ΟΛΖΝΤΞΑΝΘ’!! ή Groundhopping στο Ξάνθη – ΠΑΣ Γιάννινα (17/04/2016)
Ένα διαφορετικό “Groundhopping” δημοσιεύουμε αυτή τη φορά, μιας και τώρα δεν θα ταξιδέψουμε σε κάποια άγνωστη γωνιά της Ευρώπης ή κάποιο παθιασμένο λατινοαμερικάνικο πέταλο, αλλά στην Ξάνθη, εκεί όπου το διπλό του ΠΑΣ Γιάννινα έστειλε στα ουράνια τους πασολέδες, οι οποίοι περίμεναν πώς και πώς την έξοδο στην Ευρώπη. Τελικά, μπορεί ο Πανιώνιος να έλαβε την πολυπόθητη άδεια να συμμετέχει αυτός στα πλέι-οφ της Σούπερ Λιγδ και να στέρησε τη θέση από τους Γιαννιώτες, όμως τα όσα έζησαν στην “ακριτική” πόλη οι οπαδοί του ΠΑΣ, θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στην καρδιά και το μυαλό τους, όπως μας αφήνει να καταλάβουμε και η γλαφυρή περιγραφή του Α.Φ.
ΟΛΖΝΤΞΑΝΘ’!!Λίγο η έκπληξη της αδειοδότησης, λίγο η όρεξη για ευρωπαϊκή έξοδο με την οποία έχουμε μείνει τα τελευταία χρόνια και πολύ η σκέψη ότι θα ξανάσμιγε κόσμος απ’ όλη την Ελλάδα για να ξαναφωνάξει για τον ΠΑΣ, έφερε τον ξεσηκωμό…όλη η πόλη ζούσε με τη σκέψη του αγώνα Ξάνθη-ΠΑΣ Γιάννενα τις τελευταίες 10 μέρες.
Το φιτίλι σε ό,τι αφορά την παρέα το άναψε ο Γιάννης, που επέσπευσε την επιστροφή του από τη Γερμανία στα πάτρια εδάφη κατά μία βδομάδα μόνο και μόνο για να ταξιδέψουμε όλοι μαζί στα Πηγάδια και να θυμηθούμε τα παλιά. Οι ιντερνετικές παροτρύνσεις από Ντίσελντορφ και Μυτιλήνη δίναν και παίρναν, άσχετα αν ο ερωτικός μετανάστης φίλος μας από τη Λέσβο μάς «πούλησε» τελικά και αναγκαστήκαμε να πάμε μόνοι μας.
Όλη η βδομάδα πέρασε με συζητήσεις επί συζητήσεων και προσμονή για το παιχνίδι που στο μυαλό όλων μας ήταν τελικός. Ένας τελικός αναμνήσεων και ονείρων από όλα τα τσιμέντα που έχουμε βρεθεί την τελευταία 15ετία τουλάχιστον, τραγουδώντας για την ομάδα και βιώνοντας χαρές και λύπες. Κάποιοι από μας είχαν μείνει μακριά από το γήπεδο τα τελευταία χρόνια, αφού οι επιλογές της διοίκησης δεν ήταν και οι καλύτερες με αποτέλεσμα το ξενέρωμα και την αδιαφορία. Ακόμα και τις όποιες χαρές που έδιναν οι παίχτες εντός των 4 γραμμών, έβρισκε τρόπο ο πρόεδρας να τις μετατρέπει σε στενοχώρια.
Παρόλα αυτά το πρωί της Κυριακής έφτασε και στο δρόμο για το ραντεβού στο Πανηπειρωτικό έβλεπες σε κάθε γωνία πασολέδες έτοιμους για αναχώρηση ζωσμένους με κασκόλ και φανέλες, θυμίζοντας άλλες εποχές. Τα πρώτα συνθήματα πέσαν στο σημείο συνάντησης, όπου είχαμε και παρουσίες-έκπληξη της τελευταίας στιγμής, που δεν άντεξαν το βάρος από τα μηνύματα και το σχετικό πρίζωμα των τελευταίων ωρών!!
Το «τρένο» ξεκίνησε και οι πρώτες πανηγυρικές φωτογραφίες από το δρόμο για τη σχετική καζούρα δεν άργησαν να φύγουν για Μυτιλήνη, με τον ερωτικό μετανάστη να τρώγεται με τα ρούχα του που δεν ήρθε μαζί μας τελικά. Πρώτη στάση στη Βέροια, και τα τηλέφωνα με τους «Αθηναίους» (ex Toros Locos) που είχαν ξεκινήσει χαράματα, για να συναντηθούμε πιο πάνω, ξεκίνησαν.
Στα πρόσωπα όλων διέκρινες από τη μία χαρά μεγάλη για την εκδρομή καθεαυτή (δεν χρειαζόταν κάτι άλλο!!), και από την άλλη αγωνία και ένα «μάγκωμα». Σαν όλοι να φοβόντουσαν πως η ομάδα θα κερδίσει, αλλά όλο και κάτι θα συμβεί πάλι και δεν θα δούμε το μπαλάκι με το “PAS Giannina FC” να βγαίνει από την κληρωτίδα.
Κι ενώ οι φωτογραφίες φεύγαν κατά ριπάς κι ο μετανάστης κόντευε να πάρει βάρκα για Θράκη, η τετράδα του αυτοκινήτου ετοιμαζόταν για παραθαλάσσιο φαγητό στη φιλόξενη Καβάλα. Και καθώς το κέντρο της πόλης είχε γίνει μπλε από τους άπειρους παγουράδες που ρουφούσαν ούζα και καλαμαράκια στον ήλιο, ένας άλλος μετανάστης φίλος ενημερωνόταν πως οι χωριαταραίοι φίλοι του είχαν καταλάβει τη γενέθλια πόλη του(sic!).
Αφού πήραμε δυνάμεις και τσακίσαμε και 2-3 μπυρίτσες για το καλό, ανασυνταχθήκαμε μαζί με τους «Αθηναίους» που έχουμε γυρίσει αρκετά γήπεδα όλων των κατηγοριών μαζί και πήραμε το δρόμο για τη γειτονική Ξάνθη, αφού η ώρα είχε πάει κιόλας 17:00 και απείχαμε μόνο δυο ώρες απ’ τη σέντρα του ματς.
Ως γνωστοί περίεργοι και ανήσυχοι τύποι που είμαστε, δεν αφήσαμε την ευκαιρία να πάει χαμένη και προλάβαμε να ρίξουμε κι ένα βλέφαρο στην παλιά πόλη της Ξάνθης, για πρώτη φορά κάποιοι από μας, που θύμιζε πλατεία των Ιωαννίνων σε μέρα ματς του ΠΑΣ. Πίνοντας ένα γρήγορο καφέ φτάσαμε κατά τις 18:15 στα Πηγάδια, όπου το γήπεδο της SKODA βρίσκεται στη μέση του πουθενά και αντικρίσαμε δεκάδες αυτοκίνητα με γιαννιώτικες πινακίδες και πέντε-έξι λεωφορεία.
Στην είσοδο απ’ το πέταλο καμιά εκατοστή περίμεναν στην ουρά και από μέσα οι δικοί μας ζωηροί ζέσταιναν κιόλας τις φωνές. Ήδη απ’ την αγωνία σχεδόν σπρώχναμε ο ένας τον άλλον στην ουρά ασυναίσθητα για να μπούμε όσο γίνεται πιο γρήγορα στην κερκίδα. Αφού περάσαμε και τους σεκιουριτάδες στην πόρτα, που δεν πολυπίστευαν ακόμα το πόσος κόσμος είχε σκάσει από Γιάννενα και όχι μόνο, χωθήκαμε τρέχοντας στην κυριολεξία στην εξέδρα.
Μετά τις πρώτες χαιρετούρες με γνωστούς και φίλους, η αίσθηση πως βρισκόσουν πάλι σε ένα εκτός έδρας με τους ίδιους ανθρώπους μετά από αρκετά χρόνια, ίσως να μέτραγε πιο πολύ μέσα μας ακόμα και από την πιθανή έξοδο στην Ευρώπη που τόσα χρόνια έμενε σαν όνειρο. Και σίγουρα ήταν πιο ανατριχιαστική.
Η ώρα έναρξης σχεδόν είχε φτάσει και οι έτσι κι αλλιώς ήσυχοι φίλαθλοι της Ξάνθης, που ήταν πιο λίγοι ακόμα και σε αριθμό από τους παγουράδες, έβγαζαν φωτογραφίες τους περίπου 800-900 «ταύρους» στο πέταλο. Η κερκίδα θύμιζε κάτι απ’ τα παλιά. Όλοι ήταν «στον αέρα», και το «ΠΑΣ ζούμε Ευρώπη να σε δούμε» αμέσως μετά απ΄ το ένα λεπτό σιγής για τα 5 χρόνια απ’ το θάνατο του Αντεφέμι, ήταν το λιγότερο ξεσηκωτικό…
Ο ΠΑΣ ξεκίνησε δυνατά στο ματς κι ανεβάσαμε σφυγμούς (κι άλλο…) γρήγορα. Σε κάθε μικροευκαιρία σχεδόν πανηγυρίζαμε γκολ(!). Στα μέσα περίπου του ημιχρόνου, μια σέντρα από δεξιά βρίσκει τον Ίλιτς που το «κολλάει» εξ’ επαφής και το πέταλο καίγεται. Δυστυχώς ο «κόρακας», όμως, σήκωσε τη σημαία και ξενερώσαμε ομαδικά. Η αγωνία παρέμεινε μέχρι το 45’.
Μετά από απανωτές καραμπόλες μέσα στην περιοχή της Ξάνθης, που βρισκόταν μπροστά μας, και τη σχετική αναμπουμπούλα στην άμυνά της, ο ήρωας Τσουκαλάς στέλνει τη μπάλα στη γωνία του τέρματος της SKODA και εμάς στα κάγκελα της εξέδρας…κι όσο έκανε με τα χέρια στ’ αυτιά ότι δεν ακούει, τόσο συνεχίζονταν οι άναρθρες κραυγές.
Αφού έπαιξε η σχετική χαλάρωση για ημίχρονο, όλοι ξέραμε ότι θα ακολουθούσε το γνωστό και πάντα επιτυχημένο σύστημα της ομάδας όλα αυτά τα χρόνια «έμπα ψυχή, έβγα ψυχή». Μπορεί να χαρακτηριστεί και ως βίτσιο!! Έτσι κι έγινε. Εκτός από κανά δύο φάσεις που είχαμε στην επίθεση για να καθαρίσουμε το ματσάκι, τον υπόλοιπο χρόνο τον περάσαμε ταμπουρωμένοι στην άμυνα, οπότε και οι εκφράσεις αγωνίας και φόβου του τύπου “ωωω” και “ουιιιιι”, δίναν και παίρναν.
Εν τω μεταξύ, είχαμε και το χάλι να παρακολουθούμε και το τι γινόταν στα άλλα παιχνίδια, αφού οι διαφορές στη βαθμολογία ήταν ελάχιστες. Κούτσα-κούτσα κι αφού ο Περιστερίδης έβγαλε τα άβγαλτα σε 2 φάσεις από κοντά, φτάσαμε στο ’90. Με το που ακούστηκε το τελευταίο «μαγικό» σφύριγμα ένα μεγάλο πανηγύρι ξεκίνησε με συνθήματα και κραυγές ανακούφισης. Αφού άνοιξαν οι πόρτες, ο κόσμος μαζεύτηκε έξω από τα αποδυτήρια κάνοντας στην άκρη τους μπάτσους. Οι παίχτες βγαίναν στα παράθυρα των αποδυτηρίων τραγουδώντας συνθήματα και σιγά-σιγά έγινε πανδαιμόνιο.
Τεράστια η χαρά για όλους και το μυαλό πολλών πήγε στο Μήτσο που έφυγε τόσο πρόωρα… σίγουρα ήταν εκεί μπροστά φωνάζοντας για τη χαρά της ομάδας.
Α.Φ.*Αφιερωμένο στον ινδιάνο κανονιέρη του ΠΑΣ, Όσκαρ Αλβαρέζ.
Αναδημοσίευση από το
www.humbazine.gr
