Πετράν, έχεις πάρει χαμπάρι πόσο σε αγαπάμε έτσι; Σε λατρεύουμε...
Πονάς και πονάμε, γελάς το ίδιο και μεις, αγωνιάς, εμείς ακόμη περισσότερο...
Όταν θα μπεις στο ρημαδοχειρουργείο, να ξέρεις, και να το έχεις καρφωμένο στην καρδιά και το μυαλό σου, ότι μια πόλη ολόκληρη, μια περιοχή αλλά και χιλιάδες αδέλφια και φίλοι σου "πρωτευουσιάνοι" και από άλλες γωνιές της Ελλάδας, θα περιμένουν "έξω" για τα καλά νέα, και από την επόμενη, θα μετράμε μια μια τις μέρες για το νέο ραντεβού μας στους Ζωσιμάδες.
Και στην αποκατάσταση, εκεί... Και στις ατομικές πάλι εκεί, δεν θα μας "ξεφορτωθείς" εύκολα...
Θα στα ζαλίζουμε τόσο όσο να μην αισθανθείς ποτέ μόνος. Οικογένεια αγόρι μου, οικογένεια...
Και μετά..., μετά
, η αδημονία σαν να πηγαίνει και πάλι το παιδί μας, πρώτη μέρα στο σχολείο... Όλοι εκεί, να σε καμαρώσουμε πάλι όρθιο, δυνατό, τον Πέτρο μας.
Άντε αγόρι μου, όλα καλά θα πάνε ψυχή μου...
ΥΓ. Δεν θέλω κανένα άλλο επιθετικό στη θέση σου τον Ιανουάριο, γιατί ελπίζω, πιστεύω, είμαι απόλυτα σίγουρος, ότι θα είσαι και πάλι έγκαιρα κοντά μας όταν σε χρειαστούμε, εκεί κατά την Άνοιξη.
ΥΓ.2. Αν πάρουμε κάποιο κυνηγό, ας τον πάρουμε μόνο αν φύγει για κάποιο λόγο ένας άλλος από τους υπάρχοντες, στους οποίους όμως εγώ έχω απόλυτη εμπιστοσύνη...
Ήδη μπροστά στα μάτια μου, έχω τον Μπρένερ δεξιά , τον Γκαρντάφσκι αριστερά, και μπροστά τους τον Μιλι ή τον Σνάιντερ και τον Περέα να "δίνουν πόνο" - σε κάθε περίπτωση ο κόουτς μάλλον ξέρει καλύτερα.