Φταίει που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το συναίσθημα της ματαίωσης, μετά από εκείνο της πληρότητας που μας κατέκλυσε το περασμένο καλοκαίρι...
Η ανάγκη να μην στερέψουμε από την ευτυχία που νιώσαμε όλοι, μετά από 10ετίες ταλαιπωρίας και προσμονής...
Το γεγονός μάλιστα πως ήρθαμε αντιμέτωποι με την κρυάδα της από επίσημα χείλη, νωρίς πριν το τυπικό τέλος της σαιζόν μας θυμώνει, καθώς φρενάρει απότομα τις προσδοκίες μας, που δεν εννοούμε να εγκαταλείψουμε ούτε και τώρα!
Αναμοχλεύει μνήμες δυσάρεστες και όχι πολύ μακρινές, που με πολύ κόπο κατέπνιξε μέσα του ο καθένας μας, εδώ και 4 χρόνια.
Όμως η αλήθεια είναι πως οι ελπίδες μας για μία ακόμη Ευρώπη, που με την έναρξη του πρωταθλήματος φούντωναν, πρόσφατα ακόμη σιγόκαιγαν, τώρα πια τρεμοσβήνουν...
και η διαφαινόμενη κρύα ματαίωση, προκαλεί απογοήτευση, λύπη και προβληματισμό.
Δεν θα ήταν το ίδιο δύσπεπτη η μη επανάληψη της Ευρωπαϊκής εξόδου, εάν τελείωνε το πρωτάθλημα χωρίς τους απαραίτητους πόντους, αλλά, με καλύτερες εμφανίσεις και την αξιοπρεπή θέση στη βαθμολογία.
Ο συνδυασμός κακών εμφανίσεων - ατυχών δηλώσεων - μη επαρκούς μεταγραφικής ενίσχυσης από την έναρξη της σαιζόν - του κακού αγωνιστικού χώρου και των προπονητικών εγκαταστάσεων ( που φέτος ήταν εμφανέστερο από ποτέ ) που στέρησαν από την απόδοση της Ομάδας και την συγκομιδή βαθμών εντός κι εκτός έδρας - και των Προεδρικών ακατανόητων πρώιμων δηλώσεων, βαραίνουν το κλίμα.
Εδώ, όμως, θα έπρεπε να αναρωτιέται κανείς και το ποιά η ψυχολογία των Ευρωπαίων πλέον παικτών να αγωνίζονται χωρίς την συμπαράσταση όσων κατέκλυσαν το "Ζωσιμάδες" για μία στιγμή μόνο, την επίσημη Ευρωπαϊκή νύχτα, ενώ στη συνέχεια χάθηκαν σε άγνωστες κατευθύνσεις... γνωρίζοντας πως η Ομάδα την φετινή χρονιά περισσότερο από ποτέ είχε ανάγκη τον κόσμο της!
Καθώς η κούραση φέτος θα ήτανε δεδομένη μετά την υπερπροσπάθεια να ανταποκριθεί, χωρίς ανάσα ξανά, σε όλες της τις υποχρεώσεις, αλλά και να διατηρήσει τον Ευρωπαϊκό της προσανατολισμό.
Η φετινή ήταν απλώς μία χρονιά χωρίς Ευρώπη, κατά τα λεγόμενα του Προέδρου ασφαλώς, και ίσως έτσι να είναι, και επιπλέον χωρίς τα δυσάρεστα άγχη που βιώναμε για 10ετίες στο παρελθόν.
Όμως, ο Ταύρος, βρίσκεται ακόμα στην αρένα και αυτό μας διχάζει ανάμεσα στην ελπίδα και τον θυμό, όταν προεξοφλείται η τύχη του!
Παρά ταύτα όμως, ίσως όντως να είναι ανάγκη να τιθασεύσουμε ο καθένας τον Ταύρο που έχουμε μέσα μας και εν ονόματι της Ευρώπης που μας ταξίδεψαν οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, να σταθούμε λιγότερο επικριτικοί στην περίπτωση που τελικά δεν βγούμε - έστω κι αν ξενερώνουμε με τον τρόπο - καθώς η Ομάδα χρειάζεται πίστωση χρόνου ώστε να ξαναβρεί τα πατήματα που της λείπουν, να επιλυθούν προβλήματα που υπάρχουν, να ενισχυθεί μεταγραφικά και να λειτουργήσει σε πιό φρέσκια και ξεκούραστη βάση.
Όμως, όχι και πάλι μόνη της! Σαν να μας χρωστάει ακόμα κάτι...
Αλλά, με την συναίσθηση όλων μας πως δεν έλαβε ακόμη την αναγνώριση που της άρμοζε από τον ίδιο τον κόσμο που, ενώ την αποθέωνε ένα ολόκληρο καλοκαίρι, αμέσως της γύρισε παγερά την πλάτη, αφήνοντάς την σε "σπίτι" άδειο να αναζητά συμπαράσταση...