Με κίνδυνο να παρεξηγηθώ αλλά θα παραθέσω προσωπική εμπειρία
από εντός έδρας αγώνα (20-9-87) για την αγωνιστική περίοδο 1987-88.
Με μόλις 2 ματς στην προϊστορία των δύο ομάδων τα οποία η ομάδα με το "ειδικό βάρος" ΠΑΛΙ τα είχε χάσει και τα δύο,
ο ΠΑΣ υποδέχθηκε την άγνωστη στον ποδοσφαιρικό χάρτη μέχρι τότε ξάνθη.
Η εμπειρία από άγνωστες επαρχιακές ομάδες που επισκέπτονταν τους Ζωσιμάδες ήταν κωμικοτραγική.
Έντονα φωσφοριζέ χρώματα στις φανέλες, ποδοσφαιριστές με ατσούμπαλα άσπρα λεία πόδια
σαν ποδαράκια βατράχου, κούρεμα 3 10ετίες πίσω, σκληροτράχηλοι και άμπαλοι με καθυστερήσεις από το 1ο λεπτό.
Η ξάνθη δεν αποτελούσε εξαίρεση, με φανέλλες 2 νούμερα μεγαλύτερες που δέσποζαν χρώματα
σαν το κόκκινο της παπαρούνας και λευκό σαν τη φουστανέλλα του Πετρόμπεη, με επίσης πανλευκο σορτσάκι με πιέτες,
άστραφταν σαν μπουγάδα γεροντοκόρης και σε συνδυασμό με την ηλιόλουστη φθινοπωρινή μέρα
χρειαζόσουν γυαλιά ηλίου απαραίτητα για να παρακολουθήσεις ματς.
Ατσούμπαλοι παίκτες με κατακόκκινα μάγουλα και άπλυτες, πατικωμένες φράντζες με κοκοράκια εδώ κι εκεί
έτρεχαν ακατάπαυστα, κλώτσαγαν, βάραγαν και έπεφταν ημιλιπόθυμοι σε κάθε μαρκάρισμα.
Πόσο δε όταν προηγήθηκαν.Τελικά ο ΠΑΣ κέρδισε με ανατροπή 2-1 κι επανήλθαν οι καρδιές στη θέση τους,
γιατί για 2 γενιές φιλάθλων η ισοπαλία και μόνο από ομάδες που ήθελες λεξικό εκείνα τα χρόνια για να να τις μάθεις,
ισοδυναμούσε με καταστροφή.
Κάπως έτσι άλλωστε δομήθηκε η ψυχοσύνθεση του ΠΑΣολέ και μέχρι σήμερα
δεν μπορεί να ανεχθεί ήττα ούτε σε φιλικό από την Κ-20.
Πέρασε λοιπόν κι ξάνθη στο πάνθεον των ομάδων που μετά τη χρυσή εποχή του ΑΓΙΑΞ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ
επισκέφτηκαν στους Ζωσιμάδες και με την τραγικότητά τους μεας επανέφεραν στην οικτρή πραγματικότητα
(Αλμωπός Αριδαίας,Αγρ.Αστέρας, Νάουσα, Εορδαϊκος, Εδεσσαϊκός, Μακεδονικός κλπ)
Και βλέποντας αυτό το επίπεδο αναπολούσαμε την αίγλη της Α΄Εθνικής.
Ήρθε λοιπόν στιγμή που αυτές οι ομάδες σήκωσαν κεφάλι και λένε λόγια και γι αυτό ίσως δεν φταίνε αυτοί αλλά εμείς οι ίδιοι.