Αυτή τη φορά θέλαμε να το πάρουμε.
Και το πήραμε.
Η Βέροια, μικρή, όπως και οι άλλες ομάδες της SL, πλην των γνωστών 2-3 εξαιρέσεων, με αποτέλεσμα εμείς, ως μονόφθαλμοι, να κάνουμε άνετα καριέρα ανάμεσά τους και να πηγαίνουμε φουλ για δευτεραθλητές Χειμώνα.
Μου κάνει εντύπωση η μη αναφορά στον Ζάιρο, ο οποίος ήταν αναμφισβήτητος MVP ημιχρόνου (στο 2ο έπεσε λιγάκι, όπως και γενικά η ομάδα, η αρχική ορμή της οποίας ξεθύμανε σιγά σιγά κατά τον γνωστό τύπο p = mv.
Χρειάστηκε μια γερή ιβηρική κλωτσιά στα κουρασμένα της οπίσθια από τον Acosta, για να ξαναπάρει μπρος.).
Θετικός και ο σκόρερ Κοζορ.
Σκεφτόμουν, εν μέσω γιαννιωτοπρεπούς βρόχας
(αυτή μόνο, και το ταλαιπωρημένο τερέν των Ζωσιμάδων είναι ό,τι μας έμεινε απ' τα γονίδια του παλιού ΠΑΣ
και γύρω μου βαρέθηκα ν' ακούω γκρίνιες και για τα δύο από κόσμο, που είχε το ένα μάτι στο γήπεδο και το άλλο στην εξέλιξη του στοιχήματος στο κινητό),
τι θα έκανε σ' αυτό το πρωτάθλημα το κέντρο των Φουτσίνι-Μπελά-Γήτα-Ραμίρεζ-Έλντερ
ή των Μπελά-Μπονόβα-Μιλόγεβιτς (για πιο μπροστά, δεν το συζητάμε καν).
Btw, μιλώντας για τους παραπάνω, ο κόσμος στην ευθεία της 9-10 σήμερα δεν ήταν περισσότερος απ' αυτόν που συμμετείχε στην εκδρομή στη Βέροια, Χριστούγεννα του '93.
Αλλά τότε, βλέπεις, οι Ζωσιμάδες ήταν χαλί (άσε που δεν ήμασταν και τεχνική ομάδα), οπότε ανταποκρινόταν ο κόσμος.
Η χιπστεροποίηση του οπαδικού φρονήματος είναι για μας, ομάδα και κόσμο απ' τη φύση τους μονίμως στην απέξω, θανάσιμος κίνδυνος.
Θυμάμαι στη ρεβάνς του Κοντογουλίδη, πρώτη και τελευταία ως τώρα επίσκεψή μου στο καινούριο Καραϊσκάκη,
τρόμαξα, όταν, λίγο πριν την έναρξη του ματς, είδα αποστειρωμένους νεόγαυρους να κάνουν αμέριμνοι διάδρομο στο gym του γηπέδου, που λειτουργεί ακριβώς στη θέση της παλιάς 7
-κάποιες ανάλογες "εμπορικές χρήσεις" για το ΠΕΑΚΙ υποθέτω ότι φαντασιώνεται και το εδώ αντίστοιχο φιλελέ οπαδιλίκι-,
τρέχοντας με ιλιγγιώδη στάση, προκειμένου να ξεφύγουν απ' τα κακά πνεύματα της αθωώτητας, της αυθεντικότητας, του Άρη, της Λήδρας και άλλων παιδιών.
Σκέφτηκα τότε, αυτή τη μετάλλαξη δε θα 'θελα να τη ζήσω στον ΠΑΣ.
Τελικά, είχα δεν είχα, το έζησα κι αυτό.
Η έδρα να μείνει εκεί που είναι.
Η μεταφορά της θα αποδυναμώσει την εικόνα της ομάδας ως συναισθηματικού σημείου αναφοράς της πόλης και θα εμπεδώσει την εικόνα της ομάδας ως επιχείρησης/happening κερδοφορίας, με ψιλοαλώβητους από την κρίση μικρογιαννιώτες να βολοδέρνουν ανάμεσα σε στημένα σκηνικά καταναλωτικής ευφορίας και "χώρους εμπορικής χρήσης" των ζωών τους.
Το ΠΕΑΚΙ και κάθε δημόσια αθλητική υποδομή θα μείνουν δημόσια αθλητική υποδομή.
Γήπεδα, κολυμβητήρια, χώρους άθλησης, καινούριο ταρτάν και όργανα στιβικής προπόνησης στο Ζωσιμάδες (και αναπαλαίωση του ηλιακού ρολογιού της Ceramica) θέλουμε, και είμαστε κομπλέ.
Ολοκληρώνω εκφράζοντας την ελπίδα ότι εκείνοι που συνειδητά σνομπάρουν ως τώρα την ομάδα, σε περίπτωση 2πλού στον Ηρακλή, θα έχουν την ευθιξία (αμ, δε!) να συνεχίσουν να απέχουν και να μην την καταδεχτούν ούτε στο ματς με τον οσφπ.
