαν από την επιτροπή πως ήταν «ενάντια του καθεστώτος» και δεν προχώρησαν οι εκλογές. Σε Ατλέτικο, Σεβίλλη και στους δύο συλλόγους της Βαρκελώνης όμως οι διαδικασίες προχώρησαν κανονικά.

Στην Ατλέτικο γίνονται εκλογές στις 17 Ιουνίου του 1952 όπου ο τότε πρόεδρος Θεσάρεο Γαλίνδεθ χάνει από τον Λουίς Μπενίτεθ δε Λούγο σε μια ψηφοφορία που συμμετείχαν 5.283 μέλη. Στη Σεβίλλη επανεκλέγεται στις 26 Ιουνίου 1952 ο Σάντσεθ Πιθχουάν κόντρα στον Αντόνιο Σάνσεθ σε μια ψηφοφορία μεταξύ συγγενών και φίλων (397 ψήφοι συνολικά). Για τους δυο συλλόγους της Βαρκελώνης τα πράγματα έγιναν πιο ενδιαφέροντα. Στην Εσπανιόλ παρουσιάζονται αρχικά τρεις υποψήφιοι και οι εκλογές είναι να γίνουν στις 14 Ιουνίου. Ο μετέπειτα (1993-1997) πρόεδρος Φρανσέσκ Περελιό αποχωρεί νωρίς από τη διαδικασία και δηλώνει ότι τελικά στηρίζει τον υποψήφιο Φρανθίσκο Σάενθ, τότε πρόεδρο κόντρα στον Λουίς δε Γκαράλτ. Στις 12 Ιουνίου η Καταλανική Ομοσπονδία ακυρώνει τις εκλογές για λόγους που δε δημοσιοποιούνται ποτέ και στις 15 Ιουνίου ο Γκαράλτ εκδίδει ανακοίνωση ότι αποχωρεί από την κούρσα. Έτσι ο Σάενθ παραμένει πρόεδρος πρακτικά χωρίς να γίνει εκλογή.


Ο Ραμόν Σάντσεθ Πιθχουάν πριν γίνει γήπεδο.

Η Μπαρσελόνα έχοντας τη μεγαλύτερη βάση μελών και με την ευκαιρία εκλογών στήνει ολόκληρο χάπενιγκ. Οι ενήλικοι άντρες που ήταν πάνω από δυο χρόνια μέλη της ήταν 28.680. Οπότε η διοίκηση τραβάει τα νούμερα στα άκρα και προκηρύσσει εκλογές για τις 14 Νοεμβρίου του 1953. Για να είναι σύννομη η διοίκηση παραιτείται και μπαίνει προσωρινή υπό τον Ερίκ Καρέττο. Η ιστορία ξεκινάει τον Μάη του 1952 που μαζεύονται υπογραφές για να πιάσουν το όριο των 1.434 που χρειάζονταν για να χριστεί κάποιος υποψήφιος. Οι εκλογές είναι πολύ σημαντικές για το σύλλογο καθώς το ζήτημα των εκλογών είναι αν θα γίνει επέκταση του γηπέδου του Λας Κορτς ή αν θα ανεγερθεί το «Νέο Γήπεδο», στα Καταλανικά Καμπ Νόου. Αρχικά μαζεύονται υπογραφές από τον Καρέττο, υπέρ του Καμπ Νόου και τον Εστέβα Φερρέρ Φάμπρεγα, υπέρ του Λας Κορτς. Στις 20 Μαΐου όμως ο Καρέττο, με τη νομική συμβολή ενός συμβολαιογράφου ονόματι Ραμόν Φάους χρίζει τη διαδικασία συλλογής υπογραφών άκυρη και παραμένει πρόεδρος ως τις εκλογές του επόμενου χρόνου, ως μεταβατική διοίκηση. Οι δύο τάσεις για το γήπεδο βγάζουν αντίστοιχους υποψηφίους, με ένα σχετικό συμβολισμό.


Ο Μιρό-Σανς με τα σχέδια του Καμπ Νόου.

Ο ένας υποψήφιος, ο Μιρό-Σανς, νέος 37 ετών υπέρ του Καμπ Νόου και ο έτερος, Αμάτ Κασαχοάνα, 71 ετών, υπέρ του Λας Κορτς. Και οι δύο περνάνε την έγκριση της επιτροπής φρονημάτων της Ομοσπονδίας. Ο Μιρό-Σανς ήταν συμπαθών του καθεστώτος και ο Κασαχοάνα ήταν αντιπρόεδρος της Μπάρσα κατά τη δικτατορία του Ριβέρα και μέλος της διοίκησης αμέσως μετά τον εμφύλιο. Στην όλη «δημοκρατική» εκλογή των υποψηφίων υπήρχαν διάφορες ομορφιές όπως το ότι ο Κασαχοάνα υποσχόταν δωρεάν πίτσες σε όσους τον ψήφιζαν και μεταφορά με λιμουζίνες προς τα εκλογικά κέντρα. Ο Μιρό-Σανς υποσχόταν θέσεις ανά παρέες στο νέο γήπεδο, πράγμα στο οποίο βοήθησε ο Καρέττο που έδωσε το δικαίωμα η ψήφος να είναι μία ανά κάρτα μέλους, δηλαδή αν κάποιος πήγαινε με πέντε κάρτες διαρκείας, τη δική του και 4 φίλων του, έριχνε 5 ψήφους! Η καταμέτρηση κράτησε ως τις 5 το πρωί της 15ης Νοεμβρίου 1953 με νικητή των Μιρό-Σανς, σε μια διαδικασία που μόνο αδιάβλητη δεν ήταν.


Διανομή πίτσας από τον Κασαχουάνα.

Για πάρα πολλά χρόνια αυτές οι εκλογές της Μπάρσα είχαν περάσει στη σφαίρα του μύθου ως μια πράξη αντίδρασης στο φρανκισμό. Η πρόσφατη ιστορική έρευνα όμως δείχνει ότι η Μπαρσελόνα απλώς τράβηξε στα άκρα ένα παράθυρο που άνοιξε το ίδιο το καθεστώς, για ένα νόμο που αφορούσε όλους τους συλλόγους και συμμορφώθηκε με τις απαιτήσεις του καθεστώτος. Δεν υπήρξε υποψήφιος τύπου Σανιόλ, δηλαδή αντικαθεστωτικός, και η διαδικασία εκλογής είχε πολλά κενά. Από την άλλη η Μπαρσελόνα μόνη της είχε παραπάνω μέλη απ’ ότι όλοι οι άλλοι σύλλογοι της Πριμέρα μαζί και πήγαν και ψήφισαν όλοι όσοι είχαν το δικαίωμα. Το καθεστώς ακύρωσε το νόμο του 1952 τρία χρόνια μετά και έτσι κατά τη διάρκεια της δικτατορίας δεν υπήρξαν ξανά εκλογές στα αθλητικά σωματεία. Πραγματικά δημοκρατικές εκλογές έγιναν στη Μπαρσελόνα το 1978 και σε όλους τους συλλόγους της Λα Λίγα από το 1977 και μετά.
sombrero.gr

Ενδιαφέρον θα είχε μια ανάλογη ιστορική έρευνα για τα του ελληνικού ποδοσφαίρου

[fon7]

Στην πρώτη σκηνή του εξαιρετικού 'Patria' του HBO, που διαδραματίζεται στο πανέμορφο Σαν Σεμπαστιάν και το γειτονικό Όριο, οι εκτελεστές της ΕΤΑ ετοιμάζονται ακούγοντας στο ράδιο του αμαξιού τα αποτελέσματα της αγωνιστικής, την ίδια ώρα που στο σπίτι του ο επιχειρηματίας-στόχος τους ακούει το ίδιο πράγμα, περιμένοντας να μάθει το αποτέλεσμα του αγώνα Σαραγόσα-Ρεάλ Σοσιεδάδ. Η ποδοσφαιρική αναφορά δεν είναι τυχαία αφού ο Βάσκος συγγραφέας του, Φερνάντο Αραμπούρου, είναι οπαδός και μέλος της Σοσιεδάδ, ένας από αυτούς που πρόλαβαν τα δυο σερί κερδισμένα πρωταθλήματα στις αρχές των 80s. Όπως λέει και ο ίδιος: "Έχω δει τη Ρεάλ να κερδίζει τίτλους και την έχω δει να παίζει στη 2η κατηγορία. Το ποδόσφαιρο είναι το καλύτερο σχολείο για τη ζωή."


Εδώ μπορείτε να δείτε το τρέιλερ της σειράς ενώ για τους φαν της θεωρίας "το βιβλίο είναι πάντα καλύτερο" το πολυσυζητημένο στην Ισπανία βιβλίο του Αραμπούρου κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη:

El Sombrero

[fon7]

2008. O 20χρονος στα χαρτιά αλλά 40χρονος στην ψυχή Ντιέγκο Κόστα πάει δανεικός στην Αλμπαθέτε, στη 2η κατηγορία, γιατί νομίζει ότι η πόλη έχει παραλία και ότι η ομάδα θα παλέψει για την άνοδο. Τίποτα από τα 2 δεν ισχύει. Το ξενέρωμα τον σπρώχνει στο πόκερ. Τα ατέλειωτα ξενύχτια παίζοντας στο σπίτι του με συμπαίκτες και φίλους τον κάνουν τόσο καλό που στο τέλος καταλήγει να βγάζει τα έξοδα του από το πόκερ, αφού η Αλμπαθέτε έχει οικονομικά προβλήματα και δεν πληρώνει. Ακόμα κι έτσι θα τελειώσει τη σεζόν με 10 γκολ και θα σώσει άνετα την ομάδα. Το πέρασμα του από εκεί θα μείνει αξέχαστο στη γειτόνισσα του. Σε μια από τις αμέτρητες περιπτώσεις που του έκανε παρατήρηση για φασαρία, όταν έβαλε να δει με φίλους μια τσόντα με τον ήχο στη διαπασών, ο Κόστα της απάντησε: "Ποιο είναι το πρόβλημα σας μαντάμ; Δεν σας αρέσει ο έρωτας;"

El Sombrero

[fon7]

Η ισπανική ΠΟ αποφάσισε να αλλάξει το τόσο χαρακτηριστικό σήμα της (αριστερά), που ήταν επηρεασμένο από το έργο του Μιρό. Μετά από 1,5 χρόνο σκληρής δουλειάς η εταιρεία που ανέλαβε τον σχεδιασμό παρουσίασε σήμερα το νέο σήμα (δεξιά).


Το νέο σήμα πήρε ήδη τη θέση του: https://www.facebook.com/RFEF
El Sombrero

1,5 χρόνο αυτό το πράγμα

[fon7]

Η Σαγράδα Φαμίλια ξεκίνησε να χτίζεται τον Μάρτιο του 1882. Ο Αντόνι Γκαουντί ανέλαβε υπεύθυνος δυο χρόνια αργότερα και μέχρι τον ξαφνικό θάνατο του, το 1926, η κατασκευή είχε προχωρήσει μόλις κατά 20%. Σύμφωνα με το μύθο, όταν τον ρωτούσαν γιατί οι εργασίες προχωράνε τόσο αργά ο αρχιτέκτονας έλεγε "ο πελάτης μου δεν βιάζεται". Στην πραγματικότητα το έργο καθυστερούσε γιατί κάθε τρεις και λίγο οι παίκτες της KE Εουρόπα, που είχε τότε έδρα δίπλα στην εκκλησία, φώναζαν στον Γκαουντί "μάστορα, ναι, εσύ με τα μούσια, μπορείς να μας πετάξεις πίσω τη μπάλα μας;"


Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το 1917. Η KE Εουρόπα έπαιζε εκεί μέχρι το 1920 περίπου και εκείνη την εποχή ήταν η δεύτερη δύναμη της πόλης, μαζί με τη Μπαρτσελόνα. Σήμερα παίζει στην 4η κατηγορία και η έδρα της είναι αυτή:

El Sombrero

[fon7]

Σήμερα το βράδυ θα διεξαχθεί στη Σεβίλλη το μεγαλύτερο παιχνίδι στην ιστορία του βασκικου ποδοσφαίρου και ο πρώτος τελικός σε τέτοιο επίπεδο μετά από αρκετές δεκαετίες που σχεδόν όλοι οι παίκτες προέρχονται από τις ακαδημίες των δυο ομάδων! Πιο συγκεκριμένα, στα ρόστερ της Ρεάλ Σοσιεδάδ και της Αθλέτικ Μπιλμπάο υπάρχουν 40 παίκτες που ξεκίνησαν από τις ακαδημίες των δυο συλλόγων. Στη χώρα των Βάσκων ο τελικός χαρακτηρίζεται και σαν θρίαμβος της "cuadrilla", που είναι η λέξη που χρησιμοποιούν για την παρέα των φίλων που αντέχει στο χρόνο, που ξεκινάει από το σχολείο και κρατάει σχεδόν για πάντα.



Οι δυο ομάδες είναι σαν αδέρφια, που απλά κάποιες φορές δεν τα πηγαίνουν τόσο καλά μεταξύ τους”

El Sombrero

Ένα ντέρμπι διαφορετικό από τα άλλα
Τα αμέτρητα, δαιδαλώδη σοκάκια της παλιάς πόλης του Σαν Σεμπαστιάν είναι πλημμυρισμένα από κόσμο. Τα γραφικά στενά, που είναι γεμάτα από μικρά μαγαζιά, μπαρ και εστιατόρια, είναι σχεδόν αδιαπέραστα από νωρίς το πρωί. Για να διασχίσεις κάποιο απ’αυτά, πρέπει να σπρώξεις και να ζητήσεις συγγνώμη για κάποιο πατημένο πόδι δεκάδες φορές. Αν κοιτάξεις από ψηλά, αυτό που βλέπεις είναι μια θάλασσα ανθρώπων ντυμένων στα κόκκινα και τα μπλε.

Άνθρωποι όλων των ηλικιών στέκονται όρθιοι ο ένας δίπλα στον άλλο και συζητάνε κρατώντας στο ένα χέρι μια μπύρα και στο άλλο κάποιο τοπικό μεζεδάκι, που οι Βάσκοι αποκαλούν pintxos. Οι παρέες είναι ανάμεικτες και οι συνδυασμοί αμέτρητοι. Ανάμεσα τους ξεχωρίζεις αρκετά ζευγάρια που ο άντρας φοράει τα χρώματα της Αθλέτικ και η γυναίκα τα μπλε της Ρεάλ Σοσιεδάδ (ή το αντίστροφο). Σε ανύποπτες στιγμές, κάποια από τις παρέες παίρνει την πρωτοβουλία και ξεκινάει ένα σύνθημα της ομάδας της. Όλοι οι συνοπαδοί που βρίσκονται στο ίδιο στενό συγχρονίζονται αμέσως. Όση ώρα οι μεν εκδηλώνουν την αγάπη για το σύλλογο τους, οι δε τους χαζεύουν πίνοντας και τσιμπολογώντας. Με το που τελειώνει το σύνθημα-τραγούδι, οι αντίπαλοι απαντάνε με ένα δικό τους. Πιο δυνατά, πιο παθιασμένα.



Λίγες ώρες, αρκετές ηχητικές κόντρες και αμέτρητες μπύρες μετά, όλοι μαζί θα ξεκινήσουν τη μεγάλη πορεία προς το γήπεδο. Θα επιβιβαστούν στα ίδια λεωφορεία, θα συνεχίσουν να φωνάζουν συνθήματα κυριολεκτικά μέσα στο αυτί των αντιπάλων, θα μπούνε μαζί στις κερκίδες, θα κάτσουν δίπλα-δίπλα και θα υποστηρίξουν ο καθένας με το δικό του τρόπο την ομάδα του, προσπαθώντας πάντα να ξεπεράσουν τη στήριξη των αντιπάλων.

Όλη η παραπάνω περιγραφή το πιθανότερο είναι πως μοιάζει με αποκύημα της φαντασίας κάποιου πολύ ρομαντικού φιλάθλου. Δεν είναι. Είναι η πραγματικότητα που βιώνει όποιος τυχερός βρίσκεται στο Σαν Σεμπαστιάν (ή στο Μπιλμπάο), τη μέρα που διεξάγεται ένα βασκικό ντέρμπι. Όταν δηλαδή η Ρεάλ Σοσιεδάδ αντιμετωπίζει την Αθλέτικ Μπιλμπάο.

Το παιχνίδι ανάμεσα στις δυο μεγαλύτερες ομάδες της Χώρας των Βάσκων μπορεί να χαρακτηρίζεται τυπικά ως ντέρμπι αλλά οι ομοιότητες του με τα υπόλοιπα ντέρμπι του πλανήτη ουσιαστικά σταματάνε στο όνομα. Υπάρχει αγάπη για την ομάδα, υπάρχει πάθος για τη νίκη αλλά δεν υπάρχει μίσος για τον αντίπαλο και σίγουρα δεν υπάρχει βια. Αυτό που μετράει πάνω απ’όλα για τους οπαδούς των δυο ομάδων είναι η κοινή βασκική ταυτότητα. “Πρέπει να το ζήσεις για να το καταλάβεις. Βλέπεις φίλους, ζευγάρια και οικογένειες μοιρασμένες στο γήπεδο, να το ζούνε μαζί. Φυσικά υπάρχει αντιπαλότητα αλλά είναι υγιής” δηλώνει σχετικά ο αρχηγός της Σοσιεδάδ, Τσάβι Πριέτο.

Κάποιες εποχές η αντιπάθεια του ενός για τον άλλον είναι πιο έντονη απ’ότι συνήθως και κάποιες άλλες η επιτυχία του ενός δίνει χαρά και στον άλλον (ειδικά στα ‘χρυσά’ για τους Βάσκους 80s, όταν οι δυο τους κατέκτησαν από 3 τρόπαια). Όπως πολύ εύστοχα σχολίασε κάποτε ο καθηγητής Άνχελ Ιτουριάγκα, που έχει γράψει και βιβλίο για την Αθλέτικ: “Οι δυο ομάδες είναι σαν αδέρφια, που απλά κάποιες φορές δεν τα πηγαίνουν τόσο καλά μεταξύ τους”.



Η ιστορία των δυο ομάδων είναι τόσο στενά συνδεδεμένη που η κάθε ενέργεια της μιας επηρεάζει άμεσα την άλλη. Μπορεί η Αθλέτικ να είναι διάσημη για την πολιτική της να μην αγοράζει παίκτες που δεν προέρχονται από τη Χώρα των Βάσκων αλλά λίγοι γνωρίζουν πως και η Σοσιεδάδ είχε ανάλογη φιλοσοφία μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 80′. Τότε ήταν που οι άνθρωποι της ομάδας από το Σαν Σεμπαστιάν συνειδητοποίησαν πως ήταν αδύνατον να κοντράρουν την Αθλέτικ στο θέμα της προσέλκυσης των ταλέντων της περιοχής. Η Αθλέτικ είναι μεγαλύτερη ομάδα από τη Ρεάλ απ’όλες τις απόψεις (ιστορία, κόσμο, οργάνωση, πόλη και πάνω απ’όλα μπάτζετ) και αυτό το πλεονέκτημα δεν το αφήνει ανεκμετάλλευτο όταν πρόκειται να αποκτήσει κάποιον ποδοσφαιριστή από την ήδη πολύ περιορισμένη ‘δεξαμενή’ παικτών που την ενδιαφέρει.

Έτσι, το 1989 η Σοσιεδάδ, ουσιαστικά για να επιβιώσει, αποφάσισε να αλλάξει τον δικό της άτυπο κανόνα και να προσεγγίσει και ξένους παίκτες, με μοναδική πλέον προϋπόθεση να μην είναι Ισπανοί (και αυτό το ‘φράγμα’ έπεσε μερικά χρόνια αργότερα, το 2002, όταν απέκτησε τον Μπορις από την Οβιέδο). Ο Άγγλος Τζον Άλντριτζ της Λίβερπουλ ήταν ο πρώτος μη Βάσκος που φόρεσε τη φανέλα της και αυτός που με την επιτυχία του (έβαλε 40 γκολ σε 75 ματς) άνοιξε το δρόμο και για τους επόμενους.



Αν προσπαθήσει να εστιάσει κάποιος στις φορές που το εξαιρετικό κλίμα μεταξύ των δυο γειτόνων χάλασε λίγο, θα ανακαλύψει ότι η αιτία ήταν πάντα η ίδια: Η απόκτηση από την Αθλέτικ κάποιου ταλέντου της Σοσιεδάδ, μια εξέλιξη που έχει σημειωθεί 13 φορές στο παρελθόν. “Η Αθλέτικ πάντα έπαιρνε παίκτες από τη Σοσιεδάδ”, είπε ο Άντονι Γκοϊκοετσέα και συνέχισε: “Η Ρεάλ Σοσιεδάδ κάποιες φορές νιώθει εξοργισμένη εξαιτίας αυτού αλλά δεν έχει άλλη επιλογή. Γι’αυτό κιόλας μερικές φορές βάζει στα συμβόλαια της ρήτρα ‘αντι-Αθλέτικ’, για να τους αποτρέψει να υπογράψουν μετά σ’εμάς”.

Η πιο διάσημη περίπτωση αρπαγής παίκτη είναι αυτή του Γιοσέμπα Ετσεμπερία. Μπορεί όλος ο κόσμος να τον ξέρει πλέον ως μια από τις σημαίες της Αθλέτικ αλλά ο Ετσεμπερία είχε ξεκινήσει την καριέρα του από τη Σοσιεδάδ. Όταν η Αθλέτικ κατάλαβε πόσο καλός ήταν, τον προσέγγισε, τον δελέασε και κατάφερε να τον αποκτήσει πριν καν κλείσει τα 18. Η μεταγραφή αποτέλεσε την αφορμή για να χαλάσουν οι σχέσεις των δυο συλλόγων για αρκετό καιρό, αφού η Σοσιεδάδ θεώρησε ότι οι γείτονες χαλούσαν τη ‘συμφωνία κυρίων’ που είχαν οι δυο ομάδες, σύμφωνα με την οποία δεν επιτρεπόταν οι κρούσεις προς τα πιτσιρίκια των ακαδημιών. Όταν ο Ετσεμπερία γύρισε να παίξει στο Ανοέτα ως αντίπαλος, οι οπαδοί τον περίμεναν με πανό που τον αποκαλούσαν μισθοφόρο και χαρτονομίσματα που είχαν πάνω τη φάτσα του ενώ δεν έλειψαν ακόμα και οι ρίψεις αντικειμένων, που επέφεραν βαρύ χρηματικό πρόστιμο στη Σοσιεδάδ.

Μια ανάλογη περίπτωση, με πολύ μικρότερη ένταση για την ώρα, βιώνει ξανά αυτή την εποχή η Χώρα των Βάσκων. Ο Ινίγο Μαρτίνεθ ανδρώθηκε στο Σαν Σεμπαστιάν, έπαιξε σχεδόν 300 παιχνίδια με τη φανέλα της Σοσιεδάδ και προοριζόταν να γίνει ο επόμενος αρχηγός της. Όλα αυτά μέχρι πέρσι. Από τον Γενάρη και μετά, έχει μπει κι αυτός στη λίστα των “μισθοφόρων” και “πουλημένων”, αυτών που προτίμησαν το καλύτερο συμβόλαιο στο Μπιλμπάο από μια θέση στην ιστορία της Σοσιεδάδ.


Ο  Ινίγο Μαρτίνεθ σε προηγούμενο βασκικό ντέρμπι, όταν φορούσε ακόμα τη φανέλα της Σοσιεδάδ

Για να καλύψει το κενό του Λαπόρτ που πήγε στη Μάντσεστερ Σίτυ, η Αθλέτικ ξόδεψε 32 εκατομμύρια για να πληρώσει τη ρήτρα του, ένα ποσό που κάνει τον Μαρτίνεθ την πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία των Βάσκων. Απαντώντας στις κατηγορίες των οπαδών της Σοσιεδάδ, ο ίδιος δήλωσε πως από μικρό παιδί ήταν Αθλέτικ, καθώς προέρχεται από μια μικρή πόλη που όλοι σχεδόν οι κάτοικοι της (ανάμεσα τους και όλη του η οικογένεια) στηρίζουν διαχρονικά τα ‘Λιοντάρια’ του Μπιλμπάο. Οι οπαδοί της Σοσιεδάδ δεν αποδέχονται αυτές τις δικαιολογίες, υπενθυμίζοντας του ότι το 2014 δήλωνε δημόσια με σιγουριά ότι δεν πρόκειται ποτέ να πάει “στους άλλους”.

Σήμερα το απόγευμα στο πανέμορφο Σαν Σεμπαστιάν θα διεξαχθεί το 142ο ντέρμπι των Βάσκων για το πρωτάθλημα (η Αθλέτικ μετράει 58 νίκες ενώ η Σοσιεδάδ έχει 46). Πλησιάζοντας στο τέλος μιας απογοητευτικής σεζόν, στην οποία και οι δυο έμειναν μακριά από τις θέσεις που οδηγούν στην Ευρώπη, το σημερινό ντέρμπι φαίνεται σαν μια καλή ευκαιρία ώστε να κλείσει η χρονιά με μια θετική ανάμνηση.

Το ρεπορτάζ από το Ανοέτα λέει ότι ο Ινίγο Μαρτίνεθ δεν θα έχει μια ευχάριστη νύχτα, αφού οι οπαδοί της πρώην ομάδας του έχουν ετοιμάσει γι’αυτόν την κλασική υποδοχή: πανό, συνθήματα, γιούχα και το πρόσωπο του τυπωμένο σε χαρτονομίσματα. Πέρα απ’αυτή τη λεπτομέρεια όμως, όλα τα υπόλοιπα αναμένεται να είναι ίδια, όπως σε κάθε ντέρμπι των δυο ομάδων: Μπύρες, pintxos, συνθήματα, χαβαλές, κοντρίτσες και κοινή πορεία προς το γήπεδο. Το ποδόσφαιρο όπως θα έπρεπε να είναι παντού.

sombrero.gr