Δεν μπορώ να κλάψω.... Πνίγω τα δάκρυα μου μέσα...
Ορκίστηκα οτι δεν πρόκειται ποτέ μου να ξαναπεράσω απο την περιοχή της Πλάκας. Για εμένα πλέον δεν υπάρχει το μέρος αυτό. Μου μένει ο δρόμος που περνάει απο την Πολιτσά, όπου βρίσκεται άλλο ένα ιστορικό γεφύρι, και σε βγάζει Σκλούπο και μετά Πράμαντα.
"Καλύτερα να έπεφταν τα σπίτια μας, παρα το γεφύρι" δήλωναν οι κάτοικοι
Θυμάμαι την γιαγιά μου τη συγχωρεμένη να μου λέει ιστορίες, πως πέρναγε απο το γεφύρι για να πάει στα Άγναντα να αγοράσει αλάτι. Με βροχές, με κακοκαιρίες με χιόνια.
Θυμάμαι το μέρος αυτό, ήταν το καταφύγιο μου, όποτε είχα ζόρια, έπαιρνα το αμάξι και (χαλάλι ο κωλόδρομος) πηγαινα εκεί να ηρεμήσω, δίπλα στο γεφύρι, δίπλα στον παλιό ερημωμένο συνοικισμό της Πλάκας, με τα σπίτια να τα πνίγουν τα βατσούνια και τα πουρνάρια.
Αυτό που ένοιωσα εχθές συγκρίνεται μόνο με το χαμό αγαπημένων προσώπων...
Υ.Γ. Δεν το έριξε η βροχή. Η αδιαφορία το έριξε. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ντρέπομαι που είμαι Ηπειρώτης, απο την πατρίδα των μεγάλων ευεργετών.
