Θα προσπαθήσω να καταθέσω για μια ακόμα φορά το πως βλέπω τις διεργασίες του πολιτικού σκηνικού, ολοκληρωμένα κι όποιος έχει την όρεξη το διαβάζει. Όποιος βαριέται και δεν το διαβάσει, ας μην αρχίσουν τα "ο κουμουνισμός και οι κουμουνιστές", δε θα αντέξω πάλι να απαντάω σε αήθεις επιθέσεις. Η άποψή μου εκπορεύεται από την κομμουνιστική ιδεολογία και συντάσσεται με την πολιτική ανάλυση του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Από τη δεκαετία του '80 το ΠΑΣΟΚ πάλευε τις αναδιαρθρώσεις με ιδιωτικοποιήσεις, εφάρμοσε τις ελαστικότερες εργασιακές σχέσεις, πάγωσε τους μισθούς διαμορφώνοντας το πρώτο κύμα λαϊκής δυσαρέσκειας στη μεταπολίτευση. Σε συνεργασία πάντα με την τότε ΕΟΚ, που έσπερνε την "Ενιαία Ευρωπαϊκή Αγορά", αρχή του τέλους κάθε κράτους και της οικονομίας του. Η ευτυχής συγκυρία για τις καπιταλιστικές προσαρμογές της εποχής, δεν ήταν άλλη από την αντεπανάσταση στις σοσιαλιστικές χώρες. Ο εγχώριός μας καπιταλισμός πήρε ανάσα και για πρώτη φορά κατάφερε να εξάγει κεφάλαιο για άμεση επένδυση στη μεταποίηση, στις τράπεζες, στην ενέργεια και τις τηλεπικοινωνίες. Ο έλληνας καπιταλιστής μέχρι τότε ήταν διεθνώς περήφανος για τις μεταφορές, κυρίως ποντοπόρων, ενώ πλέον απέκτησε σημαντικότατο πλεονέκτημα στην αναμόρφωση της οικονομίας σε καπιταλιστική με αποτελέσματα, κέρδη και υπερκέρδη μέχρι σήμερα. Το εισόδημα του λαού μας γνώρισε μια συγκυριακή πλασματική βελτίωση, ως αποτέλεσμα της τότε "ανάπτυξης", το οποίο όμως έχασε πολλαπλάσια με τον τραπεζικό του δανεισμό, φτάνοντας στο σημείο να επενδύει ο καθείς τα ρέστα του στο χρηματιστήριο, με το παραμύθι του λογιστή Σημίτη να τερματίζεται απότομα το 2000.
Αλλά τότε ήταν η περίοδος της μεγάλης ανάπτυξης που όλοι τους βάζανε πλάτη, για τη μεγάλη ιδέα της Ολυμπιάδας, που τρυπούσε τα ταμεία του κράτους αλλά συγχρόνως υπήρχε διατήρηση των επενδύσεων και της κατανάλωσης. Γι'αυτό αργήσαμε να ζήσουμε νέα κρίση από το τέλος αυτής του '91-'93 μέχρι το 2008. Ο Μαρξ άρρηκτα συνέδεσε την καπιταλιστική ανάπτυξη με τις κρίσεις. Την Ελλάδα την πέτυχε μέλος της Ευρωζώνης, με το ευρώ ως κοινό νόμισμα. Έτσι ήταν ελάχιστα τα "εθνικά" νομισματικά και δημοσιονομικά εργαλεία για τη διαχείριση της κρίσης, κι επιβλήθηκαν επιτακτικά ακόμα περισσότερες αναδιαρθρώσεις που ήδη πάλευαν οι κυβερνήσεις, άλλοτε του ΠΑΣΟΚ και άλλοτε της ΝΔ. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την παιδεία λάστιχο κάθε κυβέρνησης; Το ασφαλιστικό; Την υγεία που βρίσκεται διαρκώς σε φθίνουσα πορεία; Την απελευθέρωση των αγορών; Τα έργα-δώρα σε μεγαλοεργολάβους; Και ήρθε και κούμπωσε με τον περιορισμό της μονιμότητας και του αριθμού των δημόσιων υπαλλήλων, με τσεκούρωμα των ασφαλιστικών ταμείων και με συρρίκνωση των συντάξεων. Με επιβολή χαρατσιών σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μας, από τα σπίτια μας, που μια φορά αγοράσαμε και τα πληρώνουμε ακόμα, μέχρι τα νοσοκομεία που τσεπώνουν 5ευρα.
Οπότε τι κέρδιζε ο λαός μέσα σε αυτό το χάος; Επειδή πήρε μια κάλπικη αύξηση ή μια προφανέστατη κοινωνική παροχή, δεν ήταν αποτέλεσμα του "καλού" ΠΑΣΟΚ ή της "λαϊκής" ΝΔ, αλλά συνολικά μιας ευρύτερης καπιταλιστικής συγκυρίας. Που προέκυψε πρόβλημα λοιπόν στη συμμαχία των καπιταλιστών με τα ανώτερα μεσαία στρώματα; Από το διοικητικό δυναμικό διαφόρων κρατικών μηχανισμών, από τους ελεύθερους επαγγελματίες όπως οι οδηγοί ταξί ή επιστήμονες ελεύθερους επαγγελματίες σαν τους φαρμακοποιούς, απ'τους εμπόρους πετρελαιοειδών, από μεγάλα τμήματα κρατικών υπαλλήλων αλλά και τους μεγαλοαγρότες. Από την παράλληλη αλλαγή του συσχετισμού καπιταλιστικών οικονομιών σαν της Κίνας και της Βραζιλίας που αναβαθμίστηκαν και της Ρωσίας που σταθεροποιήθηκε. Από τη βαθιά και παρατεταμένη κρίση στην Ελλάδα, συνεπικουρούμενη από το ενιαίο νόμισμα και τις δεσμεύσεις στα πλαίσια της Ευρωζώνης.
Επειδή όμως τα μεσαία στρώματα δεν αποτελούν την πλειοψηφία στην κοινωνία, όπως παπαγαλίζουν οι αστοί, παρόλα αυτά είναι σημαντική δύναμη εντός αυτής αφού αποτελεί την διοχέτευση ιδεολογικοπολιτικής επιρροής της μειοψηφικής τάξης των καπιταλιστών, στην πλειοψηφούσα εργατική τάξη. Η καταστροφή καπιταλιστών είναι στα πλαίσια του ανταγωνισμού κατά τη διαδικασία της συγκεντροποίησης κεφαλαίου, με καθρέφτη το πολιτικό προσωπικό, τα νέα κόμματα κομήτες που δημιουργούνται και εν τέλει την συνολικότερη αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος.
Αυτό συμβαίνει τώρα 5 χρόνια. Η οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008, βρήκε το 2009 μία ΝΔ να αδυνατεί να κάνει πράξη όσα είχε υποσχεθεί προ διετίας. Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου ομοίως την πάτησε με τα ψέματα που έταξε στο λαό και ακολούθησε η τρικομματική ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ υπό την πρωθυπουργία Παπαδήμου. Κι ακολουθεί η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και ενδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ, η αναδιανομή ρόλων στη μεγάλη δεξιά πολυκατοικία με τον Καρατζαφέρη να παραδίδει στον Καμμένο, η "εμφάνιση" της εγκληματικής-δολοφονικής συμμορίας της ΧΑ. Η τελευταία ως εφεδρεία των αφεντικών, τα πιο λυσσασμένα σκυλιά να χτυπούν και να δολοφονούν, μετανάστες, αγωνιστές, όποιον σηκώνει κεφάλι.
Οι εργατικές-λαϊκές κινητοποιήσεις της περιόδου 2010-12 εγκλωβίστηκαν από τις ξεπουλημένες ηγεσίες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και την ταξικά άσφαιρη "αντιμνημονιακή" γραμμή, στο αίτημα να φύγει η εκάστοτε κυβέρνηση ως υπεύθυνη για την παρουσία της Τρόικας. Ακόμα και κόσμος που συσπειρώνεται με το ΠΑΜΕ, κόσμος που βρίσκεται στην πολιτική επιρροή του ΚΚΕ τσίμπησε με τις αποπροσανατολιστικές πολιτικές επιδράσεις, έχοντας αυταπάτες πως ο "νέος", "ωραίος", "καλός" ΣΥΡΙΖΑ θα ανατρέψει πλήρως τα αντιλαϊκά μέτρα του "κακού" ΠΑΣΟΚ ή και πως μια συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ μπορεί.
Η εποχή ΣΥΡΙΖΑ ως νέος εκπρόσωπος της Σοσιαλδημοκρατίας δεν ήταν ρόδινη για αυτόν. Οι έμπειροι καπιταλιστές τον εξέταζαν κάθε μέρα μέσα από τις αντιφάσεις του, με τεντωμένα τα αυτιά τους στους τροτσκιστές και σε λοιπούς "ανανεωτικούς κομμουνιστές". Ακόμα και στην αριστερή πλατφόρμα του Λαφαζάνη. Απέκτησε όμως έρεισμα. Απόδειξη το Τέξας, το Λονδίνο, ο ΣΕΒ. Το κατάφερε εγκαταλείποντας τις επαναστατικές του αντιευρώ, αντιΝΑΤΟ κορόνες, αφού από πρόγραμμα χωλαίνει. Απόδειξη η συμπόρευση με ρετάλια του παρελθόντος σαν τη Τζάκρη, ο Ρωμανιάς, ο Σγουρίδης. Προσπαθεί να χτίσει πολιτική συμμαχία με τα μεσαία στρώματα που εγκατέλειψαν τα προηγούμενα χρόνια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Το παλεύει με αστικά ΜΜΕ όπως ο ΔΟΛ.
Οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες συνεχίζουν να ταλανίζουν τα λαϊκά στρώματα και καθρεφτίζει το επίπεδο της ανάπτυξης της εργατικής πολιτικής συνείδησης στην Ελλάδα, με βαθιές ρίζες στην ιστορία του εργατικού κινήματος σχεδόν δύο αιώνες πίσω. Τότε που κάθε εργατικός συνδικαλιστικός αγώνας είχε αιματοχυσία. Τότε που σοσιαλδημοκρατικά και στη συνέχεια κομμουνιστικά κόμματα, χτυπούσαν αφάνταστα υψηλά εκλογικά ποσοστά, συμμετέχοντας σε κυβερνήσεις, πιστεύοντας πως θα αποδυναμωθεί η κυριαρχία του κεφαλαίου και θα γίνει ειρηνική μεταβίβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Υπήρχε η αντίληψη πως μία εργατική μεταβατική κυβέρνηση θα είχε διαφορά από το αστικό κράτος, και ήταν η στρατηγική που έβαλε τις τρικλοποδιές.
Το ΚΚΕ έμπρακτα από το 15ο Συνέδριο με το 19ο να αποτελεί την ολοκλήρωση, απέρριψε να παίξει ρυθμιστικό ρόλο να αναδειχθεί κυβέρνηση αστικής διαχείρισης με προσωπείο "σοσιαλδημοκρατικό", "αριστερό" ή ακόμα και "κομμουνιστικό". Προφανώς και στοίχισε πολιτικά αλλά αποτελεί την αρχή για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, διαμορφώνει τις συνθήκες για τη Λαϊκή Συμμαχία με στόχο την εργατική εξουσία. Η πείρα του διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος στις μέρες μας δείχνει πως η πάλη με τον οπορτουνισμό είναι καθοριστική.
Το ΚΚΕ δρα και αναπνέει μέσα στην κοινωνία. Δε μετρά το συσχετισμό δυνάμεων με επιφανειακά και κοινοβουλευτικά κριτήρια, γιατί πολύ απλά ξέρει από που θα ξετυλιχτεί αυτό το κουβάρι. Είναι αδύνατο να γίνει θετικό βήμα κόντρα στον αρνητικό συσχετισμό, χωρίς να συσπειρώσει το ΚΚΕ την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα. Το ΚΚΕ είναι η οργανωμένη πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Η πολιτικοποίηση των αγώνων πρέπει να ξεφύγει από τα εύκολα, τα εύπεπτα ευρωσκεπτικιστικά σήμερα ή αντικυβερνητικά πάλι αύριο. Η πραγματικότητα είναι σκληρή με αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα και την απαραίτητη πάντα κρατική βία και καταστολή. Να γίνει αντιληπτό πως η Γ' Εθνική που παίζει μπαλίτσα η Ελλάδα στο γενικότερο σύστημα του ιμπεριαλισμού δεν οφείλεται στην υποτέλεια των χθεσινών κυβερνήσεων, άσχετα αν κότεψαν κάποιοι πρωθυπουργοί ή υπουργοί, αλλά στον άναρχο ανισόμετρο καπιταλισμό και τον ασυγκράτητο μονοπωλιακό ανταγωνισμό σε εθνικό/διεθνές επίπεδο.
Γιατί στην ιστορία το κυριότερο είναι να μας διδάσκουν τα λάθη μας και να συμπεραίνουμε για το σήμερα.
