Όποιος θυμάται κάποιο παράδειγμα όπου μπουκάρισμα οπαδών στο γήπεδο και διακοπή αγώνα έφερε ανατροπή διαιτητικής απόφασης και αλλαγή της κατάστασης σε μια ομάδα προς το καλύτερο, θα ενδιαφερόμουν να μου την υπενθυμίσει.
Αντίθετα, μπορώ να σας θυμίσω πάμπολλες περιπτώσεις όπου τέτοιες κινήσεις οδήγησαν σε πλήρη αγωνιστική καταστροφή, πολύ μεγαλύτερη απ' όση θα έφερνε ένα διαιτητικό λάθος εναντίον σου.
Νομίζω ότι δύο 24ωρα μετά από το ματς και με το μυαλό να μην βρίσκεται πλέον στην ένταση του αγώνα, δεν γίνεται να τα λέμε σοβαρά αυτά τα πράγματα.
Και στην τελική ας έρθει επιτέλους κόσμος στο γήπεδο, που θυμίζει ομάδα γειτονιάς, για να βοηθήσει την προσπάθεια των παιχτών και του προπονητή, και μετά ας σκεφτεί και τα ντου. Γιατί με την υπάρχουσα κατάσταση στις κερκίδες ακόμα και να μπούνε μέσα όσοι το σκέφτονται, θα υστερούνε αριθμητικά έναντι της διαιτητικής 4άδας και των υπευθύνων ασφαλείας των 2 πάγκων.
ΥΓ. Εντάξει, εγώ τελώ υπό Οθωμανική επιρροή ακόμα. Δεν μετράει η γνώμη μου. Ρωτήστε λοιπόν κάποιον παίχτη της ομάδας να σας πει τι προτιμά: Διαιτητικά "εγκλήματα" εναντίον τους κι έναν κόσμο να ενθαρρύνει την ομάδα να γυρίσει το ματς (και μια νίκη 10 φορές πιο γλυκιά όταν έρθει), ή ένα μεγαλοπρεπές πέσιμο, με διακοπή αγώνα, ήττα στα χαρτιά, αφαίρεση βαθμών, τιμωρία έδρας, γενικώς χαμένος ο ιδρώτας μιας χρονιάς χωρίς την ευκαιρία να το παλέψουμε έστω, με μοναδικό αντάλλαγμα ένα limit-up της τεστοστερόνης μας για 20-30 λεπτά. Γιατί όποιος ενδιαφέρεται να μάθει τι κάνεις όταν σου στερούνε αυτό που κέρδισες με αγώνα και ιδρώτα (όπως σωστά προαναφέρθηκε), αυτούς ρωτάς. Δεν ιδρώσαμε εμείς.
