Όσες αναλύσεις και να γίνουν κανείς δεν θα χωνέψει τη μοιρολατρική και ηττοπαθή εμφάνιση του ΠΑΣ,
απέναντι σε αντίπαλο με παίκτη λιγότερο και για ένα τεράστιο χρονικά αγωνιστικό διάστημα,
άνω των 80 λεπτών.Αυτό είναι για τον οπαδό χτύπημα στην περηφάνεια του και αδιαφορεί για κάθε δικαιολογία.
Ειπώθηκαν πολλά, ακόμη και το εξοργιστικό,
ότι δεν υπήρχε σχέδιο αντιμετώπισης της έκτακτης συνθήκης που δημιουργήθηκε με την αποβολή αντιπάλου.
Όλα αυτά μας μικραίνουν... αλλά τον Πετράκη ίσως τον δικαιολογήσω τελικά γιατί στις στιγμές ευφορίας
(και γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα τι υλικό είχε στα χέρια του)
έσπευδε να θέσει σε σωστές βάσεις, το ποιες είναι οι δυνατότητες της ομάδας.
Ο ΠΑΣ είναι ομάδα και η ομάδα χθες βραχυκύκλωσε.
Φάνηκε σαν μια μηχανή που ενώ δουλεύει κανονικά, σε κρεμάει την κρίσιμη στιγμή.
Και η κρίσιμη στιγμή ήταν όταν άλλαξαν οι ισορροπίες και κλήθηκε να διαχειριστεί μια διαφορετική κατάσταση.
Αντί λοιπόν να λάβει πρωτοβουλία έχασε τη συνοχή της και βρισκόταν σε συνεχή απειλή.
Ο οπαδός όταν βλέπει κάτι τέτοιο εκνευρίζεται, θολώνει δεν το αποδέχεται.
Τίποτε δεν πήγαινε καλά και όσο περνούσε η ώρα τόσο ο εκνευρισμός μεγάλωνε.
Ήταν στραβό το κλίμα το φαγε κι ο γαϊδαρος και ο ΠΑΣ βρέθηκε πίσω στο σκορ,
αντιμέτωπος με μια από τις πιο ντροπιαστικές ήττες στην ιστορία του.
Όμως έστω κι αργά υπήρξε αντίδραση.
Δυστυχώς μέσα στο γενικό εκνευρισμό,δεν ελήφθησαν υπόψη οι 2 τεράστιες ευκαιρίες με Μπέριο και Κοζωρόνη,
που πιθανόν να δημιουργούσαν άλλα δεδομένα
Ενώ τέλος οι φάσεις των γκολ οφσαϊντ δεν ακυρώνουν την προσπάθεια,
γιατί ήταν φάσεις οριακές... φάσεις για replay. Πάνω στη ροή του αγώνα κανείς δεν κατάλαβε τις παραβάσεις.
Οι ίδιοι οι αντίπαλοι δεν διαμαρτυρήθηκαν.
Έκλεισε λοιπόν ο αγώνας χωρίς το μέγιστο της απώλειας , που για το καλό μας πρέπει να ξεχάσουμε.
Εγώ θα παραμείνω αισιόδοξος.
Η ομάδα έχει χρόνο να καλμάρει και να μπεί στην νέα χρονιά έχοντας χτίσει μια σοβαρή βάση,
που είναι η 6η θέση και η πρόκριση στους 16 του Κυπέλλου.
Εντός στόχων μεν, τσαλακωμένοι δε.
Δυστυχώς η ατολμία και η ανικανότητα να χτυπήσουμε φέτος το ΠΟΚ,
μας υποχρεώνει να μην κοιτάξουμε πιο πάνω από τους ρεαλιστικούς στόχους
και αναθεωρούμε τις όποιες υψηλές μας προσδοκίες
(οι οποίες δεν έκαναν απαραιτήτως κακό και δεν είναι προϊον γραφικότητας το χω ξαναπεί ξέρουμε τι μας γίνεται),
γιατί οι μεγάλοι στόχοι για να γίνουν πραγματικότητα, πρέπει και να τους σκεφτείς πρώτα ΜΟΝΟ ΠΑΣ ...ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ