ΠΑΣ-ΑΕΛ υπήρξαν πάντα οι "αιώνιοι" του επαρχιακού ποδοσφαίρου.
Εκπροσωπούσαν ο ένας την αντιδιάμετρο του άλλου.
Βουνό-κάμπος, 70's-80's, απομόνωση-μεσοστρατιά, αγονιμότητα-ευφορία, αστική κουλτούρα-αξεστιά και κάμποσα ακόμα μανιχαϊκά δίπολα, εξόχως σεισμογενή.
Σ΄αυτά θα πρέπει να προσθέσει κανείς τη στενή φυσική τους συγγένεια και τον αδρό φυσικό τους διαχωρισμό: τα άγρια κάθετα της Πίνδου οριοθετούν το ηπειρώτικο γεωλογικό συνεχές (θα βγει επιτέλους κανάς γεωδυναμικός να μας εξηγήσει αν ήρθε ο κύριος σεισμός ή αν ακόμα τον περιμένουμε;).
Για να μην πούμε για τις κηδείες που έχουν διοργανώσει σε βάρος αλλήλων: κάνουμε δύο νίκες (4-1, 2-1) μέσα σε τρεις μέρες κατά του βάζελου το '80 (πρωτάθλημα και κύπελλο αντίστοιχα).
Επόμενος κυπελλικός γύρος στο Αλκαζάρ, όπου η ανυπόληπτη ακόμα ΑΕΛ σκοράρει στο 81΄(αν το θυμάμαι σωστά, μιλάμε για σοβαρά ψυχικά τραύματα).
Εμείς, τίποτα.
Χαίρετε.
Το '83 και το '85 τους κάνουμε μεγάλα ξενερώματα σε ματς με πολλή ένταση.
Το '91 μας ρίχνουν (εκείνες τις δηλώσεις Χρηστίδη με φόντο το πανώ στη μεγάλη και τον Λάκη να διαβάζει ευχετήρια τηλεγραφήματα "από τους ηπειρώτες της Σκανδιναβίας" τις έχει σώσει κανένας;).
Με το το έμπα του '80, ο ΠΑΣ αρχίζει σιγά σιγά να τρίζει - η ΑΕΛ έρχεται, νέα και σφριγηλή.
Έχει καλά, αγνά προϊόντα του θεσσαλικού κάμπου και πολύ καλά εισαγόμενα (Κμίετσικ & Άνταμτσικ, εναλλάξ πρώτοι σκόρερ Πολωνίας επί σειρά ετών).
Εδώ κάπου, θα έρθει και η ζήλεια: εμείς τόσα χρόνια μπαλάρα και στην απέξω, αυτοί με το καλημέρα χτυπάν κύπελλο-πρωτάθλημα. Και μάλιστα, με τις συνταγές "μας": Γκμοχ, Γεωργιάδη.
Και πάνω που δείξαμε ότι μπορούμε να το παλέψουμε σε δεύτερο χρόνο μέσα στα 80's (πχ 82-83) και να ξανακρατήσουμε στα χέρια μας τη σημαία της επαρχίας, ήρθε το μπαράζ.
Και το τέλος.
Όχι μόνο του ΠΑΣ.
Το τέλος μιας εποχής.
Από το ποδόσφαιρο της αλάνας, στη -συχνά ανοργασμική- μεθοδικότητα (ο Κούης είχε πει κάποτε ότι ως το '80 οι έλληνες ποδοσφαιριστές δεν έκαναν προπόνηση με βάρη).
Από τον ερασιτέχνη απατεώνα, στο οργανωμένο έγκλημα.
Από τον δεξιό έπαρχο, στον νεοανερχόμενο πασοκοτραφή μεσοαστό.
Και άλλα τερπνά.
Ανάμεσα σ' αυτά, η κουλτούρα της βίας.
Πού η μπελ επόκ σφαλιάρα του κοντοχωριανού στα τοπικά ντέρμπι;
Τώρα μιλάει η σιδηρογροθιά των Motorhead, μέσα από αναθυμιάσεις Hawkwind και επιληπτικές κρίσεις αντιβηχικής αιτιολογίας.
Η Λάρισα έχει το Division και τους Denial Price.
Mετακινείται πάνω ή κάτω στα πρωτομεταλλάδικα λάιβ, φιλοξενεί την καθόλου ευγενή νεολαία της Victoria και της Ombre στα τσιμέντα του Αλκαζάρ, θυσιάζει σα σφαχτάρι τον Μπλιώνα.
Είναι πιο μέσα στα πράγματα.
Ο ΠΑΣ έχει μείνει στα πεπραγμένα του μεταχουντικού ρομαντισμού.
Διώχνει τις βάσεις, τραγουδάει ψυχεδελικές μπαλάντες, πολεμάει τον 815.
Είναι ΠΑΣέ, το 'χει καταλάβει;
Το '87, μετά από μια σύντομη Β΄προβολή, ρίχνει τίτλους τέλους.
Την ίδια εποχή, η ΑΕΛ αποθεώνεται (από την κατάκτηση του πρωταθλήματος ως την απόπειρα δωροδοκίας του Μόσχου, η απόσταση είναι ακριβώς 7 ουρανοί).
Στα χρόνια που ακολουθούν, ο ΠΑΣ λησμονιέται για τα καλά, η ΑΕΛ κάνει μερικές μετακαραπιαλικές πιρουέτες μέχρι να σκάσει κι αυτή με πάταγο κάτω.
Είναι η εποχή των μικρομεγιστάνων της περιφέρειας.
Διαμάντια ο Παπαδόπουλος της Καλαμάτας, κάτι παρεμφερές ο Σταυρόπουλος στον Πύργο.
Ο κοσμάκης ξαναβάφεται κόκκινος, πράσινος, κίτρινος.
Την ιστορία τη γράφουν οι νικητές.
Και τη διδάσκουν στους ηττημένους.
Ο ΠΑΣ είναι κλασικός λούζερ.
Επόμενο είναι να του πουν ότι δεν είναι η μεγαλύτερη οπαδική δύναμη της περιφέρειας και να το πιστέψει.
Εδώ μπαίνει η ζήλεια απ' την αντίθετη μπάντα: ποτέ δε θα πιστέψουν/χωνέψουν οι λαρισαίοι ότι ο κόσμος του ΠΑΣ είναι κατασκευασμένος από ειδικό, ακατάβλητο μέταλλο, ασυγκρίτως ανθεκτικότερο από οποιοδήποτε άλλο.
3 λεωφορεία το 90-91, πορεία στη Λάρισα, πριν καταφθάσουν οι κύριοι των κρατικών υπηρεσιών (ήρθαν και οι αελίτες στον 2ο γύρο, ενθουσιώδεις ήταν, μόνο που επανέλαβαν το 3-0 του 1ου γύρου και μας στενοχώρησαν), πούλμαν αυτοκτονίας το '99, στα πιο πρόσφατα χρόνια. Για τα παλιότερα, ας μιλήσει κάποιος άλλος.
Έχει ξαναγραφεί ότι την Κυριακή αναμετρώνται η μεγαλύτερη επαρχιακή ομάδα σε οπαδική δυναμική με τη μεγαλύτερη σε τίτλους.
Στο τιμημένο πάλκο των Ζωσιμάδων, απ' όπου έχουν περάσει απ' τον Ζίκο (ως κόουτς), τον Ρότσα, τον Μπάριος, τον Εστερχάζι, τον Κούδα, τον Χατζηπαναγή, μέχρι και όλον τον Παύλο Μελά (φυσιοθεραπευτής included), θα παίξουν δυο ομάδες υπαρκτές, πράγμα συλλεκτικό για τα δεδομένα του ελληνικού πρωταθλήματος.
Λοιπόν, καλό μας απόγευμα.
https://s18.postimg.org/pmmiw6ae1/pas.png
