Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς σε γνώρισα......Είναι πολλά τα χρόνια!!! Πρέπει να ήταν....
Περνούσα έξω από το σπίτι σου και είχες κόσμο!!! Σκέφτηκα θα 'ναι η γιορτή σου!!
Οι πόρτες ήταν ανοιχτές και οι φωνές φτάναν στο δρόμο!!!
Πέρασα το κατώφλι σου και κάθησα. Ποτέ δεν είχα ξαναδεί τόσους καλεσμένους!!!!!!!!!!!!!!
Ολόγυρά σου αυτοί να τραγουδούν και εσύ στη μέση να χορεύεις!!!!!!!!!!!!!!!!
Θάμπωσαν τα μάτια μου, κόπηκε η ανάσα μου, θέλησα κάτι να σου πω και η φωνή μου χάθηκε στο πλήθος!
Χτυπούσαν τα χέρια ρυθμικά οι καλεσμένοι σου και σε φωνάζανε με το χαϊδευτικό σου! Ajax σε φώναζαν!!!
Εγώ λοιπόν ακόμη έτσι σε λέω!!!
Εικόνα βγαλμένη από τα βάθη της μνήμης...
Εικόνα παιδική, ασπρόμαυρη, προφητική... (?)
ή ξαναβιωμένη?
Σαν να περάσαμε ταξίδι στο χρόνο και φύγαμε προς το μέλλον,
αρπάζοντας όλα τα χρώματα στην πορεία,
με πόθο και μόνο να σε δω για μία φορά σε ολόχρυσο κάδρο!
... Εικόνα μαγική, σε έγχρωμο φόντο!
Η ίδια με τότε... !!
Πόσο να κράτησε η στιγμή?
Μήπως την ονειρεύτηκα πάλι?
Η σκέψη, πόσα πολλά μπορεί να χωρέσει?
Πόσα ο νους να ξεχωρίσει και να τα βάλει σε σειρά?
Τόσες στιγμές και δεν σε είχα ακόμη συνηθίσει!
Πόσα να πω Ευχαριστώ? Πόσα να βγάλει από μέσα η ψυχή, για να σου δώσει!
Πόσες συγγνώμες σου χρωστώ... ?!
Πόσο δεν σ' έμαθα ακόμη!