Περιμένω ακόμα να δω πώς θα λειτουργήσουμε απέναντι σε σοβαρές ομάδες.
Όχι τις τρεις που φαίνεται να ξεχωρίζουν (οσφπ, παο, παοκ), γιατί εκεί προφανώς θα αρκέσει να εφαρμόσουμε μια μορφή κόντρας, αλλά τις κάπως μετριότερες (αεκ, πανιώνιο) καθώς και τις μικρότερες στα εκτός έδρας (ωραίο παράδειγμα: το επερχόμενο ματς στο Αγρίνιο).
Εκεί θα φανεί η ακριβής απιδοχωριτικότης και του δημιουργικού και του ανασταλτικού μας σάκου, επομένως δεν έχουμε παρά να περιμένουμε μια βδομάδα για να πάρουμε τις απαντήσεις μας.
Τα χθεσινά συνοψίζονται στο ότι
Το παιχνίδι δεν προσφέρεται για κριτική, όπως δεν προσφέρονταν κι αυτό στη λεωφόρο
, αν και, για να είμαστε δίκαιοι, οφείλουμε να πούμε ότι πλέον κοιτάμε στα μάτια Ντουραχάν και Αγ. Νικόλαο Κοπάνων (λόγω της γενικότερης κατάνυξης που επικρατεί) και, χάρη στις συνεχείς καλές μας εμφανίσεις, ανεβαίνουμε σταθερά σε επίπεδα Περιβλέπτου.
Για πιο κεντρικά (Αρχιμανδρειά, ΑηΓιώργηδες κλπ), θα χρειαστεί πολλή δουλειά, να μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα και να βλέπουμε κάθε παιχνίδι χωριστά (το τρίπτυχο της αποτυχίας στα Όσκαρ πρωτοτυπίας αθλητικών δηλώσεων).
Υπήρξαν, βέβαια, και εποχές, που θυμίζαμε ξωκκλήσι στη Μύκονο, σάββατο απόγευμα, Ιούνιο προ κρίσης, όπου νεαρή τηλεπαρουσιάστρια παντρεύεται τον γόνο εφοπλιστικής οικογένειας της καρδιάς της, με καλεσμένα πολλά μεσημεριανάδικα πάνελ και θιάσους επιθεωρήσεων, που στις πρόβες περνούσαν καταπλητικά, γιατί ήταν όλοι φίλοι μεταξύ τους και αυτό μεταδιδόταν και στον κόσμο, με αναπόφευκτο αποτέλεσμα να περνάει κι αυτός υπέροχα
(π.χ.: youtube.com/watch?v=gYjfGBm6v_Q&t=77m17s ),
αλλά προς το παρόν απέχουμε αρκετά χιλιόμετρα ακόμα.
Ο Ζάιρο δίνει μπροστά ποιότητα, που είναι πάντα ευπρόσδεκτη.
Τα μόλις δύο (έως τρία) γκισέ στη μεγάλη είναι πολύ καλή ιδέα, δημιουργούν πολύ γραφικές και όμορφες ουρές στην πρωτεύουσα της Ηπείρου και πρέπει να αποφύγουμε πάσει θυσία την αύξηση του αριθμού τους, αρκεί αυτοί που αναγκάζονται να μπαίνουν στο ματς στο ημίχρονο να έχουν και την ανάλογη έκπτωση στην τιμή.
Προσωπικά, το 1 γκολ το συμπέρανα από τα συμφραζόμενα (είχα να το πάθω από το γκολ του Ζντένκο με τον Εθνικό, που περίμενα να βγάλω εισιτήριο στην 7, αν και τότε τα σημάδια ήταν σαφέστερα, αφού η 7 ξαφνικά άρχισε να κατεδαφίζεται από τις φωνές και τα χοροπηδητά).
Τέλος, οφείλω να διευκρινίσω ότι τη χρονιά της Ριζούπολης δε βλεπόμασταν και ότι κάτι τέτοιες καταλήψεις τις κάναμε στο εντελώς άνετο (και τις συνεχίσαμε και κατά τα ακόλουθα δοξασμένα χρόνια του Άνθιμου του Καψή, του Κετικίδη και του Αρμπέρι).
Αρκετά για απόψε, όμως.