Γαλλικό ποδόσφαιρο

[fon7]

Γκι Ρου: Ο άνθρωπος που έφτιαξε την Οσέρ


Ήταν περισσότερα από 50 χρόνια πριν, όταν μια μικρή, παντελώς άγνωστη ομάδα της Βουργουνδίας, έψαχνε προπονητή. Ένας 22χρονος νεαρός έστειλε γραπτά την αίτησή του. Μέσα σε αυτή έγραφε ότι ήταν διατεθειμένος να κάνει τα πάντα γι’ αυτή τη δουλειά, ακόμα και να κόβει ξύλα. Ο γεννημένος στην Αλσατία, αλλά μεγαλωμένος στην περιοχή της μικρής πόλης Οσέρ, Γκι Ρου δεν είχε καμία προπονητική εμπειρία. Ήταν ποδοσφαιριστής, η αλήθεια όμως είναι ότι ποτέ δεν ήταν τόσο καλός και το ήξερε κι ο ίδιος. Γι’ αυτό αποφάσισε να αλλάξει καριέρα. Ο Ρου είχε μόλις επιστρέψει από την Αγγλία όπου κατάφερε να παρακολουθήσει για περίπου ένα μήνα τις προπονήσεις της Κρίσταλ Πάλας (που ήταν στις πολύ χαμηλές κατηγορίες τότε). Αυτά ήταν όλα κι όλα τα προσόντα στο βιογραφικό του.

Ίσως όμως αυτό που μέτρησε παραπάνω ήταν ότι υποσχέθηκε πως θα έχει πάντα ισορροπημένο ισολογισμό, δεν θα ξόδευε τα χρήματα της ομάδας και κυρίως ότι ζητούσε τα λιγότερα χρήματα από τους άλλους υποψήφιους, μόλις 600 γαλλικά φράγκα τον μήνα. Ο πρόεδρος Αμέλ κατέληξε στο Ρου και παρ’ ότι δεν το ήξερε τότε, άλλαξε για πάντα την ιστορία ενός συλλόγου που πιθανότατα δεν θα ήξερε κανείς μας τώρα, μια που όταν ανέλαβε ο Ρου βρισκόταν στην 5η κατηγορία του γαλλικού πρωταθλήματος, στα τοπικά της Βουργουνδίας.

https://twitter.com/jplusun/status/848649769388040192?ref_src=twsrc%5Etfw&ref_url=http%3A%2F%2Fwww.sombrero.gr%2F2017%2F10%2Fguy-roux%2F
Ο Γκι Ρου χαλάει φωλιές από τυφλοπόντικες… (μη ρωτάτε)

Ο Γκι Ρου δεν έγινε απλά ο προπονητής της Οσέρ, έγινε η ίδια η Οσέρ ξεπερνώντας παραδείγματα όπως του Ευγένιου Γκέραρντ και του Άλεξ Φέργκιουσον. Ο σύλλογος ήταν ουσιαστικά δικός του, αναλαμβάνοντας τα πάντα. Αρχικά πήγε ο ίδιος στους κτηνοτρόφους της περιοχής για να τους πείσει να κάνουν δωρεά την κοπριά τους για το χορτάρι των γηπέδων. Έκανε πάντα τον έλεγχο για την εξωγηπεδική ζωή των παικτών του. Έφτιαξε το δικό του δίκτυο κατασκόπων που τον ενημέρωνε για κάθε παράπτωμα ποδοσφαιριστή. Όταν έγινε γνωστό ότι ο πιτσιρικάς Μπαζίλ Μπολί (που θα γινόταν ένας από τους σπουδαιότερους αμυντικούς στο γαλλικό πρωτάθλημα) έκανε… μαντραπήδα από τις εγκαταστάσεις της Οσέρ τις νύχτες, ο Γκι Ρου πήρε την κατάσταση στα χέρια του. Ο Μπολί πήδηξε τα κάγκελα, αλλά βρήκε το παπί του κλειδωμένο με λουκέτο και τον κόουτς να κρατάει το κλειδί. Μάλιστα ο Μπολί για τιμωρία έπρεπε να πληρώσει από τον μισθό του, τα έξοδα για το λουκέτο. Ήταν τέτοια η ενασχόληση του Γάλλου προπονητή με τους παίκτες, που η γαλλική κωμική σειρά Les Guignols με τις κούκλες τον παρουσίαζε σε επεισόδιο να βάζει τους ποδοσφαιριστές του για ύπνο και να τους σκεπάζει. Ο αστικός μύθος λέει ότι έχει θεαθεί μεταμεσονύχτια να τραβάει παίκτες από το γιακά έξω από νυχτερινά κέντρα, ενώ τον έχουν δει χαράματα να είναι έξω από το σπίτι ποδοσφαιριστών και να βάζει τα χέρια στη μηχανή για να δει αν είναι ακόμα ζεστή ή να ελέγχει τα χιλιόμετρα του αυτοκινήτου.

Για όποιον ξέρει γαλλικά αξίζει, περίπου στο 1′ είναι στο.. μαιευτήριο για να βρει νέα ταλέντα

O Γκι Ρου ήταν ο μπαμπάς του λόχου. Όχι όμως ο καλοκάγαθος πατερούλης. Το αντίθετο. Όλοι μιλάνε για έναν μικρό δικτάτορα κι οι εχθροί του λένε για έναν τύραννο. Έτσι όμως, προσέχοντας κάθε λεπτομέρεια, ο Γκι Ρου κατάφερε να κοουτσάρει την Οσέρ για πάνω από 2000 αγώνες και να σπάσει κάθε ρεκόρ με 44 σεζόν στους πάγκους της ομάδας. Από τα χέρια του βγήκαν μερικά από τα μεγαλύτερα ταλέντα του γαλλικού ποδοσφαίρου. Ερίκ Καντονά, Τζιμπρίλ Σισέ, Φιλίπ Μεξές, Λοράν Μπλαν, Μπαζίλ Μπολί. Ο Ρου ξεκίνησε το 1961 ως παίκτης-προπονητής, αλλά σύντομα αρκέστηκε μόνο στο δεύτερο. Το 1979 η Οσέρ έφτασε στον τελικό του κυπέλλου Γαλλίας (χάνοντας στην παράταση από την πρωταθλήτρια Ναντ), παρ’ ότι ομάδα Β’ εθνικής και την επόμενη σεζόν ανέβηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της στη Λιγκ 1. Κατέκτησε 4 κύπελλα Γαλλίας, 1 Ιντερτότο και έφτασε στην μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας της το 1995-96 όταν και κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημα και ταυτόχρονα νταμπλ στην ιστορία της. Με παίκτες όπως οι Μπλαν, Ταρίμπο Γουέστ, Γκιβάρς, Ντανζού, Λαμουσί και Μαρτάν. Ο Ρου δεν έμενε στάσιμος, ψαχνόταν πάντα, άλλαζε τακτικές, αλλά όχι χαρακτήρα.



Είχε όμως και ευρωπαϊκές πορείες με μεγάλες νίκες απέναντι σε ομάδες όπως η Μίλαν ή αργότερα ο Άγιαξ του φαν Γκαλ τον οποίο και απέκλεισε για να φτάσει στα ημιτελικά του ΟΥΕΦΑ και να χάσει στα πέναλτι από τη Ντόρτμουντ. Ο Ρου γνωρίζοντας ότι η Οσέρ δεν θα μπορούσε ποτέ να ανταγωνιστεί πλούσιες ομάδες είχε αποφασίσει η ομάδα να επενδύει στις Ακαδημίες. Αυτό έκανε όταν το 1980 κέρδισε την άνοδο στη Λιγκ 1. Αντί η ομάδα να κάνει μεταγραφές, έριξε όλα τα χρήματα στις υποδομές.

Επική διαφήμιση με τον Γκι Ρου να αναλαμβάνει παίκτη, να τον γυμνάζει, να του μαγειρεύει και στο τέλος να του χαλάει το τυχερό

Οι ιστορίες για τη ζωή του Γκι Ρου είναι τόσες πολλές που δεν χωράνε σε ένα κείμενο. Όπως αυτή που διηγήθηκε για το ταξίδι του στην Κούβα το 1993 για διακοπές. Ένα βράδυ και ενώ κοιμόταν, κατά τις 5 το πρωί η πόρτα του χτύπησε. Ήταν η αστυνομία και του είπε να ντυθεί γιατί τον ήθελε ο… αρχηγός του κράτους. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έχεις πολλές επιλογές. Ο Γκι Ρου ετοιμάστηκε και πήγε στον Φιντέλ Κάστρο. Ο Κάστρο δεν άντεχε να βλέπει τα παιδιά της χώρας να παίζουν μπέιζμπολ (για όσους δεν γνωρίζουν η Κούβα είναι μεγάλη μπειζμπολομάνα), ένα αμερικάνικο άθλημα. Τα μικρά «κουβανεζάκια» πρέπει να μάθουν ποδόσφαιρο, που είναι το άθλημα των επαναστατών. Γι’ αυτό προτείνει στο Ρου να αφήσει την Οσέρ να έρθει να μάθει μπαλίτσα στη νεολαία της χώρας και αν σε δυο χρόνια τα παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο αντί για μπέιζμπολ θα του χαρίσει ένα νησί (!). Ο Ρου σύμφωνα με τα λεγόμενά του αρνήθηκε, πρότεινε να έρθει μετά από ένα χρόνο για να διδάξει προπονητές, αλλά αυτό δεν έγινε ποτέ. Γνωστός τσιγκούνης (λέγεται ότι καλούσε δημοσιογράφους για δείπνο και στο τέλος τους έλεγε: «η εφημερίδα σου τα πάει καλά, πουλάει αρκετά» για να πληρώσουν αυτοί), έχει παίξει σε πολλές διαφημίσεις επειδή ακριβώς «για να το αγοράζει αυτό ο Ρου, θα είναι ευκαιρία», ενώ το Football Manager κυκλοφόρησε στη Γαλλία το 1993 ως Γκι Ρου Μάνατζερ προς τιμήν του. Η προσωπικότητά του ξεφεύγει από το αθλητικό. Πολλοί λένε, ότι αν θέλει κάποιος να βγει δήμαρχος στην Οσέρ πρέπει να έχει τον Ρου μαζί του. Ο Σιράκ του έστελνε κάρτες τα Χριστούγεννα, ο Ζοσπέν ήταν φίλος του από τον στρατό, ενώ λέγεται ότι οι υπουργοί του Μιτεράν δεν έβρισκαν τον Πρόεδρο ποτέ, ενώ αν έπαιρνε ο Γκι Ρου, ο Φρανσουά το σήκωνε αμέσως.



Ο Γκι Ρου ήταν προπονητής της Οσέρ από το 1961 μέχρι το 2005. Με δύο μικρές διακοπές, μία όταν πήγε στρατό και μία πολύ αργότερα όταν αποφάσισε να γίνει τεχνικός διευθυντής, αλλά πολύ γρήγορα αναγκάστηκε να γυρίσει στους πάγκους της Οσέρ. Τελικά εγκατέλειψε την ομάδα με τον δικό του τρόπο, φεύγοντας σαν νικητής, μετά την κατάκτηση του κυπέλλου το 2005 (δυο χρόνια πριν το είχε κατακτήσει και πάλι, με μια καταπληκτική ομάδα με Σισέ, Μεξές, Καπό, Φαντιγκά απέναντι στην ΠΣΖ του Ροναλντίνιο). Ο Ρου έκανε ένα αποτυχημένο πέρασμα από τη Λανς δυο χρόνια αργότερα, όταν υπέγραψε διετές συμβόλαιο, αλλά έμεινε μόλις για 4 ματς και μετά έφυγε. Παρά τη συνταξιοδότησή του συνεχίζει να εμφανίζεται με διάφορα σχόλιά του. Το 2016 σε ένα φιλικό Γαλλίας-Ελβετίας στο Πιερ Μορουά της Λιλ δεν άντεξε να μη μιλήσει για το άθλιο χορτάρι. «Στη Γαλλία φτιάχνουμε AirBus, αλλά δεν ξέρουμε να κάνουμε χλοοτάπητες. Φτιάχνουμε ωραίους κήπους με λουλούδια, θάμνους σε σχηματισμούς, αλλά με το χορτάρι δεν ασχολούμαστε. Το μόνο γήπεδο με καλό χορτάρι είναι αυτό της ΠΣΖ και δεν είναι τυχαίο. Έφεραν άνθρωπο από την Αγγλία για να το φροντίζει». Πρόσφατα ήρθε σε κόντρα με τον Ζαν Πιερ Παπέν, όταν το όνομα του τελευταίου ακούστηκε για τον πάγκο της Οσέρ. Ο Ρου δεν ενέκρινε την επιλογή (η Οσέρ άντεξε επτά χρόνια χωρίς τον Γκι Ρου και το 2012 υποβιβάστηκε) και μίλησε υποτιμητικά για τον παλιό επιθετικό, ενώ μόλις πέρσι ξεσήκωσε αντιδράσεις όταν είπε ότι ο Πορτογάλος Ρενάτο Σάντσες αποκλείεται να είναι 18 και πρέπει να είναι 23 με 24. Στα 78 του συνεχίζει να σχολιάζει, να έχει άποψη και τη ζωντάνια που τον έκανε για 44 σεζόν να κάθεται στους πάγκους. Ένας παλιομοδίτης προπονητής με ένα αντιαισθητικό σκουφί, το στερεότυπο του Γάλλου επαρχιώτη, που κατάφερε όχι απλά να επιβιώσει στο ποδόσφαιρο, αλλά να αφήσει μια τεράστια κληρονομιά στο γαλλικό ποδόσφαιρο.


«Δεν είναι εύκολο να τα καταφέρεις για 44 χρόνια σε μια μικρή πόλη 40.000 κατοίκων, αν δεν έχεις τηλεοπτικό κανάλι, εργοστάσιο αυτοκινήτων ή δεν είσαι πρίγκιπας.»
– Γκι Ρου

sombrero.gr

[fon7]

Αποζημιώνει τους φιλάθλους η Μονακό (photo)
Η διοίκηση της Μονακό αποφάσισε να αποζημιώσει τους φιλάθλους της, οι οποίοι παρακολούθησαν από κοντά τη συντριβή της με 7-1 από την Παρί Σεν Ζερμέν στο «Παρκ Ντε Πρενς».

Αποζημιώνει τους φιλάθλους η Μονακό (photo)
Η διοίκηση της Μονακό αποφάσισε να αποζημιώσει τους φιλάθλους της, οι οποίοι παρακολούθησαν από κοντά τη συντριβή της με 7-1 από την Παρί Σεν Ζερμέν στο «Παρκ Ντε Πρενς».

Το σχετικό tweet:

L'AS Monaco a pris la décision de rembourser les supporters Rouge et Blanc présents dans la tribune visiteurs ce soir. Les modalités seront communiquées en début de semaine. #PSGASM #PartoutToujours

novasports.gr

Οι συγκρίσεις με κάτι άλλες ομάδες..

[fon7]

Το παρακάτω θέμα δεν είναι ποδοσφαιρικό αλλά έχει να κάνει με την Παρί.Την γνωστή Παρί.Μπορεί το ποδοσφαιρικό τμήμα της να είναι το πιο γνωστό αλλά διαθέτει και άλλα τμήματα.Έχει γυναικείο ποδοσφαιρικό τμήμα,χάντμολ ανδρικό,τζούντο ανδρικό,μποξ,ράγκμι.Μένει ένα ακόμα τμήμα,το οποίο είναι το esports.Είναι κάτι σχετικά νέο.Σύλλογοι φτιάχνουν ομάδες που αγωνίζονται σε ηλεκτρονικά παιχνίδια.Η Παρί παίζει σε fifa,League of Legends,Rocket League,Dota 2.
Αντίστοιχο τμήμα στην Ελλάδα έχει ο παο.Ανάλογο τμήμα έχει ο ξάδερφος Άγιαξ αλλά και άλλες ομάδες.

https://en.wikipedia.org/wiki/Paris_Saint-Germain_eSports
https://en.wikipedia.org/wiki/AFC_Ajax_eSports
https://en.wikipedia.org/wiki/1907_Fenerbah%C3%A7e_eSports
https://en.wikipedia.org/wiki/Panathinaikos_eSports

Μήπως να έφτιαχνε και ο ΠΑΣ κανένα τμήμα;Γίνονται που γίνονται τουρνουά προ κυρίως,μήπως να το κοιτάγαμα;Λίγο fifa,λίγο προ.

[fon7]

Ο Μέσι του Βιλερμπάν
Τη σεζόν 2013-2014 στη Λυών αποφάσισαν ότι ήρθε η στιγμή η πολύ καλή φουρνιά που είχαν στις ακαδημίες τους να περάσει στην πρώτη ομάδα. Έτσι πήραν έναν κορμό, τον τερματοφύλακα Αντονί Λόπες, το μπακ Σαμουέλ Ουμτιτί, τα χαφ Κορεντίν Τολισό και Ζορντάν Φερί και τους επιθετικούς Αλεξάντρ Λακαζέτ και Ναμπίλ Φεκίρ. Και ενώ τα φώτα έπεσαν αρκετά στους Λακαζέτ και Ουμτιτί, οι οποίοι ήδη έχουν πάρει μεγάλες μεταγραφές για αλλού, ο πρόεδρος Ολάς είχε πάθει έρωτα με τον Ναμπίλ Φεκίρ. Σε ερώτηση δημοσιογράφου στις αρχές του 2015 για τους νέους της ομάδας, και με τον Λακαζέτ να κάνει σούπερ χρονιά που κατέληξε να τον βγάλει πρώτο σκόρερ του Σαμπιονά, απάντησε «Ο Ναμπίλ είναι ο Μέσι μου».



Γεννημένος στο Βιλερμπάν (σαν να λέμε ότι γεννήθηκε στην Καλαμαριά) στις 18 Ιουλίου του 1993, ο Φεκίρ είναι γέννημα θρέμμα Λυωνέζος, ή όπως λένε και εκεί, «Γκον». Η Λυών, που έχει μαζί με τις Ρεν και Μονακό τις καλύτερες ακαδημίες στη Γαλλία, φυσικά τον ανακάλυψε νωρίς και ο μικρός Ναμπίλ μπήκε στα παιδικά τμήματα των Γκον από την ηλικία των 12. Εκεί όμως οι προπονητές του τον έβρισκαν πολύ μικρό και αδύναμο και τελικά τον έδιωξαν. Όπως βέβαια έχει συμβεί σε πάμπολλες περιπτώσεις μικροκαμωμένων (Ματιέ Βαλμπουενά, ακούς;), ο Φεκίρ πήγε μια βόλτα σε διάφορες ακαδημίες συλλόγων στην κοιλάδα του Ροδανού, με μοναδικό στόχο της ζωής του να επιστρέψει στη Λυών. Εντάξει, κανείς δεν ξέρει τις Τοκέν Βιλερμπάν, Π.Σ. Βωλ και Καλουίρ στις οποίες πήγε, αλλά τη Σεντ Ετιέν που τον ζήτησε την ξέρουμε. Εκεί ο Φεκίρ, ως γνήσιος Γκον, απάντησε «Στους εχθρούς δεν πάω. Θέλω να αποδείξω στη Λυών ότι έκανε λάθος». Με προσωπική παρέμβαση του Ολάς, που τον είδε σε κάποιο αγώνα κυπέλλου νέων της περιοχής του Ροδανού, επιστρέφει τελικά στη Λυών στα 17 του.

Ντεμπουτάρει στα ματς προκριματικών του Τσαμπιολί κόντρα στη Ρεάλ Σοθιεδάδ. Θα παίξει στη ρούκι χρονιά του 17 ματς, σκοράροντας ένα γκολ και δίνοντας 2 ασίστ. Δεν ήταν αυτό που περίμεναν, αλλά όλη η Λυών τον πιστεύει πάρα πολύ. Ο μικρός ξεκίνησε σαν αριστερός εσωτερικός μέσος και μετά πέρασε δεύτερος επιθετικός. Εκεί την επόμενη χρονιά με το Λακαζέτ σκίζουν χασέδες. Ο Φεκίρ τελειώνει τη χρονιά με 16 γκολ και 9 ασίστ και ο Λακαζέτ με 32 γκολ και 7 ασίστ. Ο Φεκίρ όμως εκτός από γκολ και ασίστ κάνει και άλλα πράγματα στο γήπεδο. Κατεβαίνει χαμηλά να κάνει παιχνίδι, πάει στο πλάι να ανοίξει τις άμυνες, δοκιμάζει δύσκολες κάθετες, προστατεύει με το σώμα του τη μπάλα, ντριπλάρει με αυτό, ντριπλάρει γενικά. Με ύψος 1,73 και με το καλό του πόδι να είναι το αριστερό ο πρόεδρος είναι ξεκάθαρος: «Είναι ο Μέσι μου».

Με τις εμφανίσεις του και με την προοπτική του Γιούρο στη Γαλλία την επόμενη χρονιά ο Φεκίρ και ο Λακαζέτ δεν γίνεται να αγνοηθούν. Και οι δύο άλλωστε είχαν παίξει ματς με τη Γαλλία σε επίπεδο νέων. Με το Φεκίρ όμως δημιουργείται μια τεράστια ιστορία. Ο πατέρας του πριν τη διακοπή για τις εθνικές του Μαρτίου του 2015 βγαίνει και δηλώνει ότι ο γιος του θα επιλέξει να αγωνιστεί με την εθνική Αλγερίας, για να τιμήσει την καταγωγή του. Η οικογένεια του Φεκίρ κατάγεται από τη Φατζάνα της Αλγερίας, τόσο από την πλευρά του πατέρα του, όσο και από την πλευρά της μητέρας του. Εγκαταστάθηκαν στη Γαλλία μόλις ένα χρόνο πριν γεννηθεί ο Ναμπίλ και η σχέση με την Αλγερία ήταν ακόμα πολύ έντονη. Ο Ναμπίλ δηλώνει στην Εκίπ ότι θα επιλέξει μέσα στις προσεχείς δύο εβδομάδες. Ο Ντεσάμπ λέει ότι η απόφαση είναι του παίχτη και ο Κριστιάν Γκουργκίφ, ο μπαμπάς του Γιοάν, προπονητής της εθνικής Αλγερίας, λέει ότι ο παίχτης θα επιλέξει την Αλγερία. Στη Γαλλία γίνεται πανικός σε εφημερίδες και πάνελ. Παράλληλα ο Γκουργκίφ τον καλεί κανονικά για τα φιλικά με το Ομάν και το Κατάρ, λέγοντας ότι τον κάλεσε διότι του είπε στο τηλέφωνο ο ίδιος ότι θα επιλέξει την Αλγερία. Τελικά, ο Φεκίρ βγαίνει στην Εκίπ και λέει «Η Γαλλία. Αυτή είναι η επιλογή μου». Και βάζει κερασάκι ότι «η συζήτηση που είχα με τον Ντιντιέ Ντεσάμπ ήταν πολύ πειστική». Έτσι για να αφήσει ξενερωμένους τους πάντες.



Λυωνέζικοι Αλγερινοί κύκλοι λένε ότι η σχέση με τον πατέρα του όχι απλώς χάλασε, αλλά δεν επανήλθε ποτέ. Πριν λίγο καιρό στη Λιμπερασιόν υπήρξε ένα άρθρο για τον Φεκίρ και ο αρθρογράφος (Γκρεγκορί Σναιντέρ) έγραφε ότι υπήρξε αυτό το καλοκαίρι μια προσπάθεια συμφιλίωσης στην αυλή του παππού, με όχι ξεκάθαρα όμως αποτελέσματα. Οι ίδιοι κύκλοι μετά τον τραυματισμό του, ρήξη χιαστών, τον Ιούλιο του 2015 με τη φανέλα της εθνικής Γαλλίας στο φιλικό κόντρα στην Πορτογαλία, έγραφαν ότι το αντιμετώπισαν ως χτύπημα από τον Αλλάχ.

Όσο οι Ουμτιτί, Τολισό και Λακαζέτ παίρνουν μεταγραφές εκατομμυρίων και πάνε για το παραπάνω βήμα, ο Φεκίρ μένει στη Λυών λόγω του τραυματισμού που τον άφησε τόσο πίσω. Την επόμενη σεζόν παίζει μόλις 9 ματς με τη Λυών και ένα με την εθνική. Μετά επανέρχεται βέβαια. Σεζόν 2016-2017, 51 ματς, 14 γκολ, 13 ασίστ. Επόμενη σεζόν, ίδιος αριθμός ματς 24 γκολ, 7 ασίστ. Αλλά πολύ, μα πολύ, περισσότερο παιχνίδι. Πλέον παίζει κάπου ανάμεσα στο κέντρο και στην επίθεση. Κάπως σαν τον Μέσι, κάπως σαν τον Ινιέστα. Παρά τις παραινέσεις του τμήματος μάρκετινγκ της Λυών να πάρει το 10, συνεχίζει να φοράει το 18. Την ημερομηνία γέννησής του. Και μια και είναι ο Μέσι τους, στο ντέρμπι με τη γειτονική Σεντ Ετιέν την περασμένη σεζόν, όταν κάνει το 0-5 μέσα στο Ζοφρουά Γκισάρτ βγάζει τη φανέλα του και τη δείχνει στους οπαδούς. Είναι το δεύτερό του γκολ στο ματς και μάλλον αντίδραση για τα «Βρωμοαλγερινέ» που ακούει από την εξέδρα σε όλον τον αγώνα.



Το καλοκαίρι που πέρασε ο Φεκίρ έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής παίζοντας ως αλλαγή συνήθως με την εθνική Γαλλίας. Η απόφασή του να επιλέξει τη Γαλλία αντί της Αλγερίας του έδωσε αυτή τη δυνατότητα. Παράλληλα σχεδόν πήρε τη μεταγραφή που έλειπε για να περάσει στην ελίτ. Η Λίβερπουλ τον είχε κλεισμένο, είχε δώσει συνέντευξη και στο κανάλι των Ρεντς, αλλά τελευταία στιγμή η μεταγραφή ακυρώθηκε. Η Λίβερπουλ είπε για ιατρικούς λόγους, το πληγωμένο του γόνατο. Η Λυών δεν είπε και πολλά, αλλά οι Αλγερινοί κύκλοι λένε για προμήθειες που ζήτησαν οι Αλγερινοί Λυωνέζοι τελευταία στιγμή. Η Λίβερπουλ είπε να μην μπλέξει σε περίπτωση (Ματιέ Βαλμπουενά κλείσε τα αφτιά σου) Μπενζεμά με σεξ, ψέματα και βιντεοταινίες και αποσύρθηκε. Ο Ολάς είπε ότι θα μείνει να βοηθήσει τη Λυών να προχωρήσει στο Τσαμπιολί. Και στο ματς με τη Σαχτάρ όπου κρινόταν η πρόκριση έγινε πάλι ο Μέσι του Βιλερμπάν. Με μια κάθετη στον Τραορέ που το έχασε και μετά με ένα γκολ που θύμισε αρκετά τον Αργεντίνο έδωσε την πρόκριση στη Λυών.

βίντεο

Ο ίδιος είναι πλέον αρχηγός της ομάδας που υποστηρίζει από παιδί. Ζει τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του και όταν τον ρώτησαν για τη Λίβερπουλ είπε το ίδιο που είχε πει στα 14 του για τη Λυών. «Η ιστορία δεν τελείωσε. Θέλω να τους αποδείξω ότι έκαναν λάθος».

sombrero

[ΠΑΣΟΛΕΣ]

Μήπως να έφτιαχνε και ο ΠΑΣ κανένα τμήμα;Γίνονται που γίνονται τουρνουά προ κυρίως,μήπως να το κοιτάγαμα;Λίγο fifa,λίγο προ.

Με χαρά μου να υπηρετήσω τον ΠΑΣ σε φιφα,προ counter strike και άλλα πολλά.

[fon7]

[/img]

Καλώς ήρθατε στη Ρεν: εδώ που τρώμε καλά και δεν κερδίζουμε τίτλους

Όποιος περνούσε έξω από το γήπεδο Ροαζόν Παρκ, εκεί στα βορειοδυτικά της πόλης Ρεν στη Βρετάνη της Γαλλίας το περασμένο βράδυ της Παρασκευής, θα πετύχαινε αρκετό κόσμο να βρίσκεται εκεί. Η ώρα ήταν περασμένη, η τοπική ομάδα δεν είχε αγώνα και σίγουρα θα παραξενευόταν για τους ανθρώπους που υπήρχαν. Μέσα στη νύχτα και τη βροχή, ο κόσμος τραγουδούσε και φώναζε συνθήματα, την ώρα που οι περαστικοί στα αυτοκίνητα κοιτούσαν με περιέργεια. Όσοι τουλάχιστον δεν είχαν ενημερωθεί για το γινόταν. Με την ώρα να περνάει, οι οπαδοί αντί να μειώνονται γίνονταν περισσότεροι.

Η διοίκηση της Ρεν είχε ανακοινώσει πριν λίγες ημέρες τον τρόπο διάθεσης των εισιτηρίων για τον μεγάλο αγώνα της ομάδας με την Άρσεναλ για τη φάση των 16 στο Γιουρόπα Λιγκ μετά από τις…. 90.000 αιτήσεις που δέχτηκε. Το Ροαζόν Παρκ χωράει κάτι λιγότερο από 30.000 θεατές και μετά από τα διαρκείας, τα εισιτήρια των Άγγλων, τους VIP και τους σπόνσορες, τα διαθέσιμα εισιτήρια ήταν λιγότερα από 8.000. Το Σάββατο στις 10 το πρωί τα εκδοτήρια θα άνοιγαν αι όποιος προλάβαινε θα έπαιρνε το μαγικό χαρτάκι. Πολλοί ξενύχτησαν για να είναι μέσα στο παιχνίδι αυτό.

Βλέπετε, η ομάδα έχει φτάσει για πρώτη φορά στους 16 του Γιουρόπα Λιγκ και μια χρονιά που φαινόταν χαμένη εξελίχθηκε σε μια γιορτή πριν μερικές μέρες. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.  Η Ρεν ξεκίνησε άθλια τη φετινή σεζόν και την 8η αγωνιστική ήταν 16η, μόλις δύο θέσεις πάνω από τη γραμμή του υποβιβασμού. Εξίσου κακή ήταν και η ευρωπαϊκή πορεία. Μετά από μία νίκη επί της Γιάμπλονετς στο τέλος του Σεπτεμβρίου, η Ρεν έκανε τρεις συνεχόμενες ήττες στον όμιλό της και ήταν εκτός πρόκρισης.

Ο κόσμος απογοητευμένος είχε προετοιμαστεί για τα χειρότερα. Κάτι καθόλου άγνωστο για το κοινό του συλλόγου. Μιας ομάδας που έχει τη φήμη του λούζερ στη Γαλλία με αρκετά συγκλονιστικά μεγάλες αποτυχίες. Χάμενες έξοδοι στο Τσάμπιονς Λιγκ την τελευταία αγωνιστική με εκπλήξεις κι ενώ είχε καθαρίσει το ματς, δύο χαμένοι τελικοί κυπέλλου με την γειτόνισσα Γκενγκάν (που ήταν στη Β’ εθνική). Η Ρεν δεν είναι μια ομάδα για τους “πλαστικούς φιλάθλους” και τους “κυνηγούς της δόξας”, είναι ψυχοφθόρος διαδικασία.



Πολλές φόρες όμως είναι οι μικρές λεπτομέρειες που αλλάζουν μία χρονιά. Πριν τέσσερα χρόνια τις ακαδημίες του συλλόγου ανέλαβε ο Ζουλιέν Στεφάν, γιος του βοηθού του Ντιντιέ Ντεσάμπ στην εθνική Γαλλίας Γκι Στεφάν. Ο Ζουλιέν γέννημα θρέμμα… Ρενιώτης έκανε μια πολύ μέτρια ποδοσφαιρική καριέρα, χωρίς να παίξει ποτέ στην ομάδα της πόλης του. Έπαιξε κυρίως σε μικρές ομάδες σε χαμηλότερες κατηγορίες, αλλά από τότε όλοι έλεγαν ότι το πάθος του δεν ήταν αυτό. Αυτό που ήθελε ήταν να προπονεί. Εγκατάλειψε την ενεργό δράση μόλις στα 28 του και ξεκίνησε την προπονητική. Το 2012 ανέλαβε την Κ19 της Ρεν και το 2015 τη 2η ομάδα του συλλόγου. Κι αυτό στην Ελλάδα μπορεί να μη λέει πολλά, αλλά στη Γαλλία και ειδικά στη Ρεν είναι εξαιρετικά σημαντικό. Μπορεί από τίτλους να μην τα πάμε καλά ως Ρεν (δύο κύπελλα το 1965 και το 1971, πέντε χαμένοι τελικοί, τέσσερις στο κύπελλο και ένας στο Λιγκ Καπ), αλλά για τις ακαδημίες μας δεν μπορεί να μιλήσει κανείς. Αντουάν Ρεβεγιέρ, Μικαέλ Σιλβέστερ, Σιλβέν Βιλτόρ και φυσικά το καμάρι της ομάδας ο Γιοάν Γκουρκίφ. Πλέον, το τελευταίο όνομα που βγήκε από τη Βρετάνη και από τα χεράκια του Ζουλιέν Στεφάν είναι ο Ουσμάν Ντεμπελέ, ενώ ο Νιανιόν το καλοκαίρι πήγε στη Σεβίλλη και αποκαλεί τον παλιό του προπονητή “πατέρα”.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι στη φετινή ιλαροτραγωδία της Μονακό, όταν ανέλαβε ο Τιερί Ανρί ο Ζουλέιν ήταν μέσα στα ονόματα που ήθελε δίπλα του. Η διοίκηση της Ρεν (της οποίας ο ιδιοκτήτης Φρανσουά-Ανρί Πινό μπορεί να μην κερδίζει τίτλους, αλλά κερδίζει στην αγάπη καθώς έχει αποκτήσει παιδιά με τη Λίντα Εβαγγελίστα και την σύζυγό του Σάλμα Χάγεκ) όμως πάτησε πόδι και είπε ένα μεγαλοπρεπέστατο ΟΧΙ. Η ιστορία της Μονακό γνωστή. Ο Ανρί έμεινε κάτι παραπάνω από 90 ημέρες πριν εγκαταλείψει κι αν ο Ζουλιέν τον είχε ακολουθήσει θα ήταν μάλλον στο ταμείο ανεργίας τώρα τρώγοντας “γκαλέτ σοσίς” στους δρόμους της Ρεν.



[Διάλειμμα γευσιγνωσίας. Μια από τις σπεσιαλιτέ της περιοχής είναι το έδεσμα που θα μεταφράσω αυθαίρετα ως “γαλέτα με λουκάνικο”. Πρόκειται για ψητό λουκάνικο τυλιγμένο μέσα σε ένα συγκεκριμένο είδος κρέπας από φαγόπυρο (μαυροσίταρο αλλιώς). Το γκαλέτ σοσίς είναι δημοφιλές στην Άνω Βρετάνη και ακόμα περισσότερο στη Ρεν και την ομάδα της, καθώς στο ημίχρονο καταναλώνονται μεγάλες ποσότητες του συγκεκριμένου εδέσματος. Είναι μάλιστα τόσο δημοφιλές που υπάρχει και ειδικό τραγούδι των οπαδών αφιερωμένο σε αυτό, με τίτλο “Galette saucisse je t’aime“, σαναλέμε δηλαδή σε ελληνικό γήπεδο “βρώμικο, βρώμικο σε αγαπώ, βάλε κι άλλο λουκάνικο για να τρελαθώ”. Κι αν δεν με πιστεύετε, εδώ μια ορχήστρα παιανίζει το άσμα το οποίο έχει στίχο που λέει: “γκαλέτ σοσίς σε αγαπώ, σε έχω φάει με το κιλό” και δεν το βγάζω από το μυαλό μου. Μάλιστα, οι στίχοι λένε ότι συνοδεύεται με ένα τοπικό ξινόγαλο, μην μας περάσουν και τίποτα άσχετους.]

Τέλος διαλείμματος. Επιστροφή στον Ζουλιέν που τελικά δεν έμεινε άνεργος, αλλά συνέχισε να προπονεί τη β’ ομάδα της Ρεν μέχρι τον Δεκέμβριο. Τότε που η διοίκηση βλέποντας ότι δεν υπάρχει φως με τον Σαμπρί Λαμουσί τον απέλυσε μετά από μία βαριά ήττα από το Στρασβούργο κι έχρισε τον Ζουλιέν υπηρεσιακό. Αυτός, μόλις στα 38 του, σε μια ηλικία που ο Μπουφόν μπαίνει στα καλύτερά του χρόνια, έκανε την κρίσιμη τελευταία νίκη για την Ευρώπη (χαρίζοντας τη 2η θέση πίσω από τη Διναμό Κιέβου και μπροστά από Αστάνα και Γιάμπλονετς) και δύο σερί νίκες επί της Λυών και την Ντιζόν. Η διοίκηση σταμάτησε να ψάχνει για άλλον προπονητή κι ο Ζουλιέν Στεφάν υπέγραψε κανονικό συμβόλαιο.

Κάπως έτσι η ομάδα έχει φτάσει να βρίσκεται σχεδόν στη μέση της βαθμολογίας και, κυρίως, όχι μόνο πήρε την πρόκριση στους 32, αλλά απέκλεισε στη συνέχεια και τη Ρεάλ Μπέτις. Στο πρώτο παιχνίδι ανάμεσα σε 30.000 λουκανικοκρεποφάγους στις εξέδρες, η Ρεν προηγήθηκε με 2-0 και 3-1, αλλά με τον κλασικό αυτοκαταστροφικό της χαρακτήρα ισοφαρίστηκε στο 90′ σε 3-3. Η ρεβάνς στη Σεβίλλη ήταν για πολλούς τυπική διαδικασία για τους Ανδαλουσιάνους, καμία γαλλική ομάδα δεν είχε φύγει νικήτρια από την έδρα της Μπέτις, αλλά η ομάδα του Ζουλιέν Στεφάν κέρδισε με 1-3 μέσα στο Μπενίτο Βιγιαμαρίν και πήρε την ιστορική πρόκριση.

Η αλήθεια είναι ότι η κλήρωση δεν ήταν η καλύτερη, αφού την έφερε απέναντι στην Άρσεναλ, ένα από τα φαβορί του θεσμού που παίζουν όλοι για να κερδίζει η Σεβίλλη. Κι αν δεν υπάρχει κάποια λαμπρή προϊστορία μεταξύ των συλλόγων, υπάρχει μεταξύ δύο προσωπικοτήτων τους. Ο Ουνάι Έμερι ήταν προπονητής του Χατέμ Μπεν Αρφά στην ΠΣΖ και τώρα θα τεθούν αντίπαλοι. Οι δυο τους είχαν μια μεγάλη κόντρα (κάτι όχι περίεργο για τον Μπεν Αρφά που και με τον Λαμουσί δεν τα πήγαινε καλά) η οποία ξεπέρασε κάθε όριο γραφικότητας στο τέλος της.


Σε κάποια προσπάθεια του Μπεν Αρφά, ο Έμερι γύρισε και του φώναξε:
“Σταμάτα να κρατάς την μπάλα, δεν είσαι ο Μέσι”

Μπεν Αρφά και Έμερι πήγαν στο Παρίσι το 2016. Ο πρώτος μετά από μία εξαιρετική σεζόν στη Νις, όπου και ανέστησε την καριέρα του κι ο δεύτερος έχοντας μία συλλογή από Γιουρόπα Λιγκ με τη Σεβίλλη. Η σχέση τους δεν ήταν καθόλου καλή και έπιασε πάτο μετά τον αποκλεισμό της Παρί από την Μπαρσελόνα στην ανατροπή του 4-0. Ο Μπεν Αρφά ήταν από αυτούς που έκαναν σκληρή κριτική στον κόουτς. Ο Έμερι κουράστηκε από τη συμπεριφορά του Γάλλου που λέγεται ότι στα αποδυτήρια έκανε μιμήσεις του Έμερι για το πώς μιλάει γαλλικά, ενώ ο αστικός μύθος λέει ότι τον είχαν πετύχει στο… πάρκινγκ του προπονητικού να τσακίζει κεμπάμπ (έχει αρκετό φαγητό το κείμενο σήμερα, κρατηθείτε).

Έτσι, ο Μπεν Αρφά τη δεύτερη χρονιά την έβγαλε χωρίς συμμετοχές, έκανε προπονήσεις με τη 2η ομάδα και δεν έπαιξε ποτέ. Σε αυτό συνετέλεσαν και το επεισόδιο με το βοηθό του Έμερι που έδειξε η γαλλική τηλεόραση, αλλά κυρίως ένα αστείο που είπε για τον πρόεδρο της Παρί, ότι είναι πιο δύσκολο να μπορέσεις να μιλήσεις μαζί του από το να μιλήσεις με τον εμίρη του Κατάρ. Ο πρόεδρος δεν το εκτίμησε ιδιαίτερα και κάπου εκεί ο Χατέμ τελείωσε. Πριν φύγει φυσικά, φρόντισε να ξεσηκώσει πάλι τον κόσμο, όταν είπε ότι για τα γενέθλιά του θα πάει να κεράσει πίτσες στα αποδυτήρια, έτσι για να εκνευρίσει τον Έμερι.



Το καλοκαίρι που μας πέρασε, ο Μπεν Αρφά άφησε το Παρίσι και πήγε στη Ρεν που κάνει μια αρκετά καλή χρονιά, ειδικά από τη στιγμή που ο Στεφάν ανέλαβε και του έδωσε μια μεγαλύτερη ελευθερία. Τα αγγλικά μέσα έχουν σταθεί πολύ σε αυτή τη συνάντηση και σίγουρα, γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του Μπεν Αρφά, ο Γάλλος θα ψάξει τρόπο να εκδικηθεί. Αν αυτή η Ρεν μπορεί να κάνει κι άλλη έκπληξη μένει να το δούμε. Κι αν το αντάμωμα Έμερι-Μπεν Αρφά δεν είναι ευχάριστο, υπάρχει κι ένα δεύτερο πολύ πιο συγκινητικό. Ο Πετρ Τσεχ έπαιξε για δύο χρόνια στη Ρεν και μάλιστα έκανε ορισμένες εξαιρετικές εμφανίσεις που γλίτωσαν την ομάδα από τον υποβιβασμό το 2003. Ο Τσεχ έφυγε μετά για την Τσέλσι αφήνοντας μόνο φίλους πίσω στη Γαλλία και τώρα θα έχει την ευκαιρία να επιστρέψει εκεί που έκανε τα πρώτα του διεθνή βήματα, να δει γνωστές φάτσες και, γιατί όχι, στο ημίχρονο να φάει μια κρέπα με λουκάνικο.

blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[fon7]

Ο Τουράμ βλέπει τον μικρό Λίλιαν στα μάτια των προσφύγων
Το gazzetta.gr συνάντησε τον πρωταθλητή κόσμου Λίλιαν Τουράμ στο κέντρο φιλοξενίας προσφύγων στον Σκαραμαγκά, μίλησε μαζί του και διαπίστωσε ότι η ανθρώπινη αξία του ξεπερνά την ποδοσφαιρική.

Είναι περίεργο το συναίσθημα, όταν περνάς την καγκελόπορτα και μπαίνεις στον χώρο των προσφύγων. Η θάλασσα και τα δεντράκια του Σκαραμαγκά δίνουν τη θέση τους στο απέραντο τσιμέντο, στο οποίο κάνουν σκιά μόνο μερικοί πελώριοι γερανοί. Τα αμέτρητα λευκά κοντέινερ δίνουν μια αίσθηση απόκοσμη, σε κάνουν να πιστέψεις ότι άξαφνα ταξίδεψες κάπου μακρινά. Είσαι, όμως, στην Αττική. Στον κόσμο που οι συνθήκες γέννησαν για τους ξεριζωμένους.

Παιδιά περπατούν ανάμεσα στα νέα τους σπίτια, νιώθοντας την καθημερινότητα που κάποιοι άλλοι επέλεξαν γι' αυτούς να τα καταπίνει. Αναζητώντας το γηπεδάκι, χάνεις για λίγο τον προσανατολισμό. Τον ξαναβρίσκεις, ακολουθώντας έναν πιτσιρικά με φανέλα της Μπαρτσελόνα να τρέχει αλαφιασμένος προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Στροφή αριστερά και τα μπλαουγράνα χρώματα αυξάνονται. Οι εκπρόσωποι του Ιδρύματος της Μπαρτσελόνα, μαζί με τους ανθρώπους της Οργάνωσης «Γη» και τα στελέχη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, παρακολουθούν γεμάτοι χαμόγελα έναν 48χρονο να ξαναγίνεται παιδί, παρέα με δεκάδες προσφυγόπουλα.

Από τον δρόμο στην κορυφή
Ο Λίλιαν Τουράμ ξέρει καλά από τους κόσμους αυτούς. Έμεινε πίσω στη Γουαδελούπη για να μεγαλώσει με συγγενείς, όταν η μητέρα του πήγε οικονομική μετανάστρια στη Γαλλία, προσπαθώντας να βρει μια καλύτερη ζωή για τον γιο της. Ο πατέρας του, τον είχε εγκαταλείψει όταν ήταν βρέφος. Έμεινε τέσσερα χρόνια στη Γουαδελούπη μόνος, μέχρι η μητέρα του να δημιουργήσει τις συνθήκες για να την ακολουθήσει στην πόλη του Φωτός. Το νέο του σπίτι ήταν σε ένα προάστιο στα νότια του Παρισιού, όπου έμαθε να συνυπάρχει αρμονικά με παιδιά από όλον τον κόσμο. Παιδιά, που σαν εκείνον, στοιβάχτηκαν στα προάστια της πρωτεύουσας με όνειρα και ελπίδες.

Ο Τουράμ ήταν από εκείνους που τα κατάφεραν. Στους δρόμους έδειξε το σπάνιο ταλέντο του και η Μονακό ήταν εκείνη που έβαλε σε τροχιά την καριέρα του. Έπειτα από μια πενταετία, πήγε στην μεγάλη Πάρμα, όπου με συμπαίκτες τον Μπουφόν, τον Κρέσπο, τον Σενσίνι, τον Ασπρίγια, τον Βερόν, τον Καναβάρο και άλλους παιχταράδες, κατέκτησε Κύπελλο και UEFA. Έφυγε μαζί με τον Τζίτζι «πακέτο» το 2001 για την Γιουβέντους, όπου έχτισαν μια από τις πιο δυνατές άμυνες στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

Ο Λίλιαν κατέκτησε δύο πρωταθλήματα στο Τορίνο, πριν φύγει για την Μπαρτσελόνα μετά τον υποβιβασμό των μπιανκονέρι για το σκάνδαλο Calciopolis. Στη Βαρκελώνη έκλεισε την καριέρα του και βρήκε την δική του Ιθάκη, ένα κλαμπ που ταίριαξε στον χαρακτήρα του, μολονότι οι εποχές των πρωταθλημάτων ακόμα δεν είχαν αρχίσει. Θα έγραφε το τελευταίο κεφάλαιοι στην ομάδα της πόλης που μεγάλωσε, την Παρί Σεν Ζερμέν, όμως η διάγνωση ενός προβλήματος καρδιάς, του ίδιου που είχε οδηγήσει τον αδερφό του στο θάνατο, έβαλε τέλος στην καριέρα του.  Παράλληλα με την εξέλιξη σε συλλογικό επίπεδο, ο Τουράμ έγινε ο «βράχος» της Εθνικής Γαλλίας. Βοήθησε τους τρικολόρ να κατακτήσουν το Μουντιάλ 1998 και το Euro 2000, ενώ έγραψε συνολικά 142 συμμετοχές. Παραμένει, ακόμα και σήμερα, ο ρέκορντμαν συμμετοχών με την φανέλα της Εθνικής Γαλλίας.

Mε τα μάτια ενός πιτσιρικά
Ο Λίλιαν Τουράμ αποφάσισε να αφιερώσει το υπόλοιπο της ζωής του στην κοινωνία και στη μάχη κατά του ρατσισμού. Έγινε πρεσβευτής για την UNICEF και για το Ίδρυμα της Μπαρτσελόνα, ενώ δημιούργησε και το δικό του Foundation. Την Πέμπτη, λοιπόν, φόρεσε το μπλουζάκι του με το σήμα της Μπάρτσα και ταξίδεψε στην Ελλάδα για να επισκεφτεί τα καμπ προσφύγων στον Σκαραμαγκά και τον Ελαιώνα, τα οποία αγγίζει η κουλτούρα του καταλανικού συλλόγου. Μέσω του προγράμματος FutbolNet, το οποίο υλοποιείται από το Ίδρυμα της Μπαρτσελόνα, την Οργάνωση Γη και την ΠΡΑΞΙΣ, με την υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, ο αθλητισμός χρησιμοποιείται ως όχημα για την προαγωγή της άμιλλας, της κατανόησης και της ανεκτικότητας, με τελικό στόχο την ενθάρρυνση της κοινωνικής ένταξης και ενσωμάτωσης. Ο Τουράμ ήρθε για να το δει στην πράξη. «Το ποδόσφαιρο είναι σημαντικό για όλα τα παιδιά του κόσμου, γιατί είναι το νούμερο ένα άθλημα σε όλον τον πλανήτη. Έχει μια απίστευτη δύναμη ως άθλημα και φέρνει κοντά τα παιδιά αυτά που γνωρίζουν την Μπαρτσελόνα και ονειρεύονται, όχι μόνο τα συγκεκριμένα που βρίσκονται εδώ, αλλά όλα τα παιδιά του κόσμου. Τα όνειρα που κάνουν περνούν από το ποδόσφαιρο, οπότε μπορεί να τα αγγίξει και να αισθανθούν την πραγματική δύναμή του», λέει στο gazzetta.gr από το γηπεδάκι του καταυλισμού, το οποίο προσφέρει καθημερινά σε δεκάδες προσφυγόπουλα στιγμές ξεγνοιασιάς.

Ο Τουράμ είναι εκπληκτικός με τα παιδιά. Δεν υπήρξε ούτε ένα προσφυγόπουλο που να του ζήτησε φωτογραφία ή αυτόγραφο και να του το αρνήθηκε. Δεν σταμάτησε λεπτό να παίζει μαζί τους, να τους μιλά, να τα καθοδηγεί από το πώς πρέπει να τοποθετήσουν το κορμί τους σε μια ντρίμπλα, μέχρι το πώς οφείλουν να πορευτούν στη ζωή. Ήταν ξεκάθαρο πως δεν το έκανε επειδή έπρεπε να το κάνει, αλλά το αισθανόταν. Η γλώσσα του σώματος ήταν χαρακτηριστική, το χαμόγελό του γεμάτο ειλικρίνεια, η ζεστασιά στα μάτια του όποτε ένα προσφυγόπουλο τον πλησίαζε ξεκάθαρη. Ο Γάλλος έκανε έναν κύκλο και με τη βοήθεια της μεταφράστριας, αλλά και του Ρέζα και του Χουσεΐν, των εκπαιδευτών του FutbolNet, πέρασε το μήνυμά του παντού: «Το πιο σημαντικό στη ζωή είναι να πιστεύετε στους εαυτούς σας. Η αυτοπεποίθηση είναι πολύ σημαντικό πράγμα για τη ζωή σας και πρέπει να το προσέξετε. Μπορεί να ακούσετε πράγματα από άλλους που να σας την μειώνουν, αλλά να θυμάστε ότι δεν είναι αυτοί που αποφασίζουν για εσάς. Ο καθένας σας μπορεί να κάνει καταπληκτικά πράγματα στη ζωή του. Δεν πρέπει ποτέ να αισθάνεστε χειρότεροι από τον συνάνθρωπό σας, αλλά ούτε και ανώτεροι. Πρέπει να κατανοήσετε την ισότητα», έλεγε χαρακτηριστικά στα παιδιά. Έπαιξε μαζί τους προσπαθώντας να χτυπήσει τα χέρια τους πριν εκείνα τα τραβήξουν, τους εκτέλεσε πέναλτι και αποθέωσε τον τερματοφύλακα που τον σταμάτησε. Μπήκε σε κοντέινερ πρόσφυγα από το Κονγκό, ο οποίος του μίλησε γαλλικά, αφήνοντάς τον με το στόμα ανοιχτό, έφαγε μαζί με τους πρόσφυγες που του είχαν μαγειρέψει.

«Δεν ξεχνάω πως μεγάλωσα όπως αυτά τα παιδιά»
Παρατηρώντας τον τρόπο του με τα παιδιά, τον ρωτήσαμε γιατί δεν έγινε προπονητής ή δεν επιδίωξε μια άλλη θέση στο ποδόσφαιρο, αλλά προτίμησε αυτό. «Είναι δύσκολο να απαντήσω σε αυτό. Είναι δύσκολο να πω γιατί έκανα την α' ή την β' επιλογή. Το πιο όμορφο πράγμα όμως είναι να αισθάνεται ένας άνθρωπος χρήσιμος. Χρήσιμος για τον κόσμο, για την κοινωνία, για τα παιδιά. Ήμουν ένας γνωστός ποδοσφαιριστής και αυτό μου επιτρέπει να πω στα παιδιά ότι πρέπει να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον και να τα κάνω να καταλάβουν ότι αυτή είναι η κεντρική ιδέα πάνω στην οποία πρέπει να εστιάσουμε», είπε στο gazzetta.gr. Και όταν στη συνέχεια «έπεσε» η ερώτηση αν στα παιδιά αυτά βλέπει τον μικρό Λίλιαν και τους φίλους του στα κακόφημα δρομάκια του Παρισιού, ένα νοσταλγικό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό του και η απάντηση που έδωσε περικλείει τη φιλοσοφία του: «Με ρωτήσατε προηγουμένως γιατί κάνω αυτό που κάνω και δεν έγινα προπονητής ή τεχνικός διευθυντής, όπως άλλοι πρώην συμπαίκτες μου που σταμάτησαν το ποδόσφαιρο. Ακριβώς αυτή είναι η απάντηση. Το κάνω γιατί δεν ξεχνάω πως μεγάλωσα σαν αυτά τα παιδιά. Είμαι από την Γουαδελούπη και όταν ήμουν μικρός βρέθηκα σε παρόμοια κατάσταση με τα παιδιά αυτά. Πράγματι, βλέπω τον εαυτό μου. Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι ένα ανθρώπινο ον έχει μεγαλύτερη ή μικρότερη αξία από κάποιο άλλο, επειδή κάποιος μπορεί να έχει περισσότερα χρήματα ή δύναμη. Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι όλα τα ανθρώπινα όντα έχουν την ίδια αξία. Και γι' αυτό πρέπει να φροντίσουμε τα παιδιά αυτά».

To FutbolNet είναι μόνο ένα από τα πεδία του Barca Foundation, το οποίο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ταυτότητα του συλλόγου και τα όσα αυτός πρεσβεύει. Αυτό, που τελικά δημιουργεί το "Mes que un club" «Για να είμαστε ειλικρινείς η Μπαρτσελόνα είναι κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος και αυτό αποδεικνύεται ιστορικά, αν δούμε τους αγώνες της και όλα όσα κάνει και πρεσβεύει. Η ομάδα ταυτίζεται με την υπερηφάνεια για αυτό που είμαστε και σε αυτό πρέπει να σταθούμε, να διδάξουμε στα παιδιά αυτά που πρέπει να τους διδάξουμε και να τα βοηθήσουμε να διαμορφωθούν ως προσωπικότητες και να διαμορφώσουν τον σεβασμό για τους ίδιους και για τους συνανθρώπους τους», λέει στο gazzetta.gr o Toυράμ. Όσον αφορά το αν η Μπάρτσα είναι η μεγαλύτερη ομάδα που έχει παίξει, τονίζει: «Έχω παίξει σε πολύ μεγάλες ομάδες, όπως η Πάρμα, η Γιουβέντους, η Μονακό. Με την Μπαρτσελόνα όμως αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι το "κάτι παραπάνω από ένα κλαμπ". Και το αποδεικνύει ότι είναι, με αυτό που γίνεται σήμερα εδώ».

«Η Ευρώπη χτίστηκε με άξονα τη βία»
Περιγράψαμε στον 47χρονο τα όσα έλαβαν χώρα στο γήπεδο του Ικάρου Καλλιθέας, όπου προσφυγόπουλα, μαζί με παιδιά από της ακαδημίες της Καλλιθέας και μαθητές σχολείων ήρθαν κοντά μέσω του ποδοσφαίρου, έπαιξαν και διασκέδασαν μαζί ξεπερνώντας γλωσσικά και πολιτισμικά εμπόδια. «Αυτή είναι η πραγματική αξία του ποδοσφαίρου», απαντά γεμάτος ικανοποίηση. «Να φέρουμε κοντά τους ανθρώπους με σκοπό να ζήσουν μαζί, να διασκεδάζουν μαζί, να φτιάξουν πράγματα μαζί. Και πιστεύω ότι οι ενήλικες και οι πολιτικοί κυρίως θα έπρεπε να το κάνουν συχνότερα αυτό. Να πορεύονται, δηλαδή, συλλογικά, να κάνουν πράγματα μαζί. Γιατί αυτό είναι το νόημα της ζωής, να μοιραζόμαστε πράγματα μεταξύ μας. Και το γεγονός ότι σήμερα βρισκόμαστε και μιλάμε εδώ, σε έναν προσφυγικό καταυλισμό, δείχνει ότι οι πολιτικοί δεν στάθηκαν στο ύψος των αναγκών του ανθρώπου».

Μιας και ανέφερε ο ίδιος τους πολιτικούς, του θυμίσαμε τον θρίαμβο της Λεπέν στις Ευρωεκλογές, όπως και αρκετών άλλων συνδυασμών με ξενοφοβική ατζέντα στη Γηραία Ήπειρο. Ο ίδιος, άλλωστε, δεν μασά τα λόγια του όταν μιλά για το πολιτικό σύστημα. Στο παρελθόν έχει σηκώσει ανάστημα στον Σαρκοζί όταν είχε αποκαλέσει «καθάρματα» τους διαδηλωτές του 2005, ενώ παίρνει πάντα θέση σε ζητήματα κατά του ρατσισμού. «Η Ευρώπη ιστορικά χτίστηκε με άξονα τη βία προς τους άλλους και αυτό είναι κάτι που δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμα. Η Ευρώπη βασίστηκε στην ιδέα ότι ο κόσμος και τα πλούτη του της ανήκουν. Και σήμερα, το ζητούμενο από τους Ευρωπαίους είναι να μοιραστούν τα πλούτη, τους πόρους. Και εκεί είναι που προκύπτουν οι συγκρούσεις και τα ζητήματα, γιατί είναι το μέρος που χρησιμοποιούνται οι περισσότεροι πόροι με αποτέλεσμα άλλες χώρες και ήπειροι να μην μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς», υποστηρίζει.

«Να μην αγνοούμε τον ρατσισμό»
Η κουβέντα περνά στον ρατσισμό. Ο Τουράμ γελάει. «Όταν κάποιος έχει το δικό μου χρώμα δέρματος, βιώνει πολύ συχνά τον ρατσισμό. Γι' αυτό και γέλασα. Γιατί έχω προσωπικά υποστεί πολλά κρούσματα», λέει αρχικά. «Δεν γεννιέται κανείς ρατσιστής, γίνεται στη συνέχεια», υποστηρίζει ο Γάλλος, ο οποίος δημιούργησε το δικό του Ίδρυμα για να συνεισφέρει στη μάχη. «Ο ρατσισμός είναι μια διανοητική, πολιτική και οικονομική κατασκευή. Πρέπει να καταλάβουμε ότι γενιά με τη γενιά, η ιστορία μας έχει διαμορφώσει έτσι ώστε να βλέπουμε τους εαυτούς μας πρώτα ως μαύρους, άσπρους, Άραβες, Ασιάτες. Οι διαφορές μας προέρχονται από τις ανισότητες, που προκύπτουν από μηχανισμούς κυριαρχίας που πρέπει να αποσυρθούν. Δεν έχει φτάσει η ώρα να αντιληφθούμε τους εαυτούς μας πρωτίστως ως ανθρώπινα όντα;», γράφει στο χαρακτηριστικό μήνυμα του Ιδρύματος. Σε συνεργασία με επιστημονικές ομάδες, το Foundation Lilian Thuram διοργανώνει δράσεις, ημερίδες, εκδόσεις, εκπαιδευτικά προγράμματα και άλλες πρωτοβουλίες για την καταπολέμηση του ρατσισμού και την προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ποιος όμως είναι ο τρόπος για να αντιμετωπιστεί ο ρατσισμός που υπάρχει σε γήπεδα και κερκίδες; «Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε για την καταπολέμηση του ρατσισμού είναι να μην αγνοούμε τα περιστατικά. Κάποιοι επιλέγουν να τα αγνοούν, να αντιδρούν σαν να μην συνέβη τίποτα, αλλά η στάση αυτή δεν φέρνει την αλλαγή. Δεν πρέπει να τα αγνοούμε, αλλά να τα καταδικάζουμε ρητά και δυνατά». Και στα υψηλότερα πατώματα του ποδοσφαίρου, όπου ακόμα υφίσταται;  «Πιστεύω ότι ο θεσμός που μπορεί να βοηθήσει στην καταπολέμηση του ρατσισμού στο υψηλότερο επίπεδο του ποδοσφαίρου είναι ακριβώς αυτός που διοικεί το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Η FIFA. Πρέπει να πάρει αποφάσεις και μέτρα για να εξαλειφθεί ο ρατσισμός από τα γήπεδα». Ο Τουράμ το 2011 είχε οργανώσει έκθεση για τους «ανθρώπινους ζωολογικούς κήπους», για τους οποίους μας είχε μιλήσει και ο Κριστιάν Καρεμπέ.

«Τα γκολ με την Κροατία; Όχι...»
Με τη συζήτησή μας να οδεύει προς το τέλος, θυμηθήκαμε τα δύο γκολ που σημείωσε στον ημιτελικό του Μουντιάλ του 1998 με την Κροατία, τα οποία χάρισαν στη Γαλλία την πρόκριση στον τελικό. Του τα αναφέραμε ως την κορυφαία του στιγμή, όμως εκείνος είχε διαφορετική άποψη. «Όχι, δεν είναι τα γκολ. Η πιο χαρούμενη και σημαντική στιγμή στην καριέρα μου είναι όταν κερδίσαμε το παγκόσμιο Κύπελλο απέναντι στην Βραζιλία το 1998. Το ποδόσφαιρο είναι συλλογικό άθλημα, οπότε δεν μπορώ να επιλέξω κάποια ατομική στιγμή», ξεκαθαρίζει και θα έπρεπε, βάσει όλων όσων έχουν προηγηθεί, να το έχουμε καταλάβει. Εκείνο το Μουντιάλ άλλωστε ήταν κάτι παραπάνω από ένας τίτλος για τη Γαλλία, την κοινωνία της και τα παιδιά των προαστίων. Ήταν μια ομάδα μεταναστών, εκείνη που έφερε την κούπα στην Αψίδα του Θριάμβου. Και η κατάκτηση αποτέλεσε, σύμφωνα με τον Τουράμ, «μια πολύ σημαντική στιγμή, καθώς βοήθησε στην νομιμοποίηση των μεταναστών. Πλέον είναι πιο εύκολο να μιλάμε για τέτοιου είδους ζητήματα. Η επιτυχία πήγε κόντρα σε αυτά που οι Γάλλοι είχαν μάθει για τους μετανάστες, είδαν ότι ότι κάποιοι από τους καλύτερους παίκτες ξεκίνησαν τη ζωή τους στη φτώχεια, από οικογένειες μεταναστών. Ήταν πολύ σημαντικό για την εικόνα της χώρας και την εικόνα των μεταναστών».

Και από εδώ και πέρα; «Θα συνεχίσω να στέκομαι στο πλευρό των παιδιών. Είναι η ζωή μου...».

&feature=player_embedded
gazzetta.gr

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Καταπληκτική η Παρί προχθές την πάτησε τη Ρεάλ.

[fon7]

Έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 73 χρονών ο Πολ Καπιετό, ο εμβληματικός και αρκετά γραφικός οπαδός της Νις που σκαρφάλωνε σε δέντρα και ταξίδευε με το ποδήλατο για να δει την ομάδα του σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας.


Ο «βοσκός» της Νίκαιας
Κάθε ομάδα έχει διάφορα είδη οπαδών. Από τους οργανωμένους μέχρι τους πιο «χομπίστες», από τα αρρωστάκια μέχρι τους πιο χαλαρούς. Και σίγουρα έχει και κάποιες μορφές που γεμίζουν με χρώμα το γήπεδο με τα όσα κάνουν. Για αρκετό καιρό στο ΟΑΚΑ καθόταν σχετικά κοντά μου ο «παιχταράααααδες», ένας συμπαθέστατος κύριος που μπορεί το ματς να ήταν κάποιο αδιάφορο μεσημεριανό ΑΕΚ-Ακράτητος με τον ήλιο απέναντι να σε κάνει να σιχτιρίζεις που δεν είχες πάει για καφέ κι ήσουν ανάμεσα σε άλλους εξίσου γραφικούς για να δείτε ένα ματς με τους στόχους της χρονιάς λίγο-πολύ να έχουν κριθεί, αλλά γι’ αυτόν ήταν σαν τελικός. Ο «παιχταράδες» ήταν πάντα εκεί με το ίδιο πάθος και την ίδια αγωνία να υποδεχτεί τους παίκτες της αγαπημένης του ομάδας, βγάζοντας τα πνευμόνια του με την κραυγή «παιχταράδες», ενώ παράλληλα κράδαινε μία ροκάνα (εδώ περισσότερες πληροφορίες για όσους δεν ξέρουν) που στριφογύριζε σαν φλάμπουρο και ακουγόταν σε αρκετές θύρες. Ο «παιχταράδες» είναι ένα είδος ανθρώπου, ένας τέτοιος χαρακτηριστικός οπαδός, που όλοι έχουμε ζήσει στο γήπεδο. Αυτός που θα βρίσκεται πάντα εκεί, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα ή την πορεία της ομάδας, γιατί κάθε ματς είναι το ίδιο σπουδαίο γι’ αυτόν.

Σήμερα, θα ταξιδέψουμε αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το Μαρούσι και θα συναντήσουμε μια τεράστια μορφή των γαλλικών γηπέδων. Η Νίκαια είναι ένα κλασικό γαλλικό θέρετρο, πιο διάσημη για τις ομορφιές της, παρά για το ποδόσφαιρό της. Κι όμως, η Νις δεν είναι αμελητέα ποσότητα. Έχει κερδίσει 4 πρωταθλήματα Γαλλίας (όλα στη δεκαετία του 1950) και 3 κύπελλα στα πάνω από 100 χρόνια ιστορίας της. Κι όπως όλοι οι σύλλογοι, έχει κι αυτή τους φανατικούς της οπαδούς. Ανάμεσά τους κι ο… «Βοσκός», ο «λευκός λύκος» ή κατά κόσμον Πολ Καπιετό. Ο Βοσκός είναι η ατραξιόν του γηπέδου. Για πολλά χρόνια στο Σταντ Μουνισιπάλ ντου Ρε (το ιστορικό γήπεδο του συλλόγου) και πλέον στο νέο γήπεδο Σταντ ντε Νις. Μία απίστευτη μορφή, κομματάκι (το πόσο κομματάκι θα το κρίνετε εσείς) σαλεμένος που λατρεύει της Νις και δεν χάνει ματς, όσο μακριά κι αν παίζει η ομάδα του.

βίντεο

Ο Καπιετό δεν ζει μέσα στην πόλη της Νίκαιας. Ζει στο Σεν Μαρτάν Βεζουμπί (συγχωρέστε τη γαλλική μου προφορά) ένα πανέμορφο χωριουδάκι πάνω στις Άλπεις στο οποίο μένουν λιγότεροι από 1.500 κάτοικοι. Ο Βοσκός ντύνεται στα κατακόκκινα, παίρνει το ποδήλατό του και κατεβαίνει σιγά σιγά μέχρι τη Νίκαια για να δει τα ματς της ομάδας του. Μιλάμε για μια διαδρομή πάνω από 60 χιλιόμετρα, ενώ συχνά χρησιμοποιεί και τα σκι του (!!) για να ταξιδέψει. Ο Καπιετό είναι διάσημος και στη διαδρομή των αναγνωρίζουν όλοι και τον χαιρετούν. Η γραφικότητα δεν σταματάει εκεί φυσικά. Για χρόνια, ο Καπιετό δεν έμπαινε μέσα στο γήπεδο, αλλά παρακολουθούσε τα ματς της Νις από ένα… δέντρο. Και όχι, δεν μιλάμε για καμιά ελίτσα. Μιλάμε για κανονικό σκαρφάλωμα που σε πιάνει ίλιγγος:

&feature=emb_title

Ο Καπιετό δεν ήταν πάντα τρελούλης. Είχε κανονική δουλειά, ήταν δάσκαλος του σκι και μάλιστα ένας από τους μαθητές του ήταν κι ο Ούγκο Λιορίς, ο σημερινός τερματοφύλακας της Τότεναμ, γέννημα-θρέμμα της Νίκαιας. Λέγεται ότι κάποια προσωπική τραγωδία, ένα ατύχημα τον έκανε να αλλάξει. Παρ’ όλα αυτά, θεωρείται εμβληματικός οπαδός του συλλόγου. Η διοίκηση πλέον τον προσκαλεί να βλέπει τα ματς από τις εξέδρες (για να μην σκαρφαλώσει πουθενά και γκρεμοτσακιστεί) και το 2016 τιμήθηκε από τη Νις ανήμερα των 70ων του γενεθλίων. Ένα χρόνο αργότερα, του έκαναν δώρο τη φανέλα της Νις που γράφει «Ο Βοσκός». Ο κόσμος φυσικά τον λατρεύει. Είναι η μασκότ του συλλόγου, ακόμα κι όταν κάνει διάφορες υπερβολικές γραφικότητες, σαν αυτές που περιγράφει το France Football. Όπως για παράδειγμα όταν έγινε μια γιορτή για την κατάκτηση της 4ης θέσης από τη Νις και μπροστά σε διάφορους επίσημους καλεσμένους, όπως ο δήμαρχος της πόλης, έκανε στριπτίζ για να μείνει με τα απολύτως απαραίτητα (τα δύο σκι που φορούσε δηλαδή).

&feature=emb_title
Στη Μασσαλία, έξω από το Βελοντρόμ με τα… σκι του.
Τι πιο φυσιολογικό.

Ο Βοσκός ζει σαν ερημίτης, χωρίς νερό, ρεύμα και τηλέφωνο. Διάφοροι οπαδοί της Νις τον φιλοξενούν κατά καιρούς (για να μην επιστρέφει βράδυ στο βουνό), ενώ στα εκτός έδρας παιχνίδια εκτός από σκι και ποδήλατο χρησιμοποιεί το τρένο, το οποίο και δεν έχει χρήματα να πληρώσει. Τα πρόστιμα που έχει συλλέξει είναι πολλά. Αλλά η τρέλα για τη Νις μεγάλη. Κάποια φορά τον είχαν πετύχει έξω από το Παρκ ντε Πρενς στο Παρίσι φορώντας τα σκι του πριν από αγώνα με την ΠΣΖ. Στην ερώτηση πού διάολο μένει, η απάντηση ήταν «σε ένα αναρχικό βιβλιοπωλείο». Πάντα θα βρει μια άκρη για να δει από κοντά την αγαπημένη του ομάδα.

&feature=emb_title
Ο κόσμος της Νίκαιας περιμένει να υποδεχτεί τον παγκόσμιο πρωταθλητή Λιορίς.
Ο βοσκός τούς μαθαίνει τον ύμνο της πόλης.

Τον βοσκό τον έμαθα πριν λίγο καιρό, πετυχαίνοντας μια είδηση από την πιο πρόσφατη περιπέτειά του. Η αστυνομία είχε απαγορεύσει την παρουσία οπαδών της Νις στη Μασσαλία στο πρόσφατο Μαρσέιγ-Νις για λόγους ασφαλείας. Αλλά ποιος να το πει αυτό στον κύριο Καπιετό. Ντύθηκε στα κόκκινα, πήρε τη λευκή μαλλούρα του και τα μούσια του και κατευθύνθηκε προς το Βελοντρόμ, όπως πολλές φορές στο παρελθόν. Οι Γάλλοι αστυνομικοί δεν συγκινήθηκαν ιδιαίτερα, έδειξαν ότι δεν έχουν καρδιά και μπουζούριασαν τον 73χρονο πλέον βοσκό, βάζοντάς τον μάλιστα στην ψυχιατρική πτέρυγα μιας κλινικής. Ο κόσμος ξεσηκώθηκε όταν ο δημοσιογράφος του Canal+ Λοράν Παγκανελί αποκάλυψε την είδηση. Ο δημοσιογράφος έχει πολύ καλή σχέση με τον Καπιετό και πάντα τον συναντά έξω από το γήπεδο. «Όταν δεν τον είδα πουθενά ανησύχησα», έγραψε ο Λοράν που πάντα τον προσκαλεί να φάει μαζί με τους συναδέλφους του καναλιού και φροντίζει να του βρίσκει και εισιτήρια στα εκτός έδρας.



Τελικά, η περιπέτεια του βοσκού μετά κι από τα μηνύματα συμπαράστασης στα social media είχε αίσιο τέλος, αφού αφέθηκε την επόμενη μέρα και είχε πλέον χρόνο να κανονίσει την επόμενη εκδρομή του για έναν αγώνα της Νις. Πάντα μέσα στα κόκκινα, με ποδήλατο, σκι πάνω στην άσφαλτο, τρένο ή τέλος πάντων όποιον άλλον τρόπο ανακαλύψει. Ένας τύπος που ζει για την ομάδα του, ένας άκακος, ωραίος τρελός που δίνει χρώμα σε ένα ποδόσφαιρο που γίνεται όλο και περισσότερο σοβαροφανές. Κι αν αναρωτιέστε πώς γιόρτασε την απελευθέρωσή του, μα φυσικά με τον δικό του τρόπο. Με τη δεύτερη μεγάλη του αγάπη μετά τη Νις, την ποδηλασία. Πήρε το ποδηλατάκι του και πήγε στο πέρασμα Τουρίνι, μια διαδρομή στα 1600 μέτρα πάνω στις Άλπεις που φέτος ήταν και μέρος του ποδηλατικού αγώνα Νίκαια-Παρίσι. Ο βοσκός έκανε το σόου του και τις κωλοτούμπες του μπροστά στους θεατές και πήρε κι αυτός μέρος στην ανάβαση μαζί με τους ποδηλάτες, όπως φαίνεται και στα πλάνα του γαλλικού Eurosport:


sombrero.gr

[fon7]

Πάνω από 8.000 ομάδες (!), μονοί αγώνες από την αρχή ως το τέλος, πλεονέκτημα έδρας για τους μικρούς, υπερατλαντικά ταξίδια σε εξωτικά νησιά στην άλλη άκρη της Γης, αμέτρητες εκπλήξεις και πολλές ωραίες ιστορίες. Το Κύπελλο Γαλλίας θεωρείται από αρκετούς το καλύτερο στον κόσμο και μάλλον όχι άδικα.

Η μαγεία του Κυπέλλου Γαλλίας

Μερικές εβδομάδες πριν, ο Στεφάν Καμπρέλι βρισκόταν στη Μαδρίτη. Όχι όμως για διακοπές. Ο 52χρονος Γάλλος είχε ταξιδέψει στην Ισπανία για να υποστηρίξει την αγαπημένη του Παρί Σεν Ζερμέν στο παιχνίδι της με τη Ρεάλ. Καθισμένος στο πάνω διάζωμα του Μπερναμπέου και φωνάζοντας συνθήματα για την αγαπημένη του Παρί, σίγουρα δεν πέρασε από το μυαλό του η σκέψη ότι μια μέρα μπορεί να βρεθεί αντιμέτωπος της. Η ζωή όμως είναι γεμάτη εκπλήξεις κι αυτή η μέρα ήρθε, λίγες εβδομάδες μόλις μετά!

Η κλήρωση του 9ου γύρου του Κυπέλλου Γαλλίας πραγματοποιήθηκε στις αρχές Δεκέμβρη κι ένα από τα 32 ζευγάρια που προέκυψαν ήταν το Λινάς-Μοντλερί εναντίον Παρί Σεν Ζερμέν. Το όνειρο του Καμπρέλι έγινε πραγματικότητα. Και όχι μόνο το δικό του. Η μικρή ομάδα από τα προάστια του Παρισιού που αγωνίζεται στην 6η κατηγορία της Γαλλίας αποτελείται κατά κύριο λόγο από οπαδούς της Παρί. Σύμφωνα με έναν πρόχειρο υπολογισμό ενός μέλους της ομάδας, τα 3/4 του συλλόγου είναι φανατικοί οπαδοί της πρωταθλήτριας, αρκετοί εξ αυτών μάλιστα με διαρκείας. “Προσευχόμουν συνεχώς στον Θεό να μας τύχει η Παρί” δήλωσε ο ξεκάθαρα ευτυχισμένος επιθετικός της ομάδας, Πασκάλ Λενό. “Ελπίζω να μπορέσω να δω από κοντά τον Νειμάρ και στο τέλος να πάρω τη φανέλα του ή το σορτσάκι του”.

Μια ίδια περίπτωση όπως είδαμε και στην αρχή είναι και ο προπονητής της. Ο Καμπρέλι δίνει συστηματικά το παρών στο Παρκ Ντε Πρενς με τον αδερφό του από μικρό παιδί ενώ η οπαδική αρρώστια του είναι τέτοια που έχει ονομάσει τον σκύλο του Ζλάταν. “Τα τελευταία χρόνια η Παρί μ’έχει κρατήσει ξύπνιο όλο το βράδυ 3 φορές. Μια στον αποκλεισμό από τη Μπάρτσα, μια σ’αυτόν από την Γιουνάιτεντ και μια τώρα, μετά την κλήρωση. Ήταν το πιο ωραίο πράγμα που μπορούσε να μου συμβεί”.



H μικρούλα Λινάς-Μοντλερί, που έχει κάνει ήδη δυο υπερβάσεις αποκλείοντας ομάδες από μεγαλύτερες κατηγορίες, θα υποδεχτεί την Κυριακή την πασίγνωστη αντίπαλο της σε ένα κατάμεστο γήπεδο, καθώς τα 15.000 εισιτήρια που εκδόθηκαν έχουν βρει ήδη κάτοχο. Τα αναπάντεχα έσοδα δεν σταματάνε εδώ όμως, αφού εκτός από τα εισιτήρια έχουν ξεπουληθεί από τώρα και όλα τα συλλεκτικά κασκόλ που κυκλοφόρησαν τις προηγούμενες μέρες. Όλοι φυσικά αντιλαμβάνονται ότι οι ελπίδες πρόκρισης στη φάση των 32 είναι από απειροελάχιστες έως μηδαμινές, ακόμα κι αν η Παρί κατεβάσει μόνο τις ρεζέρβες της, αλλά αν υπάρχει μια διοργάνωση στον κόσμο που κρατάει ζωντανές έστω κι αυτές τις λίγες ελπίδες, αυτή είναι το Κύπελλο Γαλλίας.

Μπορεί το Κύπελλο Αγγλίας να έχει συνδυαστεί στο μυαλό των περισσότερων με την έκφραση “ο θεσμός των εκπλήξεων” αλλά μια προσεκτική ματιά στις δυο διοργανώσεις δείχνει ότι το γαλλικό κύπελλο κρύβει πολλές περισσότερες εκπλήξεις και γι’αυτό θεωρείται από αρκετούς ως η καλύτερη διοργάνωση Κυπέλλου του πλανήτη και αυτή που θα έπρεπε να αποτελεί πρότυπο για τις υπόλοιπες. Για να μιλήσουμε με στοιχεία, τις τελευταίες 3 δεκαετίες στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας έχουν φτάσει 3 ομάδες που αγωνίζονταν σε μικρότερη κατηγορία από την πρώτη. Την ίδια περίοδο στον γαλλικό τελικό έχουν βρεθεί 10 τέτοιες ομάδες, κάποιες εκ των οποίων αγωνιζόταν στην 3η και την 4η εθνική (όπως η Καλαί το 2000, που έχασε στον τελικό από τη Ναντ με ένα πέναλτι στο τελευταίο λεπτό)! Από το 1999 και μετά, 10 ομάδες από την 3η κατηγορία και κάτω έχουν φτάσει στα ημιτελικά, επιτεύγματα που δεν συναντάς σε καμία άλλη χώρα.


1999-2000: Η Καλαί της 4ης κατηγορίας φτάνει ως τον τελικό

Η πρώτη μεγάλη ιδιαιτερότητα της διοργάνωσης βρίσκεται στη βάση της. Σε αντίθεση με τα περισσότερα Κύπελλα του κόσμου, οι Γάλλοι δίνουν δικαίωμα συμμετοχής στο Κύπελλο τους σε όλες τις ομάδες. Και όταν λέμε όλες, εννοούμε όλες! Τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των ομάδων που συμμετέχουν ξεπερνάει τις 8000! Από την Παρί Σεν Ζερμέν και τη Μαρσέιγ μέχρι κάποια χωριά μερικών εκατοντάδων κατοίκων αλλά και περιοχές από τις αποικίες της Γαλλίας που βρίσκονται δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, όλοι έχουν δικαίωμα να παίξουν και να ονειρευτούν μια οποιαδήποτε διάκριση. Η απόφαση αυτή έχει προκαλέσει στο παρελθόν κάποιες αντιδράσεις, κυρίως από τις μεγάλες ομάδες που προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποφύγουν τα κουραστικά ταξίδια σε παρακμιακά γήπεδα ενός μικρού χωριού στη μέση του πουθενά, αλλά ευτυχώς οι ενστάσεις αυτές δεν έγιναν ποτέ δεκτές από την ομοσπονδία, που εκτός όλων των άλλων, στην προσπάθεια της να κρατήσει ζωντανό την ας-την-πούμε-ρομαντική αίσθηση της διοργάνωσης, επιβάλλει τη χρήση αριθμών από το 1 έως το 11 στις φανέλες (ως το 18 για τους αναπληρωματικούς).

Δυο άλλα χαρακτηριστικά που ευνοούν τη δημιουργία εκπλήξεων είναι η διεξαγωγή αποκλειστικά μονών αγώνων σε όλες τις φάσεις και ο αυτόματος ορισμός έδρας. Αν η κλήρωση βγάλει δυο ομάδες που τις χωρίζουν από δυο κατηγορίες και πάνω, τότε αυτόματα γηπεδούχος ορίζεται η πιο αδύναμη από τις δυο. Με αυτόν τον τρόπο αυξάνονται οι λιγοστές πιθανότητες πρόκρισης της μικρότερης ομάδας, κάνοντας το ζευγάρι πιο αμφίρροπο, και ενισχύεται οικονομικά ο πιο αδύναμος σύλλογος εκ των δυο.


Δεν μοιάζει με αγώνα του Κυπέλλου Γαλλίας κι όμως είναι

Ακόμα και το σύστημα διεξαγωγής είναι διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Οι Γάλλοι έχουν δημιουργήσει μια σειρά προκριματικών γύρων με γεωγραφικά κριτήρια για να μειωθεί το κόστος των μετακινήσεων. Τους γύρους αυτούς αναλαμβάνει να διοργανώσει ξεχωριστά κάθε περιοχή της χώρας, συμπεριλαμβανομένων και αρκετών αποικιών, όπως η Ταϊτή, η Νέα Καληδονία, η Γουαδελούπη και η Μαρτινίκα.

Κάθε περιοχή έχει και διαφορετικό αριθμό προκριματικών, ανάλογα με τον αριθμό των ομάδων της. Σε κάποιες περιπτώσεις το ξεσκαρτάρισμα ξεκινάει τόσο νωρίς που η προηγούμενη διοργάνωση δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί! Για παράδειγμα στη Μαγιότ, ένα σύμπλεγμα μικρών νησιών κοντά στη Μαδαγασκάρη, η κλήρωση του πρώτου γύρου γίνεται τον Φλεβάρη, δηλαδή τρεις μήνες πριν τη διεξαγωγή του τελικού της… προηγούμενης διοργάνωσης.


Ένα απλό, μεσοβδόμαδο ταξίδι για να παίξεις έναν αγώνα Κυπέλλου

To μεγάλο γλέντι ουσιαστικά ξεκινάει από τον 7ο γύρο, κάπου τον Νοέμβριο, όταν οι νικήτριες ομάδες των διαφορετικών περιοχών ενώνονται και ταυτόχρονα μπαίνουν στην κληρωτίδα και αυτές της δεύτερης κατηγορίας. Σε περίπτωση που κάποια ομάδα από την ενδοχώρα κληρωθεί με κάποια ομάδα από κάποια μακρινή αποικία, η ομοσπονδία καλύπτει τα έξοδα μετακίνησης των συλλόγων. Σε αυτή τη φάση της διοργάνωσης προκύπτουν και τα πιο περίεργα ζευγαρώματα, αφού ιστορικές ομάδες με αρκετό κόσμο που αγωνίζονται πλέον σε μικρότερες κατηγορίες, μπορεί να χρειαστεί να κάνουν μεσοβδόμαδα δυο υπερατλαντικά ταξίδια για να αντιμετωπίσουν σε κάποιο γραφικό γηπεδάκι μια παντελώς άγνωστη ομάδα σε κάποιο μικρό, εξωτικό νησί την ύπαρξη του οποίου αρκετοί αγνοούν.

Οι πιο μεγάλες στιγμές της διοργάνωσης καταγράφονται συνήθως από τον 9ο γύρο και έπειτα, τότε δηλαδή που μπαίνουν στο χορό και οι ομάδες της Λιγκ 1. Οι περιπτώσεις που μια ομάδα της πρώτης κατηγορίας έχει αποκλειστεί από κάποιον ερασιτεχνικό ή ημι-επαγγελματικό σύλλογο που αγωνίζεται δυο ή και τρεις κατηγορίες πιο χαμηλά δεν είναι λίγες. Τέτοιες μέρες πέρσι, η φιναλίστ του προηγούμενου Γιουρόπα Λιγκ, Μαρσέιγ, αποκλειόταν από την άσημη Αντρεζιού, μια ομάδα 4ης κατηγορίας! Μέχρι σήμερα βέβαια καμία ομάδα 6ης κατηγορίας δεν έχει καταφέρει να αποκλείσει την πρωταθλήτρια αλλά όπως είπαμε, αν υπάρχει μια διοργάνωση στον κόσμο που αυτό το εντελώς απίθανο σενάριο έχει κάποιες απειροελάχιστες ελπίδες να γίνει πραγματικότητα, αυτή είναι το Κύπελλο Γαλλίας.

blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[fon7]

Σεν Πιερουάζ: Από τον Ινδικό ωκεανό, στους «32» του Κυπέλλου Γαλλίας! (vid)


Η αποστολή της ομάδας έκανε ταξίδι 27 ωρών για να μπορέσει να αγωνιστεί στο παιχνίδι της...

Είναι από τις πιο... περίεργες ποδοσφαιρικές ιστορίες.

Η Σεν Πιερουάζ είναι ομάδα του νησιού Ρεουνιόν, το οποίο βρίσκεται ανατολικά της Μαδαγασκάρης στον Ινδικό ωκεανό.

Το νησί αυτό, είναι πρώην γαλλική αποικία (ημιαυτόνομη περιοχή), επομένως σε οτιδήποτε αφορά την γλώσσα, το νόμισμα, την πολιτική κλπ, ακολουθεί την ευρωπαϊκή χώρα.

Σε αυτό, συνεπάγεται και το ποδοσφαιρικό κομμάτι, καθώς οι ομάδες που αγωνίζονται στα εκεί πρωταθλήματα, λαμβάνουν μέρος στο Κύπελλο Γαλλίας.

Η συνηθισμένη πορεία τους, λόγω έλλειψης εμπειριών από το υψηλό επίπεδο, ακόμη και συγκριτικά με αυτό της τρίτης κατηγορίας π.χ της χώρας, είναι να αποκλείονται στην πρώτη φάση για την πρόκριση στους «128».

Ωστόσο, η Σεντ Πιερουάζ έκανε κάτι το μοναδικό.

Έγινε η πρώτη ομάδα από περιοχή της πρώην αποικιακής Γαλλίας, που στα τελευταία 30 χρόνια φτάνει τόσο ψηλά στον θεσμό, περνώντας στους «32» της διοργάνωσης!

Επιπρόθετα, ταξίδεψε 9.000 χιλιόμετρα για να αγωνιστεί σε αυτή την αναμέτρηση, τουτέστιν 27 ώρες ταξίδι...

Μάλιστα, για να το καταφέρει αυτό, για να μπει στην φάση των «128» απέκλεισε την Ζούρα Σουντ (4η κατηγορία Γαλλίας), για τους «64» άφησε εκτός την Ταόν (επίσης από τις χαμηλότερες κατηγορίες της Γαλλίας) και για τους «32» κατάφερε να κερδίσει με 2-1 την Νιόρ, ομάδα της Ligue 2!

Την τελευταία φορά που έγινε κάτι αντίστοιχο ήταν το 1989 και το έκανε η Λε Γκελντάρ από την γαλλική Γουιάνα, που έφτασε επίσης στο ίδιο επίπεδο.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι άλλη μια ομάδα που πρόσφατα ήταν στην επικαιρότητα και ανήκει επίσης σε γαλλική αποικία είναι η Χιεντζέν, που απέκλεισε η Αλ-Σαντ του Τσάβι στο Μουντιάλ Συλλόγων στο Κατάρ, καθώς πρόκειται για την νικήτρια του Champions League Ωκεανίας και προέρχεται από το νησί της Νέας Καληδονίας. Αγωνίζεται επίσης κάθε χρόνο στο γαλλικό κύπελλο, χωρίς κάποια διάκριση έως σήμερα...

Δείτε στο βίντεο τους πανηγυρισμούς της ομάδας για το επίτευγμά της:

https://twitter.com/i/status/1213473611052400640
gazzetta.gr

[fon7]

Όταν ο Μπομπ Μάρλεϊ κι οι Γουέιλερς έπαιξαν φιλικό με την πρωταθλήτρια Γαλλίας
Ιούλιος 1980: ας θυμηθούμε έναν κόσμο μακρινό και εξωτικό. Η Δυτική Γερμανία υπάρχει ακόμη κι έχει μόλις αναδειχθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης κερδίζοντας ένα μινιμαλιστικό, με τα σημερινά μέτρα, τουρνουά οχτώ ομάδων, ανάμεσα στις οποίες είναι η Εθνική Ελλάδας. Ο πλανήτης περιμένει με ανυπομονησία τους Ολυμπιακούς της Μόσχας –ή, τέλος πάντων, το μποϊκοτάζ τους. Η Ναντ, που το προηγούμενο καλοκαίρι απέρριψε τον ελεύθερο και στα ντουζένια του Μισέλ Πλατινί, κέρδισε άνετα το πρωτάθλημα Γαλλίας ενώ η Μαρσέιγ υποβιβάστηκε. Βγαίνουν ακόμη άλμπουμ όπως το θρυλικό «Uprising» του Μπομπ Μάρλεϊ και των Γουέιλερς, χωρίς κανείς να υποψιάζεται ότι θα είναι το τελευταίο που θα ηχογραφήσουν.

Κάποιο μεσημέρι αυτού του μακρινού Ιουλίου, ένα πούλμαν φτάνει στο προπονητικό κέντρο Ζονελιέρ στη Νάντη. Απ΄αυτό κατεβαίνουν μερικοί ασυνήθιστοι αθλητές: παράταιρες φόρμες, ντρέντλοκς, πολύχρωμοι σκούφοι και, όπως θα παρατηρήσει ένας παίκτης της Ναντ, κοκκινισμένα μάτια. «Τους είδαμε να έρχονται και αναρωτιόμαστε: Τι΄ναι τούτοι; Πού πάνε;». Όπως θα αποδειχθεί αργότερα, οι πολύ χαλαροί αυτοί τύποι ξέρουν μπάλα.


Οι δυο αρχηγοί: Μπομπ Μάρλεϊ-Ανρί Μισέλ

Είναι η ανεπίσημη ομάδα επιλέκτων των Γουέιλερς, η οποία, μετά από ενέργειες του πιο μικροκαμωμένου και του πιο παθιασμένου ανάμεσά τους, του Μπομπ Μάρλεϊ, θα παίξει ένα φιλικό 5Χ5 με την πρωταθλήτρια Γαλλίας, λίγες ώρες πριν τη συναυλία στο Μποζουάρ. Ανάμεσά τους ο μάγειρας που συνοδεύει το γκρουπ –οι ρασταφάρι ακολουθούν αυστηρές διατροφικές αρχές– και τα αδέρφια Κάρλτον (ντράμερ) και Άστον Μπάρετ (μπασίστας), το αμυντικό δίδυμο της ομάδας. Στην επίθεση εικάζουμε ότι παίζει ο Άλαν «Σκιλ» Κόουλ, ο καλύτερος ίσως παίκτης που έβγαλε η Τζαμάικα, το νησί της Καραϊβικής που λάτρεψε την μπάλα και τη μουσική ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Κόουλ είναι ο καλύτερος φίλος του Μάρλεϊ και μάνατζερ στις περισσότερες περιοδείες που θα κάνουν οι Γουέιλερς από τα μέσα της δεκαετίας του ΄70. Οργάνωσε, μάλιστα, την περίφημη συναυλία για την ανεξαρτησία της Ζιμπάμπουε τον Απρίλιο του 1980. Πριν από αυτό, όμως, υπήρξε λαμπρός επιθετικός μέσος, έπαιξε στην Εθνική σε ηλικία μόλις 15 ετών, υπέγραψε επαγγελματικό συμβόλαιο στη βραζιλιάνικη Νάουτικο, με την οποία αντιμετώπισε, μεταξύ άλλων, τον Πελέ, έζησε από κοντά τον εμφύλιο στην Αιθιοπία και υπέγραψε ως συνδημιουργός μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Μάρλεϊ, το «War» –οι κακές γλώσσες λένε ότι αυτό πιθανότατα έγινε λόγω μιας διαμάχης του τραγουδιστή με τη δισκογραφική του.

«Ο Άλαν αγαπούσε τη μουσική κι εγώ την μπάλα. Ήταν θέλημα Θεού να συναντηθούμε», διηγόταν ο Μάρλεϊ, που δεν άφησε, βέβαια, ανεκμετάλλευτα τα ταλέντα του φίλου του. Ανάμεσα στα καθήκοντά του Κόουλ ήταν να προπονεί τα μέλη της μπάντας. Διότι τα φιλικά ματς αποτελούσαν μέρος της ρουτίνας της περιοδείας. «Αν θέλεις να γνωρίσεις ποιος πραγματικά είμαι, πρέπει να παίξεις μπάλα με μένα και τους Γουέιλερς», κι αυτό ακριβώς γινόταν.


Ο κιθαρίστας Τζούνιορ Μάρβιν, ο Τζέικομπ Μίλερ των Ίνερ Σερκλ, ο Πάουλο Σέζαρ με μπικίνι κι ο Μπομπ που αποφεύγει να τον κοιτάξει

Αντί να δίνει συνεντεύξεις και συχνά παραμελώντας τα τεστ ήχου ο Μάρλεϊ οργάνωνε διπλά με κάθε διαθέσιμη ομάδα. Κόντρα σε δημοσιογράφους στο Μπάτερσι Παρκ στο Λονδίνο το 1975, εναντίον μιας μεικτής καλλιτεχνών και δημοσιογράφων δίπλα στον Πύργο του Άιφελ, το 1977 –οι Γάλλοι, ανάμεσά τους, θρυλείται αλλά δεν βάζουμε και το χέρι μας στη φωτιά, κι ο Ζαν Πολ Μπελμοντό, τους υποτίμησαν και διαλύθηκαν–, στις εγκαταστάσεις της Φούλαμ, στο Ρίο ντε Τζανέιρο τον Μάρτιο του 1980, παρέα με τον σπουδαίο Βραζιλιάνο μουσικό και συγγραφέα Τσίκο Μπουάρκε και τον Πάουλο Σέζαρ, τον παγκόσμιο πρωταθλητή του 1970 –ο οποίος βρήκε τον Μάρλεϊ πολύ μέτριο (κρίνετε μόνοι σας), αλλά ξέρετε πώς είναι οι Βραζιλιάνοι. Δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι οι Τζαμαϊκάνοι δεν οργάνωσαν ένα ματσάκι και στο Σαν Σίρο, στα τέλη Ιουνίου του 1980, λίγο πριν παίξουν μπροστά σε 120.000 θεατές. Ο θρύλος λέει ότι ο καρκίνος ο οποίος διαγνώσθηκε στον Μάρλεϊ το φθινόπωρο του 1980 οφειλόταν σε κάποιο από αυτά τα φιλικά ματς: ένα μοιραίο, σκληρό μαρκάρισμα, ένα παραμελημένο τραύμα που κακοφόρμισε. Στην πραγματικότητα, είχε στ΄αλήθεια τραυματιστεί άσχημα παίζοντας μπάλα στο Παρίσι το 1977 και ο γιατρός που τον φρόντισε του σύστησε να κάνει εξετάσεις για ένα νύχι του ποδιού του που φαινόταν κάπως ύποπτο, αλλά ο Μάρλεϊ προτίμησε να ακολουθήσει κάποιες εναλλακτικές θεραπείες, σύμφωνες με τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις.


Διπλό δίπλα στον Σηκουάνα, 9 Μαΐου 1977

«Αγαπώ πρώτα τη μουσική και μετά το ποδόσφαιρο. Αν ερχόταν πρώτο το ποδόσφαιρο θα ήταν κάπως επικίνδυνο γιατί είναι βίαιο άθλημα. Όταν κάποιος σου κάνει ένα γερό τάκλιν, σου ξυπνάει άγρια ένστικτα».

&feature=emb_title

Ο Μπομπ Μάρλεϊ αγαπούσε, λοιπόν, πραγματικά το ποδόσφαιρο, έστω και μετά τη μουσική. Κι είχε και γούστο. Το καλοκαίρι του 1978, είχε φροντίσει το πρόγραμμά του να περιλαμβάνει συναυλίες στη Αργεντινή, όπου διεξαγόταν το Μουντιάλ –ένας από τους αγαπημένους του παίκτες ήταν ο Αρντίλες, τον οποίο πήγαινε κι έβλεπε με την Τότεναμ όταν ζούσε στο Λονδίνο. Άλλες αδυναμίες του, ο Πελέ, με τον οποίον υποτίθεται πως έμοιαζε κάπως στο στιλ, και ο νεαρός Μαραντόνα –είπαμε, έβλεπε μπάλα. Έπαιζε όμως καλά;

Γυρνάμε στη Ζονελιέρ, στις 2 Ιουλίου του 1980. Η Ναντ εκείνη την εποχή είχε σπουδαία ομάδα, ήταν αήττητη από το 1976 στο γήπεδό της (!), είχε φτάσει στους ημιτελικούς του Κυπέλλου Κυπελλούχων και διακρινόταν  για το επιθετικό της παιχνίδι. Οι Τζαμαϊκάνοι έχουν απέναντί τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, όλους διεθνείς. Ανάμεσά τους ο Ανρί Μισέλ, ο αρχηγός που έχει ήδη κερδίσει τρία πρωταθλήματα με τη Ναντ και αργότερα θα γίνει προπονητής της Εθνικής Γαλλίας –για ένα φεγγάρι και του Άρη Θεσσαλονίκης– και ο Ζιλ Ραμπιγιόν, ο οποίος λίγα χρόνια μετά, ως τεχνικός διευθυντής των Καννών, θα ανακαλύψει έναν ταλαντούχο πιτσιρικά ονόματι Ζινεντίν Ζιντάν. Και οι δυο θυμούνται ότι η αρχική χαλαρότητα με την οποία αντιμετώπισαν το ματς έδωσε γρήγορα τη θέση της στην εγρήγορση, καθώς δυο φορές προηγήθηκαν και δυο φορές ισοφαρίστηκαν από αυτούς τους φαινομενικά ανέμελους τύπους –οι επαγγελματίες θα κερδίσουν τελικά 4-3. Ο Μάρλεϊ θα βάλει δυο γκολ. Θα εντυπωσιάσει με την τεχνική του κατάρτιση αλλά κυρίως με τη σκυλίσια του επιμονή να κυνηγάει κάθε χαμένη μπαλιά. «Ήταν χαρούμενοι που έπαιζαν, τους άρεσε πραγματικά η μπάλα αλλά αντιμετώπιζαν το παιχνίδι πολύ σοβαρά. Μετά το ματς, μας κάλεσαν στο πούλμαν τους. Πολλή κάπνα, και δεν κάπνιζαν Γκολουάζ. Μας αφιέρωσαν έναν δίσκο, μας προσκάλεσαν στη συναυλία».



Το φιλικό αυτό ματς υπήρξε, παρεμπιπτόντως, πηγή αισθητικής απόλαυσης για κάθε εραστή της ωραίας ποδοσφαιρικής φανέλας και του μακρινού κόσμου του Ιουλίου του 1980. Στις φωτογραφίες, ο Μάρλεϊ φορά την ιστορική κίτρινη και πράσινη φανέλα της Ναντ , ο Ανρί Μισέλ την υπέροχη φανέλα του Περού κι ο Ζιλ Ραμπιγιόν της Ντούκλα Πράγας. Όλοι χαμογελαστοί.

Λίγους μήνες μετά, ο Μάρλεϊ θα καταρρεύσει στο Σέντραλ Παρκ όπου είχε πάει για να τρέξει. Θα πεθάνει στις 11 Μαΐου 1981, 36 χρονών, στην ηλικία όπου πολλοί ποδοσφαιριστές κρεμούν τα παπούτσια τους.
sombrero.gr

[fon7]

Η αλληλεγγύη, μια πρακτική εγγενής στην κουλτούρα των οργανωμένων


Μακριά από το φυσικό τους περιβάλλον, ενώ τα πρωταθλήματα έχουν ανασταλεί εδώ και πολλές εβδομάδες, οι οργανωμένοι οπαδοί δεν μένουν αδρανείς σε αυτή την περίοδο εγκλεισμού. Η Ιταλία ήταν η πρώτη χώρα στην Ευρώπη που είδε τους οργανωμένους της να κινητοποιούνται ενάντια στην επιδημία του κορονοϊού, με συγκεκριμένες πράξεις. Πέρα από τα πανό και τους εράνους που πραγματοποίησαν σύνδεσμοι από όλη τη χερσόνησο, οι οργανωμένοι απέδειξαν ότι δεν είναι καλοί μόνο στην επικοινωνία, αλλά ότι μπορούν να συγκροτήσουν και ένα κίνημα κανό να κινητοποιεί γρήγορα εθελοντές. Έτσι, στις 24 Μαρτίου, οι Alpini (σύλλογος βετεράνων Ιταλών κυνηγών-αλπινιστών) ζήτησαν βοήθεια από τους οργανωμένους της Curva Nord του Μπέργκαμο για να φτιάξουν ένα υπαίθριο νοσοκομείο. Μερικές ώρες αφότου ανάρτησαν την έκκληση στη σελίδα τους, οι υπεύθυνοι της Curva Nord έλαβαν πάνω από διακόσιες απαντήσεις. Επί δέκα μέρες, δεκαπέντε οργανωμένοι της Curva Nord βοήθησαν τους Alpini να φτιάξουν την υγειονομική δομή. Στην Τοσκάνη, στο Έμπολι, από τις 14 Μαρτίου, οι Desperados προσφέρουν δυο φορές την εβδομάδα τη βοήθειά τους σε συνταξιούχους που θέλουν να κάνουν τα ψώνια τους. Μετά από αυτή την πρωτοβουλία των τοπικών οργανωμένων, ο δήμος του Έμπολι ήρθε σε επαφή με τον σύνδεσμο στις 4 Απριλίου ζητώντας να τον βοηθήσει να προμηθεύσει πέντε χιλιάδες μάσκες στους πενήντα χιλιάδες κατοίκους της πόλης. «Από τη Δευτέρα, αρχίσαμε να διανέμουμε τις μάσκες στους υπαλλήλους των σουπερμάρκετ, των φαρμακείων, και σε ανθρώπους στον δρόμο που δεν είχαν. Την Τετάρτη άρχισε η διανομή πόρτα-πόρτα στην πόλη, ανά ζώνη. Στη διανομή συμμετέχουν τριάντα πέντε οργανωμένοι», μας λέει ο Μαρίτι από τους Desperados.



Το ίδιο συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη: οργανώνεται η αλληλεγγύη – όπως στην Κροατία. Στις 17 Μαρτίου, εξήντα μέλη του συνδέσμου Torcida της Χάιντουκ Σπλιτ συμμετείχαν στη διαρρύθμιση ενός νοσοκομείου στη μητρόπολη της Δαλματίας. Στις 22 Μαρτίου, ένας δυνατός σεισμός έπληξε το Ζάγκρεμπ. Καθώς τα νεογέννητα σε θερμοκοιτίδες χρειάστηκε να φύγουν από ένα νοσοκομείο, τριάντα μέλη των Bad Blue Boys της Ντιναμό Ζάγκρεμπ έσπευσαν να βοηθήσουν το νοσηλευτικό προσωπικό να μεταφέρει τον ιατρικό εξοπλισμό σε πιο ασφαλές μέρος. Στην Αυστρία, οι οργανωμένοι της Βάκερ Ίνσμπρουκ επίσης κινητοποιήθηκαν. Στις 21 Μαρτίου, ο σύνδεσμος Tivoli Nord έκανε έκκληση για κινητοποίηση στα δίκτυα επικοινωνίας που διαθέτει. Οι οργανωμένοι κατάρτισαν λίστες εθελοντών για τη διανομή τροφίμων, για υλικοτεχνικό συντονισμό και για να μείνουν σε επαφή με τα άτομα που χρειάζονταν βοήθεια. Και όχι μόνο, καθώς παράλληλα οι νεαροί αυτοί κινητοποιήθηκαν για να βοηθήσουν την περιοχή του Μπέργκαμο. Εδώ και σχεδόν είκοσι πέντε χρόνια, οι οργανωμένοι του Ίνσμπρουκ πηγαίνουν στο Μπέργκαμο και παρακολουθούν ματς από τις κερκίδες της Curva Nord. Έφτιαξαν λοιπόν ένα κασκόλ στα χρώματα της ομάδας του Μπέργκαμο και άρχισαν να το πουλάνε στα κοινωνικά τους δίκτυα. Πολύ γρήγορα, κι άλλοι σύνδεσμοι οργανωμένων –φίλοι όσο και αντίπαλοι– από τη Γερμανία, την Αυστρία και την Ελβετία έσπευσαν να υποστηρίξουν την πρωτοβουλία. Μάζεψαν 56.085,64 ευρώ, ποσό που προορίζεται για την αγορά εξοπλισμού για το νοσοκομείο Bolognini της Σεριάτε, μιας πόλης στην επαρχία του Μπέργκαμο που έχει πληγεί σοβαρά. Στο Βέλγιο, όπου οι υγειονομικές δομές εμφανίζουν τρομερές υλικοτεχνικές ελλείψεις (https://www.lemonde.fr/international/article/2020/04/08/coronavirus-en-belgique-la-colere-noire-du-monde-medical_6035954_3210.html), οι Ultras Inferno της Σταντάρ Λιέγης, σε συνεργασία με τον σύνδεσμο Famille des Rouches της ίδιας ομάδας, πρωτοστάτησαν σε μια συγκέντρωση χρημάτων για τα νοσοκομεία της περιοχής.



Όπως οι Ευρωπαίοι ομόλογοί τους, έτσι και οι Γάλλοι οργανωμένοι κινητοποιήθηκαν γρήγορα για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους. Μετά τα πρώτα μηνύματα έξω από νοσοκομειακά κέντρα για την ενθάρρυνση του νοσηλευτικού προσωπικού, σύνδεσμοι ξεκίνησαν τους ηλεκτρονικούς εράνους. Από τις 20 Μαρτίου, οι Orsi Ribelli της Αζαξιό έκαναν έκκληση για δωρεές στο «προσωπικό του νοσοκομείου του Αζαξιό, για να βελτιωθεί η καθημερινότητά τους στη δουλειά». Κατάφεραν να συγκεντρώσουν 62.590 ευρώ σε δώδεκα μέρες. Στην Μπρεστ, οι Celtic Ultras συγκέντρωσαν χρήματα για το πανεπιστημιακό νοσοκομείο της πόλης. Το ίδιο έγινε και στις περισσότερες πόλεις της Γαλλίας όπου υπάρχουν σύνδεσμοι οργανωμένων. Από το Μετς μέχρι τη Λοριάν, περνώντας από τη Βαλενσιέν, τη Μασσαλία ή την Γκρενόμπλ, οργανώθηκαν πολλοί έρανοι, σύμφωνα με την καταγραφή της Εθνικής Ένωσης Οπαδών (http://www.association-nationale-supporters.fr/supporters-et-solidaires-covid-19-liste-des-actions-menees-par-les-groupes-de-supporters/). Στη Λανς, οι Red Tigers συγκέντρωσαν εξοπλισμό με προορισμό το νοσοκομείο της πόλης ώστε να φτιαχτεί ένας έκτακτος παιδικός σταθμός για τα παιδιά του προσωπικού. Στην Ντιζόν, οι Lingon’s Boys ενθάρρυναν τα μέλη τους να προσφέρουν αίμα και να βοηθήσουν εθελοντικά όσους μάχονται καθημερινά. Ο σύνδεσμός έκανε επίσης έρανο για να αγοράσει μάσκες. Αν και η επιδημία του κορονοϊού είναι ένα συμβάν πρωτόγνωρο, τα κύματα αλληλεγγύης από πλευράς των οργανωμένων δεν έχουν αντιθέτως τίποτα το ασυνήθιστο. Είναι μάλιστα ο κανόνας για όποιον γνωρίζει έστω και λίγο αυτούς τους συνδέσμους οπαδών.

Από τη δεκαετία του 1980, οι Ιταλοί οργανωμένοι –που ήταν οι πρωτεργάτες αυτή της μορφής οπαδισμού– και στη συνέχεια και οι ομόλογοί τους στο εξωτερικό έδειξαν με πολυάριθμες πράξεις την κοινωνική τους ευαισθησία. Στη Λανς, οι Red Tigers πραγματοποίησαν την πρώτη ενέργεια αλληλεγγύης το 1994, έτος ίδρυσης του συνδέσμου τους. «Ήταν ένας έρανος για τα [φιλανθρωπικά εστιατόρια] Restos du cœur, που επαναλήφθηκε και το 1995. Τον Απρίλιο του 2003, διοργανώσαμε μια δράση αναφορικά με τη Metaleurop [μαζικές απολύσεις στο ομώνυμο εργοστάσιο της περιοχής] (https://www.lemonde.fr/societe/article/2013/03/28/metaleurop-dix-ans-de-reconversions_5992725_3224.html). Πουλήσαμε ένα μπλουζάκι και προσφέραμε τα έσοδα στους απολυμένους υπαλλήλους. Από τον Δεκέμβριο του 2003, συγκεντρώνουμε παιχνίδια στο στάδιο Μπολάρ (https://www.facebook.com/LNoelDesEnfants/) για να τα προσφέρουμε τα Χριστούγεννα σε παιδιά που νοσηλεύονται. Το 2006, στην εκατοστή επέτειο από την καταστροφή της Κουριέρ [το μεγαλύτερο δυστύχημα σε ανθρακωρυχείο στην ιστορία της Ευρώπης, με πάνω από χίλιους νεκρούς], κάναμε μια χορογραφία στις κερκίδες και πουλήσαμε μπλουζάκια προσφέροντας όλα τα έσοδα σε έναν σύλλογο που διατηρεί τη μνήμη αυτής της τραγωδίας», λέει ο Πιερ, ένας από τους υπεύθυνους των Red Tigers. Κι άλλες επίσης δράσεις δείχνουν την κοινωνική στράτευση των οργανωμένων της Λανς: «Αγοράσαμε στολές για μια τοπική ομάδα μπάσκετ, συμμετέχουμε συχνά σε δωρεές για αρρώστους. Εδώ και τρία χρόνια, οργανώνουμε καλλιτεχνικά εργαστήρια στο παράρτημα του μουσείου του Λούβρου στη Λανς με παιδιά από σχολεία της περιοχής. Τέλος, έχουμε φτιάξει και πουλήσει αυτοκόλλητα για να βοηθήσουμε έναν σύλλογο υπέρ της σωτηρίας του [μνημείου της UNESCO] Ορύγματος 13Β των ανθρακωρυχείων της Λανς (https://www.facebook.com/Sauvons-la-fosse-13-bis-des-mines-de-Lens-Felix-Bollaert-1734089793515713/) που έχει εγκαταλειφθεί». Ο Πιερ διευκρινίζει: «Προχωρήσαμε στις δράσεις αυτές γιατί έχουμε έναν κοινωνικό ρόλο να πέσουμε σε αυτή την περιοχή ανθρακωρύχων».



Παρομοίως, στην Γκρενόμπλ, οι Red Kaos έχουν συστήσει ένα ταμείο αλληλεγγύης για το νοσηλευτικό προσωπικό του πανεπιστημιακού νοσοκομείου της πόλης (https://www.paypal.com/pools/c/8nw7NLleOS). Οι οργανωμένοι της Γκρενόμπλ δεν είναι πρωτάρηδες στο θέμα, καθώς έχουν πάρει πολλές πρωτοβουλίες από την ίδρυσή τους το 1994. «Υπάρχουν δύο ειδών κοινωνικές δράσεις που οργανώνουν οι Red Kaos τις μέρες των αγώνων στις κερκίδες. Από τη μια έχουμε τις συλλογές τροφίμων σε συνεργασία με την τράπεζα τροφίμων της Ισέρ, και από την άλλη τις συλλογές ρούχων σε συνεργασία με την οργάνωση “Grenoble solidarité”. Το κάνουμε αυτό μία φορά τον χρόνο. Τις καλές χρονιές, καταφέρνουμε να κάνουμε δύο δράσεις. Συμμετέχουμε επίσης εδώ και πολλά χρόνια σε μια εκστρατεία κατά της λευχαιμίας. Τέλος, διοργανώνουμε δράσεις κατά του ρατσισμού, με προκηρύξεις και χορογραφίες στις κερκίδες», μου εξηγεί ο Ζερμπί, ένας από τους υπεύθυνους του συνδέσμου. «Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι έχουμε κάνει πράγματα στην κλίμακα και στο επίπεδο που μας αναλογεί. Είναι ταπεινές οι ενέργειές μας σε αυτά τα θέματα. Μια πετυχημένη δράση είναι περισσότερο μια δράση που κρατάει στον χρόνο και που καταφέρνουμε να την επαναλάβουμε, όπως τη συλλογή τροφίμων».



Πώς εξηγείται μια τέτοια επιτυχία; Διότι τα ποσά που συγκεντρώνονται και οι δωρεές είναι συχνά μεγάλες για τα δεδομένα συνδέσμων που δεν έχουν παρά μερικές εκατοντάδες μέλη. Το ποδοσφαιρικό γήπεδο δεν είναι ένα μέρος εκτός τόπου και χρόνου, όπως μας λέει ο Μαξ, από τους Ultras Inferno: «Επωφελούμαστε από το ότι έχουμε τη δυνατότητα να αγγίξουμε και να ευαισθητοποιήσουμε χιλιάδες κόσμο. Έχουμε μια βάση που είναι το γήπεδο, άρα και μια τοποθεσία όπου συγκεντρώνονται κάθε εβδομάδα οι δωρεές. Ο οπαδός ποδοσφαίρου έχει ένα πολύ ισχυρό συναίσθημα συλλογικοποίησης, και κάτι που ίσως να μην το έκανε στην καθημερινή του ζωή το κάνει πολύ πιο εύκολα στο όνομα της ομάδας του. Με αυτό καλούμαστε να παίξουμε και να το εκμεταλλευτούμε». Για τον Πιερ των Red Tigers: «Για να είναι πετυχημένες οι δράσεις, εμπλέκουμε όλα τα μέλη του συνδέσμου και εξηγούμε αναλυτικά τους λόγους των δράσεων». Συνεχίζει λέγοντας: «Αν οι δράσεις είναι πετυχημένες, ο λόγος είναι ότι αφοσιωνόμαστε σε αυτές όπως όταν υποστηρίζουμε την ομάδα μας, τη Λανς. Όταν κάνουμε μια ενέργεια αλληλεγγύης, δίνουμε το 200% του εαυτού μας. Σήμερα, είμαστε ένας σύνδεσμος που χαίρει εκτίμησης σε όλη την περιοχή, ξέρουμε ότι εδώ έχουμε μια απήχηση που μπορεί να αγγίξει πολύ κόσμο».



Όπως οι ομόλογοί τους της Λανς, έτσι και οι οργανωμένοι της Γκρενόμπλ εργάζονται στα εδάφη τους: «Είμαστε στον τοπικό ιστό κάθε φορά που διοργανώνουμε τέτοιες πρωτοβουλίες». Γιατί οι οργανωμένοι δεν υποστηρίζουν μόνο μια ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά και μια πόλη, μια περιοχή. «Ανέκαθεν υπήρχε η θέληση να βάλουμε ένα λιθαράκι έξω από το γήπεδο, σε κοινωνικά θέματα. Να έρθουμε κοντά στους ανθρώπους, να ζήσουμε την πόλη, λιγάκι όπως κάνουν οι Ιταλοί. Είναι αναπόσπαστο κομμάτι του κινήματος, να έχουμε μια κουλτούρα εντοπιότητας, μέλη που ενδιαφέρονται γι’ αυτό», λέει ο υπεύθυνος των Red Kaos. Στην Ντιζόν, οι οργανωμένοι παρεμβαίνουν επίσης σε τοπικό επίπεδο. «Εδώ και τέσσερα χρόνια, συμμετέχουμε στην οργάνωση Croq’Diabète (http://www.croq-diabete.fr/). Αυτή συνδέεται με το πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Ντιζόν και φροντίζει διαβητικά παιδιά. Κάθε χρόνο οργανώνουμε συγκέντρωση παιχνιδιών και χρημάτων την περίοδο των γιορτών. Είναι σαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο τους, κάθε φορά πάνε μέλη μας στη γιορτή για να τους προσφέρουν τα δώρα. Οργανώνουμε επίσης πολλά ματς ποδοσφαίρου σάλας ανάμεσα στα διαβητικά παιδιά και πιτσιρικάδες του συνδέσμου μας, για να χτίσουμε δεσμούς μεταξύ τους», μου λέει ο Τεό από τους Lingon’s Boys.



Για να καταλάβουμε όλες αυτές τις δράσεις αλληλεγγύης, που ίσως φαίνονται να βρίσκονται στο περιθώριο των ενδιαφερόντων των οργανωμένων, πρέπει να έχουμε υπόψη μας ότι είναι έμφυτες στη λογική των τελευταίων. Για τον Πιερ των Red Tigers: «Για μας είναι κάτι φυσικό, έτσι ζούμε. Το κάνουμε αυθόρμητα. Είναι κάτι ριζωμένο στο κίνημα των οργανωμένων». Πράγματι, οι οργανωμένοι κάνουν πράξη στο εσωτερικό τους την αλληλεγγύη ανά τακτά διαστήματα, όπως εξηγεί ο Πιερ: «Τα παραδείγματα είναι πολλά: μαζεύουμε χρήματα μεταξύ μας για να χρηματοδοτήσουμε τη μετακίνηση ενός μέλους που δεν έχει να πληρώσει, ή για κάποιο μέλος που έχει φάει πρόστιμο επειδή άναψε καπνογόνο και εμείς το βοηθάμε να πληρώσει τα δικαστικά έξοδα. Και δεν περιοριζόμαστε μόνο σε τέτοια: κάποιοι έχουν βρει δουλειά χάρη σε μέλη του συνδέσμου, ενώ άλλοι που είχαν στεγαστικό πρόβλημα βασίστηκαν σε μέλη μας».

Πράγματι, ο σύνδεσμος και τα μέλη δεν είναι μια συλλογικότητα μόνο τη μέρα του ματς στις κερκίδες. Ένα από τα συνθήματα των Sconvolts της Κάλιαρι συνοψίζει από μόνο του αυτή τη νοοτροπία: «Επτά μέρες την εβδομάδα οργανωμένοι». Το να είσαι οργανωμένος είναι μια πράξη πίστης, αλλά και μια πράξη δωρεάς. Η φιλοσοφία αυτή δεν περιορίζεται στην υποστήριξη της ομάδας σου, αλλά και του συνδέσμου σου, και είναι φυσιολογικό μέσα σε αυτή την κοινότητα να αναπτύσσονται πολύ ισχυροί δεσμοί που εξηγούν αυτή την καταφυγή στην αλληλοβοήθεια: «Οι Red Tigers, όπως και κάθε σύνδεσμος οργανωμένων, θεωρεί πως είναι μια οικογένεια. Αν έχεις ανάγκη από βοήθεια, θα βρεις αλληλεγγύη, ανάλογα με τις ικανότητες του καθενός. Όταν κανείς έχει ανάγκη, ο σύνδεσμος δίνει το παρών και βοηθά όπως μπορεί».



Στην Γκρενόμπλ, τα κίνητρα είναι παρόμοια. Οι οργανωμένοι δεν περιορίζουν τη δράση τους στις κερκίδες. Αντίθετα, οι δεσμοί που δημιουργούνται τους επιτρέπουν να ξεπερνούν το πλαίσιο του ποδοσφαίρου. «Στην οργάνωση του συνδέσμου σου και του πετάλου σου, αναπτύσσεις μια μορφή αλληλεγγύης, και δεν είναι σπάνιο να βλέπουμε πανό για γεννήσεις ή θανάτους. Πρέπει να βοηθάς κάποιον που έχει οικονομική ανάγκη, να βάζεις ένα χεράκι για κάποιον που μετακομίζει, που είναι άρρωστος, που ψάχνει δουλειά», λέει ο Ζερμπί των Red Kaos. Αυτές οι μορφές συναίσθησης και στήριξης εξηγούνται επίσης από τις προσπάθειες που κάνει ο σύνδεσμος των οργανωμένων για την ομάδα του. Οι φανατικοί αυτοί οπαδοί παίζουν έναν ιδιαίτερο ρόλο: επενδύουν πολύ περισσότερα από ό,τι ένας κλασικός οπαδός. Οι οργανωμένοι είναι εν δυνάμει εθελοντές. Έρχονται στο γήπεδο ώρες νωρίτερα για να ετοιμάσουν το πέταλο. Οργανώνουν χορογραφίες που απαιτούν σημαντική εθελοντική προσπάθεια. Φτιάχνουν και πουλάνε αντικείμενα για να αυτοχρηματοδοτούνται. Η προετοιμασία των μετακινήσεων απαιτεί υλικοτεχνική οργάνωση. «Ως σύνδεσμος, έχουμε αλληλεγγύη απέναντι στην κοινή προσπάθεια. Όταν είναι να οργανώσεις ένα απαιτητικό θέαμα, μια μετακίνηση, ή όταν έχεις απέναντι σου την καταστολή. Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους με εθελοντικό πνεύμα, που δεν μετρούν χρόνο ή χρήμα όταν πρόκειται για τον σύνδεσμο, το πέταλο και την ομάδα», λέει ο υπεύθυνος των Red Kaos.



Στις ναρκισσιστικές και ατομικιστικές κοινωνίες μας, ο σύνδεσμος οργανωμένων είναι πάνω απ’ όλα μια συλλογικότητα, και σαν τέτοια λειτουργεί. Οι σύνδεσμοι αυτοί δεν θέλουν αναγνώριση για τις ενέργειες αλληλεγγύης που κάνουν – αντίθετα, δρουν με τρόπο διακριτικό και ανιδιοτελή. Για τον Τεό, τον εκπρόσωπο των Lingon’s Boys: «Ο στόχος δεν είναι να φανούμε εμείς μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα, να μας αναγνωρίζουν, να ποζάρουμε με κασκόλ για να δείξουμε ότι είμαστε οι Lingon’s Boys. Το κίνητρό μας είναι να προσφέρουμε και να φανούμε όσο το δυνατόν περισσότερο χρήσιμοι σε τοπικό επίπεδο. Θεωρώ ότι το καταφέραμε με τα χρήματα που μαζέψαμε». Το ίδιο συμβαίνει και στη Λιέγη, κατά τον Μαξ: «Το ότι οργανώσαμε μια τέτοια δράση μάς έδωσε την αίσθηση ότι κάναμε κάτι εποικοδομητικό για την κοινωνία. Κάποιοι νομίζουν ότι ξεπλένουμε τις αμαρτίες μας έτσι, ότι θέλουμε να δείξουμε πως και οι “κακοί οργανωμένοι” έχουν καρδιά. Αλλά δεν είναι καθόλου έτσι, δεν το κάνουμε για να φτιάξουμε την εικόνα μας. Δεν μας νοιάζει καθόλου αυτό, ο στόχος μας είναι να εκμεταλλευτούμε τη δυνατότητα που έχουμε να αγγίζουμε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο και να θέσουμε αυτή τη φήμη μας στην υπηρεσία των άλλων». Τέλος, για τον Mexx από το Ίνσμπρουκ: «Το κίνημα των οργανωμένων είναι φτιαγμένο από αλληλεγγύη. Αν κοιτάξεις τη FIFA, την UEFA ή τις εθνικές ομοσπονδίες, δεν βλέπεις να δείχνουν αλληλεγγύη. Δεν έχουν μαζέψει χρήματα, αν και έχουν απίστευτους οικονομικούς πόρους. Οι οργανωμένοι όμως, τα εγκληματικά στοιχεία του ποδοσφαίρου, κινητοποιήθηκαν». Η σημερινή κατάσταση έχει το εξής καλό: ότι βγάζει στην επιφάνεια τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό κάθε ατόμου και κάθε κοινωνίας. Οι οργανωμένοι δεν περίμεναν αυτή την κρίση για να δείξουν ότι η αλληλεγγύη είναι εγγενής στις πρακτικές τους.

 

Σεμπαστιάν Λουί

https://www.facebook.com/sebastienlouiswriter/

Πηγή: https://www.lemonde.fr/blog/cotetribunes/2020/03/21/la-solidarite-ultras-face-au-coronavirus/

Μετάφραση: Γιώργος Καράμπελας
humbazine.gr

[fon7]

Τάκλιν, σφαίρες και κατσάβραχα: ιστορίες από την Κορσική

Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Στο γραφικό κορσικάνικο χωριό Μουράτο παίζονται τα τελευταία κρίσιμα λεπτά του ντέρμπι με τη γειτονική Καλεντζάνα. Επίθεση των ντόπιων ενώ είμαστε στο 0-0, η μπάλα κατευθύνεται στο άδειο τέρμα. Ο Ζαν Μαρκ Λουκετσί, οπαδός της Καλεντζάνα, δεν ολιγωρεί: βγάζει το πιστόλι του, διαμετρήματος 7.65, και πυροβολεί την μπάλα για να σταματήσει την πορεία της. Εκείνη αφήνει την τελευταία της πνοή αλλά, πριν ξεφουσκώσει εντελώς, προλαβαίνει να μπει γκολ. Ακολουθεί γενική σύρραξη και επέμβαση της αστυνομίας. Ο Ζαν Μαρκ θα καταδικαστεί σε τρεις μήνες φυλάκιση για παράνομη οπλοκατοχή κι οπλοχρησία.

Είναι άραγε αληθινή αυτή η ιστορία ή ένας από τους πολυάριθμους αστικούς μύθους που συνοδεύουν το ποδόσφαιρο της Κορσικής; Δυστυχώς υπάρχει μια ανακρίβεια. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, οπαδούς της Καλεντζάνα, η νεκρή μπάλα δεν μπήκε ποτέ γκολ και, πιστόλι-ξεπιστόλι, είναι μεγάλο σκάνδαλο που δεν κατακυρώθηκε το ισόπαλο αποτέλεσμα. Το κορσικάνικο ποδόσφαιρο δεν έχει ανάγκη από τερατολογίες, είναι  μυθικό από μόνο του και δαθέτει άφθονες ιστορίες γεμάτες βία, επίθετα σε -ί, τοπικισμό, γραφικότητα και μερικά πυρομαχικά.

Μια κορσικάνικη παροιμία λέει ότι όποιος έχει πολλούς εχθρούς δεν πεθαίνει ποτέ. Οι ντόπιοι, αναζητώντας προφανώς την αθανασία, καλλιεργούν με πάθος τις συγκρουσιακές σχέσεις με όλον τον κόσμο, ακόμη κα μεταξύ τους. Από τις πρώτες δεκαετίες της υπάρξής τους, οι αναμετρήσεις ανάμεσα στις δυο σπουδαιότερες ομάδες, τη Σπορτίνγκ της Μπαστιά (τα «Λιοντάρια») και την Ατλετίκ του Αζαξιό (τις «Αρκούδες»), σπανίως τελειώνουν με ομαλό τρόπο: διαιτητές που εγκαταλείπουν τον αγώνα διότι δεν αντέχουν τους προπηλακισμούς, παίκτες που βγαίνουν αναίσθητοι πάνω σε φορείο, φίλαθλοι που πετούν πέτρες, τις οποίες μάζεψαν όπως ήρθαν, περνώντας φαράγγια και χαράδρες, φέρετρα που εμφανίζονται στην κερκίδα.



Στη ζυγαριά μπαίνουν και τα πολιτικά. Η Γκαζελέκ, η άλλη ομάδα του Αζαξιό, που ιδρύθηκε από κομμουνιστές με σκοπό να μπει στη μύτη των μπουρζουάδων «Βοναπαρτικών» της Ατλετίκ, αναδεικνύεται από το 1965 ως το 1968 τέσσερις συνεχόμενες φορές πρωταθλήτρια στην πρώτη ερασιτεχνική κατηγορία Γαλλίας και κάθε φορά αρνείται να ανέβει στην Β΄ Εθνική διότι ο πρόεδρος της ήταν αντίθετος ιδεολογικά με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο: «Το χρήμα καταστρέφει τα πάντα!». Θα υποχωρήσει μόνο όταν η Ομοσπονδία έκανε δεκτό το αίτημα να παραμείνουν ερασιτέχνες και μετά την άνοδο…


Τζόνι Ρεπ Ζαν Φρανσουά Λαριός, Φελίξ, Ιάρ, Φρντσεσκετί: η μισή αυτοκρατορική Σπορτίνγκ της Μπαστιά το 1978

Για όλα φταίει η ιστορία και η γεωγραφία. Το μακάβριο σύμβολο του νησιού, το κεφάλι του νεκρού Μαυριτανού, που φιγουράρει στις φανέλες όλων των ομάδων, θυμίζει ότι το νησί, γνωστό και ως Νησί της Ομορφιάς, υπήρξε κάποτε ανεξάρτητη δημοκρατία. Το 1768, η Γαλλία, η οποία υποτίθεται βρισκόταν εκεί για να εγγυηθεί με τον στρατό της την ανεξαρτησία, αγοράζει την Κορσική από τους Γενουάτες. Οι ντόπιοι αισθάνονται προδομένοι· δε θα είναι η τελευταία φορά.

Η Κορσική, που έχει μόλις 320.000 κατοίκους κόβεται στα δυο από μια οροσειρά με ελάχιστα, δύσβατα περάσματα, εξ ου και οι πολύωρες πεζοπορίες των φιλάθλων μέσα στα κατσάβραχα. Υπάρχει η από δώ πλευρά του βουνού (Cismonte), η Άνω Κορσική, και η περιοχή πέρα από τo βουνό (Pumonte), η Νότια Κορσική. Στην Άνω Κορσική έχουμε την Μπαστιά, στη Νότια το Αζαξιό (ή Αιάκειο), την πόλη που διάλεξε για πρωτεύουσά του ο Ναπολέων Βοναπάρτης −διότι εκεί γεννήθηκε! Η Μπαστιά είναι στραμμένη προς την Ιταλία, το Αζαξιό προς τη Γαλλία, η πρώτη είναι κουλτουριάρα, η δεύτερη μοντέρνα. Και οι δύο δικεδικούν τον τίτλο της πραγματικής Κορσικής με τον ίδιο σχεδόν φανατισμό που διεκδικούν εδώ και αιώνες την ανεξαρτησία τους. Η ύψιστη βρισιά ενός Μπαστιέζου προς έναν Αζαξιώτη ή το αντίστροφο; «Παλιο-Γαλάτη!».



Διότι η Κορσική δεν είναι ακριβώς Γαλλία· έχει δική της γλώσσα, ύμνο, σημαία. Η Μασσαλιώτιδα σφυρίζεται συστηματικά εδώ και χρόνια από το κορσικάνικο κοινό, όπως έγινε για παράδειγμα στον τελικό του Κυπέλλου του 2002: ο  τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Ζακ Σιράκ απείλησε να φύγει από το γήπεδο και, μετά το ματς −νίκησε η Λοριάν− αρνήθηκε να κατέβει να χαιρετήσει τους χαμένους. Τον Νοέμβριο του 2015, οι οργανωμένοι φίλαθλοι ανακοίνωσαν με επισημότητα ότι, για να τιμήσουν τα 130 θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι, θα ανέχονταν να παιχτεί χωρίς σφυρίγματα ο γαλλικός εθνικός ύμνος πριν από το ντέρμπι Γκαζελέκ-Σπορτίνγκ Μπαστιά αλλά ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τον τραγουδήσουν −υπάρχουν και όρια.

Σε μια χώρα όπου ούτε  το Παρίσι ή η Μασσαλία δεν καταφέρνουν να έχουν δυο ομάδες στην υψηλότερη κατηγορία, και οι δυο Κορσικές είχαν συχνά −τελευταία φορά το 2015-2016− από μια ομάδα στη Λιγκ 1, χωρίς να διαθέτουν ούτε σπουδαίες αθλητικές εγκαταστάσεις ούτε, κυρίως, λεφτά. Οι υποβιβασμοί στις ερασιτεχνικές κατηγορίες λόγω χρεών είναι συχνότατες, με πιο πρόσφατο και δραματικότερό παράδειγμα την Μπαστιά, που τον Γενάρη του 2015 έβαλε τέσσερα γκολ στην Παρί του Ιμπραΐμοβιτς, του Παστόρε και του Τιάγκο Σίλβα και δυο χρόνια αργότερα βυθίστηκε για οικονομικούς λόγους στην πέμπτη κατηγορία −τον Απρίλιο ξαναανέβηκε στην τρίτη μετά τη διακοπή όλων των πρωταθλημάτων και το γεγονός γιορτάστηκε με πυροβολισμούς στις ταράτσες εν μέσω καραντίνας…

Η μεγαλύτερη εποποιία του κορσικανικού ποδοσφαίρου υπήρξε η καταπληκτική πορεία της Σπορτίνγκ Μπαστιά στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ το 1978. Με προπονητή τον Πιερ Καϋζάκ και με παίκτες βασικά ντόπιους (τα επίθετα σε -ί, που λέγαμε: Ορλαντουτσί, Μαρκιονί, Ντε Ζερμπί, Φραντσεσκετί, ο θρύλος Κλωντ Παπί…) και κάποιους δανεικούς, συν τον Ολλανδό Τζόνι Ρεπ που σε λίγες εβδομάδες θα έφτανε φιναλίστ στο Μουντιάλ της Αργεντινής, καταπλήττει  την Ευρώπη, με την πανέμορφη φανέλα και την ξέφρενη πορεία της: αποκλείει με νίκες μέσα-έξω την Σπόρτινγκ Λισαβόνας (3-2, 1-2), τη Νιούκαστλ (2-1, 1-3) την Τορίνο (2-1, 2-3) και βάζει εφτά γκολ στην Καρλ Τσάις Ιένα. Θα φτάσει στον διπλό τελικό, όπου ναι μεν θα χάσει το τρόπαιο από την Αϊντχόβεν, αλλά θα δώσει την ευκαιρία στον σπουδαίο σκηνοθέτη Ζακ Τατί να γυρίσει την τελευταία του ταινία, το ντοκιμαντέρ Ένα νησί γιορτάζει, που αποτυπώνει τι σημαίνει για μια μικρή πόλη, όπως η Μπαστιά, ένα μεγάλο ματς. Η χαρά παιδιών και παππούδων, ανδρών και γυναικών, η μουσική και τα συνθήματα η αβάσταχτη αναμονή και η κρυφή ελπίδα, η συγκίνηση, η συντροφικότητα και η απογοήτευση −το ματς θα λήξει 0-0 μέσα σε ένα γήπεδο ακατάλληλο για μπάλα καθώς τη γιορταστική ατμόσφαιρα διέλυσε μια σφοδρότατη καταιγίδα.

Ο τελικός του ΟΥΕΦΑ δεν είναι η μόνη στιγμή δόξας της ομάδας· αν και οι Βοναπαρτικοί της Αζαξιό γνώρισαν το 1967 πρώτοι την εμπειρία της υψηλότερης κατηγορίας, η Μπαστιά θα σημειώσει μεγαλύτερες επιτυχίες. Η ακμή της συνδέεται με την άνοδο του αυτονομιστικού κινήματος. Όλα ξεκινούν στις 4 Ιουνίου 1972, στον τελικό του Κυπέλλου Γαλλίας ανάμεσα στη Μαρσέιγ και τη σταχτοπούτα Μπαστιά.

Έχει προηγηθεί ένας κυριολεκτικά εκρηκτικός ημιτελικός στη Λανς, πόλη γνωστή για το πόσο σοβαρά παίρνει το ποδόσφαιρο και για το πόσο εχθρική μπορεί να γίνει για κάθε αντίπαλο. Την παραμονή, οι Κορσικανοί παίκτες  αλλάζουν ξενοδοχείο στη μέση της νύχτας γιατί ακούγονται ασταμάτητα τύμπανα και κλάξον. Το γήπεδο είναι κόλαση. Ο πρόεδρος της Λανς θυμάται ότι ο σωφέρ του δημάρχου ανέβηκε στα επίσημα με έναν χαρτοφύλακα· στην πραγματικότητα περιείχε καπνογόνα και κροτίδες. Ο τερματοφύλακας της Μπαστιά Ίλια Πάντελιτς, εκτός από το συνεχές βρισίδι, είχε να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο εγκαυμάτων καθώς έβρεχε φωτοβολίδες. Κυρίως όμως, από τις κερκίδες κατεβαίνουν ρατσιστικά συνθήματα και εμφανίζονται πανό που λένε, για παράδειγμα: «Ε, Ναπολέοντα! Εδώ Βατερλό!».

Η Σπορτίνγκ Μπαστιά προκρίνεται στον τελικό παρόλα αυτά. Διαμαρτύρονται με επίσημο τρόπο στην κυβέρνηση και την Ομοσπονδία για τη ρατσιστική αντιμετώπιση και τους προπηλακισμούς αλλά αυτές κωφεύουν. Η αδικία πνίγει και τις δύο Κορσικές και ο τελικός είναι η ευκαιρία να το δείξουν. Ο τοπικός τύπος γράφει: «Ο αγώνας δεν θα είναι Σπορτίνγκ-Μαρσέιγ αλλά Κορσική-Γαλλία!». Η Γαλλία θα κερδίσει 2-1 αλλά στο γήπεδο με τις χιλιάδες κορσικάνικες σημαίες, θα επιτελεστεί κατά κάποιον τρόπο η συμβολική γέννηση του εθνικιστικού κορσικανικού κινήματος. Θα κλιμακωθεί τα αμέσως επόμενα χρόνια, με βομβιστικές επιθέσεις, δολοφονίες, συγκρούσεις ενόπλων αυτονομιστών και κυβερνητικών δυνάμεων, γεγονότα που αποξενώνουν ακόμη περισσότερο την ηπειρωτική Γαλλία και το Νησί της Ομορφιάς.

Το Κύπελλο του 1976 θα είναι μια ακόμη δραματική στιγμή. Νις-Μπαστιά. Στο πρώτο ματς των προημιτελικών οι παίκτες της Νις θα κάνουν, με την επιδεικτική ανοχή του διαιτητή, αλλεπάλληλα δολοφονικά τάκλιν. Ο αρχηγός τους είναι σαφής: «Τους δείραμε εδώ γιατί ξέρουμε ότι θα μας τσακίσουν στην Μπαστιά!». Δεν ξέρει, ο καψερός, πόσο δίκιο έχει.


Ο Ντάριο Γκράβα της Νις έχει κάποιες δυσκολίες

Η ρεβάνς θα παιχτεί ενώ διεξάγεται η πολύκροτη δίκη του αυτονομιστή ηγέτη Εντμόν Σιμεονί για μια ομηρία που, ένα χρόνο πριν, κατέληξε στον θάνατο δυο αστυνομικών. Η αποστολή θα φτάσει με τα πόδια γιατί ο οδηγός φοβάται να προχωρήσει. Στο γήπεδο βρέχει πέτρες και κροτίδες που, λίγο πριν αρχίσει το ματς, βρίσκουν δυο φιλοξενούμενους παίκτες. Έντρομοι, αρνούνται να ξαναβγούν στο τερέν. Η Νις θα ξεκινήσει με 9 παίκτες και θα χάσει 4-0. Το ματς θα ξαναπαιχτεί, για προφανείς λόγους αλλά η Νις, με εντολή του δημάρχου της Νίκαιας, δεν θα κατέβει. Μεσολαβούν απειλές κατά της ζωής των παικτών, τηλεφωνήματα για βόμβες και μια πραγματική βομβιστική επίθεση που καταστρέφει το κατάστημα ρούχων της γυναίκας του αρχηγού. Λίγες μέρες μετά ιδρύεται το FLNC, το Μέτωπο για την Εθνική Απελευθέρωση της Κορσικής, και η Νότια Γαλλία γνωρίζει ένα πρωτόγνωρο κύμα βομβιστικών επιθέσεων που θα συνεχιστούν τα επόμενα χρόνια.

Μπορούμε έτσι να καταλάβουμε καλύτερα πόσο σημαντική υπήρξε, σε πολλά επίπεδα, η πορεία της Μπαστιά στην Ευρώπη το 1978 αλλά και η κατάκτηση του Κυπέλλου Γαλλίας απέναντι στη Σεντ Ετιέν του Μισέλ Πλατινί το 1981 −με γκολ του Ροζέ Μιλά−, ή η κατάκτηση του Κυπέλλου Ιντερτότο το 1997, με αποκλεισμό, μεταξύ άλλων, της Μπενφίκα. H Σπορτίνγκ Μπαστιά, με ένα τεράστιο κεφάλι του Μαυριτανού να κοσμεί τη φανέλα της, γίνεται σύμβολο της αδάμαστης ψυχής του λαού της που τα καταφέρνει παρά τις δυσκολίες να αντιμετωπίζει κάθε δυνάστη. Και του νέου δεσμού που αναπτύσσεται ανάμεσα στην μπάλα, την πολιτική και το οργανωμένο έγκλημα.

Το 1993-94, βομβιστικές επιθέσεις καταστρέφουν τα γραφεία του μεγάλου τουριστικού οργανισμού Nouvelles Frontières σε διάφορες γαλλικές πόλεις. Η εταιρεία έχει ξενοδοχειακές μονάδες στην Κορσική και εκμεταλλεύεται εμπορικά τη σύνδεση Τουλόν-Κορσική. Οι επιθέσεις έχουν την υπογραφή του FLNC: «Θέλουμε να σταματήσουμε την εκμετάλλευση της γης μας από τους ξένους. Η Κορσική δεν είναι για τα δόντια τους! Δεν θα υπάρξει άλλη προειδοποίηση, στο μέλλον οι στόχοι θα περιλαμβάνουν και εργαζόμενους!».

Παραδόξως, λίγο καιρό μετά, το λόγκο της Nouvelles Frontières κοσμεί φαρδιά-πλατιά τη φανέλα της Σπορτίνγκ Μπαστιά, ανάμεσα σε αρκετούς άλλους σπόνσορες. Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας, χρόνια αργότερα, θα πει πως τον πλησίασαν από τη διοίκηση της Μπαστιά και του πρότειναν να «αποδείξει την αγάπη του για το νησί» με το να γίνει χρηματοδότης της ομάδας. Αυτός αρνήθηκε και τους πρότεινε να βρουν ντόπιους χρηματοδότες. «Κανείς δεν μπορεί να δώσει τρία εκατομμύρια που θα δώσεις εσύ. Μη ξεχνάς τις ζημιές που έπαθες από τις βόμβες. Θα ήταν κρίμα να επαναληφθεί η ιστορία». Δεν επαναλήφθηκε.

Στη δεκαετία του 1990, οι δυο μεγαλύτερες ομάδες του νησιού περνούν, επίσημα ή ανεπίσημα, στα χέρια δυο αντίπαλων αυτονομιστικών οργανώσεων που προέκυψαν από τη διάσπαση του FLNC, εξέλιξη που θα συνδεθεί με σειρά δολοφονιών −ανάμεσά τους αυτή του πατέρα του γνωστού στην Ελλάδα Φρανσουά Μοντεστό− και με το μεγαλύτερο τραύμα του νησιού και του γαλλικού ποδοσφαίρου, την «τραγωδία του Φουριανί».



Στις 5 Μαΐου 1992, η Γαλλία, σε ζωντανή τηλεοπτική σύνδεση, θα δει με φρίκη την κατάρρευση μιας κερκίδας του γήπεδου Αρμάν Σεζαρί της Μπαστιά. Η κερκίδα, που χτίστηκε μέσα σε λίγες μέρες με απίστευτη προχειρότητα και χωρίς ποτέ να πάρει έγκριση ασφαλείας από τις αρμόδιες αρχές −οι υπεύθυνοι ήταν απασχολημένοι με την υποδοχή του τότε υπουργού Μπερνάρ Ταπί−, θα διαλυθεί λίγα λεπτά πριν αρχίσει ο ημιτελικός Κυπέλλου Μπαστιά-Μαρσέιγ −η Μαρσέιγ τότε με Παπέν, Ντεσάν, Γουάντλ Αμπεντί Πελέ.  Δεκαοχτώ νεκροί και  2.300 τραυματίες. Οι Κορσικανοί ζητούν, εις μάτην, να αναγνωριστεί η 5η Μαΐου ως μέρα πένθους για το γαλλικό ποδόσφαιρο με απαγόρευση όλων των αγώνων. Το σχετικό σχέδιο νόμου έφτασε στο Κοινοβούλιο μόλις φέτος… Ενδιάμεσα, το 2012, τριάντα χρόνια μετά το δράμα, η Ομοσπονδία και ο μισητός στις δυο πλευρές του βουνού πρόεδρός της Νοέλ Λε Γκρετ, προγραμμάτισαν τον τελικό του Κυπέλλου  την αποφράδα ημέρα, πριν κάνουν πίσω λόγω του αποτροπιασμού των φιλάθλων.

Για τους ντόπιους, ο κύριος υπεύθυνος της τραγωδίας είναι ο πρόεδρος της Σπορτίνγκ Μπαστιά, Ζαν Φρανσουά Φιλιπί, ο οποίος κερδοσκόπησε ασύστολα εν όψει του σπουδαίου ματς. Δολοφονείται έξω από το σπίτι του ένα χρόνο πριν τη δίκη, παρότι την προστασία του έχει αναλάβει το «αυθεντικό» FLNC, με αντάλλαγμα τα ηνία της ομάδας. Απαντούν με τη δολοφονία ενός από τους σωματοφύλακες του Φιλιπί που θεωρήθηκε ότι ανήκε στους «αποστάτες» του FLNC, που έχουν αναλάβει, θυμίζουμε, την Αζαξιό. Ακολουθεί αιματοβαμμένη πολιτικό-ποδοσφαιρική βεντέτα με δεκάδες νεκρούς, πολλά λεφτά που αλλάζουν χέρια για να καταλήξουν άγνωστο πού −για παράδειγμα, τα λεφτά από τη μεταγραφή του Μικαέλ Εσιέν στη Λυόν το 2003− και ασφυκτικός εναγκαλισμός με συμμορίες διακίνησης ναρκωτικών και ξεπλύματος χρήματος. Οι ποδοσφαιριστές πληρώνονται σε μετρητά («ο πρόεδρος τα έβγαζε από μια πλαστική σακούλα»), ενώ στα αποδυτήρια κυκλοφορούσαν ανέμελοι οπλισμένοι άγνωστοι άνδρες. Ο σκιώδης πρόεδρος της Μπαστιά, ο εθνικιστής ηγέτης Σαρλ Πιερί, καταδικάζεται το 2008 σε οχταετή φυλάκιση. Αποφασιστική η ομολογία του «επίσημου» προέδρου Φρανσουά Νικολαΐ: «Οι αυτονομιστές με υποχρέωσαν να γίνω πρόεδρος-βιτρίνα · απειλούσαν καθημερινά τη ζωή μου».

Τα ίδια συμβαίνουν την ίδια εποχή, και στα νότια, όπου η Ατλετίκ Αζαξιό, η οποία, χάρη στη διοίκηση των αυτονομιστών, ανέβηκε σε χρόνο ρεκόρ από τις τοπικές κατηγορίες στην ελίτ, κλονίζεται από αλλεπάλληλες δολοφονίες και αυτοκτονίες, αποτέλεσμα της εμπλοκής με το οργανωμένο έγκλημα.

Η υπόλοιπη Γαλλία παρακολουθεί με φρίκη. Το 1998, δολοφονείται από αυτονομιστές ο νομάρχης της Κορσικής· τα πανό στα ματς εκτός γράφουν πλέον: «Έξω οι τρομοκράτες!».

Και μέσα στα γήπεδα τι γίνεται; Αν αυτό το εκρηκτικό μίγμα βίας και πληγωμένης περηφάνιας συνδέεται διαχρονικά με το κορσικάνικο ποδόσφαιρο −το ξαναζήσαμε πρόσφατα, το 2017, τελευταία χρονιά της Μπαστιά στη Λιγκ 1, με φοβερά επεισόδια, διακοπές αγώνων, ρατσιστικές συμπεριφορές με θύμα, μεταξύ άλλων, τον Μάριο Μπαλοτέλι− το πολιτικό κλίμα της δεκαετίας του 1990 βρίσκει την ποδοσφαιρική του έκφραση στο απερίγραπτο ξύλο που έπεσε μέσα στο γήπεδο της Μπαστιά από το 1994 ως το 2000.

Η Σπορτίνγκ, που επανέρχεται στην πρώτη κατηγορία πολύ εκνευρισμένη, μεταβάλλεται με τις κατάλληλες μεταγραφές και με δεδομένη τη λατρεία των ντόπιων για την τεστοστερόνη και τον τσαμπουκά, σε ένα είδος Μεικτής Χασάπηδων. Ηγέτης, ο Σίριλ Ρουλ, παρατσούκλι «ο Αντίχριστος», με εντυπωσιακά στατιστικά: 27 κόκκινες και 187 κίτρινες κάρτες κι αμέτρητα τάκλιν στην καρωτίδα, χειρονομίες, απειλές, ξύλο στη φυσούνα ή στις προπονήσεις. Ο Φρεντ Αντονετί, ο προπονητής που συνέδεσε το όνομά του με την τρομακτική ομάδα εκείνης της περιόδου, θυμάται ότι οι παίκτες στις προπονήσεις έδειχναν την ίδια τσατίλα. Ένα σκληρό μαρκάρισμα στο οικογενειακό διπλό, και όλοι οι συμπαίκτες έτρεχαν να χωρίσουν τους άμεσα ενδιαφερόμενους που είχαν  ήδη πιαστεί στα χέρια.

Ο Σιρίλ λοιπόν δεν ήταν μόνος. Πλαισιωμένος από αντάξιους συμπαίκτες, συνέβαλε στο να πρωταγωνιστήσει η Μπαστιά σε μια σειρά αξέχαστα ματς, όπως αυτό με τη σπουδαία Μονακό το 1994, όπου, βλέπουμε, μεταξύ άλλων (σπασμένη μύτη του εξίσου καλόπαιδου Ερί ντι Μεκό, τοπικό παράγοντα που κατεβαίνει από τα επίσημα για να πλακώσει έναν αθώο παρατηρητή κλπ.), τους θεατές του Αρμάν Σεζαρί να μπαινοβγαίνουν στο τερέν σα να είναι στο σπίτι τους.

Καθαρή ποίηση μέχρι το 1.30΄

Στην είσοδο μοιράζονται φέιγ-βολάν: «Οι Γαλάτες δε θα περάσουν το δικό τους!». Ο Λοράν Μορακινί, που έδωσε την κουτουλιά στον Ντι Μεκό, θα τιμωρηθεί με πέντε αγωνιστικές, θα ξαναγυρίσει και σε έναν μήνα θα ξαναδώσει μια κουτουλιά σε ένα ματς με την Γκενγκάν: «Ήμουν καλός παίκτης και πολλές ομάδες ενδιαφέρονταν αλλά μετά από τις δυο κουτουλιές μάλλον κατάλαβαν πως ήμουν εντελώς ηλίθιος».

Με τον ίδιο τρόπο θα συνεχίσει να εντυπωσιάζει και να τρομοκρατεί τη Γαλλία η Μπαστιά και τα επόμενα χρόνια. Το μικροσκοπικό Αρμάν Σεζαρί, ακόμη γιαπί μετά την τραγωδία, με προκάτ αποδυτήρια και συρματόπλεγμα για φράχτη, γίνεται απόρθητο φρούριο όταν γεμίζει με μανιασμένους Κορσικανούς που ουρλιάζουν «Παλιο-Γαλάτη!» στο αυτί παικτών κάθε εθνικότητας, ενώ και εκτός οι επιδόσεις της ομάδας είναι συχνά εντυπωσιακές −τέσσερις κόκκινες σε ένα ματς με τη Ναντ το 1998. Σκωτσέζοι δημοσιογράφοι που βρίσκονται σην Κορσική για ένα ρεπορτάζ σχετικά με τον Τζέιμι Φούλαρτον που έπαιξε μια σεζόν στη Σπορτίνγκ θα αναγνωρίσουν με ιπποτισμό: «Τι τον θέλουν τον Σκωτσέζο; Αυτοί είναι χειρότεροι από μας!». Η πλάκα είναι ότι η Σπορτίνγκ, καταφέρνει, παρότι είχε το μικρότερο μπάτζετ της κατηγορίας, να παίζει ένα αρκετά ευχάριστο ποδόσφαιρο, με την ουρουγουανική έννοια του όρου: όχι πολύ τεχνικό αλλά γεμάτο αυτοθυσία κι αλληλεγγύη. Στον τελικό του  Ιντερτότο το 1997, ο Ουσμάν Σουμά ισοφαρίζει με καρφωτή κεφαλιά, σπάει και τις δυο του κλείδες, μένει αναίσθητος  αλλά γίνεται θρύλος.

Τα σκοτεινά βλέμματα και τα σπρωξίματα με τον ώμο στη φυσούνα ήταν το «καλώς όρισες» σε κάθε ομάδα. «Οι παίκτες που δεν ψάρωσαν στο Σεζαρί, έκαναν μετά μεγάλη καριέρα: Βιεϊρά, Σισέ, Καρεμπέ…», θυμάται ο Αντονετί. Οι δυο τελευταίοι ξαναγύρισαν για να παίξουν στις ομάδες του νησιού, έτσι για την ανάμνηση,  τις προπονήσεις δίπλα στη θάλασσα, την οικογενειακή ατμόσφαιρα και το υπέροχο φαγητό· το 1977, ο Τζόνι Ρεπ πείστηκε να μεταγραφεί στη Μπαστιά ενώ τον ήθελε και η Ρεάλ γιατί η διοίκηση φρόντισε να τον βγάλει για ψαράκι σε μια πανέμορφη παραλία.

Το νησί είναι αγαπησιάρικο, και οι ποδοσφαιριστές που πέρασαν από κει δέθηκαν και με τον τόπο και με τους ανθρώπους, αποκτώντας τις τοπικές συνήθειες και τηρώντας τις προαιώνιες παραδόσεις ακόμη κι αν έρχονταν από πολύ πολύ μακριά. Το 2014, μετά από ένα επεισοδιακό ματς με την Παρί στο Παρκ ντε Πρενς, ο Βραζιλιάνος Μπραντάο σπάει τη μύτη του Τιάγκο Μότα με μια  κουτουλιά. Θα το πληρώσει με έξι μήνες τιμωρία, πέντε μήνες φυλάκιση με αναστολή, 20.000 ευρώ πρόστιμο και έναν αγώνα δρόμου αμέσως μετά την πράξη για να γλιτώσει από την εκδίκηση του θύματός του. Δεν θα το μετανιώσει ποτέ, όπως λέει. Δεν γνωρίζουμε αν το έκανε για να εκδικηθεί τους Παλιο-Γαλάτες.
sombrero.gr

[fon7]

Όταν κέρδισε το μίσος στο Σταντ ντε Φρανς
Ήταν 12 Αυγούστου του 1998 όταν οι Γάλλοι ξεχύθηκαν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου μετά τη νίκη, με 3-0, επί των Βραζιλιάνων. Ήρωας για τους Γάλλους κάποιος που γεννήθηκε από Αλγερινούς μετανάστες γονείς και που -μέχρι πριν μερικά χρόνια- δεν μπορούσαν να τον δουν πραγματικά ως ίσο. Για την ακρίβεια, δεν ξέρω κι αν μέχρι σήμερα τον έχουν δει όλοι ως ίσο. Το όνομά του Ζινεντίν Ζιντάν. Επάγγελμα -όχι ποδοσφαιριστής- αλλά αρτίστας, καλλιτέχνης, από αυτούς που η ανθρωπότητα δεν γνωρίζει και πολύ συχνά, ό,τι κι αν κάνουν: ζωγραφίζουν, σχεδιάζουν, γράφουν ή χαϊδεύουν (με το πόδι ή το χέρι) μια μπάλα. 36 χρόνια νωρίτερα -και μετά από έναν 8ετή πόλεμο- η Αλγερία είχε κερδίσει επιτέλους την ανεξαρτησία της και οι σκληρές μνήμες παρέμεναν νωπές στο μυαλό και την καρδιά εκατομμυρίων ανθρώπων που είχαν δει να χάνονται αδίκως (όπως συμβαίνει δηλαδή πάντα σε έναν πόλεμο) δικοί τους άνθρωποι. Υπολογίζεται πως κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ Γαλλίας και Αλγερίας χάθηκαν περίπου ενάμιση εκατομμύριο ψυχές αμάχων. Ο αριθμός παραμένει -και είναι- τεράστιος.

«Οι γονείς μου φοβούνται αλλά εγώ θέλω να παίξω». Αυτή είναι μια φράση που δυστυχώς την ακούμε συνέχεια όπου υπάρχουν μετανάστες. Δεν είναι μια φράση που ακούγεται συνήθως από ενήλικα χείλη, αν και για να λέμε την αλήθεια ισχύει και αυτό, μα μια φράση που ακούγεται από χείλη παιδικά και που ουσιαστικά ασχημαίνει υπερβολικά το κάθε «κάδρο» που μέσα του πρέπει να ζήσουν ανθρώπινες ψυχές. Από την απελευθέρωση της Αλγερίας και έπειτα η Γαλλία δέχθηκε ένα τεράστιο κύμα μεταναστών που ακόμα και στις μέρες μας, 60 χρόνια μετά δηλαδή, παλεύει για τα αυτονόητα και που αν δεν σε λένε Ζιντάν ή Μαχρέζ και δεν είσαι διάσημος αθλητής (κάτι που σημαίνει πως είσαι πλούσιος δηλαδή και με τα χρήματα ίσως «νικάς» τον ρατσισμό σε ένα πρώτο επίπεδο) σου δυσκολεύει αρκετά είναι η αλήθεια τη ζωή και κατ’ επέκταση την καθημερινότητα.

Στις 6 Οκτωβρίου του 2001 έλαβε χώρα στο Παρίσι ένας ιστορικός ποδοσφαιρικός αγώνας, όταν Γαλλία και Αλγερία βρέθηκαν αντιμέτωπες για πρώτη φορά στην ιστορία τους, λίγες μέρες μάλιστα μετά το κοσμοϊστορικό γεγονός που άλλαξε την σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας, όταν δύο αεροπλάνα υπό την πλοήγηση τζιχαντιστών αεροπειρατών έπεσαν πάνω στους δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης. Το κλίμα, όπως ήταν λογικό, ανάμεσα σε χριστιανούς και μουσουλμάνους ήταν τεταμένο. Οι Αλγερινοί οπαδοί είχαν βρει επιτέλους ένα πάτημα για να εναντιωθούν κατά μιας χώρας που δεν τους έβλεπε ως ισότιμα μέλη της και που στο παρελθόν είχε προβεί σε θηριωδίες απέναντί τους. Λίγες ώρες μάλιστα πριν τη σέντρα η Αστυνομία του Παρισιού είχε ενημερωθεί για ένα απειλητικό μήνυμα που, ούτε λίγο ούτε πολύ, απειλούσε τη ζωή του Αλγερινού προδότη (στα δικά τους μάτια) Ζινεντίν Ζιντάν. Κατά την ανάκρουση της Μασσαλιώτιδας οι Αλγερινοί δεν έδειξαν κανένα ίχνος σεβασμού, σφυρίζοντας και αποδοκιμάζοντας τους «κακούς», στα δικά τους μάτια, Γάλλους, προετοιμάζοντας το κλίμα γι’ αυτό που θα ακολουθούσε. Η αναμέτρηση, απ’ την άλλη, ήταν αυτό που λέμε πολλά με λίγα μιας και η διαφορά δυναμικότητας ήταν τεράστια. Το ημίχρονο βρήκε το σκορ στο 4-1 με τους Γάλλους να προηγούνται και τους Αλγερινούς να έχουν να χαίρονται μόνο για το γκολ του Ντζαμέλ Μπελμάντι, γεννημένος και αυτός στη Γαλλία και παίκτης της Μαρσέιγ εκείνη την εποχή, που είχε μειώσει, προσωρινά, σε 3-1. Βέβαια για τους Αλγερινούς δεν είχε καμία σημασία το σκορ και η απόδοση της ομάδας τους μα το να προκαλέσουν και να δημιουργήσουν χάος, κάτι που φυσικά και κατάφεραν.

&feature=emb_title
Τα γεγονότα εκείνης της ημέρας

Απ΄τις αρχές του β’ ημιχρόνου ένας μεγάλος όγκος των Αλγερινών φιλάθλων κατέβηκε στο γήπεδο κυριολεκτικά δίπλα στις γραμμές προκαλώντας και βρίζοντας τους Γάλλους ποδοσφαιριστές. Στο 76ο λεπτό η κατάσταση ξέφυγε εντελώς όταν πολλοί από τους εισβολείς κατευθύνθηκαν προς την εξέδρα των επισήμων βρίζοντας και πετώντας μπουκάλια. Η αναμέτρηση όπως ήταν φυσικό διεκόπη και υπήρχαν και ποδοσφαιριστές που ήρθαν σχεδόν στα χέρια με οπαδούς. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Λιλιάμ Τουράμ που είχε δηλώσει για το συμβάν. «Όταν είδα ανθρώπους να ξεφεύγουν από τους σεκιούριτι και να μπαίνουν στο γήπεδο σοκαρίστηκα πραγματικά. Γιατί να υπάρχει τόσο μίσος ανάμεσα σε ανθρώπους. Μπορώ να καταλάβω τον πόνο κάποιου που αποτελεί μειονότητα, αλλά η βία δεν μπορεί ποτέ να λύσει τα όποια προβλήματα. Άρπαξα ένα νεαρό παιδί από το χέρι που έδειχνε χαμένο και το ρώτησα γιατί τα κάνει όλα αυτά. Δεν ήξερε, κατέβασε τα μάτια ντροπιασμένο και μου ζήτησε συγγνώμη, το άφησα και λίγο μετά το είδα να πετά ένα σπασμένο μπουκάλι στην εξέδρα. Κατάλαβα πως εκείνη η μάχη ήταν χαμένη μιας και είχε κερδίσει το μίσος. Με το μίσος δεν τα βάζεις, δεν πρόκειται να το κερδίσεις, δυστυχώς, ποτέ».

Απ’ την άλλη, το μόνο που είχε βρει να πει η υπουργός Μαρί-Ζορζ Μπουφέ ήταν το εντελώς ρηχό και άστοχο «Σεβαστείτε τη χαρά». Πως μπορεί όμως να σεβαστεί τη χαρά (του παιχνιδιού) ένα παιδί που δεν ένιωθε ελεύθερο να παίξει, είναι ένα ερώτημα που -για μένα τουλάχιστον- παραμένει αναπάντητο. Χωρίς φυσικά να μπορώ να δικαιολογήσω πως αυτή η «πληγή» μπορεί να κλείσει (στο μυαλό κάποιων) μόνο με τη βία. Ο τρόπος που μπορεί να εκδηλωθεί η καταπίεση και ο ρατσισμός ποικίλουν. Όταν νιώθεις πως σε πνίγει το δίκιο, θες να ουρλιάξεις, να ακουστείς, να ταρακουνήσεις, και πολλές φορές αυτό δεν μπορεί να γίνει ειρηνικά, σιωπηλά και, ήσυχα, μέσα από μια σωστή και αρμονική διαδήλωση. Όταν όμως αποφασίζεις να αντιδράσεις με λάθος τρόπο τότε, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον, το δίκιο σου δεν πρόκειται να το νιώσεις. Κι ας το βρεις. Κι αυτό, πολλές φορές, είναι ακόμα χειρότερο συναίσθημα. Η Γαλλική αποικιοκρατική πολιτική στην Αλγερία θα πονά πάντα τους Αλγερινούς και πάνω της θα ασκείται ισχυρή κριτική. Ορθώς. Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε και εκείνο το 90% των Γάλλων που είχε ψηφίσει υπέρ της ανεξαρτητοποίησης εκείνες τις μέρες του ’62. Ο ρατσισμός υπάρχει, και θα υπάρχει, δυστυχώς κι απ’ τις δύο πλευρές και το μίσος που καλλιεργείται σε τέτοιες συνθήκες μόνο κακό μπορεί να κάνει, σε όλους. Εκείνη τη μέρα το θύμα και ο θύτης βρέθηκαν στην ίδια πλευρά και ο μεγάλος χαμένος δεν ήταν το ποδόσφαιρο και κατά συνέπεια «και το παιχνίδι» όπως είχε δηλώσει η ΓΓ του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γαλλίας, μα εκείνες οι εκατομμύρια «πληγές» που άνοιξαν ξανά ή που πόνεσαν λίγο (ή πολύ) περισσότερο, μιας και δεν πρόκειται να κλείσουν και ποτέ όσο θα συνεχίζει να γράφει η ιστορία.

*Το κείμενο γράφτηκε υπό τους ήχους της Keny Arkana

«Ακόμη και οι αλήτες έχουν σεβασμό και σεμνότητα – Είμαι απ’ αυτούς που δίνουν μπουνιές με τα δόντια τους – Δεν χασομεράω με τους ψεύτες, τους κάλπικους – Μασσαλιώτης και rajeul (Αλγερίνος στην αργκό), απ’ αυτούς που ξέρουν να ραπάρουν δείχνοντας το μεσαίο δάχτυλο»
sombrero.gr

[fon7]

Ένα νταμπλ για τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ
Ήταν ήδη 1.80 στα 12. Έκανε παρέα με τον Ζακί «το Θαύμα» Μερβέιγ, έναν πιτσιρικά κάπως πιο ανεπτυγμένο σωματικά από τον ίδιο. «Όταν τους βλέπαμε να πλησιάζουν, αλλάζαμε πεζοδρόμιο. Αν σε ρωτούσαν τι ώρα είναι, τους έδινες και το ρολόι μαζί» θυμούνται όσοι τον γνώρισαν στα προάστια του Σατορού, της πόλης της κεντρικής Γαλλίας όπου γεννήθηκε. Έψαχνε ακόμη τον δρόμο του -αργότερα θα πουλούσε λαθραία τσιγάρα, θα έκανε τον Άγιο Βασίλη σε πολυκαταστήματα, τον μπράβο σε ιερόδουλες κλπ. πριν ανέβει στο Παρίσι για να γίνει γίνει ηθοποιός. Στον ελεύθερο χρόνο του έπαιζε μπάλα, τερματοφύλακας, κανονικά, με δελτίο και με το πάθος και το φίλαθλο πνεύμα που μπορούμε να φανταστούμε πως ταίριαζε σε έναν τέτοιο τύπο: μόλις κάποιος επιθετικός πλησίαζε, ούρλιαζε και χειρονομούσε απειλητικά για να τον τρομοκρατήσει. Ο ίδιος υποστηρίζει πως χάρη στο ταλέντο του αυτό κέρδιζε την επιείκεια των δασκάλων του και κάπως καλύτερους βαθμούς. Τις Κυριακές πηγαίνει με τον αδελφό του να δει την ισχυρή ομάδα της πόλης, την Μπερισόν, σκαρφαλωμένος στα κάγκελα, κάνοντας όνειρα ότι κάποτε θα μπορούσε κι αυτός να καθίσει κανονικά στην κερκίδα.

Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ αγάπησε πολύ στη ζωή του: γυναίκες, το χρήμα, τον Βλαντιμίρ Πούτιν, το σινεμά οπωσδήποτε, την πρόκληση, το κρασί και το φαγητό – κυρίως το κρασί-, αλλά αγάπησε, από πολύ μικρός, και το ποδόσφαιρο. Ίσως για τον ίδιο λόγο όλα: για τη συντροφικότητα και τη χαρά να είσαι με δικούς σου ανθρώπους. Ακόμη κι αν αυτός ο δικός σου άνθρωπος είναι ο Σεπ Μπλάτερ, άλλος κολλητός που απέκτησε σε πιο ώριμη ηλικία. Για χάρη του Σεπ, μάλιστα, έπαιξε σε μια από τις χειρότερες ταινίες που έχουν γίνει για το ποδόσφαιρο, το United Passions. Η ταινία, με καστ πολυτελείας και πλουσιοπάροχα προικοδοτημένη, είναι ένας ύμνος για τρεις προέδρους της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας, τον Ζυλ Ριμέ, τον οποίον υποδύεται ο Ντεπαρντιέ, τον Ζοάο Χαβελάνζε και τον τότε ηγέτη της ΦΙΦΑ. Έτσι, ο σπουδαίος Τιμ Ροθ, είκοσι χρόνια μετά το Pulp Fiction και τον «everybody be cool, this is a robbery!» κλεφτάκο Πάμκιν, ανεβαίνει κατηγορία και υποδύεται τον ίδιο τον Μπλάτερ.

Χάρη στη φιλία ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ γνώρισε όμως και μεγάλες ποδοσφαιρικές χαρές.



Τη σεζόν 1995-96 η Μαρσέιγ βρίσκεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στη B΄ εθνική· υποβιβάστηκε για δωροδοκία αλλά παρέμεινε εκεί λόγω χρεών. Η Παρί Σεν Ζερμέν, που στο τέλος της σεζόν θα κερδίσει το Κύπελλο Κυπελλούχων, μοιάζει να μην έχει αντίπαλο. Την προηγούμενη χρονιά είχε χάσει το πρωτάθλημα από τη Ναντ αλλά ο Λουίς Φερναντέζ και οι παίκτες του -Ράι, Λοκό, Τζορκαέφ, Λαμά…- είναι αποφασισμένοι να κερδίσουν τον τίτλο. Ένας ακόμη φίλος του Ντεπαρντιέ από το Σατορού, ο Μισέλ Ντενιζό, είναι πρόεδρος της ομάδας η οποία ήταν ήδη από τότε η αγαπημένη της σόου μπίζνες -αλλά, όπως θα δούμε, όχι του διασημότερου Γάλλου ηθοποιού.

Εκατόν εβδομήντα χιλιόμετρα από το Παρίσι, στη Βουργουνδία, ανάμεσα στους εκλεκτούς αμπελώνες, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη 37.000 κατοίκων, η σεζόν ξεκινάει με τους χειρότερους οιωνούς. Τρεις ήττες σε πέντε ματς, ένας άδικος αποκλεισμός στο ΟΥΕΦΑ, κι ο έτσι κι αλλιώς γκρινιάρης προπονητής δηλώνει ήδη ότι μοναδικός στόχος είναι η σωτηρία. Η Οσέρ, που είχε κερδίσει το Κύπελλο δυο χρόνια πριν, έχει  μια νοικοκυρεμένη ομάδα -υπενθυμίζουμε ότι ο Γκι Ρου είναι προπονητής της από το 1961!- και βασίζεται σε ένα πολύ καλό κέντρο –  Μαρτάνς, Σαΐμπ, Λαμουσί- τον Ντιομέντ, τον Λαλάντ και τον Γκιβάρς στην επίθεση και μια παλιομοδίτικη άμυνα που επιμένει στο μαν-του-μαν. Ο Ταρίμπο Γουέστ θυμάται ότι στο πρώτο του ματς εναντίον της ΠΣΖ, το 1993, ο Ρου τού έδωσε οδηγίες «η ανάσα σου στο σβέρκο του και οι μύτες των παπουτσιών σου στις φτέρνες του». Ο Νιγηριανός λοιπόν συνόδεψε μέχρι τον πάγκο τον Ράι που μάρκαρε όταν εκείνος βγήκε αλλαγή. Σε μια παλιομοδίτικη άμυνα ταιριάζει βέβαια κι ένας λίμπερο, ο δανεικός από την Σεντ Ετιέν Λοράν Μπλαν, που ταλαιπωρείται από τραυματισμούς και πιστεύει ότι η καριέρα του φτάνει στη δύση της -κάνει πολύ μεγάλο λάθος.



Στον τέλος του πρώτου γύρου η Παρί βρίσκεται εφτά βαθμούς μπροστά από τη Οσέρ και τη Μετς, στις οποίες έχει ρίξει από τρία γκολ. «Δεν αισθανόμαστε δυνατοί, είμαστε δυνατοί» δηλώνει ο Λαμά. «Θέλουμε να κερδίσουμε τον τίτλο με στιλ!» φιλοδοξεί ο Τζορκαέφ. Λίγες αγωνιστικές αργότερα, η διαφορά με την Οσέρ φτάνει στους δέκα βαθμούς…

Ο πρόεδρος της βουργουνδικής ομάδας, Κλοντ Αμέλ, μαζί με τον αντιπρόεδρο και σπόνσορα Ζεράρ Μπουργκουάν, παρακολουθούν με κάποια αποστασιοποίηση τα τεκταινόμενα. Γυρίζουν τον πλανήτη με το ιδιωτικό Φάλκον τζετ του αντιπροέδρου -συχνά το πιλοτάρει ο ίδιος. Πάθος τους το κυνήγι. Μαζί τους ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ, που δεν αγγίζει όπλο αλλά του αρέσει η παρέα. Κυρίως η παρέα του Μπουργκουάν. Τους ενώνει η λαϊκή τους καταγωγή, η αγάπη τους για το μαγείρεμα και το Chablis, ένα εξαιρετικό άσπρο κρασί που παράγεται στην περιοχή της Οσέρ. Ο Μπουργκουάν, ο «Βασιλιάς του Κοτόπουλου», είναι ο ιδιοκτήτης μιας από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις επεξεργασίας πουλερικών στην Ευρώπη. Ανήσυχος και φιλόδοξος, συμφωνεί με τον Φιντέλ Κάστρο να προμηθεύει την Κούβα με τρόφιμα με αντάλλαγμα μερίδιο σε μια επιχείρηση εξόρυξης πετρελαίου. Αυτό αποτελεί και την απαρχή μιας παράδοξης φιλίας ανάμεσα στον μαρξιστή-λενινιστή ηγέτη και τον εκκεντρικό καπιταλιστή. Στην παρέα και ο Ντεπαρντιέ, ο οποίος επίσης διατηρεί μακροχρόνια φιλία με τον Φιντέλ: «Επί είκοσι χρόνια, είχαμε τη συνήθεια να συζητάμε βράδια ολόκληρα για τα πάντα».


Τρεις φίλοι, ο Ζεράρ, ο Φιντέλ κι ο Ζεράρ

Στην επιστροφή ενός από τα περιπετειώδη ταξίδια τους που τους οδήγησε στην Αφρική να κυνηγούν λιοντάρια, οι δυο Ζεράρ καταλήγουν απευθείας από το αεροδρόμιο στο Αμπέ Ντεσάν, το γήπεδο της Οσέρ. Κι εκεί αρχίζουν όλα.

Ο ηθοποιός γνωρίζει καλά το γήπεδο, και η συγκίνησή του είναι ορατή. Εκεί γυρίστηκε μια ακόμη ποδοσφαιρική ταινία, από τις αγαπημένες μας, το Coup de Tête. Πρωταγωνιστής, ο στενός του φίλος Πατρίκ Ντεβέρ, που αυτοκτόνησε το 1982, μόλις στα 37 του. Λίγο η συγκίνηση, λίγο το αλκοόλ, λίγο το τζετ λαγκ, ο Ζεράρ παθιάζεται με την Οσέρ, με τον ρουστίκ προπονητή της και με τον συνάδελφό του τερματοφύλακα, τον Λιονέλ Σαρμπονιέ. «Δεν καταλάβαινα αν με δούλευε: “Πώς πήγε το ματς, Λιό μου; Είσαι καλύτερα, Λιό μου;”. Είχα και τη σκασίλα μου, τον πήρα από τα μούτρα. Απομακρύνθηκε. Πήγα στο μασάζ, άρχισα να χαλαρώνω, ήρθα λίγο στα ίσα μου, νάτος πάλι! Μου διηγήθηκε πώς γλίτωσε από σίγουρο θάνατο στη σαβάνα: “Αν δεν ήταν ο φίλος μου ο Μπουργκουάν, αυτή τη στιγμή θα με χώνευε ένα λιοντάρι, Λιό μου!”».

Ο Ντεπαρντιέ, θα περάσει την υπόλοιπη σεζόν δίπλα στην ομάδα. Παράλληλα με τις πέντε-έξι ταινίες που γύριζε κι ενώ ήταν, σημειωτέον, ακόμη κανονικός ηθοποιός που συνεργαζόταν με σοβαρούς σκηνοθέτες, έβρισκε χρόνο να ακολουθεί την ομάδα της Βουργουνδίας όπου έπαιζε, να κατεβαίνει στα αποδυτήρια, να κερνάει στις νίκες και να παρηγορεί στις ήττες, οι οποίες γίνονται όλο και σπανιότερες. Η ομάδα μειώνει τη διαφορά από την κορυφή. Κερδίζει με ένα πειστικό 3-0 την ΠΣΖ. Ο Γκι Ρου δεν καταλαβαίνει Χριστό: «Και βέβαια θέλουμε τον τίτλο, αλλά το πρόγραμμά μας είναι πολύ δύσκολο. Δεν είμαστε φαβορί». Κι όταν, δυο αγωνιστικές πριν το τέλος, η Οσέρ βρίσκεται τέσσερις βαθμούς μπροστά: «Η κατάσταση έγινε κάπως πιο ευνοϊκή».

Στο Κύπελλο, έχουν ήδη αποκλείσει τους Παριζιάνους. Στον ημιτελικό με την Μαρσέιγ, η οποία θέλει οπωσδήποτε τον τίτλο για να βγει Ευρώπη, η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι -ο Ρου δέχεται απειλές για την ζωή του και  κανονικά φέρετρα στο σπίτι του. Ο Ντεπαρντιέ, που παρακολουθεί από κοντά την προετοιμασία, το παίρνει πάνω του. Η αποστολή, για λόγους ασφαλείας, προσγειώνεται στη Μασσαλία σε διαφορετικό αεροδρόμιο από αυτό που είχε αναγγελθεί. Εκεί τους περιμένουν κάτι άγνωστοι, τετράγωνοι τύποι, γύρω στα 150 κιλά έκαστος. Φίλοι κι αυτοί του Ζεράρ και, λέγεται, σωματοφύλακες του Προέδρου της Δημοκρατίας. Στο ματς, ο Ντεπαρντιέ κάθεται κανονικά στον πάγκο, δείχνοντας σε μερικές στιγμές διάθεση να μπει και στο γήπεδο. Η Οσέρ θα γλιτώσει το πρόστιμο ισχυριζόμενη οι Μαρσεγιέζοι τον προσκάλεσαν να κάτσει εκεί για να βλέπει καλύτερα. Θα προκριθούν στα πέναλτι με ήρωα τον Λιό, ο οποίος με το σφύριγμα της λήξης γίνεται στόχος των αγριεμένων παικτών, των θεατών και της διοίκησης της Μαρσέιγ. «Ο Ζεράρ σήκωσε το χέρι, έκανε νόημα κι οι γορίλες κατέφθασαν. Μπουμ, μπαμ, μπουμ, μας συνόδευσαν ως τα αποδυτήρια. Οι άλλοι τους βαρούσαν και αυτοί δεν καταλάβαιναν τίποτε, σα να τους χάιδευαν».

Γίνεται το γούρι της ομάδας, κι αυτός είναι και ο λόγος που ο Γκι Ρου, συνήθως Κέρβερος ως προς την πειθαρχία αλλά και φοβερά προληπτικός, ανέχεται τα γλέντια και τα ξενύχτια στα οποία παρασύρει τους παίκτες. Παράλληλα,  ο σταρ συγκεντρώνει τα φώτα της δημοσιότητας κι ελαφρώνει έτσι την πίεση που αρχίζει να υπάρχει λόγω της ανέλπιστης προοπτικής του τίτλου. Ίσως κάνει ακόμη περισσότερα. Ο Σαρμπονιέ θυμάται την επιστροφή μετά από μια ήττα στη Ρεν: «Ήμουν χάλια. Καθόμουν στην θέση δίπλα στην έξοδο κινδύνου ώστε αν γίνει κάτι να έχω ελπίδα να σωθώ -πιλόταρε ο Μπουργκουάν. Ήμουν αρχηγός, και ένιωθα πως η ομάδα μου ήταν ψυχολογικά σε άθλια κατάσταση. Κι ενώ τα βλέπω όλα μαύρα, νιώθω μια δυνατή αγκωνιά στα πλευρά. Ήταν ο Ντεπαρντιέ που ήρθε να καθίσει δίπλα μου. “Λιό, σου απαγορεύω να σκέφτεσαι αυτά που σκέφτεσαι, αλλιώς χαθήκαμε. Παραμένουμε αισιόδοξοι! Αισιόδοξοι!” Ανατρίχιασα. Ήταν σα να έβλεπε μέσα μου. Σκέφτηκα: δεν έχει μόνο ταλέντο, έχει το χάρισμα να νιώθει αυτά που κανείς άλλος δε συναισθάνεται».

Μετά τη νίκη στον τελικό κυπέλλου με τη Νιμ, ομάδα-έκπληξη που παίζει στην τρίτη κατηγορία, ο Γκι Ρου θα καλέσει τον αντίπαλο προπονητή, να σηκώσουν μαζί το τρόπαιο. Στις κερκίδες πανό «Οσέρ-Νιμ. Περήφανοι που είμαστε αγρότες»: δάκρυα, καρδούλες, κι όλη σχεδόν η Γαλλία υποστηρίζει πλέον την ανθρώπινη, ταπεινή, επαρχιακή Σταχτοπούτα που διεκδικεί το πρωτάθλημα από τους νεόπλουτους πρωτευουσιάνους.



Οι εορτασμοί  που ακολουθούν είναι, θεωρητικά, περιορισμένοι, καθώς το πρωτάθλημα δεν έχει τελειώσει. Το γούρι της ομάδας, μαζί με την τότε σύντροφό του, Καρόλ Μπουκέ, και τα παιδιά του, συμμετέχει κανονικά μαζί με τς οικογένειες των ποδοσφαιριστών σε ένα καραόκε που οργανώνει ο Μπουργκουάν στο Τριανόν, στις Βερσαλλίες. Πηγαίνουν νωρίς για ύπνο, κυρίως επειδή ο Γκι Ρου εμφανίζεται έξαλλος γύρω στη μία μετά τα μεσάνυχτα, βγάζει όλα τα μηχανήματα από την πρίζα και τους διώχνει. Πέντε λεπτά αργότερα διακρίνονται στο σκοτάδι μαύρες λιμουζίνες με σοφέρ, παραγγελιά των Ζεράρ. Η παρέα το σκάει από το παράθυρο και τελειώνει τη νύχτα σε μια παριζάνικη ντισκοτέκ.

Μία εβδομάδα αργότερα, οι ξενύχτηδες εξασφαλίζουν μαθηματικά το πρωτάθλημα, μια αγωνιστική πριν το τέλος, με ισοπαλία στο Γκενγκάν. Στις κερκίδες, φυσικά, ο Ντεπαρντιέ, σκαστός από ένα γύρισμα. Η αποθέωση θα έρθει στο Αμπέ Ντεσάν, μπροστά σε περισσότερους θεατές από όσους χωράει το γήπεδο και με αντίπαλο την προηγούμενη πρωταθλήτρια, τη Ναντ.



Οι παίκτες έχουν βάψει τα μαλλιά τους μπλε-κόκκινα-άσπρα. Το καλοκαίρι, ο Μπλαν θα πάει στη Βαρκελώνη, ο Μαρτάνς στην Κορούνια, μετά ο Γουέστ στην Ίντερ, ο Ντιομέντ στη Λίβερπουλ, ο Γκιβάρς στη Νιουκάστλ… Ο Κανονισμός Μποσμάν έχει μόλις αλλάξει το ποδόσφαιρο και οι ανθρώπινες, ταπεινές, επαρχιακές Σταχτοπούτες θα δυσκολεύονται όλο και περισσότερο απέναντι στις νεόπλουτες αντιπάλους τους. Εκτός αν έχουν στο πλευρό τους, όπως η Οσέρ το 1996, κάποιον που έπεσε μικρός στη μαρμίτα με το μαγικό φίλτρο.
sombrero.gr

[fon7]

Το πιο ιστορικό ντέρμπι της Γαλλίας

Για τον περισσότερο κόσμο, o όρος “ντέρμπι” στη Γαλλία έχει να κάνει κυρίως με τα παιχνίδια της Παρί Σεν Ζερμέν με την Ολιμπίκ Μαρσέιγ. Δυο μεγάλες πόλεις, δυο ομάδες με πολύ κόσμο και αρκετούς τίτλους. Η αλήθεια είναι όμως ότι πρόκειται για μια σχετικά “φρέσκια” κόντρα, καθώς η ΠΣΖ ιδρύθηκε μόλις το 1970, ενώ υπάρχει και σημαντική απόσταση μεταξύ των πόλεων. Αντίθετα, υπάρχει ένα άλλο ντέρμπι που βρίσκεται πολύ πιο κοντά στην “αυθεντική” αγγλική ερμηνεία του όρου. Ένα ματς με έντονα τοπικιστικά χαρακτηριστικά, αλλά και μια κόντρα που δεν έχει να κάνει απλώς με το ποδόσφαιρο, αλλά και με βαθύτερες κοινωνικές αιτίες. Από την μια πλευρά, η πόλη του Σεντ Ετιέν, με λιγότερους από 200.000 κατοίκους που έχει ως καμάρι της την Σεντέ ή αλλιώς τους Στεφανουά, την τοπική Ασοσιασιόν Σπορτίβ ντε Σεντ Ετιέν Λουάρ. Από την άλλη, η Λυών που έχει φτάσει πλέον τους 500.000 κατοίκους, αλλά πρόκειται για ένα αστικό κέντρο με πάνω από 2 εκατομμύρια ανθρώπους, με την τοπική της Ολιμπίκ Λιονέ.

Οι δυο πόλεις βρίσκονται σε μια απόσταση περίπου 60 χιλιομέτρων. Η Σεντ Ετιέν ήταν σημαντική από τον 16ο αιώνα και μετά, κατασκευάζοντας κυρίως όπλα. Αργότερα όμως, μετατράπηκε σε πόλη των ανθρακωρύχων. Είναι μια κυρίως εργατική περιοχή που δεν θα τη βρει κανείς εύκολα σε τουριστικούς οδηγούς, ούτε θα τη δει συχνά σε αντίστοιχες λίστες. Η Λυών αντίθετα, είναι πιο τουριστική, πιο “σπουδαία”, πιο ξακουστή, ένα πιο σύγχρονο εμπορικό ευρωπαϊκό κέντρο. Τη στιγμή που τα ορυχεία έκλειναν και η Σεντ Ετιέν παρέμενε μια πιο φτωχική πόλη, η Λυών εξελισσόταν. Η ποδοσφαιρική πραγματικότητα όμως, έδινε για πολλά χρόνια τη νίκη στη Σεντ Ετιέν. Για δεκαετίες, οι Στεφανουά ήταν το κορυφαίο ποδοσφαιρικό όνομα στη Γαλλία, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τη στιγμή που η Λυών ήταν απλά φτωχός συγγενής στο γαλλικό ποδόσφαιρο. Όπως όλοι γνωρίζουμε, αυτά άλλαξαν στη συνέχεια. Εμείς θα ταξιδέψουμε σήμερα στη δεκαετία του 1960.


Κασκόλ αντι-Λυών που γράφει “η Σεντ Ετιέν θα είναι πάντα η πρωτεύουσα στο ποδόσφαιρο και η Λυών το προάστιό της“

Η Σεντ Ετιέν έχει τότε μια εξαιρετική ομάδα. Μια ομάδα που θα κατακτήσει τα πρωταθλήματα του 1964, 1967, 1968  και 1969. Η Λυών είναι ακόμη χωρίς πρωτάθλημα (θα το καταφέρει πρώτη φορά μόλις το 2002), αλλά τα καταφέρνει αρκετά καλά στο Κύπελλο Γαλλίας, το οποίο και κατακτά το 1964. Τρία χρόνια αργότερα, αντιμετωπίζει στη φάση των 32 την μισητή Σεντ Ετιέν σε ουδέτερο γήπεδο, στο Ανσί. Η Λυών έχει ήδη κερδίσει στο ματς του 1ου γύρου, αλλά η Σεντ Ετιέν είναι πρωτοπόρος στο πρωτάθλημα, το οποίο και θα κατακτήσει στη συνέχεια, και φυσικά φαβορί. Η Λυών όμως, εκμεταλλεύεται τον κακό αγωνιστικό χώρο που δυσκολεύει τους ποιοτικούς αντιπάλους της, καταφέρνει μια σπουδαία νίκη με 2-0 και προκρίνεται.  Ο Ζαν Σνελά, τότε κόουτς της Σεντ Ετιέν, δεν μπορεί να χωνέψει το κάζο. “Η Λιόν παίζει το καρότο” λέει, με το “jouer la carotte” να σημαίνει ότι κάποιος είναι πολύ επιφυλακτικός, δεν παίρνει κανένα ρίσκο στο παιχνίδι του. Κάνει μάλιστα και την πρόβλεψη ότι η Λιόν έτσι δεν θα φτάσει μακριά στον θεσμό γιατί παίζει πολύ αμυντικά. Ο αντίπαλος κόουτς απαντάει σε ίδιο στυλ, “τουλάχιστον εμείς θα πάμε πιο μακριά από τη Σεντ Ετιέν”, δηλώνει με αυταρέσκεια.  Την ίδια στιγμή, ο σπουδαίος επιθετικός της Λυών ντι Ναλό σε μια κίνηση ανωτερότητας λέει “ας μην κοροϊδευόμαστε, ο [ουδέτερος] κόσμος που ήρθε σήμερα στο γήπεδο, ήρθε για να δει τη Σεντ Ετιέν”. Παρά τις προφητείες του Σνελά, η Ολιμπίκ αποκλείει στη συνέχεια τρεις ακόμα ομάδες και φτάνει στον τελικό, κερδίζοντας με 3-1 τη Σοσό. Περισσότερο ίσως και από την ίδια κατάκτηση του κυπέλλου του 1967, μετράει ότι έγινε αποκλείοντας τους ενοχλητικούς γείτονες.

Η ατάκα του Σνελά για το καρότο δεν έμεινε φυσικά αναπάντητη. Στο επόμενο παιχνίδι των δύο ομάδων στο Ζερλάν, περίπου δύο μήνες μετά το κύπελλο, οι οπαδοί της γηπεδούχου Λυών έρχονται προετοιμασμένοι και, κυρίως, εφοδιασμένοι. Είκοσι κιλά καρότα σε τσουβάλια βρίσκονται στις εξέδρες και ρίχνονται μέσα στο γήπεδο για να υποδεχτούν τους ποδοσφαιριστές των Στεφανουά. Ο επιθετικός Ζορζ Μπερετά παίρνει ένα καρότο από κάτω και το τρώει για να δείξει ότι δεν μασάει. Η Σεντ Ετιέν είναι τελικά αυτή που χαμογελάει, κερδίζοντας με 2-1, μετά από τις δυο συνεχόμενες ήττες στα προηγούμενα ντέρμπι.  Το παιχνίδι των καρότων μένει για πάντα στην ιστορία της περιοχής. Δυο χρόνια αργότερα, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο.

Δεν είναι πολλές οι ομάδες που μπορούν να υπερηφανεύονται ότι ανέτρεψαν 2-0 απέναντι στην Μπάγερν.

Οι σχεδόν μόνιμοι πρωταθλητές Γαλλίας έχουν κάκιστη κλήρωση, καθώς πέφτουν πάνω στην Μπάγερν Μονάχου στην 1η φάση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Το πρώτο παιχνίδι σχεδόν καθαρίζει την υπόθεση πρόκριση. Η Μπάγερν των Γκερτ Μίλερ και Φραντζ Μπεκενμπάουερ κερδίζει με 2-0 τη Σεντ Ετιέν. Την 1η Οκτωβρίου του 1969 όμως, το Ζοφρουά Γκισάρ, γνωστό και ως “η Χύτρα”, θα ζήσει μια από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές βραδιές του. 33.000 στιβαγμένοι θεατές είδαν τον Ερβέ Ρεβελί να σκοράρει δυο φορές και να δίνει σοβαρές ελπίδες στην ομάδα τους. Το γκολ του Κεϊτά στο 81′ για το τελικό 3-0 ολοκλήρωσε την ανατροπή και την πρόκριση.


Φοβερές ρετρό φανέλες και στραβός ορίζοντας. (Φωτό: L’ Equipe)

Η κλήρωση τα είχε φέρει έτσι και μόλις 4 ημέρες αργότερα, στα πλαίσια της 9ης αγωνιστικής του γαλλικού πρωταθλήματος, η Λυών υποδεχόταν την Σεντ Ετιέν στο Ζερλάν. Αυτή τη φορά χωρίς καρότα, αλλά με 25.000 κόσμο. Οι γηπεδούχοι γνώριζαν ότι ήταν το αουτσάιντερ, αλλά η υπερπροσπάθεια της Σεντ Ετιέν τους έκανε αισιόδοξους. Τόσο πολύ, που φρόντισαν να το δημοσιοποιήσουν με δηλώσεις τους, λέγοντας ότι «θα φάνε» τη Σεντ Ετιέν την Κυριακή γιατί θα είναι κουρασμένη. Με τον χρόνο να περνά στο 1ο ημίχρονο, ίσως να πίστεψαν ότι είχαν πέσει μέσα στις προβλέψεις τους, καθώς το παιχνίδι ήταν 0-0 στο 20′ και κανείς δεν φανταζόταν τι θα ακολουθούσε. Η Σεντ Ετιέν δεν σκόραρε ούτε μία, ούτε δύο φορές, αλλά επτά. Η δόλια Λυών κατάφερε μόλις στο 88′ να βάλει ένα γκολ, που ούτε τιμής μπορείς να το πεις, για να κάνει το τελικό 1-7.

Ο Ερβέ Ρεβελί, σκόρερ δύο γκολ, μίλησε μετά το ματς και είπε. “Λέγανε ότι θα μας φάνε και εμείς αποφασίσαμε να απαντήσουμε στο γήπεδο. Το βλέπετε, δεν είμαστε κουρασμένοι. Αν θέλουν μπορούμε να παίξουμε και ακόμα ένα ματς και να τους δείξουμε πού μπορούμε να φτάσουμε”. Ένας άλλος συμπαίκτης του αναρωτιόταν αν η Λυών έχει το επίπεδο να βρίσκεται στην Α’ εθνική. Οι ηττημένοι δεν ήξεραν τι να πουν. Άλλοι ζητούσαν συγγνώμη από τον κόσμο, ενώ ο Υβ Σοβώ δήλωσε με ειλικρίνεια ότι θα ήθελε να είναι ένα τόσο δα ποντικάκι να χωθεί σε καμία ποντικότρυπα. Τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν βέβαια στη ρεβάνς του 2ου γύρου, καθώς η Σεντ Ετιέν μετά το 1-7 έριξε και ένα μεγαλοπρεπές 6-0.

Μια ακόμα μεγάλη στιγμή, αλλά από την πλευρά της Ολιμπίκ

Η μόνη… χαρά που θα έπαιρνε η Λυών εκείνη τη χρονιά, είχε έρθει μερικούς μήνες πιο πριν με… περίεργο τρόπο. Στο Ζερλάν, στις 12 Φεβρουαρίου του 1969, η εθνική Γαλλίας αντιμετώπιζε την Ουγγαρία. Όταν οι φιλοξενούμενοι εμφανίστηκαν με λευκές φανέλες, ίδιες με τη Γαλλία δηλαδή, υπήρξε ένα προφανές πρόβλημα. Η λύση δόθηκε. Η Γαλλία θα φορούσε τις φανέλες της οικοδέσποινας Λυών. Κάπως έτσι, τέσσερις διεθνείς ποδοσφαιριστές της Σεντ Ετιέν αναγκάστηκαν να αγωνιστούν με τη φανέλα της μισητής αντιπάλου. Ένας εξ αυτών, ο Ερβέ Ρεβελί που αναφέραμε προηγουμένως, σκόραρε μάλιστα και γκολ. Το ματς έληξε 2-2, αλλά ήταν μια στιγμή… ηθικής νίκης και καζούρας για τους ντόπιους. Τα 13 γκολ σε δύο ματς που ακολούθησαν βέβαια, έσβησαν κάθε ντροπή. Από τότε πολλά άλλαξαν, η Λυών είναι πλέον το μεγάλο όνομα, αλλά αρκετά έμειναν ίδια. Η κόντρα και αντιπαλότητα παραμένουν. Η Λυών βρίσκεται στις υψηλότερες θέσεις της βαθμολογίας και αν θέλει να έχει ελπίδες για τον τίτλο, θα πρέπει να περάσει από την έδρα της Σεντ Ετιέν με νίκη. H “Χύτρα” θα είναι πιο άδεια από ποτέ, ο κόσμος των γηπεδούχων δεν θα μπορέσει να στηρίξει την ομάδα του, αλλά το ντέρμπι του Ροδανού (έστω και αν το Σεντ Ετιέν δεν βρίσκεται δίπλα στον ποταμό).
blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[fon7]

Στην πρωτεύουσα του κρασιού, το ποδόσφαιρο κινδυνεύει

Οι παροιμίες του σοφού λαού περιγράφουν με επιτυχία πολλές καταστάσεις σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής. Το “όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι” για παράδειγμα, φαίνεται να περιγράφει πολύ καλά την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η ιστορική Μπορντώ στη Γαλλία. Οι Γιρονδίνοι είναι μια ομάδα με ιστορία από το 1881 και αυτή φαίνεται ότι μπορεί να γκρεμιστεί μέσα σε μια χρονιά. To 2018, o Αμερικανός επενδυτής Τζόζεφ ΝταΓκρόσα αγοράζει τη γαλλική ομάδα που για πολλά χρόνια ήταν υπό την ιδιοκτησία του γαλλικού τηλεοπτικού ομίλου Μ6. Ο ΝταΓκρόσα δεν φαίνεται να ταιριάζει πολύ με το κλίμα της γαλλικής πρωτεύουσας του κρασιού. Γεννημένος στο Γιόνκερς της Νέας Υόρκης, έχει κάνει όνομα στον κόσμο των επιχειρήσεων, όταν ηγήθηκε της εξαγοράς του franchise των χρεοκοπημένων Burger Kings.

Όπως καταλαβαίνει κανείς, ένας εντρεπρενέρ με μπέργκερς που η σχέση του με τον αθλητισμό είναι ότι υποστηρίζει τους Νιου Γιορκ Μετς δεν ταιριάζει αισθητικά με τους αμπελώνες, το γαλλικό κρασί και το ποδόσφαιρο. Αλλά σίγουρα 114 εκατομμύρια δολάρια μπορούν να κάμψουν πολλές αντιρρήσεις. Ας είμαστε ανοιχτόμυαλοι άλλωστε. Στις συνεντεύξεις του, ο νέος ιδιοκτήτης της Μπορντώ αναλύει το όραμά του, λέει ότι συζήτησε με πολλά μέλη του δημοτικού συμβουλίου της πόλης που ήταν επιφυλακτικά για να τους κάμψει τις αντιρρήσεις και δείχνει ότι ήρθε για να μείνει. Η νέα ιδιοκτησία θα κάνει την Μπορντώ ξανά πρωταθλήτρια και θα βάλει πολλά χρήματα στην ομάδα. Τα πράγματα μοιάζουν ιδανικά, αλλά γρήγορα θα φανεί το πρόβλημα με τα λόγια του Αμερικάνου.


Τι γυρεύει ένας Νεοϋορκέζος στο Μπορντώ;
Η ιστορία δεν είχε happy ending.

Ο ΝταΓκρόσα παρότι έχει το μάνατζμεντ του συλλόγου, δεν έχει και το μεγαλύτερο μερίδιο, μια που για να αγοράσει την Μπορντώ το κάνει με τη βοήθεια μιας άλλης επενδυτικής εταιρείας, της King Street. Αν η ιστορία σάς θυμίζει κάτι, τότε πιθανότατα είχατε διαβάσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Λιλ και είναι παρόμοια. Σε μια χώρα που οι οικονομικές αρχές είναι πολύ αυστηρές με τους συλλόγους, η Μπορντώ παρουσίαζε ήδη ένα έλλειμμα και το μισθολόγιό της έφτανε περίπου στα 100 εκατομμύρια Ευρώ. Ο ΝταΓκρόσα και η διοίκησή του, όχι μόνο δεν φρόντισαν να το περιορίσουν, αλλά αύξησαν τα λειτουργικά έξοδα του συλλόγου κατά 76%. Η King Street που δεν μπήκε στην ομάδα επειδή θαύμαζε τον Σιλβέν Βιλτόρ και τον Λιλιάν Λασλάν πριν 20 χρόνια, ήθελε να αρχίσει να έχει έσοδα. Αντίθετα, έβλεπε ότι η επένδυση αποτελούσε μια οικονομική μαύρη τρύπα. Κάπως έτσι, το fund αποφασίζει να πετάξει έξω τον ΝταΓκρόσα (που κατά καιρούς έχει ακουστεί ότι ενδιαφέρεται να αγοράσει πολλούς συλλόγους), αποφασίζοντας να καλύψει και το έλλειμμα που είχε φτάσει στα 35 εκατομμύρια πλέον.

Η King Street φυσικά δεν ήταν κάποιος Μεσσίας και ο κόσμος στην πόλη του Μπορντώ ήταν υποψιασμένος. Η γκρίνια ξεκίνησε ήδη από την απόφαση να αλλάξει το σήμα της ομάδας για να βοηθήσει στην… εξάπλωση του brand. Ο COVID όμως είχε φτάσει, τα έσοδα περιορίστηκαν και οι τύποι που έδωσαν τα δάνεια περίπου 40 εκατομμυρίων € στην King Street για να πάρει την Μπορντώ ήθελαν πίσω τα χρήματά τους. Την ίδια στιγμή, η σκληρή DNCG, η επιτροπή που ελέγχει τα οικονομικά των γαλλικών συλλόγων απειλούσε την Μπορντώ. Παρά τις συνεχείς πωλήσεις παικτών (Κουντέ και Τσουαμενί έφεραν αρκετά χρήματα), τα πράγματα δεν άλλαζαν, καθώς η κακοδιαχείριση ήταν εντυπωσιακή. Η Μπορντώ είχε συνολικά 300 εργαζομένους, λες και ήταν η Τζάιαντ του Γιάγκου Δράκου, αριθμό που συναντά κανείς σε ομάδες Τσάμπιονς Λιγκ και όχι συλλόγους που τερματίζουν στη μέση της Λιγκ 1. Ο ΝταΓκρόσα αύξησε κατά τα 10 εκατομμύρια το μισθολόγιο, με πολλές προσλήψεις υψηλόμισθων. Μια ομάδα που δεν έδωσε φράγκο (εδώ ταιριάζει καλά η φράση) για μεταγραφές το περασμένο καλοκαίρι, έδωσε, σύμφωνα με τα όσα λέγονται, περίπου 2-3 εκατομμύρια για την αλλαγή του logo και όλα όσα συνοδεύουν αυτές τις “στρατηγικές branding”. Αλλά αυτά δεν παίζουν μπάλα και η ομάδα χωρίς μεταγραφές και συνεχείς απώλειες παικτών δεν έχει καλά αποτελέσματα και συνεπώς δεν έχει και αρκετά έσοδα. Ακόμα πιο εντυπωσιακά τα… Bordeaux Leaks που έβγαλαν οι οργανωμένοι οπαδοί του συλλόγου. Ηχογραφημένες συνομιλίες που αποδεικνύουν τα όσα γίνονταν στο εσωτερικό της ομάδας και τον κακό τρόπο διοίκησης του συλλόγου από ανθρώπους χωρίς όραμα που έφταναν στο σημείο να εξαφανίζουν τα “φτηνά” εισιτήρια και ο κόσμος να μη βρίσκει (παρά το γεγονός ότι το γήπεδο δε γέμιζε).


Όλοι ξέρουμε ότι το παλιό σήμα στα αριστερά δεν φέρνει χρήματα, ενώ το δεξιά θα σε κάνει πλούσιο
(Πηγή: Footyheadlines)

Κάπως έτσι, το περασμένο καλοκαίρι, η Μπορντώ βρέθηκε στο μεταίχμιο της σωτηρίας ή της καταστροφής, πριν την απόφαση της DNCG για αδειοδότηση. Η Μπορντώ ζήτησε παράταση και τελικά, μετά από τις εγγυήσεις της King Street ότι θα συνεχίσει τη χρηματοδότηση, οι Γιρονδίνοι πήραν το ΟΚ και σώθηκαν. Δυστυχώς όμως για τον σύλλογο, τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν από τότε. Η αποχώρηση της ισπανικής εταιρείας που είχε πάρει τα τηλεοπτικά δικαιώματα της Ligue 1, μοιράζοντας στα λόγια τρελά ποσά, έκανε ακόμα χειρότερη την κατάσταση, καθώς οι περισσότερες ομάδες βασίζονταν στα τηλεοπτικά. Η ομάδα στον αγωνιστικό χώρο, αποδυναμωμένη, βρίσκεται στο κάτω μισό του πίνακα και φλερτάρει με τον υποβιβασμό, λίγες αγωνιστικές πριν το τέλος. Αλλά ακόμα και να τα καταφέρει, κανείς δεν είναι σίγουρος ότι δεν θα κινδυνεύσει εξωαγωνιστικά. Η King Street έψαχνε εδώ και καιρό για αγοραστή, χωρίς αποτέλεσμα. Και έτσι, πριν λίγες ημέρες, ανακοίνωσε ότι σταματά τη χρηματοδότηση του συλλόγου από δω και πέρα. Μια απόφαση που έφερε οργή και απογοήτευση στον κόσμο της ομάδας. Η Μπορντώ βρίσκεται πλέον σε μια κατάσταση αντίστοιχη με αυτή που λέμε εδώ “διοίκηση πρωτοδικείου” και το ποσό που ακούγεται ότι μπορεί να φτάσει το χρέος της στο τέλος της σεζόν αγγίζει τα 80 εκατομμύρια σύμφωνα με τη L’ Equipe. H επενδυτική εταιρεία είχε υποσχεθεί το καλοκαίρι ότι θα στηρίξει την ομάδα και μόλις πριν λίγο καιρό ζήτησε από παίκτες, διοίκηση και κόσμο να ενωθούν για να σωθεί η ομάδα. Για να είμαστε δίκαιοι, η εταιρεία έβαλε αρκετά εκατομμύρια € φέτος (αναφέρεται ένα ποσό 60 εκατομμυρίων), ενώ προσπάθησε να κατεβάσει και το μπάτζετ με ένα πρόγραμμα εθελούσιας εξόδου για τους εργαζόμενους, με το οποίο περίπου 30 άτομα έφυγαν. Αλλά αυτά φαίνονται ως σταγόνα στον ωκεανό.

Η νίκη επί της Ρεν πριν λίγες μέρες έφερε μια ανάσα στην Μπορντώ που παραπαίει

Αν τα καταφέρει να σωθεί η Μπορντώ, το καλοκαίρι θα πρέπει να περάσει ξανά από αξιολόγηση και με τα μέχρι τώρα δεδομένα δεν έχει ελπίδα. Ο δήμαρχος του Μπορντώ δήλωσε ότι περίμενε την εξέλιξη, καθώς είχε ψηφίσει αρνητικά το 2018 για τη μεταβίβαση των μετοχών. Ο ίδιος λέει ότι έχει μιλήσει ήδη με δύο ενδιαφερόμενους για την αγορά του συλλόγου. Την ίδια στιγμή θρύλοι της Μπορντώ παίρνουν θέση. Ο Αλέν Ζιρές αποκάλεσε σκάνδαλο και προδοσία την όλη ιστορία, λέγοντας ότι αυτά συμβαίνουν όταν άνθρωποι άσχετοι με το ποδόσφαιρο αναλαμβάνουν τις τύχες ομάδων. Ο Κριστόφ Ντουγκαρί είπε ότι νιώθει αηδιασμένος, αλλά και ανακουφισμένος που οι απατεώνες έφυγαν. Στο ίδιο μήκος κύματος κι ο Λιζαραζού, που αποκάλεσε ανίκανους τους ανθρώπους που είχαν την Μπορντώ. Αλλά και από την Ισπανία, o Ζινεντίν Ζιντάν ξανατόνισε πόσα όμορφα πράγματα έζησε στον σύλλογο αυτό και την αγάπη για τους οπαδούς του και ευχήθηκε όλα να πάνε καλά.

Η πορεία της Μπορντώ έχει λίγο πολύ όλες τις παθογένειες του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Ένας σύλλογος που ήταν σταθερά στα κόκκινα οικονομικά και είχε μια γαλλική εταιρεία να ενισχύει. Κάποια στιγμή, η Μ6 το παίρνει απόφαση ότι δεν μπορεί να συνεχίζει έτσι και αποφασίζει να πουλήσει. Έρχεται ένας επενδυτής παντελώς άσχετος με το άθλημα και ένα fund εξίσου άσχετο που ανέλαβαν μια ποδοσφαιρική ομάδα υπερεκτιμώντας τις δυνατότητες του συλλόγου. Μπορεί να είχαν όλη την καλή προαίρεση στον κόσμο και να βάλουν χρήματα (γιατί όντως έχουν βάλει), αλλά η κακοδιαχείριση και η αλυσιδωτή αντίδραση της πανδημίας και της ακύρωσης του τηλεοπτικού συμβολαίου στη Γαλλία, έριξαν το τελευταίο χτύπημα. Και τώρα τι;


Ζιντάν, Λιζαραζού και Ντουγκαρί, από τα χρυσά χρόνια της Μπορντώ

Ο πατέρας του ιδιοκτήτη της Ρεν, βαθύπλουτος επιχειρηματίας Φρανσουά Πινώ (και πεθερός της Σάλμα Χάγιεκ) σε μια ανοιχτή επιστολή του δηλώνει τη μεγάλη του στενοχώρια (Γάλλοι παιδί μου, άλλη κουλτούρα) ως ποδοσφαιρόφιλος για τον κίνδυνο της καταστροφής του ιστορικού συλλόγου (που κλείνει 140 χρόνια φέτος) και κάνει έκκληση στους οινοπαραγωγούς της περιοχής να σώσουν το δεύτερο καμάρι της, μετά το κρασί. Η ύπαρξη της ομάδας είναι σημαντική για την ίδια την πόλη, λέει ο Πινώ, λέγοντας ότι οι οινοπαραγωγοί έχουν τα χρήματα για να σώσουν την ομάδα. Ο 85χρονος εκατομμυριούχος Μπερνάρ Μαγκρέ και διάσημος οινοπαραγωγός συντάχθηκε αμέσως υπέρ μιας τέτοιας ιδέας, καλώντας και άλλους συναδέλφους του να επενδύσουν στον σύλλογο. Προς το παρόν όμως, η μόνη προχωρημένη προσπάθεια είναι από ένα γκρουπ ντόπιων επιχειρηματιών στον τομέα της οικονομίας και της τεχνολογίας. Οι περίπου 10 άνθρωποι που το αποτελούν, θέλουν να προχωρήσουν σε ένα μοντέλο με μέλη, παρόμοιο με αυτό στην Ισπανία και σε άλλες χώρες. Αν θα προχωρήσει αυτό, θα φανεί πολύ σύντομα. Έτσι κι αλλιώς, ο Χατέμ Μπεν Αρφά και οι φίλοι του θα πρέπει αρχικά να σώσουν την ομάδα μέσα στο γήπεδο. Ο κόσμος κάνει ό,τι μπορεί, συνοδεύει την ομάδα από το ξενοδοχείο στο γήπεδο και ελπίζει σε κάποιον σωτήρα. Αρκεί να μην υποσχεθεί πάλι τον ουρανό με τ’ άστρα.
blog.stoiximan.gr
El Sombrero

[fon7]

Ήρωες που δεν ξέρουμε: Φιλίπ Βινιολό
Το παιχνίδι της Γαλλίας με την Ουγγαρία είχε τελειώσει. Ο Κιλιάν Μπαπέ, σίγουρα κομματάκι απογοητευμένος από το τελικό αποτέλεσμα, θα μπορούσε να είχε ασχοληθεί με διάφορα πράγματα. Είναι ένας σούπερ σταρ. Θα μπορούσε ακόμα να είχε βγει να μιλήσει γι’ αυτά που άκουγε από εκείνα τα γλυκύτατα αγόρια με τα μαύρα στο πέταλο των φανατικών της Ουγγαρίας. Δεν το έκανε όμως. Ανέβασε μια φωτογραφία δίπλα σε έναν φίλαθλο, πάνω σε αναπηρικό αμαξίδιο και ένα μήνυμα: «Ένα αξιοθαύμαστο άτομο το οποίο είχα την τύχη να γνωρίσω. Ένα παράδειγμα για όλους. Ένας λάτρης του ποδοσφαίρου και της ζωής. Μια άσχημη είδηση. Αναπαύσου εν ειρήνη Φιλού μου».

twitter

Το τουίτ είχε περισσότερα από 150 χιλιάδες likes. Αλλά δεν ήταν μόνο ο Κιλιάν Μπαπέ. Η Ναντ, η Σεντ-Ετιέν, η Μαρσέιγ (ομάδα που λάτρευε ο Φιλού), οι ολυμπιακές και παραολυμπιακές ομάδες της Γαλλίας, αθλητές (Ζινιάκ, Σισέ, Μεντί μεταξύ άλλων), δημοσιογράφοι (όπως ο Ομάρ ντε Φονσέκα πριν τη μετάδοση της γαλλικής τηλεόρασης στο Ισπανία-Πολωνία ή πριν το Γκραν Πρι της Γαλλίας για τη Formula 1) είπαν αντίο στον Φιλίπ Βινιολό που έφυγε από τη ζωή στα 49 του, μετά από καρδιακή ανακοπή, στην Κορσική. Είχε παρακολουθήσει το παιχνίδι της Γαλλίας, έπεσε να κοιμηθεί και δεν ξύπνησε ποτέ. Ο Βινιολό δεν ήταν ποτέ ποδοσφαιριστής, δεν ήταν ποτέ αθλητής. Ήταν μια προσωπικότητα του Twitter που ο κόσμος στη Γαλλία αγαπούσε. Ήταν ένας άνθρωπος που λάτρευε την μπάλα και γενικότερα τον αθλητισμό. Την μπάλα που ποτέ δεν χόρτασε ο ίδιος. Στα 9 του ο Φιλίπ διαγνώστηκε με μυϊκή δυστροφία. Η κατάσταση χειροτερεύει πολύ, καθηλώνεται σε αναπηρικό, κάνει επέμβαση για σκολίωση, αναγκάζεται να κάνει τραχειοτομή και αναπνέει με υποστήριξη. Ο ίδιος δεν πτοείται. “Είτε νιώθεις άσχημα για τον εαυτό σου, είτε θυμώνεις, και ομολογώ ένιωσα θυμό αρκετές φορές, είτε απλά αυτοσαρκάζεσαι” λέει. Ο ίδιος επιλέγει το τελευταίο.



Ο Φιλίπ θα ήταν άγνωστος στο γαλλικό κοινό, αν δεν είχε συμβεί κάτι παντελώς άσχετο. Φανατικός gamer, παίζοντας στην κονσόλα του FIFA, Call of Duty και Battlefield, μια μέρα αντιμετώπισε προβλήματα σύνδεσης. Ψάχνοντας, βρήκε από το Twitter πληροφορίες (του είχαν χακάρει τον λογαριασμό) και έτσι αποφάσισε να φτιάξει έναν λογαριασμό εκεί. Όπως λέει ο ίδιος, δεν καταλάβαινε τι γινόταν στην αρχή, αλλά γρήγορα έμαθε. Το Μουντιάλ του 2014 έρχεται, ο ίδιος ποστάρει διάφορα screenshots που σχολιάζει με ωραίο χιούμορ και αποκτά πολύ γρήγορα πολλούς followers. Τον αποκαλούν “ο βασιλιάς των GIF”. Γρήγορα ο λογαριασμός του γίνεται γνωστός στον τουιτερόκοσμο της Γαλλίας (και σε μας στο Σομπρέρο, μια που τον ακολουθούσαμε εδώ και χρόνια και η απώλειά του μας στενοχώρησε). Ο Philousports ή Philou, όπως τον ξέρει ο κόσμος, γίνεται μια προσωπικότητα που σχολιάζει, αυτοσαρκάζεται και ξεχωρίζει. Ξεχωρίζει επειδή το χιούμορ του δεν είναι γεμάτο με την τοξικότητα των social media, αντίθετα είναι καλοσυνάτο. Ακόμα και όταν δέχεται προειδοποιήσεις για πνευματικά δικαιώματα από τα GIF του, βρίσκει άλλους τρόπους να σχολιάσει τα αθλητικά δρώμενα.


ο σκίτσο αυτό τον συντρόφευε για καιρό στο Twitter και αργότερα στο βιβλίο του. Το 2018 κυκλοφόρησε κούπες με αυτό και τα έσοδα διατέθηκαν σε παιδιά με αναπηρία.

Μπορεί να είναι καθηλωμένος, αλλά μέσα από το Twitter ταξιδεύει και ο ίδιος. Από το σπίτι του στην Πιετρακορμπάρα της Κορσικής, ταξιδεύει παντού μέσω του Internet. Μιλάει με ανθρώπους σε όλον τον κόσμο. Το 2016 προσπαθεί μάταια να βγάλει άκρη με τις κρατικές υπηρεσίες, καθώς χρειάζεται νέο αμαξίδιο. Μετά από εννιά μήνες αναμονής παίρνει την απάντηση από την υπηρεσία κοινωνικής ασφάλισης ότι δεν είναι αρμόδια. «Επικοινωνήστε με τον Σύλλογο Μυοπαθών», του λένε. Ο Φιλίπ, γενικά πράος και χαμογελαστός, εκνευρίζεται και κάνει δυο οργισμένα tweets. Η πιο βασική καρέκλα κοστίζει 3.5000€ και κάθε προσθήκη από 500€ και πάνω, χρήματα που δεν μπορεί να διαθέσει. Ένας δημοσιογράφος της L’ Equipe του ζητάει την άδεια να κάνει γνωστό το θέμα του. «Δεν ήμουν πολύ ζεστός. Δεν έχω μάθει να επαιτώ», λέει ο ίδιος σε συνέντευξή του. Το hashtag γίνει δημοφιλές, ομάδες, αθλητές, οπαδοί βοηθούν να διαδοθεί. Μέσα σε ένα 24ωρο έχουν συγκεντρωθεί 13.000€ και μέχρι το κλείσιμο του χρονικού ορίου τους ηλεκτρονικού funding ξεπερνά τις 15.000€. «Δεν το πίστευα. Ήταν ένα τσουνάμι αγάπης στο πρόσωπό μου, πάνω από 1.000 άνθρωποι βοήθησαν». Αγοράζει ένα καλό αμαξίδιο και μια φορητή ράμπα για να μπορεί επιτέλους να έχει πρόσβαση σε μέρη που δεν μπορούσε. «Ο σχετικός νόμος έχει ψηφιστεί από το 2005, περίπου 850.000 Γάλλοι έχουν προβλήματα κινητικότητας κι όμως το 25% των δημόσιων χώρων δεν έχει προσβασιμότητα», λέει με παράπονο. Η ιστορία αυτή τον κάνει να βρει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και την ανθρωπότητα. Και σιγά σιγά να ταξιδέψει και κανονικά, να συναντήσει ανθρώπους και ποδοσφαιρικά ινδάλματα όπως ο Μπαπέ και ο Ζινιάκ.

«Ο θόρυβος, τα χρώματα, οι μυρωδιές. Το λάτρεψα αμέσως». Ο Φιλίπ μιλάει για το πρώτο του ματς στο Βελοντρόμ.

O Φιλίπ κλείνει συμφωνίες με εταιρείες και αποκτά έσοδα, αλλά, κυρίως, γίνεται πραγματικός influencer. Όχι κάποιος φουσκωτός που θα πουλήσει συμπληρώματα διατροφής για να αποκτήσει κάποιο αγόρι μούσκουλα, ούτε μια ημίγυμνη στάρλετ που θα διαφημίσει ένα μαγιό. Επηρεάζει πραγματικά ζωές ανθρώπων που αντιμετωπίζουν προβλήματα, δείχνει ότι όλοι οι άνθρωποι μπορούν, αν έχουν την απαραίτητη στήριξη, να ξεχωρίσουν. Απαντάει στον καθένα που του μιλάει, δεν έχει σημασία αν είναι δημοφιλής ή όχι. Βοηθάει με πληροφορίες, βοηθάει με τα καλά του λόγια, βοηθάει όμως και στην πράξη, δημοσιοποιώντας περιπτώσεις ανθρώπων που το έχουν ανάγκη και οργανώνοντας κινήσεις βοήθειας. Ένας άνθρωπος καλοσυνάτος, αποτελεί παράδειγμα με την αυταπάρνησή του, το κουράγιο του, τη μάχη που δίνει με τη μυοπάθεια. Κάνει αγαθοεργίες που δεν διαφημίζει ο ίδιος ποτέ. Κάποιες τις μαθαίνουμε αργότερα από ανθρώπους που βοηθήθηκαν. Χαρίζει κονσόλες σε παιδιά, κάνει δωρεές σε νοσοκομεία, προσπαθεί να κάνει “ακτιβισμό” και να βελτιώσει τις συνθήκες για ανθρώπους με προβλήματα κινητικότητας, να γίνει η ζωή τους λιγάκι πιο εύκολη. Το 2019 βγάζει βιβλίο και αποκαλύπτει τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. Το γεγονός ότι έκοψε τις σχέσεις του με τη βίαιη αλκοολική μητέρα του, τον χαμό του πατέρα του από λευχαιμία, την αδερφή του που τον εγκατέλειψε. Και φυσικά τη λατρεία για την μπάλα. Όταν για πρώτη φορά πήγε στο Βελοντρόμ στο Μαρσέιγ-Άγιαξ του 1988 και δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Ο Φιλίπ βρισκόταν μακριά από το Βελοντρόμ, καθώς όπως είπαμε ζούσε στην Κορσική. Εκεί που ένα φιλικό ζευγάρι τον βοήθησε, δίνοντάς του ένα σπίτι να μείνει. Η Μασσαλία δεν του λείπει, μόνο η Μαρσέιγ και το κέντρο της πόλης, άλλωστε δεν έχει κανέναν εκεί. Ζούσε δίπλα στη θάλασσα, περιτριγυρισμένος από ανθρώπους που τον αγαπούσαν.


Το εξώφυλλο της Εκίπ αφιερωμένο στον θάνατο του Φιλού και όχι σε κάποιο αθλητικό γεγονός: «Για πάντα ο πρώτος» (μαρσεγέζικο σλόγκαν, ότι ήταν η πρώτη γαλλική ομάδα που κατέκτησε το ευρωπαϊκό)

Όπως λένε αυτοί που τον γνωρίζουν καλύτερα και αυτοί που τον διάβαζαν συνεχώς, ο Philou δεν είναι μόνο ένα παράδειγμα για όσους αντιμετωπίζουν προβλήματα, αλλά και ένα παράδειγμα για το πώς πρέπει να είναι η σχέση μας με τον αθλητισμό. Παθιασμένος με την μπάλα και την ΟΜ, αποτελεί ένα υπόδειγμα ευγένειας, μακριά από τον φανατισμό που δηλητηριάζει συχνά τα σπορ. Μια συνεχής πηγή θετικής ενέργειας που σε αγγίζει από χιλιόμετρα μακριά. Παίρνει μέρος σε ένα μίνι ντοκιμαντέρ σε συνεργασία με την Xbox της Γαλλίας. Για 4-5 χρόνια δεν μπορούσε να παίζει, καθώς η κινητικότητα στα χέρια του είχε ελαττωθεί και δεν μπορούσε να χρησιμοποιεί το χειριστήριο. Ο Φιλίπ δίνει τη δική του μάχη, ώστε χιλιάδες άνθρωποι στον κόσμο με προβλήματα, να μπορούν να έχουν πρόσβαση στη χαρά του κόσμου των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Στηρίζει προσπάθειες όπως αυτή με το ειδικό χειριστήριο της Microsoft για τέτοιες περιπτώσεις. Βρίσκει συνέχεια σκοπούς στους οποίους αφιερώνει τον χρόνο του. Είναι τόσο ενεργός σε μια σειρά από θέματα, κάνοντας όλους εμάς τους “υγιείς” να ντρεπόμαστε για την οκνηρία μας.



-Υπάρχουν πράγματα που σε ενοχλούν ακόμα; – Ναι. Οι θεωρίες συνωμοσίας, ο ρατσισμός, η ομοφοβία με τρελαίνουν. Αλλά δεν μπορείς να απαντάς στο μίσος με μίσος. Για κάποιους είναι πεταμένος χρόνος. Αλλά αν έστω μπορώ να κάνω 1-2 ανθρώπους να το ξανασκεφτούν, νομίζω ότι έχω πετύχει.

Μια μέρα πριν χάσει τη ζωή του, κυκλοφορεί ένα βίντεο σε γαλλικό μέσο στο οποίο είχε εμφανιστεί και το 2019. Δυο χρόνια μετά, ο Φιλίπ επιστρέφει και αυτή τη φορά μιλάει κανονικά, με τη φωνή του, γιατί το 2019 ντράπηκε, εξαιτίας της “περίεργης” φωνής που του δημιούργησε η τραχειοτομή. «Φιλού είσαι 49 ετών, λες στους άλλους να δεχτούν τον εαυτό τους, όπως είναι. Σειρά σου τώρα», λέει για την απόφασή του. Ήταν απελευθερωτικό όπως δήλωσε. Αγαπάει τον εαυτό του με τα ελαττώματά του που δεν τα αγαπάει. Μιλάει για τα μηνύματα που παίρνει συνεχώς από τον κόσμο. Ανθρώπους που λένε ότι παίρνουν θάρρος βλέποντας το βίντεο από το 2019, ανεβαίνει το ηθικό τους, παίρνουν δύναμη. Και λίγο πριν τον θάνατό του λέει: «Αυτό που με αγγίζει είναι ο κόσμος που σου λέει ότι είσαι χρήσιμος. Δεν είσαι άχρηστος. Αυτό θέλω να είμαι, όταν δεν θα βρίσκομαι πια εκεί. Να λένε “γαμώτο, ο Φιλού θα το έκανε αυτό”». Νιώθει περίεργα όταν λένε καλά λόγια για τον ίδιο, δεν έχει συνηθίσει να λένε καλά πράγματα, είχε δύσκολα παιδικά χρόνια. Και κάπου εκεί, λυγίζει και ζητάει να αλλάξουν θέμα. Ο δημοσιογράφος του λέει αν θέλει να προσθέσει κάτι άλλο. «Ευχαριστώ. Πέντε γράμματα (merci) που ξεχνάμε. Λοιπόν, ευχαριστώ». Αυτά είναι τα τελευταία συγκινητικά λόγια πριν φύγει από αυτόν τον κόσμο, πριν τον αφήσει πολύ φτωχότερο. Κι αν μπήκε κάτι στα μάτια σας, θα είναι σύμπτωση. Το πάθαμε κι εμείς.

twitter

[ΛΑΜΙΑ FANS]

LIGUE 1
Οριστική διακοπή στο Νις - Μαρσέιγ, οι φιλοξενούμενοι αρνήθηκαν να βγουν στο γήπεδο

ΘΩΜΑΣ ΤΖΟΥΒΑΡΑΣ

Το Αλιάνζ Ριβιέρα μετά την εισβολή των φιλάθλων στον αγωνιστικό χώρο

Το παιχνίδι της Νις με τη Μαρσέιγ διακόπηκε οριστικά, μετά την εισβολή των οπαδών των γηπεδούχων στον αγωνιστικό χώρο και την άρνηση των παικτών της Μαρσέιγ να συνεχίσουν το παιχνίδι.

Η αναμέτρηση ανάμεσα στη Νις και τη Μαρσέιγ, για την πρώτη αγωνιστική της Ligue 1, διακόπηκε οριστικά, μετά την εισβολή των οπαδών των γηπεδούχων, οι οποίοι πιάστηκαν στα χέρια με τους ποδοσφαιριστές της Μαρσέιγ, τραυματίζοντας τρεις εξ αυτών.

Οι παίκτες των γηπεδούχων επέστρεψαν στον αγωνιστικό χώρο, όπως και οι διαιτητές, ωστόσο οι παίκτες της Μαρσέιγ αρνήθηκαν να αγωνιστούν με αποτέλεσμα το παιχνίδι να διακοπεί οριστικά.

Πλέον μένει να φανεί τι θα γράψουν οι διαιτητές στο φύλλο αγώνος, ενώ την τελική έκβαση του αγώνα θα την αποφασίσει η αθλητική δικαιοσύνη.

Η Νις είχε το προβάδισμα στο σκορ, χάρη στο γκολ του Κάσπερ Ντόλμπεργκ στο 49', έπειτα από ασίστ του Λοτόμπα, ενώ οι οπαδοί εισέβαλαν στον αγωνιστικό χώρο στο 75ο λεπτό.

Πρόεδρος Μαρσέιγ: "Ο διαιτητής ήταν μαζί μας, απαράδεκτο που η λίγκα ήθελε να συνεχιστεί το παιχνίδι"
Ο πρόεδρος της Μαρσέιγ, Πάμπλο Λονγκόρια, σε δηλώσεις του, αμέσως μετά την επεισοδιακή λήξη της αναμέτρησης, τόνισε ότι ο διαιτητής ήταν μέρος των Μασσαλών, τόνιζοντας ότι δεν μπορούσε να εγγυηθεί την ασφάλειά τους, ενώ χαρακτήρισε απαράδεκτη την κίνηση της γαλλικής Λίγκας, να επιδίωξει τη συνέχιση του παιχνιδιού.

"Πρέπει να θέσουμε κάποια δεδικασμένα στο γαλλικό ποδόσφαιρο. Ο διαιτητής ήταν μαζί μας, μας επιβεβαίωσε πως η ασφάλειά μας δεν ήταν εγγυημένη. Η απόφασή του ήταν να διακόψει το ματς, αλλά η Λίγκα αποφάσισε να το συνεχίσει. Αυτό είναι απαράδεκτο για μας".

Το χρονικό της εισβολής των οπαδών στον αγωνιστικό χώρο
Στο 75ο λεπτό, η Μαρσέιγ κέρδισε ένα κόρνερ, κόντα στην πλευρά που ήταν οι οργανομένοι οπαδοί της Νις. Ένα μπουκάλι από την κερκίδα έπεσε προς τον Παγέτ, την ώρα που ήταν έτοιμος να εκτελέσει κόρνερ και αυτός το "επέστρεψε" πίσω.

Η κίνησή του ήταν αναπόφευκτο να προκαλέσει αντίδραση. Αμέσως μετά άρχισε μαζική εκτόξευση αντικειμένων, ενώ ορισμένοι εκ των εξαγριωμένων οπαδών ήρθαν στα χέρια με παίκτες στα όρια της κερκίδας.

https://www.sport24.gr/football/oristiki-diakopi-sto-nis-marseig-oi-gipedoychoi-arnithikan-na-synechisoyn-to-paichnidi.9331030.html

[fon7]

Αυτή είναι η Ταρμπέ που το σ/κ θα έπαιζε ένα εύκολο ματς Κυπέλλου Γαλλίας απέναντι στη Βαμπρ, ομάδα χαμηλότερης κατηγορίας. Ο οδηγός έβαλε το όνομα της πόλης στο GPS και το ταξίδι ξεκίνησε. Κάποια στιγμή όμως, κάποιος προβληματίστηκε για το αν η σωστή γραφή της πόλης είναι Vabre ή Vabres, ακολούθησε ένα μπέρδεμα, αποφασίστηκε πως σωστός προορισμός είναι το Vabre και κάπως έτσι το λεωφορείο πήγε πρώτα σε... λάθος πόλη!
Η αποστολή έφτασε τελικά στο γήπεδο με καθυστέρηση 50 λεπτών, αφού κόλλησε για λίγο και σε ένα γειτονικό χωριό που είχε αγώνα ποδηλασίας, και λόγω κανονισμών αποκλείστηκε από το κύπελλο.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το ότι το λεωφορείο δεν φτάνει ως το γήπεδο. Σε αφήνει περίπου 1 χλμ. μακριά, οπότε οι παίκτες, που είχαν αλλάξει ήδη ρούχα για να είναι έτοιμοι, αναγκάστηκαν να τρέξουν ως εκεί, για να μάθουν ότι ο αγώνας είχε ακυρωθεί.
El Sombrero

[fon7]

Σαν σήμερα το 1960 σκοτώθηκε σε τροχαίο σε ηλικία 47 ετών ο συγγραφέας Αλμπέρ Καμύ. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε μετακομίσει σε ένα χωριό κοντά στη Μασσαλία, όπου περνούσε μέρος του χρόνου του παρακολουθώντας τα ματς της τοπικής ομάδας, την οποία βοηθούσε όπως μπορούσε, πληρώνοντας από την τσέπη του για τις φανέλες. To φέρετρο του το κουβάλησαν οι ποδοσφαιριστές, με τους οποίους έπινε συχνά καφέ μέσα στην εβδομάδα κουβεντιάζοντας για ένα από τα αγαπημένα του θέματα, τη μπάλα. Πριν λίγα χρόνια ο Σαρκοζί ζήτησε να μεταφερθούν τα λείψανα του στο Παρίσι, στο νεκροταφείο που βρίσκονται όλοι οι σπουδαίοι της Γαλλίας. Η οικογένεια του αρνήθηκε ενώ ο βιογράφος του αποκάλυψε πως ο ίδιος ο Καμύ είχε ζητήσει να ταφεί στο Λουρμαρέν συγκεκριμένα από την ποδοσφαιρική ομάδα. Κάτι μας λέει πως δεν είναι τυχαίο ότι δίπλα στο νεκροταφείο του χωριού βρίσκεται ένα αγαπημένο του μέρος: Το γήπεδο ποδοσφαίρου.

El Sombrero

[fon7]

Στον μαγικό κόσμου του γαλλικού ποδοσφαίρου, εν έτει 2022 το Βερσαλλίες-Τουλούζ για το Κύπελλο θα αλλάξει έδρα γιατί βάσει προγράμματος πρέπει να διεξαχθεί βράδυ αλλά το γήπεδο δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει τα φώτα του γιατί είναι κοντά στο παλάτι και ένας νόμος λέει πως κανένα έντονο φως δεν πρέπει να είναι ορατό σε ακτίνα 5χλμ από την κρεβατοκάμαρα του βασιλιά!


Κάποιος μπορεί να προσθέσει ότι είναι λίγο δύσκολο να έχει θέμα ο βασιλιάς με τον ύπνο του εξαιτίας της φωτορύπανσης, καθώς ο τελευταίος που έζησε εκεί αποκεφαλίστηκε κάπου 200 χρόνια πριν, αλλά εμείς προφανώς δεν υιοθετούμε τέτοιες απόψεις.
El Sombrero

[fon7]

"Το ποδόσφαιρο δίνει νόημα στη ζωή σου. Ταυτόχρονα, η ζωή σου, η ιστορία σου, επηρεάζει το ποδόσφαιρο που παίζεις. Ο παππούς μου ήταν από τη Βαρκελώνη και πολέμησε τον Φράνκο μέχρι το 1939. Όταν οι εθνικιστές κατέλαβαν την πόλη, πήρε την κοπέλα του και διέσχισαν με τα πόδια τα Πυρηναία ως τη Γαλλία. Στο κέντρο προσφύγων στο Αρζελές-συρ-Μερ υπήρχαν 100.000 Ισπανοί. Φαντάζεστε να τους έδιωχναν οι Γάλλοι; Ευτυχώς δεν το έκαναν. Έδειξαν συμπόνια, όπως πρέπει να δείχνει πάντα η ανθρωπότητα προς όποιον υποφέρει. Ο παππούς μου έφτασε εκεί χωρίς τίποτα και έκανε μια νέα αρχή από το μηδέν. Αυτή είναι η ζωή των προσφύγων. Πηγαίνεις όπου μπορείς να πας, κάνεις ό,τι μπορείς να κάνεις και φτιάχνεις ξανά τη ζωή σου."
(Ερίκ Καντονά)

El Sombrero

[fon7]

Όταν η Παρί έδινε μάχη για την παραμονή στην κατηγορία
Το φαινόμενο έκανε πρώτη φορά την εμφάνιση του στον εκτός έδρας αγώνα με τη Μπρεστ. Μερικές μέρες πριν το παιχνίδι τα εισιτήρια εμφάνισαν τρομακτική ζήτηση, με τις αιτήσεις να καταφθάνουν από διάφορα σημεία του πλανήτη. Το sold out ανακοινώθηκε γρήγορα αλλά για κάποιες μέρες ακόμα εισιτήρια εμφανιζόταν διαθέσιμα στο ίντερνετ σε τιμές εξωφρενικές που πλησίαζαν τα 1000 ευρώ! Το ίδιο ακριβώς πράγμα (αυξημένη ζήτηση, γρήγορο sold out, εισιτήρια στη μαύρη αγορά) επαναλήφθηκε στο επόμενο εκτός έδρας παιχνίδι, αυτό με τη Ρεμς, και όπως όλα δείχνουν θα συνοδεύσει την Παρί σεν Ζερμέν σε όλα της τα εκτός έδρας παιχνίδια στη φετινή Λιγκ 1.

Η παρουσία του Μέσσι, σε συνδυασμό με όλα τα υπόλοιπα αστέρια που περιλαμβάνονται στο ρόστερ της, μετατρέπει κάθε φαινομενικά αδιάφορο ματς σε έδρες ομάδων που αποκαλούμε αντιεμπορικές, όπως πχ. η Τρουά ή η Κλερμόν, σε αγώνα που δεν πρέπει να χάσεις και τραβάει πάνω του την προσοχή εκατομμυρίων ανθρώπων από πάρα πολλές χώρες του κόσμου. Σε ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν όμως, το οποίο πρόλαβαν οι περισσότεροι οπαδοί της, τα παιχνίδια της δεν ενδιέφεραν σχεδόν κανέναν εκτός Γαλλίας. Ένα τέτοιο έλαβε χώρα τον Μάιο του 2008 και μπορεί ελάχιστοι να άκουσαν γι’αυτό αλλά από τη μνήμη των οπαδών της ομάδας δεν πρόκειται να φύγει όσοι σούπερ σταρ κι αν καταφθάσουν στο Παρκ ντε Πρενς.

Το ημερολόγιο δείχνει 17 Μαΐου όταν η αποστολή της Παρί ξεκινάει για την πόλη Μονμπελιάρ όπου θα αντιμετωπίσει τη Σοσό στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος, σε ένα από τα πιο σημαντικά παιχνίδια στην ιστορία της. Η εξέλιξη του δεν κρίνει τον τίτλο, ούτε κάποια έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Κρίνει την παραμονή. Τρία μόλις χρόνια πριν τον ερχομό των Αράβων, που με τα λεφτά τους άλλαξαν επίπεδο τον σύλλογο, αυτός ζούσε μια από τις χειρότερες στιγμές της ιστορίας του, αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο του υποβιβασμού στη 2η κατηγορία, για πρώτη φορά από το 1974, τότε που ήταν ακόμα σε βρεφική ηλικία. “Υπήρχε τρομερή ένταση στα αποδυτήρια. Δεν παίζαμε μόνο για τη σωτηρία αλλά και για τις καριέρες μας σε εκείνο το παιχνίδι. Δεν θέλαμε να μείνουμε στην ιστορία ως αυτοί που έριξαν την ομάδα” δήλωσε χρόνια μετά ένας από τους πρωταγωνιστές εκείνης της βραδιάς.


17 Μαΐου 2008: Σοσό-Παρί σεν Ζερμέν

Η παρουσία στις χαμηλότερες θέσεις του βαθμολογικού πίνακα δεν ήταν κάτι τελείως νέο. Μετά τη φυγή του Ροναλντίνιο η Παρί πέρασε μια δύσκολη περίοδο με αρκετή αβεβαιότητα και αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά. Την προηγούμενη σεζόν είχε τερματίσει 15η αλλά τουλάχιστον δεν είχε μπλεχτεί σε σενάρια υποβιβασμού. Το καλοκαίρι που ακολούθησε, η διοίκηση προσπάθησε να κάνει ένα μικρό ξεσκαρτάρισμα αλλά εκ του αποτελέσματος αυτό κρίθηκε αποτυχημένο. Ακόμα και η παρουσία του Πολ λε Γκεν στον πάγκο, που λίγα χρόνια πριν είχε οδηγήσει τη Λυόν σε τρία σερί πρωταθλήματα, δεν φάνηκε αρκετή για να αφυπνίσει την ομάδα.

Η πρώτη νίκη ήρθε μετά από έξι παιχνίδια αλλά δεν συνοδεύτηκε από κάποιο θετικό σερί. Οι πολλές ισοπαλίες κρατούσαν την ομάδα κολλημένη στο δεύτερο μισό της βαθμολογίας και η κατάσταση χειροτέρεψε στα τέλη του φθινοπώρου, όταν σε διάστημα τριών μηνών έκανε μόνο μια νίκη, μέσα στο Στρασβούργο. Στις 15 Δεκέμβρη έπιασε σχεδόν πάτο όταν ηττήθηκε μέσα στο Παρίσι με 1-2 από την Τουλούζ και βρέθηκε στη 18η θέση της βαθμολογίας, δηλαδή σε θέση υποβιβασμού. Για πρώτη φορά στην ιστορία της τελείωνε έναν ολόκληρο γύρο πρωταθλήματος χωρίς να κερδίσει μέσα στο Παρκ ντε Πρενς!

Η υπομονή των οπαδών είχε αρχίσει να εξαντλείται. Τα γιουχαίσματα και τα σφυρίγματα αντικαταστάθηκαν από μια νέα μορφή διαμαρτυρίας. Από τον Δεκέμβρη και μετά οι οργανωμένοι φίλοι της έμεναν εκτός γηπέδου στα πρώτα 15 λεπτά, θέλοντας να στείλουν το μήνυμα πως κάτι πρέπει να αλλάξει άμεσα. Μάταια. Τίποτα δεν άλλαξε. Η ομάδα του λε Γκεν παρέμεινε βυθισμένη κοντά στον πάτο της βαθμολογίας κάνοντας ένα νέο αρνητικό σερί, που την μετέτρεπε αυτόματα σε ένα από τα φαβορί για υποβιβασμό: Από τα μέσα Γενάρη έως τα τέλη Απριλίου κέρδισε ένα μόνο παιχνίδι. Ποιο; Το ματς με το Στρασβούργο. Πάλι. Οι σχέσεις στα αποδυτήρια ήταν τεταμένες, οι ιδιοκτήτες έψαχναν τρόπους επίλυσης της κατάστασης αλλάζοντας τεχνικό διευθυντή και πρόεδρο και ο κόσμος ήταν στα όρια του. Τα αυτοκίνητα των παικτών έγιναν στόχος από τους ίδιους τους οπαδούς τους που αδυνατούσαν να χωνέψουν ότι ο αγαπημένος τους σύλλογος μπορεί να υποβιβαστεί. Ένα σύνθημα με αρκετές πιθανές ερμηνείες έκανε την εμφάνιση στους τοίχους του προπονητικού κέντρου: “Αν πέσουμε, θα πέσετε κι εσείς”

Όταν το πρωτάθλημα μπήκε στην τελική του ευθεία η Παρί βρισκόταν κολλημένη στη 18η θέση. Τέσσερα παιχνίδια πριν το φινάλε μια νίκη επί της Οσέρ και μια ισοπαλία μέσα στην Τουλούζ, αναπτέρωσαν λίγο το ηθικό αλλά δεν άλλαξαν τη βαθμολογική θέση. Ήταν δεδομένο πλέον πως η σωτηρία θα κρινόταν στο νήμα. Στην προτελευταία αγωνιστική, στο Παρκ ντε Πρενς φιλοξενήθηκε η Σεντ Ετιέν, που διεκδικούσε την έξοδο της στην Ευρώπη. Ο αγώνας χαρακτηρίστηκε “ζωής ή θανάτου”, ένα από αυτά τα παιχνίδια που οι οπαδοί πρέπει να βάλουν στην άκρη την απογοήτευση τους και να αποδείξουν πως πιστεύουν το κλασικό οπαδικό μότο “μαζί σου και στα εύκολα αλλά κυρίως στα δύσκολα”. Οι Παριζιάνοι, αν και δεν χρειαζόταν να αποδείξουν τίποτα, ήταν πάλι εκεί. Το γήπεδο ήταν ασφυκτικά γεμάτο για έναν αγώνα παραμονής στην κατηγορία.



(“Μα καλά, έχει οπαδούς η Παρί;” είναι μια απορία που ακούμε συχνά τελευταία. Κι όμως, η Παρί σεν Ζερμέν ξεκίνησε σαν ομάδα λαϊκής βάσης, που άνηκε στους οπαδούς-μέλη της. Οι σύνδεσμοι της είναι οι πρώτοι που δημιουργήθηκαν στη Γαλλία και η οργανωμένη οπαδική βάση της ήταν για χρόνια από τις πιο δραστήριες της χώρας και όχι μόνο, με μέλη που προέρχονται από όλες τις κοινωνικές τάξεις και με πολύ ισχυρή παρουσία στα φτωχά προάστια της πόλης. Αυτή η έντονη ποικιλομορφία αργότερα οδήγησε σε έναν μικρό οπαδικό εμφύλιο που κάποια στιγμή ξέφυγε από κάθε έλεγχο, αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία.

Ακόμα και τα χρόνια της μετριότητας η Παρί είχε μαζί της σε όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια κόσμο στο πέταλο των φιλοξενούμενων ενώ το Παρκ ντε Πρενς δεν ήταν ποτέ άδειο. Χαρακτηριστικό είναι ότι τις δυο αυτές χρονιές που η ομάδα βρισκόταν στις τελευταίες θέσεις και οι νίκες ακόμα και εντός έδρας ερχόταν με το σταγονόμετρο, ο μέσος όρος προσέλευσης στο γήπεδο δεν έπεσε ποτέ κάτω από τις 36.000.)

Παρά τη στήριξη του κόσμου η νίκη δεν ήρθε. Με ένα γκολ του Ζερεμί Κλεμέν οι γηπεδούχοι κατάφεραν απλά να πάρουν τον βαθμό της ισοπαλίας, που όμως ήταν αρκετός για να τους ανεβάσει δυο θέσεις και να τους βγάλει, προσωρινά, από τη ζώνη του υποβιβασμού. Αυτό σήμαινε ότι η παραμονή βρισκόταν πλέον στα χέρια τους, ανεξαρτήτως του τι θα έκαναν η Τουλούζ και η Λανς, που ακολουθούσαν ένα πόντο πίσω, στα εντός έδρας παιχνίδια τους στο φινάλε. Μια νίκη στην έδρα της Σοσό αρκούσε για να σωθεί η ομάδα. Μια νίκη που λίγο περισσότερο από όλους τους παίκτες ήθελε ο ηγέτης της ομάδας, ο Παουλέτα.



Ο Πορτογάλος επιθετικός έκλεινε μια 5ετια στο Παρίσι και ετοιμαζόταν να αποσυρθεί, καθώς είχε κλείσει πλέον τα 35 του. Με 109 γκολ σε 211 παιχνίδια αποτελούσε ήδη θρύλο του συλλόγου και παρ’ότι η παρουσία του εκεί συνέπεσε με τα προβληματικά χρόνια της ομάδας, ο κόσμος τον λάτρευε. Το παιχνίδι με τη Σεντ Ετιέν ήταν το τελευταίο που έπαιζε στο Παρκ ντε Πρενς, γι’αυτό και στις κερκίδες η σημαία και τα χρώματα της Πορτογαλίας είχαν την τιμητική τους. Μετά το τέλος και μέσα σε κλίμα αποθέωσης, ο δακρυσμένος Παουλέτα πήρε το μικρόφωνο και υποσχέθηκε στον κόσμο πως η Παρί δεν πρόκειται να πέσει. “Θα κερδίσουμε τη Σοσό”. Ο ηγέτης μίλησε, ο κόσμος πείστηκε. Η Παρί θα σωζόταν.

Μόνο που ήρωας αποδείχτηκε κάποιος άλλος. O 26χρονος Αμαρά Ντιανέ από την Ακτή Ελεφαντοστού, που μετρούσε μόλις 1,5 χρόνο στην ομάδα, ήταν αυτός που πήρε τελικά από το χεράκι την Παρί και την κράτησε στη Λιγκ 1. Αυτός που, όπως έγινε γνωστό αργότερα, πήρε το χρίσμα από τον Παουλέτα στα αποδυτήρια λίγο πριν τη σέντρα. “Νιώθω ότι αυτό το ματς είναι δικό σου, όχι δικό μου”. Σε εκείνο το αξέχαστο και ατέλειωτο για όλους τους οπαδούς της Παρί παιχνίδι, απέναντι σε μια αδιάφορη βαθμολογικά Σοσό, η οποία όμως είχε χρηματικό κίνητρο καθώς το αφεντικό της, ο Ζαν Κλοντ Πλεσί, είχε υποσχεθεί πριμ νίκης γιατί ήταν το τελευταίο του παιχνίδι ως πρόεδρος, ο Ντιανέ άνοιξε το σκορ στο 23′ και χάρισε μια καλή ανάσα στους φίλους της ομάδας. Το άγχος επανήλθε στο 74′, όταν μετά από ένα κόρνερ η Σοσό ισοφάρισε με κεφαλιά αλλά ευτυχώς για τους Παριζιάνους δεν κράτησε πολύ.

Εφτά λεπτά πριν το τέλος, ο Ντιανέ πρόλαβε οριακά τον τερματοφύλακα και με μια περίεργη προβολή έστειλε τη μπάλα αργά και βασανιστικά στα δίχτυα των γηπεδούχων. “Η μπάλα πήγαινε προς το τέρμα λες και ήταν όλη η φάση σε αργή κίνηση” θυμάται ένα από τα μεγάλα κεφάλια των οργανωμένων που βρισκόταν στο πέταλο. “Και με το που έφτασε στα δίχτυα ακολούθησε ένα χάος. Μια αίσθηση ανακούφισης που έβγαινε από την ψυχή μας.” Οι περίπου 1000 εκδρομείς της Παρί σκαρφάλωναν τρελαμένοι στα κάγκελα, οι παίκτες έγιναν ένα κουβάρι, στον πάγκο κάποιοι έκλαιγαν. Τα εναπομείναντα εφτά λεπτά κύλησαν κι αυτά πιο αργά από το κανονικό αλλά τίποτα δεν άλλαξε. Η Παρί είχε σωθεί.



Δυο μήνες μετά ο Αμαρά Ντιανέ πήρε μεταγραφή, εντελώς συμπτωματικά, σε μια ομάδα του Κατάρ. Αν και δεν κατάφερε να κάνει τίποτα άλλο στην καριέρα του, εκείνα τα δυο γκολ στην έδρα της Σοσό πιθανόν να άλλαξαν για πάντα την ιστορία του γαλλικού συλλόγου. Μέχρι και σήμερα, όταν πηγαίνει στο Παρίσι ο κόσμος τον σταματάει στο δρόμο, τον φιλάει και τον ευχαριστεί για εκείνο το βράδυ. Οι νεότεροι φίλοι της ομάδας, και ειδικά όσοι ξεκίνησαν να την ακολουθούν μετά την εισροή των εκατομμυρίων από το Κατάρ, πιθανόν να μην τον έχουν καν ακουστά αλλά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία οπαδοί της, που έζησαν εκείνη την εποχή που για μήνες έφευγαν από το Παρκ ντε Πρενς με το κεφάλι χαμηλά, δεν πρόκειται να τον ξεχάσουν.



Γι’αυτό και σε κάθε αφιέρωμα που γίνεται στους «Θρύλους της Παρί», σε μια λίστα που πλέον περιλαμβάνει τεράστια ονόματα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου συναντάει κανένας έναν Ιβοριανό που σχεδόν κανείς άλλος δεν θυμάται. “Όλοι μου λένε για εκείνα τα γκολ. Η αλήθεια είναι ότι είναι όλα λίγο θολά από εκείνη τη μέρα. Ακόμα δεν μπορώ να εξηγήσω πως κατέληξε η μπάλα στα δίχτυα. Ακόμα και μετά το τελευταίο σφύριγμα δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. Το μόνο που θυμάμαι είναι πως έκλαιγα ασταμάτητα. Πρέπει να πω όμως ότι δεν πήρα τη μπάλα και πέρασα μόνος μου 10 παίκτες. Σωθήκαμε χάρη σε όλη την ομάδα. Όλους τους παίκτες, το τεχνικό επιτελείο και τους οπαδούς που δεν μας άφησαν να παίξουμε μόνοι μας πουθενά. Είναι ιστορικό γκολ αλλά δεν με κάνει ήρωα.”

sombrero.gr