Συμφωνώ απολύτως με PASas.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη. Το θέμα του ρυθμού. Είμαστε ομάδα που βασίζεται στο transition, πολλώ δε μάλλον για να βρούμε χώρους στην αντίπαλη περιοχή, όπου σημειωτέον κατά βάση απειλούμε μόνο με τον σεντερ φορ μας. Οι υπόλοιποί μας ΔΕΝ...
Όταν λοιπόν κάθε λίγο, μα κάθε λίγο, το παιγνίδι διακόπτεται με τον τρόπο που το διέκοπταν οι εμετειακοί, ΔΕΝ βρίσκουμε ρυθμό και ΔΕΝ κουράζονται οι αντίπαλοι κυνηγώντας στην άμυνα, ενώ έχουν μόνιμα επτά - οκτώ παίκτες τους στην περιοχή τους, και πάντα τρεις γύρω από τον Πέδρο (δείτε τις φάσεις). Οι σέντρες των πλαινών μας φαίνονταν, και ήταν τις περισσότερες φορές, τόσο κακές επειδή γίνονταν σε στάση, και όχι στο transition. Με χαλασμένα το μυαλό και την ψυχολογία τους, προσπαθούσαν με περισσότερα φάλτσα και δύναμη να τις δυσκολέψουν για την αντίπαλη άμυνα, αλλά αυτό ποτέ δεν "βγήκε" - και πως να "βγεί" όταν οι αντίπαλοι δεν χρειάστηκε να τρέξουν αριστερά - δεξιά ή να αφήσουν χώρους κενούς. Πότε (κάποιες λίγες φορές) με φάουλ - η θεμιτή ποδοσφαιρικά λύση - και σχεδόν κάθε λίγα λεπτά με πεσίματα στο χόρτο και καθυστερήσεις - η αθέμιστη τακτική - κατάφεραν όχι να πάρουν το βαθμό, γιατί αυτό θα συνέβαινε μόνο αν παιζόταν ποδόσφαιρο, αλλά, για πρώτη φορά, να μας κάνουν να σιχαθούμε το (συγκεκριμένο) ποδοσφαιρικό μας Σάββατο - και ας μην χάσαμε, άλλωστε δεν ήταν η πρώτη ισοπαλία μας στους Ζωσιμάδες, φέτος.
Ο μόνος που θα μπορούσε να δώσει λύση σε αυτή τη δυσφήμιση του αθλήματος και να βοηθήσει να παιχτεί ποδόσφαιρο, ήταν ο διαιτητής,
αλλά πάνω που ξεκίνησα να γράφω σοβαρά δεν θα το γυρίσω τώρα στα κρύα ανέκδοτα...