Είχα έτοιμο επικό κείμενο γι αυτή την ομάδα στο κλείσιμο της αυλαίας,αλλά για πολλούς και διάφορους λόγους δεν μας έκατσε...
Έτσι κι αλλιώς τα αγωνιστικά δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον...
Όλη την ημέρα αναρωτιόμουν αν έπρεπε να πάω στο τελευταίο ματς αυτής της μεγάλης ομάδας.
Τελικά σεβόμενος την ΠΑΣολέδικη ψυχή μου, φόρτισα μπαταρίες στη φωτογραφική μηχανή και στην καρδιά και ξεκίνησα για τη Λεωφόρο.
Είχε προηγηθεί μια επίσκεψη στην Κ-20 αλλά και στην προπόνηση στα Σπάτα και για μένα ήταν μονόδρομος η παρουσία μου στην τελευταία(άνευ ουσίας) παράσταση.
Η ομάδα δεν κατάφερε να πάρει τη νίκη, όμως για ακόμη ένα αγώνα έδειξε τις αρετές της και εκνεύρισε τους αντίπαλους οπαδούς με τις αντεπιθέσεις της και τον τρόπο παιγνιδιού της...Ισοφάρισε και τα καπνογόνα των βάζελων ακόμη δεν είχαν σβήσει, δείχνοντας πως δεν είμαστε η ομαδούλα που μόλις τρώει το πρώτο τελειώνει. Βέβαια με την αγωνιστικότητά της ήθελε να δείξει πως δεν επηρεάστηκε από το όνειδος του αποκλεισμού από την Ευρώπη (για εξωαγωνιστικούς λόγους) για δεύτερη φορά...Όμως αυτό που δεν μπόρεσε να κρύψει με τίποτε, είναι πως ο μεγαλύτερος αντίπαλος της ήταν η διοίκησή της.
Είναι μεγάλο κρίμα να κατεβάζεις στο γήπεδο μια τόσο ανταγωνιστική ομάδα και οι καρδιές, το συναίσθημα, ο αυθορμητισμός, η χαρά, η έκρηξη, οι φωνές των οπαδών να μένουν παγωμένες, τη ίδια στιγμή που βλέπεις στο youtube γκολ από αγώνα Γ' εθνικής του ΠΑΣ, όπου "μπουκώνουν" τα ηχεία από τις ιαχές και ζαλίζεται το μάτι με την ακανόνιστα εκρηκτική κίνηση της μάζας των οπαδών μας.
Αδικήθηκε αυτή η ομάδα (όπως πολλές άλλες μεγάλες ομάδες του θρυλικού ΑΓΙΑΞ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ κατά το παρελθόν) αλλά για 2η φορά αδικήθηκε εκ των έσω.
Μένει λοιπόν ως μελλοντικός στόχος, ως όνειρο η στιγμή που αυτή η ομάδα θα βαδίσει δίχως τρικλοποδιές και υγιής ώστε να αναδείξει την πραγματική δυναμική της.
Και πιστεύω πως αν κάτι που πειράζει τον πραγματικό ΠΑΣολέ,είναι το γεγονός πως αυτή η ομάδα δεν μπορεί να βγάλει στην επιφάνεια την πραγματική δυναμική της.
Όσο όμως υπάρχουνε πολλοί από εμάς που δεν εγκαταλείπουν και την παλεύουν ακόμη, τόσο θα παραμένει η φλόγα ζωντανή και θα δίνει κίνητρο και σε νέες γενιές,όπως του 15χρονου που με το κασκόλ δεμένο στον καρπό πέρασε προς τις θύρες 6-7 της Λεωφόρου(έστω υπό την προστασία της ευρύτερης οικογένειάς του, που είχε και μέλη του παο).
Σημασία όμως μάγκες έχει η φλόγα που έχει μέσα του ο κάθε ΠΑΣολές, την οποία πρέπει να κρατά ζωντανή, είτε επισκέπτεται το Camp Nou για τουρισμό, είτε πάει στη Λεωφόρο, την Τούμπα, το Καραισκάκη και όπου αλλού, δηλώνοντας πως παντού υπάρχει ένας ΠΑΣολές, χωρίς να υπολογίζει, χωρίς να φοβάται τίποτε και κανένα...
Πάντα δίπλα σου ΑΓΙΑΞ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥΣτο γκολ και στον όρκο νίκης...