Μέσα 10ετίας του 80.
Δυό παιδικά μάτια πάσχιζαν να διακρίνουν μέσα από την πλαστική σακούλα
(που χρησίμευε ως αδιάβροχο),
τις προσπάθειες των παικτών μιας θρυλικής ομάδας
που έδειχνε σημάδια ανάκαμψης μέσα στο χιόνι και το κρύο,
αφού μόλις 2 χρόνια πριν είχε βιώσει τις δυσκολότερες στιγμές της ιστορίας της…
υποβιβασμός σε μπαράζ με πολλές σκιές, προδοσία και δάκρυα.
Η προσπάθεια να δει δυσκόλευε,
γιατί οι ανοικτές ομπρέλες συχνά ανεβοκατέβαιναν για να ρίξουν το χιόνι που τις σκέπαζε.
Και όσο περνούσε η ώρα ο αγωνιστικός χώρος γινόταν αρένα.
Το διακύβευμα?
μια νίκη απέναντι σε ομάδα του κατεστημένου (ΠΟΚ),
για το γόητρο και για την εξασφάλιση της παραμονής στην κατηγορία…
Τίποτε το σπουδαίο δηλ. από τη στιγμή που ήδη άλλες ομάδες εκτός Αθηνών
έβγαιναν Ευρώπη, έπαιρναν Κύπελλα…
Η ομάδα του πιτσιρικά ήταν έξω από τα κέντρα των αποφάσεων
και το παράπονο στην παιδική ψυχή έμενε, γιατί έβλεπε την αδικία να διαιωνίζεται.
Η ψυχή όμως ήταν ρωμαλέα.
Άλλωστε μόνο ένα γενναίο παιδί έχει τη δύναμη να αντιστέκεται
και να απαντά «Είμαι ΠΑΣ» όταν το ρωτούν,
αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις της υποτίμησης και της περιφρόνησης,
αφού έχουν μεγάλη βαρύτητα στο τι θα επιλέξεις στις πρώιμες ηλικίες.
Άλλωστε για το λόγο αυτό οι περισσότεροι διαλέγουν τον εύκολο δρόμο,
που υπόσχεται χαρές χωρίς να έχεις βιώσει λύπες.
Μόνο που στην περίπτωση αυτή οι χαρές είναι κίβδηλες και απάτη.
Τα χρόνια περνούν γρήγορα, όλοι μεγαλώνουμε και η ομάδα γίνεται 50 χρονών.
Ο πόθος, η επιθυμία, το παράπονο, η απογοήτευση, το ανικανοποίητο, το ανεκπλήρωτο,
όχι απλά συντηρούνται αλλά γιγαντώνονται.
Οι στιγμές που έρχονται θα αποδειχθούν ιστορικές.
Το "ήδη ιδωμένο" (déjà vu) εξελίσσεται με κινηματογραφικούς ρυθμούς
στα μάτια των ΠΑΣολέδων... αλλά από την ανάποδη.
Πρόσφατα ένιωσαν την απόλυτη λύπη, την απόλυτη απογοήτευση.
Η ομάδα κατέκτησε το στόχο αλλά αυτός της αφαιρέθηκε.
Ήταν ένας ακόμη λάκκος που της είχαν σκάψει και για άλλη μια φορά είχε πέσει μέσα.
Ευθύνες είχε...αλλά βίωνε πάλι την απόρριψη και τον κατατρεγμό,
αποτελώντας για πολλοστή φορά το πειραματόζωο της ΕΠΟ
Αυτός ο λάκκος όμως, έμελλε να είναι αυτός στον οποίο έπεσαν μέσα
οι ίδιοι οι αυτουργοί του διαχρονικού εγκλήματος.
Αν κάποιος αδικεί τους άλλους συνεχώς,
κάποια στιγμή η ίδια η ζωή θα του θέσει οδυνηρό φρένο στη στρεβλή πορεία του ...
...μίλησε η «Θεία Δίκη».
Ο ΠΑΣ πανάξια και δίκαια βγαίνει στην Ευρώπη,
αντικαθιστώντας τον αιώνιο εχθρό τον αντίπαλο που από αυτόν ξεκίνησαν όλα τα δεινά.
Και όχι μόνο αυτό… ο ΠΑΣ έδειξε σε όλους το δρόμο
πώς να σηκώνουν κεφάλι στο κατεστημένο, στην αυθαιρεσία, στην αδικία και στην καταπίεση.
Δίδαξε ήθος, αξιοπρέπεια, τιμή, θάρρος, αγωνιστικότητα και γενναιότητα.
Πήρε πίσω αυτό που δικαιούταν, αυτό που του είχαν στερήσει.
Πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα τους διακινητές της ανηθικότητας.
Βροντοφώναξε στα μούτρα τους ότι τώρα θα καταλάβουν και αυτοί τι σημαίνει απώλεια.
Και πάλι πρωτοπορεί,πρωτοστατεί
έτσι ακριβώς όπως άνοιξε διάπλατα το δρόμο κατά το παρελθόν,
για να αποκτήσουν τίτλους, κύπελλα και πρωταθλήματα και άλλοι συνοδοιπόροι
(που μετά έγιναν εχθροί, αντί να τον υμνούν και να τον μνημονεύουν)
…τον ΠΑΣ…τον ΑΓΙΑΞ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ.
Δρέψε Άγιαξ μου τους καρπούς σου, τώρα είναι ώριμοι και πιο γλυκοί.
Η επόμενη γενιά ΠΑΣολέδων, θα αρχίσει από άλλη πιο μεγάλη αφετηρία
με μεγαλύτερη ορμή, απαιτήσεις και στόχους.
Πριν 30 χρόνια ο πατέρας με στοργή κι ανησυχία
με ρώταγε μέσα στα χιόνια των Ζωσιμάδων, κρυώνεις?
Ενώ διαδραματίζονταν στιγμές θριάμβου (3-1)
και στην καρδιά σχηματίζονταν ανεξίτηλη, η μορφή του Ταύρου.
Τώρα ήρθε η στιγμή της δικαίωσης με το γιο μου, χέρι χέρι
θα φωνάξουμε μαζί στο πρώτο μας Ευρωπαϊκό παιγνίδι.
ΠΑΣ ΕΥΡΩΠΗ- ΑΝΗΚΕΙΣ ΕΚΕΙ- ΟΜΑΔΑ ΘΡΥΛΙΚΗ.
