Μόνοι ήρωες οι 14 ποδοσφαιριστές μας που διαχειρίστηκαν, όπως μπορούσαν, αυτό που βίωναν.
Και γι' αυτό και στο τέλος πήραν το θερμό χειροκρότημα από όσους υγιείς της θύρας 9 υπάρχουμε σε αυτό το γήπεδο !
Όλα τα υπόλοιπα έχουν ειπωθεί. Θα μείνω σε αυτό που αναφέρει ο Pablo, μιας ειδικά αυτή τη βδομάδα και γι' αυτό το ματς ξεροστάλιασα από Τετάρτη ως Σάββατο στο Πανηπειρωτικό παρακολουθώντας παίχτες-προπονητές, συνομιλώντας μαζί τους και παίρνοντας όλο το κλίμα. Ξέρω πολύ καλά ΚΑΙ την προσπάθειά τους αλλά ΚΑΙ πώς νιώθουν σήμερα. Στο μερίδιο που μου αναλογεί η ευθύνη, εγώ θα τους ζητήσω συγνώμη για το χθεσινό.
Όποιος νομίζει ότι θα μπορούσε να μπει χθες στο γήπεδο και να παίξει με διαφορετική ψυχολογία από τη δική τους, με κρεμασμένα πίσω από τον πάγκο μας όλα αυτά τα δίποδα ζώα, ας πάει να αυτοπροταθεί.
Κατά τα άλλα ντροπή και σίχαμα για:
- Μια ΠΑΕ, ένα Πρόεδρο και 3-4 ΝΤΕΝΕΚΕΔΕΣ που παριστάνουν καθημερινά τους υπαλλήλους μιας ολοκληρωτικά μπουρδελοποιημένης κι ανοργάνωτης ΠΑΕ. Όχι ένα ματς σαν το χθεσινό δεν μπορούν να διαχειριστούν, αλλά ούτε κοπή βασιλόπιτας να οργανώσουν.
- Μια αστυνομία η οποία προφανώς ΔΕΝ είναι ανίκανη, αλλά πάντοτε ακολουθεί εντολές κι αναλόγως είναι πρόθυμη ή απρόθυμη.
- Την στρατιά των ΟΥΓΚΑΝΩΝ του γαύρου του βορρά, με τις μαστουρωμένες κωλόφατσες που πλημμύρισαν χθες την πόλη μας. Πολλοί εξ αυτών κυκλοφορούσαν και με καρτελάκια ΠΑΕ ΠΑΟΚ στο λαιμό, ως λοχαγοί και λοχίες του στρατού του Ρώσου μαφιόζου. Όσο κι αν το περίμενες, δε μπορεί να μη σου ανακατεύεται το στομάχι όταν το βλέπεις από κοντά.
Δεν έχω ξανανιώσει πιο άσχημα στο γήπεδο απ' ότι χθες βλέποντας συνΠΑΣολέδες να έρχονται προς τη μεριά της Θύρας 3 όπου έχω το διαρκείας μου, αναζητώντας θέση (ή καλύτερα καταφύγιο), διωκόμενοι μέσα στο ίδιο τους το σπίτι και χωρίς να έχουν καμία στήριξη από την διοίκηση της ομάδας.
Παρότι στιγμιαία το ένιωσα, προσωπικά από το γήπεδο δεν έφυγα και δεν θα το κάνω ΠΟΤΕ. Αυτούς που φοράνε στο γήπεδο τη φανέλα της ομάδας ΜΟΥ, αλλά και το γήπεδό ΜΟΥ, δεν θα τους/το εγκαταλείψω ποτέ στην τύχη τους/το και στις διαθέσεις κανενός.
Αυτά προς το παρόν, γιατί παρά τα 150km που οδήγησα μετά τον αγώνα για να φύγω από την πόλη και να ξανάρθω τα μεσάνυχτα μη μπορώντας να αντέξω αυτό που γινόταν, δεν έχω καταφέρει να φτάσω ακόμα στην ψυχική κατάσταση να βγάλω σημαντικότερα συμπεράσματα.