Με πιο ήρεμο κεφάλι σήμερα, βλέπουμε φέτος τον ΠΑΣ να μην έχει κανένα από τα στοιχεία
που τον διέκριναν τις προηγούμενες χρονιές, ίσως γιατί οι μαγικές συνταγές είναι καλές... αλλά όχι για πάντα.
Διαφορετικά όλες οι ομάδες του κόσμου θα μπορούσαν με το ελάχιστο κόστος να επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο
τις ίδιες επιτυχίες. Υπό αυτή τη σκέψη δεν πρέπει να περιμένουμε πολλά φέτος,
όχι τίποτε άλλο αλλά σκασίλα κάθε ΣουΚουΔου δεν κάνει και καλό.
Ως τώρα στο πρωτάθλημα 2-3 νίκες σε πάνε 6ο και αντίστοιχα 2-3 ήττες 14ο
αφού πολλές ομάδες βράζουν στο ίδιο ζουμί.
Ευτυχώς προς το παρόν Πανθρακικός και Καλλονή έχουν μείνει πίσω
και δεν βλέπουμε φαινόμενα απελπισίας και πανικού.
Ο προβληματισμός όμως είναι μεγάλος και θα γίνεται μεγαλύτερος όσο αυτό που ονομάζουμε τύχη
συνεχίσει να μας γυρίζει την πλάτη. Γιατί νομοτελειακά δεν μπορεί να είσαι μονίμως το θύμα της τύχης εφόσον αξίζεις.
Αν όμως το κουμπί της τύχης συνεχίσει στο ίδιο μοτίβο μάλλον πρέπει να αναζητήσουμε τα πραγματικά αίτια της κακής εικόνας και των άσχημων αποτελεσμάτων αντίστοιχα.
22 τελικές χθες αλλά μηδέν βαθμοί. Έχω πάει σε πολλά εκτός έδρας με τον ΠΑΣ και αυτό που παρατηρώ στους αντιπάλους είναι το πάθος, το σκύλιασμα, την αντιμετώπιση σαν τελικό των αγώνων εναντίον μας. Αυτό δεν το βλέπω σε μας. Ποτέ δεν κατάλαβα το λεγόμενο αναγνωριστικό πρώτο 10λεπτο.Τι να αναγνωρίσεις στο λεβαδειακό και τον πλατανιά. Αν δεν μπεις από το πρώτο λεπτό(εφόσον θέλεις εξάπαντος τη νίκη) με σκοπό να στραγγαλίσεις τον αντίπαλο τότε εγκλωβίζεσαι μονίμως σε αυτό το αποκρουστικό είδος παιγνιδιού, κατά το οποίο ο αντίπαλος με μια αντεπίθεση σου παίρνει το ματς κι εσύ κατά τα άλλα αναπολείς τα βιπ στα περιστέρια.
Τέλος αυτός ο λεγόμενος "νόμος του ποδοσφαίρου" κάνει διακρίσεις ...είναι νόμος ρατσιστής.... διότι υπέρ του ΠΑΣ εμφανίζεται σπάνια, ενώ κατά του ΠΑΣ είναι στην ημερήσια διάταξη.
