Δεν ξεκινώ από το 2019. Ξεκινώ από τη στιγμή που ο ΧΒ άλλαξε ρότα, όταν δεν έλαβε την άδεια κι άφησε πίσω τις ηλιθιότητες/εγκλήματα (πες τα όπως θες) που έκανε ως τότε. Από εκεί και μετά, ακολούθησε σφιχτή οικονομική πολιτική. Η ομάδα παίρνει κάθε χρόνο άδεια (σε αντίθεση με άλλες), βγήκε Ευρώπη για πρώτη φορά στην ιστορία της ενώ το χρέος-σύμφωνα με την τελευταία ανακοίνωση της διοίκησης-έχει πλέον πέσει στα 2 εκατομμύρια. Αυτού του μοντέλου είμαι υπέρμαχος, αυτό το μοντέλο τυγχάνει να ακολουθεί πλέον ο ΧΒ-κάποτε με επιτυχία, πέρυσι με αποτυχία-και αυτό το μοντέλο θα στήριζα όποιος κι αν ήταν στη διοίκηση. Επί της πρακτικής εφαρμογής του μοντέλου μπορεί άλλοτε να έχω μικρότερες κι άλλοτε μεγαλύτερες διαφωνίες, είναι όμως το μόνο ρεαλιστικό αυτή τη στιγμή. Αν μάλιστα το υπόλοιπο χρέος ενταχθεί στη ρύθμιση των 120 δόσεων, αυτό θα σημαίνει μια πολύ μεγάλη ελάφρυνση που ουσιαστικά θα έβγαζε τον βραχνά του χρέους από το λαιμό της ομάδας. Και θα τον έβγαζε οριστικά, αν τηρούνταν οι δεσμεύσεις του κράτους για την ψήφιση της αναδιάρθρωσης. Όπως όμως ήταν αναμενόμενο, κάποιοι πανηγυρίζουν που οι δεσμεύσεις δεν θα τηρηθούν.
Το να οδύρομαι και να καταριέμαι που ο ΧΒ δε βάζει χρήματα, δεν οδηγεί πουθενά. Δεν θα βάλει-τουλάχιστον όχι κάποιο ποσό που να διαφοροποιεί άρδην την κατάσταση. Είτε κλάψουμε, είτε δεν κλάψουμε, δεν θα βάλει.
Αν δεν εμφανιστεί κάποιος πολύ ισχυρός οικονομικά παράγοντας-και τέτοιος δε φαίνεται-αυτή θα είναι η κατάσταση. Χειρότερη μπορεί να γίνει. Καλύτερη όχι. Γιατί ο ΧΒ είναι, συγκριτικά με τους προηγούμενους, καλύτερος ή έστω ο λιγότερο κακός.