Τι σου είναι η πουτάνα η μπάλα?
Παραλίγο έμφραγμα στο 94' τα βαζέλια.
Η κεφαλιά του Σκόνδρα έδωσε τα φάλτσα με κατεύθυνση το γάμα της εστίας του Κοτσόλη,
όμως η μπάλα πήρε από την αρχή ύψος και χάθηκε η ευκαιρία για μέγα κάζο.
Χάθηκε η ευκαιρία να βγουν αυτό το παγωμένο και αδιάφορο βράδυ Πέμπτης οι ΠΑΣολέδες έξω.
Γιατί όλο και κάπου θα γινόταν απόψε μαζώξεις, αν όχι στο δρόμο σε στέκια... όπως παλιά,
με αφορμή μια τόσο δύσκολη και ανέλπιστη ανατροπή.
Ο βάζελος δεν φόρτσαρε είναι αλήθεια, κάθισε στο αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα,
έδωσε την κατοχή στον ΠΑΣ αλλά η έλλειψη ποιότητας στη δημιουργία,
δεν έδινε τη δυνατότητα στην ομάδα μας να κάνει τις τελικές που χρειαζόταν ώστε να δημιουργηθούν
οι προυποθέσεις για να φθάσουμε στα 2 γκολ που έδιναν την πρόκριση.
Ο ΠΑΣ όμως αυτή τη φορά έδειξε θέληση και πείσμα, ήταν μαχητικός, αλλά χρειαζόταν τον άνθρωπο
που θα πάρει μπάλα και θα τη μοιράσει σωστά, χωρίς πανικό και σπασμωδικές κινήσεις.
Βέβαια σίγουρα θα ακουστούν και οι σκοτεινές απόψεις...
"0-1 χωρίς αντίκρυσμα, υπό τη σκιά των διαπραγματεύσεων για Χουχούμη και την ευκαιρία για εξτραδάκι στο στοίχημα".
Αν δεν δηλητηριάσουμε το μυαλό μας, η νίκη (ΠΑΟ-ΠΑΣ 0-1, Φερφελής κεφαλιά) είναι ένα deja vu του 0-1 της 15ης Φεβρουαρίου 1989...ΠΑΟ-ΠΑΣ ξανά 0-1 (Κεραμιδάς 21' κεφαλιά)!!!
Φυσικά στα πλαίσια της αποτοξίνωσης του μυαλού μας, ίσως το αποτέλεσμα αυτό να εντάσσεται στα πλαίσια της απάντησης στο ερώτημα: γιατί είμαι ΠΑΣ?
Γιατί ο ΠΑΣ είναι απρόβλεπτος και γεμάτος συγκινήσεις, δεν κατάσσεται πουθενά...
από το όσο μας πληγώνεις τόσο μας πωρώνεις...στο γεννήθηκες για να τους πολεμάς.
Κι από τα ντενουαρ μιας ανέλπιστης ήττας, στη μέθεξη μιας νίκης.
Η ιστορία λοιπόν πολλές φορές επαναλαμβάνεται... κλωνοποιείται θα έλεγα καλύτερα.
Κι όσοι πουν ότι μπορούσαμε να προκριθούμε ίσως να έχουν δίκιο,
αλλά ο ΠΑΣ πρέπει να ξαναβρεί τα μονοπάτια που τον έκαναν ομάδα θρυλική...
η μαγιά υπάρχει αλλά βρίσκεται σε λάθος χέρια.
