Δεν μου φαντάζει καθόλου απίστευτο το πώς η ζωή
έφερε το σενάριο έτσι.
Γιατί ανήκω στο αναχρονιστικό είδος ανθρώπων που πιστεύουν
ακόμη στο Θεό και στη μοίρα.
Και ήταν ήδη τετελεσμένο και όχι προβλέψιμο στο δικό μου μυαλό
από τότε.
Λέγεται Θεία Δίκη και πραγματικά δεν είναι στη διακριτική ευχέρεια ή την δυνατότητα κανενός να την απονείμει
ή να την αποτρέψει.
Γιατί είναι αλάνθαστη και ανίκητη.
Δεν βρίσκω διάθεση όμως για να χαρώ και μου την στερήσανε
και πάλι οι ίδιοι.
Συγκεκριμένα η προαιώνια "δίψα" κάποιων ανθρώπων του Νησιού,
για αίμα, για πόνο και για ποτάμια από δάκρυα χωρίς τέλος.
Τα ζήσαμε και δεν σβήνουν δυστυχώς, γιατί δεν αφήνουν.
Εκεί ακριβώς είναι για μένα ο "τοίχος" που πάνω του πέφτω
και τώρα και τότε και εκεί τελειώνουν όλα.
Διότι πληροφορούμαι την "ετυμηγορία" της ζωής,
καθώς την ίδια στιγμή συγκλονίζομαι και πενθώ το Κρητικόπουλο
που του στερήσανε οι αιμοδιψείς τη ζωή ή την θέληση για ζωή,
στα Ηπειρώτικα χώματα και τον αφήσαν να πλανιέται η ψυχή του
αδικαίωτη σαν ίσκιος, για πάντα σ' ετούτη την πόλη...
Είναι αλάνθαστη όμως και θα " κεράσει" η μοίρα αδρά
όταν θα πάρει ζωή απ' τον άλλο κόσμο,
είτε το μάθει κανείς ποτέ, είτε όχι.
Ούτε χαρά, ούτε διάθεση, ούτε τίποτε...
Οργή μόνο και θλίψη και ίσως μία ευχή.
Να μην ξαναπαραστεί η δυνατότητα στην ομάδα τους
να ορθοποδήσει, και να μην ξανασυναντήσω πουθενά και ποτέ
κανέναν και τίποτε απ' αυτούς.