Αγία οικογένεια
1. Και τι δεν ζήσαμε αυτές τις μέρες. Την πανικόβλητη ολιγαρχία πλαισίωνε πρώτη πρώτη η δυτικόπληκτη οικογένεια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη: Το πρωί μιλούσε ο πατριάρχης, το μεσημέρι ο γιος και το βράδυ η κόρη (ο μόνος που δεν μίλησε ήταν ο σκύλος της οικογένειας). Από την άλλη, ο Κώστας Καραμανλής, του οποίου η δουλοφροσύνη τον σήκωσε από τον καναπέ, έξι χρόνια μετά, για να κάνει διάγγελμα στον ελληνικό λαό με το θράσος της μετριότητας διαβρωμένης από την απάθεια/ Πανικοβλημένος από τους ψιθύρους που έφτασαν στ' αυτιά του, εμφανίστηκε με τη σεμνότητα Ιησουίτη και προχώρησε στη διάδοση της αξιοθρήνητης σκέψης του. Η «αγία οικογένεια» συσπειρώθηκε σ' έναν «ιερό σκοπό».
2. Οι πνευματικοί άνθρωποι της Αριστεράς χρησιμοποίησαν τη νίκη τους στο δημοψήφισμα αρχίζοντας χωρίς δισταγμό την επικοινωνία με τη Μέρκελ προετοιμάζοντας τη μετάβασή τους στην Ευρώπη με το χαρακτήρα ιεραποστόλων και με την ελπίδα ότι θα ανοίξουν ένα πεδίο στη συντηρητική Ευρώπη, ενώ θα όφειλαν απλώς να ανοίξουν τα μάτια τους. Το δημοψήφισμα ήταν μια στιγμιαία έξαρση του οποίου η βάση είναι θρησκευτικής ηθικής και γενικώς πνευματικής διαπλάσεως.
3. Η εμμονή μας για την Ευρώπη μάς αφαιρεί κάθε δυνατότητα σχεδιασμού της ζωής μας. Γεμάτοι αγωνία παρακολουθούμε τι σχεδιάζουν οι ξένοι, αφήνοντας όλα τα πλεονεκτήματα πάνω τους. Θεωρούμαστε κομήτες προορισμένοι να πέσουμε μέσα στη χώρα μας, χωρίς να καταλάβουμε τίποτα. Και δεν θα έχει καμία απολύτως σημασία αν οι ιστορικοί του μέλλοντος αναρωτηθούν ποια θα μπορούσε να είναι η έκβαση του πολέμου με τους Ευρωπαίους. Η πολυπόθητη συμφωνία - αν τελικά υπάρξει - θα χρειαστεί εθελοντές πολίτες έτοιμους να άρουν τις αμαρτίες μας σε μια κατάσταση υπέρτατης θυσίας, όπως έκαναν οι πρόδρομοι που μας ετοιμάζουν το δρόμο προς τον ουρανό. Η ανελέητη εκμετάλλευση από τις τραπεζικές κάστες δημιούργησαν ένα ασφυκτικό πλαίσιο οδηγώντας σ' έναν απάνθρωπο στωικισμό - σαν μια εσωτερική φωνή να επέβαλε στον καθένα να θεωρεί καθήκον του να αντέχει κάθε βάρος. Η συμφωνία αποπροσανατολίζει τους πολίτες γιατί δεν τους επιτρέπει να οργανώσουν συνειδητά και ψύχραιμα την άμυνά τους σε αυτό που θα προκύψει. Ολα θα συντελεστούν γρήγορα, από τις ολιγόλογες διαταγές της Μέρκελ, η οποία, μελετημένη και ακριβής, συνεχίζει την ομηρία μας αλλάζοντας την παρτίδα στο σκάκι ψύχραιμα υπέρ των τραπεζών. Θα προσπαθήσουν να μας διαλύσουν σαν σαπουνόφουσκες γνωρίζοντας τις ανεπάρκειές μας. Πενιχρά αποτελέσματα, με βέβαιη υποταγή. Για άλλη μια φορά, θα προσπαθήσουν να μας ξεγελάσουν, όπως πέντε χρόνια τώρα, γιατί δεχτήκαμε, αντί για μια αντίσταση εφ' όλης της ύλης, τη μυθομανή νοοτροπία όσων παρέλασαν ως πρωθυπουργοί και όσων τους στήριξαν μέσα από τις εφημερίδες και τα κανάλια τους.
4. Οι Ευρωπαίοι από την αρχή μας έδωσαν να καταλάβουμε πως δεν θα απολαμβάνουμε καμία τιμή και κανένα σεβασμό. Το βασικό τους πρόβλημα είναι να αποσοβηθεί η διατάραξη της εσωτερικής τάξεως από τους Ελληνες, γνωστούς για τις ελευθεριακές αντιλήψεις τους για τη ζωή. Δεν είναι τυχαίο πως οι φιλόσοφοι Σοπενάουερ και Νίτσε έγραφαν πως ντρέπονται που ανήκουν στο γερμανικό έθνος. Ο κορυφαίος Γάλλος ποιητής Αρθούρος Ρεμπώ πήρε των ομματιών του και τραβήχτηκε στην έρημο του Χαράρ. Οι ποιητές Σέλλεϋ, Μπάυρον, Τζων Κητς έφυγαν τρέχοντας από την ένδοξη Αγγλία. Το μόνο που έχει απομείνει από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό είναι οι τραπεζικοί λογαριασμοί και οι αυθεντικοί εκβιασμοί που λειτουργούν με ένα αποδοτικό δίκτυο τοκογλύφων που καταφέρνουν να εξασθενούν τους αδύναμους προς όφελος μιας τάξης που αποκτά όλο και μεγαλύτερη οικονομική επιφάνεια.
5. Μας αντιμετώπισαν σαν μια φατρία ιδανική προς εκμετάλλευση. Η ήπια στάση μας δημιούργησε την πιο ταραχώδη και δραματική περίοδο από τη μεταπολίτευση. Είναι σίγουρο πως χωρίς πολύ κόπο οι Γερμανοί θα επωφεληθούν και θα μας δώσουν να καταλάβουμε, με την προτεσταντική ηθική τους, ότι πρέπει να συνεχίσουμε να υποφέρουμε χωρίς διαμαρτυρία. Τυφλή αδιαλλαξία; Δικαίωμά τους. Εμείς εμφανιζόμαστε μπροστά τους, όχι αυτοί. Δολιότητα; Αυτό είναι το παιχνίδι του καπιταλισμού και όποιος παίζει και εκπροσωπεί ένα λαό αδύναμο γίνεται έρμαιο και μελλοντικό ναυάγιο.
Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ