Αυτό το όποτε γουστάρω σταματάω, ενώ συνεχίζω στην ομάδα μου κανονικά και με το νόμο, ουδεπόποτε μπόρεσα να το καταλάβω.
Γιατί μερικούς δεν θα τους ήξερε ούτε η μαμά τους, αν δεν παίζαν στην εθνική.
Τεσπα.
Μπορεί το 101-95 να είναι από τις κορυφαίες στιγμές, αλλά θα μπορούσε να είχε προϋπάρξει κι άλλη νίκη επί της Αμερικής - υπήρξε δηλαδή αλλά...
Το λέω για τους νιούς, γιατί στους πάλιουρες είμαι σίγουρος, είναι καρφωμένο στην αθλητική τους μνήμη.
1990 παγκόσμιο.
Χωρίς τον τραυματία Γκάλη.
Αλλά με Γιαννάκη, Φασούλα, Στεργάκο, Χριστοδούλου (πόσο αδίκησε τον εαυτό του αυτός ο παίχτουρας ρε φίλε) κλπ.
Στην πρώτη φάση.
Αμερική Ελλάδα.
Μάικ Σιζέλφσκι και Ευθύμης Κιουμουτζόγλου στους πάγκους.
Από τα μέσα του πρώτου μπροστά εμείς κι από την αρχή του δεύτερου χωρίς τον Φασούλα που αποβάλλεται με ανύπαρκτο 5ο.
Με μικρομεσαίες διαφορές κρατάμε το προβάδισμα, αλλά ενάιμς λεπτό πριν το τέλος περνάν μπροστά με 89-87.
Ισοφαριζει ο Φάνης με βολές.
Χάνονται εκατέρωθεν επιθέσεις.
Στα 4" κερδίζουμε αμυντικό η μπάλα στον Παταβούκα, ο Γαλακτερός μόνος κάτω από το καλάθι κι αντί να του δώσει πάσα, κάνει σουτ από το κέντρο. Στεφάνι η μπάλα και στο Νάσο που το βάζει!! Και ο έρμος ο Βάγγος, υπομένει τους συνηθισμένους μου πανηγυρισμούς - μπουνιές σφαλιάρες ξύλο
Μαλλιά κουβάρια και η εθνική στα πανηγύρια.
Και ω του θαύματος μετά από ώρα διαβουλεύσεων το δίνουν εκπρόθεσμο...
Χάσαμε στην παράταση, πέσαμε σε πιο δύσκολο όμιλο μετά, αποκλειστήκαμε.
1990:
2006:
