«Δεν είμαι άγιος, είναι αλήθεια. Βγαίνω κάθε βράδυ και ξενυχτάω, μα δεν μπορώ να το δω σαν δουλειά, παίζω μπάλα για να διασκεδάσω»
Μια τέτοια μέρα του 1958 γεννήθηκε στο Ελ Σαλβαδόρ ο "καλύτερος παίκτης για τον οποίο δεν έχεις ακούσει ποτέ".
Χόρχε “Μάχικο” Γκονζάλες: ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς (αν δεν τον έπαιρνε ο ύπνος)
Ο Τζορτζ Μπεστ είχε πει πως αν ο ίδιος ήταν άσχημος κανείς δεν θα γνώριζε τον Πελέ. Πώς εξηγείται όμως ότι γνωρίζουμε τον Μαραντόνα παρότι ο Χόρχε «Μάχικο (= Μαγικός)» Γκονζάλες, ο άνθρωπος που «είχε στα πόδια την επιδεξιότητα που ο Θεός μας έδωσε στα χέρια» και που θα μπορούσε να γίνει ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στον κόσμο, ήταν πολύ άσχημος; Ο ίδιος ο Ντιέγκο πάντως γνώριζε τον Μάχικο. «Όταν βλέπαμε τις ντρίπλες του λέγαμε ότι ήταν μοναδικός. Θέλαμε να τον μιμηθούμε, προσπαθούσαμε, λέγαμε ‘Ρε συ, είδες το γκολ του Μάχικο;’ και όταν δοκιμάζαμε να κάνουμε τα ίδια σπάγαμε τα μούτρα μας. Ένας μόνο άνθρωπος μπορεί να κάνει μαγικά με τα πόδια του και τον λένε Μάχικο Γκονζάλες» είπε λοιπόν ο Ντιέγκο τριάντα ένα χρόνια πριν, και τα υπόλοιπα είναι περιττά. Στην πραγματικότητα υπάρχουν μερικά ακόμη που θα πούμε, όπως για παράδειγμα ότι ο θαυμασμός του Μαραντόνα ήταν τόσος που προσπάθησε να παίξει στην ίδια ομάδα με τον Γκονζάλες και τα κατάφερε το καλοκαίρι του 1984 στη Νέα Υόρκη, όταν οι πορείες τους, για χρόνια παράλληλες, συναντήθηκαν για λίγο.
Πριν συμβεί αυτό, οι δυο παίκτες βρέθηκαν στο Μουντιάλ της Ισπανίας το καλοκαίρι του 1982. Ο ένας με την παγκόσμια πρωταθλήτρια Αργεντινή, ο άλλος με το Ελ Σαλβαδόρ, την ομάδα που έσπασε όλα τα ρεκόρ χάνοντας 10-1 από την Ουγγαρία –κι αυτό το ένα, της ντροπής, θα είναι και το μοναδικό γκολ που θα πετύχουν στη διοργάνωση. Μέσα σε αυτήν την καταστροφή, με την ομάδα μιας χώρας που ζούσε τον πέμπτο χρόνο ενός εμφυλίου πολέμου, ο Μάχικο Γκονζάλες θα ξεχωρίσει με την απίστευτη τεχνική του, με την ταχύτητά του, με την ευκολία του στα πάντα. Μετά το Μουντιάλ ο Ντιέγκο θα πάει, ως γνωστόν, στην Μπάρτσα. Ο Μάχικο γίνεται κι αυτός μεταγραφικός στόχος μεγάλων ισπανικών συλλόγων αλλά και της Παρί Σεν Ζερμέν. Ήταν ήδη γνωστός στους ρέκτες του λατινοαμερικάνικου ποδοσφαίρου, κυρίως από τα προκριματικά του Μουντιάλ, όταν εντυπωσίαζε στην εκτός έδρας νίκη κόντρα στο Μεξικό, αλλά κι από την κάπως έξαλλη ζωή του –κι ακόμη ο κόσμος δεν είχε δει τίποτε. Αυτό το τελευταίο έκανε την Ατλέτικο Μαδρίτης που τον ήθελε, να εγκαταλείψει την ιδέα κι ο Γκονζάλες κατέληξε για 130.000 δολάρια στην Κάδιθ, στην δεύτερη κατηγορία της Ισπανίας.
Την πρώτη χρονιά στην Ανδαλουσία θα βάλει 15 γκολ, θα ανεβάσει την ομάδα κατηγορία, θα γνωρίσει όλα τα κλαμπ της πόλης, θα κάνει πράγματα και θάματα ( ειδικότητά του η ντρίπλα “culebrita macheteada” ή “ουρά της αγελάδας” ή, για όσους δεν είναι από το Ελ Σαλβαδόρ, “elastica”) , θα γίνει και θα παραμείνει μέχρι σήμερα το μεγαλύτερο είδωλο του γηπέδου Ραμόν ντε Καράντσα. Εκεί θα αποχτήσει το παρατσούκλι «Μαγικός», καθώς μέχρι τότε ήταν γνωστός απλώς ως «Μάγος», «El Mago». Η λογικότερη εξήγηση γι΄αυτήν την αλλαγή είναι ότι στην Ανδαλουσία το «El Mago» ήταν ήδη ρεζερβέ για για κάποιον συνάδελφό του Μάχικο, που μελλοντικά θα έκανε κι αυτός μαγικά με την ίδια ευκολία που εμείς θα βάλουμε να πιούμε ένα ποτήρι νερό.
Αναδαλουσιανό swag: ο Μάχικο με τον Χουάν Χοσέ
Στο Κάδιθ θα αποκτήσει οριστικά κι αυτό το παρουσιαστικό, κάτι ανάμεσα σε τελειωμένο τζάνκι και βετεράνο της Προοδευτικής. Ένοχοι, η αγάπη του για τη νύχτα («χωρίς αυτήν η μέρα δεν είναι τόσο ωραία» είπε πρόσφατα), για τις γυναίκες και το ποτό, ο κολλητός του και σύντροφός του στα ξενύχτια Καμαρόν ντε λα Ίσλα (θρύλος του φλαμένκο) και μια κάπως γλεντζέδικη προσέγγιση για το ποδόσφαιρο: «Δεν είμαι άγιος, είναι αλήθεια. Βγαίνω κάθε βράδυ και ξενυχτάω, μα δεν μπορώ να το δω σαν δουλειά, παίζω μπάλα για να διασκεδάσω».
Συνέχισε να διασκεδάζει και στην πρώτη κατηγορία, και εννοούμε και μέσα στο γήπεδο, όταν τέλος πάντων ξυπνούσε εγκαίρως για να πάει να παίξει –στις προπονήσεις πάντως πήγαινε όλο και σπανιότερα, κατά περιόδους και καθόλου, παρόλο που η διοίκηση είχε επιφορτίσει υπάλληλο να περνάει να τον ξυπνάει.
&feature=emb_title
Για κείνη την πρώτη του χρονιά στην μεγάλη κατηγορία κυκλοφορούν διάφορες ιστορίες, που ακόμη και να μην είναι αλήθεια θα άξιζε να είναι: ότι αποκοιμήθηκε όρθιος ακουμπώντας το κεφάλι του στον ώμο ενός συμπαίκτη μέχρι να χτυπηθεί ένα κόρνερ, ότι σε ένα ματς με την Ατλέτικο έφτασε στο γήπεδο μεθυσμένος και κοιμήθηκε στο μασάζ αφήνοντας την ομάδα του να αρχίσει το ματς με δέκα παίκτες, ότι μια μέρα πρόλαβε μόνο το δεύτερο ημίχρονο με την Μπάρτσα (κοιμόταν), μπήκε στο 1-0 και ισοφάρισε με ένα μαραντονίσιο γκολ –αυτό σίγουρα συνέβη, έχουμε το βίντεο, αλλά αν προτιμάτε υπάρχει και μια εναλλακτική βερσιόν, αρκετά διαδεδομένη, ότι μπήκε στο 3-0, έβαλε δυο γκολ και μοίρασε δυο ασίστ. Γιατί όχι;
&feature=emb_title
Το καλοκαίρι του 1984, η Κάδιθ ξαναπέφτει, ο Μάχικο, ακόμη κι απροπόνητος, αγουροξυπνημένος και μεθυσμένος, βγαίνει τρίτος σκόρερ, κι ο Μαραντόνα πιέζει τον Μενότι να τον πάρουν στην Μπαρτσελόνα. Η ιδέα είναι να τον δοκιμάσουν σε μια περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Χόρχε χάνει το αεροπλάνο για τη Βαρκελώνη (ναι, τον πήρε ο ύπνος) και συναντά τους υπόλοιπους στη Νέα Υόρκη. Επιτέλους, ο Μαραντόνα κι ο Γκονζάλες θα παίξουν συμπαίκτες σε δυο ματς, με το 10 ο ένας, με το 11 και κατεβασμένες κάλτσες ο άλλος. Στο δεύτερο, κόντρα στη Φλουμινένσε, σε αυτό το αφιλόξενο και άχαρο γήπεδο των Giants στο Νιου Τζέρσι, θα συνδυαστούν αρμονικότατα και ο Γκονζάλες θα σκοράρει, για πρώτη και τελευταία φορά για την Μπαρτσελόνα.
Μετά τον αγώνα, στη συνέντευξη τύπου, ο Ντιέγκο θα του πλέξει το εγκώμιο. Το ίδιο βράδυ, στο ξενοδοχείο, θα υπάρξει συναγερμός για φωτιά, θα έρθει η πυροσβεστική, θα εκκενωθούν τα δωμάτια. Οι παίκτες της Μπαρτσελόνα μετριούνται, κάποιος λείπει: ο Μάχικο Γκονζάλες δεν άκουσε τον συναγερμό γιατί κοιμόταν μακάριος όλη τη νύχτα στην αγκαλιά μιας ιερόδουλης. Κάπου εκεί τελείωσε η προοπτική της μεταγραφής του. Το ματς κόντρα στη Φλουμινινένσε θα είναι και το τελευταίο του Μαραντόνα με την Μπαρτσελόνα πριν φύγει για τη Νάπολι (άρα, το άδοξο τελευταίο του γκολ θα είναι στη διαδικασία των πέναλτι που θα κρίνουν τη τρίτη θέση σε ένα τουρνουά τεσσάρων ομάδων).
Την επόμενη σεζόν, ο Μάχικο, την ώρα που ο Μαραντόνα θα οργώνει τα ιταλικά γήπεδα, θα μαραζώνει άπραγος στην Ισπανία. Μένει μερικούς μήνες χωρίς να παίζει γιατί αρνήθηκε να πάρει μεταγραφή, μετά θα πάει για έξι μήνες στη Βαγιαδολίδ, όπου θα παίξει μόλις εννιά ματς, θα πάθει κατάθλιψη (του απαγόρεψαν κάθε νυχτερινή έξοδο), δεν θα βρει γιατριά παρά τον ψυχολόγο και τον βελονιστή (!) που προσέλαβε η διοίκηση για να τον κουράρουν, και θα επιστρέψει τελικά κατά παλλαϊκή απαίτηση στο Κάδιθ. Θα πληρώνεται 700 δολάρια για κάθε ματς που παίζει. Δεν είναι ακόμη ούτε 28 χρονών. Τα επόμενα χρόνια θα κρύβεται τις νύχτες στις καμπίνες των ντισκ τζόκεϊ για να μην τον βρει η διοίκηση, θα κατηγορηθεί για βιασμό, θα φτάσει κοντά σε μια μεταγραφή στην Αταλάντα (η ιδέα δεν του άρεσε) κλπ. Στο γήπεδο θα είναι πολύ λιγότερο παραγωγικός αλλά θα εξακολουθεί να βάζει πανέμορφα γκολ:
&feature=emb_title
Το 1991 γυρίζει στο Ελ Σαλβαδόρ, στην ομάδα στην οποία αναδείχθηκε, την FSA της Σάντα Άνα, και, τι ειρωνεία! Ο άνθρωπoς που έμοιαζε πενηντάρης από τα 25, κρέμασε τα παπούτσια του στα 42 του, την ίδια πάνω κάτω εποχή που ο Ντιέγκο Μαραντόνα πήγαινε για αποτοξίνωση στην Κούβα. Ξεκίνησε μια διστακτική καριέρα προπονητή στο Χιούστον, αλλά η αδυναμία του να φτάνει εγκαίρως στις δικές του προπονήσεις δεν αντιμετωπίστηκε με κατανόηση.
Το 2004 το Εθνικό Στάδιο του Ελ Σαλβαδόρ ονομάστηκε “Στάδιο Χόρχε Μάχικο Γκονζάλες”. Ο ίδιος ο Μάχικο παίζει πού και πού μπαλίτσα με τους φίλους του και μοιάζει να κρατιέται καλά.
sombrero.gr
