........όπως καθόμουν στο γραφείο και έκανα την δουλειά μου με καλεί ο διευθυντης και μου ανακοινώνει οτι λόγω κρίσης αποφασίστηκε να γίνουν περικοπές και ως εκ τούτου είναι αναγκασμένος να με απολύσει. Σάστισα, είχα πάρει και αυτό το κωλοδάνειο, πώς θα πλήρωνα τις δόσεις τώρα; Καθώς μάζευα τα πράγματα μου με έπιασε ενας δυνατός πονοκέφαλος, τότε συνηδειτοποίησα οτι αυτό συμβαίνει συχνά τελευταία και οτι είχα αμελήσει να πάω να πάρω τις εξετάσεις που που είχα πάει να κάνω πριν ενα μήνα.¨Ετσι αφού είχα πολύ ελευθερο χρόνο πλέον αποφάσισα να πάω στο διαγνωστικό κέντρο...... Όταν έφτασα εκεί με κάλεσε στο γραφείο του ο διευθυντής και μου είπε οτι προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν μαζί μου εδω και καιρό αλλα δεν μπορούραν να με βρούν γιατι προφανώς είχε γίνει κάποιο λάθος στην καταχώρηση του τηλεφώνου μου και οτι δυστυχώς έχω ενα όγκο στο κεφάλι και θα πρέπει να ξεκινήσω άμεσα χημειοθεραπείες για να έχω κάποιες πιθανότητες επιβίωσης.....¨Εγινα ρετάλι .....πήγα στο σπίτι μου να σκεφτώ κάπως πιο ψύχραιμα τα πράγματα. Μόλις άνοιξα την πόρτα χτύπησε το τηλέφωνο, ήταν απο το τοπικό νοσοκομείο....μου είπαν οτι ο πολυαγαπημένος μου πατέρας είχε πάθει ένα βαρύ εγκεφαλικό και οτι έπρεπε να πάω άμεσα εκεί αν θέλω να τον προλάβω ζωντανό.....Αυτό ήταν..... ο κόσμος μου κατάρευσε.....αποφάσισα να παω στο διπλανό δασάκι και να βρώ ενα τρόπο να δώσω τέλος στην ζωή μου.Περιπλανιώμουν για ώρες ωσπου έφτασα σε μια λίμνη όπου και αποφάσισα να δέσω μια πέτρα στο λαιμό μου να πέσω μέσα και να πνιγώ.Καθώς έκανα τις προετοιμασίες άκουσα μια φωνή να καλεί σε βοήθεια.Στην αρχή νόμιζα οτι ήταν στην φαντασία μου αλλά καθώς οι φωνές συνεχιζόταν αποφάσισα να πάω να δω απο που προέρχονται....Ετσι βρέθηκα στην άλλη πλευρά της λίμνης και είδα ένα βάτραχο να έχει μπεχτεί στα δίκτια ενός ψαρά, να μην μπορεί να ξεφύγει καινα καλεί απεγνωσμένα σε βοήθεια.Τον λυπήθηκα τον κακομοίρη και τον βοήθησα να ξεμπλέξει. "Σε ευχαριστώ καλέ μου ανθρωπε" μου λέει "δεν ξέρω τι θα γινότανε αν δεν βρισκόσουν στο δρόμο μου". "Μα καλά, εσύ βατραχος και μιλάς με φωνή ανθρωπινή;" του λεω. "Ασε, μεγάλη ιστορία, που να σου εξηγώ τώρα" μου λέει και στην συνέχεια κοιτώντας με βαθεία μεσα στα μάτια μου λέει: "Δεν είναι σωστό να τα παρατάμε στην πρώτη δυσκολία που μας τυχαίνει.Άντε πήγαινε στο σπίτι σου και να δείς που όλα θα πάνε καλύτερα και σε ευχαριστώ και πάλι για αυτό που έκανες σήμερα".....
Άφου συνάντησα βάτραχο να μιλάει, όλα είναι πιθανά σε αυτή τη ζωή σκέφτηκα και αποφάσισα να αναβάλω τα σχέδια μου και πήρα το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι μου. 'Οταν έφτασα εκεί χτυπούσε και πάλι το τηλέφωνο.'Ηταν ξανά απο το νοσοκομείο..Μου είπαν οτι είχε γίνει ενα θαύμα και οτι η κατάσταση της υγείας του πατέρα μου είχε βελτιωθεί αισθητα και οτι ήταν πολύ πιθανό να πάρει εξιτήριο ακόμη και αυριο.......Την επόμενη μέρα αποφάσισα να ασχοληθώ με την δικιά μου τη υγεία. Πήγα ξανά στο διαγνωστικό κέντρο και έκανα μια σειρά απο επαναληπτικές εξετάσεις. Μετα απο λίγο με κάλεσε ξανά ο διευθυντής στο γραφείο του και μου είπε οτι ηταν εκπληκτικό αυτο που είχε συμβεί, ο οργανισμός μου είχε απορροφήσει τον όγκο, οτι έχω διαφύγει πλέον κάθε κίνδυνο και οτι μπορώ να επιστρέψω κανονικά στις καθημερινές μου δραστηριότητες. Πασιχαρής και καθώς είχα τελειώσει σχετικά νωρίς αποφάσισα να πάω σε δυο τρείς εταιρίες και να αφήσω το βιογραφικό μου. Τό ίδιο απόγευμα με πήραν απο το γραφείο προσωπικού της μεγαλύτερης εταιρίας που είχα παει το πρωί και μου είπαν οτι ο πρόεδρος είχε εντυπωσιαστεί απο τα προσόντα μου και ότι μπορούσα να πάω την επόμενη κιόλας μέρα και να αναλάβω χρέη διευθυντού με πολύ ικανοποιητικές αποδοχές. Τότε θυμήθηκα την συνάντηση που είχα με τον βάτραχο την προηγούμενη μέρα και συνειδητοποίησα οτι σίγουρα είχε βάλει το χεράκι του για να αλλάξει η τύχη μου, ετσι αποφάσισα με την πρώτη ευκαιρία να πάω να τον ξαναβρώ να του πώ τουλάχιστον ενα ευχαριστώ. Πράγματι το επόμενο Σάββατο πήρα το γνωστό δρόμο για το δασάκι.....Έψαξα παντού, περπάτησα όλο το δάσος αλλα δεν τον βρήκα πουθενά. Έτσι αποφάσισα απογοητευμένος να πάρω τον δρόμο της επιστροφής, οπότε βλέπω τον βάτραχο να ρεμβάζει δίπλα στην λίμνη που τον είχα συναντήσει και την πρώτη φορά, έπρεπε να το είχα φανταστεί..... Τον πλησιάζω και τον χαιρετάω εγκάρδια. "Τι κάνεις" μου λέει και μου κλείνει πονηρά το μάτι. ¨Πολύ καλά" του απαντάω "αλλά φαντάζομαι το ξέρεις.Σε ευχαριστώ παρα πολύ, θέλω να κάνω κάτι και εγώ για σένα για να σε ευχαριστήσω". "Ήδη έκανες αρκετά" μου λέει,"αν δεν βρισκόσουν στο δρόμο μου εγώ δεν θα ζούσα τώρα, είμαστε πάτσι"..... " Σε παρακαλώ επιμένω, πρέπει να κάνω κάτι για σενα" του λέω "Βρε δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα" μου ξαναλέει.... ¨Όχι οχι, πρέπει να κάνω οπωσδήποτε κάτι για σένα επίμένω" του λέω " Ε, αφού επιμένεις" μου απαντά "θέλω να με γ@μήσεις" Πάγωσα...."Ρε βάτραχε τι είναι αυτα που λές" του κάνω...... "'Ακου να σου πω " μου λέει ¨εγω δεν σου ζήτησα τίποτα. Εσυ ήρθες εδώ και με πρήζεις θέλω να σου κάνω κάτι και θέλω να σου κάνω κάτι.Εγώ αυτό θέλω, αν μπορείς να το κάνεις κάντο αλλιώς άντε τράβα στο δρόμο σου και παράταμε και μένα στην ησυχία μου"......
Ντράπηκα. Μου έπεσαν τα μούτρα....αυτός τόσα είχε κάνει για μένα και εγώ δεν μπορούσα να του κανω αυτη την μικρή, έστω και αηδιαστική, χάρη; Έτσι κατέβασα τα πανελόνια μου..... αλλά μόλις του τον ακούμπησα λίγο... έγινε μια λάμψη και μέσα σε ενα σύνεφο χρυσόσκονης ο βάτραχος μεταμορφώθηκε μπροστά στα μάτια μου στο 16χρονο κορίτσι...........
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΥΡΙΕ ΠΡΟΕΔΡΕ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΠΟΥ ΕΛΕΓΕ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΣ Η ΜΑΝΑ ΤΗΣ