Μετά από πολύ πολύ καιρό αποφάσισα να γράψω κάτι για το μεγάλο μας οδικό ταξίδι στη Νορβηγία.
Ελπίζω ότι εδώ είναι το κατάλληλο μέρος για να αφηγηθώ τη μικρή μας περιπέτεια.
Καταρχήν να πω ότι προσωπικά παρά τα όσα έχουν μεσολαβήσει βρίσκομαι ακόμη εκεί. Ένα υπέροχο πολύ μακρινό (με τον τρόπο που έγινε) ταξίδι μια πρόκριση και μια δύσκολη αλλά ευχάριστη επιστροφή.
Ακολουθώντας το δρόμο για Σερβία διανυκτερεύσαμε Νοβι Σαντ περίπου 930 χιλιόμετρα και 12 ώρες οδήγησης μέσα στην κουραστική φλατιά της Σερβίας. Το Νίβι Σαντ είναι μια πολύ ωραία πόλη της Σερβίας. Βρεθήκαμε έξω από το γήπεδο της Βοϊβοδίνας. Πολύ συμπαθητικό και μεγάλο γήπεδο μου φάνηκε. Που να ξέραμε τότε ότι θα έπαιζε εκεί η Άλκμααρ...
Την επόμενη φύγαμε βιαστικά από το ξενοδοχείο ακολουθώντας τη διαδρομή μέσω Ουγγαρίας, Σλοβακίας, Τσεχίας για να διανυκτερεύσουμε τελικά στη Δρέσδη.
Το ταξίδι ξανά μεγάλο. Άλλα 950 χιλιόμετρα και 13 ώρες οδήγησης. Αλλά πλέον πλησιάζαμε και η προσμονή για το ματς νικούσε την κούραση. Η Δρέσδη πανέμορφη, όσο την είδαμε τελικά.
Την άλλη μέρα μας περίμεναν άλλα 1.000 χιλιόμετρα. Από τη Δρέσδη διασχίζοντας όλη τη Γερμανία και τη Δανία έπρεπε να φτάσουμε στα Χιρτσχαλς, όπου την άλλη μέρα το πρωϊ θα πέρναμε το πλοίο για το νορβηγικό λιμάνι του Λανγκεσουντ.
Πραγματικά μετά το Άαλμποργκ τα χρειαστήκαμε. Κούραση πολύ μεγάλη, σκοτάδια παντού και ομίχλη λες και είσαι στα Γιάννενα το Νοέμβρη. Στάσεις κάθε 10λεπτο γιατί τα μάτια έτσουζαν, ο εγκέφαλος δεν λειτουργούσε όπως έπρεπε, τα πόδια ήταν μουδιασμένα και η οδηγική ικανότητα στο ναδιρ. Σε κάποια φάση έπεισα τον εαυτό μου ότι δεν πειράζει αν χάναμε το πλοιό, θα το πιάναμε την επόμενη μέρα. Δεν ΄θα χαλάσει ο κόσμος εξάλλου.
Μέσα στην παραζάλη των χιλιομέτρων και πηγαίνοντας με 40-50 στον αυτοκινητόδρομο, μια μεγάλη πινακίδα που έγραφε Χίτσχαλς 40 ξεπρόβαλε στον ορίζοντα. Το τέλος ήταν κοντά, φαινόταν ότι θα φτάσουμε γρήγορα... Αλλά πραγματικά πρέπει να ήταν τα πιο δύσκολα 40 χιλιόμετρα της ζωής μου. Μου φάνηκαν 400...
Φτάνουμε στο λιμάνι μετά κόπων και βασάνων, σβήνω τη μηχανή σε ένα πάρκινγκ και την πέφτουμε ξεροί για καμιά ώρα περίπου. Τα μάτια έκλεισαν από μόνα τους, τα χέρια κρέμασαν, τα πόδια χαλάρωσαν... Ξύπνησα από τις πρώτες ακτίνες του ήλιου. Ξεμέρωνε 5 παρά εκεί.
Βγαίνω μια βόλτα να δω το λιμάνι. Κρύος αέρας από το Βορρά, πουθενά ψυχή, βιομηχανικές εγκαταστάσεις τεράστιες. Ένιωσα λες και έπαιζα σε καμιά ταινία του Δανικού κινηματογράφου. Και... ξάφνου εκεί ένας Έλληνας.
- Έλληνας είσαι τον ρωτάω.
-Ναι και εσείς;
-Ναι.-
Δικό σας το αμάξι από Γιάννενα;
-Ναι απαντάω ήρθαμε για τον αγώνα.
-Και εμείς για τον αγώνα ήρθαμε από Ντίσελντορφ.
Χαρές, πανηγύρια, ζωηρέ συζητήσεις. Βγαίνει και ο αδερφός του από το αμάξι με μια μπλούζα του ΠΑΣ της χρονιάς 09-10.
Γνωριζόμαστε με τον Πάνο και το Σώτο. Αν διαβάζουν αυτό το κειμενάκι τους στέλνω τα χαιρετίσματά μου.
Δεν περίμενα 6 το πρωϊ στην άλλη άκρη της Ευρώπης να δω δύο φανατικούς πασολέδες που ήρθαν από τη Γερμανία (και αυτοί από μακριά). Τελικά υπάρχουν και άλλοι τρελοί είπα και την έπεσα στον καναπέ του πλοίου, όπου ξεράθηκα για καμιά ώρα.
Τα υπόλοιπα γνωστά στη Νορβηγία... Δεν θα πω τίποτα άλλο απλά θα παραθέσω κάποιες φώτο από Skien.
Το ταξίδι της επιστροφής μας επιφύλασσε, βροχή, έναν χαλασμένο γυαλοκαθαριστήρα και διάφορα άλλα εμπόδια...
Η πρόκριση όμως ήταν στο πορτ μπαγκάζ... Την είχαμε πάρει μαζί μας.
Θα την πηγαίναμε και Άλκμααρ... Κοντά ήταν. Ο Σώτος και ο Πάνος μας έκαναν πρόταση να μας φιλοξενούσαν Γερμανία και να πάμε μαζί μετά Ολλανδία. Ένα υπερμεγέθες ευρωπαϊκό ταξίδι και καλοκαίρι συνεχιζόταν. Όλα ήταν κοντά, όλα ήταν δυνατά πλέον.
Πότε άραγε θα επιστρέψουμε Γιάννενα; Και αν περάσουμε και την Άλκμααρ; Μήπως τελικά είναι καλύτερο να μείνουμε στα παιδιά στο Ντίσελντορφ να κάνουμε κανά μεροκάματο Γερμανία για τα τρέχοντα έξοδα και να περιμένουμε και την επόμενη κλήρωση; Σκέψεις στριφογύριζαν προτάσσοντας το τώρα ή ποτέ...
Τελικά τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Δεν πήγαμε Άλκμααρ... ούτε στα παιδιά Ντίσελτορφ... Αλλά δεν πειράζει θα πάμε του χρόνου...
