τούμπου ζίτσου Κάνω μες στο κεφάλι μου διάφορες ανακεφαλαιώσεις των σκέψεών μου αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι βγάζω άκρη.
Στις 6 Μαΐου 2010 ψηφίστηκε στην ελληνική βουλή το πρώτο μνημόνιο, το οποίο υπέγραψε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με την ΕΕ και το ΔΝΤ. Υπερψήφισαν το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ.
Στις 12 Φεβρουαρίου 2012 υπερψηφίστηκε από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ το δεύτερο μνημόνιο. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις σύσσωμη η αντιπολίτευση, καθώς και μεμονωμένοι κυβερνητικοί βουλευτές ψήφισαν αρνητικά.
Μαζί με τα μνημόνια ψηφίστηκαν ένα σωρό εφαρμοστικοί νόμοι, συνέπειες των οποίων ήταν η σώρευση των απωλειών στα λαϊκά εισοδήματα, η γιγάντωση της ανεργίας, η φτωχοποίηση μεγάλου μέρους του λαού και πολλά άλλα γνωστά.
Τα μέτρα αυτά δεν πέρασαν αδιαμαρτύρητα. Καθ' όλη τη διαδικασία πραγματοποιήθηκαν δεκάδες απεργίες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, προέκυψαν οι "αγανακτισμένοι" και λοιπά πολλά.
Φαίνεται λοιπόν ότι τα μνημόνια δεν είναι καλά. Για να έχει πέσει τόση μούντζα, τόσο δακρυγόνο, τόσα μπινελίκια, τόση φτώχεια, για να έχουν φορεθεί τόσο πολύ οι όροι "δοσίλογοι", "προδότες", "γερμανοτσολιάδες" κι ακόμα η χώρα να βουλιάζει αύτανδρη στη μιζέρια, ε, μάλλον τα μνημόνια δεν έχουν θετικά αποτελέσματα για το λαό.
Προσωπικά θεωρώ τους όρους όπως "δοσίλογοι", "προδότες", "γερμανοτσολιάδες" εντελώς ακατάλληλους για να περιγράψουν όσους κουβάλησαν και ψήφισαν τα μνημόνια. Νομίζω ότι κάπου τό 'χω ξαναγράψει, για να δω, μπα, δε βρίσκω κάτι, να και κάτι στο οποίο δεν επαναλαμβάνομαι. Τέλος πάντων, το αστικό πολιτικό σύστημα, σε αντίθεση με το λαό, έχει καθαρό ταξικό κριτήριο. Σε καιρούς παχιών αγελάδων καλοπιάνει τους ψηφοφόρους, σε καιρό ισχνών αγελάδων τους παίρνει και τα σώβρακα. Η προδοσία υπάρχει μόνο στο μυαλό όσων νομίζουν ότι το αστικό πολιτικό σύστημα πατά στις αρχές του διαφωτισμού και όσων ταυτίζουν το εθνικό με το ταξικό, πράγμα που αποτελεί μοιραία αυταπάτη.
Πέντε χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο και τρία μετά το δεύτερο, ετοιμαζόμαστε τώρα για το τρίτο. Δεν θα επαναληφθώ συγκρίνοντας την πραγματικότητα με τα προεκλογικώς ταχθέντα, συνεχίζω το συλλογισμό μου από τα παραπάνω, με μια υπόθεση εργασίας.
Αν στην κυβέρνηση δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ αλλά μια οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση, θες της ΝΔ, θες συνεργασίας, θες τεχνοκρατών, και έφερνε ένα τρίτο μνημόνιο προς ψήφιση, θα υπήρχαν αντιδράσεις ανάλογες με αυτές στα προηγούμενα μνημόνια;
Φαντάζομαι πως ναι, απαντώ μόνος μου.
Θα θεωρούνταν από το λαό ως μια νέα προδοσία; Θα έπεφταν βροχή τα "δοσίλογοι", "προδότες", "γερμανοτσολιάδες";
Ε, μάλλον ναι.
Θα υπήρχε ίσως το παραμικρό ενδεχόμενο να θεωρηθεί μια τέτοια εξέλιξη ως "αναγκαίο κακό", ως "απαραίτητη θυσία" ή ακόμα και "περήφανη νίκη των λαών κατά της λιτότητας";
Υποθέτω πως όχι.
Να γιατί:
α. Η κυβέρνηση ΝΔ/συνεργασίας/τεχνοκρατών κλπ. θα είχε υπογράψει χωρίς πολλά τσαλιμάκια και απλά θα μετρούσε τυχόν διαρροές στην ψηφοφορία και παραγγελίες δακρυγόνων (αυτές λογικά είναι εκτός μνημονίων). Θα ακουγόταν ασφαλώς πάλι τα περί "απαραίτητης θυσίας", αλλά από χείλη που τα έχουν ξαναξεστομίσει.
β. Σύσσωμη η αντιπολίτευση θα κατήγγειλε τις "μνημονιακές δυνάμεις".
γ. Μόνοι υπερασπιστές του νέου μνημονίου θα ήταν η "ομάδα αληθείας" του Μουρούτη και η καθεστωτική δημοσιογραφία.
Άντε, να δεχτώ ότι οι αντιδράσεις θα ήταν ελαφρά μικρότερες απέναντι σε μία κυβέρνηση τεχνοκρατών, λόγω της μικρότερης φθοράς των στελεχών της με τα προηγούμενα μνημόνια.
Τα παραπάνω δεν ισχύουν με την τρέχουσα συγκυβέρνηση, διότι:
α. Τυχόν συμφωνία θα υπογραφεί μετά από μία μακρά διαδικασία κατά την οποία τέθηκε επί τάπητος το ενδεχόμενο εξόδου από την ευρωζώνη, ακόμα κι απ' την ΕΕ, ενδεχόμενο που τρομάζει μεγάλο μέρος του λαού.
β. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης είναι άφθαρτα, καθώς κατά την ψήφιση των προηγούμενων μνημονίων ήταν σφόδρα "αντιμνημονιακά" και αποτέλεσαν, μάλιστα, δεξαμενή υποδοχής των αντιρρησιών των τότε κυβερνητικών κομμάτων.
γ. Τα κόμματα της συγκυβέρνησης, σε αντίθεση με τα προηγούμενα κυβερνητικά, έχουν τολμήσει ν' αναφερθούν σε γερμανικές αποζημιώσεις και αναγκαστικά δάνεια.
δ. Η μόνη αντιπολίτευση που θα καταγγέλει θα είναι το ΚΚΕ και οι χρυσαυγίτες, πράγμα που εξυπηρετεί θαυμάσια τη θεωρία των άκρων, ή όποια άλλη από τις γνωστές και ευρηματικές συνομωσιολογίες.
ε. Οι όποιες διαφωνίες επί της συμφωνίας (sic) θα έχουν να κάνουν με το ποιος θα την έκανε καλύτερη και όχι με αυτό καθ' αυτό το ζήτημα της υπογραφής ενός τρίτου μνημονίου.
στ. Το "όχι" του πρόσφατου δημοψηφίσματος θα αξιοποιηθεί ως αυτό ακριβώς που ήταν: το μέσο με το οποίο έγινε "καλύτερη" η τελική συμφωνία. Η έμμεση δηλαδή νομιμοποίησή της από το λαό.
ζ. Πάνω πάνω στη συμφωνία θα μπει το γνωστό κερασάκι της ανάπτυξης που όλο έρχεται και νά 'τη επιτέλους, καβάλα στο τρίτο μνημόνιο.
Το αποτέλεσμα -που ασφαλώς το προδικάζω και μπορεί να γίνω και ρόμπα αν ο Αλέξης δεν υπογράψει τίποτα και καταργήσει τα προηγούμενα μνημόνια- θα είναι να μας φορεθεί ένα τρίτο μνημόνιο επί των προηγούμενων δύο και οι αντιδράσεις να είναι αναιμικές. Για να μην πω πανηγυρικές.
Οπότε αναρωτιέμαι:
Σε μία τέτοια περίπτωση θα είναι τα μέλη της συγκυβέρνησης "δοσίλογοι", "προδότες" και "γερμανοτσολιάδες";
Αν όχι για ποιο λόγο ήταν τα μέλη των προηγούμενων κυβερνήσεων; Τι στην ευχή, μπας και για το καλό του τόπου, όντως, μας γαμάνε τόσα χρόνια;
Εφόσον την επαύριο μιας συμφωνίας εξακολουθούν να υφίστανται οι συνέπειες δύο + ένα μνημονίων δεν θα έπρεπε να ισχύουν τα ίδια μέτρα και σταθμά για τους κομιστές τους;
Υποψιάζομαι ότι ως απάντηση θα μου δώσουν να ξαναγλύψω την καραμέλα της ανάπτυξης, αλλά επειδή την έχουμε καταγλύψει και είμαι λίγο σιχασιάρης, θα φάω καλύτερα μια Κουκουρούκου.
Πηγή: Ένας στρατολάτης
http://fadomduck2.blogspot.gr/2015/07/blog-post_91.html#more
