(προαιρετκο – οποιος θέλ’ το μπδάει)
περμέν’ντας τσ’ βαρβάρ’ς τo 2009, έγινε συνάντησ’ από ‘πιφανείς επιχειρ’ματίες τ’ Ηρακλείου κι ‘πό παλιά μέλ’ τσ διοικ’σης τ οφη επί Ξημέρ, ώστε να βρουν λύσ’ σωτ’ρίας.
η απόφασ’ ήταν να βρουν το Βατσ’νά κι να τον βάλ’νε στο τραπέζ’, αλλά ο Φανούρς δε φανερών’νταν
πήγαν μερ’κοί κι κβέντιασαν, για το κίνδ’νο απ παραφύλαε κι για τα προβλήματα απ είχαν καταπλακώσ’ αυτήνο το ιστορκό σωματείο, που αν κι φέρ’ται να ιδρύεται το ’25, γραπτά μνημεια κι ντοκ’μέντα, φαίν-ται να υπάρχνε κατοπ το ’67
εκει πάησε κι Παπακαλιάτς, απ’ ήθελε ν’ αγοράσ’ τσ μετοχές απ’ το Βατσ’νά, απ’ έπαιζ’ σ’ άλλα γήπδα τ’ μπάλα απ’ ειχε πάρ’ απ’ τον οφη
κι κει είπαν τα πράματα μι τα όνομάτς, διοτ ήταν πλέο κοινο μυστ’κό, ότ’ ο οφς δεν ειχι δικάρα τσακ’στη κι όλ’ γυρεύνε τα χρεωστ’κά τσ
δε κατάφραν τίπτα όμως κι τίπ’τα δεν έγινε δεχτό κι οπωσδήποτας ο Βατσ’νάς δεν ήταντος εκει κι το κιν’το τ του’χε κλειστό
βέβια, ήταν ο πρώη πρόιεδρος ο Καζανάκς, ο οποίος «αυτομαστιγώθκε», προκειμέν να φκιάκει το εγκώμιο Βαρδινογιάνν κι να ‘πενθυμίσ τι εστίν η απουσία τ, κι αγνωμοσύν’ απ εισέπραξ’ ο χ’στιανός
κι απ’ ότ’ φάν’κε, παραδέχ’καν ότ, κορόιδεψαν τον κόζμο κι ασφαλώς γιατί ο Βατσ’νάς έκανε τ κεφαλιού τ, τον αγνόησε ντιπ κι τον έγραψε στα ‘ργαλεία τ το Βαρδινιγιάνν, οποίος πλέο γίν’κε Τουρκογιάννς κι τόχει ρίξ’ στο πετρελκοόλ
ετς λπόν, καένας δεν ήξερ’ κατοπ’ τι θ ακλουθήσ’, όντας για όλα ήταν υπεύτνος ο Βατσ’νάς, απ’ βαστούσι το μπακέτο όλο κι δε δε τα απολνάει ακόμ’ σήμερις
τότες, άλλ’ έλεγαν ότ’ θα πουλήσ’, αλλ’ έλεγαν ότ’ θα παρακαλέσ’νε το Βαρδινιγιάνν
ή ότ’ θα πάαιναν στα σπίτια τσ κι σ’τσ δουλειές τς, παρατώντας τν ομάδα κι προτμώντας τον υποβιβαζμό προς σωτηρία
διοτ όπως έλεε κι ο κάπτιν Snakes Μανουσάκς απ μίλσε τελευταιος κι απ’ υπολήπτονταν το Βαρδινογιάνν, είπι ότ’
δε αποβαρδινιγιννίσκε σωστά ή ομάδα κι όσ’ ανάλαβαν κατοπ’ Βαρδή, εκαναν λάθ’ κι δε γνώρζαν ουτ’ από σκέδιο, ούτ’ απ’ οργάνως, ούτ από χρήμα
απ’ σημαίν’ δεν είχαν ούτι σταλό, ούτι μυαλό, μόν ψήφς
έτς ανακυκλών’τε η ιστορία αυτήνη τσ αποβαρδινιγιάννσης ως σήμερις, μι όλα τα προηγούμνα χαρακτηρστικά κι τσ προοπτκές
κι αφόσον, δε μπόρεσαν να τνε σώσνε, προτού δυο χρόνια τν ομάδα, απ’ όταν τα προβλήματα ήταν στν αρχή ακόμ κι να τνε κρατήσνε από το Γενάρ του ΄09 στη ΣΛ
βάντας τότες λεφτά κι μι μαχλοτσιόντες, όλ’ αυτήνοι οι σωτήρες απ’ είν τώρα σ τν απόγνωσ κι στο παρακάλι, ογήγ’σαν τα πράματ σ’ αδιέξ’δο, σι γκρεμό κι αναξιοπιστία, μ’ ένα σωρό κακές κι παρακμιακές εντ’πώσεις
σμαίνει λ’πόν, πως ή φάβα έχει μιγάλο λάκκο για τον οφη
ειν’ δυνατό να τνε κρατήσνε τώρα τν ομάδα, όπ τα προβλήματα δεν έχνε, ούτι νούμρο, ούτι όνομα, ούτι π’θανή λύση;
κι καένας πλέο επενδ’της, δεν αποφασίζ’ να πάρ’ απόφασ’ κι εμπιστοσύν’, ούτ ο Μαμδάκς
ούτ’ έστω για μερκή βοήθεια χορ’γίας στν ομάδα, αφού το μπακέτο μι τσ’ μετοχές είν εκτός ομάδας, αλλά κι για το λόγ, μη κι κάποια μέρα ειπεί τον πετρέλιο, περτελιάκη
κι φσύξει κατόπ’ κάνας Βαρδαράκς κι τ’ τα σκορπίσ’ όλα πέρα τ’ λάκα για πλάκα
κι εξάλλ, πλάει κάποιος απ’ έχει πράμα, αμα δεν ορίζεις τίπτα, τι να πλήσεις;
έτσ’ κι σήμερις
άλλ’ λεν ότ, θα πουλήσ’ κι θ’ ανακυκλώσ’ ο τάλες, αλλ’ λέν ότ, θα παρακαλέσ’νε το Βαρδινιγιάννή αλλά δε κοτάν, αλλ’ θέλνε κι ήθηλαν το χ’μώνα να πάν’ στα σπίτια τσ κι σ’τσ δουλειές τς,
τα ίδια πρόσωπα κι μι το ίδιο τρόπο σήμερις κι αφου εξάντλασαν κάθι μέσο εππικοινωνιακό κι αγωνιστκό, καένας πολιτκός δε προσφέρ’ται να βάλ’ πλάτ’, δε πλάει το πράμα κι δε σκώνει, φαί αντάμα
έτσ’ πολλοί ειν εκείν’ οι ανθρώπ, όπως το '09, απ’ προτμάν τσ’ βαρβάρ’ς ή τον υποβιβαζμό ως σωτήριο προσωρνό μέσο κι για μια δεκαπενταετία προς ανάκαμψ,
αφόσον οι βάρβαρ’ δεν εμφανίασκαν, αν κι πολλοί πιστεύνε ακόμα ότ’
«οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις», απ’ λεει κι Καβάφς,
ανεξάρτ’τα απ' το καθεστώς, π’ θα επέβαναν
