Γενικά θεωρώ πως δεν είναι εύκολο να κρίνουμε από την σημερινή εποχή
ανθρώπους που ζήσανε σε μια διαφορετική.
Κι αυτό δεν αφορά μόνο τον Μπελογιάννη, έναν άνθρωπο που κινητοποίησε μεγάλες προσωπικότητες
του πνεύματος Ευρωπαϊκά, με αποκορύφωμα τον πίνακα του Πικάσο κι αυτό κάτι λεει για το στίγμα
που είχε δημιουργήσει ακόμη και στην εποχή του
Σήμερα μπορούμε με ευκολία να πούμε πως η Οκτωβριανή επανάσταση, έφερε τον Σταλινισμό, σχεδόν στη μισή Ευρώπη και σε μια μορφή διακυβέρνησης, στυγνών δικτατοριών. Ίσως από τα πιο απάνθρωπα στοιχεία της ανθρώπινης φύσης..
Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει, ούτε με τον Μπελογιάννη
ούτε με τους αγωνιστές του ΕΑΜ που πολέμησαν πρωτίστως για την ελευθερία της πατρίδας τους
και δευτερευόντως για την ιδεολογία τους. Το πως εξελίχθηκε ο εμφύλιος είναι μια άλλη ιστορία
και σε μια τέτοιου είδους διαμάχη γίνονται φρικτά εγκλήματα, προσωπικές διαφορές έρχονται στην επιφάνεια κ.ο.κ. (Ευτυχώς δεν τα ζήσαμε).
Το πρόβλημα δηλαδή δεν το χει ο Μπελογιάννης, για ότι ακολούθησε και το πως εξελίχθηκαν τα πράγματα στις "Λαϊκές Δημοκρατίες" (και η προσωπική μου γνώμη είναι πως δεν φταίει ο Κομουνισμός, γι'αυτά που κάναν οι Κομουνιστές σε αυτές τις χώρες, πρόβλημα της ανθρώπινης φύσης είναι).
Αν και αντιπαθώ τον Σταλινισμό και θεωρώ (σήμερα) αστείο να υπάρχουν άνθρωποι του τον συμπαθούν, γιατί πλέον υπάρχει η γνώση, που τότε δεν υπήρχε, για το τι θα επακολουθούσε.
Εν τούτης,αυτό δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αμαυρώσει ανθρώπους σαν τον Μπελογιάννη, όπως και τόσους χιλιάδες αγωνιστές της αριστεράς (κι όχι μόνο κι από την δεξιά υπήρχαν, δεν ήταν όλοι συνεργάτες των Γερμανών).
Γενικά, κείμενα, σαν κι αυτό του AthensVoice, τα θεωρώ αξιοθρήνητα
ας δούμε εμείς τι θα κάνουμε σήμερα, τον Μπελογιάννη δεν τον αγγίζουν αυτά.
Και γενικά είναι κακό να γίνεται προσπάθεια με την κάθε αφορμή, να δημιουργείται ένα μετεμφυλιακό κλίμα
απέχουμε πολύ (ευτυχώς)
και χρονικά
και συναισθηματικά πιστεύω..