«Περιμένοντας τον Γκοντό» - Μπέκετ
«Η ποσότης των δακρύων αυτού του κόσμου είναι αμετάβλητη. Για καθέναν που αρχίζει να κλαίει κάπου κάποιος άλλος σταματάει. Το ίδιο γίνεται και με το γέλιο. Ας μην κακολογούμε λοιπόν την εποχή μας, δεν είναι αθλιότερη από τις προηγούμενες» (Πότζο).
Πότζο: (κοφτά) Ποιος είναι ο Γκοντό;
Εστραγκόν: Ο Γκοντό;
Πότζο: Με πήρατε για τον Γκοντό.
Βλαδίμηρος: Οχι, όχι, κύριε, ούτε κατά διάνοια, κύριε.
Πότζο: Ποιος είναι;
Βλαδίμηρος: Είναι... είναι ένας γνωστός μας.
Εστραγκόν: Κολοκύθια. Ούτε που τον ξέρουμε.
Βλαδίμηρος: Δε λέω... δεν τον ξέρουμε και τόσο καλά... αλλά εν πάση περιπτώσει...
Εστραγκόν: Πάντως εγώ δεν θα τον γνώριζα άμα τον έβλεπα.
Πότζο: Με πήρατε γι' αυτόν.
Εστραγκόν: (ζαρώνοντας απέναντι στον Πότζο) Ε, βλέπετε... το σκοτάδι... η κούραση... η εξάντληση... η αναμονή... τ' ομολογώ... για μια στιγμή νόμισα...
Βλαδίμηρος: Μην τον ακούτε, κύριε, μην τον ακούτε!
Πότζο: Η αναμονή; Τον περιμένατε, λοιπόν.
Βλαδίμηρος: Ε, ναι, δηλαδή...