Αν και ξέρω ότι θα με κράξετε, ήθελα να πω από καιρό το παρακάτω, αν και κρατιόμουν τόσες μέρες:
Βρε παιδιά δεν μπορώ να πω ευχαριστώ. Τι να ευχαριστήσω και ποιον; Γιατί όχι να μην ευχαριστήσω τον εαυτό μου ή το διπλανό μου στο γήπεδο που ζει (και) για την Κυριακή.
Δεν ξέρω συγχωρέστε με δεν μπορώ να πω ευχαριστώ. Είναι σαν να κοιμάμαι, πρώτη φορά, με τη γυναικά που ήταν όνειρό μου από τη παιδική μου ηλικία, να ξυπνάω το πρωί και να της λέω σε ευχαριστώ για όσα μου πρόσφερες το βράδυ...
Δεν, δεν , δεν το λέω.
Και εκτός αυτού δεν λέω ευχαριστώ γιατί όσα ήρθαν είναι πολύ λίγα μπροστά σε αυτά που ονειρεύομαι, που ελπίζω, που προσπαθώ. Δεν βάζω όρια σε αυτά που προσπαθώ να πετύχουμε ως ομάδα. Γι' αυτό δεν υπάρχει κανένα ευχαριστώ, παρά μόνο αναγνώριση για όσα πετύχαμε, πάθος για αυτά που δεν πετύχαμε και πίστη ότι κάποτε θα τα πετύχουμε.
Ελπίζω να μην με κατσαδιάσετε!
