Μόλις γύρισα από το γήπεδο.
Στο 1-0 ξέφρενο πανηγύρι. Κάποιος ΠΑΣολές κοντά μου έκλαιγε από τη χαρά.
Η κόρη δίπλα μου το βλέπει και καταλαβαίνει επιτέλους τι σημαίνει να είσαι ΠΑΣολές.
Δεν τα βάζουμε με κανέναν παίκτη. Όλοι τους ήταν λεβέντες όπως θα πει και ο Πετράκης.
Λίγη τύχη νάχαμε, λίγο πέναλτυ να είχαμε που δεν μας δώσανε στην Ολλανδία (και ίσως και στο Περιστέρι αλλά δεν είδα καλά αν ήταν ακούσιο το χέρι τους), κάπως αλλιώς μπορεί να τελείωνε το όνειρο.
Η κερκίδα πολύ καλή. Το μόνο παράπονό μου είναι ότι 7Α και 7Γ κάνανε ασυντόνιστα συνθήματα. Δυο ταμπούρλα δυο κερκίδες... Δυο σετ οργανωμένων. Τραγική κατάσταση.
Επιπλέον το γήπεδο του Περιστερίου δεν είχε καλή ακουστική καθώς δεν έχει σκέπαστρο όπως στους Ζωσιμάδες να κάνει αντηχείο.
Τέλος πάντων.
Με αυτή την ομάδα που έχουμε θεωρώ ότι έχουμε πολύ καλές ελπίδες για Ευρώπη και του χρόνου.
Το πιστεύω 1000%. Νάμαστε όλοι καλά να το ξαναζήσουμε το όνειρο.
Σ' ευχαριστώ Παναγιά
που μ΄ έχεις κάνει παγουρά.
