Πολιτική και ποδόσφαιρο

[chilly]

Η ομάδα μας ως γνωστό δημιουργήθηκε από την συνένωση τως αριστερών του Ατρόμητου και των δεξιών του Αβέρωφ. Επόμενο είναι να υπάρχει η λογική της συνύπαρξης και των δυο τάσεων στην κερκίδα. Ενα χρόνο μετά την ίδρυση της ομάδας, έρχεται η χούντα που δεν μπορούμε να πούμε οτι μας φέρθηκε άδικα. Η ελληνοποίηση των Αργεντίνων μάλλον έγινε στο πλαίσιο της προσπάθειας της χούντας να μην εφοδιάσει με αρνητικά (προς αυτήν) αισθήματα των κατοίκων μιας περιοχής νευραλγικής γεωπολιτικά (50χλμ από το σιδηρούν παραπέτασμα-sic). Με άλλα λόγια για να γλείψει τον κόσμο. Mετά την πτώση της χούντας και για καμιά 20ετία, ο κόσμος του ΠΑΣ αποτελείται και από τις δυό ιδεολογίες, αλλά σιγά-σιγά (όπως και το κλίμα της εποχής) πασοκοποιείται. Χαρακτηριστικό είναι (όπως μου έχει αφηγηθεί ο Lemorsero), oτι σκινάδες της παλιάς 7, μπορεί την μια Κυριακή να έρχονταν στο γήπεδο με σβάστιγκα στην κονκάρδα στο μανίκι και την άλλη Κυριακή με το Α (της αναρχίας) στην κονκάρδα στο ίδιο μανίκι.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ένας πυρήνας οπαδών της ομάδας μετακομίζει λόγω σπουδών στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα. Επηρεασμένοι από την κατάσταση εκεί, φέρνουν ένα νέο αέρα αμφισβήτησης στην κερκίδα του ΠΑΣ. Βέβαια, υπάρχουν πολλοί που οριοθετούν τις αιτίες του φαινομένου στην επίδραση που άσκησε το πανεπιστήμιο της πόλης στους πρώτους πυρήνες οπαδών παλιότερα. Με την πάροδο του χρόνου και τις συνεχιζόμενες αδικίες απέναντι στην ομάδα, αλλά και η στάση του κεντρικού ποδοσφαιρικού και πολιτικού συστήματος εξουσίας αντίστοιχα έκανε τον κόσμο της ομάδας (τους οπαδούς ειδικότερα) να βρεθεί απέναντι στην εξουσία.
Τις δυο τελευταίες δεκαετίες διάφορα πανό διαμαρτυρίας ή κοινωνικού σχολιασμού αναρτώνται στο γήπεδο της πόλης αλλά και σε γήπεδα εκτός Ιωαννίνων. Πανό, πλακάτ και σημαίες συχνά αναφέρονται: στην επανάσταση (Ioannina Revolutionary Army, Revolution κλπ), κόκκινα αστέρια (FTLA, Berbhin), αντινάζι (Ultras against racism,Antinazi, Φυσσας) ή σε εμβληματικές φιγούρες όπως του Τσε.
Οι πιο σημαντικοί (κατά την προσωπική μου άποψη) σύνδεσμοι αυτής της εικοσαετίας (και με αναγνώριση από τους αντίπαλους οπαδούς) ΑπειΡωτάν, Toros Locos και Blue Vayeros Θεσ/νίκης είχαν σαφές αντιφασιστικό χαρακτήρα. Η δράση τους, όμως, δεν περιορίζόταν στα στενά όρια του γηπέδου: Διοργανώνουν φεστιβάλ για την οπαδική κουλτούρα και το σεβασμό της διαφορετικότητας (festival ΑπειΡωτάν), διάφορες κινήσεις αλληλεγγύης προς τις κοινωνικά ευαίσθητα ομάδες, ενώ στις πορείες διαμαρτυρίας υπάρχει πάντα ένα μπλοκ με οπαδούς του ΠΑΣ. Συμμετείχαν σε διάφορα αντιφασιστικά οπαδικά φεστιβάλ, ενώ έχουν παρακολουθήσει αρκετούς αγώνες μαζί με οπαδούς αντιπάλων ομάδων άλλα ίδιας ιδεολογικής ταυτότητας. Συχνά γίνονται ταξίδια στο εξωτερικό, για την παρακολούθηση αγώνων ομάδων με οπαδούς γνωστούς για τα αντιφασιστικά τους αισθήματα.
Την ίδια στιγμή και οι Ταύροι και οι Blue Vayeros παρέμεναν απολιτικοποιημένοι. Θα μπορούσε να πει κανείς οτι υπήρχε η παρέα του Geto, που κατηγορήθηκε κάποια στιγμή οτι είχε φιλο-φασιστικά αισθήματα. Όπως όμως είχαν ξεκαθαρίσει τα μέλη τους με συνθήματα (αλλά και στους τοίχους), δεν ήταν ούτε αναρχικοί, ούτε ναζί παρα μόνο του ΠΑΣ οπαδοί.
Με την παύση λειτουργίας των ΒVΘ και των LTL, αλλά και τα προβλήματα των ΑπείΡωτάν, αυτή η τάση τείνει προς την εξαφάνιση, αλλά υπάρχουν πάντα οι παρέες που θα δώσουν το στίγμα τους. Πλέον πολλοί οπαδοί της ομάδας μας τραβιούνται με τον Απείθαρχο γιατί εκεί βλέπουν ένα πιο υγιές κλίμα στην κερκίδα. Δυστυχώς (πάντα μιλώντας προσωπικά), και οι Azzurra Familia και οι Blue Vayeros έχουν επιλέξει τον δρόμο της α-πολιτικοποίησης στη λογική (όπως και στην κοινωνία) της εξίσωσης των δύο άκρων. Ευτυχώς ακόμα δεν αφήνουν να εκδηλωθούν οι αντίθετες τάσεις, αλλά είναι μαθηματικά βέβαιο οτι κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό και θα βρεθούμε προ δυσάρεστων καταστάσεων.

[New]

(...) ή σε εμβληματικές φιγούρες όπως του Τσε.
(...)

... ή σε "εμβληματικές" φιγούρες όπως του  أسامة بن محمد بن عوض بن لاد. 
 

[chilly]

(...) ή σε εμβληματικές φιγούρες όπως του Τσε.
(...)

... ή σε "εμβληματικές" φιγούρες όπως του  أسامة بن محمد بن عوض بن لاد. 
 

To φαντάστηκα οτι θα ήταν αυτός, αλλά το googlάρα κιόλας. Αυτό περισσότερο έχει να κάνει με το γνωστό σύνθημα αντιγραφή (από τους αεκτζήδες) για τα αεροπλάνα. Δεν νομίζω πως πάει στο πολιτικό. Βέβαια αν το εξετάσει κανείς σε βάθος είναι και αυτό ενδεικτικό της σκέψης κάποιων εκεί πέρα.

[ayuto1966]

Δεν ξερω αμα ειμαστε αναρχικοι,αριστεροι,απολιτικ και παει λεγοντας αλλα το μονο σιγουρο ειναι οτι φασιστικη ιδεολογια δεν εχει εισχωρησει ποτε στην ομαδα μας κ ουτε προκειται να γινει


Ο φιλος chilly μπορει να το εξεταζει σε βαθος και πολυ καλα κανει.....αλλα συνειρμικα στο μυαλο  ενος απλου φιλαθλου οποιασδηποτε ομαδος στο ακουσμα των ομαδων ΠΑΣ,Ατρομητου και Ηρακλη(οχι τοσο πολυ ΑΕΚ γιατι παιζουν και getto και Βυζαντινοι και παλιοτερα οι notrhs) τους ερχεται μια φραση ''καθαρες αριστερες κερκιδες'' η ''Παλιοκουμμουνια'' αναλογα ντε και ποιος ειναι



Θυμαστε ρε μααγκες εναν αγωνα στην Καλαματα(για οποιον ειτανε μεσα θα το θυμαται) επι Κουγια,που σε μια φαση κανουνε παρελαση τα Ορκ με ξυρισμενα κεφαλια της Καλαματας(μιλαμε προτου βγουν τα χρυσα αυγα), γυρω στο 80 εχουνε σκασει κοντα στην κερκιδα μας και αντι να αλληλοβριζομαστε για ΠΑΣ και Καλαματα το ειχαμε γυριζει στα συνθηματα ''Φασιστες Κουφαλες ερχονται κρεμαλες'' που το λεγαμε εμεις και αυτοι να μας φωναζουν απλυτους

[dreven]

το μονο σιγουρο ειναι οτι φασιστικη ιδεολογια δεν εχει εισχωρησει ποτε στην ομαδα μας κ ουτε προκειται να γινει

Από άποψη στενής πολιτικής(κόμματα) μπορεί, από άποψη νοοτροπίας(και πρακτικής) όμως έχουμε όλα τα συμπτώματα.

"Αποφασίζουμε και διατάζουμε, προπαγάνδα, διαστρέβλωση, αποκλεισμοί, εξοστρακισμοί, απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί, τραμπουκισμοί.. "

Και τα έχουμε εδώ και πολλάαα χρόνια μάλιστα.

[ayuto1966]

το μονο σιγουρο ειναι οτι φασιστικη ιδεολογια δεν εχει εισχωρησει ποτε στην ομαδα μας κ ουτε προκειται να γινει

Από άποψη στενής πολιτικής(κόμματα) μπορεί, από άποψη νοοτροπίας(και πρακτικής) όμως έχουμε όλα τα συμπτώματα.

"Αποφασίζουμε και διατάζουμε, προπαγάνδα, διαστρέβλωση, αποκλεισμοί, εξοστρακισμοί, απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί, τραμπουκισμοί.. "

Και τα έχουμε εδώ και πολλάαα χρόνια μάλιστα.

Φιλε dreven,ναι συμφωνω  αλλα ειναι αλλο να εισαι ''μαλακας'' ''παρτακιας'' και ''μισθοφορος'' και αλλο να εισαι ''υπανθρωπος''..................Αμα εισαι λοιπον στην πρωτη κατηγορια την ιδεολογια την χρησιμοποιεις ως ωφελος σου αρα εισαι και μαιμου ιδεολογος αρα μαλακας και σαν οπαδος(μονο που δεν δειχνουμε τωρα  ),αμα εισαι στην δευτερη κατηγορια απλως εισαι για τον πουτσο

[New]

Τα πάντα χύμα στην κερκίδα των Ζωσιμάδων, πάντα... και όλα 1 χρώμα   

Από τότε που επινοήθηκε η "Ρόδος", έσκασε μύτη ο ρατσισμός... σε 1^η φάση... 
 

[Siatrovouni]

Θυμαστε ρε μααγκες εναν αγωνα στην Καλαματα(για οποιον ειτανε μεσα θα το θυμαται) επι Κουγια,που σε μια φαση κανουνε παρελαση τα Ορκ με ξυρισμενα κεφαλια της Καλαματας(μιλαμε προτου βγουν τα χρυσα αυγα), γυρω στο 80 εχουνε σκασει κοντα στην κερκιδα μας και αντι να αλληλοβριζομαστε για ΠΑΣ και Καλαματα το ειχαμε γυριζει στα συνθηματα ''Φασιστες Κουφαλες ερχονται κρεμαλες'' που το λεγαμε εμεις και αυτοι να μας φωναζουν απλυτους

Φασιστες κουφαλες φωναξαμε (εντελως αυθορμητα) οταν κρεμασαν ενα πανι με στοχαδι. Ωραια εκδρομουλα ηταν, δευτερα κιολας. Ειχε παει να γινει μανουρα και στο ημιχρονο οταν πηγαν να μας πλησιασουν απο πισω και μετα το ματς οπου μπηκαν απο μια πορτα πισω απο πεταλο αλλα εφκαν μετα ξανα πισω.

Αν λεμε το ιδιο ματς.

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Την ίδια στιγμή και οι Ταύροι και οι Blue Vayeros παρέμεναν απολιτικοποιημένοι. Θα μπορούσε να πει κανείς οτι υπήρχε η παρέα του Geto, που κατηγορήθηκε κάποια στιγμή οτι είχε φιλο-φασιστικά αισθήματα. Όπως όμως είχαν ξεκαθαρίσει τα μέλη τους με συνθήματα (αλλά και στους τοίχους), δεν ήταν ούτε αναρχικοί, ούτε ναζί παρα μόνο του ΠΑΣ οπαδοί.

Έχω την πεποίθεση ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το "απολιτίκ"  είτε πρόκειται για συνδέσμους - γκρουπ, είτε για μεμονωμένους οπαδούς κρύβει μια προσωπική "ενοχή" για τα πολιτικά "πιστεύω" του καθενός. Συχνά επιβεβαιώνομαι, άλλε φορές όχι.

Εν προκειμένω τι στο καλό "απολιτίκ" είναι αυτό που διαφημίζεται δημόσια από οργανωμένους οπαδούς μια συγκεκριμένη αγαπημένη (μέχρι πρόσφατα) νομαρχιακή - περιφερειακή παράταξη;
Τι στο καλό "απολιτίκ" είναι αυτό που υπάρχουν οπαδικές υποψηφιότητες σε συγκεκριμένη και πάλι παράταξη;
Τι στο καλό "απολιτίκ" είναι αυτό που διαφημίζονται συγκεκριμένοι υποψήφιοι λόγω του ότι προέρχονται από τον αθλητικό χώρο και αποκλείονται κάποιοι άλλοι κατά το δοκούν;
Τι στο καλό "απολιτίκ" είναι αυτό όταν "λιβανίζονται" (να μην γράψω άλλη λέξη) Υπουργοί, Βουλευτές, Νομάρχες, Περιφρειάρχες, Δήμαρχοι;

Κακοφτιαγμένη βιτρίνα που επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο την θεωρία μου.

[vaggelis-pas]

Ακομα κ οι fentagin. αλλο πραγμα δειχνουν προς τα εξω κ αλλο ρολο βαρανε. Πολλα απο τα μελη τους δουλευουν στον δημο λογω Παχατουριδη κ κανουν αγωνα για τον δημο στις εκλογες.Μπερδεμενοι ειναι κ αυτοι αλλα προς τα εξω βγαινει η αριστερη κερκιδα.

Ας μην πιασουμε τις σχεσεις με την ΠΑΕ γιατι εκει θα τρεμει κ ο δικος μας για το ποσο καλα το πανε το εργο

[chilly]

Ακομα κ οι fentagin. αλλο πραγμα δειχνουν προς τα εξω κ αλλο ρολο βαρανε. Πολλα απο τα μελη τους δουλευουν στον δημο λογω Παχατουριδη κ κανουν αγωνα για τον δημο στις εκλογες.Μπερδεμενοι ειναι κ αυτοι αλλα προς τα εξω βγαινει η αριστερη κερκιδα.

Ας μην πιασουμε τις σχεσεις με την ΠΑΕ γιατι εκει θα τρεμει κ ο δικος μας για το ποσο καλα το πανε το εργο

Μπερδεμένοι?Δηλαδή ανάμεσα σε νδ και πασόκ ας πούμε?

[vaggelis-pas]

Ακομα κ οι fentagin. αλλο πραγμα δειχνουν προς τα εξω κ αλλο ρολο βαρανε. Πολλα απο τα μελη τους δουλευουν στον δημο λογω Παχατουριδη κ κανουν αγωνα για τον δημο στις εκλογες.Μπερδεμενοι ειναι κ αυτοι αλλα προς τα εξω βγαινει η αριστερη κερκιδα.

Ας μην πιασουμε τις σχεσεις με την ΠΑΕ γιατι εκει θα τρεμει κ ο δικος μας για το ποσο καλα το πανε το εργο

Μπερδεμένοι?Δηλαδή ανάμεσα σε νδ και πασόκ ας πούμε?

Οταν μεσα σε 100 ατομα οι 20 ειναι αριστεροι δεν τους κατατασει αυτοματα στις αριστερες κερκιδες.Υπαρχουν πολλοι  μεσα σε αυτους που ειναι απολιτικοποιημενοι κ καποιοι αλλοι που ειναι δεξιοι, κεντρωοι η οτι αλλο θες, αλλα συνηπαρχουν μια χαρα ολοι μαζι.

Τα πανια που εχουν βγει κατα καιρους ειναι γιατι κουμαντο στην κερκιδα κανει το κομματι της αριστερας .

Στο ξαναλεω, τι σοι αριστερη κερκιδα θεωρειται  οταν στις δημοτικες εκλογες τα μισα μελη του συνδεσμου, παιρνουν ανοιχτα θεση  υπερ του νυν δημαρχου

Προσωπικα την θεωρω κερκιδα αχταρμα  με εντονο ομως αριστερο στοιχειο

[chilly]

Οταν μεσα σε 100 ατομα οι 20 ειναι αριστεροι δεν τους κατατασει αυτοματα στις αριστερες κερκιδες.Υπαρχουν πολλοι  μεσα σε αυτους που ειναι απολιτικοποιημενοι κ καποιοι αλλοι που ειναι δεξιοι, κεντρωοι η οτι αλλο θες, αλλα συνηπαρχουν μια χαρα ολοι μαζι.

Τα πανια που εχουν βγει κατα καιρους ειναι γιατι κουμαντο στην κερκιδα κανει το κομματι της αριστερας .

Στο ξαναλεω, τι σοι αριστερη κερκιδα θεωρειται  οταν στις δημοτικες εκλογες τα μισα μελη του συνδεσμου, παιρνουν ανοιχτα θεση  υπερ του νυν δημαρχου

Προσωπικα την θεωρω κερκιδα αχταρμα  με εντονο ομως αριστερο στοιχειο

Μιλάς γενικότερα για την κερκίδα του Ατρόμητου ή για τους Fentagin?

[vaggelis-pas]

Για τους  fentagin μιλαω.
Η γυναικα του καισαρα πρεπει να ειναι τιμια οχι μονο να φαινεται

[RASTA]

«No Politica» με τι όρους;

Με αφορμή ένα πανί, μια «συζήτηση» πληκτρολογίων, δεκάδες σχόλια δεξιά και αριστερά και εκατοντάδες λόγους για no «no politica» κερκίδες … Ένα κείμενο από τον Andycapp
   Το να δηλώνει κανείς αντιφασίστας είναι μια δύσκολη τοποθέτηση. Η δυσκολία έγκειται στον ετεροκαθορισμό αυτής της έννοιας. Το να μάχεσαι το φασισμό είναι κάτι δύσκολο, το δυσκολότερο είναι να μην μοιάσεις στο κτήνος προσπαθώντας να το νικήσεις, τόσο σε τακτικές όσο και σε συμπεριφορές.
Το να δηλώνεις λοιπόν αντιφασίστας είναι κάτι δύσκολο. Το να δηλώνεις αντιφασίστας οπαδός είναι κάτι που θέλει συνεχή αναζήτηση και ξεπέρασμα των αντιθέσεων που κάθε στιγμή θα παρουσιάζονται.
 
Το δόγμα »Νο Politica»
 
Mια απολίτικη κερκίδα πατάει στο βασικο επιχείρημα πως εδώ είμαστε όλοι  »αδέρφια» και υποστηρίζουμε μια συγκεκριμένη ομάδα, ότι κουβαλάει κανείς στο κεφάλι του μένει έξω από την κερκίδα ώστε να μην έχουμε διασπάσεις και προστριβές. Το δόγμα αυτό παρουσιάστηκε κυρίως τη δεκαετία του ’90 τότε που η χώρα και η κοινωνία βρισκόταν στην μαστούρα της ψεύτικης ευημερίας και της υποθηκευμένης κατανάλωσης. Επίσης τη δεκαετία του ΄90 είχαμε την άνθηση των συνδέσμων και τις μεγαλύτερες μετακινήσεις των οπαδών. Αντίπαλοι οπαδοί διασταυρώνονταν κατά κανόνα 4 με 6 φορές το χρόνο καθώς τότε επιτρέπονταν οι μετακινήσεις εκτός από το ποδόσφαιρο και στα υπόλοιπα αθλήματα μπάσκετ, βόλλεϋ κτλ. Τότε λοιπόν που τόσο τα οικονομικά και κοινωνικά θέματα όσο και τα οπαδικά έμοιαζαν λυμένα ήταν πολύ εύκολο μια κερκίδα να δηλώνει απολιτίκ.
 
»Νο Politica» με τί όρους;
 
Η απολίτικη ιδεολογία της κερκίδας λοιπόν πατάει στο ότι υποστηρίζουμε μια ομάδα και είμαστε όλοι »αδέρφια». Αλήθεια είμαστε αδέρφια με τα Security; Με όσους καταδέχονται να παίρνουν χρήματα για να επιβάλουν την »ηρεμία» μέσα στη κερκίδα σηκώνοντας χέρι σε συνοπαδούς τους; Είμαστε αδέρφια με μαχαιροβγάλτες που έσκασαν σαν κομήτες στη κερκίδα και δεν έχουν καμία σχέση με την ομάδα που υποστηρίζουμε; Είμαστε αδέρφια με »οπαδούς» που δεν ξέρουν την ενδεκάδα, την πεντάδα ή την εξάδα της ομάδας μας; Είμαστε »αδέρφια» με όσους κατά τύχη διάλεξαν να υποστηρίζουν την ίδια ομάδα με εμάς και θα μπορούσαν να είναι απέναντί μας προσπαθώντας να σφάξουν τους »αλλόθρησκους»; Είμαστε αδέρφια με νταλαβερτζήδες μέσα στη κερκίδα; Είμαστε αδέρφια με όσους έχουν πάρε δώσε με τις εκάστοτε διοικήσεις; Ο καθένας ας απαντήσει στον εαυτό του.
 
Η κοινωνικά ευαισθητοποιημένη κερκίδα
 
Το να παρουσιάζει μια κερκίδα, ειδικά στις μέρες μας ευαισθησία σε διάφορα κοινωνικα και πολιτικά ζητήματα δεν σημαίνει αυτόματα πως φοράει την ταμπέλα του αντιφασισμού. Ακόμη και τα αμιγώς γηπεδικά-οπαδικά ζητήματα έχουν πολιτική χροιά. Οι μετακινήσεις των οπαδών, η απαγόρευση δηλαδή μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας να μετακινηθεί ελεύθερα ώστε να υποστηρίξει την αγαπημένη της ομάδα και τα ηλεκτρονικά εισιτήρια είναι καθαρά δυο πολιτικές θέσεις που θα κληθεί να πάρει η κάθε κερκίδα. Στο δόγμα λοιπόν είμαστε μόνο αδέρφια, πάτησε και το »Εδώ μόνο εμείς» που έβαλε μια οριστική ταφόπλακα στις όποιες ελπίδες για μετακίνηση. Δεν είναι ανάγκη να γίνει μια κερκίδα St. Pauli κάτι τέτοια θα ήταν αστείο και οριακά γελοίο καθώς η συγκεκριμένη γειτονιά του Αμβούργου έχει δεκαετίες παράδοση στον αντισεξισμό, αντιρατσισμό και γενικά στο συγκεκριμένο τρόπο οργάνωσης και δράσης και κυρίως δεν είχε ποτέ αυτοσκοπό να γίνει έτσι.
 
Αλλάζοντας δεκαετία
 
Έτσι λοιπόν ενώ μια κερκίδα τη δεκαετία του ’90 μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη από τις εξελίξεις λόγω των αιτιών που αναφέραμε παραπάνω τη δεκαετία του 2000 και ειδικότερα από τα μέσα της και μετά κάτι τέτοιο δείχνει ανέφικτο. Τόσο οι πολιτικο-κοινωνικές εξελίξεις όσο και τα οπαδικά ζητήματα θέτουν ένα νέο ζήτημα επαναπροσδιορισμού της »πολιτικοποίησης» της κερκίδας. Η οικονομική κρίση, οι φυλακίσεις νεαρών του αναρχικού κυρίως χώρου, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η άνοδος της ναζιστικής χρυσής αυγής, το κλείσιμο των καταλήψεων δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστο ένα τόσο ζωντανό κομμάτι της νεολαίας και της κοινωνίας, τις κερκίδες.
 
Έτσι δημιουργούνται εσωτερικά ζητήματα καθώς ελάχιστες κερκίδες στην χώρα έχουν ξεκάθαρη ιδεολογική τοποθέτηση. Και ακόμη και αυτές έχουν εσωτερικά ζητήματα κατά πόσο είναι συνειδητοποιημένες σε αυτό που υποστηρίζουν και δεν το κάνουν από μόδα. Ο αντιφασισμός λοιπόν για έναν οπαδό είναι ένα δύσκολο ζήτημα καθώς πρέπει να ανεχθεί με ή χωρίς εισαγωγικά τον αντίπαλο οπαδό. Και εδώ είναι το στοίχημα να δούμε δηλαδή τον οπαδό της άλλης ομάδα ως αντίπαλο και όχι ως εχθρό. Σε αυτό το ζήτημα σημαντικό ρόλο έπαιξε και η απαγόρευση των μετακινήσεων. Μεγάλωσε μια γενιά οπαδών χωρίς να έχουν δει απέναντι,τους αντιπάλους. Έτσι ποτίστηκαν με τη νοοτροπία του εχθρού, που τον ψάχνουμε στη δουλειά, στο σπίτι κτλ. Σας φαίνεται τόσο ξένη μια τέτοια νοοτροπία και χωρίς πολιτική βάση; Επιπρόσθετα η παρουσία στο γήπεδο και στο σύνδεσμο κρατούν κάποιες ώρες όλες τις υπόλοιπες ώρες της μέρας το υποκείμενο-οπαδός είναι ή πρέπει να είναι ένας ενεργός πολίτης και σκεπτόμενος άνθρωπος. Μπορεί να είναι φοιτητής, εργαζόμενος που παλεύει για τα δικαιώματά του, άνεργος που βιώνει στο παιτσί του την ανεργία και την οικονομική δυστοκία κ.ο.κ.
 
Τι θέλουμε;
 
Θέλουμε λοιπόν η κερκίδα να είναι ένας χώρος ταξικής διαπάλης; Να είναι ένας μικρόκοσμος της κοινωνίας ή κάτι αυστηρά απαλλαγμένο από δύσκολες σκέψεις και συμπεριφορές που θα ασχολείται μόνο με το άθλημα και τη »τιμή» του πετάλου; Κι εδώ ο καθένας ας απαντήσει μέσα του τι θέλει.
 
Ο παρασιτικός αθλητισμός
 
Ακόμη λοιπόν και αν κάποιοι θέλουν να περιοριστούν αυστηρά στην ομάδα τους θα πρέπει να θυμηθούν πως υποστηρίζουν ανώνυμες εταιρείες που διοικούνται από διεφθαρμένους προέδρους που ασκούν πολιτική επιρροή, έχουν κυβερνητικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Υποστηρίζουν ποδοσφαιριστές που παίρνουν εκατομμύρια ευρώ και στραβώνουν αν τους ζητήσεις μια φωτογραφία. Υποστηρίζουν έναν σύλλογο που ελάχιστη συμμετοχή έχουν στη διαδικασία διοίκησης, λήψης αποφάσεων και στη καθημερινότητα του συλλόγου. Συνήθως μάλιστα χρησιμοποιούνται ανάλογα με τις διαθέσεις των διοικούντων και ποικίλουν από το »υπέροχος λαός» ως το »ανεγκέφαλοι που κάνουν κακό». Στην ουσία δηλαδή αν μείνεις άκριτος απέναντι σε αυτή τη κατάσταση υποστηρίζεις τη πιο παρασιτική μορφή καπιταλισμού. Το ποδόσφαιρο που χρησιμοποιείται ως μέσο για να ξεπλυθούν εκατομμύρια ευρώ και να ασκηθεί πολιτική επιρροή. Είναι αδύνατον δηλαδή να κρατήσεις μια ουδετερότητα καθως η ίδια η φύση του ποδοσφαίρου και του οπαδισμού έχει αλλάξει και έχει πολιτικοποιηθεί παγκοσμίως.
 
Και εδώ φαντάζομαι έρχεται η ερώτηση »δηλαδή να μην ασχολούμαστε»; Το ακριβώς αντίθετο, αλλάζεις κάτι που αγαπάς, το πέταλο-ομάδα μόνο όταν συμμετέχεις και σίγουρα όχι με απολίτικη διάθεση…
Andycapp

http://www.humbazine.gr/index.php/blog/no-politica-me-ti-orous-2/#sthash.ps63bovZ.dpbs

[Mikkael_Sin]

Θα συμφωνούσα απόλυτα ΑΛΛΑ

Τι ακριβώς εννοεί ο γράφων; Τι σημαίνει πολιτικοποιημένη κερκίδα;

Αν δηλαδή την Κυριακή, έχουμε ένα πέταλο με σφυροδρέπανα, μια μεγάλη με σβάστικες και μια απέναντι με τον ήλιο του ΠΑΣοκ, θα έχουμε 3 ωραίες πολιτικοποιημένες κερκίδες; Να τις χαιρόμαστε και μπράβο μας;

Τα πράγματα δεν είναι παντού τα ίδια. Στις κερκίδες της επαρχίας, ΓΕΙΤΟΝΕΣ κάθε κοινωνικής τάξης, εισοδήματος και της όποιας στήριξης σε πολιτικούς συνδυασμούς ή διαφορετικής θεώρησης, περιμένουν να δουν την αγαπημένη τους ομάδα. Λίγο τους νοιάζει κάθε τυχοδιώκτης ψιλικατζής πρόεδρος που όχι κανάλι δεν έχει, ούτε πειρατικό ραδιόφωνο και οι λογής λογιών οπαδοπατέρες ή οι ποδοσφαιριστές που -συνήθως απλήρωτοι- ξυνίζουν να βγάλουν μια φωτογραφία - ποιος το ζήτησε;

Θέλω να πω οτι τελικά, δε γίνεται να φέρεις ως παράδειγμα κερκίδες ομάδων του βιομηχανοποιημένου Βορρά στην ελληνική επαρχία. Στις αθηναϊκές ίσως, στην επαρχία πάλι όχι.

[RASTA]

Ποδόσφαιρο: «Ναρκωτικό» του λαού ή του μυαλού;
Γράφει ο Παναγιώτης Κουμάνταρος
Το άθλημα του ποδοσφαίρου έχει χαρακτηριστεί ως "κοινωνικό φαινόμενο" και "βασιλέας των σπορ", ενώ του έχει αποδοθεί πλήθος επιθέτων, προκειμένου να τονιστεί η ευρύτατη αποδοχή της οποίας τυγχάνει το δημοφιλέστερο. Μια αποδοχή που δεν περιορίζεται στο πλαίσιο των πλατιών μαζών αλλά επεκτείνεται σε πολλά πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας, όπως την πολιτική, τις τέχνες, τη διανόηση, τη λογοτεχνία.
Στην "Οδύσσεια" (Ζ΄, 99-100) περιγράφεται σκηνή, στην οποία η Ναυσικά με τις φίλες της παίζουν με τη "σφαίρα" στην ακροποταμιά:
«Και σα χαρήκανε θροφή, κι αυτή κι οι παρακόρες, βγάλαν τη μπόλια κι έπαιξαν τη σφαίρα ανάμεσά τους» (μετάφραση Αργύρης Εφταλιώτης). Πιο κάτω (Θ΄, 372-374), ο Οδυσσέας και οι Φαίακες παίζουν με την "πορφυρή σφαίρα", την οποία πετούν ψηλά (ως τα σύννεφα) ενώ το πλήθος που παρακολουθεί χειροκροτεί.

 
Ο Τσε Γκεβάρα φρονούσε ότι το ποδόσφαιρο «δεν είναι ένα απλό παιχνίδι, αλλά ένα όπλο της επανάστασης», ενώ ο διάσημος Ιταλός σκηνοθέτης Πιέρ Πάολο Παζολίνι, ποδοσφαιριστής της ομάδας Καζάρσα στην περιοχή του Φρίουλι, έγραψε πως «το ποδόσφαιρο είναι η τελευταία ιερή παράσταση των καιρών μας. Κατά βάθος πρόκειται για ιεροτελεστία… Είναι το θέαμα που αντικατέστησε το θέατρο… Το ποδόσφαιρο είναι ένα σύστημα σημείων, μια γλώσσα…». Η αγάπη του Παζολίνι για το άθλημα ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ενδεχομένως να υπαγόρευσε και την επιλογή του Καταλανού ποδοσφαιριστή, Ενρίκε Ιραζοκούι, για το ρόλο του Χριστού, στο "Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο".
Ο Αλμπέρ Καμύ συνήθιζε να λέει πως «έχοντας δοκιμάσει αμέτρητες εμπειρίες, μπορώ να πω με σιγουριά ότι όσα ξέρω σχετικά με την ανθρώπινη ηθική τα οφείλω στο ποδόσφαιρο». Στους θαυμαστές του ποδοσφαίρου θα πρέπει επίσης να συμπεριληφθούν, μεταξύ δεκάδων άλλων, οι Λεονάρντο ντα Βίντσι, Νικολό Μακιαβέλι, Αντόνιο Γκράμσι, Άλμπερτ Αϊνστάιν, Πάμπλο Νερούδα, Σιμόν ντε Μποβουάρ, Ζαν Ζενέ, Χένρι Μουρ, Νέλσον Μαντέλα.
 
Παρ΄ όλα ταύτα, το ποδόσφαιρο έχει και τις "σκοτεινές" στιγμές του. Όπως αναφέρει στον πρόλογο του βιβλίου του "Αρχίζει το ματς" ο Γιάννης Παππάς, «το 1942, κατά τη γερμανική κατοχή, η Δυναμό Κιέβου τόλμησε να διαπράξει την τρέλα και να νικήσει τη γερμανική ομάδα, παρ΄ ότι τους είχαν προειδοποιήσει οι Γερμανοί ότι έπρεπε οι Ουκρανοί να "δώσουν" τον αγώνα. Οι Ουκρανοί όμως, πήραν το θέμα εθνικά και κατατρόπωσαν τους Γερμανούς. Το αποτέλεσμα ήταν οι δυνάμεις κατοχής να εκτελέσουν και τους 11 παίκτες της Δυναμό, έναν προς έναν, ενώ φορούσαν ακόμη τις φανέλες της ομάδας τους.
Την παραμονή του αγώνα Ιταλία-Ουγγαρία, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1938, ο Μουσολίνι έστειλε ένα πανομοιότυπο τηλεγράφημα στους ιταλούς παίκτες, όπου τους έλεγε "κερδίστε ή πεθάνετε".
Ευτυχώς οι Ιταλοί στάθηκαν πιο τυχεροί από τους Ουκρανούς και κέρδισαν με 4-2. Άλλο σύγχρονο παράδειγμα ο αμυντικός της Κολομβίας Αντρές Εσκομπάρ, που με το αυτογκόλ του ήταν η αιτία η ομάδα του να χάσει τον αγώνα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 και ο οποίος λίγες ημέρες αργότερα δολοφονήθηκε στο Μεντεγίν από φανατικούς φιλάθλους».
 
Περνώντας στην απέναντι πλευρά, βρίσκουμε τον αντίλογο από όσους διατείνονται ότι το ποδόσφαιρο αποτελεί "όπιο του λαού", πως είναι θέαμα που απευθύνεται στις πλατιές λαϊκές μάζες. Οι Ρούντγιαρντ Κίπλινγκ και Τζορτζ  Όργουελ το απεχθάνονταν, με τον δεύτερο να υποστηρίζει ότι είναι μια υπόθεση που υποβαθμίζει το κύρος της βρετανικής ηθικής. Στον Αργεντινό ποιητή Χόρχε Λουίς Μπόρχες αποδίδεται η φράση «το ποδόσφαιρο είναι δημοφιλές γιατί η ηλιθιότητα είναι δημοφιλής». Όπως επισημαίνει ο ποιητής και καθηγητής της Θεωρίας και Κριτικής της Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Νάσος Βαγενάς, στο βιβλίο του "Σημειώσεις από το τέλος του αιώνα", «... ορισμένοι εκπρόσωποι της Σχολής της Φραγκφούρτης αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο ως μικρόκοσμο της καπιταλιστικής κοινωνίας, ενώ οι διανοητές του κύκλου του Αλτουσέρ το θεωρούν έναν από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους.
Εξίσου αφελείς είναι και κάποιες εγνωσμένης ελαφρότητος απόψεις του Ρολάν Μπαρτ...».
 
 Η αλήθεια, όμως, που βρίσκεται; Αποτελεί όντως το ποδόσφαιρο κοινωνικό ναρκωτικό και μέσο προπαγάνδας ή παραπέμπει ευθέως στην αρχέγονη χαρά του παιχνιδιού και την επιθυμία για συμμετοχή σε ένα σύνολο που μοιράζεται κοινούς στόχους και οράματα, συνεγείροντας πολλάκις ακόμη και κολοσσούς του πνεύματος;
Όπως επισημαίνει ο Γάλλος εθνολόγος Κριστιάν Μπρομπερζέ υπάρχουν κάποια δεδομένα που συνηγορούν στην πρώτη εκδοχή, (την εποχή του Μουσολίνι οι επιτυχίες της εθνικής Ιταλίας στα Μουντιάλ του 1934 και 1938 παρουσιάστηκαν ως απόδειξη της ανωτερότητας του φασισμού, βιομήχανοι και επιχειρηματίες σταθεροποιούν την εξουσία τους ως πρόεδροι ομάδων), προσθέτει όμως ότι το επιχείρημα που θεωρεί το άθλημα μέσο προς όφελος αποκλειστικά των κρατών ή των ισχυρών βρίσκει το αντίθετό του σε πολύ περισσότερες περιπτώσεις: η ενοποιητική δύναμη του ποδοσφαίρου στη βορειοευρωπαϊκή εργατική τάξη είναι γνωστή ήδη από το 1880.
Το Παγκόσμιο Κύπελλο του Μεξικό (1986) γύρισε μπούμερανγκ στην κυβέρνηση, καθώς ο κόσμος φώναζε «θέλουμε φασόλια, όχι γκολ» και οι οπαδοί της Μαρσέιγ συνθηματολογούν για τους υπόλοιπους Γάλλους «είναι άχρωμοι, είμαστε πολύχρωμοι».
 
Το δεύτερο ερώτημα αφορά στο κατά πόσο είναι αληθές ότι το ποδόσφαιρο απευθύνεται στον μικρόκοσμο και σε ανθρώπους με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο;
Η εγκεφαλική αλαζονεία εναντίον του λαϊκού αθλήματος και θεάματος, ακυρώνεται στην πράξη από την ταύτιση των ανθρώπων του πνεύματος με τη μυστηριακή, εν τέλει, φύση του αθλήματος, καθώς συγγραφείς, ποιητές, σκηνοθέτες, συνθέτες, επιστήμονες εξυμνούν μέσω μέρους του έργου ή των πεπραγμένων τους την καθολικότητα του σπορ: οι Αλμπέρ Καμύ (συγγραφέας, εκτός των υπολοίπων, του δοκιμίου "Εγκώμιον ποδοσφαίρου") και Σάμουελ Μπέκετ υπήρξαν τερματοφύλακες ομάδων Β΄ και Γ΄ εθνικής κατηγορίας, ενώ ο Χούλιο Κορτάσαρ διετέλεσε κεντρικός κυνηγός.

Ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε περιγράφει σε ποίημά του πως «... η τροχιά της μπάλας δείχνει στους παίκτες τον τόπο ενός καινούργιου ονείρου...», και ότι αυτοί για να τη φτάσουν «γίνονται χορευτές», ενώ ο Μανουέλ Βάσκεθ Μονταλμπάν συνέγραψε το μυθιστόρημα "Ο σέντερ φορ δολοφονήθηκε το σούρουπο" και "Ποδόσφαιρο: Μια θρησκεία σε αναζήτηση θεού".
Στο δεύτερο έργο του, που είναι μια συλλογή από δοκίμια, ο συγγραφέας εκτιμά ότι το άθλημα γιγαντώθηκε ως φαινόμενο στο σημερινό βαθμό του επειδή επιλέχτηκε από τις δημοκρατίες του 20ου αιώνα για να είναι η "νέα αφήγηση", που θα κάλυπτε το κενό που δημιούργησε η κατάρρευση των "μεγάλων αφηγήσεων".
Ο Φερνάντο Αρραμπάλ αποκαλεί τον Ερίκ Καντονά «μοναχικό και ποιητή, βάρβαρο και φιλόσοφο», ενώ για να τονίσει την καθολικότητα του αθλήματος ο Μπρομπερζέ σημειώνει ότι «η ΦΙΦΑ έχει περισσότερα κράτη-μέλη από τον Ο.Η.Ε.».
«Το ποδόσφαιρο είναι μια μεταφορά της ζωής» είχε πει ο Ζαν Πολ Σαρτρ, «η ζωή είναι μια μεταφορά του ποδοσφαίρου» αντέτεινε ο φιλόσοφος Σέρτζιο Τζιβόνε. Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο, τέλος, στο βιβλίο του "Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου" προσεγγίζει το άθλημα ποιητική διάθεση και σε κάθε περίπτωση ως μια ιστορία απαλλαγμένη από σκοπό.
 
Οι… "χούλιγκανς" του πνεύματος
Ακραιφνής φίλος του Παναθηναϊκού ο καθηγητής Κλασσικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και συγγραφέας Γιώργης Γιατρομανωλάκης αποτελεί απτό παράδειγμα πνευματικού ανθρώπου που εκστασιάζεται όταν ενωθεί στην εξέδρα με τους υπόλοιπους ομοϊδεάτες του. Με μια απλή και κατανοητή ανάλυση, ο κ. Γιατρομανωλάκης επιχειρεί να απαντήσει στο γιατί το ποδόσφαιρο ξεσηκώνει από παιδιά μέχρι ηλικιωμένους και από εργάτες έως Νομπελίστες.

«Το DNA του φιλάθλου υπάρχει σε όλους, άρα ούτε οι άνθρωποι του πνεύματος μπορούν να εξαιρεθούν. Πιστεύω δε ότι τα συναισθήματα του οπαδού είναι τα καθαρότερα που μπορούν να υπάρξουν, αφού ούτε οι θρησκευόμενοι, ούτε οι ερωτευμένοι, ούτε -φυσικά- οι οπαδοί των πολιτικών κομμάτων, έχουν τόσο άδολα, καθαρά και αμόλυντα συναισθήματα» εξηγεί μιλώντας στο ΑΠΕ. «Τα παιδιά που ουρλιάζουν στα κάγκελα δεν υποκρίνονται, αλλά εκφράζουν αυτό που είναι ή αυτό που θα ήθελαν να είναι. Στην έντονη αγάπη για μια ομάδα, ακόμα και στο χουλιγκανισμό, δεν υφίστανται γκρίζες ζώνες.

Στις κερκίδες επικρατεί πλήρης αταξισμός, δεν υπάρχουν μορφωμένοι και αμόρφωτοι, πλούσιοι και φτωχοί, αλλά μόνο η αλληλεγγύη μεταξύ των συμπαθούντων την ομάδα. Οι ρόλοι είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένοι: εμείς και οι άλλοι, οι φίλοι και οι εχθροί. Η απώτατη ηδονή είναι να νικάς εσύ και να χάνει ο αντίπαλος. Όταν σε διαλύει ο ορκισμένος εχθρός σου επέρχεται το πλήρες ηθικό, πνευματικό και ηθικό καταβαράθρωμα, και αντιστρόφως. Στο μυαλό των οπαδών μετατοπίζονται όλες οι χαμένες και προδομένες ιστορίες της ζωής τους, είτε αφορούν τη θρησκεία, είτε την πολιτική, σε ένα χώρο σαφέστατα καθαρότερο από άποψη συναισθήματος. Ο οπαδός θεωρεί λοιπόν ότι σε αυτό το χώρο μπορεί να πιστέψει χωρίς να προδοθεί. Οι ποδοσφαιριστές μεταγράφονται, οι οπαδοί ποτέ».
 
Οι αρχαίοι Έλληνες, άραγε, τι γνώμη θα είχαν για το ποδόσφαιρο, αν το είχαν γνωρίσει; «Αν το ήξεραν θα είχαν γράψει ύμνους» απαντά χωρίς περιστροφές ο κ. Γιατρομανωλάκης.
«Μαζί με τους "Ολυμπιόνικους" και τους "Πυθιόνικούς" του, ο Πίνδαρος θα μπορούσε να έχει γράψει μεγαλειώδεις ύμνους για κάποια ομάδα, από τη Θήβα παραδείγματος χάριν. Να προσθέσω, επίσης, ότι στην προσπάθειά τους να εκφραστούν, πολλές φορές οι οπαδοί επικαλούνται το Θείο. Ο τάδε παίκτης είναι "Θεός", ο δείνα "Μάγος". Πρόκειται για πολύ σημαντικό στοιχείο που, ενδεχομένως, θα πρέπει να απασχολήσει και την εκκλησία».
 
 "Γενηθήτω η... μπάλα"
Στο κείμενο που επιγράφεται "Βίβλος Ευρωπαίων" (από τη σειρά κειμένων που τιτλοφορείται "Συνταγή για την κουλτούρα"), ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης ανατρέχει χιουμοριστικά στη Γένεση, στην προσπάθειά του να αναζητήσει την προέλευση του αθλήματος. «... Και είπε ο Κύριος. Όλα καλά. Να τυπωθούν ως έχουν, μικρέ μου Γιόχαν Γουτεμβέργιε. Και ξαφνικά, ενώ ετοιμαζόταν να αναπαυθεί, έσυρε φωνή: Ξεχάσαμε, είπε, το καλύτερο. Να γίνει μια μπάλα πέτσινη, θεά στρογγυλή, να κλωτσάει ο κόσμος... Και εγεννήθη το αθάνατο τριφύλλι, η Πανάθα και παρακάτω οι απαίσιοι κόκκινοι γαύροι. Η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Αρσεναλ, η Μίλαν και η Γιουβέντους, η Δυναμό Κιέβου, η Μπάγιερν Μονάχου, ο Αγιαξ, η Μπάρτσα, η Μονακό και ο Ερυθρός Αστέρας. Θα κάνω, είπε, και την ΠΑΟΚάρα, έτσι για χαβαλέ στην Τούμπα με τους γαύρους. Δημιούργησε το Τσάμπιονς Λιγκ, το Κύπελλο Ουέφα και το Κύπελλο Κυπελλούχων. Άνοιξε την τηλεόραση και είδε το πρώτο ημίχρονο. Προτού τον πάρει ο ύπνος, κατάκοπο και ζαλισμένο».
 
Η νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι
Στο αντίθετο οπαδικό άκρο κινείται ο συγγραφέας Διονύσης Χαριτόπουλος. «Ξέρετε, στη λέξη χούλιγκανς μπορείτε να παραλείψετε τα εισαγωγικά» απαντάει όταν τον ρωτάμε αν συμφωνεί με τον τίτλο. «Εγώ είμαι οπαδός του Ολυμπιακού, όχι φίλαθλος» ξεκαθαρίζει τη θέση του. «Άκου φίλαθλος! Όπως μια φορά που με πήρε τηλέφωνο ένας δημοσιογράφος στη διάρκεια ενός Μουντιάλ και με ρώτησε αν βλέπω τους αγώνες. Του απάντησα "όχι. Παίζει ο Ολυμπιακός; Γιατί να τους δω;". Μου λέει "Μα δεν θέλετε να δείτε τη Βραζιλία;". Του λέω "όχι, είναι η Βραζιλία καλύτερη από τον Ολυμπιακό;".
Συγγραφέας της συλλογής διηγημάτων "Τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι", ο Διονύσης Χαριτόπουλος παρουσιάζει παραστατικά μέσα από αυτή το κλίμα της εποχής στη δεκαετία του 1960. «... Ο Ολυμπιακός συνεχίζει ακάθεκτος για την κατάκτηση του δεύτερου πρωταθλήματος, όμως οι "εθνοσωτήρες" του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου δεν μπορούν να ανεχτούν για μεγάλο χρονικό διάστημα στον πάγκο της ομάδας του Πειραιά τον "κόκκινο" προπονητή. Ο κομμουνιστής Μαγυάρος είναι ενοχλητικός στα πρωτοπαλίκαρα της Χούντας.
Kι ενώ το καλοκαίρι του ΄67 -είχε προηγηθεί ο δεύτερος σερί τίτλος- βρίσκεται σε εξέλιξη το σίριαλ της ανανέωσης της άδειας παραμονής του στην Ελλάδα, το χτύπημα έρχεται από εκεί που δεν το περιμένει κανένας. Ο Θρύλος ταξιδεύει για αγώνες προετοιμασίας στον Καναδά τον Αύγουστο, χωρίς να τον συνοδεύουν ο Μπούκοβι και ο Λάντος. Δεν τους εκδόθηκε βίζα και υπεύθυνοι, λένε αυτοί που θέλουν να συγκαλύψουν τα γεγονότα, είναι οι αρμόδιοι του καναδικού προξενείου. Η αλήθεια βέβαια απέχει έτη φωτός. Στην πραγματικότητα ο πόλεμος φθοράς μόλις ξεκινούσε...».
 
 Όπως επισημαίνει ο Διονύσης Χαριτόπουλος «εκεί, στις κερκίδες των γηπέδων, συναντιούνται άνθρωποι διαφόρων κοινωνικών τάξεων, κύρια όμως άνθρωποι από τις λαϊκές τάξεις, για να σπάσουν τη μοναξιά τους, να ξαναβρούν τη χαμένη τους κοινωνικότητα, να ξεχάσουν τις έγνοιες και τα προβλήματά τους, κάνοντας χιούμορ και σατιρίζοντας τον αντίπαλο, ενώ στις ακραίες περιπτώσεις δεν λείπει ο τσακωμός και η βία».
 
Οι σελίδες ενός ΠΑΟΚτσή
Στις "Σελίδες από την ποδοσφαιρική αυτοβιογραφία μου" (περιοδικό Τέταρτο, τεύχος 15, Ιούλιος 1986), ο αείμνηστος Μανόλης Αναγνωστάκης θυμάται: «... από το γήπεδο φεύγαμε τελευταίοι στους τελευταίους, περιμένοντας έξω από τα αποδυτήρια να βγουν πλυμένοι, με τη μπριγιαντίνη στο μαλλί και κοστουμαρισμένοι οι παίκτες, έτοιμοι για τη βραδινή τσάρκα με τις γκόμενες, που κι αυτές περιμέναν απέξω - να τους δούμε ακόμη μια φορά από πολύ κοντά, ν΄ ακούσουμε το καλαμπούρι τους ή το γαμοσταυρίδι τους, να τους χαϊδέψουμε την πλάτη, να έχουμε να λέμε, ύστερα, αργά τη νύχτα, καθισμένοι στα σκαλάκια της Παναγίας των Χαλκέων, ο ένας στον άλλον, τα κατορθώματά του: "Εγώ απόψε, ρε παιδιά, μα το Θεό, άγγιξα τη φανέλα του Κλεάνθη του Βικελίδη". Εκείνο τον καιρό ήμουνα βαμμένος ΠΑΟΚτζής, θεριό ανήμερο, άλλωστε ήτανε και η χρυσή εποχή για τον ΠΑΟΚ. (Αργότερα, ο Μανόλης Αναγνωστάκης έγινε οπαδός του Απόλλωνα Αθηνών)...».
 
Το ποδόσφαιρο πηγή έμπνευσης
 
Αναζητώντας το ερέθισμα που ωθεί τον λογοτέχνη να δημιουργήσει, ο ποιητής Μίμης Σουλιώτης (οπαδός του Ηρακλή και της εθνικής Ιταλίας) φρονεί ότι ο τριπλός συνδυασμός οπτικής, ακουστικής και κινήσεως αποτελεί το βασικό αίτιο που συνεγείρει τον επίδοξο συγγραφέα. «Το ποδόσφαιρο είναι ταυτόχρονα θέαμα και ακρόαμα, και γίνεται με χορογραφία ανεπανάληπτη κάθε φορά.
Το ποδόσφαιρο συνδέεται με το χορό που είναι ο άμεσος πρόγονος της ποίησης» δηλώνει στο ΑΠΕ και προσθέτει:
«Επίσης, ιδιαίτερα σημαντική είναι η ακουστική πλευρά.
Ένας ποιητής που θέλγεται από το ποδόσφαιρο, έχει θελχθεί σε μεγάλο βαθμό από αυτήν. Υπάρχει μια εκπληκτική πρόσμιξη θεάματος και ακροάματος η οποία συμπληρώνεται ιδανικά από το κοινό που αποτελεί ένα συντονισμένο ακροατήριο, ενώ συνυπάρχει και το δραματικό στοιχείο του χορικού, το οποίο έχει τον δικό του ρόλο: παρεμβάλλεται, επιβεβαιώνει και προτρέπει.
Εννοώ τον κόσμο τη στιγμή που φωνάζει ένα σύνθημα ή ένα όνομα για να τονώσει, να επιβεβαιώσει ή να επιβραβεύσει τον ποδοσφαιριστή».
 
Ο Νάσος Βαγενάς (υπήρξε ποδοσφαιριστής της Ελπίδας Δράμας και του Εθνικού Πειραιώς, ενώ διετέλεσε διεθνής με την Εθνική Νέων), μας εξηγεί γιατί θεωρεί το ποδόσφαιρο ως το κορυφαίο άθλημα, δίνοντας ταυτόχρονα τη δική του απάντηση για την παγκόσμια αταξική αποδοχή του:
«... το ποδόσφαιρο είναι όλα τα αθλήματα μαζί τελούμενα την ίδια χρονική στιγμή, ή - για να γίνω παραστατικότερος - ένα είδος δεκάθλου εν συγχρονία. Η διαφορά του από το δέκαθλο, αλλά και από τα άλλα ομαδικά αθλήματα, είναι ότι απαιτεί περισσότερη ευφυΐα.
Μπορεί κανείς να είναι παγκόσμιος πρωταθλητής σε ένα ή περισσότερα αγωνίσματα και να είναι διανοητικά ηλίθιος. Όμως ο μεγάλος ποδοσφαιριστής, ακόμη κι όταν είναι αγράμματος, είναι άνθρωπος υψηλών αντιληπτικών ικανοτήτων. Είναι απολύτως βέβαιο, λόγου χάριν, ότι ο δείκτης ευφυΐας του Ρομάριο ή του Σαβέφσκι, αν είχε μετρηθεί (δεν γνωρίζω το μορφωτικό τους επίπεδο), θα είχε βρεθεί κατά πολύ υψηλότερος από εκείνον πολλών καθηγητών πανεπιστημίου...
Το ποδόσφαιρο είναι τέχνη, μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες μορφές όρχησης, με τον ίδιο τρόπο που και ο χορός είναι άθλημα. Ένα καλό ποδοσφαιρικό παιχνίδι είναι ταυτόσημο και με ένα καλά δομημένο μυθιστόρημα και, στις πλέον συναρπαστικές στιγμές του, με ένα εξαίρετο δραματικό ή και επικό ποίημα...».
 
Οι... διεθνείς επιρροές
Εκτός των εγχώριων συλλογικών προτιμήσεων, αρκετοί από τους Έλληνες λογοτέχνες εμπνεύστηκαν από το διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα. Στο πρώτο ποίημα της συλλογής "Βάρβαρες ωδές" ο Νάσος Βαγενάς γράφει ότι «... ο χρόνος παίζει άνετα στο δέμα μου / όπως η Άρσεναλ σε βρεγμένο γήπεδο / σκοράροντας ασταμάτητα». Όπως επισημαίνει ο ποιητής, προλαμβάνοντας αυτούς που θα σπεύσουν να παρατηρήσουν ότι οι στίχοι είναι ποιητικά ανολοκλήρωτοι, «... θα αντέλεγα πως είναι προφανές ότι δεν ευτύχησαν να δουν την Άρσεναλ να αγωνίζεται υπό βροχή»!
 
Εντυπωσιασμένος από την απόδοση της Ιταλίας σε ένα παιχνίδι εναντίον της Αγγλίας, ο φανατικός υποστηρικτής της squadra azzurra, Μίμης Σουλιώτης, έγραψε το "Φόρτσα Ιτάλια":
«Αμα σου λέω: συρτό παιχνίδι η Σκουάντρα / ενάντια στις μπαλαρίνες της Αγγλίας, / οι βασιλόφρονοι εγγλέζοι / βαράγαν μελό σέντρες, πάσχιζαν / για τρικυμίες στα ιταλικά καρρέ - / οι χαφ χαφιεδίζαν μάταια / έξω από την περιοχή του Τζοφ.... Ο μόνος, ιλ σόλο, ο μοναδικός εγγλέζος / που θα απαθανατιστεί στην ποίησή μου / είταν ο αέναα ωκύπους Κίνγκαμ. / - Γι΄ αυτόν, ναι. Οι υπόλοιποι / πελαγοδρομούσαν στο γρασίδι / τζαρτζάροντας τη Σκουάντρα, / γιατί δεν ξέραν πως αυτή / είταν η Αγγλία των ονείρων τους.»
 
 Θαυμαστής του Γιόχαν Κρόϊφ και της υπόλοιπης παρέας που συνέθεσε τον μεγάλο Αίαντα της δεκαετίας του 1970 ο Μανόλης Αναγνωστάκης, απότισε τον δικό του φόρο τιμής στους "Ιπτάμενους Ολλανδούς" γράφοντας το δοκίμιο "Άγιαξ για πάντα" (εφημερίδα Αυγή, 28.10.1984): «... Εραστές της μπάλας όλου του κόσμου παραμερίστε.
Περνά η Μεγάλη Κυρία των γηπέδων (αυτή Η πραγματική Κυρία κι όχι οι ψιμυθιωμένες εταίρες των πολυεθνικών), περνά ο Μεγάλος Άγιαξ... Ό,τι υπήρξε πριν από τον Άγιαξ -το συνειδητοποιήσαμε ξαφνικά- υπήρξε η προϊστορία του ποδοσφαίρου. Μετά τον Άγιαξ φάνηκε πως υποχρεωτικά πια άνοιγε η ιστορία... Θα μας θυμίσει πάλι κανείς την έμπνευση, τη γοητεία του απρόοπτου, τον αυθορμητισμό που γίνεται σοφία και τη σοφία που φαντάζει σαν αυθορμητισμός, το ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να είναι το πιο μοντέρνο χορογραφικό έργο Τέχνης, όπως μας απέδειξαν και μας το δίδαξαν οι νέοι Νιζίνσκυ της δεκαετίας του 70; Βίβα, για πάντα, ΑΓΙΑΞ».
 
Ο συγκλονιστικός αγώνας Βραζιλίας - Ιταλίας, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, οιστρηλάτησε τον Μίμη Σουλιώτη να συνθέσει το "ΒΡΑΖΙΛΙΑ - ΙΤΑΛΙΑ 2-3": «... Στον κρίσιμο αγώνα με τη Βραζιλία, / των υπεράνω εθνών και κρατικών συνόρων / είταν γεγονός η σχισμένη φανέλα του Ζίκο, / αλλά υπόψη, / υπήρξε και ο κλοτσημένος COLLOVATI, / παιχτάρα πολλών μεγαβάτ...
... Και: Αντονιόνι Ρόσσι Γκρατσιάνι και ο πολύπους CONTI / γονάτισαν τη Βραζιλία· ο παπούς Τζοφ / τη σκέπασε με πάχνες αποκρούσεων. / Σ΄ αυτό (ακριβέστερα: σ΄ εκείνο) το παιχνίδι / ούτε στιγμή δεν βράδυνε η μπάλα, / είταν μέσα στο μαγνητικό πεδίο (ή ποδείο;) συνέχεια, / ποδηγετημένη. Ο Πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας / Σάντρο Περτίνι, πετάχτηκε από τον καναπέ / φίλησε την μικρή οθόνη της Πρεσβείας και φώναξε / ότι χρίζει τον Τζοφ, ιππότη / (τήρησε την υπόσχεση μετά το Μουντιάλ)...».
 
Ακόμη, ο Μάνος Χατζιδάκις έγραψε το "Αιώνιο πάθος - μπαλλάντα για τον Τζωρτζ Μπεστ", ο Ηλίας Λάγιος τη "Μπαλάντα στον απερχόμενο ντριπλέρ του καιρού τούτου" για τον Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Δημήτρης Χουλιαράκης τη "Σουπέργκα", ο Νίκος Χουλιαράς "Αυτά τα παιδιά οι Βραζιλιάνοι" και ο Βασίλης Καλαμαράς τον "Ροζέ Μιλά του Νίκου Καρούζου".
 
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Στην παρούσα έρευνα χρησιμοποιήθηκαν και στοιχεία από τα βιβλία «Αρχίζει το ματς» του Γιάννη Παππά, «Εντός και εκτός έδρας» του Γιώργου Μαρκόπουλου, «Ποδόσφαιρο: Σύμβολα, αξίες, φίλαθλοι» του Κριστιάν Μπρομπερζέ, καθώς και από το περιοδικό «Διαβάζω» (τεύχος 508).
 

Αθήνα, Ελλάδα 16/02/2011
(ΑΠΕ-ΜΠΕ, του Παναγιώτη Κουμάνταρου)

http://acadimies.gr/site/article.php?aid=1968&cid=19

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Ωραίο άρθρο, τεκμηριωμένο και καλογραμμένο.

[RASTA]

...για τους πρόσφυγες

http://www.efsyn.gr/arthro/minyma-apo-gipedo-ton-anogeion-gia-toys-prosfyges

[GIWRGIS]

http://www.gazzetta.gr/football/article/1119007/koreo-poy-espase-kardies-vid-pic

[pastakis]

Η viral αντιναζιστική εξέδρα της Legia δυστυχώς δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνεται
Οι οπαδοί της Legia είναι γνωστοί για τις ακροδεξιές τους απόψεις

http://luben.tv/abaluben/123996

[ayuto1966]

Γενικως εχουνε θεματακι εκει στην Πολωνια...

[ΛΑΜΙΑ FANS]

Ο Ολυμπιακός, ο Μαρινάκης και η Χρυσή Αυγή


Ο Έλληνας σκηνοθέτης και φίλαθλος του Ολυμπιακού Τάσος Αλευράς, δημιουργός του ποδοσφαιρικού ντοκιμαντέρ «What Politica – A non political football story» παραχώρησε συνέντευξη στο γαλλικό περιοδικό So Foot στην οποία μιλά για Ολυμπιακό, Μαρινάκη, Χρυσή Αυγή και πολλά ακόμα.

Το ποδοσφαιρικό ντοκιμαντέρ του Τάσου Αλευρά «What Politica - a non politica football story» μπορεί να μην έγινε ιδιαίτερα γνωστό στα μέρη μας, αλλά συζητήθηκε έντονα στο ποδοσφαιρικό κινηματογραφικό φεστιβάλ La Lucarce που διεξήχθη από τις 11 ως τις 14 Μαΐου στο Παρίσι.

Όπως αναγράφεται αναλυτικά στην ιστοσελίδα του κινηματογραφικού φεστιβάλ το οποίο παρακολούθησαν χιλιάδες σινεφίλ: «το ντοκιμαντέρ εστιάζει στις σχέσεις ανάμεσα στο ποδόσφαιρο και την πολιτική μέσω μιας από τις δημοφιλέστερες ομάδες της Ελλάδας, τον Ολυμπιακό.

Με έναν πρόεδρο που έχει πολλαπλούς ρόλους (ιδιοκτήτης της ομάδας, επιχειρηματίας, πρόεδρος της λίγκας, αντιπρόεδρος της ομοσπονδίας, δημοτικός σύμβουλος), έναν αντιπρόεδρο ο οποίος εξελέγη Δήμαρχος Πειραιά και με ένα γκρουπ ultras που έχουν συνδεθεί με ένα νεο-ναζιστικό κόμμα, αυτό το ντοκιμαντέρ μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε τις πολλαπλές συγκρούσεις συμφερόντων που υπάρχουν στον Ολυμπιακό και τις πολλές σχέσεις του με την τοπική πολιτική».

Με αφορμή το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, ένα από τα δημοφιλέστερα μηνιαία γαλλικά περιοδικά (So Foot), με πωλήσεις κοντά στις 100.000 κάθε μήνα, φιλοξένησε στην ιστοσελίδα του μία συνέντευξη με τον δημιουργό Τάσο Αλευρά, η οποία - ανεξάρτητα από το γεγονός ότι αποτελούν προσωπικές θέσεις και είναι αδύνατον να υιοθετηθούν τέτοιες καταγγελίες χωρίς αποδείξεις - προκαλεί αίσθηση από τις απαντήσεις του Έλληνα δημιουργού, όπως δημοσιεύτηκε σήμερα (04/09) στο γαλλικό μέσο.

- Τάσο από που προέρχεσαι και τι έκανες πριν ασχοληθείς με την δημιουργία του συγκεκριμένου φιλμ;

«Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη στην οποία επέστρεψα μετά από κάποια χρόνια στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα για να κάνεις ένα φιλμ πρέπει να κάνεις και μία άλλη ξεχωριστή δουλειά για να μπορέσεις να ζήσεις. Εργάζομαι παράλληλα λοιπόν σε διάφορες εταιρίες κινηματογραφικών παραγωγών, αλλά και σε διάφορες σχολές, όπου εισάγω τους μαθητές στις έννοιες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με την βοήθεια επιλεγμένων ταινιών».

- Πώς έγινες οπαδός του Ολυμπιακού;

«Δεν ξέρω ακριβώς. Πιστεύω ότι κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει τι τον ώθησε να επιλέξει μία συγκεκριμένη ομάδα. Είναι κάτι ενστικτώδες, σε συνδυασμό με την ψυχή και την καρδιά σου. Πιστεύω ότι πρώτα γεννιέται η αγάπη για μία ομάδα και μετά προσπαθείς να καταλάβεις γιατί συμβαίνει αυτό. Για μένα ο Ολυμπιακός είχε τέσσερις παίκτες πολύ πάνω από τον μέσο όρο (που με σημάδεψαν). Τον Τζιοβάνι, τον μεγαλύτερο παίκτη που είχαμε ποτέ, τον Ριβάλντο, τον Κριστιάν Καρεμπέ και τον Γιάγια Τουρέ».

- Γενικά, οι οπαδοί χαίρονται, όταν βλέπουν την ομάδα τους να κερδίζει. Εσύ γιατί επέλεξες να ερευνήσεις τα πράγματα που γίνονται στο παρασκήνιο και να φτιάξεις ένα τέτοιο φιλμ;

«Αν το εκλάβει κανείς από την οπτική ματιά ενός οπαδού, τότε ναι, έτσι είναι τα πράγματα. Ωστόσο, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι οπαδοί που δεν ικανοποιούνται μόνο από τις νίκες, αλλά εκλαμβάνουν το ποδόσφαιρο και ως ένα κοινωνιολογικό φαινόμενο με πολιτικές προεκτάσεις. Όλα όσα συνέβαιναν στον περίγυρο του συλλόγου δεν μου άρεσαν καθόλου. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να χάσεις την πίστη και το πάθος σου για την ομάδα που υποστηρίζεις για λόγους που δεν σχετίζονται αποκλειστικά με το ποδόσφαιρο. Ήμουν απόλυτα ενήμερος για αυτά που συνέβαιναν και αυτή η ιστορία που μετέτρεψε τους Ultras από Νο Politica, σε... Super Politica ήταν μία εξαιρετική ιστορία που έπρεπε να ανεβεί στην σκηνή».

- Τι ήταν αυτό που σε ενόχλησε συγκεκριμένα;

«Οι φήμες ότι η Χρυσή Αυγή προσπαθούσε να εισχωρήσει στην κερκίδα. Παρακολουθούσα ένα εκτός έδρας παιχνίδι του Ολυμπιακούστην έδρα του Ατρόμητου στην Αθήνα, μία ομάδα που οι οπαδοί της είναι γνωστοί για τις αντιφασιστικές τους πεποιθήσεις. Ακριβώς δίπλα μου, στην κερκίδα των φιλοξενουμένων υπήρχαν καμιά 20αριά τύποι με καπελάκια και T-shirt της Χρυσής Αυγής! Οι οπαδοί του Ατρομήτου ξαφνικά άρχισαν να φωνάζουν ένα σύνθημα του οποίου οι στίχοι ήταν ως εξής: «φασίστες, φασίστες θα σας κρεμάσουμε». Δεν αισθάνθηκα άνετα και το κυριότερο ήταν πως αισθάνθηκα ότι βρίσκομαι στην λάθος πλευρά»

- Ο Τζιμπρίλ Σισέ είχε δηλώσει ότι αποφάσισε να εγκαταλείψει τον Παναθηναϊκό την ημέρα που ένας διαιτητής του είπε κατά την διάρκεια μιας αναμέτρησης πως η ομάδα του ότι κι αν έκανε δεν επρόκειτο να πάρει το πρωτάθλημα. Αυτή είναι η αλήθεια του ελληνικού ποδοσφαίρου σήμερα;

«Υπάρχει μία πολύ διάσημη φράση που ήρθε από το στόμα ενός παλιού ιδιοκτήτη του Αιγάλεω στις αρχές του αιώνα που διανύουμε. Αυτός λοιπόν είχε πιαστεί να λέει σε έναν διαιτητή: «Το Αιγάλεω και ο Ολυμπακός να κερδίζουν και οι άλλοι να πάνε να γ@@@@θουν». Υπάρχει ένας διαρκής πόλεμος ανάμεσα στους ιδιοκτήτες των ομάδων για τον έλεγχο των διαιτητών, των σπονσόρων κτλ. Δεν θα ήθελα πραγματικά να είμαι μέρος αυτού του κόσμου, ακόμα και ως σχολιαστής».

- Τι θέλεις να πεις με αυτό;

«Η κατάσταση ανάμεσα σε όλους τους προέδρους είναι πολύ περίπλοκη. Υπάρχουν τέσσερις βασικοί πρωταγωνιστές: Ο Μαρινάκης που είναι ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού, ο Μελισσανίδης της ΑΕΚ, ο Αλαφούζος του Παναθηναϊκού και τέλος ο Σαββίδης του ΠΑΟΚ. Ο καθένας έχει στην κατοχή του τα δικά του media και επομένως μπορεί να επηρεάσει τους ανθρώπους στις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Μέσω της ποδοσφαιρικής ομάδας μπορούν να προσελκύσουν κόσμο στο δικό τους πρίσμα και τελικά να μεγαλώσουν την οικονομική τους δύναμη, επενδύοντας για παράδειγμα στο real estate. Αυτή η κατάσταση έγινε ένας πόλεμος εξουσίας. Κάλιστα μπορεί να σκεφτεί κάποιος πως ορισμένοι είναι πολύ κοντά στην ομοσπονδία και μπορούν να προσπαθήσουν να κερδίσουν τα παιχνίδια εκτός αγωνιστικών χώρων. Προσωπικά, θέλω να τα αγνοήσω όλα αυτά και να μην είμαι μέρος τους. Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα πάντα ήταν συνδεδεμένο με τις επιχειρήσεις ή την πολιτική. Τώρα που το σκέφτομαι, ακόμα και και η ίδια η επίσημη εταιρία αθλητικών στοιχημάτων στην Ελλάδα ανήκει στον πρόεδρο της ΑΕΚ».

- Έχει τόση δύναμη ο Μαρινάκης ώστε να μπορεί να επηρεάζει την τελική κατάταξη του πρωταθλήματος;

«Είναι ένας από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στην Ελλάδα. Διαχειρίζεται επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο και έχει θέση στο δημοτικό συμβούλιο του Πειραιά. Δεν ξέρω ακριβώς αν επηρεάζει την τελική κατάταξη του πρωταθλήματος, αλλά αν το προσπαθεί δεν είναι ο μόνος».

- Η Θύρα 7 που κατηγορείται από τους αντιπάλους της ότι βρίσκεται κοντά στην «Χρυσή Αυγή» υποστηρίζει πολιτικά τον Μαρινάκη μόνο επειδή είναι πρόεδρος του Ολυμπιακού;

«Προφανώς και δεν είναι η ολότητα της Θύρας 7 που στηρίζει τον Μαρινάκη. Είναι μία μειονότητα, η οποία όμως έχει τον απόλυτο έλεγχο σε οτιδήποτε συμβαίνει στις εξέδρες και η οποία βρίσκεται πάρα πολύ κοντά σε αυτόν ακόμα και σήμερα. Πολλά νεαρά παιδιά πηγαίνουν στο γήπεδο και είναι πολύ εύκολο να τους επηρεάσεις, επειδή δεν έχουν ανεπτυγμένη ακόμα την κριτική σκέψη για να διαφοροποιηθούν. Αυτό με φοβίζει. Για παράδειγμα, σε ένα ματς ανάμεσα στην Ελλάδα και την Βοσνία στο «Καραϊσκάκης» παιδιά 15 ετών είχαν κρεμάσει ένα πανό γεμάτο μίσος το οποίο έγραφε στα σερβικά: «Μαχαίρι, σίδερο, Σρεμπρένιτσα».

- Ποια είναι η άμεση επίδραση κατά τη γνώμη σου της φιλίας ανάμεσα στην Θύρα 7 και τους Σέρβους οπαδούς του Ερυθρού Αστέρα;

«Είναι προφανής. Δεν μπορείς να κάνεις το παραμικρό χωρίς την έγκριση της Θύρας 7 στο «Καραϊσκάκη» ακόμα κι αν μιλάμε για ένα παιχνίδι της Εθνικής ομάδας».

- Είναι αλήθεια πως κάποια μέλη της αποτελούν μία… πολιτοφυλακή που βρίσκεται στην υπηρεσία του Μαρινάκη, όπως καταγγέλλει ο πρώην Δήμαρχος Πειραιά;

«Κατά την διάρκεια των εκλογών, ο Μαραινάκης τριγυρνούσε με… γορίλες από τη Θύρα 7. Ωστόσο, δεν ξέρω αν δούλευαν για αυτόν ή τι είδους δουλειά εξυπηρετούσαν. Γνωρίζουν το σύστημα. Ίσως κάποια πράγματα μοιάζουν αυτονόητα, αλλά τίποτα δεν μπορεί να αποδειχθεί. Ο πρώην Δήμαρχος του Πειραιά μπορεί να λέει ότι θέλει, αλλά δεν έχει καμία απόδειξη. Πολύ απλά μπορεί να είναι οι κατηγορίες ενός απερχόμενου Δημάρχου που… χαλάστηκε».

- Τι έχει να κερδίσει ο Μαρινάκης από το γεγονός ότι πρόσφατα έγινε ιδιοκτήτης της Νότιγχαμ Φόρεστ;

«Προσπαθεί να διευρύνει τον κύκλο εργασιών του και να μεγαλώσει την φήμη του στην Αγγλία. Εξάλλου, νομίζω ότι ήδη είναι εγκατεστημένος στην Αγγλία. Ποιος ήξερε τον Αμπράμοβιτς προτού γίνει ιδιοκτήτης της Τσέλσι; Υπάρχει μία αστεία συνέντευξη του Μαρινάκη, στην οποία ερωτάται για την σχέση του με την Νότιγχαμ Φόρεστ. Απάντησε λοιπόν ότι ήταν μία πολύ μεγάλη ομάδα όταν ήταν νέος, κάτι που είναι αληθές, και πως από τότε ήταν πολύ δεμένος μαζί της».

- Εσύ συνεχίζεις να πηγαίνεις στο γήπεδο;

«Όπως σου είπα, μεγάλωσα και έζησα στη Θεσσαλονίκη τον περισσότερο καιρό, επομένως παρακολουθούσα μόνο τα εκτός έδρας παιχνίδια που διεξάγονταν όχι πολύ μακριά από την πόλη μου. Είχα κάποιες καλές στιγμές στις εξέδρες της Θύρας 7, αλλά δυστυχώς δεν πηγαίνω πια εκεί. Είναι αναπόφευκτο, μα είναι μία προσωπική απόφαση».

- Πως επηρέασε το πάθος σου αυτή η έρευνα;

«Όταν πηγαίνω στο γήπεδο, χοροπηδάω, τραγουδάω, ζω το παιχνίδι. Ωστόσο έχασα αυτό το πάθος. Είμαι πάντα σε εγρήγορση όταν παίζει ο Ολυμπιακός, περιμένω πότε θα ξεκινήσει το ματς στην τηλεόραση και πάντα ανυπομονώ όταν έρχονται νέοι παίκτες, αλλά όλα τα υπόλοιπα δεν με ενδιαφέρουν πια».

- Προσπάθησε κάποιος να σε μπλοκάρει ή να σε απειλήσει κατά την διάρκεια ή μετά την δουλειά σου;

«Να με μπλοκάρει, ναι, πραγματικά. Ο Δήμαρχος του Πειραιά δεν ήθελε να μου μιλήσει, η υπηρεσία των δημοσίων σχέσεων του Ολυμπιακού επίσης δεν ήθελε να ασχοληθεί. Είναι λογικό και έξυπνο. Κανείς δεν νοιάζεται για έναν μικρό ανεξάρτητο σκηνοθέτη. Με μία συνέντευξη του Δημάρχου Πειραιά ή από μέλη του Ολυμπιακού, το ντοκιμαντέρ μου θα μπορούσε να έχει μία εντελώς άλλη υπόσταση και προφανώς αυτό δεν θα ήταν προς συμφέρον τους. Δεν έλαβα απειλές, αν και δέχθηκα κάποια τηλεφωνήματα από νούμερα με απόκρυψη που μου έλεγαν ότι θα με γ@….ουν, αλλά αυτά με έκαναν να γελάω. Αν το καλοσκεφτείς, πρέπει να ήταν τίποτα 15χρονα που διασκέδαζαν με αυτόν τον τρόπο».

- Στο ντοκιμαντέρ συνομιλείς με δύο εξέχοντα μέλη της Θύρας 7 που αρνούνται τη σύνδεση και δείχνουν ειλικρινείς. Μήπως τα λένε όλα αυτά εξαιτίας του Ολυμπιακού;

«Πρέπει να ξέρεις ότι μου παραχώρησαν την συνέντευξη μετά από άδεια που δόθηκε από τον Ολυμπιακό. Η Θύρα 7 είναι πολύ κοντά στο κλαμπ. Μπορώ να δεχθώ ότι οι οι οπαδοί του Ολυμπιακού είναι ειλικρινά απολιτίκ. Αυτή τουλάχιστον είναι η περίπτωση των δύο οπαδών που μου μίλησαν. Ωστόσο, όταν γίνεται αναφορά για την ομάδα τους, τότε γίνονται τυφλοί. Είναι εκνευριστικό. Πως γίνεται να αγνοείς πράγματα, όταν τα βλέπεις να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια σου; Για μένα οι οπαδοί πρέπει να είναι ανεξάρτητοι και να έχουν κριτική σκέψη σε ότι αφορά την κατεύθυνση τους κι όχι να ακολουθούν οποιεσδήποτε αποφάσεις άλλων».

- Παρακολουθεί από κοντά κι άλλες αθλητικές δραστηριότητες του κλαμπ;

«Φυσικά! Λατρεύω το μπάσκετ, όπου έχουμε μία σούπερ ομάδα που πηγαίνει πολύ τακτικά στους τελικούς της Ευρωλίγκας. Στην Ελλάδα όλοι οι σύλλογοι έχουν ομάδα σε όλα τα σπορ, αλλά με διαφορετικούς προέδρους. Η ομάδα του βόλεϊ του Ολυμπιακού διοικείται για παράδειγμα από τη Θύρα 7! Είναι κάτι καλό αυτό».

- Έχεις άλλα πλάνα και για άλλα ποδοσφαιρικά ντοκιμαντέρ;

«Θα ήθελα να κάνω περισσότερα πράγματα γύρω από τον κόσμο του ποδοσφαίρου, διότι λατρεύω την πολιτική και την κοινωνιολογική του διάσταση, αλλά είμαι κουρασμένος διότι είναι απίστευτα πολύπλοκο να διεισδύσεις σε αυτό τον κόσμο εκτός αν είσαι χρηματοδότης του. Σίγουρα πάντως όχι αν είσαι σκηνοθέτης. Προς το παρόν εργάζομαι σε ένα άλλο αρρωστημένο τομέα της ελληνικής κοινωνίας. Την σχέση ανάμεση της πολιτικής και της ορθόδοξης εκκλησίας. Αλλά δεν μπορώ να πω τίποτα περισσότερο για αυτό προς το παρόν».

από Sdna.gr

[RASTA]

.....παραπάνω από απλό παιχνίδι

http://www.aixmi.gr/index.php/matwmenhkyriakh-podosfairo/

[chilly]

.....παραπάνω από απλό παιχνίδι

http://www.aixmi.gr/index.php/matwmenhkyriakh-podosfairo/

σε συνέχεια του προηγούμενου. Ένα ωραίο βιβλιαράκι: