GREEN PASS ΚΑΙ ΛΟΙΠΕΣ ΜΠΑΝΤΑΛΟΜΑΡΕΣ"Λέω ό,τι βλέπω κι όλοι με κοιτάνε ύποπτα", ΛΕΞ
Αν δεχτούμε τις απόψεις των ειδικών περί του sars-cov2, τότε η επικινδυνότητα και η αντιμετώπιση αυτού απ' τη μια, και τα ανάλογα μέτρα απ' την άλλη, θα έπρεπε να έχουν καθολικό χαρακτήρα και να μην τροποποιούνται ανάλογα με τον φορέα ή τον τόπο διοργάνωσης της εκάστοτε δραστηριότητας/εκδήλωσης. Δηλαδή, θα περίμενε κανείς, κάθε μαζική ψυχαγωγική εκδήλωση να βρίσκεται εντός του ίδιου πλαισίου περιορισμών και “ελευθεριών”. Περιμέναμε ένα ολόκληρο καλοκαίρι για να ελέγξουμε εάν αυτό τηρήθηκε ή όχι, εδώ στη δικιά μας γωνιά, διότι ήδη από το περυσινό καλοκαίρι είχε διαφανεί πως οι κερκίδες των γηπέδων θα αντιμετωπιζόταν διαφορετικά από της κερκίδες του Ηρωδείου, φερ' ειπείν.
Τί είδαμε, λοιπόν; Βαπτίσεις και γάμους παρουσία ανώτερων πολιτειακών αξιωματούχων δίχως αστυνομική όχληση. Πολυπληθείς γιορτές στο Μέτσοβο με τη συμμετοχή του αιώνιου πασά της Ηπείρου. Θεατρικές παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης, οργανωμένες από την εκεί δημοτική αρχή και την περιφέρεια, δίχως να πέφτει καρφίτσα. Μουσικές συναυλίες στο θέατρο του Φρόντζου, με διοργανωτές γνωστούς γιαννιώτες επιχειρηματίες και σπόνσορα τη δεξιά εφημερίδα της πόλης, με τον κόσμο να ακουμπάει ώμο-ώμο. Είδαμε, τέλος, τριήμερες συναυλίες του πνευματικού κέντρου στην πλατεία Μαβίλη με αμέτρητο κόσμο να ξεφαντώνει και την αστυνομία σε ρόλο ρυθμιστή της κίνησης για να περνάνε τα κιτς ρετάλια της τοπικής μουσικής σκηνής επάνω σε καρότσα. Με τέτοιες “αντικοινωνικές συμπεριφορές” θα περίμενε κανείς να δει ένα πρωτοσέλιδο καταγγελίας, ένα πύρινο ποστάρισμα, μια αποκαλυπτική φωτογραφία ή έστω ένα δεικτικό άρθρο στον τοπικό τύπο, που θα ούρλιαζε για τις εκατόμβες νεκρών που -θεωρητικά...- επρόκειτο να ακολουθήσουν. Κι όμως! Απόλυτη μούγγα... Οι δημοσιογράφοι της πόλης δεν είδαν, δεν άκουσαν.
Το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα εντάσσεται στις αρμοδιότητες του υφυπουργείου Αθλητισμού κι αυτό με τη σειρά του στο υπουργείου Πολιτισμού. Γιατί, λοιπόν, να ισχύουν δυο μέτρα και δυο σταθμά για ανοιχτές υπαίθριες εκδηλώσεις που εποπτεύονται από τον ίδιο θεσμό; Γιατί η είσοδος στο Ζωσιμάδες να απαιτεί πιστοποιήσεις και έγγραφα που δεν απαιτούνται αλλού; Τί το ιδιαίτερο έχουμε εμείς, που δεν έχει το κοινό των άλλων εκδηλώσεων; Μήπως κι αυτοί δε χορεύουν; Ή μήπως δεν τραγουδάνε τόσο δυνατά που από τον Φρόντζο ακούγονται στον Μώλο;
Δεν κάνουμε όλες αυτές τις αναφορές για να “μαλώσουμε” ή να επαναφέρουμε στην τάξη τους ρυθμιστές διότι δεν εφαρμόζουν όσα οι ίδιοι επιβάλλουν στους ρυθμιζόμενους. Δε βγάζουμε αυτή την ανακοίνωση για να περιοριστούν με κατασταλτικά μέτρα κι άλλοι, όπως πιεστήκανε οπαδοί του ΠΑΣ τον Μάρτιο στο Άλσος δεχόμενοι αστυνομική έφοδο με προτεταμένο όπλο. Δεν τοποθετούμαστε για να απωλέσουν και οι τελευταίοι την πρόσβαση στην ψυχαγωγία, όπως κι αν αυτοί την ορίζουν. Μιλάμε απ΄ την πλευρά μας για να αναδείξουμε την παράνοια των -ουδόλως ιατρικών- μέτρων περιορισμού, κάνοντας έκκληση στην κοινή λογική. Όση τελοσπάντων έχει απομείνει εκεί έξω.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι οπαδοί έχουν αντιμετωπιστεί από την κρατική εξουσία ως “πληθυσμός ενδιαφέροντος”. Πάνω μας έχουν εφαρμοστεί μέτρα που 19 μήνες τώρα αποδεικνύουν ότι το γήπεδο είναι εργαστήριο πειραμάτων. Η αγορά εισιτηρίων με ΑΜΚΑ ήταν η πρώτη απόπειρα να συνδεθεί μια δραστηριότητα με τα δεδομένα υγείας. Η απαγόρευση εισόδου σε μια πόλη με βάση τις πινακίδες του οχήματος ήταν μια πρόβα της απαγόρευσης μετακίνησης από νομό σε νομό. Το ίδιο και η απαγόρευση αγοράς εισιτηρίων εάν η ταυτότητά σου δεν είχε εκδοθεί στη σωστή πόλη. Η κάρτα φιλάθλου ήταν η προσπάθεια να διασυνδεθούν διάφορα πληροφοριακά συστήματα (από το ποινικό μητρώο μέχρι τις αγοραστικές προτιμήσεις στις συνεργαζόμενες με τις ΠΑΕ εταιρίες) ώστε να δομείται το ατομικό προφίλ του καθενός. Το ιδιώνυμο Ορφανού εισήγαγε τη διαφορετική -αυστηρότερη- ποινική μεταχείριση σε τόπους και χρόνους που αποφάσιζαν οι κρατικοί υπάλληλοι, σπάζοντας έτσι την καθολικότητα και την αναλογικότητα που προβλέπει το Σύνταγμα για κάθε νόμο σε όλα τα σημεία της επικράτειας. Όλα αυτά, την εποχή που λαμβάνανε χώρα, φαινότανε αστεία, ξεκούδουνα και ηλίθια. Σήμερα όμως; Κάποια από αυτά τα μέτρα εγκαταλείφθηκαν, κάποια ατόνησαν και ελάχιστα πάρθηκαν πίσω. Οι αντιστάσεις απέναντι τους όφειλαν να είναι μεγαλύτερες και πιο σθεναρές. Στα σίγουρα, όμως, χαρίσανε στα επιτελεία πολύτιμο πρωτόλειο υλικό και συμπεράσματα για τη μελλοντική πιθανή εφαρμογή τους σε μαζικό βαθμό. Ακόμη πιο σίγουρο είναι πως τίποτα δε θα είχε την αποδοχή να εφαρμοστεί στον “πληθυσμό ενδιαφέροντος”-οπαδοί εάν πρώτα δεν είχαμε λοιδωρηθεί και υποτιμηθεί ως τέτοιοι. Και σε αυτήν την αμαύρωση, πέραν από το δικό μας το ξερό κεφάλι, οι δημοσιογράφοι δεν κάνανε μούγγα...
Ξέρουμε πως η σχέση του οπαδού με την ομάδα είναι παθολογική. Ακριβώς εκεί ποντάρουνε όταν διπλασιάζουν τις τιμές σε ένα δυνατό ματς, όταν ζητάνε έξτρα 20ευρω στα ματς κυπέλλου για τους κατόχους διαρκείας, όταν μας ξεπουλάνε στα στημένα τους, όταν μετατρέπουν τις σημαίες σε σαβουρόπανα, όταν αλλάζουν το σήμα της ομάδας χάριν του μάρκετινγκ. Γνωρίζουν ότι θα γυρίσουμε! Ό,τι και να μας συμβεί, στοιχηματίζουν πως το συναίσθημα θα κυριαρχήσει της λογικής και πως η έλλειψη αγωνιστικής δράσης θα διαλύσει κάθε επιχείρημα ενάντια στην κυριλοποίηση των κερκίδων και στο σύστημα διαχωρισμών-“προνομίων” που εισάγει το green pass.
Είμαστε κι εμείς άνθρωποι με πάθη, απόχρωσης άσπρομπλε. Γι' αυτό και καταλαβαίνουμε το βάρος του εκβιασμού που δεχόμαστε. Γι’ αυτό και αντιλαμβανόμαστε πως την ευθύνη της διάλυσης των παρεών που βλέπουν τα ματς από κοινού στο ίδιο σημείο του γηπέδου για αμέτρητα χρόνια εκπορεύεται από τα πάνω, ως κρατική εντολή. Είμαστε, όμως, και άνθρωποι με κριτική ικανότητα και μνήμη. Οπότε, ας ακουστούμε κι εμείς. Ασχέτως της άποψης που έχει ο καθένας για τη φονικότητα του ιού και αδιάφορης της υποδοχής του απολαμβάνουν από τον καθένα μας τα απαγορευτικά μέτρα, είμαστε σε θέση να πιστοποιήσουμε ότι τα παραβιάσαμε συστηματικά και επαναλαμβανόμενα. Βγαίναμε έξω για graffity και αυτοκόλλητα όταν στους δρόμους είχε μόνο ΔΙΑδες, μαζευόμασταν στα σημεία μας όταν δεν επιτρεπότανε, μοιραζόμασταν τις ίδιες μπύρες και τις ίδιες φρίκες, οργανώσαμε δυο φορές τα γενέθλια του ΠΑΝΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ανυπομονώντας να βρεθούμε αγγαλιά για το σύνθημα και τη μυρωδιά του καπνογόνου και, τέλος, καλέσαμε όλη την πόλη -που ανταποκρίθηκε θεαματικά- να συνοδεύσει την ομάδα μας στον ημιτελικό εν μέσω lockdown. Για όλα αυτά δε δείξαμε, ούτε ζητήσαμε πιστοποιητικά υγειονομικής κατάστασης. Για όλα αυτά δε δείξαμε, ούτε ζητήσαμε green pass κι αλλές μπανταλομάρες. Για όλα αυτά δε διαχωρίσαμε τους συν-οπαδούς σε “καθαρούς” και “μιαρούς”. Γιατί να το κάνουμε τώρα;
Δεν είμαστε αυτοί που θα επιβάλλουν στους άλλους το τι θα πράξουν. Αυτό το κάνουν οι κρατικές αρχές. Εμείς μιλήσαμε κι αφήνουμε την απόφαση στην κρίση του καθενός...
Antinazi Pas Giannina – est.2006
17/09/21
πηγή:
https://www.facebook.com/ultrasioa/photos/a.438426069926793/1269079433528115/?type=3&theater
