Μία ομάδα που βολόδερνε τα μισα και πλέον χρόνια της ζωής της σε Β-Γ Εθνική, με απίθανες καταστάσεις (Κασσάνδρα, Πύργος, Νέοι Πόροι, Σιδηρόκαστρο, Πτολεμαϊδα, Παύλος Μελάς και πολλοί ακόμα προορισμοί, έχω πάει), με εράνους, δε γίνεται να σου εμπνέει η κατάσταση αυτή ηρεμία για την επόμενη μέρα.
Αν έκανε κάθε φορά 15-20 χρόνια να ορθοποδήσει και μετά πάλι loop, όταν αυτά τα έχεις ζήσει έντονα, νομίζω πως δεν αφήνει και περιθώρια αισιοδοξίας για το μέλλον.
Εμένα δεν με ανησυχεί αυτό. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει δεν είμαστε στην δεκαετία του '80 ή του '90 ούτε η δυναμική της πόλης είναι η ίδια.
Εμένα με ανησυχεί η νοοτροπία που υπάρχει στα Γιάννινα. Η οποία είναι της δεκαετίας του '80 και του '90. Διαβάζω στο σουπερ φμ του Γιαννάκη,
αποθέωση για τον Κούτρη στα πολωνικά ΜΜΕ. Η ομάδα του πάει τελικό κυπέλλου.
Αν δεν είναι αυτό επαρχιωτισμός, βλαχιά, νοοτροπία που μας πάει δεκαετίες πίσω τότε τι είναι; Είναι δυνατόν με τέτοιους δημοσιογράφους και δημόσια πρόσωπα να πάμε μπροστά; Πως να μη λέει ο απλός φίλαθλος μετά αυτό που λέει ο σερίφης;
Όταν δεν υπάρχει κανένας ή σχεδόν κανένας να ανοίξει ένα παράθυρο να μπει το καινούργιο, να πει, να φανταστεί, να σχεδιάσει κάτι νέο και το μόνο που κάνει είναι να ψάχνει τι κάνουν οι παίχτες του Π.Α.Σ. που φόρεσαν τη φανέλα του πριν μια δεκαετία, τότε πως να ελπίζεις για κάτι καλύτερο;
Δυστυχώς τα δημόσια πρόσωπα που ασχολούνται με τα του Π.Α.Σ., δημοσιογράφοι, οπαδοί, χομπίστες, βρίσκονται σε προϊστορικό επίπεδο. Αν εξαφανιζόταν ως δια μαγείας από το προσκήνιο κάποια στιγμή, ίσως το μπόι της ομάδας να ψήλωνε. Ίσως και οι οπαδοί της να σταματούσαν την ανασφάλεια, τη νοοτροπία του μικρού τίμιου, φτωχού και επαρχιώτη Ηπειρώτη της δεκαετίας του '50 και του '60 που πήγαινε στην πρωτεύουσα και αναζητούσε ένα καλύτερο μέλλον.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αν δεν επιβληθούμε νοητικά και μετά ψυχολογικά σε όλη αυτή τη βλαχιά, την οπισθοδρόμηση και την επαρχιωτίλα δεν πρόκειται να νικήσουμε ποτέ και στα γήπεδα όποιος και αν έρθει.
