Πρωταπριλιά
Μας είπαν να μην περιμένουμε άλλο οι δυο μας την Ευρώπη.
Φέτος μας έφυγε, είπαν, και δεν γυρίζει πια πίσω...
Θυμάμαι που προσμέναμε για 10ετίες με πίστη τον μακρινό ερχομό της, που άλλοτε φάνταζε με ψέμα γλυκό κι άλλοτε άπιαστο όνειρο...
Σε είδα για χρόνια να φλερτάρεις γενναία μαζί της και τελικά να την κατακτάς την τελευταία στιγμή!
Να την σηκώνεις στα χέρια σου κι όλος ο κόσμος να σαστίζει στο πέρασμά σου, σαν ήρθε η δική σου η ώρα να μας ΠΑΣ μακριά...
Τώρα μου λένε να μην το σκέφτομαι άλλο.
Αυτοί, που αποφάσισαν να μου πουν την αλήθεια εγκαίρως, ώστε να μην ονειρεύομαι μάταια...
Μα είναι η μέρα τέτοια που με καλεί να ξανα - "παίξω" με το μυαλό μου!
Να αισιοδοξώ - κι ας μην είναι αλήθεια - ότι υπάρχει ακόμα καιρός...
Να επιτρέψω στον εαυτό μου να πιστέψει, εν γνώσει μου, σ' ένα ψέμα που αυτή την ημέρα επιτρέπεται...
Να μην δεχτώ να παραιτηθώ έτσι εύκολα από την αλήθεια που έζησα το περσινό καλοκαίρι.
Να ελπίσω, να υπερβάλλω και να ονειρευτώ πάλι, λίγο πριν επιστρέψω στην παλιά μου πραγματικότητα...
Και είναι σ' εμένα κάτι γνωστό, που το έχω πολλές φορές ξανακάνει, χωρίς να έχω σε τίποτε να ελπίζω, ακόμη και χωρίς να χρειάζομαι τα προσχήματα της Ανοιξιάτικης αυτής μέρας.
Το έμαθα όλες αυτές τις στιγμές που ζήσαμε μαζί, ανάμεσα στο χθες και το σήμερα.
Τότε που αλήθειες και ψέματα δεν στάθηκαν ποτέ ικανά να με εμποδίσουν να ονειρεύομαι, ακόμα και ψεύτικα, ώσπου τελικά ΕΣΥ να με δικαιώσεις!!
Γιατί ο ΠΑΣ της δικής μου καρδιάς ΠΟΤΕ του δεν παραιτήθηκε!!
Κι ενώ ο ΠΑΣ του Προέδρου ίσως να ξέμεινε από δυνάμεις, ο δικός μου, ΠΟΤΕ!