Πριν κάτι μέρες μιλάγαμε κάτω από τον πλάτανο για το Αθλητικό Ραντεβού. Για το "κλάνει ο πεθαμένος ωρέ Λάκη μου?''. Για την φάρσα με τα γιαούρτια, για το ''πάρκιγκ ψάχνεις ωρέ χαμώρ?", για το 5λεπτο με τις κάρτες από τα διάφορα μαγαζιά, για την πάλαι-ποτέ γωνιά των επωνύμων το LeCafe και τον Σταύρο Νταή...Για το πως στηνόμαστε κάθε Δευτέρα και Παρασκευή στις 22 και κάτι να δούμε τον Νίκο και τον Λάκη. Να ακούσουμε κανένα νέο, να δούμε κανά βιντεάκι από τα παλιά από την δεκαετία του 80 και 90, να μας αναπτερώσουν το ηθικό με τα "χωριά και τις πολυκατοικίες", να γελάσουμε με το ''έλα πάρτε πίτσα πεινασμένα", να μας συσπειρώσει. Να τον βρίσουμε όταν υποστηρίζε Κολέμπα και Κούγια. Να κλαίμε από το γέλιο με το βιντεο από την Κατερίνη που έβγαινε από την Μερσεντες. Να μας λέει ο Μήτσος (από τον Πύργο) οτι τις δύσκολες εποχές για την ομάδα πως προσπαθούσε να μπει στο ίντερνετ στην Αθήνα για να δει την εκπομπή και να μάθει τι γίνεται στην ομάδα, στην πόλη και στα ποδοσφαιρικά στέκια.
Και όταν την Κυριακή η κερκίδα να βράζει και οι όρθιοι της σκεπαστής (εκεί κάτω από τα επίσημα-αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε όσους διαβάζουν αυτές τις αράδες) να είμαστε έτοιμοι να σαλτάρουμε μέσα και να φτάσουμε στον πάγκο των φιλοξενούμενων ή με τους Τερορ-βίτσες, αυτός να βγαίνει στο μικρόφωνο για να κάνει τις συστάσεις και να ακούει τις χριστοπαναγίες του. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς άραγε από τον Λάκη...
Όπως είπε και ο Μιχάλης άλλος ένας ''φεύγει'' από το γήπεδο και την ομάδα. Άλλος επειδή ξενέρωσε και άλλος επειδή έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για την άλλη όχθη... και πλέον δεν ξέρω αν φτάνουν τους 30(?), 50(?) οι γνωστές φάτσες στο γήπεδο.
Ο Λάκης ήταν κομμάτι της πόλης μας. ΄Ηταν κομμάτι της ομάδας μας. Και υπό αυτές τις έννοιες κομμάτι της ζωής μας.
Λάκη μου, muchas gracias. Για όλα αυτά που με κάνουν να εύχομαι να γυρίσει η ομάδα στις Β και στις Γ εθνικές και να γυρίσω και γω στην ομάδα που αγάπησα.
Δώστε μου πίσω τις Κυριακές μου
