Μπορεί η ισοφάριση του 3-0 των Ζωσιμάδων να είναι το αγκάθι στη μέθεξη που ζούμε οι ΠΑΣολέδες, όμως στην τελική δεν έχει καμιά σημασία.
Το επίτευγμα της ομάδας είναι τρισμέγιστο, αν αναλογιστούμε τις διαφορές και τα μειονεκτήματα που είχαμε.
Θυμάμαι κάποιες άλλες 10ετίες που πηγαίναμε να δούμε το 1ο φιλικό μετά την προετοιμασία και η ομάδα δεν μπορούσε ν αλλάξει πάσα στο 1 μέτρο πόσο να τρέξει.
Φέτος αυτοί οι Ταύροι μπήκαν στο γήπεδο και μάσαγαν σίδερα. Ποιος πίστευε ότι η ομάδα στην παράταση θα ανέτρεπε τα δεδομένα?
Όλοι φοβηθήκαμε ...αντιθέτως οι παίκτες μας όχι μόνο πέτυχαν το χρυσό γκολ αλλά είχαν δοκάρι και έχασαν 1-2 φάσεις με καλές προϋποθέσεις.
Μια ομάδα που της έλλειπαν βασικά γρανάζια σε σχέση με πέρισυ αλλά που απέδειξε ότι έχει ποιότητα, βάθος, ψυχή κ τσαμπουκα.
Ο Κούτρης της καμιάς συμμετοχής έγινε ο ήρωας των επόμενων 10ετιών.
Φυσικά το μερίδιο της δόξας ανήκει ισομερώς σε όλα τα παλληκάρια του ΠΑΣ που μας έκαναν να κλάψουμε από χαρά και υπερηφάνεια.
Ημέρες χαράς, δόξας, ευτυχίας, ονείρου για μας του ΠΑΣολέδες που απολαμβάνουμε τις στιγμές.
Ζούμε την απόλυτη ποδοσφαιρική ευτυχία μέχρι την επόμενη.
Το καλοκαίρι μας είναι αυτό και το απολαμβάνουμε.
Κρίμα που πολλοί δεν μπορούν να ζήσουν τις ανεπανάληπτες αυτές εξορμήσεις στη Βόρεια Ευρώπη με το ΠΑΣ.
Τα βλέπουμε και ζηλεύουμε όσοι δεν τα καταφέραμε να κάνουμε αυτό το υπέροχο ταξίδι.
Όμως η έκρηξη που συμβαίνει στην ψυχή και το μυαλό μας ,τουτο το καλοκαίρι, για τον ΠΑΣ μας δίνει τεράστια ευτυχία.
ΓΙΑΝΝΕΝΑΡΑ ΜΟΥ ΤΡΕΛΛΑΙΝΟΜΑΙ
