Δεν θέλω να πω τίποτα απόψε για το ματς και την κολοσσιαία τσαπού στο Γαύρο. Ούτε για την ευκαιρία που είχαμε να του ρίξουμε πεντάρα και μετά να βγάλουμε μπλουζάκι...
Δεν θέλω να γκρινιάξω για το χαμένο δεύτερο γύρο, για την αδιαφορία του Χοντρού προς την ενίσχυση της ομάδας και όχι της τσέπης του, για τους 3.000 Παοκτζήδες που μας κατέβασε.
Θέλω, προσωρινά, να ξεχάσω όλα τα κακώς κείμενα μιας χρονιάς, που δυστυχώς για όσους σκέφτονται αισιόδοξα ήταν απολύτως αποτυχημένη.
Στο τρίτο γκολ κάθισα στο βρεγμένο καθισματάκι. Είχα την ανάγκη να σκεφτώ πέντε πράγματα. Γιατί πάω/πάμε γήπεδο; Γιατί δεν έγινα ακόμη άνθρωπος της ηλικίας μου και είμαι έτοιμος να τσακωθώ ακόμη με όποιον με προκαλέσει; Τι στόχο έχει αυτή η ομάδα; Τι στόχους έχω για εκείνη και πως μπορεί να μου βελτιώσει τη ζωή μου, αν μπορεί βέβαια...
Όλα αυτά σκεφτόμουν και μου πέρναγαν σκέψεις από τη Β΄ από τη Γ΄, από τα ξύλα και τα κυνηγητά στα Γιάννινα, από τα τρεξίματα σε Νίκαια, Κορυδαλλό, Λάρισα, από ένα επεισοδιακό ματς με τον Ακράτητο, τέτοια εποχή του 2003.
Τόσα χρόνια, τόσα όνειρα, τόσες εκδρομές, τόση προσπάθεια. Ο καθένας μας έβαλε το λιθαράκι του. Άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο. Τι έχουμε καταφέρει όλα αυτά τα 25-6 χρόνια που εγώ τουλάχιστον θυμάμαι και πηγαίνω σχεδόν ανελλιπώς γήπεδο;
Τα απολύτως απαραίτητα. Τίποτα άλλο. Καταφέραμε να βάλουμε την ομάδα στον ποδοσφαιρικό χάρτη, εκεί όπου είχε μπει θριαμβευτικά τη δεκαετία του ΄70 και βγήκε γρήγορα, υποχωρώντας στην πίεση των "μεγάλων", της διοικητικής ανημποριάς της και μιας βαθιάς επαρχιωτικής αντίληψης για τα πράγματα που ακόμη υπάρχει στη μικρή μας πόλη και δεν λέει να φύγει παρά τα βήματα που γίναν προς τα μπρος.
Που μπορούμε όμως να φτάσουμε; Υπάρχει ταβάνι; Αυτή η ομάδα ειδικά στα Γιάννινα μπορεί τα πάντα. Μπορεί να γίνει το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό αφήγημα της Ελλάδος και ο τρίτος ποδοσφαιρικός πόλος. Μπορεί να ξεπεράσει τα ασφυκτικά όρια της μικρής μας περιφέρειας και της ακόμη πιο μικρής μας πόλης.
Υπάρχει δυναμική, που δυστυχώς δεν εκφράζεται και δεν συμμετέχει. Χρέος μας είναι να απελευθερώσουμε αυτή τη δυναμική που μπορεί να σπρώξει την ομάδα ακόμη ψηλότερα.
Όλα ξεκινάνε από τη διοίκηση. Αν ποτέ αποκτήσουμε ποτέ μια διορατική διοίκηση, χωρίς επαρχιωτισμό και σύνδρομα μικρής ομάδας, αυτό το όνειρο μπορεί να επιτευχθεί.
Κοιτάω που ήμασταν πριν 15 χρόνια. Κοιτάω που ήμαστε τώρα. Όλα μα όλα μπορούν να γίνουν!
Mpakoulieros τέλειο το ποστάρισμά σου. Κρατάω την τελευταία σου πρόταση και κάνω την απλή ερώτηση:
ΠΟΣΟ ΜΑΛΑΚΕΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ;Γιατί πετάξατε μια χρονιά που ήταν στα μέτρα σας και μας γεμίσατε πίκρα και ξενέρωμα;
Κερδίσατε για πλάκα τον γαύρο και χάσατε από όλα τα σκούπρα του πρωταθλήματος.....
Και βέβαια η δήλωση του Θέμη ότι του χρόνου πάνε για
Ευρώπη θα έπρεπε να ισχύει από φέτος και
για όλα τα χρόνια που θα ακολουθήσουν.
Ως ΠΑΣ δεν θα πρέπει να τίθεται στόχος χαμηλότερος της 5ης θέσης κάθε χρόνο.
Η επαρχιώτικη αντίληψη του φτωχού συγγενή πρέπει να εξαφανιστεί και χρέος του προέδρου είναι να βοηθήσει στην απελευθέρωση της δυναμικής της ομάδας όπως πολύ εύστοχα αναφέρεις, γιατί μόνο με επιτυχίες (καλώς ή κακώς) μεγαλώνει μια ομάδα.
Και ο δικός μας ΠΑΣ έχει όλες τις προϋποθέσεις να γράψει ιστορία....