Στις 9 Οκτωβρίου 2015 ο Γιούργκεν Κλοπ δίνει την πρώτη του συνέντευξη ως προπονητής της Λίβερπουλ.
Η ατάκα που έμεινε στον πολύ κόσμο ήταν πως είναι ο normal one, σε αντιπαράθεση του special one.
Εκείνη όμως που έμεινε χαραγμένη στους αληθινούς οπαδούς της ομάδας, ήταν πως θέλει να τους μετατρέψει from doubters to believers.
Μια ατάκα τόσο αυθεντική και τόσο κλεμμένη ταυτόχρονα. Κλεμμένη από ποιον?
Μα από τους ίδιους τους οπαδούς της νέας του ομάδας.
Δέκα και κάτι χρόνια πριν, το χειρότερο ρόστερ που κατέκτησε ποτέ το Τσάμπιονς Λιγκ, βρίσκεται να χάνει 3-0 στο ημίχρονο του τελικού στην Κωνσταντινούπολη.
Πως είναι δυνατόν στο β ημιχ να βγει ο Τζζιμάκος ο Τραορέ ο ίδιος, οι Στιβ Φίναν, Γέρζι Ντούντεκ, Μίλαν Μπάρος και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις και να γυρίσουν το ματς από την αρμάδα του Καρλίτο Αντσελότι και των Μαλντίνι, Κακά, Κρέσπο, Σεβτσένκα κτλ κτλ?
Στις κερκίδες του Ατατούρκ, 40000 οπαδοί των κόκκινων του Ράφα, υψώνουν τα κασκόλ τους και με όση ψυχή τους έχει μείνει, τραγουδάνε από τα κατάβαθα των εσώψυχών τους μια από τις πιο θρυλικές στιγμές του ύμνου της ομάδας.
Κάπου στο πέταλο, μια θεσσαλονικιά φωνή ακούγεται να λέει "Ρε πλάκα μας κάνουν?
Αν ήμασταν στην Τούμπα θα φωνάζαμε ΠΑΟΚ παίξε την μπάλα της ζωής σου αλλιώς θα σε γ....με εμείς οι οπαδοί σου.".
Η ίδια φωνή που όταν το ματς και τα πανηγύρια τελείωσαν, γύρισα να του δώσω το κασκόλ που του είχα δανειστεί επειδή είχα ξεχάσει το δικό μου στη Λάρισα, και τρεμάμενη με όση ελάχιστη δύναμη της είχε απομείνει από τις φωνές επί δυόμιση ώρες μου είπε "κράτα το ρε, σου αξίζει μετά από όλο αυτό".
Δεν του είχε μείνει τίποτα άλλο μέσα του πέρα από αγνή αγάπη για την ομάδα.
Τον είχε μετατρέψει η υπόλοιπη κερκίδα from doubter to believer Γιούργκεν μου, 10 χρόνια πριν το πεις εσύ.
Η πίστη λοιπόν είναι αυτή που μπορεί να κάνει αυτή την ομάδα να βγει νικήτρια στο Κίεβο.
Αν είμαστε καλύτεροι από τη Ρεάλ? Ουδόλως με απασχολεί.
Ξέρουμε τα προτερήματα και τα μειονεκτήματα της κάθε ομάδας και αν περιμένετε ποδοσφαιρική ανάλυση να πάτε να διαβάσετε άλλα άρθρα.
Στο κάτω κάτω η ιστορία της ομάδας μας έχει αποδείξει ότι δεν χρειαζόταν ποτέ να θεωρείται φαβορί.
Το 2005 ήταν το επιστέγασμα ενός συλλόγου που όταν για δύο περίπου δεκαετίες ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη, ποτέ δεν είχε το ακριβότερο ρόστερ, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στην ίδια τη χώρα της.
Από την πρώτη στιγμή της άφιξης του Κλοπ, τότε που μέσω ιντερνέτ προσπαθούσαμε να δούμε σε ποιο σημείο της Ευρώπης βρίσκεται το αεροπλάνο του (τέτοια τρέλα!!) μέχρι να προσγειωθεί, ο Γερμανός έδεσε με τον ψυχισμό αυτής της ομάδας.
Του το είχε πει άλλωστε λίγο καιρό πριν η γυναίκα του, όταν δεν έψαχνε για ομάδα μετά τη φυγή του από την Ντόρτμουντ "Γιούργκεν, ξέρεις πως αν έρθει η Λίβερπουλ δεν θα μπορέσεις να πεις όχι".
Δεν προσπάθησε να πάρει τους πιο ακριβούς ποδοσφαιριστές. Ήθελε αυτούς που του ταίριαζαν. Κάποιους του βρήκε στην ομάδα και κάποιους τους αγόρασε, ακριβά ή φτηνά ή πάμφθηνα.
Στο Κίεβο λοιπόν believers θα πρέπει να είναι:
Ο Κάριους, το 25χρονο μοντέλο από τη Γερμανία που ξέρει να κατεβάζει τα ρολά στο τέρμα τόσο καλά όσο η μάνα μου (καταπληκτική μαγείρισσα) φτιάχνει τα ρολά από κιμά
Ο Αλεξάντερ-Άρνολντ, ο έφηβος scouser που όταν ήρθε ο Κλοπ, δεν μπορούσε ακόμα να αγοράσει μόνο του αλκοόλ.
Ο άνθρωπος που στον προημιτελικό στο Άνφιλντ κατάπιε τον Young player of the year Leroy Sane, όπως εγώ καταπίνω τα ρολά από κιμά
Ο Σερ Άντυ ο Ρόμπερτσον ο Σκωτσέζος, ο πρώτος της γενιάς και του οίκου του, ο σιδερογέννητος, που τρέχει ακατάπαυστα και δεν κουράζεται ποτέ, ο άνθρωπος που κυνήγησε τη μπάλα στο 3-0 επί της Σίτι ως το Εδιμβούργο και πίσω.
Ο Ντέγιαν Λόβρεν, νομάδας γητευτής φιδιών και μπάλας, που με το φλογερό του βλέμμα την κατεύθυνε στο κεφάλι του και μόνο εκεί, για να γνωρίσει το Άνφιλντ ίσως την πιο επική ανατροπή στην ιστορία του κόντρα στην Ντόρτμουντ 2 χρόνια πριν.
Ο Βαν Ντάικ, ο πιο κουλ σέντερ μπακ από την εποχή που δεν υπήρχαν σέντερ μπακ.
Εκείνος που όταν ο δημοσιογράφος ανέφερε πως η Ρόμα έχει παράπονα από τον διαιτητή απάντησε αφοπλιστικά μένοντας στην ιστορία των αποφθεγμάτων του συλλόγου "who cares?"
Ο Χέντερσον που είδαμε να γυμνάζει τα μπράτσα του λίγο παραπάνω για να σηκώσει "the old big ears" που λένε και οι Άγγλοι για το Άγιο Δισκοπότηρο των συλλογικών διοργανώσεων. Εκείνος που είναι ικανός να βάζει τις φωνές ακόμα και στον εαυτό του στον καθρέφτη αν ξέφυγε έστω μια τρίχα από το ζελέ.
Ο boring boring Μίλνερ, που τον αγόρασες τζάμπα και όποτε ακουμπά την μπάλα όλο κάτι καλό γίνεται, ο άνθρωπος που έσπασε το ρεκόρ των περισσότερων ασίστ σε μια χρονιά στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Ο Βαινάλντουμ που μέχρι να αναρωτηθείς τι δουλειά κάνει στο γήπεδο, έχει κόψει τους αντίπαλους τέσσερις φορές έχοντας δημιουργήσει φάσεις για τρία τετατετ.
Ο "Oh Mane Mane", εβένινο άτι από τη Σενεγάλη, μετεμψύχωση Εουσέμπιο και Τζέσε Όουενς μαζί, ο μόνος άνθρωπος που σίγουρα θα σκοράρει στον τελικό, για το ποιοι άλλοι δεν ξέρουμε.
Ο Μπόμπι Φιρμίνο ή αλλιώς αστραπή.
Η ιστορία θα δείξει αν μπορείς να τον αποκαλέσεις έτσι για τη γρήγορη σκέψη του ή για τα πιο κάτασπρα δόντια στην ιστορία του αθλήματος. Μικρή η σημασία άλλωστε. Αυτός που ο Κλοπ σου δίνει την εντύπωση πως τον γουστάρει τόσο σαν παίκτη που θα μπορούσε να τον χρησιμοποιεί σε ομάδα του ως τα 50 του χρόνια.
Ο Σαλάχ Σαλάχ Σαλάχ running down the wing, the Egyptian King.
Ο άνθρωπος των ρεκόρ, των βραβείων, της καρδιάς μας.
Αυτοί και όποιος άλλος αγωνιστεί, που στο κάτω κάτω δεν έχει και καμία απολύτως σημασία, διότι όπως κάποτε διάσημα είπε ο υπογράφων σε εξέχων μέλος του σαιτ μας "Ρώτησαν ποτέ οι πρώτοι Χριστιανοί τον Χριστό ποιοι είναι οι 12 Απόστολοι για να πιστέψουν σε αυτόν? Έτσι δε ρωτάμε και εμείς ποιοι είναι οι έντεκα που παίζουν για να πιστέψουμε στον Κλοπ"
Believers θα πρέπει να είναι και όλος αυτός ο κόκκινος στρατός που όμοιο του δεν είχε ούτε η Σοβιετική Ένωση, που θα γεμίσει το Ολιμπίνσκι στο Κίεβο.
Όλοι αυτοί που θα πάνε εκεί και θα δώσουν όλο τους το είναι χωρίς να τους νοιάζει αν είμαστε αουτσάιντερς, ούτε αν νικήσουμε ή χάσουμε.
Μόνο να δουν τα Κόκκινα Βέλη του Γιούργκεν να δίνουν τα πάντα και να παίξουν όπως ξέρουν.
Όπως είδε η Σίτι επιθετικά για ένα ημίχρονο στο 3-0 αλλά και αμυντικά στο β ημιχ.
Όπως όλη η υφήλιος είδε την καλύτερη παράσταση όλων των εποχών σε ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ για 70 λεπτά στο Άνφιλντ με τη Ρόμα.
Believers θα είμαστε και όλοι εμείς που θα είμαστε καρφωμένοι στην τηλεόραση, βάζοντας το κασκόλ μας πάνω της, φορώντας τη φανέλα μας και απλώνοντας το πανό μας. Φωνάζοντας allez allez allez από το πρώτο λεπτό της σύνδεσης. "We 've conquered all of Europe, we never gonna stop" ξεκινά ο φετινός κόκκινος ύμνος της διοργάνωσης.
Όλο αυτό συνάδει με έναν στίχο από το Sit down των James, τον ρυθμό του οποίου πήραμε για το τραγούδι του Σάλαχ.
If i hadn't seen such riches, i could live with being poor.
Την έχουμε κατακτήσει ήδη την Ευρώπη.
Είναι όλα αυτά που είδαμε ως οπαδοί, είναι τα 5 αστέρια στα πανό μας, είναι οι ιστορίες που ζήσαμε και οι ιστορίες που διαβάσαμε και είδαμε.
Είναι η ευκαιρία για την αθανασία, την αιωνιότητα.
Ότι θα διηγείστε στα παιδιά και στα εγγόνια σας τι κάνατε εκείνο το βράδυ του Κιέβου.
Τη στιγμή που και άλλοι που έβλεπαν αυτό το παιχνίδι έγιναν believers.
Όλοι εσείς που από ουδέτεροι είδατε το φως (όχι από τα δόντια του Μπόμπι) και είπατε ναι, πιστεύω, θέλω να είμαι μέρος και μέλος αυτής της οικογένειας
ALLEZ ALLEZ ALLEZ.
http://www.betsellers.com/content/22583/oi-k%C3%B3kkinoi-believers
